หัวข้อ: (จบในตอน)เรื่องเล่าจากความฝัน: ทาสหัวใจซาตาน

[MaeMoo]

อ่อยยยย  ยอมรับว่าใช้เวลาในการอ่านนานมาก
กลัวจะแปลผิดแปลถูก....

สุดท้ายก็ยังได้อรรถรสจ๊ะน้องนุ่น ยังคงไว้ซึ่งความหวานปนหื่นได้ไม่มีตก 555

+1 ให้เลยจ๊ะ สุดยอดมาก

[taem2love]

กรี้ดให้นุ่นก่อนแล้วเอาไปหนึ่งบวก

ไม่ไหวแล้วค่ะมัน.....มัน........ เสียเลือดอย่างรุนแรง ชอบมากๆอร้ายส์

ไม่มีรายจะเม้นแล้วเสียเลือดไปเยอะ ไปเติมเลือดก่อนนะค่ะนุ่นเจ้จะเป็นลม

[anajulia]

ภาคผนวก๑

เนื้อเรื่อง

ในอดีตกาลนานนมกาเล ยังมีฤๅษีตนหนึ่งบำเพ็ญตบะอยู่ในป่าใหญ่
พระฤๅษีนั้นนั่งบนแท่นหินโดยไม่ขยับเขยื้อนเลย ทั้งยังไม่ลุกไปหาอาหารใดๆ
จนเวลาล่วงไปกว่าร้อยปี ร่างกายและผิวหนังก็เชื่อมติดเป็นเนื้อเดียวกับแท่นหิน

ทุกๆวันจะมีแมลงน้อยตัวหนึ่งบินมาหยดน้ำหวานใส่ปากให้พระฤๅษีวันละครั้ง
อยู่มาวันหนึ่ง เจ้าแมลงก็รู้ตัวว่าถึงเวลาจะสิ้นอายุในเย็นวันนี้แล้ว
เมื่อบินมาป้อนหยดน้ำหวานให้พระฤๅษี จึงบอกท่านไปว่าเย็นนี้ข้าน้อยจะลาไปยมโลกแล้วนะ

พระฤๅษีได้ฟังจึงถามเจ้าแมลงว่า
"เช่นนั้นรึ แล้วเจ้าอยากได้สิ่งใดเล่า ขอพรมาเถิด ข้าจะบันดาลให้แทนบุญคุณที่เจ้าได้ส่งอาหารดูแลข้ามาทุกวัน"
เจ้าแมลงจึงตอบว่า
"ข้าน้อยไม่ต้องการสิ่งใด แต่ข้าเป็นห่วงพระฤๅษี กลัวว่าถ้าข้าตายไปแล้วท่านจะพลอยอดอาหารจนมรณภาพตามไปด้วย
จึงอยากจะขอให้ท่านเลิกบำเพ็ญทุกรกิริยาแล้วออกหาอาหารเสีย"

พระฤๅษีฟังดังนั้นก็เกิดเมตตาเจ้าแมลง จึงบอกกับเจ้าแมลงว่า
"ข้าจะไม่ยอมตายจนกว่าจะได้ส่งเจ้าไปเกิดในภพภูมิที่ดี สมกับที่เจ้าได้ทำกุศลมาตลอดชีวิตนี้"

พอตกเย็น เจ้าแมลงก็บินมาตายที่กลางสระบัวกว้างใหญ่ตรงหน้าแท่นหินที่พระฤๅษีนั่งบำเพ็ญตบะอยู่
พระฤๅษีก็เริ่มโอมอ่านคาถาเพ่งจิต ก็ปรากฏเป็นดอกบัวใหญ่เบ้งผุดขึ้นมาแล้วบานออกรับร่างของเจ้าแมลงไว้
และตลอดคืนนั้นจนกระทั่งรุ่งเช้าของอีกวัน พระฤๅษีก็ร่ายเวทย์ตลอดเวลาจนเสียงมนตรานั้นสะเทือนไปถึงโลกสวรรค์

ในเวลาที่พระอาทิตย์ขึ้นนั่นเอง ก็ปรากฏร่างหนุ่มน้อยแสนงามขึ้นที่กลางดอกบัวใหญ่
(โป๊ด้วย คิดดูสิคะว่าเป็นแมลงก็โป๊ไม่ได้มีเสื้อผ้าเลยสักชิ้น >///<)
เจ้าหนุ่มผิวขาวที่งามจนทั้งสามโลกยังต้องชม(สามโลกก็หมายถึง โลกสวรรค์ โลกมนุษย์ โลกบาดาล)
ก็ค่อยๆลุยน้ำขึ้นมาที่ริมพระแท่น แล้วทรุดกายลงนั่งกราบเคารพพระฤๅษี
พระฤๅษีเห็นเด็กๆเอ๊าะๆแถมขาวจั๊วะน่ากึ๋ยๆเลยเผลอจิตหลุด เรียกง่ายๆว่าท่านก็เกิดอาการตบะแตก(แบบจริงๆ)
ที่บำเพ็ญเพียรมากว่าร้อยปีก็พังซะ แถมร่างที่เป็นหินยังปริแตกกะเทาะร่อนจนกลายเป้นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
แล้วท่านก็จิตลอยไปสู่ภพภูมิอื่นง่ายๆแบบนั้นเอง (โถ...............)


ส่วนด้านแคว้นมัลละ มีเจ้าชายหนุ่มรูปงามแถมเก่งกล้าอยู่องค์ ทรงพระนามเจ้าชายมิลันทราช
มีตำแหน่งเป็นพระยุพราช(หมายถึงผู้จะขึ้นเป็นพระราชาคนต่อไป)
คืนหนึ่งกำลังหลับสบายเจ้าชายก็ทรงฝันว่ามีดอกบัวแก้วดอกหนึ่งลอยลงมาหา หากเมื่อจะเอื้อมคว้าดอกบัวนั้นก็กลับลอยหาย
เจ้าชายผวาตื่นมองหาเท่าไหร่ก็ไม่เห็น แต่กลิ่นหอมรวยรื่นของดอกบัวนั้นก็ยังติดอยู่ที่ปลายจมูก
ทรงทนอยู่ไปไม่ไหวก็เข้าเฝ้าสมเด็จแม่(ผู้สำเร็จราชการ) และขอลาออกไปเที่ยวป่าหิมพานต์
เพื่อจะเสาะแสวงหาดอกบัวแก้วตามความฝัน

