หัวข้อ: Sweet Home in Hong Kong ความรัก น้ำแข็งไส หัวใจสีส้ม [จบบริบูรณ์]

[สมาคมโคแก่]

คิดถึงพ่อน้ำแข็ง 

[-Otto-]

คิดถึงจัง 

[roseen]

เข้ามารอ

[nongrak]

มารอน้องบัน

[PEENAT1972]

ถ้าเคนเอา2บันมาส่ง
เค้าก็จะเข็น หมอกับหมามาส่งด้วยเหมือนกัน
มามะ แลกกันเสียดีๆ 555

[Infinite Love]

คิดถึงบันนี่แล้วอ่ะ 

[-Otto-]

มารอหนูบัน 

[som]

ถ้าเคนเอา2บันมาส่ง
เค้าก็จะเข็น หมอกับหมามาส่งด้วยเหมือนกัน
มามะ แลกกันเสียดีๆ 555

เชียร์ป้านัทสุดใจเลยครับ   อ้ายเคนอิจิเอาบันมาเร็วๆโตย

[PEENAT1972]

ที่เชียร์นี่ มีผลประโยชน์อื่นใดแอบแฝงชิมิเคอะ

ขะใจ๋โวย ๆ เน้อ เคนน่อย ข้าเจ้าฮ้องหาเจ้าบันตั๋วน้อย คิดเติงหาขนาดนักนะเจ้า

[CoMa]

อ่านทันแย๊วววววววววววววววววววววววววววววววววว
บันนี่น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกก
แบบบันมีอีกมั๊ยอยากได้ใส่ห่อกลับบ้าน ฮ่าๆๆๆ
ชอบก็ตรงที่เรียกเคลวินว่าพ่อนี่แหละ เอิ๊กๆๆ
อ่านแล้วนั่งอมยิ้มได้ตลอดเลย
อัลเบิร์ตก็น่ารักเห็นแล้วอยากกระโดดขี่?!!
ตามมาจากพี่ทิดกับตัวเล็กสรุปอ่านแล้วติดทั้งสองเรื่องเลย><
สนุกมากๆรอติดตามต่อไปนะคะ

[biznews007]

นั่งรอ นอนรอ ยืนรอ //ตะไคร่ติดตามตัว
รอ....T^T

[rellachulla]

เคนจัง เป็นไงมั่งนิ
เป็นห่วงนะ ไหลไปกะน้ำหรือเปล่านิ

[iPuii]

อ้ายเคนสุดหล่อ เท่ เฟี้ยวเงาะ อยู่หนายยยย

คิดถึงไมไหวแล้ววววว รีบๆกลับมาเต๊อะ



 

[nongrak]

เข้ามาด้วยความคิดถึงคุณเคน

[ao16]

คิดถึงบันนี่มากๆเลย   

[ลู่เคอOlive♥]

คิดถึงพ่อเคลวินมาก

[Sky]

ยังไม่มาอีกหรอ คิดถึงบันนี่แล้วน้าาาาา

[som]

ตอนนี้นักอ่านทั้งหลายจะไปแจ้งความแล้วนะว่า  พี่เคนอิจิ  ลักพาตัวบันไปแอบใว้ที่ใหนไม่รู้  ไม่ยอมพามาคืนซักที  คิดถึงมาก

[Synkronize ♠]

ไม่อยากเม้นให้มันต่อยาวไปเรื่อยๆอ่ะ เดี๋ยวหน้ามันเยอะขึ้นเปิดอ่านไม่ทัน
มาอัพเร็วๆน้าาาา าา า

[biznews007]

เคนจัง เป็นไงมั่งนิ
เป็นห่วงนะ ไหลไปกะน้ำหรือเปล่านิ

นั่นสิ!!! ไหลไปแล้วหรือป่าวเนี่ย !?

แอร๊กก ก  ก ก~!!!

//รอจนสติแตกไปแล้ว 555+ TT^TT

[majam]

ขอบคุณมากครับ

[Poseidon]

คิดถึงบันนี่แล้ววค้าบบ

[KOLLUMz]

อ่านทันแล้ววววววววววววววววววววววววว~


 

[Keniji Teruyama]

เพิ่งสังเกตว่าตอนที่ 25 หายไป ^^    ไม่เป็นไรเนอะ  ลงใหม่  ถือว่าเป็นการอีดิทซะเลย  + ตอนพิเศษของสุดหล่ออัลเบิร์ตให้ด้วยนะครับ

อยากรู้ว่า  ทำไมอัลเบิร์ตถึงชอบวันฝนตก  อ่านตอนพิเศษแล้วก็จะรู้

[Keniji Teruyama]

