หัวข้อ: +++ Hiding love.....รักต้องแอ๊บ +++ บทส่งท้าย 13/1/56

[Cherry Red]

งานนี้คงต้อง Let it be แม้แต่คำสั่งแพทย์ซะล่ะมั้ง? 
อา...คุณอาทิตย์-น้องธัน เข้าใจกันสักที หลังปล่อยให้ปวดใจมาซะนาน
ได้คนรักแบบที่รักในสิ่งที่คน ๆ นั้นเป็น วิเศษที่สุดแล้ว 

ป.ล. อยากรู้เรื่องของคุณปักษธรกับหัวหน้า ไปเปิดใจกันแบบไหนถึงดีกันได้อย่างนั้นนะ?

[Running]

เข้าใจสักทีนะ
 

[ninaprake]

เห้อ ในที่สุดซัน/ธันก็ Happy Ending เนอะ ^^

ที่เหลือก็มารอดูเฉลย Happy Ending ฝั่ง ธร/หัวหน้า(ชื่อไรหว่า?) กันบ้าง

[Zurruz]

เรื่องนี้ทำร้ายคนอ่านมาก

1. คือมันสนุกมาก ติดตามจนสุดท้ายก็ไม่ได้นอน

2. อ่านไปน้ำตาไหลมันเกือบทุกตอน กระแทกใจสุดๆ

3. ทำคนอ่านอินไปกับมันได้ดีเยี่ยม จนแปลกใจว่าตัวเองบ้อน้ำตาตื่นเองรึเปล่า

ปล. รอตอนต่อไปนะค่ะ !! สนุกมากๆ เลยล่ะค่ะ

[nongrak]

สงสัยคงเป็นห่วงความรู้สึกของธันจนลืมที่หมอสั่ง 5555

[malula]

เปิดอกพูดขนาดนี้คงเคลียร์แล้วนะเจ้าธัน
ต่อไปซันต้องหัดร้องเพลง เป็นแฟนคนจนต้องทนหน่อยน้อง...

[na_near]

"งดอาหารและเครื่องดื่ม.."

“แอร๊ยยยยยย”


สมเป็นซันจริงๆ 55

[นอนกินแรง]

ตอนแรกซึ้ง ตอนหลังฮา

[EoBen]

ตามทันแล้วค่ะ

ขำ จนน้ำหูน้ำตาไหล ฮ่าๆๆๆๆ

ซันนี่น่ารักกกดี

ชอบนะที่บอกว่า

ใช่แล้วค่ะ ฉันลองมาคิดๆดูแล้ว ที่ผ่านมาฉันเอาแต่โทษโชคชะตา ที่ไม่มอบใครสักคนมารักฉันสักที ทั้งที่ฉันเองก็พยายามเปลี่ยนแปลงตัวเอง คนที่ฉันมองไว้ก็ไม่เคยที่จะตอบสนองความรู้สึกของฉันได้

ฉันเองอยากเพียงแค่มีคนที่รักฉันในอย่างที่ฉันเป็น ชอบฉันจากสิ่งที่อยู่ข้างใน


      แต่ฉันคงลืมที่จะย้อนมองดูตัวเอง ว่าคนที่ฉันชอบที่ผ่านมานั้น ฉันเองก็เลือกชอบคนที่เปลือกนอกเช่นกัน และนั่นก็เกือบทำให้ฉันพลาด

พลาดที่จะรับรู้ ความรู้สึกดีๆ จากผู้ชายตัวเล็กคนนี้




เชื่อมะ? เบนสดุดใจ กับธัน ตั้งแต่ ซันนี่บอกไปส่งทุกครั้งที่เมา แล้วละ

ส่วนกับคุณธนา ราศีไม่จับเลยย คิดว่าไงก้ไม่ใช่อ่ะ ไม่คิดว่าจะเป็น ธันจริงๆๆ

หรือว่า หลอกกันอีกก ฮะ

[Tifa]

ต้องขอโทษด้วยนะคะช่วงนี้มาช้านิดหน่อย เพราะต้องต่อทั้งสองเรื่อง เเล้วก็เริ่มทำงานเเล้วด้วยค่ะ

ปล เเต่ก็ไม่นานเกินไปใช่ไหมคะ แอร๊ยยยยย



ตอนพิเศษ


     ปักษธรกอดเขาคนนั้นไว้แน่น แต่มันมืดจนเขามองไม่เห็นอะไร เขารู้สึกกลัว หนาว เหงา มีเพียงสัมผัสจากอ้อมกอดที่เขาพยายามรั้งไว้

“ปล่อยก่อนครับ” เสียงของชายคนนั้นตอบกลับมา ยิ่งกระตุ้นความผิดหวังในใจ เพราะแบบนี้ยังไงจึงต้องห้ามรักใครอีกต่อไป เพราะไม่อยากจะเสียใจแบบที่ผ่านมาอีก
“อย่าไป” แต่ครั้งนี้มันต่างออกไปเขารั้งชายคนนั้นไม่ให้ปล่อยมือ เขารู้สึกเกรงกับสิ่งแวดล้อมรอบตัว สติที่ไม่ครบสมบูรณ์ ขาทั้งสองข้างเหมือนไม่มีแรง เขาอาศัยแรงจากคนข้างๆช่วยพยุงไปอย่างช้าๆ โลกในความมืดนั้นหมุดวนเวียนจนน่าปวดหัว
“ถึงที่แล้วครับปล่อยก่อน” น้ำเสียงนั้นดูนุ่มนวล ชวนให้ผ่อนคลายลง
“นายจะไปไหน” ปักษธรควานมือในอากาศ เมื่อรู้ว่าคนๆนั้นห่างออกไป เขาพยายามจะลุกขึ้นแต่ตัวของเขาก็ดูจะหนักสักร้อยกว่ากิโลกรัมได้
“ผมจะเอาน้ำมาให้” เสียงนั้นห่างไกลออกไป “ผมไม่ไปไหนหรอก” คำพูดนั้นทำให้ปักษธรสงบลง เขานอนนิ่งอย่างอ่อนเพลียเพียงชั่วครู่ก็รู้สึกเย็นบริเวณใบหน้า
“อยู่นิ่งๆสิ” เสียงชายหนุ่มบอก
“เย็น”
“จะได้รู้สึกดีขึ้นไง”

“อืม”

      ผ้าชุบน้ำเย็นค่อยๆลบไล้ไปตามใบหน้าเรียว มือใหญ่นั้นค่อยๆเบาแรงที่สุดเพื่อไม่ให้กระทบเข้ากับคนที่ตนรัก สุริยันเอาผ้าชุบน้ำอีกครั้งบิดพอหมาดล้วงเข้าซอกคอ ลามมาถึงอกส่วนบน เขาชั่งใจสักครู่ก่อนจะยกเลิกความคิดที่จะถอดเสื้อคนที่นอนตรงหน้า

“ดื่มน้ำหน่อยนะครับ” สุริยันประครองปักษธรเอนตัวนั่ง เขาจรดแก้วน้ำเข้ากับริมฝีปากนุ่ม เสียงกลืนน้ำดังต่อเนื่อง จากคนที่กระหายน้ำจนน้ำหมดแก้ว
“ช้าๆสิ” สุริยันยิ้มเล็กน้อยที่เห็นคนที่ดูแกร่งในตอนนั้น กลับต้องอยู่ในสภาพอ่อนแรงให้คนอื่นต้องดูแล เขาค่อยๆเอนตัวปักษธรลงบนเตียงนอน จัดแจงห่มผ้าให้เรียบร้อย
“อย่าไปไหนนะ” เสียงนั้นพึมพำเบาๆ
“ผมจะอยู่ตรงนี้ตลอดครับ” สุริยันให้สัญญา

ค่ำคืนแห่งการเปลี่ยนแปลงค่อยๆคืบคลานมา




     ปักษธรตื่นขึ้นกลางดึก ในห้องมืดสนิด เขาจำอะไรไม่ได้นัก รู้เพียงว่ากำลังจะกลับแล้วอยู่ๆก็หลับไป เขาดันตัวขึ้นนั่ง ทันใดนั้นก็รู้สึกเวียนหัว เขานั่งนิ่งสงบสติ ให้ร่างกายได้ปรับตัว พอสายตาเริ่มปรับได้ เขาก็ต้องตกใจที่พบว่าตอนนี้เขาอยู่ในห้องของเขาเอง และที่สำคัญ มีใครบางคนนั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างเตียง

“….” ปักษธรค่อยๆเลื่อนตัวอย่างแผ่วเบา เท้าทั้งสองสัมผัสกับพื้นเย็นๆ แล้วลุกขึ้นยืน แต่ด้วยความที่ร่างกายยังไม่พื้นเต็มร้อย เขารู้สึกว่าพื้นที่ยืนมันเอียงไปมาจาทุดลงพื้นส่งเสียงดัง
“เป็นอะไรหรือเปล่า” น้ำเสียงที่เป็นห่วงดังขึ้นทันทีพร้อมกับมือทั้งสองที่ฉุดให้เขาลุกขึ้นนั่ง
“ปล่อย แกเป็นใคร” ปักษธรดิ้น
“ผมเอง สุริยัน”
“…..นาย” ปักธรสับสนจับต้นชนปลายไม่ถูก เขาได้แต่นิ่งก่อนจะคิดได้และเริ่มสำรวจตัวเอง
“ผมไม่ได้ทำอะไรคุณหรอก” สุริยันยืนกราน ซึ่งมันก็เป็นไปตามนั้นเมื่อปักษธรไม่พบอะไรบุบสลาย มีเพียงอาการมึนหัวที่เหลืออยู่เล็กน้อย
“เล่ามาซิ นังอาทิตย์มันทำอะไร” ปักษธรขู่เสียงเย็นถึงหลายครั้งกว่าที่ สุริยันจะเล่าอะไรให้ฟัง

     ความจริงทั้งหมดถูกเปิดเผย ทำเอาปักษธรรู้สึกถึงลูกตื้อเพื่อนสาวตัวดีเสียจริง คงจะรู้ว่ายังไงตัวปักษธรเองคงไม่สนใจหัวหน้าของตนแน่ จึงวางแผนทั้งหมดหวังจะจับมัดใส่พานถวายกันเลยทีเดียว


แต่นับว่ายังโชคดีที่เจ้าตัวหัวหน้าไม่ได้บ้าจี้ตามแผนที่วางไว้


“นายออกไปได้แล้ว” ทันทีที่พูดจบ สุริยันได้เพียงทำหน้าจ๋อย แล้วหันหลังเดินออกไป
“รอที่รถล่ะ เดี๋ยวเปลี่ยนเสื้อแล้วจะลงไป”

     และประโยคสุดท้าย ก็นับเป็นจุดเปลี่ยนเรื่องราวของคนทั้งสอง สุริยันเผยรอยยิ้มที่ไม่ต้องแผงด้วยความเศร้าอีกต่อไป เขาพยักหน้ารีบทำตามคำสั่งทันทีอย่างไม่บิดพลิ้ว เรียกเสียงหัวเราะได้เป็นอย่างดี




     ปักษธร เก็บเสื้อผ้าเล็กน้อยลงกระเป๋าเป้ใบเล็ก ชุดอาบน้ำล้างหน้า ครีมกันแดด แว่นตาและหมากอย่างรวดเร็ว ไหนๆเจ้าอาทิตย์ก็ลางานให้ทั้งที แถมยังมีรถรับส่งเดินทางแบบนี้อีก คงจะดีไม่น้อยหากได้พักเสียบ้าง อีกอย่างก็ถือเป็นการให้รางวัลคุณสุริยันไปให้ตัว ที่ไม่ได้ล่วงเกินอะไร

     ถึงกระนั้นระหว่างทางปักษธรก็หาได้พูดอะไร เขานั่งฟังเพลงดูทางไปเรื่อยๆ หากจะบอกให้เขาเปิดใจในทันทีแบบนี้คงจะเป็นไปไม่ได้ และก็ยังไม่รู้ว่าจะทำได้หรือเปล่า

     ไม่ใช่ว่าปักษธรจะไม่เคยลองเปิดใจ เพียงแต่พอเริ่มคุยกับใครสักคน ภาพเวลาเก่าๆก็จะกลับมาหลอกหลอนเขาอยู่เสมอ จนบางครั้งปักษธรเผลอทำตัวเย็นชาไปบ้าง จึงไม่มีใครทนเขาได้นานนัก

     ทางด้านสุริยัน เขานั่งขับรถฮัมเพลงไปอย่างอารมณ์ดี ถึงแม้อีกคนจะนั่งเงียบแต่การที่ปักษธรยอมมากับเขาสองต่อสองแบบนี้ก็นับมาพัฒนาไปมากโข จนตัวเองไม่อยากจะเชื่อเหมือนกันว่าจะเกิดอะไรแบบนี้

     ที่พักริมชายหาดเป็นบ้านหลังเล็กๆติดกันสองหลัง สุริยันเลือกหาดที่ค่อนข้างเงียบและสงบ เขาถือกระเป๋าเป้มาให้อีกคนอย่างเต็มใจ แน่นอนว่าต้องแยกกันนอนคนละห้อง

“ฝันดีนะครับ” สุริยันกล่าวลาพร้อมกับส่งยิ้มให้เช่นเคย

“เช่นกัน”

เพียงคำไม่กี่คำนั่นก็พอที่จะทำให้ สุริยันนอนหลับไปพร้อมกับรอยยิ้ม




     แสงอาทิตย์แรกรับเช้าวันใหม่สาดเข้ามาทางรอยแยกของผ้าม่าน ปักษธรเด้งตัวออกจากที่นอนอย่างเร่งรีบ เขาชอบเดินเล่นริมชายหาดยามเช้าเสมอ ทุกครั้งที่มาจะต้องไม่พลาดที่จะออกไปเตร่เป็นชั่วโมงปล่อยให้อาทิตย์นอนเฝ้าห้องเสียทุกครั้ง
อากาศยามเช้าริมทะเลแบบนี้ปลุกให้เขารู้สึกสดชื่นขึ้นมาก ตั้งแต่ตั้งหน้าตั้งตาทำโอทีเพื่อหนีหน้าคุณสุริยันก็แทบจะทรุด รู้ตัวว่าสุขภาพเริ่มจะแย่ พอได้มาพักแบบนี้ก็รู้สึกดีไม่น้อย

     แสงแดดอ่อนๆยามเช้าไม่ร้อนไปนัก ลมเอื่อยๆพัดเข้ากระทบใบหน้า ปักษธรถอดรองเท้าเดินเรียบขอบหาดไปให้เท้าได้รับสัมผัสฝืนทราย ปล่อยใจให้ไปกับสายลมและเสียงคลื่น เผื่ออะไรๆที่ติดในใจจะคลี่คลายได้บ้าง

     เรื่องของสุริยัน เขาเองก็รู้ดีว่าคนๆนี้เป็นคนดีในระดับหนึ่ง ทั้งๆที่เวลาก็ผ่านไปนานพอควรแต่ก็ไม่มีแววว่าจะหนีหายไปไหน มีบ้างที่หายไปนาน แต่ก็เพราะงาน และเขาก็จะกลับมาให้เห็นหน้าอยู่เสมอ