สมเด็จแม่ท่านก็นึกถึงคำทำนายที่ปุโรหิตดูดวงเจ้าชายไว้ตั้งแต่เกิด
ว่าพอโตเป็นหนุ่มเจ้าชายจะละทิ้งทุกสิ่งอย่างแล้วเข้าป่าไปไม่กลับมาอีก
พระนางก็เศร้าสร้อยแต่ก็ต้องยอมให้ลูกไป เพราะเห็นอาการแล้วรู้ว่าถึงจับขังผูกโซ่ตีตรวนไว้ก็เอาไม่อยู่แน่

เจ้าชายมิลันทราชเข้าป่าเดือนไปได้สองเดือนก็สงสารทหารนายกองที่ตามเสด็จว่าต้องห่างลูกเมีย ไม่รู้เมื่อไหร่จะได้กลับ
เพราะตั้งใจแน่วแน่ว่าถ้าไม่เจอดอกบัวตามความฝันก็จะไม่ยอมถอยหลัง เจ้าชายจึงไล่นายกองเหล่านั้นให้กลับไปจนหมด
จากนั้นก็เดินป่าต่อไปลำพัง จนล่วงเข้าฤดูฝน
(นึกสภาพตอนนั้นสภาพหล่อๆขาวๆใสๆล่ำๆก็คงหมดไปแล้ว นึกภาพพี่ติ๊กตอนเข้าป่าแล้วไม่รับงานละครนะคะ)
เจ้าชายที่กระดำกระด่างแต่ยังเก่งกล้าอยู่ก็เดินเข้าสู่อาณาเขตของสระบัวใหญ่
พลันนั้นก็ทรงได้กลิ่นหอมคุ้นเคยที่ตามหามาตลอดลอยมาแตะจมูก เจ้าชายก็แฝงตัวกับพุ่มไม้ ลอบมองเข้าไปกลางบึงน้ำ
แล้วก็ได้เห็น.....ชายงาม( )กำลังนั่งเล่นปล่อยกายปล่อยใจตามสบาย(โป๊ด้วยนะคะอย่าลืม)อยู่กลางดอกบัวขนาดเท่าเตียงคิงไซส์

พอเห็นปุ๊บก็ทรงปิ๊งปั๊บ แล้วก็ไม่รอรี เดินลุยน้ำเข้าไปหาทันทีแถมจีบกันตรงๆ

โอ้โฉมประโลมหล้า      ดนุมาประสบพักตร์
ให้หวั่นและไหวหนัก      มนวาง ณ หัตถา
   เพียงพิศก็รู้ได้      วธุไซร้ประทับตรา
ตรึงในหทัยข้า         และก็คงมิอาจเลือน
   ยินความ ธ เอ่ยไซร้      รึก็ใครจะแชเชือน
คงคบ ธ เปนเพื่อน         ดุจมิตรสนิทหมาย
   ควรแล้วรึเยาว์เรศ      ปฏิเสธสิโดยง่าย
ไม่รักจะลาตาย         สละสิ้นล่ะชีวิต

สองบทแรก(สี่บรรทัด)เป็นคำจีบซื่อๆของเจ้าชาย มาถึงก็ชมเลยว่า
"คนงามโลกตะลึงจ๊ะ พี่นี้ได้มาพบหน้าเจ้าก็ให้รู้สึกอกใจมันหวั่นไหว หัวใจพี่ขอวางไว้ในอุ้งมือน้อง
แค่พี่ได้เห็นเจ้าพี่ก็รู้แล้วว่าน้องได้เข้ามาจับจองจนเต็มห้องใจของพี่ และจะเป็นเช่นนี้ชั่วกัลปาวสานนะจ๊ะ"
บทต่อมา(อีกสองบรรทัด)เป็นคำตอบโต้แบบแอบไว้ตัวของน้องหนูในดอกบัว
"ข้าได้ฟังคำท่าน ก็คงจะตัดสัมพันธ์ไม่ได้ จะขอคบไว้เป็นเพื่อนก็แล้วกันนะท่านนะ  "
และบทต่อมา พี่เจ้าชายก็รุกฆาตกันแบบเอาแต่ใจสุดขั้ว (ชริๆๆๆ)
"โธ่ถังน้องจ๋า ทำไมถึงปฏิเสธพี่อย่างนั้นล่ะจ๊ะ.....พี่ไม่ย้อมมมมมม ถ้าน้องไม่รับรัก พี่ก็จะขอลาตาย ฮึ่ย!"

ว่าแล้วเจ้าชายจอมมารยาสาไถยแถมเอาแต่ใจสุดขีดก็ดึงมีดสั้นที่เหน็บไว้ในซองมาจ่อเข้าที่คอตัวเอง
พร้อมกับที่เดินเข้าไปจนชิดกับเจ้าหนุ่มคนงาม

เด็กป่าหรือจะมีมารยาสู้เด็กเมือง!! น้องคนงามก็ตกหลุมพรางที่ตั้งใจเก๊กทำหยิ่งก็เลยหลุดมันง่ายๆ
ถึงกับน้ำหูน้ำตาไหลบอกไปว่า "คนใจร้ายลืมได้กระทั่งเมียตัวเอง โฮวววววววววว"
ดังนี้
มานพมิเท่าทัน      กะอุบายก็เร่งร้อง
ควรหรือจะทิ้งน้อง         และจะกลับสวรรค์เสีย
   น้ำเนตรก็เอ่อคลอ      และก็พ้อ ธ ลืมเมีย
น้องรอพระจนเสีย         ชิพิหนึ่งก็ไม่มา
   ชาติก่อนภมรน้อย      รึก็คอยชะแง้หา
เร่งทำสิกรรมา         และก็ล้วนกุศลกรรม์
   หวังเพียงจะได้พบ      และประสบกะเทวัญ
องค์ภัสดานั้น         จะมิทิ้งมิขว้างน้อง

คนงามก็ตัดพ้อต่อว่ายาวเลย
"จำเมียตัวเองไม่ได้ ทิ้งให้ข้ารออยู่ตั้งนาน จนข้าตายจากชาติเป็นแมลงแล้วถึงมาหาได้
ตอนเป็นแมลงนะ ข้าก็รอร้อรอ...พยายามทำบุญเผื่อจะได้เจอท่านผู้เป็นสามี แล้วไงล่ะ ทำจนถึงคราวตายก็ยังมิได้เจอเลย ฮืออออออ"