Chapter  25



   อัลเบิร์ตก้มลงมองเงาของตัวเองที่อยู่บนแอ่งน้ำเล็ก ๆ ในสนามหญ้าหน้าบ้าน  หลังจากพายุฝนหยุดลงแล้ว  ความชื้นแฉะก็
ปรากฏให้เห็นทั่วไป  ต้นดอกไม้ในกระถางคอพับคออ่อนเหมือนคนซึมเศร้า  กังหันลมสีแดงเพลิงหยุดหมุนแล้ว  มันมีหยดน้ำเล็ก ๆ ค่อย ๆ
ร่วงลงมาทีละหยด  กังหันลมนี้เจ้านายน้อยของมันซื้อมาจากที่ไหนซักแห่ง  เวลาอากาศดี ๆ จะมีลมพัดเข้ามาและทำให้กังหันลมหมุน 
อัลเบิร์ตชอบมองวงล้อสีสวยนี้เวลาแอบเจ้านายออกมาเล่นนอกบ้าน  แต่ช่วงวันสองวันมานี้  บ้านหลังนี้เงียบเชียบผิดปกติ  เจ้านายใหญ่
ชอบกลับบ้านมาช่วงค่ำไม่ค่อยได้มีเวลามาคุยกับมันมากนัก  อัลเบิร์ตเองก็ไม่ค่อยว่างไปรับเจ้านายใหญ่ที่หน้าบ้านเหมือนก่อน  ตอนนี้
หน้าที่หลักของมันคือ  อยู่เป็นเพื่อนเจ้านายน้อย  ซึ่งมักจะลากเอาการบ้านกองโต ๆ มาทำกลางโถงบ้าน  มันรับรู้ตามประสาหมาว่า 
เจ้านายที่เคยร่าเริงของมัน  ตอนนี้เป็นโรคซึมเศร้า    อัลเบิร์ตไม่อยากให้เพื่อนหมาตัวอื่น ๆ รู้เลยว่า  มันเป็นหมาที่มาจากบ้านที่ขาดความ
อบอุ่น  ความรู้สึกภูมิใจที่มีเจ้านายคอยจูงพามันออกไปเดินไปวิ่งอวดหมาตัวอื่น ๆ  ตอนนี้ไม่เหลืออีกแล้ว  มันกลายเป็นหมาที่ต้องเป็นตัว
ของตัวเอง  เล่นเอง  กลิ้งบอลเอง  และเดินเหยาะ ๆ ย่อยอาหารบนสนามหญ้าเล็ก ๆ เอง  นี่ถ้าพูดภาษาคนได้  มันคงจะบอกกับตัวเองว่า 
มันนี่แหละเป็นหมาหัวเน่าตัวจริง

“ อัลเบิร์ต  อัลเบิร์ตอยู่ไหน  กลับมานี่เร็ว ”
เสียงเจ้านายน้อยเรียกแล้ว  อัลเบิร์ตหันขวับแล้วรีบวิ่งไปหาเจ้านายทันที


“ เปื้อนหมดเลย  แอบหนีไปย่ำโคลนอีกแล้ว  ถ้าพ่อรู้นะ ”
เสียงเจ้านายของมันดูจะเงียบลง  หลังจากพูดถึงเจ้านายใหญ่


“ อัลเบิร์ตมานี่  มาเช็ดเท้า ”
เจ้านายเดินไปหยิบผ้ามาจากในบ้าน  แล้วยกเท้าของมันเช็ดกับผ้าทีละข้างจนแห้ง


“ นึกอยากไปอยู่เมืองไทยกับฉันหรือเปล่าล่ะ  ที่นั่นเป็นบ้านของฉันเอง  มีของกินเยอะแยะ  ที่วิ่งเล่นก็กว้างกว่าที่นี่ ”
อัลเบิร์ตรักเจ้านาย  อยากไปวิ่งเล่นด้วยทุกวัน  แต่อีกใจก็รักเจ้านายใหญ่เหมือนกัน  ทำไมสองคนนี้ถึงต้องแยกกันด้วยนะ  มันส่ง
คำถามภาษาหมาไปหาเจ้านายน้อย  แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบกลับมา

“ ฉันจะขอพ่อว่า  ฉันอยากเอาแกไปเลี้ยงที่เมืองไทย  ถ้าเขาอนุญาต  เราก็จะไปด้วยกัน  นั่งเรือเหาะที่แกชอบมองไงล่ะ  ดีไหม ? ”
อัลเบิร์ตกระดิกหางรับสองครั้ง  แต่ยังไงก็ไม่เข้าใจอยู่ดี  มันเอียงคอไปมาจนเจ้านายรู้สึกขำขัน  เจ้านายน้อยดึงมันมาใกล้ ๆ แล้วแนบแก้ม
เข้ามาหา

“ ถ้าผู้หญิงของพ่อมาอยู่ที่นี่  เขาอาจจะไม่ชอบแกก็ได้  ฉันคงไม่สบายใจถ้าเขาไม่รักแกเหมือนที่ฉันรัก  ถึงพ่อจะรักแกเหมือนเดิม  แต่เขาก็
ต้องทำงาน  ไม่มีเวลามาดูแกหรอกนะอัลเบิร์ต ”

ผู้หญิงของเจ้านายใหญ่คือใคร  แล้วจะมาอยู่ที่นี่ทำไม  เจ้านายน้อยจะไปอยู่ที่ไหน  ทำไมสองคนนี้ต้องแยกกัน  อัลเบิร์ตครางหงุงหงิงใน
คอจนเจ้านายนึกสงสัย

“ ไปบ้านหมอหลินดีกว่า  เย็น ๆ เราค่อยกลับ ”
หมอหลินที่เจ้านายพูดถึง  เป็นผู้ชายใจดีที่ชอบง้างปากของอัลเบิร์ตออกมาดู  อาทิตย์ก่อนเขาใช้เหล็กโค้งแหลม ๆ ขูดซอกฟันของมันเพื่อดู
หินปูน  อัลเบิร์ตดีใจได้ไม่นานหลังจากหมอหลินบอกกับเจ้านายว่า  ไม่ต้องขูดหินปูน  มันกระดิกหางร่าเริงและชายตามองเจ้าโกลเดนรี
ทรีฟเวอร์ที่อยู่ในกรงใกล้ ๆ เพื่ออวดว่า  ฟันมันมีสุขภาพดี  สองนาทีให้หลัง  หมอหลินคนเดิมพูดกับเจ้านายว่า  ไม่ขูดหินปูนแต่ต้องถ่าย
พยาธิประจำปี  อัลเบิร์ตสะบัดหัวไปมาเหมือนกับไม่เชื่อหูตัวเอง  มันครางเบา ๆ พร้อมกับดึงสายจูงเพื่อให้เจ้านายพามันกลับบ้าน


