ขอบคุณทุกคนที่ตามอ่านมาถึงตรงนี้นะครับ เรื่องมันก็จบลงแค่นี้แหละ พอขึ้นม.6 เต็มตัว มันก็ไม่ได้ว่างอะไรขนาดนี้แล้ว ต้องก็ยังคงเป็นต้อง ส่วนต่อกับเอ็มก็แทบไม่ได้เจออีกเลย...
ถ้าจะเล่าต่อไปอีกมันคงจะกลายเป็นชีวประวัติไป
อันที่จริง ชีวิตจริงมันก็ไม่ขนาดนี้หรอกครับ ผู้ชายด้วยกันมันไม่หวานอะไรมากนักหรอก (อย่างน้อยก็สำหรับรุ่นผมละนะ)
ขอบคุณจริงๆนะครับ เรื่องนี้ก็ 1 ปีนิดๆ เร็วเหมือนกัน ตอนแรกไม่แน่ใจว่าจะเล่าออกมาได้มั้ย ตอนนี้มันก็มาถึงจุดสุดท้ายของทุกอย่างแล้ว
ขอบคุณครับ
ปิตายจริงๆเหรอ
ไม่ทราบครับ ผมเองก็ไม่รู้ว่าเป็นยังไงต่อ เดากันว่าถ้าไม่ย้ายรร.ก็ไปต่างประเทศ ถ้ายังฟื้นขึ้นมานะ ... ไม่มีใครติดต่อได้ รร.เองก็ไม่สามารถติดต่อได้ บ้านก็ไม่เคยไป ได้แต่คิดว่าปิยังจะสบายดีละนะ
ขอบคุณนะครับที่ตามอ่าน
ตาพร่าเห็น เป็นสีเทา เคล้าเงามืด
กายเย็นชืด คล้ายอืดออก บอกสังขาร
ลมหายใจ ให้กระตุก ปลุกสัญญาณ
คล่อยคืบคลาน ปานสายหมอก บอกอำลา
RIP ครับ กะปิน้อย
อึดอัดออกไปจากเพจนี้
พี่ขอไปทำใจ..หลายๆๆๆๆ แป๊บเลย
ฮือออออออออออ..เศร้าโฮก โศกจริงๆ
รายนี้ขาประจำจริงๆ หลายครั้งที่คิดว่าจะหยุดลงแล้วพอมาเห็นคุณเข้าก็เอาวะ ลงต่อให้จบ
แต่ละครั้งที่จะลงถ้ามีเวลาก็จะทวนอีกรอบ พอทำบ่อยๆมันก็รู้สึกเอือมขึ้นมาได้เหมือนกัน เหมือนอ่านเรื่องเดิมๆสักสิบรอบได้
พอเห็นปุ๊บก็ เอาวะ สู้หน่อย อ่านๆ แก้ๆลงให้ได้
ขอบคุณมากนะครับ
แล้วก็อีกหลายคน ผมไม่ได้ย้อนกลับไปดูทั้งหมด อ้อ ใช้วิธีอ้างถึงชื่อไม่ค่อยเป็นด้วย
ถ้า... ไม่เบื่อ แล้วยังอยากเขียนอีก คงจะมีเรื่องอื่นมา ซึ่งก็คงเป็นแบบนี้ละมั้งครับ ไม่หวาน ฮ่าๆๆ