ต้องกรา่บขออภัยงามๆ
เพราะตอนนี้แต่งยาก และยาวมากๆๆๆๆๆๆ แต่งๆ ลบๆ อยู่หลายรอบค่ะ
กว่าจะจบลงได้ เพราะอยากให้มันมีแง่คิด (ไม่แน่ใจว่าได้หรือเปล่า
) แทรกเข้ามา
ไม่อยากให้มองว่า...ยังไง มันก็เป็นแค่นิยายเรื่องหนึ่ง ให้แค่ความเพลิดเพลิน สุข ทุกข์ ร้องไห้ จบ (ซึ่งมันก็จริงอยู่
)
อย่างน้อย ก็อยากให้มีอะไรแฝงไว้ ถึงตัวเองจะเป็น หญิงที่ชอบผู้ชายก็จริง แต่พอมองกลับไป
เห็นกลุ่มคนที่ "รักเพศเดียวกัน" รู้สึกว่าเค้าลำบากมาก ๆ ไม่ว่าด้านไหน สังคม ครอบครัว หรือแม้ในที่ทำงาน
ุ
อยากเป็น "กำลังใจ" ให้นะคะ เพราะส่วนตัวรู้สึกว่า "ความรัก" ก็คือ "ความรัก"
ดังนั้น ความรัก สำหรับเรา มันสวยงามเสมอ ไม่ว่าจะเป็น "รัก" ในรูปแบบไหน สู้ๆ
ค่ะ
เวิ่นเยอะแล้ว ..... เชิญอ่านค่า
ขออภัยนะคะ ที่โพส หลายรอบ พอดี ลองตัด แล้วโพสอยู่ สามรอบ มันบอกเกิน 20000 ตัวอักษร โพสไม่ได้
เลยตัดสินใจโพสเป็น สี่ทอนซะเลย ฮ่าๆๆ ต้องขออภัยเป็นอย่างสูง ค่า
****************************************************************************************
Unit 35
เช้าวันที่สองแห่งการเดินทาง เพื่อหลีกเลี่ยงผู้คนและสัมผัสถึงธรรมชาติอย่างแท้จริง เราเลือกจะเดินทางไปแม่ฮ่องสอน
เพื่อไปชื่นชมทุ่งดอกบัวตองที่กำลังเบ่งบานปกคลุมทั่วทั้งภูเขาสีเหลืองทองอร่ามอวดโฉมท้าสายตาผู้คนทั่วทุกภาค
ให้มาเยี่ยมชม เราออกเดินทางกันแต่เช้าตรู่ ไม่ได้เร่งรีบ หากสังเกตุเห็นว่าปิ่นเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทาง
เราก็จะทำการแวะปั้มให้น้องสาวของผมได้ลงมาสูดอากาศหายใจอยู่เป็นระยะ พร้อมกับแวะรายทางที่มีซุ้มอาหาร
พื้นเมืองของเหนือหลากหลายน่าอร่อยล่อน้ำย่อยจนต้องแวะทาน เมื่อปิ่นปิดไม่ได้เรื่องร่างกายไม่สามารถรับอาหาร
ก็เปลี่ยนมาเป็นทานเข้าปากเพื่อให้ลิ้นรับรู้รสชาดของอาหารเหล่านั้น ก่อนจะคลายออกมา เพราะไม่อยากจะบั่นทอน
ร่างกายของตัวเอง ยามเมื่ออาเจียรครั้งใดเห็นพยาบาลเล่าว่าปิ่นจะหอบเหนื่อยจนตัวโยนแล้วนอนหมดแรงอยู่ทุกที
แม้ผมกับปัตจะเป็นห่วงแต่ก็ไม่ได้แสดงอาการนั้นออกมาจนเกินเหตุ เพราะรู้ดีว่ารังแต่จะทำให้อีกฝ่ายกังวล แถมรู้สึกแย่
ที่ทำตัวเป็นภาระในการเดินทางครั้งนี้ การเดินทางยังคงดำเนินไปเรื่อยๆ แต่ผมกับสังเกตุเห็นรอยยิ้มที่เพิ่มขึ้น
พร้อมกับแววตาที่ตื่นเต้นดีใจราวกับเด็กที่พึ่งได้ของเล่นเป็นครั้งแรก แต่ที่น่าแปลกคือสภาพร่างกายของปิ่นที่ดูอิดโรย
หากแต่จิตใจที่เข้มแข็งมากกว่าถึงได้กลบเกลื่อนอาการเหนื่อยล้าจนดูไม่ค่อยออก แม้ในบางเวลาปิ่นจะเผลอแสดงอารมณ์
อ่อนล้ามาให้เป็นระยะ เสียงสนทนาเจื้อยแจ้วระหว่างทางของปัตกับปิ่นดังอยู่เนืองๆ เพราะไอ้ตัวเล็กรับหน้าที่เป็นไกด์อาสา
ตามประสาเจ้าของพื้นที่ที่อยู่ใกล้เคียงพื้นที่นี้มากที่สุด เราเดินทางมาถึงทุ่งดอกบัวตองเป็นเวลาเกือบๆ บ่ายสามโมงเย็น
สีเหลืองทองทั่วขุนเขางามอร่ามจนน่าเหลือเชื่อ ปิ่นตาโตตะลึงในความงามที่ธรรมชาติได้สรรสร้าง เราจอดรถริมทาง
เพื่อลงไปสัมผัสธรรมชาติอันสวยสดงดงามนี้ด้วยตัวเอง หลังจากเมียงมองผ่านกระจกรถมานานหลายร้อยเมตร
ผมอุ้มปิ่นวางลงบนรถเข็นโดยมีปัตที่จับรถเข็นไว้มั่นเพื่อไม่ให้มันไถลอยู่ก่อนหน้าแล้ว หลังจากที่จัดท่าทางเรียบร้อย
มีลมเย็นๆ โชยมาให้สัมผัสกับอากาศที่หนาวของฤดู ไอ้ตัวเล็กถึงกับห่อไหล่ ผมแอบวางมือทาบบนมือน้องที่วางอยู่บนรถเข็น
ทำทีเป็นเข็นช่วย จริงๆ แล้วก็อยากจะเพิ่มความอบอุ่นให้อีกฝ่าย แต่สำหรับปิ่นแค่นี้คงไม่เท่าไหร่เมื่อการใช้ชีวิตอยู่ต่างประเทศ
อากาศดูจะโหดร้ายกว่านี้เป็นเท่าทวีคูณ รอยยิ้มแห่งความดีใจปรากฎบนใบหน้าของปิ่น มือผอมเรียวยื่นออกไป
เพื่อสัมผัสกิ่งดอกไม้งาม แต่ดูจะสูงเกินไป ปิ่นจึงทำได้แต่เอื้อมคว้าจน ผมยื่นมือไปเพื่อเด็ดดอกที่อยู่ตรงหน้า
“อย่าค่ะ...อย่าเด็ดปล่อยให้มันสวยอยู่ตามธรรมชาติดีแล้วค่ะพี่พาร์ท”
“แต่ปิ่น...” พูดได้แค่นั้น อีกฝ่ายที่ทักท้วงก็แสดงเจตนารมณ์
“แค่โน้มก็พอแล้วค่ะ ...แค่นั้นก็พอแล้ว อย่าให้มันมีค่าแค่ชั่วครู่ พอเหี่ยวเราก็ต้องทิ้งอยู่ดี ถ้าอยู่บนต้นมันก็จะยัง
สวยงามอย่างนี้ได้อีกนาน” ปิ่นหันมายิ้มให้ผม ผมยิ้มตอบน้องลูบหัวน้องเบาๆ ปัตหันมามองด้วยความตื้นตัน
“พี่ปิ่นมองโลกในแง่ดีจังเลยนะฮะ” ปิ่นหันมามองปัตแล้วดึงมือไอ้ตัวเล็กไปกุมไว้
“ปัตครับ ของบางอย่างอยู่กับเราอาจไม่เหมาะ อาจจะไม่ได้ใช้ประโยชน์มากพอ แต่ถ้าอยู่กับคนอื่นอาจจะดีกว่า
มีประโยชน์มากกว่า มีคุณค่ามากกว่า และที่สำคัญอาจจะมีความสุขมากกว่า ถ้าเป็นอย่างนั้นพี่ก็เลือกที่จะไม่เก็บมันไว้
ไม่เหนี่ยวรั้งมันไว้ เพราะพี่ถือว่ามันอยู่ถูกที่ถูกเวลา และมีคุณค่าอย่างสูงสุดอย่างที่มันควรจะเป็น จำไว้นะปัต
ของที่เป็นของๆ เรา ทำยังไงมันก็เป็นของเรา ถึงเราจะพยายามหยิบยื่นให้คนอื่น ผลักไสเท่าไหร่ แต่สุดท้ายมันก็เป็นของเรา
อยู่วันยังค่ำ ถ้ารู้อย่างนี้แล้วก็รักษา “ของรัก” ให้ดีๆ นะจ๊ะ อย่ายอมให้ใครมาแย่ง และอย่าได้เปิดโอกาสให้กับใครอีก”
คำพูดของปิ่นมันทิ้งความหมายไว้หลากหลายจนผมไม่แน่ใจว่าปิ่นรู้เรื่องของผมกับปัตหรือเปล่า รู้เรื่องของปัตที่พยายาม
[attachment deleted by admin]