“ ไม่ต้องกลัวว่าเขาจะจับฉีดยาอีกหรอกน่า  แค่ปีละครั้งเอง  ”

บันแปรงขนเสริมหล่อให้อัลเบิร์ตเสร็จ  ก็หยิบเอาเสื้อกันหนาวสีแดงเลือดหมูขึ้นมาสวม  อากาศหลังพายุฝนแบบนี้  มันเย็นอย่างบอกไม่ถูก
ตามท้องถนน  ยังมีแอ่งน้ำเล็ก ๆ กระจายอยู่ทั่วไป  ต้นหญ้าข้างทางก็มีหยดน้ำเกาะไปทั่ว  ลมแรงที่พัดมา  หอบเอาละอองน้ำเล็ก ๆ มา
จากต้นไม้ที่ยังเปียกชื้น  ขนสีน้ำตาลสลับขาวของอัลเบิร์ตปลิวไปมาตามแรงลม  มันหันหน้ามามองบันเหมือนกับจะถามว่า  ฝนจะตกลง
มาอีกหรือเปล่า

“ ไม่มีเมฆฝนแล้วนี่นา ”
เจ้านายของอัลเบิร์ตแหงนหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้า  แม้จะมีเมฆมาก  แต่ก็เป็นเมฆสีขาวเหมือนสำลี  ไม่ใช่เมฆฝนสีเทา




บ้านหลังใหญ่ของหมอหลินก็มีร่องรอยของพายุฝนเหมือนกัน  พ่อบ้านชี้ให้คนเปลี่ยนเอาเครื่องรีดน้ำแบบที่ใช้ในสนามเทนนิสมารีดน้ำออก
จากถนนในบ้านที่ใช้เป็นเส้นทางรถ  พ่อบ้านหันมาเจอบันแล้วส่งยิ้มให้  เขารีบเดินมาเปิดประตูบ้านพร้อมกับพูดทักทาย


“ สวัสดีครับคุณหนู  อย่าเพิ่งเดินเข้ามานะครับ  พื้นมันเปียก  เดี๋ยวจะลื่นล้มเอา ”
พ่อบ้านถือโอกาสเปิดเอาจดหมายที่อยู่ในกล่องไปรษณีย์หน้าประตูใหญ่ออกมา  เขาคัดแยกจดหมายออกและจัดเรียงตามชนิดและชื่อที่
จ่าหน้าซอง

“ จะไปไหนกันเหรอครับคุณพ่อบ้าน ? ”
บันเห็นเด็กในบ้านอีกคน  กำลังเอาผ้าสะอาดเข้ามาเช็ดรถยนต์ของหมอหลิน  พ่อบ้านหันหลังกลับไปมองที่รถแล้วส่งยิ้มตอบกลับมา

“ วันนี้มีงานจุดพลุที่อ่าววิคตอเรียครับคุณหนู  ”

“ งานอะไรเหรอครับ  วันสำคัญอะไรหรือเปล่า ? ”

“ วันเกิดแผ่นดินใหญ่ครับ ”
พ่อบ้านยิ้มแย้มแล้วเดินพาบันเข้ามานั่งในห้องรับแขกของบ้าน



“ 國 慶 節  ”
หมอหลินวางหูโทรศัพท์ลง  ทันทีที่เห็นบันเดินเข้ามากับพ่อบ้าน

“ อะไรนะครับ ? ”

“ 國 慶 節  วันชาติจีนยังไงล่ะบันนี่  วันนี้เป็นวันชาติของจีน ”

“ อ๋อ  พี่หลินจะออกไปข้างนอกเหรอครับ ? ”

“ จะออกไปดูดอกไม้ไฟข้างนอก  โทรไปนัดหนุ่มน้อยที่บ้านแต่ไม่มีคนรับสาย  ที่แท้ก็เดินมาที่นี่นี่เอง  ”
หมอหลินตั้งใจว่าจะขับรถไปรับบันที่บ้าน  เพื่อพาไปดูดอกไม้ไฟที่อ่าววิคตอเรีย  ค่ำวันนี้ในฮ่องกงมีงานฉลองวันชาติของจีน


“ อยากไปครับ  จะออกไปกี่โมง  แล้วเอาอัลเบิร์ตไปได้หรือเปล่า ? ”
“ ออกห้าโมงเย็น  เอาอัลเบิร์ตไปได้  แต่ต้องติดสายจูงตลอด  แล้วก็เขียนหมายเลขโทรศัพท์ใส่กระดาษติดเอาไว้ที่ปลอกคอด้วย ”



“  อัลเบิร์ตเหมือนเด็กเล็กออกไปเที่ยวเลยเนอะ ”



พ่อบ้านเดินนำขบวนอาหารเย็นจากห้องครัวออกมาวางบนโต๊ะอาหาร  ไก่ตุ๋นยาจีนส่งควันฉุยออกมาจากโถกระเบื้องสีขาว  ใกล้กันมีเนื้อ
หมูสไลด์ราดซอสสีแดงวางอยู่ใกล้กับต้นคะน้าอวบ ๆ   พ่อบ้านตักซุปไก่ให้บันเสร็จแล้วก็เลื่อนมาให้ใกล้ ๆ


“ กินเยอะ ๆ นะครับคุณหนู  ที่อ่าววิคตอเรีย  คืนนี้คนเยอะ  หาของกินยาก  ถ้าหิวขึ้นมาก็แย่เลย ”

“ ขอบคุณครับ  พ่อบ้านไปด้วยกันด้วยไหมครับ ? ”

“ ไปด้วยครับ ”
พ่อบ้านส่งยิ้มมาให้ 

“ คืนนี้มีถ่ายทอดสดทางโทรทัศน์  แต่ก็คงไม่สวยเท่าของจริงหรอกนะบันนี่  ใคร ๆ ก็ออกมาดูกันทั้งนั้น  ปีแค่ปีละครั้ง  ”
หมอหลินพูดขึ้นมาหลังจากที่บันซักพ่อบ้านจนอาหารเริ่มเย็น


“ บันนี่กินข้าวเยอะ ๆ   เสร็จแล้วก็โทรกลับไปบอกเคลวินด้วย  บอกว่าฉันจะไปส่งที่บ้าน  ไม่เกินเที่ยงคืน ”


พ่อบ้านเอากระดาษที่หมอหลินเขียนหมายเลขโทรศัพท์เอาไว้  ใส่เข้าไปในป้ายพลาสติกสีใส  เสร็จแล้วติดเข้ากับปลอกคออัลเบิร์ตอีกที 
เจ้าขนฟูทำจมูกฟุดฟิดกับวัตถุแปลกปลอมที่ติดมากับปลอกคอซักพัก  แต่ก็กระดิกหางรับโดยดี


“ วันชาติจีน     จัดขึ้นด้วยกันสามที่คือ  เทียนอันเหมินในปักกิ่ง  วิคตอเรียฮาร์เบอร์ในฮ่องกง  แล้วก็ในมาเก๊า ”
บันฟังพ่อบ้านอธิบายขณะที่นั่งรถไปยังอ่าววิคตอเรีย  หรือวิคตอเรียฮาร์เบอร์    ตึกธนาคารฮ่องกงสูงเสียดฟ้า  คืนนี้ถูกประดับประดาไป
ด้วยแสงไฟหลากสี  เวลาเย็นย่ำใกล้ค่ำแบบนี้  เป็นเวลาที่แสนคึกคักของที่นี่  ผู้คนพลุ่กพล่านเนื่องจากเป็นวันนี้เป็นวันหยุดราชการของจีน



“ ไปไต้หวันมาเป็นยังไงบ้างครับคุณหนู ? ”
พ่อบ้านที่นั่งมาด้วยข้าง ๆ ถามขึ้นมาขณะนั่งอยู่ในรถ

“ สนุกมากครับ  เจอเรื่องตื่นเต้นมากมายเลยครับคุณพ่อบ้าน ”

“ แล้วคิดว่าไต้หวันต่างกับฮ่องกงยังไงครับ ? ”
บันฟังคำถามจบก็คิ้วขมวด  สมองย้อนความทรงจำไปตอนที่อยู่ในไต้หวัน



“ ไต้หวันเหมือนจะทำทุกอย่างไม่ให้เหมือนจีน  แต่ฮ่องกงทำตรงกันข้าม ”
บันตอบคำถามพ่อบ้านออกมา

“ แล้วสุดท้าย  ใครเหมือนจีนมากกว่ากัน ”
หมอหลินที่ทำหน้าที่ขับรถเป็นฝ่ายถามขึ้นมาบ้าง


“ ก็เป็นไต้หวันอยู่ดี ”
บันยิ้มแล้วหันไปมองหน้าพ่อบ้าน  ซึ่งกำลังส่งสายตาเอ็นดูกลับมาที่บัน


“ ไต้หวันกับจีน  จะทำยังไงก็ไม่ต่างกันเพราะเกิดมาจากท้องเดียวกัน  พูดแมนดารินเหมือนกัน  ตัวหนังสือก็เหมือนกัน  ตำรับตำราเรียนก็
เหมือนกันอีก   ไม่งั้นคงไม่มีคนพูดว่าจีนกับไต้หวันเป็นเหมือนพี่น้องที่พลัดพราก  ส่วนฮ่องกงเหมือนเด็กที่ฝรั่งขอไปเลี้ยงจนโต  สุดท้าย
กลับมาอยู่กับแม่  ฮ่องกงกลายเป็นอาตี๋ที่พูดภาษาอังกฤษปนกับกวางตุ้ง  อาหารก็กินไม่เหมือนคนจีนแผ่นดินใหญ่  ชื่อคนก็เป็น
ภาษาอังกฤษมีอยู่อย่างเดียวที่เป็นจีนคือสัญชาติในบัตรประชาชน ”
พ่อบ้านอธิบายถึงความสัมพันธ์ระหว่างคนจีนด้วยกัน  บันซึ่งคิดตามไปด้วยพยักหน้ารับเป็นจังหวะ  พ่อบ้านเป็นคนที่มีความสามารถ
พิเศษในการยกเอาเรื่องเข้าใจยาก  มาอธิบายให้เข้าใจง่าย  บันนึกอยากให้พ่อบ้านไปเป็นอาจารย์ที่มหาวิทยาลัยซะเหลือเกิน


“ แล้ววันชาติจีน  คนไต้หวันทำอะไรบ้างครับ ? ”

“ ก็ดูว่าจีนจะมีท่าทียังไงบ้าง  บางทีจีนก็ชอบเอาจรวดติดหัวรบออกมาขู่ไต้หวัน ในวันสวนสนามของทหารที่เทียนอันเหมิน ”

“ แล้วไต้หวันทำไงครับ ? ”

