27
ป้าอ่อน คัมแบ๊ก
/////////////////////////////////////
หิน กุมมือน้อยนั้นไว้ตลอดเวลา ก่อนจะฟลุบหลับไป เหมือนรู้สึกว่าความอบอุ่นจากปลายนิ้วนั้นแล่นผ่านเข้าอีกร่างหนึ่งอย่างประหลาด สัญญาณชีพจร เต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ นิ้วเรียวเล็กเรื่มขยับที่ละนิด ๆ
“ มิว ... ” หินงีบหลับ พลันตกใจตื่นนทันที
“ ...... ” ร่างบาง ค่อยๆ ลืมตา ขึ้นอย่างยากลำบากแวบบแรกรู้สึกเจ็บปวดราวแทบทั้งร่าง ราวกับจะแตกออกเป็นเป็นเสี่ยง ๆ
“ มิว...ชั้น ดีใจเหลือนเกิน ...นายยังไม่ตาย ” อารามดีใจทำให้หินเผลอ จับร่างบางแรงไปหน่อย
“ ค...ใคร ...โอ้ย ย ย....ที่นี่ ที่ไหน คุณเป็นใคร ไฟเสียหรือเปล่า ทำไมมันมองไม่เห็น”กระพริบตาถี่ขึ้นแต่ทำไม แสงมันสลัวจัง
“ เจ็บไหม..นี่ รพ. นายถูกยิง ชั้นเลยพานายมา ที่นี่ .. ”
“ ขอบคุณครับ...ที่กรุณาผม...ว่าแต่คุณเป็นใคร ยื่นหน้าเข้ามาใกล้หน่อยสิครับ ผมมองไม่ชัด ”เสียงแหบ พร่าเอ่ยขึ้นอย่างบางเบา
หินสะอึกกับคำพูดนั้น ห้องนี้ก็เปิดไฟสว่างโร่ ม่านหน้าต่างก็เปิด ทำไม ทำไม มองไม่เห็นหรือไง
ตาบอดหรอ ...หินได้แต่นึกในใจ
“ เห็น ชัดยัง..คนที่ช่วยชีวิตนาย พานายมา รพ. ไง.. ” ใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มราวกับเทพบุตร ยื่นเข้ามาใกล้ ๆ มิว เห็นแวบ แรกสมองจำได้ทันที ว่าเป็นใคร
“ ค....คุณ หิน ... ” เหมือนมีอะไรมาจุกที่ คอ หัวใจมิวกระตุกวูบ ภาพวันนั้น ที่เขาถูกซ้อม ถูกกระทืบยังจำได้ดี เหมือนยังตราไว้ในดวงจิตมิรู้ลืม
“ ใช่ ชั้นเอง เจ็บมากไหม ชั้นมีเรื่องอยากจะถามนายตั้งมากมาย คิดถึง คิดถึงมากรู้ไหม.. ”
“ ...... ” มิวรู้สึกว่าความเจ็บแล่นหัวที่หัวใจ และบาดแผลจนเสียวแปล๊บอย่างแรง ก่อนจะหันหน้าหนีแล้วลับตาเสีย เผื่อผู้ชายคนนี้จะมะลายหายไปจากความทรงจำเสียที
ปีกแห่งรักที่แสนเบาบาง อับปางแค่ลมบางเบา
คำมั่นสัญญาวันเก่าไม่มีความหมาย
จะรักกันชั่วนิรันดร์ แล้วไยเธอจะทำลาย
ทำร้ายจิตใจไม่เหลือเลย“ ทำไมไม่พูด ..โกรธเกลียดชั้นมากหรือ..แล้วตาเป็นอะไร ให้หมอตรวจไหม ” สัญชาตญาณมิวทราบทันทีว่า ดวงตาของเขาอาจไม่ปกติแล้ว
“ ............ ” มิวหันหน้าหนี ไม่อยากมองคนที่เกลียดสุดดวงใจ ทำไม นา ทำไม ความจำเขาถึงไม่เสื่อม ไปเลย ทำไมถึงต้องเป็นดวงตา ชาติที่แล้วเขาทำบาปมาหรือ ทำไมจึงต้องชดใช้ นัก
หมดแล้วที่เคยผูกพัน หมดแล้วเวลาของฉัน
ไม่เหลืออะไรให้ฝันไม่ว่าพรุ่งนี้.....รักแท้ไม่มีจริง “ อืม ..ไม่พูดก็ไม่พูด..นอนพักผ่อนเหอะ...เดี่ยวจะบอกพยาบาลมาดูอาการให้ ”หินใจคอไม่ดี นัก ไม่รู้ว่าเจ็บตรงไหน ไม่รู้ว่า สายตาเป็นอะไรมากเปล่า คนตัวเล็กเมื่อเห็นหน้าเขา ก็ทำหน้ารังเกียจ ราวกับเป็นไส้เดือนกิ้งกือ เขามันน่ารังเกียจขยะแขยงมากหรือไง ไม่เข้าใจจริงๆ
........................................................
ค่ำ
ป้าอ่อน เดิน ออกจากบ้านไร่ไพศาลด้วยหัวใจสิ้นหวังหล่อนไม่รู้จะไปพึ่งใคร อย่างน้อย ก็ต้องหนีจากที่นี่ ให้พ้นๆ จึงอาศัย ศาลาวัดเป็นที่พักพิงยามนึกคิดอะไรออก
สองสามวันมานี่ รู้สึกว่ามีคนสะกดรอย ตาม ต้องเป็นพวกคุณหินแน่ๆ
ป้าอ่อนกลัวลนลาน
ผลั๊ววววว!!!
ตุบ
โอ้ย ....
“ แกจะทำอะไร ชั้นอย่า นะ ไอ้เด็กสารเลว... ” กลุ่มขี้ยาวัยรุ่นในตลาดต้อนป้าอ่อนจนมุมในซอกตึก ก่อนจะเตะ ร่างอวบล้มแล้วกระชากเอา กระเป่าถือที่มีเงินอยู่น้อยนิด
“ ปล่อยเดี่ยวนี้ นะ อีแก่.. ”
“ไม่ .....ทำไมไม่รู้จักทำมาหากิน ทำพวกมึงถึงชั่วช้าสารเลวอย่างนี้ สัสสส...ไอ้ลูกพ่อแม่ไม่สั้งสอน อิเด๊กเปรต จัญไ.... ” พ฿ดไม่ทัจบ โดนเตะเข้าที่คางหงายหลัง เลือดกำเดาข้นๆออกทางจมูกป้าอ่อน
ผลั้ว
ตุบๆๆ
วัยรุ่นชี้ยา สามคน ฉุนจัด ที่โดนหยาม เตะปากป้าอ่อนจนปากแตกหัวแตก คางแตก ก่อนจะกระทืบแล้ว ดึงกระเป๋าสตางค์ไป
“ กรี้ดดดดดดดดดดดดด!!!...อย่า โอ้ยยย ช่วยด้วย ” ป้าอ่อนได้แต่เอามือปัดป้องเท้าที่พวกมันมอบให้ ในจิตใต้สำนึก นึกถึงวันนั้นที่หล่อนเคยขึ้นคร่อมระดม ตบเด็กมิว
“ ปากดี นักนะมึง อีแก่ !! สม น้ำ หน้า ”
“ ไอ้ ชั่ว !!กู ขอสาปแช่งให้ มึงไม่ตายดี ..สารเลว.!!!. ”
ตุบ
มันเตะเข้า ที่ ปลายคางป้าอ่อน แน่นิ่ง ก่อนจะหลบหายไป
...........................................................................................
ไร่ไพศาล
ดินเล่าเรื่องทุกอย่างที่ เป็นความจริงให้คุณยายฟังโดยที่คุณยายไม่ได้ถาม
...............................
..............