เจ้าชายท่านฟังแล้วเลยพลอยระลึกชาติได้ตาม เลยรู้ว่าตัวเองเคยเป้นมาตลีเทพแล้วให้สัญญาไว้กับที่รักนะอย่างโน้นอย่างนี้
แล้วเลยเข้าไปกอดปลอบกอดโอ๋ เช็ดน้ำตา "อย่าร้องไห้นะจ๊ะเบบี๋ เห็นน้ำตาน้องแล้วพี่เจ็บไปด้วย จุ๊ๆๆไม่ร้องนะจ๊ะ"
ว่าแล้วก็เลย...นั่นแหละ แบบว่างุ้งงิ้งจุ๊งจิ๊งกัน สะเทือนเลื่อนลั่นกันทั้งสระแถมหงส์ร่อนมังกรระริกระรี้กันซะ (>///////<)

แล้วสองคนก็อยู่ด้วยกันในป่าเป็นทาร์ซานกับเจน ไม่ออกไปสู่โลกภายนอกอีกเลย............


ปล.เดี่ยวขอพักก่อนนะคะ เรื่องฉันท์ชนิดต่างๆขอมาทีหลัง โอย พิมพ์สด เหนื่อยมาก ต้องไปข้างนอกแล้วด้วย
และ......ท่านไหนสนใจบทไหน ไม่เข้าใจตรงไหนเป็นพิเศษบอกไว้ได้นะคะ ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ ^o^

[pandaๅ123]

ในที่สุดก็เข้าใจแจ่มแจ้งซะทีตูข้า หลังจากที่พยายามมานาน...มันสมองมีไม่ถึง  

ว่าแต่...ดอกบัวแถวไหนมันมีขนาดคิงไซต์ กร๊ากกกกกกก
(จะเอากล้องไปส่อง แล้วกดอัดโช้ะ!! เผื่อมีเหตุการณ์สำคัญเกิดขึ้น )
คำแปลฮาได้อีก กร๊ากกกกก (จะตายแระ ดันแอบอ่านในเวลางาน)
 

[Rinze]

  โอบตระกองยิหวาและดอมและดม   พระกรก็ไล้ระเรื่อยและพรม
ก็จุมพิต
   รั้งสรีระนวลและแนบประชิด      วธูจะหนีก็ตามและติด
กระสันหา << มาปุ๊บก็ฉุดเค้าลงดอกบัวคิงไซส์เลยรึ
   ฟ้าก็ครืนและครวญประดุจนภา   จะแตกทะลายสลายกะตา
ณ ครานี้ << ซาวเอฟฟเฟต์1 "อะ...อ๊า"
      วิหคถลาระร่อน ณ กลางนที      และมัสยาก็แหวกระรี้
ระริกสั่น  << ระริกสั่น....น้องเค้าสั่นกลัวหรือสั่นสู้น่ะ=.,=
   เสียงคระครืนก็ยิ่งประโคมและลั่น   สะท้านสะท้อนสะเทือนสวรรค์
และโยกคลอน << ซาวเอฟฟเฟต์2 "เสียงกายเปล่ากระทบกัน" >[]<
   คมนขาก็กรีดนะอ้อมพระกร      ณ ยามพิรุณกระเซ็นและย้อน
ประดุจคลั่ง <<< แน่ใจนะว่าแค่....ฝน "พิรุณกระเซ็น"
   ลมสงบมิทันจะได้ระวัง      ก็กลับกระแทกกระทั้น ณ ฝั่ง
นทีธาร <<<  มีต่อก๊อกสอง 0[]0!!

This is บทอัศจรรย์????

[Wins_Sha]

แปลด่วนนนนนนนนนนน

คนอ่านตกภาษาไทยอย่างแรงงงงงงงงงง

[Wins_Sha]

โอ้!!!!

เข้าใจซะที

[aimaim]

เหมือนจะเข้าใจแต่ก็ไม่ทั้งหมด ฮ่าๆๆ อ่านแล้วแปลไม่ออกเป็นบางท่อนอ่ะ แต่เรื่องรวมๆ แล้วก็เข้าใจนะ คิกๆ เหมือนจะงงๆ เจ้าชายมันมาจากไหนหว่า แล้วฤาษีอ่ะไปไหน ช่วงตรงแถวๆ นี้แหละที่แปลความไม่ออก ฮ่าๆ แต่ใช้ภาษาได้งามมากเลย เก่งจริงๆ T^T นับถือๆ

( ด้านบนคืออ่านจบแล้วและเม้นท์ โดยยังไม่เห็นที่ท่านแปลความมาแล้ว )

ตรงนี้คือเห็นแล้วนะ

เก็ทล่ะว่าฤาษีไปไหน และเจ้าชายมาจากไหน คิกๆ นั่นสิ เด็กป่ามีรึจะสู้มารยาเด็กเมือง ฮ่า~~~!!

[BeeRY]

ยกนิ้วโป้งให้เลยอะพี่นุ่น สุดยอดมากกกกกกกก
แต่แบบต้องรื้อฟื้นวิชาภาษาไทยกันเล็กน้อย บางคำไม่รู้ความหมาย แต่ก็เดาๆเอาอ่าค่ะ
ถึงจะเป็นฉันท์ แต่ก็มิอาจกั้นจินตนาการวายได้ ฮ่าๆๆๆๆ
+1 ให้เลย สุโค่ยจริงๆอะ แบบอ่านไปก้นึกภาพตาม เหมือนตอนอ่านวรรณคดีสมัยเรียน
(แต่อันนั้นไม่วาย เลยเฉยๆ 555)

[golove2]

คนแต่งเก่งภาษาไทยมากเลย

ต้องใช้เวลา+สมาธิ อย่าแรงในการอ่านและแปลความหมาย
แต่ชอบจ้า

 

[yeyong]

เท่าที่สมองซึ่งผ่านการใช้งานมานานเนิ่น
ก็คุ้นชื่ออยู่ในใจอยู่บางฉันท์  เช่น อินทรวิเชียรฉันท์ กับ วสันตดิลกฉันท์
แต่จำไม่ได้แล้วแต่ละประเภทมีครุ ลหุ ยังไง
ชื่นชมคุณนุ่นนะคะ เก่งมากๆๆ
เวลาคุณนุ่นแต่งฉันท์ที รู้สึกตัวเองเป็นอีเย็นยังไงไม่รู้ แบบว่าเกินเอื้อม