“ อีกวันไต้หวันก็เข็นหัวรบนิวเคลียร์ออกมาซ้อมบ้าง  เป็นการปรามจีน ”
ทันทีที่พ่อบ้านพูดจบ  หมอหลินก็หัวเราะเบา ๆ กับตัวเอง  พร้อมกับพูดขึ้นมาว่า

“ พี่น้องทะเลาะเบาะแว้งกัน  วันดีคืนดีก็หยิบเอาของเล่นขึ้นปาใส่กันนะบันนี่ ”



“ ว่าแต่  ช่วงนี้เคลวินกลับบ้านค่ำ ๆ ทุกวันหรือเปล่า ? ”
หมอหลินชะลอรถรอสัญญานไฟตรงแยก  แล้วหันมามองบันที่นั่งด้านหลังกับพ่อบ้าน

“ ทุกวันครับ  บริษัทของคุณย่ากำลังยุ่ง ”

“ เห็นว่ามีดาเนียลไปช่วยแล้วไม่ใช่เหรอ ? ”

“ ดาเนียลเพิ่งเข้าไปทำมั้งครับ  แล้วก็คงยุ่งเหมือนกัน  ช่วงนี้ดาเนียลก็ไม่ค่อยได้มาที่บ้าน ”

“ บันนี่ ”

“ ครับ ? ”

“ ถ้าเหงาหรือว่าไม่สบายใจก็มาที่บ้านได้ตลอดนะ  ถ้าฉันไม่อยู่ก็คุยกับพ่อบ้านก็ได้     ถ้าไม่อยากคุยเรื่องที่ไม่สบายใจก็ไม่เป็นไร
คุยเรื่องอื่นก็ได้  มันจะทำให้เรารู้สึกดีขึ้น ”


“ ผมสบายดีครับ ”

บันไม่อยากพูดเลยว่า  เวลาที่เคลวินไม่อยู่บ้าน  ช่วงค่ำ ๆ จะรู้สึกเหงาพิกล  มันดูเวิ้งว้าง  ยิ่งถ้าไม่มีอัลเบิร์ตด้วยแล้ว  คงรู้สึกแย่กว่านี้




เสียงพลุและดอกไม้ไฟที่ดังติด ๆ กันบริเวณอ่าววิคตอเรีย  กำลังสร้างความตื่นตาตื่นใจให้กับบันและอัลเบิร์ต    แรก ๆ แม้อัลเบิร์ตจะตกใจ
กับเสียงดังและแสงสีประหลาดบนท้องฟ้าอยู่บ้าง  แต่ไม่นานมันก็ปรับตัวได้  จากที่หูลู่แนบกับหัว  ตอนนี้อัลเบิร์ตเฝ้ามองดูผู้คนมากมายที่
เดินสวนกันไปมาบริเวณลานที่ทางการฮ่องกงจัดเอาไว้ให้คนมาชมงานฉลองวันชาติของจีน   พ่อบ้านที่หายไปได้ซักพัก  เดินกลับมาพร้อม
กับแก้วน้ำพุทราจีนร้อน ๆ   สองสามแก้ว  ตอนนี้เรือไฟในอ่าว  แล่นออกมาแล้ว  มันถูกประดับประดาไปด้วยไฟหลากสี  บนสุดมีธงชาติจีน
ติดเอาไว้  เป็นธงชาติสีแดงผืนใหญ่ที่กำลังโบกสะบัดอยู่ทะเล    ด้านบนเหนือศีรษะของทั้งคู่  มีดอกไม้ไฟรูปต้นปาล์ม  สีฟ้า สีแดง สีเหลือง
จุดขึ้นติด ๆ กัน   บันนึกสงสัยว่าคนที่ทำหน้าที่จุดพลุพวกนี้  จะต้องวิ่งไปมาซักกี่รอบ  กว่าจะจุดพลุให้เป็นจังหวะแบบนี้ได้



“ เขาใช้คอมพิวเตอร์สั่งจุดน่ะบันนี่  ดอกไม้ไฟจะได้ทิ้งช่วงห่างพอดี  ดูนั่นสิ  เรือมังกรออกมาแล้ว ”
หมอหลินชี้ให้บันดูเรือมังกรที่มีฝีพายพากันจ้ำออกมาจากฉากหลัง  ซึ่งมีผู้คนมากมายพากันปรบมือให้กำลังใจ


สี่ทุ่มกว่าแล้ว  อากาศเริ่มหนาวเย็นลงเรื่อย ๆ เสื้อกันหนาวสีแดงเลือดหมูที่ใส่มา  ดูเหมือนว่าจะบางเกินไปสำหรับลมแรงริมอ่าววิคตอเรีย 
บันอาศัยกอดอัลเบิร์ตขณะลมหนาวพัดเข้ามาใส่ตัว  ตอนนี้หมอหลินกับพ่อบ้านเข้าไปทักทายเพื่อนเก่าของคุณปู่หลิน  บันชะเง้อคอมอง
ไปรอบ ๆ เห็นแต่คนที่มากันเป็นคู่  ไม่มีใครเลยที่พาหมามาด้วยเหมือนกับบัน  ลมหนาวระรอกสุดท้ายที่พัดเข้ามา  ทำเอาบันสั่นแล้วต้อง
รีบห่อตัวทันที  ตอนนี้นึกอยากกลับไปซุกผ้าห่มที่บ้านใจจะขาด

“ หนาวจนตัวสั่นนะอัลเบิร์ต ”
บันหันไปคุยกับอัลเบิร์ตที่นั่งสองขามองไฟในอ่าว  ทั้งหมาทั้งคน  ตอนนี้ปากสั่นรับกันเป็นจังหวะ







“ อยากเที่ยวจนตัวสั่นมากกว่าละมั้ง ”
เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นมาเบา ๆ ซักพักเสื้อสูทสีดำสนิทก็เข้ามาคลุมตัวบันเอาไว้  ผู้ชายร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างหลังบัน  ตอนนี้อยู่ในชุดเสื้อเชิ้ต
ทำงาน  มีเนคไทด์สีน้ำตาลผูกเอาไว้หลวม ๆ

“ เจ้านาย ”

“ อยากมาเที่ยวทำไมไม่บอกฉันล่ะ  หรือว่าตอนนี้กลายเป็นเด็กของหมอหลินเต็มตัวไปแล้ว ? ”
เคลวินส่งคำถามมาให้บันที่นั่งถอนหญ้าได้เป็นกำ ๆ ขณะที่มองหน้าเขาเพื่อตอบคำถาม

“ ก็มาเที่ยวบ้านพี่หลินเฉย ๆ  …………………  ไม่รู้ว่าเขาจะพามาที่นี่ ”

“ ง่วงนอนหรือยัง ? ”

“ ง่วงแล้ว  อยากกลับไปนอนซุกผ้าห่มจะแย่  แต่พี่หลินก็ติดธุระอยู่ทางนู้น ”
บันชี้มือไปทางที่หมอหลินกับพ่อบ้านคุยอยู่กับเพื่อนเก่าแก่สมัยคุณปู่   วันนี้  ตอนนี้  เหมือนบันกำลังฝันไป  เขารู้สึกว่า  เจ้านายน้ำแข็งดู
จะอบอุ่นมากเป็นพิเศษ    จะเป็นเพราะเสื้อที่ห่อตัวบันอยู่  หรือคำพูดที่ดูละมุนละไมมากกว่าปกติ


“ งั้นเราก็กลับกันก่อน  ตอนนี้ดึกมากแล้ว  ตากน้ำค้างนาน ๆ ไม่ดี  ”



เคลวินเดินนำบันมาทางลานที่หมอหลินคุยอยู่กับชายอีกคน  บันที่เดินตามมามีเสื้อตัวใหญ่ของเคลวินคลุมอยู่  ดูคล้ายกับเด็กตัวเล็กที่ใส่
เสื้อของพ่อ  เสื้อสูทตัวนี้ยาวลงมาจนเลยมาถึงขาของบัน

“ รุ่นพี่  พ่อบ้าน  ขอโทษที่มาขัดจังหวะ ”
เคลวินก้มหัวให้หมอหลิน  พร้อมกับส่งยิ้มให้พ่อบ้าน

“  มารับเด็กกลับแล้วเหรอ ? ”
หมอหลินยกนาฬิกาบนข้อมือขึ้นมาดูเวลา

“ นี่ก็ว่าจะพากลับแล้วเหมือนกัน ”

“ ขอโทษด้วยนะครับ  เด็กที่บ้านมารบกวนบ่อย ๆ ”

“ ฉันบอกให้บันนี่มาเอง  เห็นช่วงนี้นายกลับบ้านค่ำ ๆ กลัวเด็กจะเหงา ”
บันหลบวูบทันทีที่หมอหลินพูดจบ  กลัวว่าเจ้านายจะดุเอา

“ งานยุ่ง ๆ น่ะครับ ”
เคลวินพูดพร้อมกับถอนหายใจ

“ คุณย่าสบายดีหรือเปล่าครับคุณชาย ? ”
คราวนี้พ่อบ้านเป็นฝ่ายถามขึ้นมาบ้าง

“ สบายดีครับ ”

บันลาหมอหลินกับพ่อบ้านเสร็จแล้วก็เดินตามเคลวินมาที่รถ   เจ้านายของบันเดินงุด ๆ เหมือนกลัวว่าบ้านจะหาย  บันกับอัลเบิร์ตต้องเร่ง
ฝีเท้าเดินตามจนไม่ทันมองว่าเจ้านายหยุดเดินเอาซะเฉย ๆ   เคลวินหันมาทำหน้าเข้ม  พร้อมกับจ้องมาที่บัน   ไม่รู้ว่าเขาจะโกรธเรื่องที่บัน
พูดกับหมอหลินเรื่องกลับบ้านมืดค่ำหรือเปล่า

“ ช่วงนี้ ”
เคลวินจับเสื้อสูทของเขาที่คลุมตัวบันให้เข้าที่  ก่อนที่จะพูดต่อ



“ ช่วงนี้  อะไรครับ ? ”


“ เหงามากเหรอ  ไม่สบายหรือเปล่า ? ”

บันถอนหายใจออกมาหลังจากที่เคลวินไม่ได้ต่อว่าเรื่องที่คุยกับหมอหลิน  ตรงกันข้าม  บันกลับได้ยินน้ำเสียงแสดงความห่วงใยออกมา
จากเจ้านายเป็นครั้งแรก  ไม่ทันได้พูดอย่างอื่น  ฝ่ามือของเคลวินก็เข้ามาสัมผัสตรงหน้าผากและซอกคอ

“ ถ้าเหงาก็บอกฉัน  ไม่ต้องไปรบกวนหมอหลินบ่อย ๆ เข้าใจหรือเปล่า ? ”


“ แต่ว่า ”


“  ถ้านายต้องมาเป็นภาระหมอหลินบ่อย ๆ เขาจะว่าได้  ว่าฉันเลี้ยงเด็กได้ไม่ดี ”


“ แต่ว่า ”


“ กลับบ้านได้แล้ว  ไม่ต้องถามอะไรอีก ”


“ แต่หมอหลินเขาไม่ได้คิดแบบนั้นซักหน่อย เขาเป็นคนดี ”


“ นายเป็นเหมือนสมบัติของฉัน  การที่ต้องให้คนอื่นมาดูแลให้  ก็เท่ากับว่าฉันดูแลของ ๆ ฉันได้ไม่ดี ”





‘ สมบัติของฉันงั้นเหรอ  สมบัติของฉัน  เราเป็นสมบัติของเจ้านาย   ไม่เอาอีกแล้ว  ชอบหลอกให้เราเข้าใจผิดอยู่เรื่อย ’



“ กลับบ้านได้แล้ว  อยากเป็นเด็กหลงทางหรือไง  หรืออยากเป็นกระต่ายเร่ร่อน ”
เจ้านายส่งเสียงเรียกบันที่กำลังเดินตุปัดตุเป๋คิดเรื่องที่เขาพูดเรื่องสมบัติ



“ เจ้านาย  ถ้าเจ้านายเบื่อสมบัติในบ้านแล้ว  เจ้านายจะทิ้งมันหรือเปล่า  หรือว่าจะยกมันไปให้คนอื่น ? ”
บันยืนนิ่ง  มือขวาถือสายจูงอัลเบิร์ตที่ก้มลงดมพื้นหญ้า  สายตาเขาจ้องมองหน้าเคลวินเหมือนจะคาดคั้นเอาคำตอบให้ได้


“  ฉันไม่มีทางยกของรักให้คนอื่นเป็นอันขาด  นอกจากว่ามันอยากจะมีเจ้าของคนใหม่  ฉันถึงจะปล่อยมันไป ”

[Keniji Teruyama]

ตอนพิเศษ  สั้น ๆ

     บรรยากาศในรถดูจะอบอุ่นและดูผ่อนคลายมากกว่าหลายวันที่ผ่านมา  อัลเบิร์ตกระดิกหางดีใจที่เจ้านายสองคนกลับมานั่งใกล้ ๆ กัน 
มันเอนตัวลงนอนบนเบาะหลังกว้าง ๆ ของรถ  พร้อมกับแอบฟังเรื่องสารทุกข์สุกดิบที่เจ้านายน้อยกำลังเล่าให้เจ้านายใหญ่ฟัง  สามในสี่ของเรื่องนั้น 
เป็นเรื่องน่าอับอายของมัน  ที่ร้องเสียงดังตอนที่หมอหลินกำลังฉีดยาให้

“ อัลเบิร์ตไม่ชอบเข็มฉีดยา ”
เจ้านายใหญ่เล่าย้อนไปถึงสมัยที่มันเป็นลูกหมาตัวเล็ก ๆ   อัลเบิร์ตเป็นลูกหมาตัวที่ตัวเล็กและอ่อนแอที่สุดในครอก  มันถูกพี่ ๆ แย่งดูดนม
ของแม่ไปจนหมด  อัลเบิร์ตเป็นลูกหมาที่ทำท่าเหมือนจะไม่รอด  มันถูกทิ้งให้ร้องในกล่องลังเล็ก ๆ เนื่องจาก  พี่ ๆ ของมันทุกตัวถูกจับจอง
และมีคนรับไปเลี้ยงจนหมดแล้ว  เหลือแต่ลูกหมาตัวเล็กที่ยังไม่มีใครเข้ามารับไปซะที  มันอยู่กับเจ้าของร้านสัตว์เลี้ยงนานจนกลายเป็น
โรคซึมเศร้า  มันถูกจับฉีดยารักษาอาการขาดสารอาหารและปฏิชีวนะวันเว้นวัน    เจ้าของร้านเหมือนจะรำคาญเต็มทีแล้ว  เพราะมันส่งเสียง
ดังทั้งวันคืน  ยาฉีดที่ได้รับ  กำลังทำให้มันเป็นไข้และหนาวสั่น


“ หยุดร้องซะที  เมื่อไหร่จะมีคนมารับแกไปซะทีนะ  ฉันรำคาญหมาขี้โรคอย่างแกเต็มทนแล้ว  อยู่ก็เป็นภาระ  ”
เจ้าของร้านคนนี้  อัลเบิร์ตจำหน้าไม่ได้เสียแล้ว  เพราะผ่านมานานมาก  แต่มันยังจำเสียงดุ ๆ ของเขาได้
ตั้งแต่มันถูกส่งมาจากครอกเพาะลูกสุนัขมาที่ร้านขายสัตว์เลี้ยง  มันร้องไห้ทุกวัน  ทั้งคิดถึงแม่  คิดถึงพี่ ๆ   ร่องรอยอาเจียนเลอะเทอะเปรอะเปื้อนของมัน 
ดูจะสร้างความโมโหให้กับเจ้าของร้านมากขึ้นไปอีก  เขาประกาศเสียงดังว่า  จะส่งมันไปให้กับภัตตาคารทันที  ถ้ามันยังไม่มีคนรับเอาไป


ผ่านมาจนวันที่สี่แล้ว  หลังจากเฝ้านับวันเวลารอให้มีคนมารับ  มันไม่อยากไปอยู่ในภัตตาคาร    ฝนตกพรำ ๆ ข้างนอกร้านทำให้มีคนเข้ามาหลบฝนด้านใน 
อัลเบิร์ตส่งเสียงดังเพื่อเรียกร้องความสนใจพวกเขา  แต่ก็ได้ยินเสียงตอบกลับมาว่า

“ หมาขี้โรค ”


“ ขายแค่ครึ่งราคาเท่านั้น  ใครอยากได้ก็ยกกล่องไปได้เลย  แถมอาหารเม็ดอีกสองถุง ”
เจ้าของร้านรีบพูดขึ้นมาหลังจากมีคนหลายคนมองมาที่อัลเบิร์ต   ตอนนี้อัลเบิร์ตมีราคาเท่ากับอาหารเม็ดสองถุงแล้ว

“ ทำไมเหลืออยู่แค่ตัวเดียว ? ”

“ คนที่จองมันไม่มารับ ”
เจ้าของร้านโกหก  เขาไม่อยากพูดว่า  เพราะมันเป็นหมาขี้โรคเลยไม่มีคนซื้อไปเลี้ยง

“ ฉีดยาหรือยัง ? ”

“ เรียบร้อยหมดแล้ว ”

“ ขอดูเอกสารหน่อย ”

เจ้าลูกหมาตอนนี้หัวใจเต้นตึกตัก  มันใช้สองขาเกาะขอบลังกระดาษเก่า ๆ เพื่อมองหน้าผู้ชายที่ดูจะสนใจมัน  หางที่เปื้อนคราบอาเจียน  โบกไปมา 
เพื่อแสดงว่ามันยินดีที่จะออกไปกับเขา

“ สกปรกหน่อยนะ  แต่รับรองว่าสายพันธุ์ดี  เพดดีกรีด้วยล่ะ  มีใบรับประกันจากครอก ”

“ ไม่เป็นไรผมไม่ได้สนเรื่องสายพันธุ์  ”

ลูกหมาในกล่องกระดาษ  ถูกผู้ชายตัวสูงยกออกมาจากร้าน  เขาเอากระดาษหนังสือพิมพ์ปูเบาะหลังแล้วยกกล่องกระดาษวางลงไป 
ลูกหมาดีใจจนกลั้นเสียงเอาไว้ไม่อยู่  มันเห่ารับเจ้านายใหม่  หางสกปรกมอมแมมก็โบกไปมาด้วยเช่นกัน  ระหว่างที่นั่งมาในรถ  มันเฝ้ามองฝนตก
ข้างนอกกระจกใสและจำได้ติดตาว่า  วันที่มันหลุดพ้นจากร้านที่อับชื้นและมีเจ้าของบร้านเสียงดังนั้น  เป็นวันที่ฝนตก

วันไหนที่ฝนตก  จะเป็นวันที่มันร่าเริงมากเป็นพิเศษ


“ อย่างนี้นี่เอง  แกถึงได้ชอบเวลาฝนตกนะอัลเบิร์ต ”
เจ้านายน้อยหันมามองมันจากเบาะข้างคนขับ  อัลเบิร์ตลืมตาข้างขวาขึ้นมาตอบรับ

ก็จริงอย่างที่เจ้านายน้อยพูด  วันไหนฝนตก  วันนั้นมันจะร่าเริงมาก  เพราะจำได้ติดตาว่า  เป็นวันที่มีคนรับเอามันมาเลี้ยง

“ แล้วทำไมถึงได้ชื่ออัลเบิร์ต ? ”
เจ้านายน้อยหันไปถามเจ้านายใหญ่ที่กำลังขับรถอยู่

“ กล่องกระดาษที่ใส่มา  เป็นกล่องขนมที่มีรูปตาแก่หัวฟู ”

“ อ๋อ  ขนมอัลเบิร์ต ไอน์สไตน์นั่นเอง  ”

อัลเบิร์ต ไอน์สไตน์เป็นใคร  อัลเบิร์ตที่เป็นหมาอย่างมันไม่เคยรู้จัก  รู้แต่ว่า สองสามวันให้หลังนับจากวันที่ฝนตกใหญ่  มันคุ้นเคยกับคำ
ว่าอัลเบิร์ต  และจะตอบรับเจ้านายทุกครั้ง  เวลาเขาเรียก ‘ อัลเบิร์ต ’

อัลเบิร์ตเฝ้าคิดถึงช่วงเวลาวัยเด็กของมันได้ซักพักก็หลับไป  เสียงคุยกันเบา ๆ ของเจ้านายสองคน  เป็นเหมือนเสียงดนตรีที่เสนาะหู  มัน
รู้สึกดีใจที่เจ้านายใหญ่และเจ้านายน้อยกลับมาคุยกันอีกครั้ง  บ้านที่อบอุ่นบนเนินเล็ก ๆ   เป็นสถานที่ที่มันคุ้นเคยและรักมากเป็นพิเศษ
เหมือนกับที่เจ้านายน้อยของมันพูดให้ฟังบ่อย ๆ ว่า

“ บ้านหลังนี้เป็นสวีทโฮมนะอัลเบิร์ต  เป็นสวีทโฮมอินฮ่องกง ”



จบตอนที่ 25  พบกันใหม่ตอนหน้าครับ

[ao16]

 

[THiiCHA]

จิ้มอย่างไว แล้วก็วิ่งอ้อมป่าขึ้นไปอ่านอัลเบิร์ตคุง
รู้แล้วว่าทำไมเจ้าหมาน่อยชอบออกไปเล่นน้ำฝนให้เปื้อนโคลน 55   
เจ้านายใหญ่ใจดี อ๊ะ
รู้สึกอิจฉา อยากเกิดเป็นอัลเบิร์ต     

[Keniji Teruyama]

เอ๋     ที่เคยบวกให้ไป มันก็หายแฮะ  ไม่เป็นไรนะ  เดี๋ยวเคนสุดหล่อจะมาบวกคืนให้   

 

[aorpp]

ตอนพิเศษน่ารักจังเลยค่ะ

เคลวิน บันบััน และอัลเิบิร์ต ต้องสามคนถึงจะเป็น Sweet Home in Hong Kong

+1 

+1