น้องหมอ กะ พี่วิศวะ [4] – 20%
ตอนนีสิ่งที่ฮิตในกลุ่มวิศวะเถื่อน(?)ของพี่ยู คือ เกมฟรุ้ตนินจา
ว่างช่วงไหนเป็นเล่น เป็นเล่น หลายวันมานี้เลยไม่ค่อยคุยกันเท่าที่ควร
มีเวลาเมื่อไหรเป็นต้องควักไอแพทขึ้นมานั่งฟันผักฟันผลไม้
เพื่ออะไร? นายดิษบอกเอาไว้ว่า “มันเป็นเรื่องของศักดิ์ศรีเว้ย”
ถุ๊ย!!!!!
ช่วงนี้หมอคินว่างเลยซื้อกาแฟมาให้พี่ยูทุกวัน
แต่ถามว่ามีใครสนใจมั้ย ตอบได้เลยว่าไม่
แค่เวลาจะคุยกันในกลุ่มยังไม่มี ทั้งๆที่มันนั่งห่างกันแค่หนึ่งช่วงศอก
ทำอะไรน่ะเรอะ “ฟรุ้ตนินจา”
แล้วเวลาฟันโดนไอ้ลูกกลมๆดำๆที่บนหัวมันมีดอกไม้ไฟ(แถวบ้านตูเรียกบอมบ์)เข้าละก็
ได้ร้อง โอ๊ย อ๊าก เหี้ย กันทุกรอบ
แล้วก็จะได้ยินคำถากถางจากรอบข้าง เช่น กระจอกมั่ง ด๋อยมั่ง
นี่แหละนะ “ศักดิ์ศรีลูกผู้ชาย”
จนวันที่สี่ น้องหมอคงทนไม่ไหว
เลยประกาศศักดิ์ดาว่า
“ถ้าผมเล่นชนะพี่ๆทุกคนแบบสกอร์นำโด่งลิบลิ่ว พวกพี่ต้องเลิกเล่นไอ้เกมนี่นะ”
“แหม! ไอ้เด็กคงแก่เรียนนี่ มึงคิดว่ามึงจะชนะกูได้งั้นเหรอ” ไอ้เนศมือหนึ่งของกลุ่มประกาศกร้าว รู้สึกเหมือนโดนเหยียบหน้า
“มึงคิดว่าที่กูยอมให้มึงมาป้อเพื่อนกูได้ แล้วมึงจะมาท้าทายกูได้งั้นสิ” มือวางอันดับสามไอ้วิช พลักหัวน้องหมอหน้าเกือบทิ่ม
“ไม่กล้าละสิ หึ!พวกพี่มันป๊อด”
เหมือนโดนเหยียบย่ำ พวกรุ่นพี่อยากจะกระทืบไอ้หมอให้จมดินก็วันนี้แหละ โดนด่าพ่อยังไม่โกรธเท่ากับโดนด่าว่าป๊อด พวกกูรับไม่ได้!!!
“มึง! ไอ้หมอเหี้ย!! ฆ่าได้หยามไม่ได้เว้ย ถ้ามึงแพ้พวกกู กูขอห้ามมึง ห้ามมึงมาป้อล้อเพื่อนกูอีก!!”
ผ่าง!!!
“แต่ถ้าผมชนะ ผมต้องได้พิน เบอร์โทร อีเมล์ MSN ของพี่ยูเอามั้ยละ”
ถ้านี่เป็นหนังการ์ตูนเราคงจะเห็นสายฟ้าลั่นเปรี้ยงๆออกมาจากสายตาของทั้งสองกลุ่ม
“ได้!!” ไอ้ดิศตอบ
ซึ่งยูได้แต่หน้าเหวอ ...ไปๆมาๆไหงจากเลิกเล่นเกม มันกลายมาเป็นข้อมูลติดต่อกูได้วะเนี่ย
ทุกคนคิดว่าน้องคินจะชนะกันมั้ย???
เราว่าหลายๆคนคิดว่าอยากให้หมอชนะใช่ปะล้า~~