[takara]

สุดยอดเลยอะ คุณนุ่น มะกล้าแปลอะ แต่บอกได้ว่าไพเราะ

[sa~waii]

สุดยอดดดด  อ่านแล้วทึ่งมากเลยค่ะ ไรท์เตอร์เก่งมากๆๆเลย กราบงามๆได้เลยค่ะ

+1 ไปเลยย แถมกด Like ด้วยอ่ะ

[zitronen-tee]

สุดยอดมากๆค่ะพี่นุ่น  หนูเเต่งเเค่สาลินีฉันท์ก็จะตายอยู่เเล้ว

[*4_m3*]

อยากกดไลค์สักร้อยรอบ!!! แจ่มจริงอะไรจริงค่ะพี่นุ่นขา
บ้างคำก็ไม่รู้ความหมายนะ แต่เห็นภาพชัดเจนอ่ะ โอ้ววววว

ถ้าน้องจำไม่ผิดฉันท์นี่มีทั้งหมด24แบบใช่ไหมคะ(ไม่ชัวร์แฮะ)
บางอันก็แยกไม่ออกอ่า น้องเจอบ่อยๆไม่กี่แบบ
ที่อ่านทำนองเพราะสุดก็วสันตดิลกรึป่าว?
น้องชอบมาณวกแปดนะทำนองสนุกดี สาลินีก็แต่งได้มากกว่าอันอื่นนะ
แต่ไม่เคยแต่งสัททุลวิกกีฬิตได้สักที หาคำลงยากจังค่ะ ไม่เคยจบเลย
ไว้วันหลังน้องเอาที่เคยแต่งมาให้พี่นุ่นวิจารณ์บ้างนะคะ

[RakorN]

ตะกี้แอบไปลองของด้วยการไปอ่านฉันท์มาก่อนแล้วจึงมาอ่านภาคผนวก (อารมณ์เหมือนทำพรีเทสต์ก่อนแล้วมาตรวจคำตอบ  ) พอเข้าใจอยู่บ้างค่ะ แต่อ่านภาคผนวกแล้วสนุกถึงใจมาก ยิ่ง มีเสียงเอคโค่ของคุณนุ่นคอยเตือยสติว่าน้องโป๊อยู่ก็ยิ่งได้อรรถรส 
แต่น่าสงสารพระฤาษีจังเลยค่ะ เจอน้องคนงามโป๊เข้าไปถึงกับแตกสลายไปเลย 5555
ขบอคุณค่า
 

เท่าที่สมองซึ่งผ่านการใช้งานมานานเนิ่น
ก็คุ้นชื่ออยู่ในใจอยู่บางฉันท์  เช่น อินทรวิเชียรฉันท์ กับ วสันตดิลกฉันท์
แต่จำไม่ได้แล้วแต่ละประเภทมีครุ ลหุ ยังไง

รกรก็จำได้แค่สองฉันท์เหมือนกันค่ะ รู้สึกว่าจะเป็นบทเรียนช่วง ม.4 หรือ ม.5 นี่แหละ ถ้าจำไม่ผิด

[yeyong]

กลับมาอ่านบทพากย์ (ไม่อยากเรียกว่าบทแปลเลยเพราะมันยิ่งกว่าฮา)
 

[namtaan]

ยอดเยี่ยมมากค่ะคุณนุ่น
ทั้งเนื้อเรื่องและลีลาวรรณศิลป์ ไม่ว่าจะการใช้โวหาร การเลือกสรรคำมาใช้ การเรียบเรียงคำ และจินตนาการ 
เป็นฉันท์แบบวายๆที่เก๋ไก๋มากๆ

กดบวกสัก 1000 แต้มเลยได้มั้ยเนี่ย

ขอบคุณมากๆนะคะ
 

[N.T.❁]

โหยยยย พี่นุ่นจ๋า เขินมว๊ากกกก  
แม้มันสมองจะไม่ถึง (ต้องอาศัยอ่านภาคผนวกช่วยก็ตามที 55555)

แถมมาอ่านเม้นคุณ Rinze แล้วก็ฮาได้อีก 555

อยากได้บ้างอะไรบ้าง ดอกบัวคิงไซส์ งิงิ  

[i1_to*pp]

ภาคผนวก อ่านแล้วเขินค่ะพี่นุ่น 
อยากได้เหมือนกันดอกบัวคิงไซส์เนี่ย 

[zombi]

ชอบบรรยากาศสมัยร.5-6 ขอเป็นทานสักตอนได้ไหม

จำพวกเจ้าพระยา คุณหลวง อะไรเทิอกนี้ อ่านแล้ว 

[jasmin]

อยากจะกดไลท์ซักพันครั้ง
ช๊อบ ชอบอ่ะ อ่านรอบแรกอย่างมึน
แถมอ่านในโทรศัพท์อีก 
เลยมาอ่านรอบสองในคอมแบบชัดๆ
ว้าวววว ชอบบทสุดท้ายสุดๆ

[butajang]

ขอบคุณนะคะ คุณนุ่น ขอเเอบโกง ไปอ่านภาคผนวกมาก่อน เเล้วค่อยมาอ่านฉันท์ค่ะ เข้าใจเเละรู้เรื่องอย่างเเรง 55++ เเต่สงสัย นิดหน่อยค่ะ ที่ ฤษี บอกว่าจะให้ภมร น้อยไปสวรรค์ ก็ไม่ได้ไปใช่ไม๊คะ เเล้วก็มาคอย เจ้าชายที่กลางป่าใบบัว ส่วน ฤษีก็ตายถูกต้องไม๊คะ เท่าที่เข้าใจ เเต่สนุกค่ะ ชอบ เเปลกดี 

[Cha Ris Ma]

  ชอบครับ
ยิ่งอ่านตอนแปลยิ่งน่ารัก
น้องนุ่นของพี่มาร์คขาบรรยายได้ฮามาก
+1

[anajulia]

มาแล้วค่ะ ภาคผนวกสอง
เหนื่อยมาก กรีดร้อง แว้กว้ากกกกกกกกกกกกก
เขียนเสร็จแล้วก็ยาวได้อีก หงิงๆ

กอดพี่มาร์คขา กอดคุณบูตะจัง กอดแม่นางยามินาร์ของพี่ กอดรวบๆทุกคนเล้ยยยยยยยยย

ชอบบรรยากาศสมัยร.5-6 ขอเป็นทานสักตอนได้ไหม

จำพวกเจ้าพระยา คุณหลวง อะไรเทือกนี้ อ่านแล้ว 

ได้ตามรีเควสท์ค่ะ แต่ยังไม่น่าจะเป็นคิวนี้นะคะ แหะๆ หลายพล๊อตวุ่นวายมากมายค่ะ
แต่นุ่นมีพล๊อตสมัยนั้นอยู่ในสมองน้อยๆแล้วล่ะค่ะ ^^

[anajulia]

ภาคผนวก๒
เรื่องของฉันท์ชนิดต่างๆที่มีในตอน


ขอขอบพระคุณคุณครู อาจารย์ ที่ให้ความรู้ทุกๆท่านนะคะ
รวมทั้งผู้เผยแผ่ความรู้เกี่ยวกับฉันท์ผ่านทางอินเตอร์เน็ตเท่าที่ค้นเจอทางพี่เกิ้ลด้วย ธุค่ะ /l\

ลืมแปะรูปค่ะ เอาซะหน่อย อิมเมจได้มาจากดาด้า ขอบคุณนะคะ ^o^

ก่อนอื่นมาคุยเรื่องชื่อตอนกันก่อนนะคะ
ชื่อตอนตอนนี้จนเดี๋ยวนี้ก็ยังไม่ถูกใจคนเขียนเลยค่ะ แบบว่าอยากได้ชื่อที่บ่งบอกว่าเป็นแนวโรมานติค-คอเมดี้
แต่ก็ไม่ล่อลวงผู้บริโภคว่าเป็นนิยายที่เล่าเรื่องแบบธรรมดาอะค่ะ
ตอนแรกกะตั้งชื่อเลียนแบบพวกนิทานจักรๆวงศ์ๆ แบบที่เอาชื่อพระเอกนายเอกมาตั้ง
ก็จะเป็น “มิลันทราช” (เลียนแบบ พระอภัยมณี อิเหนา ลักษณวงศ์ อะไรแนวนั้น) แต่ก็รู้สึกจะเป็นการให้ความสำคัญกับฝ่ายท่านเจ้าชายมากไป ทั้งที่เนื้อเรื่องจริงๆให้ความสำคัญกับน้องนายเอกมากกว่า
ส่วนจะใช้ชื่อ “ศวัตรา” ก็กลัวจะเป็นการเปิดเผยเนื้อหาให้คนอ่านทั้งหลายเดาได้ตั้งแต่เริ่มเรื่องว่านี่ศวัตราแน่แท้ หงิงๆ

พอจะใช้ชื่อแนวเกาหลีอินเทรนด์ก็เกรงจะถูกดุได้ว่าหลอกลวงผู้บริโภค ..... “ผึ้งน้อยใจบุญ กับ คุณเจ้าชาย”
ชื่อนี้ก็เลยตกไปอีก โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เพราะงั้น....จนเดี๋ยวนี้ชื่อ เบื้องบรรพกาล (ที่แปลว่า แต่โบราณปู๊นนนนนนนน) นี่ก็ยังไม่ถูกใจเลยค่ะ เพราะมันไม่บ่งบอกถึงความเป็นโรมานติค-คอเมดี้ตรงไหนเลย
........................................................................
มาเข้าเรื่องของฉันท์กันดีกว่านะคะ
ฉันท์เป็นหนึ่งในประเภทของร้อยกรองของไทยค่ะ (โคลง กลอน กาพย์ ร่าย ฉันท์) ทั้งนี้ เรารับมาจากอินเดียซึ่งสมัยโบราณเขียนในภาษาสันสกฤตและบาลีอีกต่อหนึ่ง
จุดเด่นของฉันท์นอกเหนือจากสัมผัสระหว่างวรรคแล้ว (สัมผัส – การที่เสียงของสระและตัวสะกดพ้องกัน)
ก็คือการกำหนด ครุ ลหุ หรือเสียงหนักเบานั่นเอง ซึ่งเวลาอ่าน(แม้จะไม่ออกเสียง) ถ้าหากอ่านให้ถูกหลัก ครุ ลหุ เราจะได้รับรสไพเราะของแต่ละชนิดที่ต่างกัน
-   ครุ หมายถึงคำที่มีเสียงหนัก อาจจะประกอบจากสระเสียงยาวหรือคำที่มีตัวสะกด เช่น กา ไก่ กอด กล้วย
-   ลหุ หมายถึงคำที่มีเสียงเบา ประกอบขึ้นจากสระเสียงสั้นค่ะ เช่น ก็ กะ จะ ณ ตริ
ยกตัวอย่างคำว่า สวัสดี อ่านออกเสียง สะ-หวัด-ดี ...... ลหุ-ครุ-ครุ

(ต่อไปนี้ในส่วนของผังฉันทลักษณ์ให้สังเกตสัมผัสตามสีตัวอักษรนะคะ)
เริ่มที่ชนิดแรกที่ปรากฏในตอนนะคะ
มาณวกฉันท์ – ฉันท์ที่มีลีลาราวหนุ่มน้อย งืม....จากชื่อนะคะเราก็มาดูว่าหนุ่มน้อยนี่มีลีลายังไง เอร๊ยยยย มิใช่ๆๆๆ
หมายถึงว่า คล่องแคล่ว รวดเร็ว ลั้ลลาบ้าง อะไรแนวนั้นน่ะค่ะ (ไม่ใช่ลีลาแบบ เอ่อ นั่นแหละ งุงิ)
ดังนั้น ฉันท์ชนิดนี้จึงมักใช้เมื่อต้องการบรรยายความทั่วๆไป บรรยายสิ่งที่เกิด บรรยายการเดินทาง

แต่บพกาล   นานกปกัลป์         ครุ ลหุ ลหุ ครุ      ครุ ลหุ ลหุ ครุ
ในวนอัน     สุดพิสดาร             ครุ ลหุ ลหุ ครุ      ครุ ลหุ ลหุ ครุ
มีพระฤษี     ฑีฆรฌาณ         ครุ ลหุ ลหุ ครุ      ครุ ลหุ ลหุ ครุ
ตั้งตบะญาณ    กว่าศตปี      ครุ ลหุ ลหุ ครุ      ครุ ลหุ ลหุ ครุ