“ โถ่.........เวรกรรม ”คุณท่านพูดได้เพียงเท่านี้ ในใจสงสารยิ่งนักที่มิวมีสภาพไม่ต่างจาก ของเล่นที่ไม่มีชีวิต จะโยนให้ใครก็ได้ กระทำป่าเถื่อนเลว ทราม ต่ำช้าอย่างไรก็ได้ แต่หาของเล่นนี้มีชีวิตละ จะทำอย่างไร
“อ่อ..มิน่าละค่ะ วันนั้นพี่มิวถึงมาหาไดอารี่คุณดิน บอกว่าจะเอาไปให้ทุกคนดู เพื่อยืนยังความจริงอะไรสักอย่างนี้แหละค่ะ ”อุไรนั่งพับเพียบอยู่แล้วจึงพูดแทรกขึ้น
“ว่าไง นะแล้วทำไมเธอไม่เอาไดอารี่ ที่ตาดินเขียนมาให้ชั้น ”ดิน ได้ยินถึงกับตกใจเลยทีเดียว นี่มิวคงทรมานน่าดู เขานึกในใจถ้าย้อนเวลากลับไปได้จะไปใกล้ไขทุกอย่างมิให้มันบานปลายจนป่านนี้
“พอดีอุ ทิ้งมันไปแล้วเจ้าค่ะ ก็ป้าอ่อนบอก อะไรมันใช่การไม่ได้ให้ทิ้งเสียให้หมด นี่คะ”
“โถ่ อุไร... ”คุณท่านถอนหายใจ อะไรมันจะซวยซับซวยซ้อน ซวยซ่อนเงื่อนถึงเพียงนี้นะ
“ อุ ขอโทษ เจ้าค่ะ ”
“ ไม่ต้องโทษ อุหรอก ฮะ ดินผิดเองคับ ถ้าดินไม่ทำแบบนี้ มิวคงไม่ถูกพี่หินทำลายจนย่อบยับเพียงนี้หรอกครับ ดินทำลายเค้าทำลายมิตรภาพดีๆ ”
“ อืม...ไปขอโทษ เขาซะ ส่วนตาหินก็คงแล้วแต่เวรกรรมใครก่อไว้นะ ยายก็สุดปัญญา ”
“ ครับ ..ถ้าเขายกโทษให้ ผมไม่ละครับ ”
“ อันนี้ ยายเองก็สุดปัญญา .. ใครเรียนผูกก็ต้องเรียน แล้วตาดินเป็นไงบ้างยังปวดหัวอยู่รึป่าว ” เสียงอบอุ่น ของคุณยายมองมาที่เขาอย่างเอ็นดูเสมอแม้ว่าเขาจะทำไม่ดีสักแค่ไหน ยายก็ไม่เคยว่า มันหล่อหลอมให้เขาเป็นคนแบบนี้ ละมั้ง
“ หายแล้ว.. อยากไปเยี่ยม มิว อยากไปขอโทษ ”
“ เดี่ยวตาหินคงมา ค่อย ออกไปนะ ...มันค่ำแล้ว ”
สักพัก ป้าเพ็ญหัวหน้าแม่บ้านคนใหม่วิ่งตาตื่นมา
“ คุณท่านเจ้า ขา ”
“ ว่าไง แม่เพ็ญ ”
“ ใครก็ไม่รู้ มานอนแอ๊งแม๊ง ที่หน้าบ้านเรา เลือดท่วม เลยเจ้าคะ ”
“ ตายแล้ว แล้วปล่อยเข้ามาได้ไง ”คุณท่านกับดิน รีบลุกเดินออกไปดู
“ ป้าอ่อน ”ภาพที่เห็นเป็นที่น่าเวทนา นักเวรกรรมอันใดที่ทำให้ป้าอ่อนมีสภาพอย่างนี้ ดินนึกในใจ
“คุณท่านเจ้าขา ฮือๆๆ ”ในที่สุดก็ไปไหนไม่รอดต้องซานซมกลับมาที่เดิมที่ตนเคยอยู่ ป้าอ่อน คลานเข้าไป กอดขาคุณท่านอย่างน่าสงสาร
