หัวข้อ: >>อุบัติรักฟีโรโมน<< Omegaverse - ตอนพิเศษ ขำๆ วันช๊อต [28-05-62]

[MR.J]

อีธานนายหลงภูริแล้วล่ะ รอบยิ้มกับจูบ3วิ มันคงแอคแทคมากกว่าที่คิด ไม่ใช่แค่เรื่องของฮอร์โมนแล้ว

[KoTo_Nat]

ฮะ จะจบแล้วเหรอ ภูริยังไม่ได้ท้องเลย

ที่หัวหน้าแลปบอกอาจจะโกหกก็ได้แบบหมั่นใส้อีธานไรงี้

จะรอต่อนะครับ ขอบคุณครับ

[magarons]

ยอมรับเถ้ออออีธาน

[Konzen]

คุณอีธานรีบรู้ตัวเร็วๆ แล้วยกเลิกการผลิตยาแก้คู่แท้เถอะ
ไม่งั้นจะต้องเสียใจมากๆ นะ เราไม่อยากเห็นใครเสียใจ

[Jimin39]

ก่อนจะจบ อยากอ่านNCเน้นๆคิคิ 
สนุกมากเลยค่ะ รักคนเขียน

[GukakST]

>….ตอนที่ 31 [100%]….<

ออกมาจากบริษัทตอนเก้าโมงกว่า เจอลูกค้าตอนสิบโมงครึ่งจนตอนนี้เที่ยงสิบห้างานเพิ่งเสร็จ ภูริปิดการขายได้อย่างสวยงามและยอดขายรอบนี้ก็เป็นที่น่าภูมิใจสุดๆ นึกถึงคำพูดอีธานตอนแรกๆ ที่เจอกันขึ้นมาเลยแฮะ ที่หาว่าเขาเป็นคนไร้มารยาท ทำตัวแบบนี้เป็นเซลล์ได้ยังไง หึหึ อยากให้มาเห็นผลงานเขาหน่อยจะได้ถอนคำพูดพวกนั้นทิ้งไป เขามีความเป็นนักขายนะเว้ย แต่แค่...เลือกปฏิบัติต่อคนอะนะ

ในห้างสรรพสินค้าที่ลูกค้านัดมานั้นมาของกินเยอะแยะมากมาย มีการจัดบูธขายอาหารไทยเรียงกันเป็นตับ เห็นแล้วท้องร้องหนักมาก ร้องว่าจะกินจะกินจะกิน ติดอย่าง...ติดเงิน

ฮั่นแน่...จะบอกว่าเขามีเงินจากอีธานใช่ไหม เขาไม่ใช้หรอก เงินสำรองเผื่อจำเป็น ไม่ใช่เงินเอาไว้กินสักหน่อย

ภูริได้ค่าน้ำมันมาห้าร้อย เขาเติมทั้งห้าร้อยเลยเพราะว่าใบเสร็จนี่ต้องส่งกลับให้บริษัท เคยได้ยินมาว่ามันโกงค่าน้ำมันได้ อย่างเติมสามร้อยแล้วให้เขาออกใบเสร็จเป็นห้าร้อยแลกกับทิปเล็กๆ น้อยๆ แต่ภูริไม่เคยทำ แค่ได้ยินเขาเล่าๆ กัน ส่วนใบเซอร์นี่ก็โกงได้...แค่อันตรายหน่อยหากโดนจับได้ล่ะนะ

เรื่องโกงกินอะไรพวกนี้ตัดออกไปจากหัวภูริได้เลย สมองเขาคิดแค่จะหมุนเงินยังไงให้มันชนเดือนโดยไม่ต้องไปหยิบยืมใครเขา การไม่มีหนี้มันเป็นลาภอันประเสริฐนะ ถ้าโกงเขามันก็จะไม่มีความสุขอะ มันจะกังวลว่าวันไหนจะโดนจับได้อะไรเทือกนั้นน่ะน้า...

โอย...หิวเว้ย คอยดูนะ...อีกไม่กี่วันตังค์ออก จะเอามากินให้หนำใจเลย!

กลิ่นอาหารตามทางเรียกน้ำย่อยในกระเพาะให้ทำงานอย่างหนัก ต้องรีบกลับบริษัท อีธานต้องรอเลี้ยงข้าวหรือไม่ก็มาม่า ภูริพกมาม่ามาด้วยทุกวัน มีชามกับช้อนส้อมเก็บเอาไว้ในลิ้นชัก ของอย่างนี้มันต้องมี เผื่อวันไหนจำเป็นจริงต้องใช้ไงเนอะ

ขณะที่รีบสาวเท้าฉับๆ กลับบริษัทด้วยความหิวโหยเขาก็เหลือบไปเห็นร่างสูงที่คุ้นตา ภูริชะงักเท้า ตั้งใจมองคนคนนั้นดีๆ แล้วก็พบว่านั่นคืออีธาน ข้างกายของชายหนุ่มนั้นมีหญิงสาวผู้สวยสดงดงาม ใบหน้าหวานอย่างกับตุ๊กตาและมีออร่าอัลฟ่าเต็มเปี่ยม

เธอกำลังกออดแขนของอีธาน ส่งยิ้มหวานหยดย้อยให้กับชายหนุ่มที่เขาเพิ่งจะประสานจังหวะตึงๆ โป้งๆ ทึ่งกันไปเมื่อวานนี้ เหมาะสมกันเนอะ เขาคิดอย่างนั้นตอนที่มองทั้งคู่ อีธานเหมาะกับหญิงสาวแบบนั้น...หญิงสาวที่มีชนชั้นเดียวกับอีธานเอง

จู่ๆ ก็เป็นโรคหัวใจเต้น ฮะ...อะไรนะ? หัวใจไม่เต้นคือตายใช่ไหมล่ะ ฮ่าๆ แน่ล่ะ...หัวใจไม่เต้นก็ต้องตายอยู่แล้ว ภูริไหวไหล่ เขารีบสาวเท้าไปอีกทางเพื่อจะกลับไปยังรถของตัวเอง กล้ามาก...กล้าเรียกรถของตัวเองทั้งที่เป็นรถบริษัท

“อะไรของมึง...” ร่างโปร่งบ่นเบาๆ กับตัวเอง

ก็แค่รู้สึกแย่นิดหน่อย...ไม่รู้ดิ เป็นเพราะอะไรนี่ภูริก็ตอบไม่ได้เหมือนกัน ภาพของอีธานกับหญิงสาวคนนั้นมัน...มันทำให้เขารู้สึกแย่มั้ง ซึ่งก็อธิบายไม่ได้อีกแหละว่าทำไม เขากับอีธานไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย เขาไม่มีสิทธิ์รู้สึกอะไร อ้อ…ชื่นชมคงได้อยู่

ภูริปลอบใจตัวเองก่อนขับรถกลับมาที่บริษัท พอจอดได้ก็รีบไปที่โต๊ะของตัวเองเพื่อจะรื้อหามาม่ามากิน ใกล้ได้เวลาเข้างานรอบบ่ายแล้ว เพราะงั้นถ้าชักช้าเขาอาจจะซวยโดนหัวหน้าด่าเข้าให้อีก เมื่อเช้าอารมณ์ค้างจากการด่าเขาด้วย งานที่ฝากให้ทำก็ยังไม่ได้ทำ ตายๆ มึงตายไอ้ภูเอ้ย!

เอ๊ะ?

ข้าวกล่องงั้นเหรอ...ไม่ถามนะว่าของใครเพราะชื่อที่เขียนเอาไว้นั้นเป็นชื่อของเขา ภูริไม่รีรอ นั่งลงแล้วเปิดดูข้าวข้างในทันที รอยยิ้มค่อยๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้า ข้าวผัดหมูเพิ่มข้าว โอ้โห...ใครนะช่างรู้ใจไอ้ภูคนนี้เสียจริง

“ต้องเป็นเพราะไอ้ภูแน่ๆ มันนั่นแหละที่ฟ้องท่านประธานอะ” กินข้าวกำลังอร่อย ใครนะมันช่างกล่าวหาเขา แล้วที่ไม่ระวังเสียงแบบนี้ก็เพราะทั้งชั้นมันไม่มีคนแล้วอะดิ

“มันจะฟ้องจริงเหรอวะ มันรู้เรื่องเหี้ยอะไรบ้าง...วันๆ เอาแต่นั่งทำหน้าโง่ ด่ามัน มันยังมึนตึงไม่รู้สึกรู้สาเลยไอ้เหี้ยนั่นน่ะ แล้วถ้ามันฟ้อง มันคงฟ้องไปตั้งแต่เราไปลวนลามมันแล้วมั้ง” เอาข้าวหลบไปกินที่พื้นดีปะวะ ไม่ดี...คิดดิ ถ้าเอาไปกินใต้โต๊ะ กินเสร็จ เข้างานก็ต้องโพล่หัวออกมา พวกนั้นก็ต้องรู้ว่าเขาแอบฟัง เพราะงั้น...เอาหูฟังมายัดใส่หูนี่แหละ เยี่ยมมาก!

“พูดถึงก็อยู่เลย เหี้ยแดกกข้าวเป็นด้วยเหรอ” ได้ยินเว้ย แต่ทำเป็นไม่ได้ยิน ภูริกินข้าวไปดูคลิปไปด้วย ทำเหมือนเสียงเพลงในหูแม่งดังมากจนไม่ได้ยินอะไรสักอย่างหนึ่ง การตีเนียนหน้ามึนเป็นสิ่งที่เขานั้นเก่งกาจอยู่แล้ว เรียกว่าเชี่ยวชาญอะ

“ไม่ได้ยินหรอกแบบนั้น แม่งสนใจเหี้ยไร...วันๆ ก็เอาแต่อ่อยท่านประธาน กูว่า ดีอย่างเดียวก็ร่างกายแม่งแหละ กูยังสงสัยอยู่เลยว่ามันเป็นโอเมก้าได้ไงทั้งที่ก่อนหน้านี้มันไม่เคยฮีตเลย เอกสารก็เป็นเบต้า...” เด็กของพิชัยนั่นแหละ รู้ด้วยว่าพิชัยแม่งก็อยู่นี่และกำลังจ้องมองเขา

“ของงี้มันปกปิดได้ แค่พอเจอท่านประธานเลยเลิกปกปิด...กะจับผัวรวยไปเลยไง โอเมก้านี่นะ ต้องใช้ความเป็นโอเมก้าให้คุ้ม” นินทาระยะเผาขนมาก เผาจนไหม้เลยล่ะ โต๊ะของพวกนั้นกับเขามันอยู่ห่างกันแค่ไม่มาก พอเห็นเขาไม่ได้ยินหน่อยก็ด่ากันใหญ่

“กูรู้อย่างเดียว...ถ้าท่านประธานแม่งจับได้ขึ้นมาจริงกูจะเล่นแม่งให้ไม่มีหน้าไปพบใครได้อีกเลย” งานงอกกูแล้วไง...งานงอกกูอีกแล้ว!

ทำไมแจ็กพ็อตมันชอบลงที่เขาวะ แล้วเรื่องโกงนี่มันอะไร? จับดงจับได้อะไรวะ? หรือเขาไปฟ้องอีธานก็เลยเกิดเรื่อง เฮ้ยยยย เขาแค่บอกว่าเขาไม่ได้ออกงานนอกเท่านั้นเองนะ ไม่ได้ฟ้องอะไรอย่างอื่นเลย เกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย...จะซวยไหม

กินน้ำก่อน ข้าวติดคอ เวร! คิดมากข้าวก็เลยติดคอเข้าอย่างแรง คิดออกแค่อย่างเดียว...ถ้าพวกนี้มันโดนอีธานทำอะไรขึ้นมาเขาต้องโดนเล่นแน่นอน คือถ้ามันกระทืบเขา เขายังโอเคนะ เจ็บตัวแบบโดนเท้าก็ยังดีกว่าโดนโทรมอะ ฮื่อออออ ข่าวโอเมก้าโดนโทรมโคตรบ่อย

นิยายเรื่องนี้จะไม่มีฉากโหดร้ายแบบนั้นใช่ปะ ไม่ทำร้ายเขาขนาดนั้นใช่ไหม ใครก็ได้ตอบข้าที! ระแวงเว้ย...เกิดไรขึ้นมาเขาน่าจะสู้ไม่ไหว อีธานจะช่วยเขาไหมอันนี้ก็สุดจะคาดเดา คืออีธานอาจจะไม่ปล่อยให้เขาเป็นอะไร แต่ไอ้พวกนี้มันคงไม่เล่นงานเขาตอนอีธานอยู่ใช่ปะล่ะ...ใครมันโง่เล่นงานคนอื่นให้โดนจับอะ                   

ชีวิตอันแสนเศร้า มีความสุขแค่ในจินตนาการก็แย่แล้ว ตอนนี้กลับต้องมาระแวงคนในแผนกเดียวกันอีก หลังจากได้ยินสิ่งที่พวกนั้นพูดกัน ภูรินี่แม่งทำงานไม่เป็นสุขอีกเลย ครั้นจะถามอีธาน...อีธานจะมาบอกเขาทำไมอะ

ป่านนี้คง...มีความสุขกับผู้หญิงของตนเองล่ะมั้ง

โดดเดี่ยวแล้วก็เดียวดายขึ้นมาเลยแฮะ ไม่เป็นไร เราเป็นหมาป่าเดียวดาย...หมาป่าที่รอวันหอน ว่าแต่ทำไมต้องวันหอน มึงหอนเลยไม่ได้เหรอวะ? อันนี้สงสัยเป็นการส่วนตัวอะนะ พอดีเคยอ่านมาจากในเว็บแล้วก็คาใจอยู่เสมอ

เขาว่าหมาป่าเดียวดายจะเป็นชนชั้นโอเมก้าในฝูง โดนพวกอัลฟ่าบีบออกมาเบต้าก็ไม่ปกป้องอะไรอยู่แล้ว เบต้าเป็นชนชั้นไร้สิทธิ์ไร้เสียงอย่างสิ้นเชิง พอจ่าฝูงไล่ออกมาก็เลยไม่มีฝูงให้อยู่ ต้องเดียวดายเดินไปท่ามกลางบรรยากาศอันวังเวง น่าเศร้า...หมาตัวนั้นต้องเป็นกูแน่เลย

ช่วงบ่ายภูริไม่มีงาน เอิ่ม...พูดให้ถูกคือไม่มีงานอกแล้ว เขามีแต่งานในบริษัท อย่างเอกสารที่ยังคงทำไม่เสร็จแล้วต้องปั่นยิกจนไม่มีเวลาเล่นมุกตลกให้ตัวเองได้ขำ จ้องหน้าจอกับตัวหนังสือในเอกสารจนสายตามันล้าไปหมด จะพักก็ไม่ได้ พิชัยไม่อยู่แต่ว่าลูกน้องคนสนิทของพิชัยเฝ้ามองดูเขาอยู่

ได้ยินแว่วๆ ว่าจะให้จับตาดูเขาอะนะ...ไม่เห็นจับตาเลย เอาแต่จ้องเฉยๆ ถ้าทำตามคำสั่งจริงก็เอานิ้วไปแตะที่ตาด้วยดิ จับตาไงจับตา งงไหม...ใครงงก็ปล่อยผ่านไป อย่าตอกย้ำ อย่าถามหาการขยายความ เพราะแค่เล่นมุกแป้กนี่ก็อายแล้ว

เลิกงงานก็ทำโอ เป็นการทำโอที่วังเวงมาก...มีผู้ชายอีกสามคนนั่งเฝ้าเขา นั่งเฝ้าจริงๆ นะ พวกแม่งไม่ได้ทำอะไรแค่นั่งมองเขาอยู่อย่างนั้น อีธานก็ยังไม่มา ภูริมีหน้าที่แค่รอ อีธานไม่ได้ติดต่อมาหาเขา ก็เป็นปกติอะ...อีธานเลิกงานดึกบ้าง เลิกงานเร็วบ้างสลับๆ กันไป

แค่...รู้สึกว่าตัวเองไม่ปลอดภัยเลยวะ

“ประธานมาแล้ว” มีใครคนหนึ่งกระซิบ จากนั้นไอ้ทั้งสามมันก็รีบออกไป ทิ้งให้เขาอยู่คนเดียว...เป็นการอยู่คนเดียวที่โล่งมาก อยู่หลายคนน่ากลัวกว่าอีกอะเนอะ

“เลิกงานได้แล้ว” มาถึงอีธานก็สั่งทันที ภูริเงยหน้ามอง...กลิ่นน้ำหอมไม่ใช่ของอีธาน

“วันนี้คุณใส่น้ำหอมเหมือนผู้หญิงเลย” ไม่ได้ตั้งใจจะว่าหรืออะไร แค่พูดออกไปเฉยๆ อะนะ

“ผมไม่ได้ใส่น้ำหอมผู้หญิง คุณก็เห็นหนิว่าเมื่อเช้าผมใส่น้ำหอมอะไร เป็นอะไรอีกล่ะ...เพ้อเจ้อเรื่องไหนอีก” อีธานนั่งลงบนโต๊ะของภูริเลย ขี้เกียจลากเก้าอี้มานั่งเพราะเขาอยากกลับบ้านไปอาบน้ำแล้ว

วันนี้ต้องเดินเล่นกับวิชุตาไปหลายชั่วโมง นี่ถ้าไม่ติดว่าจะขอให้วิชุตาช่วยอะไรหน่อยเขาไม่ยุ่งนานหรอกนะ มันน่าเบื่อ เดินวนไปวนมาซื้อของอะไรก็ไม่รู้ รองเท้าซื้อสามสี่คู่ ใส่ครบมั้งไหม อีธานได้แต่ส่ายหน้าเบาๆ มันเป็นเรื่องส่วนตัวของฝ่านั้นและเขาไม่มีสิทธิ์อะไรไปว่าเธอ

แต่ระหว่างที่เดินอยู่เขาก็เจอนาฬิกา...มันสวยดี เหมาะกับคนแถวนี้เขาเลยซื้อมาฝาก มันอยู่บนรถและอีธานคิดว่าเดี๋ยวกลับไปถึงบ้านก่อนค่อยเอาให้ เขาไม่ใช่คนโรแมนติก ไม่สร้างบรรกาศให้หวือหวาก่อนหรอก เหนื่อย กินข้าวกินปลาอาบน้ำแล้วค่อยให้ก่อนนอน

“เปล่า” แค่กลิ่นมันแรงเลยทักเฉยๆ นี่แหละ กลิ่นแรงชนิดที่ว่า...ไปนอนกลิ้งบนตัวของกันและกันมาเลยล่ะ

นึกปุ้บ...ภาพก็บรรเจิดปั้บเลย

“เปล่าแล้วคิ้วขมวดทำไม ปกติขมวดคิ้วเครียดเป็นกับเขาเหรอ อย่างคุณดีแต่เพ้อเจ้อคิดอะไรไร้สาระไปวันๆ เท่านั้นแหละ แล้วนี่ก็พอได้ละ...ทำงานอยู่นั่นแหละ ปิดคอมพ์เร็วผมหิวแล้ว” สั่งๆ นี่คนนะไม่ใช่อาหารตามสั่ง ภูริเงยหน้ามอง...จ้องเข้าไปในดวงตาสีฟ้าที่ราบเรียบไร้อารมณ์คู่นั้น ช่างเป็นคนขี้บ่นที่ตายมาก

“ผมกินมาม่าแล้ว”

“ฮะ! อะไรเนี่ย...ผมก็บอกแล้วไงว่ารอกินข้าวด้วย เป็นอย่างนั้นทุกวันแล้วทำไมวันนี้กินก่อน ผมแจ้งหรือยังว่าผมจะไม่กินข้าวเย็นกับคุณน่ะ หรือว่าหิว...ตอนเที่ยงผมให้คนเอาข้าวมาแล้วนี่” อีธานเริ่มคิ้วขมวดแล้ว เขาหิวนะเนี่ย...เมื่อเที่ยงเป็นการทานอาหารที่ไม่อยู่ท้องเลย หญิงสาวเลือกอาหารญี่ปุ่นและสั่งมานิดเดียว เขาก็ไม่ชอบอาหารญี่ปุ่นไงเลยกินแค่ที่เธอสั่งมาไม่มาก สุดท้ายมาหิวอยู่นี่ไง

“นึกว่าคุณกินข้าวกับคุณผู้หญิงคนนั้นมาแล้ว” โกหก...ตบปากตัวเองพันครั้งเลยไอ้ภู หึ...ฝันไปเถอะ ตบปากตัวเพื่อ ภูริยังไม่ได้กินมาม่าเมื่อเย็นตามที่พูดหรอก อารมณ์มันแบบ...ปากไวใจเร็ว พูดไปงั้น พูดไม่คิด

ตอนนี้เพิ่งมาคิด...กูประชดเขาเพื่อ!

ไม่รู้...งอน

“ผู้หญิง? ใครบอกคุณ” อีธานย้ายมานั่งที่โต๊ะทำงานหน้าคอมพ์เขาเลย เขาที่นั่งอยู่ตรงเก้าอี้ดูต่ำเตี้ยยิ่งกว่าเดิมโข

“อย่านั่งบังคอมพ์ผมสิ ผมจะทำงาน...หิวก็ไปหาไรกินก่อนเลย”

“ภูริ!” อีธานขึ้นเสียง และมันได้ผลเสมอเพราะสัญชาตญาณการควบคุมของเขา อีธานจัดการกับพลังของตัวเองได้...จะใช้เมื่อไหร่ก็ได้ อย่างที่จำเป็นต้องใช้ตอนนี้ กดดันภูริ แล้วเดี๋ยวอีกฝ่ายก็ต้องพูดออกมา

“ปะ...กลับ” ภูริไม่เงยหน้ามองเขา ทำเป็นก้มหน้าก้มตาเก็บของ อีธานดึงแขนของภูริจนร่างโปร่งต้องยืนขึ้น เป็นการยืนที่ร่างประชิดร่างมาก

“ผู้หญิงไหน พูดสิ..ถามสิ...ผมจะได้บอก” อีธานจ้องเข้าไปในดวงตาสีดำสนิทของอีกฝ่าย คิดว่าภูริกล้าสบตาเหรอ...ไม่อะสิ

“เปล่า”

“อย่าให้ผมหมดความอดทนนะ”

“อาหารที่ขายในห้างซีน่ากินดี อาหารไทยด้วย...คุณน่าจะชอบ” ภูริไม่รอให้อีธานสาดอารมณ์ใส่มากกว่านั้น แค่นี้ก็หัวหดแล้วพี่น้องเอ้ยยยยย บอกแล้ว อารมณ์ดีก็เล่นได้ แต่ถ้าอีธานอารมณ์ไม่ดีน่ะอย่าเล่น มันอันตราย!

พอภูริพูดถึงห้างซี อีธานก็นึกออกทันทีว่าเมื่อเที่ยงนี้เขาไปกับวิชุตาที่นั่น งานของภูริก็น่าจะเป็นที่นั่นเช่นกัน งั้นหญิงสาวในความหมายของภูคงเป็นวิชุตานั่นแหละ อีธานกระตุกยิ้มมุมปาก เขาดึงร่าโปร่งให้เข้ามาแนบชิด แทรกกลางหว่างขาของเขา

“คุณวิชุตาเป็นลูกค้า ไม่สิ...เป็นลูกสาวของลูกค้า เธอจะเข้ามาดูแลงานแทนพ่อของเธอ ก็เลยนัดกันไปคุยรายละเอียดงาน อีกอย่าง...ผมมีบางอย่างที่ต้องการให้เธอช่วย อืม คำอธิบายพวกนี้ไม่สำคัญหรอก...เธอชอบผม” นั่นแหละ...ภูริจ้องหน้าอีธานเลย

“อ่าฮะ...คุณหล่อ เป็นอัลฟ่าที่หล่อ เท่และรวยโคตร เธอต้องชอบเป็นเรื่องธรรมดา”

“แต่ผมบอกเธอว่าผมมีคู่แท้แล้ว...” อีธานเอ่ยขึ้นทันทีที่ภูริพูดจบ

อ่าว...แล้วยังไงต่อ ทำไมเกิดความเงียบ? อ๋อ...ภูริมันพูดไม่ออก ไม่คิดว่าอีธานจะโพล่งออกมาแบบนี้ อีธานที่ไม่เคยหวาน เอ...อันนี้ก็ไม่หวาน แต่ไม่คิดว่าจะไปตรงๆ แบบนี้ ปฏิเสธหญิงสาวแบบนั้นมันไม่เสียผลประโยชน์เหรอ

ที่สำคัญ...บอกเธอไหมว่าเป็นแค่คู่แท้ชั่วคราว

“คุณไม่ชอบเธอใช่ไหม” ภูริถาม ก็ดีใจนะ...ไม่รู้ดีใจอะไรแต่ดีใจอะ

ทว่าอีกส่วนหนึ่งก็แอบดราม่าเล็กๆ จงตกใจซะ...ภูริดราม่าเลยนะเว้ย ปกติไม่เป็นงี้หรอก นอกจากเรื่องครอบครัวแล้วแทบไม่มีใครทำอะไรภูริได้ ขนาดหัวหน้าที่ด่าเขาทุกวันก็ยังทำลายความรู้สึกของเขาไม่ได้เลย ภูริมักกันอะไรก็ตามที่มีผลต่อความรู้สึกของตัวเองออก ด้วยการใส่ใจมันให้น้อยที่สุด

หรือว่า...เขาเผลอใส่ใจอีธานนะ

“ใช่ เธอจุกจิก...น่ารำคาญไปหน่อย”

“อ๋อ ถ้ามีคู่แท้เธอก็จะตัดใจสิ ก็ดี...” ภูริดันอีธานออกจากตัว เขาถอยหลังไปเก็บของเหมือนเคย

“นี่คุณไม่พอใจอะไรหรือเปล่า?”

“เปล่านี่ ผมจะไม่พอใจอะไรได้ไง...เราไม่ได้เป็นอะไรกัน” โคตรจริง...คำนี้ของภูริมันเถียงไม่ได้

แต่อีธานก็อยากจะเถียงมัน!