คำอ่านนะคะ
แต่-บะ-พะ-กาล  นาน-กะ-ปะ-กัน  ใน-วะ-นะ-อัน  สุด-พิ-สะ-ดาน  มี-พระ-รึ-สี  ที-คะ-ระ-ชาน  ตั้ง-ตะ-บะ-ยาน  กว่า-สะ-ตะ-ปี  
(กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ในป่าลึกแปลกประหลาด มีพระฤๅษีตนหนึ่งตั้งตบะบำเพ็ญเพียรมากว่าร้อยปี)

ชนิดต่อไปค่ะ
อินทรวิเชียรฉันท์ – ฉันท์ที่มีลีลาประดุจสายฟ้าของพระอินทร์ (เผื่อท่านไหนไม่ทราบ สายฟ้าคืออาวุธของพระอินทร์ค่ะ)
สายฟ้ามีลักษณะอย่างไร ก็คือ สวย สว่าง ปรากฏกลางฟ้าแล้วก็แวบหาย น่ามองไปพร้อมๆกับน่าเกรง
ดังนั้น ฉันท์ชนิดนี้จึงมักใช้ในการชม การคร่ำครวญ การเล่าเรื่อง และต่างๆนานาค่ะ อีกอย่างฉันท์ชนิดนี้เป็นที่นิยม เพราะความไพเราะนั่นเอง ใครไม่รู้จักฉันท์ยังไงส่วนใหญ่ก็ต้องคุ้นเคยกับฉันท์ชนิดนี้มาบ้างแน่ๆ
(ท่านไหนนึกไม่ออก ให้นึกถึงตอนที่พระเอกนางเอกเรื่องมัทนะพาธาเจอกันครั้งแรก เจอปุ๊บปิ๊งปั๊บ ท่านก็รำพึงเป็นอินทรวิเชียรฉันท์นี่แหละค่ะ)

        โอ้องค์มุนีเจ้า   ดนุเฝ้าบรีบาล      ครุ ครุ ลหุ ครุ ครุ      ลหุ ลหุ ครุ ลหุ ครุ ครุ
เอมโอษฐ์ ณ ก่อนกาล   ลุ ณ ปัจจุสมัย      ครุ ครุ ลหุ ครุ ครุ      ลหุ ลหุ ครุ ลหุ ครุ ครุ
   โปรดฟังนะซึ่งถ้อย   ดนุน้อยจะขานไข      ครุ ครุ ลหุ ครุ ครุ      ลหุ ลหุ ครุ ลหุ ครุ ครุ
ด้วยข้าจะลาไป      ยมโลก ณ สายาณห์   ครุ ครุ ลหุ ครุ ครุ      ลหุ ลหุ ครุ ลหุ ครุ ครุ

คำอ่านค่ะ โอ้-อง-มุ-นี-เจ้า  ดะ-นุ-เฝ้า-บะ-รี-บาน  เอม-โอด-นะ-ก่อน-กาล  ลุ-นะ-ปัด-จุ-สะ-ไหม  โปรด-ฟัง-นะ-ซึ่ง-ถ้อย  ดะ-นุ-น้อย-จะ-ขาน-ไข  ด้วย-ข้า-จะ-ลา-ไป  ยะ-มะ-โลก-นะ-สา-ยาน
(ตรงนี้มีคำว่า บรีบาล ซึ่งแผลงมาจากบริบาลค่ะ เพื่อให้ตรงตามข้อกำหนดฉันทลักษณ์ และคำว่า สายาณห์ มาจากคำว่า สายัณห์ เพื่อให้ไปสัมผัสกับพยางสุดท้ายของบาทต่อไป คำว่า บันดาล นะคะ)

ต่อไป (ชักเหนื่อยแฮะ งุงิ)
ภุชงคประยาตฉันท์ – ฉันท์ที่มีลีลาประดุจงูเลื้อย ก็มานึกว่างูเลื้อยเป็นยังไงกันนะคะ
เป็นจังหวะต่อเนื่อง พลิ้วไหว บางครั้งก็หลอกล่อรวดเร็ว และเนื่องจากมีท่วงทำนองสละสลวยจึงมักใช้บรรยายฉากสวยงาม ฉากต่อสู้ หรือแม้แต่ฉากที่เน้นความรู้สึกสนุกสนาน รวมถึงพวกบทสดุดี บทถวายพระพร และอาจใช้บรรยายความที่ต้องการรวบให้รวดเร็วได้
     พระโยคีก็ตั้งจิต      มโนฤทธิลือชาญ      ลหุ ครุ ครุ ลหุ ครุ ครุ      ลหุ ครุ ครุ ลหุ ครุ ครุ
กุมุทใหญ่ก็แย้มบาน          ผลิออกรับภมรพลัน   ลหุ ครุ ครุ ลหุ ครุ       ลหุ ครุ ครุ ลหุ ครุ ครุ
   มุนีโอมและอ่านเวทย์       สะท้านเขตคิรีขัณฑ์   ลหุ ครุ ครุ ลหุ ครุ ครุ      ลหุ ครุ ครุ ลหุ ครุ ครุ
สะเทือนพฤกษ์พนาวัน      สะท้อนลั่นสวรรค์ครืน   ลหุ ครุ ครุ ลหุ ครุ ครุ      ลหุ ครุ ครุ ลหุ ครุ ครุ

คำอ่านค่ะ พระ-โย-คี-ก็-ตั้ง-จิต  มะ-โน-ริด-ทิ-ลือ-ชาน  กุ-มุด-ใหญ่-ก็-แย้ม-บาน  ผลิ-ออก-รับ-พะ-มอน-พลัน  มุ-นี-โอม-และ-อ่าน-เวด  สะ-ท้าน-เขด-คิ-รี-ขัน  สะ-เทือน-พรึก-พะ-นา-วัน  สะ-ท้อน-ลั่น-สะ-หวัน-ครืน

(มีอีกนะคะ ขอแปะก่อน กลัวพิมพ์ๆเด้งหายอีก)