อยากจะลอง…….แต่ก็กลัว



     เขาเดินไปเรื่อยๆจะถึงโขดหินใหญ่ เขาปีนขึ้นไปเพื่อดูวิว แต่ก็พบว่ามีผู้หญิงอายุสักห้าสิบ นั่งอยู่บนนั้นเพียงลำพัง เขาเลี่ยงออกไปที่หินอีกก้อนเพื่อสูดอากาศเข้าปอดอย่างเต็มที่ ยืนมองอะไรไปอีกนิดแล้วจึงตัดสินใจกลับ
“มาเที่ยวหรอพ่อหนุ่ม” เสียงแหลมเล็กนั้นถาม จนปักษธรแอบตกใจในน้ำเสียงของเธอ
“ครับ คุณป้า ที่นี่สวยดีนะครับ”
ทั้งสองสนทนากันต่ออีกเล็กน้อยพอให้รู้จักกัน

“ป้ามาเยี่ยมสามีป้าน่ะ เขาจากไปในทะเล” เธอเล่าเหตุผลที่มานั่งตรงนี้ให้ฟัง
“เอ่อ ผมเสียใจด้วยครับ”
“ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ เรื่องมันนานมาแล้ว” เธอบอกพร้อมรอยยิ้มโดยไร้แววของความเศร้าเลยแม้แต่น้อย
“คุณป้าไม่เหงาหรอครับ”
“ก็เหงาบางครั้งนะ”

“……..” ปักษธร รู้ดีแก่ใจใครกันจะรู้สึกดีได้กับการต้องจากคนรักไป สิ่งที่เขาทำคงจะถูกต้องแล้วใช่ไหม ที่ไม่ต้องเริ่มต้นกับใคร แล้วจะได้ไม่ต้องรู้สึกอะไรแบบนี้

“แต่ก็เหงาไม่นานหรอก พอคิดถึงเรื่องเก่าๆ มันก็รู้ว่าเขาเองก็ยังคงอยู่ในใจเราเสมอไม่ได้ไปไหนไกล” คุณป้ากล่าวพร้อมรอยยิ้ม
“แต่ผมยิ่งคิดเรื่องเก่าๆแล้วยิ่งเศร้า ซะอีก หะหะ”
“หืม มันก็มีบ้างนะ ชีวิตมันก็แบบนี้ล่ะ จะให้มีความสุขอยู่ตลอดก็ใช่ที แรกๆป้าก็ร้องไห้ทุกวัน แต่นานเข้าก็เข้าใจว่าถึงจะห่างกันไป แต่สิ่งที่ทั้งสองได้เคยทำไว้มันยังอยู่ในความทรงจำ ถึงแม้วันนี้เขาไม่อยู่ แต่ก็ยังเหลือบางสิ่งที่เหลือทิ้งไว้ให้เราได้คิดถึงได้มีแรงใจ เรารับรู้ได้ว่าครั้งหนึ่งเคยมีคนที่เรารักและรักเราได้อย่างสุดหัวใจ”

“หะหะ คุณป้าโชคดีมากนะครับ ที่ได้เจอรักดีๆ ผมคงไม่มีทางได้เจอหรอก”
“โอ้ย ของแบบนี้มันต้องลองดูไปเรื่อยๆจ๊ะ พ่อหนุ่ม สมัยสาวๆนะ มีคนมาจีบป้าตั้งหลายคน สับรางแทบไม่ทัน อู้ยไม่อยากจะเม้าท์ ระดับเดือนคณะทั้งนั้นนะ” คุณป้าเล่าอย่างออกรสเมื่อคิดถึงความหลัง
“แต่ก็นั่นล่ะ มันก็เป็นรักเพียงฉาบฉวย ป้านะอกหักเป็นสิบกว่าครั้งเลย มีแต่ผู้ชายห่วยๆ”
“แล้วป้าไม่เข็ดหรือครับ”

“ก็เข็ดนะ แต่ก็นั่นล่ะถ้าหยุดอยู่ตรงนั้น ป้าคงจะไม่มีทางมาเจอคุณลุงได้นะสิ”





      เสียงคลื่นซัดเข้าฝั่งดังแผ่ว แดดในยามนี้ร้อนมากขึ้นจนปักษธรต้องสวมรองเท้าเดินตัดหาดทรายกลับที่พัก แต่ก่อนจะถึงบ้านพักก็เจอเข้ากับสุริยันที่วิ่งหน้าตื่นมา

“คุณไปไหนมา โทรหาก็ติดต่อไม่ได้”
“ผมไปเดินเล่นมา” ปักษธรตอบ และก้มลงดูโทรศัพท์แต่ก็พบว่าไม่มีสัญญาณ
“คุณอย่าทำแบบนี้อีกนะ ผมใจหายแทบแย่”
“ครับ ผมขอโทษแล้วกัน เอ่อ……..”

ปักษธร นิ่งไปชั่วครู่เพื่อชั่งใจเป็นครั้งสุดท้าย




“เราไปหาข้าวเช้ากินกันไหม คุณสุริยัน”






เรามาลองพยายามด้วยกันนะอาทิตย์

[TONG]

กว่าจะเปิดใจ ไม่เสียแรงแม่สื่อซันนี่จริงๆ ^^

[khunstar]

555+ลืมเนื้อเรื่องเก่าๆไปแล้ว

[jimmyFG]

 

[gupalz]

55555 ธรเริ่มเปิดใจแล้ว

[malula]

คุณสุริยันได้โอกาสอีกครั้งเพราะคุณเป็นคนดี
หวังว่าคนนี้จะใช่สำหรับปักษธร

[choijiin]

เริ่ดที่สุดเลยธร
เปิดใจให้คนดีๆถูกแล้วนะ
 

[Horizon]

เรื่องเป็นแบบนี้เอง
+1

[เฉาก๊วย]

 

[BeeRY]

ต้องขอบคุณคุณป้าด้วยที่พูดอะไรเด็กๆโดนใจให้ธรคิดได้
ดีใจกับคุณหัวหน้าด้วยนะ แต่ว่าครั้งนี้มันสั้นจังเลย
รออ่านตอนต่อไปนะคะ

[loveview]

สมหวังซะที  บวกเป็ดๆ

[Running]

มันต้องอย่างงี้สิ ค่อยมีลุ้นขึ้นมาหน่อย ให้โอกาสหัวหน้าดู
เชียร์เต็มที่ ^^
รอลุ้นตอนต่อไป 

[mild-dy]

รอตอนต่อไปน้า

[CarToonMiZa]

ธรเริ่มใจอ่อนแล้วใช่มั้ย

[EoBen]

มาเบาๆ

แต่ทำเอาน้ำตาซึมเลยนะคะคุณป้า

ถ้าเราหยุด กลัวที่จะเสียใจอีก

ก็คงไม่มีทางเจอ ความสุข อีกกก

[๛ナーリバス๛]

เจ๋งมากค่ะคุณป้า พูดซะ ธร คิดได้เลย คริคริ

มาพยายามด้วยกันนะคะ หัวหน้า... ธร ธัน ซันนี่

แอร๋ยยยย

[gayraygirl]

เริ่มต้นใหม่ได้สักทีเนอะธร 

[nongrak]

สุริยันก็เป็นคนดีนะธร ดีจังที่ยอมเปิดใจ

[kisz]

พยายามเข้านะทั้งสองคน ^^v

[นอนกินแรง]

เปิดใจแล้ว

[Cherry Red]

ในที่สุดคุณปักษธรก็เปิดใจรับคุณสุริยันจนได้ 
อารมณ์เหมือนเพลง "ฉันร้องไห้เป็นหมื่นครั้งเพื่อมาเจอเธอ" ของ Cocktail เลย (ทำ link ไม่เป็น อยากฟังลอง search ดูนะค่ะ)
ถ้าไม่ยอมเปิดใจอีกครั้ง ไม่เสี่ยงต่อจากครั้งที่ 9,999 ก็อาจจะไม่เจอ "เธอ" กับการร้องไห้ด้วยความปิติในครั้งที่ 10,000 ก็เป็นได้