“ตอนนี้เป็น...ตอนนี้เราเป็นคู่กัน”

“แค่ชั่วคราว” ภูริตอบกลับยิ้มๆ มันทำให้อีธานไม่พอใจนัก...ภูริมักทำเหมือนไม่รู้สึกอะไรเลย ไม่แคร์อะไรทั้งนั้น ต่อให้เรามีอะไรกันทุกวัน...อยู่ด้วยกันทุกคืน แต่ภูริก็ทำเหมือนระหว่างเราเป็นแค่เจ้านายกับลูกน้องที่มีเซ็กซ์กันแค่นั้น

แต่มันก็ถูกต้องแล้วไม่ใช่เหรอวะ ระหว่างเขากับภูริมันก็แค่เรื่องชั่วคราว จบเรื่องนี้ก็ต้องแยกย้ายกันไป การที่มาอยู่ด้วยกัน มีความสัมพันธ์กันมันก็เป็นแค่เรื่องของฮอโมนเท่านั้นเอง

มันเป็นแค่...เรื่องช่วยไม่ได้

“เอาเป็นคุณหิว โอเค...คุณเลี้ยงนะ” ภูริพูดพลางยิ้มแย้มหลังจากเกิดเดธแอร์ไปหลายนาที

“ผมก็เลี้ยงอยู่ทุกทีอะ”

“เงินออกแล้วเดี๋ยวเลี้ยงคืน เอาเป็นเอมเคได้ไหม...ไม่แพง”

“แค่กาแฟก็พอ” อีธานเดินนำไปที่ลิฟต์ ตามด้วยภูริ

อีธานคิดมากกว่าภูริ...เขาเป็นคนคิดเยอะ ว้าวุ่นอยู่ในใจเพียงลำพัง เพราะตัวเขาเองมันมีความขัดแย้งที่ไม่จบไม่สิ้นเสียที รู้สึกว่าเรื่องนี้เขาผิด...ทั้งที่เขาก็ไม่ผิดที่ไปพบลูกค้าสาว แล้วมันก็ไม่ผิดที่ลูกค้าคนนั้นก็ชอบเขา อยากได้เขาเป็นคู่

อีธานปฏิเสธหญิงสาวไปแล้ว เขาพูดอย่างสุภาพว่าดีใจที่เธอชื่นชอบเขาแต่เขามีคู่แล้ว อีธานขอโทษเธอ และดูท่าว่าวิชุตาเองก็พอจะเข้าใจความหมายที่อีธานต้องการสื่อ เธอโอเคนะ...เธอไม่รู้สึกแย่อะไรมากมาย เพราะความชอบพอของเธอยังเป็นส่วนที่อยู่ในรูปลักษณ์มากว่านิสัยใจคอ เธอไม่มีความผูกพันกับอีธาน ไม่มีอะไรเลย...เขากับเธอจึงเป็นเพื่อนร่วมธุรกิจกันได้ไม่ยากเย็น

แล้วยังไง...ภูริเข้าใจผิดแล้วเขาต้องคิดมากเหรอ ถ้าให้นาฬิกากับภูริ...ภูริจะเลิกเคืองเขาไหม เขาไม่เคยเห็นภูริขออะไร นอกจากข้าว...หรือน้ำในบางมื้อ ภูริอยู่อย่างเจียมเนื้อเจียมตัวตลอด แล้วนั่นก็ยากที่จะเอาใจ...

เอาใจ...เอาใจคนที่เขาไม่ต้องการเนี่ยนะ

อีธานเริ่มทะเลาะกับตัวเอง เริ่มขัดแย้งในส่วนของความรู้สึกที่สวนทางกันอย่างสิ้นเชิง เขาเคยเกลียดโอเมก้า...เกลียดชนชั้นที่สร้างประโยชน์ได้น้อยนิดและดีแต่เรื่องอย่างว่า เขาต้องเกลียดทั้งหมดสิ เพราะเขาตราหน้าพวกโอเมก้าเอาไว้แล้วนี่ว่าเป็นสัตว์ที่มักมาก

แย่ชะมัด...ความย้อนแย้งพวกนี้โคตรแย่!
ส่วนภูริเหรอ...กำลังฮัมเพลงสบายใจเฉิบเลยล่ะ นี่ๆ เพลงของน้องๆ บีเอ็นเคเลยนะเฟ้ย เพลงใหม่...เพราะมาก น้องน่ารักมาก แทบจะถวายหัวเป็นโอตะกับเขาแล้วเนี่ย แอบคิดด้วยนะว่าจะซื้อบัตรเข้าไปจับมือน้องๆ พี่จับแล้วไม่ล้างมือสักสามสี่วัน เอามาสูด เอามาดม เอามาอมแล้วก็เอามาเลีย...

เอิ่ม...เหมือนตัวเองโรคจิต ไม่ดีๆ อย่าทำน้องเขามีราคี น้องเขาสดใส เป็นดาวที่เจิดจรัศ เพราะงั้นเราเป็นโอตะต้องหวังดีกับน้องๆ ต้องอย่าคิดอกุศล ไม่นะไม่...ม่ายยยยย ไอ้ภูริจงเป็นคนดีเดี๋ยวนี้เลยมึง!

….100%….

หึงนะแต่ไม่แสดงออก ก็แบบว่า…แสดงออกในฐานะอะไรล่ะ ภูคนนี้เป็นแค่พนักงานจนๆ กินข้าวผัดหมูจานละห้าสิบบวกไข่ดาวไม่เคยอิ่ม ต้องเก็บงำความหึงหวงนั้นไว้แล้วทำเหมือนว่าน้องๆ บีเอ็นเคน่ารักเกินห้ามใจ ว่าแต่…อีธานพอจะซื้อบัตรจับมือมาเปย์น้องภูได้ไหมนะ ฮ่าๆ

อาทิตย์นี้ถ้าเน็ตไม่ล่มเลย ซึ่งไม่น่าจะล่ม เราจะมาทุกวันนะคะ ไม่น่าจบตามกำหนดการเดิมแต่ว่างดอัปจริงๆ แค่วันอาทิตย์ค่ะ เราจะนอนแผ่หราทั้งวัน อิอิ

[เจ้าหญิงขี้ลืม]

หึง สะกดแบบนี้นะภูริ ว๊ายยย อุ๊ปส์

[♥►MAGNOLIA◄♥]

คนหนึ่งรู้สึกหึง แต่ก็ไม่แสดงออก 
อีกคนชอบเขา แต่ก็แสดงออกไม่เป็น 
ทั้งที่รู้สึกดีๆต่อกัน  จะรู้ว่าใจตรงกันเมื่อไรกัน   

พวกพิชัยเหิมเกริมมาก   ชั่วแล้วยังระรานคนอื่นที่บริสุทธิ์อีก   
ต้องจับแบบให้ไม่มีโอกาสไหวตัวดิ้นหนีเลย

อีธาน  ภูริ   
       
 

[B52]

  บักง้าวเอ้ย โมโหแทนภูริ

[river]

ชอบภูรินะ มีย้อนแย้งบ้าง แต่ขยันปล่อยวาง

[Konzen]

ไม่ใช่แค่คุณอีธานที่คิดแล้วล่ะสิ คุณภูริเองก็เริ่มมีใจแล้ว
แหมใส่คุณอีธานดังๆเลยได้มั้ย แก้ตัวเหมือนคนโดนจับได้ว่ามีกิ๊ก แถมยังซื้อนาฬิกาให้ด้วย 

[TongRung]

ว๊ายๆ เค้าแสดงความรู้สึกกันแล้ว รู้ตัวกันหน่อยยยย
 

[snowboxs]

ภูริหึงได้น่ารักน่าปล้ำมาก
ว้ายยยยเราคิดดังมาก
อีธานจะจัดการเราแน่เลย

[HISY]

คู่แท้คู่นี้เขามีปัญหาเรื่องการแสดงออกทางความรู้สึก
เขาเข้ากันได้ดีตอนแสดงออกทางอารมณ์ด้วยการคลุกวงใน อิอิ

[Kei]

รู้สึกดีมั่กๆ ับพัฒนาการอันนี้ โอ๊ยชอบค่า

[BooJiRa_]

ฃหึงก็บอกหึงสิคะน้องภู 

[u_cosmos]

คิดกันไปนู่น คิดกันไปนั่น
ถ้ามีใครสักคนยอมรับก่อนก็ดีเนอะ

[แมวดำ]

อยากให้สมหวังจัง

[Chompoo reangkarn]

อีธานไม่โรแมนติกไม่มีดอกไม้แต่มีนาฬิกาหรูให้น้องภูริ อยากอ่านตอนยื่นให้จังจะแสดงท่าทางแบบไหนถ้าภูริถามถึงเหตุผลที่ให้อีธานคงตอบแบบไม่ต้องพูดมากรับๆๆไปซะ   รออ่านตอนหน้า

[Tiffany]

ภูริก็เจียมตัว อีธานก็ปากหนัก ความรู้สึกยังไม่ชัดเจน แล้วเมื่อไหร่จะอินเลิฟกันซักทีน้า

[puiiz]

 

[papapoope]

เมื่อไหร่จะบอกชอบกันน

[aoihimeko]

ตอนนี้มันได้ฟิลคนรักมากกกกกก

[gackmanas]

อืมมมม... ยังไงอ่ะ อีธานน..
หนูภู ก็นะ.. อึน ซึน เหลือกเกินนน..

[่jum]

 

[Billie]

 

[Pe_no]

สถานะไม่ชัดเจนสักที   

[kawisara]

สงสาร ภูริ โดนหมายหัวอีกแล้ว
ถ้าป้าถูกรางวัลที่1
เดี๋ยวป้าจะเปย์หนูเอง

[PrimYJ]

เมื่อไหร่จะรู้ใจตัวเองกันสักที

[GukakST]

>….ตอนที่ 32 [100%]….<

จนแล้วจนรอดอีธานก็ไม่ได้ให้นาฬิกากับภูริ ในเมื่ออีกฝ่ายทำเหมือนไม่คิดอะไรเขาก็จะทำบ้าง พาไปเลี้ยงข้าว กลับบ้านอาบน้ำอาบท่าแล้วก็แยกย้ายกันนอน ซึ่งก่อนนอนก็มักมีกิจกรรมที่เสื้อผ้าไม่เกี่ยวเกิดขึ้น

มันเป็นแบบนั้นเสมอ...แล้วก็แยกย้ายกันไปนอนที่ใครที่มัน

จากแผนที่อีธานขอให้วิชุตาช่วยเหลือ ในที่สุดก็มาถึงได้เสียที หลัจากปล่อยให้เหตุการณ์อันย่ำแย่ในออฟฟิตของเขาดำเนินต่อมาอีกหลายวัน เมื่อวานนี้เงินภูริออก อีธานได้ขอก๊อปปี้สลิปเงินเดือนมาจากอลัน

ภูริมีโอทีแค่ห้าชั่วโมงทั้งที่ทำโอแม่งเกือบทุกวัน ค่าคอมพ์มีแต่น้อยกว่าที่คาด ก็คงไม่มีอะไรให้เถียงสำหรับค่าคอมพ์ ภูริเพิ่งออกงานนอกตอนเลยกลางเดือนมาแล้วและแค่ไม่กี่เจ้าเท่านั้น โดยรวมภูริก็ได้เงินไม่มากอยู่ดี

หลังเลิกงานอีธานมีนัดกับวิชุตาเพื่อดูของที่เธอได้รับจากการสั่งซื้อด่วนเมื่อไม่กี่วันก่อน เขาให้ภูริไปรอที่ห้างสรรพสินค้าใกล้ๆ เสร็จธุระแล้วถึงจะไปรับ ภูริเป็นคนง่าย...อะไรก็ได้จึงยอมไป

ไม่ใช่อะไร...มีหนี้ต้องเคลียร์

ใบออเดอร์และของอยู่ตรงหน้าเขา ข้างซ้ายมีวิชุตาและข้างขวาเป็นอลัน พวกเขากำลังตรวจสอบนัมเบอร์ของล็อตยาที่ถูกผลิตขึ้นมา ครั้งนี้วิชุตาเป็นลูกค้าคนใหม่ที่พิชัยต้องดูแล แต่ไม่ใหม่สำหรับบริษัท อีธานพึงพอใจกับผลงงานรอบนี้เพราะมันไม่ได้ผิดเพี้ยนไปจากความคาดหมายของเขา พิชัยเสนอยาในราคาถูกกว่า ยัดเยียดเป็นโปรโมชั่นที่ไม่มีในใบเสนอราคา และวิชุตาก็ยอมรับมัน

เงินส่วนต่างจำนวณมากถูกโอนเข้าบัญชีพิชัยโดยตรง ซึ่งเงินส่วนนั้นเป็นเงินของโปรโมชั่นยาที่พิชัยกุขึ้นมา ลูกค้าน่ะชอบอยู่แล้ว...ลดแลกแจกแถม การลดต้นทุนนั้นทำให้กำไรเพิ่มมากขึ้น เพียงแค่มันคือการทุจริตที่ไม่อาจยอมความได้

“แล้วแบบนี้คุณจะทำยังไงต่อคะ” หลังจากตรวจสอบเรียบร้อย หลักฐานชัดเจนจนพิชัยดิ้นไม่หลุด วิชุตาก็เอ่ยถาม...ส่วนหนึ่งเธอเองก็ไม่อยากให้โรงพยาบาลของเธอได้รับผลกระทบ

“ยาพวกนี้เป็นล็อตมีตำหนิครับ ไม่ผ่านมาตรฐานของบริษัทเรา แต่ตัวยายังคงคุณภาพเดิมอยู่...เป็นไปได้ผมอยากให้คุณลองกลับไปตรวจสอบยาตามนี้ หากมีนัมเบอร์เหล่านี้คัดทิ้งไปจะดีที่สุด เดี๋ยวทางผมจะรับผิดชอบเอง” เป็นอลันที่อธิบายให้กับหญิงสาวฟัง

“ได้ค่ะ ดิฉันจะรีบจัดการ” เธอรับเอกสารจากมืออลัน ดวงตาคู่สวยกวาดมองก่อนจะท่องจำคร่าวๆ

“ถ้างั้นผมขอไปจัดการกับคนของผมก่อน” อีธานเอ่ยขอตัว

“ค่ะ ขอให้โชคดี” วิชุตายิ้มส่ง อลันและอีธานเดินจากไป

อลันโทรหาคนของตนเองเพื่อให้เข้าจับกุมลูกน้องของพิชัยที่ตอนนี้กำลังเดินทางออกจากบริษัท ส่วนพิชัยนั้นยังคงอยู่ที่ออฟิตไม่ได้ไปไหน เหมือนเคลียร์เอกสารอะไรสักอย่างอยู่ ไม่แน่ว่าพิชัยอาจจะรู้แล้วว่าญาติของตัวเองเพิ่งโดนจับไปเมื่อไม่กี่วันก่อน

อีธานเล่นสั่งรวบคนร้ายเอาไว้โดยที่ไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายได้รู้ตัวเลยแม้แต่น้อย แน่นอน...ตอนโดนจับก็พูดทำนองที่ว่าผมเปล่า คุณกล่าวหาผม ตามสไตล์พวกแถเอาตัวรอดไปวันๆ อีธานรับมือมาอย่างดี เขาไม่ตอบโต้แล้วให้อีกฝ่ายไปหาหลักฐานมาพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตัวเองในชั้นศาลแทน และเพื่อป้องกันไม่ให้เรื่องนี้รั่วไหลไปถึงหูของพิชัย เขาสั่งให้คนของตัวเองเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ

ถึงขั้นที่ยังให้สโตล์คนเดิมทำงานอยู่ เพื่อให้พิชัยไม่สงสัยอะไร โดยยื่นข้อเสนอที่ว่าจะไม่เอาเรื่องสโตล์คนนี้ แล้วยังไง...เขาต้องรักษาคำพูดกับพวกที่โกงกินบริษัทเขาหรือเปล่าล่ะ ไม่เลย...ไม่จำเป็นสักนิด พวกนี้ถ้าจะเล่นมันก็ต้องเล่นมันหมด อย่าปล่อยให้ตัวใดตัวหนึ่งหลุดรอดออกมา

อีธานตั้งเป้าว่าจะบูรณาการระบบการทำงานใหม่ ทุกอย่างต้องรัดกุมกว่านี้และการประเมินทุกๆ ไตรมาสก็ต้องจริงจังกว่านี้ ซึ่งเรื่องการวางแผนงานบริษัทนี้อีธานได้โทรไปปรึกษาพ่อของเขา คำแนะนำก็มีดีบ้าง และมีที่อีธานรู้สึกว่า...ไม่เวิร์กอยู่บ้าง สำคัญคือเขาจะเอามันมาปรับใช้ยังไงต่างหาก

“ทำอะไรอยู่เหรอครับ” อีธานส่งเสียงเอ่ยทักทาย ในออฟฟิตที่มืดแบบนี้กลับมีร่างของพิชัยก้มหน้าก้มตารื้อไฟล์ข้อมูลในคอมพ์ พอเจอเสียงนี้เข้า...พิชัยก็ขวัญผวา

“มะ...มีเอกสารต้องเคลียร์นิดหน่อยครับ” พิชัยทำใจกล้า

“เหรอครับ ผมขอคุยอะไรด้วยหน่อย...พอจะวางเอกสารลงแล้วมาคุยกับผมได้ไหมครับ” อีธานพิงโต๊ะทำงานตัวหนึ่ง ทอดสายตามองพิชัยพร้อมกับดูว่าบนโต๊ะนั้นมีอะไรอยู่บ้าง

“ได้สิครับ” พิชัยละมือจากคอมพ์ เขายืนขึ้นเพื่อเผชิญหน้ากับอีธานตามที่อีธานต้องการ

แต่ทันทีที่พิชัยยืนในท่าสงบ ตำรวจและลูกน้องของอีธานหลายนายก็เดินเข้ามาจับเขาล็อกเอาไว้ พิชัยดิ้นรนแทบจะเดี๋ยวนั้น เขาเหมือนไม่ต้องการให้ใครแตะต้องตัวจนตำรวจต้องใส่กุญแจมือ พิชัยโดนจับให้คุกเข่าลงกับพื้น ใบหน้าไรสีเลือดนั้นตื่นตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว

“คุณมีหลายกระทงเลย” อีธานเดินไปที่โต๊ะ หยิบเอกสารที่พิชัยกำลังจะเอาไปจัดการขึ้นมาดู

“ไม่ใช่แค่ภูริสินะที่คุณโกงโอทีและค่าคอมพ์ บอกผมได้ไหม...จ่ายฝ่ายบัญชีไปเท่าไหร่” โอทีเป็นสิ่งที่หัวหน้าแผนกต้องเป็นคนเซ็น ถ้าพิชัยไม่เซ็นสักอย่าง...ฝ่ายบัญชีก็ให้โอทีไม่ได้ ไหนจะค่าคอมพ์ที่อิงกับยอดจำหน่ายอีก พิชัยจัดการคนเดียวน่ะได้แต่อีธานก็ไม่คิดแบบนั้น

คนที่มันรู้กัน ยังไงมันก็ต้องทำทุกอย่างเพื่อเอื้อประโยชน์ของกันและกันสิจริงไหม ภูริอยู่ที่ทำงานแทบทุกวัน เคลียร์เอกสารจนถึงสองทุ่มสามทุ่มตลอด คนอื่นก็ต้องรู้ โดยเฉพาะคนที่ทำงานล่วงเวลาเขาต้องเจอหน้ากันบ้างอยู่แล้ว เพราะงั้นเป็นไปไม่ได้ที่ฝ่ายบัญชีจะไม่มีเอี่ยว

“ผมไม่ได้ทำอะไร”

“อ่า...เบื่อคำนี้ เอาเป็นว่าไปแก้ตัวที่ ส.น.ล่ะกัน เดี๋ยวผมเอาฝ่ายบัญชีไปด้วย” อีธานยิ้มร้าย ดวงตาคู่นั้นไม่เป็นมิตรจนทำให้คนโดนมองรู้สึกขวัญผวายิ่งกว่าเดิม

พิชัยกำลังคิดว่าเขาต้องจัดการเรื่องนี้ เขาต้องรอดได้ หลักฐานเท็จสร้างง่ายยิ่งปอกกล้วยเข้าปากหากมีเงินมากพอ เขาต้องขอให้ญาติของเขาช่วย นิรวัตรไม่มีทางปล่อยเขาให้ติดคุกเพราะมันเสี่ยงที่ตัวเขาเองจะเอาเรื่องโกงกินส่วนอื่นไปแฉ

“อ๋อ คุณนิรวัตรอยู่ในคุกนะ” อีธานทิ้งท้ายทำลายความหวังอันริบหรี่ของพิชัยจนหมด

ดูสีหน้ามันสิ...ดูท่าทางเหมือนหมาข้างถนนของมันสิ อีธานไม่อยากเทียบกับหมาเท่าไหร่เพราะคิดว่าหมามันอาจจะดีกว่าคนอย่างพิชัยก็ได้ แต่สภาพแบบนั้น...เขานึกถึงอะไรไม่ออกเลยจริงๆ

คุดคู้ คอหักคอพับ ไร้ซึ่งความหวังที่จะเอาตัวรอด พิชัยไม่ได้เพิ่งทำแบบนี้ เขาทำเรื่องอย่างนี้มานานจนมีกินมีใช้ฟุ่มเฟือย สร้างภาพเป็นอัลฟ่าที่มั่งมีและเที่ยวสถานที่อโคจรเป็นว่าเล่น ทั้งยังต้องเอาเงินไปเลี้ยงโอเมก้าขี้โรคที่เขาไปได้มาตอนจะมอมภูริอีก ก็กันปากของมันไง ถ้ามันเอาเรื่องเขาไปปูดให้คนที่บ้านรู้คงโดนคนในบ้านด่ายับเยิน

คิดไปคิดมาก็เกิดแค้น...ต้องเป็นเพราะไอ้ภูริแน่ๆ เพราะมันนั่นแหละท่านประธานถึงมาระแคะระคายเรื่องของเขา ดีไม่ดี ไอ้ภูคงเป็นสายให้ท่านประธานรวมกับตำแหน่งนายบำเรอ ไม่จบง่ายหรอก...เขาไม่ยอมง่ายแบบนี้แน่

เรื่องมันไม่จบลงง่ายนัก อีธานจะไปหาภูริก็ไม่สามารถไปได้เพราะเขาต้องเคลียร์เรื่องทางนี้ให้เรียบร้อยก่อน เขาส่งข้อความไปบอกอีกฝ่ายแล้วว่าอาจจะไปหาช้าหน่อย หาอะไรทำไปก่อนก็แล้วกันเพราะตอนนี้เขายุ่งมาก

ภูริอ่านแล้วไม่ตอบ!

พิชัยขอโทรศัพท์เพื่อจะโทรหาทนายประจำตระกูล ตำรวจจำเป็นต้องให้ด้วยสิทธิ์ของผู้ต้องหา ทว่า...พิชัยไม่ได้โทรหาทนายเพียงอย่างเดียว เขายังส่งข้อความหาพรรคพวกของเขา เป็นพวกที่ชอบไปเที่ยวสถานที่อโคจรด้วยด้วยกัน โดยให้มันลากโอเมก้าคนหนึ่งไปข่มขืนแล้วประจานมันซะ แลกกับเงินจำนวณหนึ่งที่พิชัยจะมอบให้

บอกแล้ว...ถ้าเขาโดนจับได้ขึ้นมา เขาไม่ยอมซวยคนเดียวแน่ๆ ยังไงเขาก็ต้องเอาเรื่องไอ้ภูริให้ถึงที่สุด เพราะเชื่อว่าภูริเป็นคนที่ทำให้เขาซวยอย่างนี้ บางทีมันอาจจะบอกกับท่านประธานว่ามันไม่เคยได้ออกงานนอก หัวหน้าไม่ได้ออก หรือก็คงได้ยินคนอื่นๆ พูดกันเกี่ยวกับเรื่องเสนอยาลดราคาที่นอกเหนือใบเสนอราคา ของพวกนี้มันเป็นของที่รู้กันอยู่ในหมู่เซลล์ คนที่ไม่เคยทำก็จะไม่เข้าใจกระบวนการของมัน

เรื่องฝั่งอีธานนั้นชุลมุนวุ่นวาย จับคนนู้น จับคนนี้มากมายเป็นขบวนการ เรียกว่าอีธานแทบจะถอนรากถอนโคนพวกที่ร่วมกันฉ้อโกงเงินบริษัทของเขา ความเสียหายตีเป็นมูลค่าก็เยอะเอาการ และที่สำคัญพวกที่ทำแบบนี้มักเป็นอัลฟ่าที่อยู่ในตำแหน่งสูงทั้งนั้น

แล้วไง...ไอ้ภูริคนนี้ไม่รู้คร้าบ!

ขนมจีบกำลังคาปาก ภูริเพิ่งเดินซื้อจากร้านที่เขามาตั้งบูธชุดละห้าสิบ ก็แพงนะ แต่ก็อร่อยดี เขาเอาเจ้าขนมจีบกุ้งลูกโตยัดเข้าปากในขณะที่อ่านข้อความจากอีกธาน อืม...งานเยอะจัง เดี๋ยวนี้อีธานงานเยอะมากเลยจริงๆ กลับบ้านดึก ไม่ก็วุ่นๆ จนเจอหน้ากันแค่ที่ห้องเท่านั้น

ภูริคิดว่าคงไปป้วนเปี้ยนกับหญิงสาวว่าที่ภรรยานั่นละมั้ง ทำไมรู้เหรอว่าเขาเป็นว่าที่ภรรยา ก็คิดเอาเองไง มโนเองเนี่ยแหละสำคัญที่สุด เคยได้ยินที่ไอสไตล์ว่าไว้ไหม จินตนาการสำคัญกว่าความรู้ ภูริน่ะเชื่อนักวิทยาศาสตร์ระดับโลกคนนั้นเป็นอย่างมาก

ไม่ต้องคิดว่าภูริจะโซแซดนะ ภูริแฮปปี้ดี แค่อาจรู้สึกแปลกๆ นิดหน่อย หม่นหมองอีกเยอะๆ แต่ขจัดได้ไม่ยากเย็น มันเป็นเรื่องน่าหนักใจน้อยกว่าสิ้นเดือนนี้กูต้องจ่ายค่าอะไรบ้างอะ นี่ก็...ค่าบ้านจ่ายแล้ว ค่าน้ำค่าไฟจ่ายแล้ว โอนเงินให้แม่กับน้องแล้ว และก็...แวะไปซื้อยาที่ต้องใช้ต่อเดือนของแม่ น้องสาวและตัวเองมาแล้วเรียบร้อย!

ที่ยังไม่จ่ายคืออะไรรู้ไหม ค่าบัตรกดเงินสดไง โฮ้ก...ทำไมรายจ่ายเยอะจังเลยอะ เดือนนี้จะเหลือกินมั้งไหมอะ น้ำตาจะไหล ดีนะเดือนนี้ได้ค่าคอมพ์มาหน่อยหนึ่ง แล้วก็ค่าโอทีอีกตั้งห้าชั่วโมงแหนะ! ตื่นเต้นมะ...ไม่ตื่นเต้นเหรอ ภูริตื่นเต้นมากเลยนะเพราะทุกเดือนไม่เคยได้ยังไงล่ะ!

นี่ภูริซื้อขนมจีบกินได้ ซื้อชานมไข่มุกแก้วละสี่สิบกินได้เพราะว่าใช้ค่าโอทีนี่แหละ เงินก้อนพวกนั้นเขาอยากเก็บเอาไว้ใช้จ่ายในครอบครัว เหตุฉุกเฉินมันเกิดขึ้นได้ตลอดแล้วเขาก็กลัวมากว่าจะช็อตเหมือนเดือนที่ผ่านมา คนบ้าอะไรเหลือสองร้อยไว้ใช้เกือบสองอาทิตย์ ไม่ได้อีธานเลี้ยงข้าวนี่นอนเหี่ยวเป็นต้นไม้ขาดน้ำไปนานแล้ว อาจจะใกล้ตายแล้วด้วยแหละตอนนี้อะ

ภูริตัดสินใจไปจ่ายค่าบัตรกดเงินสดของตัวเองหลังได้อ่านข้อความมาช้าของอีธาน เดินวนไปเวียนมามากเข้าเงินเขาอาจจะหมดได้นะเนี่ย นั่นก็อยากกิน นี่ก็อยากจะกิน เสื้อผ้าร้านนั้นก็สวยอะอยากได้ กางแกงสแล็กก็ดีนะ...ไม่เอาเปลืองเงิน

จ่ายบัตรหมดไปอีกเกือบหกพัน น้ำตาซึมเลยทีเดียวตอนควักเงินมานับแล้วจ่ายให้พนักงานหน้าเคาน์เตอร์ สายตาอีกฝ่ายที่มองก็ราวกับจะเข้าใจ คนมันหัวอกเดียวกัน เงินออกก็ใช้คืนมันแต่หนี้ หนี้ หนี้และหนี้

เคยได้ยินมาว่า ชีวิตคนน่ะมันมีค่าก็ต่อเมื่อมีหนี้สิน เบะปากหนึ่งที ใครมันช่างคิดนักวะ มีคำอธิบายด้วยนะ...ที่มีค่าเพราะจะขยันทำงานเพื่อหาเงินมาใช้หนี้ไง จะคิดทุกเดือนว่าเดือนนี้ต้องจ่ายหนี้คนนั้นนะ ต้องจ่ายหนี้คนนี้นะ การทำงานก็จะมีไฟลุกโชนมากยิ่งขึ้น

ตลก!

กูอยากใช้เงินโว้ยยยย ไม่ใช่ใช้หนี้!

คิดไปเถอะ ใช้มันทั้งชาติ นี่ยังไม่รวมอีธานนะ อีธานให้เขาเลี้ยงกาแฟ ไม่รู้กาแฟที่อีธานกินแม่งจะใส่ทองคำหรือเปล่า เขากลัวมากว่ามันจะแพงเกินความจำเป็น ไม่อยากเสียเงินให้กับอะไรมากมายนัก เพื่อหวังว่าทุกวันในเดือนนี้เขาจะประทังชีวิตด้วยข้าวผัดแม่ปรานี ได้กินลูกชิ้นไม้ละสิบบาทหลายๆ ไม้ เอาแบบ...เลือกๆ อยากกินก็หยิบโดยไม่ต้องห่วงว่าเงินจะไม่พอจ่ายอะ

ดังนั้นขั้นตอนแรกของการประหยัดเงินคือ...ออกจากห้างเถอะมึง!

ถ้ายังเดินอยู่ในห้างแบบนี้ กิเลศมันก็จะค่อยๆ ตัวใหญ่ขึ้น เขาจะมีข้ออ้างกับตัวเองว่าเออ...ซื้อเสื้อร้อยเก้าเก้านะ แล้วก็อดข้าวผัดสักสี่มื้อแทนเพื่อชดเชยค่าเสื้อที่ซื้อ หรืออดกาแฟเพื่อจะซื้อสมุดปากกาใหม่ ภูริชอบวาดรูป...เขาชื่นชอบสมุดปากกาเพราะมันทำให้เขาตื่นเต้นเวลาวาดรูปไง

บางครั้ง ความชอบของคนเราก็กลายเป็นเรื่องสิ้นเปลืองเมื่อต้องหมุนเงินที่มีน้อยนิดนี้เอาไว้เพื่อครอบครัว ท่องคำว่าครอบครัวจนหลับตาก็สามารถเขียนได้ ภูริมีเป้าหมายวันต่อวันก็เพื่อแม่และน้อง ส่วนตัวเองนั้น...เอาไว้ก่อน

ดูเป็นคนดีเนอะ!

คอยยดูนะ...ได้โบนัสมาพ่อจะเอาไปซื้อตั๋วจับมือกับน้องๆ บีเอ็นเค พอดีช่วงนี้บ้าอรอุ๋งกับแคปเฌอมากกกกกก ถวายตัวเป็นโอตะสายเปย์ ที่ไม่มีแม้เงินจะเปย์กระเพาะตัวเอง

ภูริตัดสินใจเดินมานั่งเล่นที่ป้านยรถเมล์ มันมีสองป้าย ฝั่งซ้ายนี่คนเยอะ ส่วนฝั่งขวามันมืดแล้วก็ไม่ค่อยจะมีคนแล้ว เพื่อไม่ให้มีใครมารบกวนการดูน้องๆ บีเอ็นเคของตัวเอง ภูริเลือกฝั่งขวา เขาอุตส่าห์สมัคเน็ตตั้งสิบบาทนะเว้ยเพื่อจะดูเนี่ย มันเป็นการเปย์เพื่อน้องๆ โดยแท้จริง...เก๊กหล่อแป็บ!

”นั่นไง” ชายวัยสามสิบกว่าสี่คนแอบเดินตามหลังภูริมาได้พักใหญ่แล้ว พวกนี้ตกลงรับปากกับพิชัยที่จะมาหาภูริเพราะว่ามันสนุกมากกว่าเงินทอง

ได้เล่นกับโอเมก้าของคนใหญ่คนโต...มันก็ท้าทายดีไม่ใช่เหรอ

พวกมันเดินเข้ามานั่งใกล้ ทำเหมือนไม่มีอะไรแล้วก็ไม่รบกวน ทั้งที่แอบสอดสายตามองซ้ายขวาเพื่อดูว่ามีคนเดินผ่านแถวนี้มากหรือเปล่า เผื่อว่าจะลากภูริไปไหนสักที่จะได้ไม่มีใครเห็น

ฮั่นแน่...อย่าคิดว่าภูริใส่หูฟังเพลงแล้วจะไม่รู้ตัวนะว่ามีคนมา คนนะเว้ยไม่ใช่หมา ไม่ใช่แมว จะได้มองไม่เห็น ไหนจะรังสีอัลฟ่าชัดเจนขนาดนี้อีก เอ...เอาไงดี เนียนลุกเดินก็แล้วกัน

ภูริรู้ว่าในสังคมอะมันปะปนไปด้วยคนดีและเลว อัลฟ่าดีๆ ก็มีนะ...อาจจะเยอะแค่เขาไม่เคยเจอเท่านั้น แล้วทำไมถึงจะหนี เหตุผลง่ายๆ ก็คือไม่ค่อยเจออัลฟ่าดีไง เจอแต่ที่ไม่ดี เลยไม่ไว้ใจคนเหล่านี้เท่าไหร่นัก

ย่องไปช้าๆ...ค่อยๆ เดินไปที่ละก้าวสองก้าว ฟังเพลงต่อไป เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น อย่างน้านแหละ...โคตรดี โคตรเก่งเลยไอ้ภู มึงต้องเนียนแบบนี้ ยิ้มด้วย ยิ้มหวานให้น้องอุ๋งๆ ในมือถือ เท่านี้พวกนั้นก็ไม่สังเกตเขาแล้วละเนอะ

แต่คนมันจะซวยอะ...ฟีโรโมนที่ยาแม่งกดได้บ้างไม่ได้บ้างก็เกิดฟุ้งขึ้นมา ไม่รู้ตัวหรอก เขาไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองฮีต แต่ไอ้สี่คนนั้นเนี่ยสิมันได้กลิ่น จากที่จะเดินเนียนหนีไปทางหลังป้ายรถเมล์ก็เป็นอันโดนล้อม...

“กลิ่นหอมจัง ท่าทาง...น่าอร่อยนะ” มีคนหนึ่งพูด อยากเถียงว่าไม่อร่อยหรอก เนื้อดิบอะมันจะไปอร่อยตรงไหน บ้าเปล่า

แต่ภูริไม่เถียง เขายิ้มๆ ทำเป็นมิตรแล้วก้มหัวนิดหน่อยเพื่อจะหาทางเลี่ยงออกไปจากตรงนี้ แต่คนมันไม่ให้ไปอะ มันก็ดึงแขนเอาไว้แล้วกระชากมือถือของภูริออกจากมือ หูฟังหลุดออกจากหูทั้งสองข้างไปด้วย เล่นเอาช็อกหน่อยๆ เพราะกลัวหูฟังจะขาด

“เอ่อ...”

“ชื่อภูริใช่ไหม กลิ่นหอมหวานขนาดนี้...ไม่แปลกใจเลยที่จะมัดใจอัลฟ่าระดับสูงได้” สีหน้าพวกมันเริ่มจะเพ้อ มึงอย่ามาเพ้อเจ้อแข่งกับกูนะเว้ย...เรื่องนี้เขาเพ้อเจ้อได้คนเดียวเท่านั้นนะจำไว้เลย!

“ผมว่าพี่ๆ คงจำคนผิดมั้งครับ ผมมันคนหน้าโหล...คงคล้ายกับใครบางคนที่พี่ๆ รู้จัก” ยิ้มหวานเข้าไว้ ยิ้มให้แม่งโลกละลายไปเลยยิ่งดี แต่เท้าก็ต้องถอยนะ...อยู่เฉยโดนลากแน่มึงเอ้ย!

ไอ้เหตุการณ์อย่างเนี่ยแม่งคล้ายจะเกิดขึ้นกับเขามาหลายต่อหลายรอบแล้ว คนในบริษัทเตรียมลากเขาไปกินในห้องน้ำบ่อยคิดว่าดูไม่ออกหรือไง แต่เขาก็เอาตัวรอดมาได้เสมอ ครั้งนี้ก็หวังว่าตัวเองจะรอดจากพวกกระหายหิวพวกนี้เหมือนกันอะนะ

“ไม่ผิดแน่ พิชัยไม่ส่งรูปมาให้ผิดหรอก...” ฉิบหาย! ขอร้องคำนี้ดังๆ เลย

เมื่อไม่กี่วันก่อนเพิ่งได้ยินว่าจะเอาเรื่องเขาอยู่ อย่าบอกนะว่าอีธานไปจับพวกพิชัยแล้วอะ...ตาโตแป็บ ไม่นะไม่ แจ็กพอร์ตไม่ควรลงที่เขาสิวะ อย่างน้อยก็ไม่ควรเป็นตอนนี้ เอ๊ะ หรือตอนไหนก็ไม่ควร? ใช่...ตอนไหนก็ไม่ควรเกิดเรื่องแบบนี้เว้ย

ไม่ต้องมีไมตรีกันแล้ว! ภูริมองซ้ายมองขวา จะไม่มีมองล่างและบนเพราะเขามุดดินไม่ได้ และเหาะหนีก็ไม่ได้เช่นกัน ดังนั้นทางหนีของเขาก็เลยมีแค่ไม่กี่ทาง พวกนี้รายล้อมเอาไว้ทั้งสี่ทิศ เริ่มประชิดบีบวงเข้ามาแล้วด้วย

กูควรเล่นตลกให้ตัวเองหายเครียดต่อไหมวะเนี่ย!

“ปล่อยผม!” คนข้างหลังเข้ามากระชากข้อมือดึงจนภูริเกือบหงายหลังไปอยู่ในอ้อมแขน

“จับดีๆ นะมึง” ไม่ปล่อย...งานนี้ไม่ปล่อยแน่ๆ

“ช่วย…ด..อื้อ!” กำลังจะร้องว่าให้ช่วยด้วยเสียงดังๆ ยังไงก็ในบริเวรห้าง คนต้องได้ยิน....ถ้ามีโอกาสร้องอะนะ

หนึ่งในสี่เอาผ้ามายัดใส่ปาก ภูริดิ้น เขากระโดดขึ้นแล้วยกสองเท้าถีบไอ้คนที่เอาผ้าอะไรก็ไม่รู้ยัดใส่ปากเขา แรงถีบจากร่างโปร่งทำให้คนคนนั้นล้มลง และคนอื่นก็เข้ามารุมจับ ภูริไม่ยอมง่ายๆ เขาสะบัดจนแขนหลุดแล้วต่อยหน้าคนหนึ่งจนสะบัด!

ความกลัวมันมี...แต่ยิ่งกว่าความกลัวคือกูต้องรอดเว้ย!

ชายคนหนึ่งจัดการต่อยเข้าลิ้นปี่ของภูริเต็มๆ เล่นเอาร่างโปร่งจุกจนตัวงอ แต่ไม่ยอม...ภูริฝืนความเจ็บแล้วใช้แขนคล้องคอมันเอาไว้ จากนั้นแทงเข่าเข้าที่กล่องดวงใจมันเต็มแรง มันล้มลง...ร้องโอดครวญและสบถด่าอื้ออึง คนข้างหลังและด้านข้างพยายามเข้ามาจับภูริต่อ ใครคนหนึ่งตบหน้าเขาจนหันและถีบซ้ำจนล้มลง ภูริไม่นอนนิ่ง ไม่ปล่อยให้ความเจ็บแผ่กระจายไปทั่วร่างจนไม่สามารถทำอะไรได้อีก เขารีบพลิกตัวแล้วตะเกียกตะกายลุกขึ้น

มันไม่สำเร็จ!

ร่างเขากำลังโดนลากไปกับพื้น ภูริในท่าคว่ำหน้าพยายามเอามือของตัวเองจิกทึ้งหญ้าบนพื้นเอาไว้ คิดว่ามันจะช่วยได้บ้างแต่ก็ไม่ เท้าหนักๆ เตะเข้าที่สีข้าง ภูริแทบจะพลิกกายนอนหงายด้วยความเจ็บ มีคนหนึ่งเข้ามาจิกหัวเขาแล้วพลิกร่างเขานอนหงายก่อนจะกระชากเสื้อเชิ้ตราคาถูกนั้นออก มันคร่อมทับเขา...อีกสามคนก็รีบเข้ามาตรึงร่างของเขาเอาไว้...

ทั้งเจ็บและเหนื่อย...ภูริยังไม่หยุดดิ้นแม้ว่ามือและขาทั้งสองจะโดนตรึงเอาไว้ที่พื้นจนแน่นหนา มันมากันสี่ เขาแค่หนึ่ง สวนกลับได้แต่ก็ไม่ทั้งหมด ภูริหอบหายใจทางจมูกที่เริ่มจะมีเลือดกำเดาออก ปากมีผ้าอุดเอาไว้และเขาก็เอามันออกไม่ได้...โคตรแย่

“แม่งฤทธิ์เยอะนัก จัดตรงนี้เลยแล้วกัน...” พวกมึงก็จังไรไป เห็นไม่มีคนหน่อยก็ล่อตรงนี้...หน้าไม่อาย ภูริด่าทอพวกนั้นในใจเพราะปากด่าไม่ได้

เข็มขัดราคาร้อยกว่าบาทถูกคนที่มันคร่อมทับอยู่ถอดออก ภูริดิ้นแล้ว...เขาพยามเตะขามากเท่าที่จะมากได้เพื่อหยุดการกระทำอันอุกอาจนี้ แต่มันไม่เป็นผล ยิ่งทำก็ยิ่งเหนื่อย เผลอแป็บเดียวกางเกงเขาก็ถูดปลดทั้งตะขอและซิปเรียบร้อย เสื้อไม่ต้องถาม...ขาดไปแล้ว

ใบหน้าหื่นกระหายราวกับควบคุมสติตัวเองไม่ได้แล้วนั้นโน้มเข้ามาใกล้ ภูริสะบัดหน้าหนี มันรังเกียจ...มันขยะแขยงเกินกว่าจะทนมองได้ นี่เขาต้องมาเป็นเมียไอ้พวกนี้มันด้วยเหรอเนี่ย โห...โชคชะตากูมันย่ำแย่ไปปะวะเฮ้ย!

!!!

จู่ๆ เหล่าอัลฟ่าปลายแถวทั้งสี่ก็ชะงัก ตรงนี้ไม่มีใครเลยแต่รับรู้ได้ถึงอะไรบางอย่างที่อันตรายมากกำลังคลืบคลานเข้ามา พวกเขากลืนน้ำลาย มองซ้ายสลับขวาเพื่อหาต้นตอของสัญชาตญาณบางอย่าง...

“ถ้าใครขยับหนีไป...กูจะยิง”

….100%….

ฮื่อออออ อิพิชัยโดนจับยังไม่วายมาทำน้อง อีธานยิงแม่ม!!!