ฮึบๆๆ ชนิดต่อไปค่ะ
วิชชุมมาลาฉันท์ – ระเบียบแห่งสายฟ้า หมายถึงฉันท์ที่มีลีลาแบบสายฟ้าแลบนั่นเอง
วิชชุมมาลาฉันท์เป็นฉันท์ที่มีแต่คำครุล้วนค่ะ ด้วยเสียงที่หนักตลอดและคำที่ใช้ก็หนักตามเลยทำให้มักใช้ในการบรรยายความธรรมดาทั่วๆไป
ชนิดนี้พิเศษที่สี่บาท(สี่บรรทัด)เป็นหนึ่งบทค่ะ ชนิดอื่นเขาสองบาทเป็นหนึ่งบทกัน

    จากกาลบัดนั้น      จวบวันใหม่เยือน      ครุ ครุ ครุ ครุ      ครุ ครุ ครุ ครุ
ส่ำสัตว์ในเถื่อน         ล้วนตื่นลืมตา      ครุ ครุ ครุ ครุ      ครุ ครุ ครุ ครุ
ร่วมเป็นสักขี         ฤๅษีสิทธา      ครุ ครุ ครุ ครุ      ครุ ครุ ครุ ครุ
รังสรรค์กายา         มานพรูปงาม      ครุ ครุ ครุ ครุ      ครุ ครุ ครุ ครุ
   แสงทองเยือนหล้า      ฟากฟ้าสีใส      ครุ ครุ ครุ ครุ      ครุ ครุ ครุ ครุ
ลมโบกโยกไกว         ยอดไม้ไหวตาม      ครุ ครุ ครุ ครุ      ครุ ครุ ครุ ครุ
กลางกลีบโกมุท         พลันผุดแสงวาม      ครุ ครุ ครุ ครุ      ครุ ครุ ครุ ครุ
พร้อมหนุ่มน้อยงาม      สามโลกต้องชม      ครุ ครุ ครุ ครุ      ครุ ครุ ครุ ครุ

สังเกตสัมผัสนะคะ เป็นฉันท์ที่สัมผัสบังคับเยอะอย่างเวอร์เลย สงสัยทดแทนกับที่ไม่มีคำลหุ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
คำอ่านอันนี้ตรงตัวค่ะ ง่ายๆเนอะ ^o^

มาต่อกันค่ะ สู้ๆๆๆๆๆๆๆ
วสันตดิลกฉันท์ – ฉันท์ที่ท่วงทำนองงดงามราวรอยแต้มที่กลีบเมฆยามฤดูฝน
แค่ชื่อก็หรูแล้ว >//////< และก็สวยจริงๆค่ะ แถมจากความสวยงามนี้ ฉันท์ชนิดนี้จึงมักถูกใช้เมื่อต้องการชื่นชมความงาม ความรัก และสดุดีของสูง

     มานพก็เยื้องลุ ณ พระที่   ก็มุนีสถิตอยู่      ครุ ครุ ลหุ ครุ ลหุ ลหุ ลหุ ครุ    ลหุ ลหุ ครุ ลหุ ครุ ครุ
ยอกรประณตและศิระลู่      ณ พระบาทพระฤๅษี   ครุ ครุ ลหุ ครุ ลหุ ลหุ ลหุ ครุ    ลหุ ลหุ ครุ ลหุ ครุ ครุ
   โอ้คุณ ธ ล้นดนุจะทด   และจะแทนก็เหลือที่   ครุ ครุ ลหุ ครุ ลหุ ลหุ ลหุ ครุ    ลหุ ลหุ ครุ ลหุ ครุ ครุ
แม้ข้าอุทิศก็ชิวินี้         ก็มิอาจจะแทนได้      ครุ ครุ ลหุ ครุ ลหุ ลหุ ลหุ ครุ    ลหุ ลหุ ครุ ลหุ ครุ ครุ

ตรงนี้ข้าพเจ้าแอบมีลักไก่ ที่บาทแรกของบทที่สองเห็นมั้ยคะ พยางสุดท้ายของวรรคแรกคำว่า “ทด” ที่ถูกต้องสัมผัสกับ พยางค์ที่สามของวรรคหลัง แต่หาคำตรงใจไม่ได้ เลยเป็นอย่างที่เห็น ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ
คำอ่านค่ะ มา-นบ-ก็-เยื้อง-ลุ-นะ-พระ-ที่  ก็-มุ-นี-สะ-ถิด-อยู่  ยอ-กร-ประ-นด-และ-สิ-ระ-ลู่  -นะ-พระ-บาท-พระ-รือ-สี


อุเปนทรวิเชียรฉันท์ – รองอินทรวิเชียร ฉันท์ชนิดนี้จะมีลักษณะคล้ายกับอินทรวิเชียรฉันท์ค่ะ
สัมผัสบังคับน้อยกว่า ดังนั้น....ก็หาคำมาใส่ง่ายกว่านั่นเอง ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ

     พระนางกษัตรีย์      อุระราวจะสุมไฟ      ลหุ ครุ ลหุ ครุ ครุ   ลหุ ลหุ ครุ ลหุ ครุ ครุ
ผิทราบวะปล่อยไป         ก็จะลับมิคืนหวน      ลหุ ครุ ลหุ ครุ ครุ   ลหุ ลหุ ครุ ลหุ ครุ ครุ
   พระลูกจะร้างห่าง      และหทัยจะแปรปรวน   ลหุ ครุ ลหุ ครุ ครุ   ลหุ ลหุ ครุ ลหุ ครุ ครุ
ผิล่ามสิด้วยตรวน         ก็มิอาจจะรั้งไว้      ลหุ ครุ ลหุ ครุ ครุ   ลหุ ลหุ ครุ ลหุ ครุ ครุ


สาลินีฉันท์ - ฉันท์ที่ประกอบไปด้วยครุเป็นส่วนมาก พยายามหาความหมายของคำว่าสาลินี แต่ก็ไม่เจอค่ะ ท่านไหนทราบช่วยข้าพเจ้าทีเน้อ แหะๆ
ตามพจนานุกรมเช่นฉบับท่านอาจารย์เปลื้อง ณ นคร ก็แปลไว้ว่า เป็นชื่อของฉันท์ชนิดหนึ่ง *o*
แต่เท่าที่ผ่านๆตามา บทที่มักใช้ฉันท์ชนิดนี้มักเป็นบทที่อ้างถึงคำสอนนะคะ ไม่ก็เรื่องหนักๆแบบแนวทางดำเนินชีวิตไปเลย
แต่ตามหลักการใช้ท่านก็ระบุว่ามักใช้ในการบรรยายความทั่วๆไปน่ะค่ะ

       แรมทางกลางไพรพฤกษ์      พระเฝ้าตรึกคะนึงหา   ครุ ครุ ครุ ครุ ครุ      ลหุ ครุ ครุ ลหุ ครุ ครุ
แต่ดอกบัวงามตา            ผกาแก้วนะที่ปอง           ครุ ครุ ครุ ครุ ครุ      ลหุ ครุ ครุ ลหุ ครุ ครุ
   ลึกเข้าในป่าใหญ่         ระเรื่อยไปลุเดือนสอง        ครุ ครุ ครุ ครุ ครุ      ลหุ ครุ ครุ ลหุ ครุ ครุ
จึงขับเหล่านายกอง         สิกลับคืนบุรีรมย์                    ครุ ครุ ครุ ครุ ครุ      ลหุ ครุ ครุ ลหุ ครุ


(ถึงกับต้องแวะเข้าห้องน้ำก่อนมานั่งเขียนต่อกันเลยทีเดียว เป็นภาคผนวกที่กินแรงงานเยอะเหลือเกินวุ้ย)

อีทิสังฉันท์ – ฉันท์ที่มีลีลางดงามคล้ายๆข้างบนนั้นแล (กร๊ากกกกกกกกก เขาแปลงี้จริงเน้อ)
คือว่าด้วยความที่ถ้าสังเกตจะเห็นว่าฉันท์ชนิดนี้เล่นเสียงหนักเบาสลับกันทุกพยางค์ จึงเป้นฉันท์ที่มีจังหวะกระแทกกระทั้น เหมือนเน้นให้ผู้อ่านรู้สึกตามเสียทุกตัวอักษร
ดังนั้น ฉันท์ชนิดนี้จึงเหมาะจะใช้เมื่อต้องการบรรยายอารมณ์รุนแรง ไม่ว่าจะอารมณ์รัก เศร้าโศก คร่ำครวญ โกรธ วิตกกังวล
(ซึ่ง ถือเป็นฉันท์ที่เวิ่นเว้อ เข้ากับลีลาแบบข้าพเจ้ามาก เลยถือเป็นชนิดที่ปลื้มที่สุด ฮี่ๆๆๆ)

ร่างลออสะอ้านประจักษ์ ณ ชล   ประทับ ณ กลางกุมุทและดล
ฤดีรอน
   พลันพระเผยพระองค์และยื่นพระกร   จะคว้าจะไขว่มิต่างภมร
เสาะน้ำหวาน
   นัยเนตรก็ราวจะเคลือบกะตาล   และโอษฐ์ก็เอื้อนวจีประสาน
นะสัมพันธ์
   ครุ ลหุ ครุ ลหุ ครุ ลหุ ครุ ลหุ ครุ      ลหุ ครุ ลหุ ครุ ลหุ ครุ ลหุ ครุ
ลหุ ครุ ครุ
   ครุ ลหุ ครุ ลหุ ครุ ลหุ ครุ ลหุ ครุ      ลหุ ครุ ลหุ ครุ ลหุ ครุ ลหุ ครุ
ลหุ ครุ ครุ

ลงคำอ่านสักนิดด้วยความปลื้มส่วนตัวค่ะ
ร่าง-ละ-ออ-สะ-อ้าน-ประ-จัก-นะ-ชน  ประ-ทับ-นะ-กลาง-กุ-มุด-และ-ดล  รึ-ดี-รอน  พลัน-พระ-เผย-พระ-อง-และ-ยื่น-พระ-กร  จะ-คว้า-จะ-ไขว่-มิ-ต่าง-พะ-มอน  เสาะ-น้ำ-หวาน  ใน-ยะ-เนด-ก็-ราว-จะ-เคลือบ-กะ-ตาน  และ-โอด-ก็-เอื้อน-วะ-จี-ประ-สาน-นะ-สำ-พัน (>/////<)

เย้ๆๆๆๆๆ ในที่สุดก็ครบแล้วค่ะ ถ้ามีท่านไหนอ่านแล้วยังไม่เคลียร์ตรงไหนก็ทิ้งคำถามไว้ได้นะคะ


งืมๆตอบคุณบูตะจังก่อนเลย
คำถามที่บอกว่าอ่านแล้วรู้สึกว่าพระฤๅษีต้องการส่งเจ้าแมลงไปสวรรค์
ตรงนี้รึเปล่าคะ?   โยคิสดับ      รับวจนา
         จึ่งตริและว่า      นี่นะภมร
            เราจะมิตาย          วายชิพิก่อน
         เจ้าจุติพร         สมกะกุศล
........ตรงนี้พระฤๅษีบอกว่าจะส่งให้แมลงตายแล้วไปเกิดในภพภูมิที่ดีขึ้น สมกับที่ได้ทำกุศลไว้
แล้วพอแมลงตายท่านก็ชุบให้เกิดในร่างคน(โตเป็นหนุ่มทันที) แล้วก็ยังไม่ทันจะทำอะไร แค่มองระยะใกล้ตบะท่านก็แตกเลยค่ะ
ไม่ได้คิดว่าจะให้เจ้าแมลงไปสวรรค์นะคะ (เอ...หรือมีประโยคไหนทำให้เข้าใจไปอย่างนั้นคะ?)

[nonae]

  จิ้มนุ่นที่รัก บอกได้อย่างเดียวว่า  
แถมให้ความรู้อีก แบบนี้ไม่รักได้ไง เนอะ อิอิ
+ไปเลย

[AGALIGO]

แต่งเก่งจังเลยค่ะ

สนุกดี

ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบ

 

[pandaๅ123]

Ohhhh myyyyy Goooood 
คุณนายสิงร่างคุณครูสอนภาษาเจ้าค่ะ  (ตุ๊คุณครูก่อน)
บอกได้เลยว่า "สุดยอดมาก" ไม่รู้จะสรรหาคำใดมาบรรยายสรรพคุณท่านพี่ได้ดีกว่านี้แล้ว
 

[i1_to*pp]

:z13:จิ้มคุณด้า
สุดยอดค่ะพี่นุ่น 
เก่งจัง ขยันด้วย