“ กลับมาทำไม ”
“คุณท่าน บ่าวผิดไปแล้วเจ้าคะ ฮือๆ ”
“ ออกไปจากที่นี่เสีย ”
“ อ่อน ไม่มีที่ไป อ่อนถูกพวกขี้ยาทำร้าย ช่วยอ่อนด้วยเจ้าคะ ฮือๆๆ ”
ใบหน้าเต็มไปด้วยรอย ซบลงที่เท้าทั้งสองเพื่อหวังความปราณี
“ เธอทำชั้นเจ็บมากไม่นึกเลย ว่าคนอยู่ด้วยกัน มาหลายปี จะทรยศกันได้ขนาดนี้ เพราะเงิน ตัวเดียว ”
“ฮือๆๆ...อ่อนถูกพวกมันหลอก..ให้อภัยแล้วเริ่มกันใหม่นะเจ้าคะ อ่อนไม่รู้จะไปเพิ่งใครแล้ว ”
“ เจ้านายใหม่เธอไง ไป สื้ ..ชั้นไม่เจ้งตำรวจจับก็ดีแล้ว ไปเสียเถอะ อย่ามาอยู่ที่นี้เลย ในเมื่อ บุญคุณข้าวแดงแกงร้อน เธอยังไม่สำนึก ก็อย่าคิดว่าจะอยู่ด้วยกันได้ ”
“ คุณท่าน ฮือๆๆๆ อย่าใจร้ายกับอ่อนอย่างนี้เลยค่ะ ”
“ ใจร้ายหรือ ชั้นน่าจะพูดคำนี้กับเธอเสียมากกว่านะ ชั้นได้หัวหน้าแม่บ้านคนใหม่แล้ว ตำแหน่งเธอไม่มี ในบ้านหลังนี้อีก..ชั้นไม่ไล่หลานเธอ ออกด้วยก็บุญแล้วยังจะเรียกร้องอะไรอีก ”
“อย่าเจ้าคะฮือๆ อย่าไล่นังอุออกนะเจ้าคะ.. ยกโทษให้อ่อนเถอะเจ้าคะ อ่อนไม่เกี่ยงงาน ทำได้ถูกอย่างเจ้าคะ ” ป้าอ่อนเกาะแข้งเกาะขาคุณท่าน ร้องไห้ ฟูมฟาย เป็นที่น่าเวทนาแก่ผู้พบเห็นยิ่งนัก
ติดตามตอนต่อไปครับ
อยากให้เข้าใจว่านิยายดราม่า ไม่ใช่ละครช่องเจ็ด ที่จะดูเอามันส์ อยากให้ซึมซับไปทีละตัวอักษรครับ
คาดว่ายังมีจุดไคล์แมกอีกนะครับ ไม่ได้ยืด เนื่องจากว่าเคยบอกตั้งแต่ต้นว่าจะกล่าวความเป็นมาในท้ายๆเรื่อง
เพื่อกันคนอ่านสงสัยน่ะครับ มันเป็นไปตามโครงเรื่อง ตอนนี้ก็พยายมตบๆปมให้เข้าที่เรียบร้อยเดี่ยวจะออกอ่าวไทยซะก่อน คิคิ
อย่าเพิ่งไล่รีบให้จบเลยฮะ เพราะคนเขียนกำลังมีพลัง อิอิ
เม้นเยอะๆนะครับ อ่านทุกเม้นเลยยย
ปล.ตอนนี้น่าสงสารป้าอ่อน เน๊าะ โดนกระทืบซะ
อยากถามว่าควรรับป้าแกกลับเข้ามาไหม เผื่อป้าแกจะกลับตัวได้จริงๆ
หัวข้อ: // แ ค้ น เ ส น่ ห า // Drama [03/12/2555] P.59 จากนี้จนนิรันตร์...จบแล้วนะ :) (อ่าน 508942 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก