>….ตอนที่ 28 [100%]….<
ภูริถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด อาการแบบนี้ถึงมือหมอไวเท่าไหร่ภูริก็จะพ้นอันตรายได้มากขึ้น ตอนขับรถมาเมื่อกี้นี่รถโคตรติด อีธานหงุดหงิดจนแทบจะสบถด่าคันหน้าๆ ทั้งที่มันก็ปกติอยู่แล้วที่รถจะติดในตอนนี้อะ ทำไงได้...คนข้างกายเขาตอนนี้อาการไม่ดีเลย
ความจริงเมื่อเย็นนี้ลูกน้องอีธานได้รายงานกับเขาแล้วว่าภูริมีอาการฮีตบ่อยขึ้นมาในตอนกลางวัน เจ้าตัวกินยาเยอะ บางทีโยนใส่ปากเหมือนขนมแต่ก็ไม่ค่อยช่วยอะไรเท่าไหร่ จนก่อนจะจบรายงานของภูริลูกน้องได้บอกว่าภูริไปขอยาเพื่อนร่วมงานกินและต้องอยู่ทำโอที อีธานก็คิดด่ามันไม่น่ามีอะไร ที่ไหนได้...
เสือกแพ้ยา!
ยาระงับฟีโรโมนแต่ละตัวจะมีส่วนผสมที่แตกต่างกันไปขึ้นอยู่กับชนิดของยา ตัวที่อีธานได้มอบให้กับภูรินั้นมันเป็นตัวใหม่ที่ทางบริษัทคิดค้นขึ้นมาก็มีส่วนประกอบที่ตัดสารเคมีบางตัวออก แต่มาให้นึกตอนนี้ก็นึกไม่ออกหรอกว่าตัวที่ภูริกินเข้าไปเมื่อบ่ายกับตัวที่กินประจำนั้นมันมีสารตัวไหนต่างกันบ้าง
ร่างสูงเดินวนไปวนมาอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน ภูริอยู่ในมือหมอแล้วน่าจะไม่มีปัญหาอะไรแต่ในใจเขายังกลัวและกังวล คงเพราะเขาเห็นภูริแข็งแรงมาตลอด พอเจอแบบนี้เข้าไปก็เลยช็อกประมาณหนึ่ง
ทั้งที่กะว่ากลับไปจะชวนดื่มสักหน่อยแท้ๆ วันนี้มันวันสุดท้ายของการทำงานในหนึ่งสัปดาห์ทั้งที ภูริก็ดูท่าจะชอบดื่มเบียร์เย็นๆ เสียด้วย เพราะเวลาแบบนั้นสีหน้าภูริจะดูมีความสุข สนุกสนานเฮฮาได้มากกว่าปกติที่เอาแต่หน้ามึน
เออดี สมน้ำหน้าก็แล้วกัน...อดดื่มไป ดูจากรูปการณ์แล้วน่าจะได้อดยาวด้วย!
ประมาณชั่วโมงกว่าร่างของภูริก็ถูกเข็นออกมาจากห้องฉุกเฉิน เจ้าบื้อของเขาสลึมสลือเหมือนสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเท่าไหร่ แต่อาการภายนอกก็ดูดีขึ้นมากแล้ว อีธานเดินขนาบกับเตียงคนไข้ไปยังห้องพักพิเศษที่เขาได้แจ้งเอาไว้ ยังไงก็ไม่ชอบไปอยู่ห้องพักรวมถึงแม้จะต้องจ่ายค่ารักษาพยาบาลนี้เองก็ตาม
หมอแจ้งว่าภูริมีอาการแพ้ยาที่ทานเข้าไป จากการซักถามคนไข้ หมอคิดว่าน่าจะแพ้ยาตัวหนึ่งในยาระงับฟีโรโมน หมอแจ้งชื่อยากับอีธานและภูริเรียบร้อย หมอจะให้ยาตัวใหม่หลังรักษาอาการแพ้ยานี้หายดี ระหว่างนี้อาจจะต้องกลับไปกินยาตัวก่อนที่ไม่มีการแพ้
“คุณมันไม่ระวังตัวเลยภูริ” พอทุกคนออกไปอีธานก็ต่อว่าเข้าให้ อีกฝ่ายพยายามยิ้มให้เขาซึ่งมันเป็นรอยยิ้มที่อ่อนแรงมาก
“ผมไม่เป็นไร แค่นี้เอง...ภูริถึกน้า”
“เสียงแหบเสียงแห้งขนาดนั้นน่ะเงียบไปเถอะ นอนพักไปเลยก็ดีจะได้หายเร็วๆ รู้ไหมว่าค่าแอดมิทห้องพิเศษคืนหนึ่งมันเท่าไหร่ อยู่นานเปลืองเงิน” อีธานจับผ้าห่มคลุมให้คนป่วยจนถึงหน้าอก
“ปากคุณเนี่ย...”
“ทำไม ปากผมมันทำไม”
“เปล่าครับ” จะบอกว่าน่าจูบก็ดูจะตรงไป งั้นบอกว่าน่าเอาลิ้นสอดใส่แทนล่ะกัน...น่อว
ใช่เวลาเล่นมุกปะ?
“ยิ้มอะไรคนเดียวอีกแล้ว ไหน...ลองบอกซิว่าคุณคิดอะไรถึงทำให้ยิ้มได้แบบนั้น” ร่างสูงของอีธานนั่งลงข้างเตียง เจ้าตัวกอดอกมองหน้าคนป่วยเคร่งเครียด ไม่คิ้วขมวดก็เครียดแบบนี้ทุกทีแหละหนา
“เอาจริงดิ”
“เออ เอาจริง พูดมา...”
“ก็...ก็แค่คิดว่าจะบอกว่าปากน่าจูบก็ดูจะตรงไป งั้นบอกว่าน่าเอาลิ้นสอดใส่แทนล่ะกัน ฮ่าๆ” จากหน้าเครียดเป็นคิ้วขมวด นั่นแหละทำให้ภูริยิ่งอยากหัวเราะเข้าไปใหญ่เลย
“คิดอะไรแบบนี้ในหัวบ่อยๆ เหรอ?”
“ใช่” มันคลายเครียดดีหนิหนา คิดได้หมดอะ อีธานบ่นยังคิดเถียงได้เรื่อยๆ เลย ไม่เหนื่อยด้วย เพราะมันสบายใจกว่าต้องเอาคำพูดเรื่อยเปื่อยของอีกฝ่ายมาคิดเล็กคิดน้อย
“หมกมุ่นนะเรา ถ้าชอบคิดอะไรเรื่อยเปื่อยขนาดนั้นทำไมไม่คิดหาทางจัดการกับไอ้พวกที่เข้ามาลวนลามคุณบ้าง เอาแต่ปล่อยกายให้เขาแตะนู้นแตะนี่อยู่ได้ คิดบ้างไหมว่าผมต้องมาจับร่างกายที่เปื้อนมือคนอื่นน่ะมันแขยง” นางเอกเรื่องอื่นต้องร้องไห้กับประโยคอันเจ็บปวดนี่ไหม แขยงเลยนะเว้ย โคตรแขยงเลย...
แขยงของอีธานเป็นเสียงตั้บๆ!
“ทำงานเหนื่อยไหมครับ” เอาเป็นว่าไม่เถียง...ภูริปล่อยผ่านมันไปโดยไม่คิดจะสนใจ
กี่ครั้งแล้วล่ะที่คำพูดของอีธานนั้นสวนทางกับการกระทำ จริงที่ว่าคำพูดก็เป็นสิ่งสำคัญที่คนเราควรมอบคำดีๆ ให้แก่กัน อย่างน้อยก็เป็นการให้เกียรติซึ่งกันและกัน แต่ที่เหนือกว่าคำพูดจริงๆ ก็คือการกระทำ
แม่ภูริก็ประมาณนี้ ชอบพูดเรื่องเงิน ชอบบ่นเขา ชอบว่าเขา...คำพูดของคนเป็นแม่เจ็บปวดกว่าคำพูดของคนอื่นอย่างอีธานอีก แต่ที่ภูริไม่คิดมากอะไร หรือบางทีถึงขั้นไม่สนใจเลยก็เพราะแม่ยังคงดูแลเขาในฐานะแม่เป็นอย่างดีไง ชอบบอกไม่มีไรกินหรอกนะ เงินก็ไม่ให้จะเอาเงินที่ไหนไปซื้อของกินมาล่ะ ปากว่าแต่มือกำลังทอดไข่เจียวให้กับเขางี้ อีธานเป็นแบบนั้นเลย..
อันที่จริงคุณสมบัติขี้บ่นนี่ไม่เหมาะกับตำแหน่งสามีเลยนะ มันควรเป็นหน้าที่ของภรรยาหรือเปล่าล่ะที่ขี้บ่นแบบนั้น แต่ก็อีกแหละ...นี่คืออีธาน แล้วอีธานก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ต้นอยู่แล้วด้วย อ้อ ต้องบอกว่าเป็นกับเขาคนเดียวด้วย
“เปลี่ยนเรื่องเก่งนัก ก็เหนื่อย...กะว่าจะชวนคุณไปดื่มวันนี้แต่คุณก็มาเข้าโรงบาลเสียก่อนเนี่ย ทำไมคุณต้องทำให้ผมห่วงขนาดนี้ด้วยนะ ไม่สู้คนก็ห่วงจะแย่แล้ว ยังมาสัพเพร่ากินยาซี้ซั้วอีก ถ้าผมเลิกงานดึกมากๆ จะเกิดอะไรขึ้น นอนหมดสติหรือนอนตายอยู่ตรงนั้นเลยไหมล่ะ เงินไม่มีไปหาหมอผมก็เข้าใจ แต่ทำไมไม่โทรหาผม...บอกผมสิ ยังไงผมก็ช่วยคุณ” บ่นไปก็ถอนหายใจไป สีหน้าเป็นห่วงเป็นใยของอีธานนั้นภูริเห็นนะ...เห็นไม่ชัดอะ เห่อๆ ตาบวมอยู่นี่หว่า
“โทรแล้ว”
“โทรแล้วก็ต้องติดดิ ผมเปิดเครื่องตลอด”
“โทรไม่ติดหรอก โทรศัพท์ไม่มีตัง”
“กระจอกให้มันน้อยๆ หน่อยคุณ บัตรเติมเงินในแผนกก็เบิกได้...” พูดแล้วก็ชะงัก...เบิกไม่ได้ดิ วีคนี้พิชัยไม่ยอมให้ภูริเบิกบัตรเติมเงินทั้งที่มันจำเป็นต้องให้เบิก
เอาเถอะ...เขาได้อะไรมาเยอะทีเดียว อีกไม่นานก็คงจัดการกับคนพวกนี้ได้ ขอแค่หลักฐานแน่นหนากว่านี้อีกหน่อยก็เท่านั้นเอง อีธานก็อยากจัดการปัญหานี้เร็วๆ ไม่ใช่แค่ภูริที่ต้องโดนแบบนี้ หลายแผนกมาก...มากเกินจะรับได้อะ
“อาทิตย์หน้าเงินจะออกแล้ว” ภูริเริ่มนอนหลับตา
“ออกมาก็หมดอีกอะสิ”
“ฮ่าๆ รู้ทันผมจัง…ไม่เอาหน่า ไม่ต้องรู้เยอะแบบนั้น คุณเองได้เงินเดือนเท่าไหร่นะ…เออ” ภูริลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง เขาพยายามจ้องหน้าอีธาน
“อะไร?”
“ผมถามอะไรคุณได้ไหมอะ”
“ถามได้ ตอบไหมดูก่อน” ตบหัวทิ่มเลยหนิ
พลั้วะ!
ตบในจินตนาการไปแล้วเรียบร้อย หลัวของเขานั้นหัวทิ่มตักเลยทีเดียว เห็นแล้วมันสะใจจริงๆ ให้ตายเถอะซาร่า ช่วงนี้เรียกหาซาร่าบ่อยหน่อย พอดีเป็นคำติดปากในอาทิตย์นี้ เดี๋ยวอาทิตย์หน้าหาคำติดปากอันใหม่มาแทน
“ทำไมคุณเกลียดโอเมก้าเหรอ คุณเคยบอกอะ” ภูริมักเจอคนเกลียดชนชั้นล่างๆ เยอะมาก แล้วเหตุผลมันก็ออกแนวแบบ...เพราะพวกนี้มันชนชั้นล่างไง มันไม่คู่ควรกับตัวเองไง เป็นได้แค่ขี้ข้าไง อะไรเถือกนี้ เขาคิดว่ามัน...มันไม่น่ามาเป็นเหตุผลที่ทำให้คนเกลียดคนที่ไม่เคยทำอะไรให้ตัวเองได้เลยนะ
“เคยคบโอเมก้าน่ะ สมัยเรียนนั่นแหละ มันก็ดี...รักกันหวานชื่น แต่แล้วช่วงหนึ่งผมไม่อยู่ เขาเกิดฮีตแล้วมีอะไรกับเพื่อนผม ผมกลับมาเจอพอดี...ไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกเขาทำแบบนั้นด้วย พอผมถามว่าทำแบบนี้ทำไม เขาก็บอกว่าเขาฮีต...เขาควบคุมตัวเองไม่ได้ ผมก็เลยเกลียดโอเมก้าและไม่อยากมีคู่เป็นโอเมก้า พอใจไหม”
“เล่ามานี่เจ็บไหม” เห็นสีหน้าเรียบนิ่งแบบนั้นก็อดสงสัยไม่ได้อะนะ
“มันเป็นความชิงชังไม่ใช่เจ็บปวด” อืม...งั้นสินะ เพราะงั้นก็เลยไม่โอเคกับการต้องมามีคู่แท้เป็นโอเมก้าแถมกลายร่างมาจากเบต้าอีกต่างหาก
“ปล่อยวางบ้างนะ ผมนี่ปล่อยล่ะ...ปล่อยตัวเองให้จมอยู่กับห้วงแห่งนิทราอาอาอาอาอา...” ทำแอคโค่เองเสร็จสรรพ โครตเท่!
ก็เขาง่วงแล้วอะ ยามันออกฤทธิ์มาพักใหญ่แล้วแต่ในความเบลอมันมีความอยากรู้ก็เลยถาม พอรู้แล้ว หายคาใจแล้วก็สบายใจ นอนได้ หลับฝันดีได้แน่นอน อย่างน้อยๆ อีธานก็เป็นคนหนึ่งที่มีเหตุผลในการเกลียดอะไรบางอย่าง ไม่ใช่จู่ๆ ก็เกลียดกันทั้งที่ไม่มีใครทำอะไร
แต่ก็นะ...การเกลียดเหมารวมมันก็ไม่ถูกหรอก ทำไงได้ กลัวจะเจออะไรแบบเดิมๆ อีกนั่นแหละ ส่วนตัวภูรินั้นไม่เกลียดอะไรมากมาย และก็ไม่ได้ชอบอะไรมากมาย เขาเป็นคนกลางๆ ใช้ชีวิตติดจน...ไม่ใช่เพราะอยากดูคูลด้วยการติดดินหรอก แต่มันติดจนจริงๆ ไม่งั้นรวยไปนานล่ะ
เดี๋ยว! เกี่ยวไรกับความรัก ความชิงชังต่อโอเมก้าของอีธานกัน?
ปล่อยเขาเถอะ ตอนนี้เมายา เบลอ สมองนี่รันเรื่องอะไรก็ไม่รู้ตีกันวุ่นวายไปหมด เรื่องที่ไม่ชอบก็เรื่องผี คิดถึงผีทำไมตอนนี้วะ กำลังจะหลับจะนอน แล้วนึกถึงแบบ...ผีช่องแอร์งี้ เรื่องเฮี้ยนงี้ ที่มีผีนอนอยู่ใต้เตียงโรงพยาบาลแล้วทรายเจริญปุระนอนอยู่ข้างบนอะ!
อีธานส่ายหน้ากับการชิ่งนอนของภูริที่แสนแปลกประหลาด แต่ก็ไม่ได้แปลกใจอะไรเท่าไหร่นัก บางทีเจ้านี่ก็ต๊องเกินกว่าเขาจะทำความเข้าใจไหว เลยทำใจยอมรับข้อนี้ไปได้สักพักใหญ่แล้ว เขาเอนหลัง...นั่งพิงพนักพลางนึกถึงเรื่องราวเก่าก่อน สมัยที่ยังคบกับโอเมก้าและคิดว่าเขาคนนั้นจะเป็นคู่แท้ของตนเอง
“เลิกเรียนก็บอกหน่อยสิ ไม่ต้องมาเกรงใจว่าผมเลิกเรียนช้ากว่าไม่อยากให้รีบมา ผมเป็นห่วงนะ...อย่าทำให้ห่วงมากได้ไหม ถ้าผมคิดว่าลียังไม่เลิกแล้วไปเดินเล่นกับเพื่อน ลีไม่ต้องรอไปเรื่อยๆ เลยหรือไง” อีธานเอ่ยบ่นร่างเล็กที่นั่งหน้างอยู่ข้างๆ
ลี...หรือหรือลีออนเป็นโอเมก้าลูกชายของนักการเมืองคนหนึ่งในเมืองนี้ และอาจจะเพราะเขาเป็นโอเมก้าร่างกายจึงไม่สูงใหญ่นัก ผอมบางและผิวขาวกระจ่าง ใบหน้าเขาเหมือนตุ๊กตากระเบื้องเพศชาย อีธานชอบดวงตาของลีออน ดวงตาที่กลมโตคู่นั้นยามมองอ้อนเขามันน่าชัง
อีธานรู้จักโอเมก้าครั้งแรกก็คือที่ซ่องสำหรับอัลฟ่า มีโอเมก้ามากมายให้บริการทางกามารมณ์ เป็นภาพความประทับที่ทำให้อีธานมองชนชั้นนี้แย่ บวกกับคำพูดของคนในวงสังคมตัวเอง การฟังอะไรเดิมๆ มุมเดิมๆ ทัศนคติเดิมๆ มันก็ซึมเข้าสู่ความรู้สึกนึกคิดได้คล้ายกับโดนสะกดจิต แต่อีธานก็ยังพยายามเปิดกว้างกับเรื่องพวกนี้อยู่บ้าง ก็ได้บ้างไม่ได้บ้างล่ะนะ
จนกระทั่งมาเจอกับลีออนตอนเข้าเรียนระดับมหาวิทยาลัย เขากับลีออนเรียนกันคนละคณะ แต่ก็มีคลาสที่ทำให้บังเอิญเจอกัน ครั้งแรก...เมื่อสบตากับอีกฝ่าย อีธานรับรู้ว่าชายหนุ่มคนนี้เป็นโอเมก้าและเขาเกิดมีใจให้
มันอาจเป็นเรื่องของโชคชะตา อีธานคิดเช่นนั้น แต่เขาก็ไม่เชื่อ เขาปล่อยผ่านลีออนไป พยายามไม่สนใจแม้ว่าข้างในจะพยายามเฝ้ามองหาอีกฝ่ายแค่ไหนก็ตาม แต่แล้ววันหนึ่ง ลีออนก็เป็นฝ่ายถือถาดอาหารเข้ามาหาเขาด้วยรอยยิ้ม อีธานปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเขาหลงใหลผู้ชายคนนี้
ลีออนเป็นคนน่ารัก เขามักมีรอยยิ้มที่สดใสมอบให้กับทุกๆ คน โดยเฉพาะกับอีธาน ลีออนรู้ว่าอัลฟ่ามีอคติต่อโอเมก้ามากแค่ไหน ยิ่งพวกชนชั้นสูงยิ่งมองว่าโอเมก้าเป็นสิ่งมีชีวิตที่ต่ำค่าที่สุด เพราะเขาเองก็โดนคนในบ้านพูดเช่นนั้นใส่เหมือนกัน แม้กระทั่งจะยืดอกบอกกับคนอื่นว่าตัวเองมีลูกเป็นโอเมก้าคนในบ้านยังไม่กล้าพูดเลย ลีออนเป็นเหมือนลูกเมียน้อยของบ้าน มีค่าน้อยกว่าแม่บ้านอัลฟ่าเสียอีก
แต่ลีออนก็ยังคงสดใส เพราะเขาคิดว่ายังไงเสีย...นี่ก็เป็นสมดุลของธรรมชาติ
อีธานรู้เรื่องพวกนี้จากการพูดคุยบ้าง และให้คนของตัวเองไปสืบบ้าง ผ่านเวลาไปนานเข้า...ลีออนก็เริ่มจะสนิทสนมกับอีธาน ร่างเล็กมักจะเข้ามาดูแลและพูดคุยกับอีธานเสมอ แต่ก็จะเข้ามาในตอนที่อีธานอยู่คนเดียว เพราะอีธานน่ะเป็นคนที่ใครต่างก็ให้ความสนใจ
แต่ไม่ว่าใครจะเข้าหาอีธานมากมายแค่ไหน โปรไฟล์ดีเลิศเท่าไหร่ เขาก็ไม่สามารถหักห้ามใจที่มีให้กับลีออนได้ ท้ายที่สุดแล้วเมื่อใจของคนสองคนมันตรงกัน คำพูดของคนอื่นกลายเป็นไร้ค่าในทันที เพราะอีธานเลือกที่จะคบกับลีออน
มีคนบอกกับอีธานว่า โอเมก้าเป็นเพศที่ไว้ใจอะไรไม่ได้ เมื่อไหร่ก็ตามที่เพศนี้เกิดอาการฮีต มันจะไม่ต่างอะไรกับสัตว์ที่ต้องการการผสมพันธุ์เพียงอย่างเดียว ไม่เลือกด้วยว่าคนคนนั้นจะเป็นคู่ของตัวเองหรือไม่ อีธานไม่แคร์ อีธานคิดแค่ว่า...ถ้าเขาผูกมัดกับลีออนแล้ว ลีออนก็จะกลายเป็นของเขาตลอดไป
สิ่งที่อีธานคิดนั้นไม่ผิด แต่มันก็ไม่ง่ายเมื่อลีออนไม่ยินยอม ลีออนยังไม่พร้อมที่จะผูกมัดกับใครในตอนนี้ เขารักอีธานนะ ลีออนบอกแบบนั้น รักมากและเชื่อว่าอีธานได้เลือกเขาเป็นคู่ชีวิตแล้ว แต่เขายังเด็กกันเกินไป พ่อแม่ก็ยังไม่ได้รับรู้เรื่องนี้ การผูกมัดคนคนหนึ่งก็ไม่ต่างอะไรกับการแต่งงาน ลีออนขอให้อีธานใช้เวลาร่วมกับเขาไปก่อนจนกว่าจะถึงเวลาอันควร
อีธานรักลีออนมาก และอีธานก็ยอมที่จะทำตามสิ่งที่ลีออนอ้อนขอ มันขัดใจเขา เขาเชื่อว่ายังไงเขาก็กำจัดอุปสรรคได้ ลีออนเป็นลูกนักการเมือง แต่เขาเป็นลูกของนักธุรกิจอันดับต้นๆ บริษัทยาที่พ่อเขาดูแลนั้นมีเครือค่ายมากกว่าสิบประเทศ รัฐบาลเองก็ยังต้องพึ่งพาบริษัทของพ่อเขาเพื่อเกื้อกูลโรงพยาบาลในเครือ แต่เมื่อมันเป็นความต้องการของคนรัก...อีธานก็จะมอบให้
เวลาผ่านไปอย่างหวานชื่น เป็นคู่รักโอเมก้าและอัลฟ่าที่ใครต่างก็อิจฉา อีธานปฏิบัติตัวต่อลีออนเหมือนลีออนเป็นเจ้าหญิงด้วยซ้ำ ในขณะเดียวกัน...ลีออนก็ปฏิบัติตัวต่ออีธานได้อย่างนุ่มนวลและอ่อนโยน พวกเขาดูแลกันและกัน...เป็นห่วงกันเสมอ บอกรักไม่เคยขาด เมื่อไหร่ก็ตามที่ลีออนฮีต...ตรงนั้นจะมีอีธานอยู่
แล้วทำไม...ระหว่างทั้งคู่ถึงเปลี่ยนไป?
ท่าทีของลีออนเปลี่ยนไป ดูรักเขาแต่ไม่ใส่ใจเท่าเมื่อก่อน อีธานคิดว่าตัวเองคงคิดมากไป การที่ลีออนลืมบอกเวลาเลิกเรียนหรือว่ากลับบ้านเองอาจจะเป็นเพราะลีออนกลัวเขาจะเหนื่อย ก็อีกฝ่ายบอกแบบนั้นนี่ อีธานก็แค่เชื่อมัน
ความเฉยชาที่ลีออนแสดงออกนั้นมีมากขึ้น พออีธานถาม ลีออนจะบอกว่าเหนื่อยครับ ผมเรียนหนักไปหน่อยช่วงนี้พ่อก็หงุดหงิดอะไรไม่รู้ เขาเป็นคนโง่...เขาเชื่อคำพูดเหล่านั้นโดยไม่มีข้อสงสัยใดเลย
ไม่สงสัยแม้ว่าลีออนจะเริ่มใส่ปลอกคอ...
อีธานกับลีออนเริ่มห่างกัน ลีออนบอกว่าเขาต้องรีบกลับบ้าน ไม่มีเวลาเที่ยวเล่นเพราะพ่อบีบบังคับให้รีบกลับบ้าน
ทว่ากลับมีเสียงเล่าลือเรื่องของลีออนออกมาจากคนต่างกลุ่ม เริ่มแรกอีธานไม่แน่ใจว่าข่าวแบบนี้จะหมายถึงคนรักที่แสนจะน่ารักของเขา อีธานปล่อยผ่านมันไป ไม่สนใจ แล้วเพื่อนก็เอามาพูดอีก จากไม่สนใจก็กลายเป็นความสงสัยที่ต้องการคำตอบอย่างชัดเจน
อีธานตัดสินใจสั่งคนตามดูพฤติกรรมของลีออนเงียบๆ เขาทำโดยไม่บอกใครและข้างในก็แสนจะหวาดกลัวกับคำตอบ ข่าวลือเหล่านั้นแย่มาก...แย่ถึงขั้นว่าโอเมก้าคนนี้ปั่นหัวอัลฟ่าเหมือนนักฝึกสัตว์ในโรงละครสัตว์
“นี่สินะ...เหตุผลที่ไม่ยอมให้ผูกมัด” สายตาที่เคยอ่อนโยนและมีแต่ความรักใคร่ของอีธานแปรเปลี่ยนไปแล้ว มันมีแค่ความเย็นชาและก้าวร้าว แต่อีธานไม่ตลาด ไม่สาดอารมณ์
เพราะโอเมก้ามันต่ำ! เกินกว่าเขาจะลดตัวลงไปใส่ใจ...
รูปภาพจากนักสืบที่อีธานสั่งงานวางกระจัดกระจายอยู่บนโต๊ะ ภาพที่คนรักของเขามีอะไรกับเพื่อนของเขาเอง บทรักวาบวามที่แสนเร่าร้อนกับปลอกคอสีแดงสด เหอะ...เหมือนสัตว์จริงๆ นั่นแหละ ทั้งคนขึ้น และคนที่มัวเมากับกายบางอยู่ข้างล่าง
ไหนล่ะที่พ่อบอกให้รีบกลับบ้าน? ไหนล่ะที่ว่าใส่ปลอกคอเพราะพ่อให้ใส่?
“ผม..ผมฮีตแล้ว...” ไม่ต้องอธิบายเยอะเลย อีธานเข้าใจได้ในทันที เขาเดินเข้าไปหาคนตัวเล็ก...คนที่เขาคิดว่านี่แหละคือคู่แห่งโชคชะตาของเขา
“นายเป็นสัตว์! สินะ หึ...ตลกดี เอากับสัตว์ชั้นต่ำมาตั้งแหนะกู” อีธานเหลือบตามองต่ำไปยังลีออนที่นั่งก้มหน้า
“ผมไม่ใช่สัตว์!” ลีออนทำใจกล้าเงยหน้าขึ้นเถียง
“ตรงไหนล่ะที่บอกว่าไม่ใช่สัตว์ อย่าบอกนะว่าตรงร่างกายน่ะ ตลก โอเมก้าอย่างนายเป็นได้แค่สัตว์บำเรอเซ็กซ์เท่านั้นแหละ พอฮีตเข้าหน่อยก็วิ่งโร่หา...” รูปปากของอีธานขยับเป็นคำที่แสนหยาบคายก่อนจะยกยิ้มร้ายใส่
“ก็ดี รู้ไวๆ ก็ดีเหมือนกัน กูจะได้ไม่ต้องมีคู่ครองเป็นพวกติดสัดอย่างนายน่ะ” อีธานเหยียดหยามทั้งน้ำเสียงและแววตา
ร่างสูงซ่อนน้ำตาเอาไว้ใต้ความหยิ่งผยองในความเป็นอัลฟ่าของตนเอง เขาด่าลีออนทั้งที่เขาเองก็เสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น เพราะเขารักลีออนไง...เพราะเขาคิดว่าลีออนคือคู่แห่งโชคชะตา ซึ่งจริงๆ แล้วมันไม่ใช่เลย
“แล้วอัลฟ่าชั้นสูงที่เมามายกับฟีโรโมนของโอเมก้าต่ำๆ อย่างผมนั้นไม่ใช่สัตว์เหรอครับ” ลีออนลุกขึ้นยืนเมื่ออีธานกำลังจะเดินออกไปจากห้อง อีธานหันกลับไปมอง
แววตาที่เคยสดใส ความอ่อนต่อโลกที่เคยเห็นมันหายไปเหมือนไม่เคยเกิดขึ้น รอยยิ้มบนใบหน้าของลีออนนั้นเหยียดความเป็นอัลฟ่าของเขาไม่ต่างกับที่เขาเหยียดหยันอีกฝ่าย แต่มันเจ็บมาก...เพราะเหมือนกับที่ผ่านมาเขามันโง่ที่หลงกลไปกับคนคนนี้
“เวลาเห็นอัลฟ่าผู้สูงส่งอย่างพวกคุณก้มหัวให้นี่แม่งโคตรดีรู้ปะ แล้วเพราะเหตุนี้แหละ...ผมเลยมีความสุขฉิบหายกับการทำให้อัลฟ่าอย่างพวกคุณมาหลงรัก” คำพูดที่อีธานไม่คิดว่าจะออกมาจากปากของลีออนนั้นทำให้เขาชะงัก
“คุณก็ดีนะอีธาน...” ร่างบางเดินเข้ามาหาเขา ใบหน้าหวานกับรอยยิ้มร้ายๆ นั้นไม่ใช่สิ่งที่อีธานรู้จักจากคนคนนี้
“หลอกง่ายดีน่ะ” ลีออนยิ้มกว้างขณะเอื้อมมือหมายจะลูบไล้ใบหน้าของอีธาน
“หลอกคนไปเรื่อยๆ ทำตัวไร้ค่าและตกต่ำเป็นแค่สัตว์อย่างไม่มีวันเปลี่ยนนั่นแหละลีออน” อีธานยิ้มบางๆ ปัดมือลีออนทิ้งอย่างแรงก่อนจะเปิดประตูออกจากห้องไป
อีธานทำเหมือนตัวเองเข้มแข็ง และคงมีเขาคนเดียวที่รู้ว่าแต่ละก้าวมันหนักอึ้งแค่ไหน ข้างในอกข้างซ้ายบีบรัดอย่างรุนแรงและเขาก็รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะจมน้ำตา...
ลีออนมองตามร่างสูงด้วยความชิงชัง เขาเกลียดแค้นอัลฟ่า เพราะชนชั้นนี้กดหัวเขา ไม่เว้นแต่พ่อหรือแม่ที่ไม่เคยจะให้ค่าในความเป็นลูกของเขาเลย โอเมก้ามันคนนะ มันมีหัวใจ แต่คนอื่นดันไม่เห็นค่า ลีออนเก็บความเจ็บช้ำเหล่านั้นมาตั้งแต่เด็กและเมื่อถึงเวลาที่เส้นความอดทนมันขาดเขาก็ลุกขึ้นมาหาความสะใจให้ตนเอง
อีธานไม่ใช่คนแรกที่โดน แต่อีธานเป็นคนแรกที่เพิ่มความรู้สึกแย่ๆ ในใจให้กับลีออน ร่างบางหันกลับไปมองรูปบนโต๊ะ กวาดมันทิ้งด้วยโทสะก่อนคว่ำโต๊ะ ท้ายที่สุดก็โทรหาเพื่อนอีธานเพื่อจะไปทำกิจกรรมคลายเครียดอย่าง...เซ็กซ์
ภาพวันนั้น...ภาพวันวานที่ยังคงเจ็บปวดสะท้อนอยู่ในหัว อีธานไม่เจ็บหนักเหมือนเมื่อก่อนแล้ว แต่มันรู้สึกแย่นะ มันรู้สึกแย่ทุกครั้งที่คิดถึง และเมื่อมองไปที่ภูริ...มันก็กลายเป็นความแย่ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก เขาเกลียดโอเมก้า...ไม่ต้องการโอเมก้าตนไหนในโลกนี้มาคู่ทั้งนั้น แล้วทำไมต้องมัน...ทำไมเขาต้องตัดมันไม่ได้ด้วย!
“เฮือก!” จู่ๆ ภูริก็สะดุ้งขึ้นมา เจ้าตัวหันมองเขาด้วยสายตาตกใจ ไม่ใช่คนมองตกใจเท่านั้นเพราะอีธานก็สะดุ้งหน่อยๆ เช่นกัน
“คุณ...” ภูริหน้าตาตื่น แววตาตระหนก อีธานเริ่มใจไม่ดีคิดว่าต้องมีอะไรร้ายๆ
แต่มันพังลงเมื่อภูริต่อจนจบประโยค
“ผมกลัวผีอะ”
คนบ้าที่แม่งโคตรไร้สาระขนาดนี้คือคู่แท้ของเขา…ของเขา…ของเขาเนี่ยนะ!
….100%….
อีธานกำลังระลึกถึงอดีตอันไกลโพ้นอยู่ ภูริก็เด้งลุกขึ้นมาตัดอารมณ์ระลึกชาติของอีธานซะงั้น แหม แต่คนมันกลัวผีนี่เนอะๆ
ปล.เรื่องของคำผิดถ้ามีหลุดรอดต้องขออภัยนะคะ ตามจริงจะบอกหลายรอบแล้วว่าเราแก้ก่อนลงทุกครั้ง แต่ก็ยังมีหลุดออกมา นี่ถ้าเราไม่แก้ล่ะก็ หึหึ น่าจะโดนด่าเรื่องคำผิดมากกว่านิสัยภูริแน่นอนเลยค่ะ >\\\<
หัวข้อ: >>อุบัติรักฟีโรโมน<< Omegaverse - ตอนพิเศษ ขำๆ วันช๊อต [28-05-62] (อ่าน 243442 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก