หัวข้อ: Sweet Home in Hong Kong ความรัก น้ำแข็งไส หัวใจสีส้ม [จบบริบูรณ์]

[ao16]

คิดถึงบัคนันนี่ คิดถึงอัลเบิร์ต คิดถึงเคนอิจิ   

เป็นกำลังใจให้ ขอให้ธุระเสร็จเร็วๆน้า จะรอ 

[iPuii]

พาบัคบันนี่มาคืนด้วยฮะ คิดถึงจะแย่เลี้ยววววว   

 :กอด1:พี่เคนอิจิ

[BaII]

รอพี่เคนอิจิ นะคร้าบบ

[คนริมคลอง]

  คุณเคนอิจิ  มารอบันนี่ครับ

[hahn]

 

[yut1402]

สนุกจังครับผม

[gayraygirl]

เย้ๆๆๆ อ่านจนทันแล้ว
ขอบอกว่ารำคาญดาเนียลอย่างแรง
คือว่าไงอ่ะ แบบว่า ชอบบันจริงรึเปล่าหรือเห็นเป็นของเล่น
แบบให้ความรู้สึกที่ว่าชอบกันแต่ทำไมไม่ฟังกันบ้างเลยอ่ะไรแบบนี้
ถ้าเป็นเรานะ หงุดหงิดตายชักเกลียดจริงๆ คนประเภทนี้ ทำอะไรไม่คิดถึงคนอื่น แย่ๆ
แล้วกันอินมากไปหน่อย ขอโทษแฟนคลับดาเนียลด้วยละกัน แหะๆ

[Keniji Teruyama]

พรุ่งนี้ได้กลับบ้านแล้วครับ
ขออภัยที่หายหน้าหายตา
ตอนนี้กำลังเอาข้อมูลที่ได้  มาสรุปด้วยกันที่มหา'ลัย  ง่วงสุดๆ  แอบแวบมาอ่านเม้นท์

เคนอิจิ 
ไทรโยค  กาญจนบุรี

[litlittledragon]

จิ้มอีกเรื่อง ให้คุณเคนอิจิสะเทือนเล่นๆ

[Triple]

มาปูเสื่อรอและเอากำลังมาฝากเน้อ  อิอิ

[Maize]

พักผ่อนให้เพียงพอ  จะได้มีแรงมาอัพทั้งสองเรื่องนะคะเคนจัง

[คนริมคลอง]

แอบดันสักนิด ตกมาหน้า 3 แว้ว

[Triple]

แอบดันสักนิด ตกมาหน้า 3 แว้ว

แอบเข้ามาช่วยดันด้วยคน เอ๊า..ฮึ๊บ...ฮึ๊บ....ฮึ๊บ..........

[Keniji Teruyama]

Chapter  9.


   อากาศตอนเช้าในวันอาทิตย์ก่อนเปิดเรียนวันแรกค่อนข้างเย็นสบาย  บันใช้เวลาก่อนอาหารเช้า  นั่งทบทวน
ตำราเรียนวิชาประวัติศาสตร์สลับกับการเหม่อมองออกไปทางหน้าต่างริมห้องเพื่อดูนกกระจิบคู่รักสองตัว  กำลังพลอดรัก
กันอยู่ริมขอบหน้าต่างสีขาว    ไอหมอกจางๆ  กลุ่มใหญ่  กำลังเคลื่อนตัวผ่านหลังคาบ้าน  คล้ายกับกำลังรีบเร่งไปที่ไหน
แห่ง  ฝนที่ตกหนักเมื่อคืน  ยังคงทิ้งร่องรอยความเปียกชื้นไว้กับสนามหญ้าสีเขียว  อะไรบางอย่างที่อ้วนกลม  หางเป็น
พวง  กำลังกระโดดโลดเต้นอยู่บนสนามหญ้า  คล้ายกับจะเชิญชวนให้บันหยิบสายจูงพามันออกไปเดินเล่น
บันลุกขึ้นจากโต๊ะอ่านหนังสือและเดินไปที่ริมหน้าต่าง  ใช้มือเลื่อนขอบสีขาวออก  พร้อมกับป้องปากตะโกนออกไปข้าง
นอก
“ อย่าเหยียบหญ้าของพ่อเชียวนะอัลเบิร์ต  ดอกไม้นั่นด้วย  ห้ามเข้าไปใกล้ ”
บันชี้นิ้วไปที่กระถางดอกไม้ที่อยู่ใกล้เท้าอัลเบิร์ต
“ ตอนสายๆ พ่อก็กลับมาแล้ว  แกคงคิดถึงเขามากสิ ? ”
พูดถึงเคลวินเสร็จ  บันก็ถอนหายใจ  เมื่อวานหลังจากที่ดาเนียลจอมจุ้นพาไปออกงาน  กลับถึงบ้าน  บันก็หมดเรี่ยวแรง
ไม่ได้อ่านหนังสือทำแบบฝึกอ่านระดับอนุบาล  ที่เคลวินซื้อไว้ให้
‘ คุณน้ำแข็งไส  คงชักสีหน้า  ถ้ารู้ว่าเราไม่ได้จับหนังสือนั่น ’

บันฝึกคัดลายมือแล้วฝึกอ่านสำเนียงกวางตุ้งอยู่ซักพัก  ก่อนที่จะหยิบตำราเรียนวิชาประวัติศาสตร์ที่จะเริ่มใช้วันพรุ่งนี้  
ออกมาทบทวนอีกครั้ง

   ปี ค.ศ.  1949  นายพล  เจียง  ไค  เช็ก  ( จีนกลาง  เจียง จ่ง เจิ้ง )  ผู้นำพรรค ก๊กมินตั๋ง  พ่ายแพ้ในการทำ
สงครามกลางเมืองกับพรรคคอมมิวนิสต์จีนของ  เหมา เจ๋อ ตุง  และได้อพยพผู้คนจากจีนแผ่นดินใหญ่  กว่า  1 ล้าน 5
แสนคน  เข้ามาสู่เกาะไถวาน  หรือไต้หวัน  และประกาศนโยบายว่าหากมีความพร้อมก็จะกลับไปครองอำนาจเหนือ
รัฐบาลจีนปักกิ่งอีกครั้ง   หลังจาก  เจียง  ไค  เช็ก  ได้ย้ายมาปักหลักในไต้หวัน  ก็เกิดสถานการณ์ความสับสน  เนื่องจาก
ขณะนั้นมีประเทศจีนอยู่สองประเทศ คือจีนแผ่นดินใหญ่และจีนไต้หวัน    โดยจีนไต้หวันได้ประกาศตัวอย่างเป็นทางการ
ต่อสหประชาชาติว่าเป็นประเทศจีนที่ถูกต้อง  จนปี ค.ศ.  1971  สหประชาชาติลงมติให้สาธารณรัฐประชาชนจีนหรือจีน
ปักกิ่งเป็นประเทศจีนที่ถูกต้องแทนสาธารณรัฐจีนหรือจีนไต้หวัน  ไต้หวันจึงถูกลดสถานะจากประเทศอิสระเป็นเขต
ปกครองตัวเองและสูญเสียที่นั่งในองค์การสหประชาชาติให้กับจีนปักกิ่งหรือจีนแผ่นดินใหญ่  นอกจากนี้รัฐบาลจีนปักกิ่ง
ยังประกาศต่อคณะมนตรีความมั่นคงแห่งสหประชาชาติว่า  ไต้หวันเป็นจังหวัดหนึ่งของประเทศจีน
   การประกาศของจีนปักกิ่งนี้  สร้างความไม่พอใจกับให้รัฐบาลจีนไต้หวันซึ่งประกาศตัวไม่ยอมรับมติของ
สหประชาชาติ พร้อมทั้งขอเสียงสนับสนุนจากประเทศสมาชิกสหประชาชาติให้ไต้หวันกลับไปเป็นสมาชิกอีกครั้ง  แต่ก็
ต้องล้มเหลว  เนื่องจากหลายประเทศให้การยอมรับจีนปักกิ่งมากกว่า
   ปี ค.ศ.  2000  ไต้หวันได้เลือกตั้งประธานาธิบดีขึ้นมาใหม่  ได้แก่  นายเฉิน  ซุย เปียน  ซึ่งเขาได้ประกาศอย่าง
เป็นทางการเป็นครั้งแรกว่า  ไต้หวันต้องการแยกตัวเป็นอิสระจากจีนปักกิ่ง  การประกาศนี้สร้างความไม่พอใจให้กับ
รัฐบาลจีนปักกิ่งเป็นอย่างมาก  และประกาศจะส่งกองกำลังเข้าไปยังเกาะไต้หวันทันที  สหรัฐอเมริกาในฐานะผู้ที่ให้การ
สนับสนุนไต้หวันมาโดยตลอด  ได้ส่งเรือรบมาลาดตระเวนรอบชายฝั่งเพื่อกดดันไม่ให้จีนปักกิ่งยกกองทัพเข้าไต้หวัน
ในขณะที่รัฐบาลไต้หวันเองก็ได้ประกาศนโยบายป้องกันประเทศ  ด้วยการออกตัวว่ามีอาวุธนิวเคลียร์  และได้หันหัวรบไปทาง
กรุงปักกิ่ง  พร้อมทั้งประกาศกร้าว  หากจีนปักกิ่งรุกรานไต้หวัน  ก็พร้อมจะยิงจรวดที่มีหัวรบนิวเคลียร์ตรงไปที่กรุงปักกิ่ง
ซึ่งเป็นเมืองหลวงของจีนทันที


บันสอดที่คั่นหนังสือสีแดงเข้าไปในหน้าที่อ่านค้างไว้   ก่อนที่จะพักสายตาด้วยการมองออกไปนอกหน้าต่างสลับกับการหลับตา  เข็มสีดำบนหน้าปัดนาฬิกาสีขาวบนผนังห้อง  ชี้บอกเวลา 06.30 น.    บันเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดใหม่  
ก่อนที่จะเดินออกมาทำอาหารเช้าในครัว  เจ้าขนฟูตัวโตที่ได้ยินเสียงไขลูกบิด  เดินแกว่งหางเข้ามาหา  บันทำหน้าดุทักทาย เมื่อเห็นรอยเท้าของมันปรากฏบนพื้นบ้านเป็นแนวยาว
“ ถ้าพ่อมาเห็นนะ  เป็นเรื่องแน่ ”

ตู้เย็นใบใหญ่ของบ้านเคลวิน  ด้านในถูกใช้เป็นที่เก็บอาหารสำเร็จรูป  ทั้งกล่องใหญ่กล่องเล็ก  ขนมที่ต้องอุ่นในไมโครเวฟ
ผลไม้แช่เย็น  อาหารกระป๋อง    บันทำหน้าเบ้พร้อมกับหันซ้ายหันขวา  อาหารสดในบ้านหลังนี้ดูจะหายากพอๆ กับ
รอยยิ้มบนหน้าเคลวิน

ไข่ไก่ 1 ใบ  หอมใหญ่ 1 หัวเล็ก  ทูน่า 1 กระป๋อง  เนยสำหรับทาขนมปัง 2 ก้อน  แฮม 2 แผ่น  ข้าวสวย 1 จาน
บันจัดการแปรงร่างของที่พอหาได้ในตู้เย็นออกมาเป็นข้าวผัด  ข้างจานมีไข่ดาวกับแฮมประดับอยู่
“ กินจืดชืดแบบนี้ทุกวัน  สงสัยฉันจะขาดอาหารตายไปซะก่อนนะอัลเบิร์ต ”
บันทำหน้าเหยเก  ตอนที่ตักข้าวผัดเข้าปาก  ขณะที่เจ้าอัลเบิร์ตเหมือนจะไม่ได้ฟังที่บันพูดให้ฟัง
มันกำลังฟัดพรมในห้องครัวด้วยความเมามัน
“ แกกับพ่อนี่เหมือนกันเลยนะ  เลี้ยงง่าย  กินแต่อาหารสำเร็จรูปกับน้ำเปล่า ”

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นบนโต๊ะกลางบ้าน  บันถลาตัวออกไปรับด้วยความตื่นเต้น  จนเกือบสะดุดพรมที่อัลเบิร์ตลากขึ้นมา
กองไว้

“ ฮาโหลลล  ฮาโหลลล  บันพูดครับ ”
“ บันนี่ ”
“ อ่ะอ้าว ”
“ ทำไมทำเสียงแบบนี้ล่ะ  ไม่ดีใจหรือไงที่ฉันโทรมา ? ”
เสียงดาเนียลที่ดังออกมาจากโทรศัพท์  สร้างความผิดหวังให้บันเล็กน้อย
“ เจอกันทุกวัน  ไม่รู้จะดีใจไปทำไม ”
“ กินข้าวหรือยัง ? ”
“ เรียบร้อยแล้วครับ ”
“ ทำไมกินเร็วนักล่ะ  ยังไม่ถึง  7 โมงเลยนะ ”
“ ก็ผมต้องรีบไปอ่านหนังสือ  พรุ่งจะไปเรียนแล้ว ”
“ ฉันติดธุระของแม่น่ะ  ขอโทษด้วยนะ  อย่าเพิ่งงอนล่ะบันนี่   วันนี้คงไม่ได้ไปหานายที่บ้าน ”
“ จริงเหรอครับ ! ”
“ พูดเหมือนดีใจเลย ? ”
“ ไม่มีอะไร  งั้นคุณไปทำธุระให้เสร็จ  ผมก็จะไปอ่านหนังสือ  โอเค้ ? ”
“ Okay  Bye ”

วางสายเสร็จ  บันก็ยิ้มร่า  วันนี้ไม่มีดาเนียลจอมจุ้นมากวนใจ  ส่วนที่บ้านก็ไม่มีคุณน้ำแข็งนั่งทำงาน  อากาศวันนี้ดูจะสดใสและปลอดโปร่งเป็นพิเศษ

“ อัลเบิร์ต  ไปเอาสายจูงมาเร็ว  เราจะไปเดินเล่นกัน ”

บันเขียนโน้ตด้วยลายมือทิ้งไว้ให้เคลวินตรงหน้าจอคอมพิวเตอร์และจัดการเดินจูงอัลเบิร์ตเดินไปตามถนนลัดเลาะ
ขึ้นไปตามเนินที่ไล่ระดับสูงต่ำสลับกับป่าหญ้าสีเขียวสองข้างทาง  เมื่อมองขึ้นไปบนท้องฟ้า  บันพบเมฆสีขาวกลุ่มเล็กๆ
ลอยเอื่อยเฉื่อย  ไม่น่าจะกลายเป็นฝนลงมาได้  เจ้าขนฟู  ตอนนี้รู้สึกจะดีใจมากเป็นพิเศษ  มันกำลังไล่ดมดอกไม้ที่ขึ้นริม
สองข้างทางด้วยความร่าเริงใจ
“ ระวังผึ้งจะต่อยจมูก ”
บันดึงอัลเบิร์ตออกมาจากดงดอกไม้สีเหลืองสดซึ่งกำลังมีฝูงผึ้ง  พากันมาเก็บน้ำหวาน  มีสองสามตัวที่บินตามอัลเบิร์ต
ออกมา
“ ผึ้งมันมาทวงน้ำหวานที่ติดจมูกแกด้วยล่ะอัลเบิร์ต ”
บันใช้มือเขี่ยเกสรดอกไม้สีเหลืองออกจากจมูกอัลเบิร์ต  แล้วพากันเดินต่อไปตามทางข้างหน้า  ไม่ถึงสิบนาที  หนึ่งคน
หนึ่งหมาก็เดินมาถึงหน้าประตูบ้านหลังใหญ่  หน้าบ้านตรงประตูทางเข้า  มีอักษรจีนติดเอาไว้ว่า

บ้าน  หลิน  เจีย เว่ย

บันเดินเลียบๆ เคียงๆ  ไปมา  พร้อมทั้งใช้สายตามองลอดผ่านซี่ไม้ตรงประตูเล็กสำหรับเดินเข้าออก  เพื่อมองหาคนที่อยู่
ในบ้าน    ข้างๆ บันนั้น  ไม่รู้ว่าอัลเบิร์ตจะทำเพราะความแสนรู้หรือว่าด้วยความบังเอิญ  มันเขย่งสองขาขึ้นเกาะกับ
กำแพง  แล้วใช้จมูกดมกลิ่นตรงกริ่งที่ติดกับประตู  ก่อนที่จะกดจมูกลงไป

บันสะดุ้งเฮือก  คิดว่าเผลอเอามือไปกด  เมื่อหันมาข้างๆ จึงพบว่าเป็นฝีมือของเจ้าขนฟูที่ยืนแกว่งหางอยู่ข้างๆ
“ ทำได้ไงน่ะ  หรือว่าแกเป็นคนที่ใส่ชุดหมามาหลอกฉัน ? ”
บันลงขยี้ขยำอัลเบิร์ตอยู่พักใหญ่  ก่อนที่จะมีพ่อบ้านเดินออกมาเปิดประตูให้
“ คุณหนูชุดแดงวันนั้นนี่เอง  เชิญครับ  คุณหนูอยู่หลังบ้าน ”

บันก้มหัวขอบคุณ  แล้วจูงอัลเบิร์ตเดินผ่านประตูที่พ่อบ้านเปิดให้เข้าไปในบ้าน  หยุดรอให้พ่อบ้านปิดประตูเสร็จ
ชายชราท่าทางใจดีก็พาบันกับอัลเบิร์ตเดินอ้อมมาทางด้านหลังของตัวบ้าน  อาณาจักรสัตว์ขนาดย่อมที่ปรากฏอยู่
ตรงหน้า  สร้างความประทับใจให้กับบันไม่น้อยเลยทีเดียว  บันเห็นผู้ชายในชุดลำลอง  กำลังหยดของเหลวสีขาวลง
ไปในปากเจ้าสัตว์ตัวน้อยทีละหยด  ดูเหมือนเขาจะทะนุถนอมเจ้าพวกนี้มากทีเดียว
“ หนูน้อย  วันนี้มาถึงนี่ได้นี่ ”
หมอหลินวางลูกเมียร์แคทเกิดใหม่ลงกับหลุมดิน  แล้วเปิดประตูกรงออกมาหาบัน
“ ขอผมอุ้มลูกทีโมนบ้างได้ไหม ? ”
บันยิ้มกว้างพร้อมทั้งสอดสายตาเข้าไปในกรงเมียร์แคทด้วยความตื่นเต้น  ราวกับเป็นเด็กที่กำลังเจอของถูกใจ
“ ได้สิ  จะป้อนนมให้มันด้วยก็ได้นะ  เจ้าทีโมนตายังไม่เปิด  ต้องค่อยๆ หยดนมลงไป ”
บันส่งสายตามาที่อัลเบิร์ต  เหมือนจะชั่งใจว่าจะปล่อยอัลเบิร์ตไว้นอกกรงนี้ดี  หรือว่าจะเอาไปผูกไว้
ดูเหมือนหมอหลินจะรู้ว่าบันคิดอะไรอยู่
“ แกะสายจูงออกก็ได้  อัลเบิร์ตมันไม่ไล่กัดเจ้าพวกนี้หรอก  ปล่อยให้มันเดินเล่นแถวนี้  ”
บันจัดการเอาสายจูงออกจากคออัลเบิร์ต  แล้วเดินตามหมอหลินเข้าไปในกรงเมียร์แคท
“ ฮาคูน่า  มาทาท่า ”
บันส่งเสียงร้องเหมือนในการ์ตูนเรื่องเดอะไลอ้อนคิง
“ พี่หลินเลี้ยงพุมบ้าด้วยหรือเปล่า ? ”
บันถามถึงหมูป่าที่เป็นเพื่อนกับเจ้าทีโมนในการ์ตูน
“ หมูป่ามันดุ  เลี้ยงยาก  แล้วมันก็ตกลูกบ่อยด้วย ”
หมอหลินตอบคำถามบันด้วยรอยยิ้ม
“ แล้วเมื่อไหร่ลูกทีโมนจะเปิดตาออกมาดูโลกได้ล่ะครับ ?  ”
“ อีก สามวัน ”
“ แล้ว  ทำไมลูกทีโมนไม่กินนมแม่ ? ”
“ เมียร์แคทที่เราเลี้ยงในกรง  จะไม่มีน้ำนมมากเหมือนเมียร์แคทในธรรมชาติ  เลยต้องให้นมเสริมแบบนี้ ”
“ แล้วทำไมเมียร์แคทต้องนอนในหลุม ? ”
“ มันเป็นสัญชาติญาณสัตว์ป่าไงบันนี่  หลุมดินพวกนี้เมียร์แคทจะขุดเอาไว้หลบภัยเวลาเจอพวกสัตว์นักล่า ”
“ อะไรที่ล่าเจ้าทีโมนครับ ? ”
“ เหยี่ยว  อินทรี   หมาไน  หรือแม้แต่เสือดาว  ”
“ โหดร้ายกันจัง  ทีโมนมันน่ารักจะตาย ”
“ เด็กน้อย  ในธรรมชาติ  ใครแข็งแรงกว่าก็จะเป็นผู้ชนะ  ตามกฎการล่าไงล่ะ ”
“ แล้วทีโมนล่าอะไรบ้าง ? ”
“ สัตว์เล็กๆ  แมลง  ด้วง  หนอน  ผลไม้  หัวมัน  หญ้า ”
“ น่ารักจัง ”
“ รู้อะไรเกี่ยวกับเมียร์แคทบ้างล่ะบันนี่  ไหนบอกมาซิ ? ”
บันยิ้มเจื่อนๆ  ก่อนที่จะมองตามตัวของเมียร์แคท  ดูเหมือนแม่เมียร์แคทจะปล่อยให้บันกับหมอหลินจับลูกๆ ของมันโดย
ดี  เพราะรู้ว่าทั้งสองคน  ไม่ใช่นักล่า
“ เลี้ยงลูกด้วยนม ”
“ ถูกต้อง  มันเป็นแมมมาเลีย  แล้วอะไรอีก ”
“ มันยืนสองขาได้ ”
“ ถูกต้อง  มันยืนสองขาเวลาเป็นยามสังเกตการณ์ ”
“ เมียร์แคทเป็นยามด้วยเหรอ ? ”
“ เมียร์แคทเป็นสัตว์สังคมนะบันนี่  มันอยู่รวมกันเป็นครอบครัวใหญ่  ทุกวันจะมีการผลัดกันเป็นยาม  ออกไป
สังเกตการณ์การ  ตามต้นไม้  หรือว่าเนินเล็กๆ  เพื่อคอยดูสัตว์นักล่า  ”
หมอหลินค่อยๆ อธิบายชีวิตของเหล่าทีโมนให้บันฟัง
“ สมมุติ  ถ้ายามเจอนักล่า  แล้วทำไงครับ ? ”
“ ก็ร้องเตือนเพื่อนๆ ที่อยู่ในหลุม  แล้วก็วิ่งกลับ ”
บันยิ้มกว้าง  เมื่อได้ฟังหมอหลินอธิบายเกี่ยวกับชีวิตของเหล่าทีโมนตัวน้อย  
“ อีกอย่างนะ  เจ้าพวกนี้ก็มีระบบพี่เลี้ยงด้วย  เวลาแม่ออกไปหาอาหารข้างนอก  บรรดาเมียร์แคทวัยรุ่นในฝูง  
ก็จะออกมาเป็นพี่เลี้ยง  คอยดูแลเจ้าตัวเล็กที่ยังเดินไม่คล่อง ”
“ โอโห  น่ารักจัง ”
บันอุ้มเมียร์แคทตัวน้อยไปใกล้ๆ กรง  แล้วให้อัลเบิร์ตที่อยู่ข้างนอก  ดมเจ้าตัวเล็ก
“ เป็นไง  ห้ามเห่านะ  เดี๋ยวเจ้าตัวเล็กมันจะตกใจ ”

กรงอื่นๆ ที่หมอหลินพาบันเดินดูก็เป็นกรงนกแก้วมาคอว์  สีฟ้า สีเหลือง สีเทา  บางตัวเชื่องขนาดที่บินมาเกาะตรงบ่า
ของบัน  หมอหลินล้วงกระเป๋าหยิบเมล็ดข้าวออกมาให้บันหนึ่งกำมือ
“ ใส่ไว้ในอุ้งมือ  ให้นกมันกิน ”

กรงสุดท้ายที่บันเดินเข้าไปดูคือกรงกิ้งก่าอิกัวน่า  หมอหลินบอกว่า  ตอนนี้พวกอิกัวน่า  กำลังผลัดผิว  บันสังเกตเห็น ผิวหนังสีเขียวของมัน  ค่อยๆ หลุดตามแรงลมที่พัดเข้ามา  ดูน่าขนลุกชอบกล

พ่อบ้านสูงวัยเดินเข้ามาแจ้งหมอหลินว่า  ของว่างที่เตรียมไว้ด้านในเสร็จเรียบร้อยแล้ว  คุณหนูของบ้านก็พยักหน้าให้
บันเดินเข้าไปในบ้าน  
“ ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ ? ”
หมอหลินถามบันที่กำลังตักขนมถั่วแดงร้อนเข้าปากเป็นคำสุดท้าย  ก่อนที่จะถอนหายใจ
“ พรุ่งนี้จะเปิดเรียนแล้วครับ  ยังอ่านหนังสือไม่หมดเลย ”
“ หนังสือวิชาอะไร ? ”
“ ประวัติศาสตร์ ”
“ ไม่ค่อยถนัดซะด้วย  ทำไมไม่ถามเคลวินล่ะ ? ”
“ เจ้านายไม่อยู่บ้านครับ  ไปมาเก๊า ”
บันตอบเลี่ยงไป  เพราะถึงเคลวินอยู่บ้าน  บันก็คงไม่เข้าไปถามอยู่ดี
“ แล้วสงสัยเรื่องอะไรล่ะบันนี่ ”
“ เรื่อง  ความสัมพันธ์  จีนแผ่นดินใหญ่  ไต้หวัน  ฮ่องกง ”
“ คิดว่ามีคนที่จะช่วยได้นะ ”
หมอหลินยิ้มและเรียกพ่อบ้านเข้ามานั่ง  เพื่อติววิชาประวัติศาสตร์ให้กับบัน
“ พ่อบ้านรู้เรื่องพวกนี้ดีทีเดียว  อยากรู้อะไรก็ถามละกันนะบันนี่ ”
“ พอจะรู้บ้างนะครับคุณหนู ”

“ จีนมองไต้หวันกับฮ่องกงต่างกันยังไงครับ ? ”
บันยิงคำถามแรก
“ ฮ่องกงเหมือนลูกที่พลัดพรากแล้วได้กลับคืนสู่อ้อมอกแม่ ”
พ่อบ้านพูดสั้นๆ ให้บันทำความเข้าใจ
“ ฮ่องกงเป็นเหมือนลูกของจีนเหรอครับ ? ”
“ ใช่ครับ  ฮ่องกงเป็นเหมือนลูกของจีนที่อังกฤษเอาไปเลี้ยงเกือบร้อยปี  ก่อนที่จะส่งคืนให้กับจีนแผ่นดินใหญ่
กลับมาดูแลต่อ  จีนเลยไม่ยุบรวมฮ่องกงเข้าเป็นส่วนหนึ่งของตัวเอง   แต่ตั้งฮ่องกงเป็นเขตปกครองพิเศษ  
แล้วให้ฮ่องกงตั้งผู้ว่าการเกาะขึ้นมาดูแล  โดยขึ้นตรงกับรัฐบาลจีนที่ปักกิ่ง ”
“ แล้วไต้หวันล่ะครับพ่อบ้าน ? ”
“ จีนเห็นไต้หวันเป็นพี่น้องร่วมท้องเดียวกัน  แต่ไต้หวันนั้น  ออกจะดูหัวดื้อและเกเรไปหน่อย  
หลังจากทะเลาะกันกับพี่คนโตแล้วไต้หวันก็หนีออกจากบ้านในแผ่นดินใหญ่  ไปอยู่บนเกาะ ”
“ แสดงว่ารัฐบาลจีนก็ยังหวังให้ไต้หวันรวมกันกับจีนใช่ไหมครับ ? ”



ต่อ

[Keniji Teruyama]

“ ใช่ครับ  นโยบายจีนเดียวยังคงมีอยู่ ”
“ เข้าใจแล้วครับ อย่างนี้นี่เอง  ไต้หวันถึงพูดจีนกลางเหมือนที่ปักกิ่ง   ที่แท้พวกคนไต้หวันก็มาจากแผ่นดินใหญ่ ”



เคลวินจอดรถตรงหน้าบ้านอยู่ซักพัก  แต่ก็ไม่มีวี่แววของอัลเบิร์ต    เมื่อเดินเข้าไปในบ้านก็เจอโน้ต  สีเหลืองสดใสแปะอยู่
บนหน้าจอคอมพิวเตอร์

“ ไปบ้านหมอหลิน
บัน  และ ……….  ”

ตรงหลังคำว่าและ  เคลวินเห็นรอยเท้าเปื้อนโคลนของอัลเบิร์ตที่บันประทับเอาไว้  เพื่อยืนยันว่าได้พาอัลเบิร์ตไปจริงๆ
เคลวินยืนนิ่งเบะปากซักครู่  ก็เดินไปเปิดรถ  ขนเอาของเล่นของหมากับขนมของคนออกมาออกมาใส่ตู้
ก่อนจะเดินออกมาเห็นการบ้านที่บันตั้งใจวางไว้ให้เขาเห็นบนโต๊ะทำงาน  เคลวินใช้เวลาเพียงไม่กี่นาทีก็ตรวจการบ้าน
เสร็จ  ก่อนที่จะกดโทรศัพท์ไปที่บ้านของหมอหลิน


พ่อบ้านเดินถือโทรศัพท์มาให้หมอหลินที่เปิดสารคดีชีวิตเมียร์แคทให้บันดู   ผ่านไปเกือบชั่วโมง ตอนนี้บันหลับไปพร้อม
กับเมียร์แคทที่อยู่ในจอโทรทัศน์เรียบร้อยแล้ว

“ ฉันเองเคลวิน ”
“ ขอโทษด้วยที่มีเด็กกับหมาไปกวนรุ่นพี่ที่บ้าน ”
“ ไม่รบกวนเลย  เรียบร้อยไปแล้วทั้งคู่ ”
“ เรียบร้อย ? ”
“ หมายถึงหลับไปแล้วน่ะ ”
“ ครับ  เดี๋ยวผมขับรถไปรับ ”
“ ไม่ต้องหรอก  นายเพิ่งกลับมาจากมาเก๊าไม่ใช่เหรอ ?   พักไปเถอะ  ฉันจะไปส่งเด็กเอง  
ซักช่วงเย็นได้ไหม  ฉันจะเลี้ยงข้าวเย็น ”
“ รบกวนด้วยครับ ”

หมอหลินอุ้มบันขึ้นมานอนบนโซฟาตัวใหญ่  ปากเล็กๆ ของบันนั้น  ตอนนี้ขมุบขมิบไปมาเหมือนกำลังพูดอะไรอยู่  เมื่อดูนาฬิกาแล้ว  ยังเหลือเวลาอีก  3 ชั่วโมงกว่าจะถึงมื้ออาหาร  หมอหลินปล่อยให้บันกับอัลเบิร์ตนอนเต็มที่  
ก่อนที่จะปลุกขึ้นมากินข้าวกลางวัน
อีกด้าน  รถยนต์สีดำ  ขับเข้ามาจอดหน้าบ้านของหมอหลิน  ผู้หญิงรูปร่างสมส่วนเดินลงมาจากรถ  เมื่อถอดแว่น
กันแดดสีดำออก  ผู้หญิงหน้าตาสะสวยก็ปรากฏขึ้น  เธอเดินเข้ามากดกริ่งหน้าบ้าน  เพื่อเรียกคนเข้ามาเปิดประตู

[Keniji Teruyama]

Let's Talk !

เดี๋ยวมาคุยกับตอบเม้นท์นะครับ  ไปแปะเรื่องนู้นก่อน
[/color]
เคนอิจิ

ขอบคุณทุกกำลังใจที่ส่งมาให้นะครับ  พร้อมกับขออภัยที่หายไปนาน
ภารกิจที่ทำอยู่ตอนนี้คลี่คลายไปในทางที่ดีขึ้น
เมื่อวานไปหาหนังเปาบุ้นจิ้นมาให้คุณแม่ดู  พยายามฟังภาษาจีนกลางในเรื่อง  เพราะดีครับ
เพิ่งทราบเหมือนกันว่า  หนังเปาบุ้นจิ้นที่เข้ามาฉายในบ้านเราเมื่อหลายปีก่อน
ผลิตโดยช่องทีวีไต้หวันนะครับ  ผมนึกเอาเอาเองว่าเป็นฮ่องกง
ตอนนี้จั่นเจา เหอ เจีย จิ้ง  อายุ 50 ปีแล้วครับ  เวลาผ่านไปเร็วจริงๆ
ผมติดเปาบุ้นจิ้นมากเลยตอนเด็ก

ดูแล้วชอบมากเลยครับ  อยากเกาพุงทีโมน
วิดีโอลูกทีโมน 1
วิดีโอลูกทีโมน 2

[p_phai]

กลับมาแล้ว ดีใจจัง
โครตคิดถึงเลย ไรซ์เตอร์

[rellachulla]

ชอบวิธีอธิบายของพ่อบ้านจังเลยค่ะ
เข้าใจแจ่มแจ้ง

เมื่อไรน้ำแข็งจะละลายจากใจเควินกันน๊า
อยากเห็นมุมอื่นๆ ของเควินจัง

[roseen]

ใครมาหาคุณหมอ

[ordkrub]

ใครกันนะ หญิงคนนี้  อย่าบอกว่าแฟนหมอนะ

[LalaBam]

ว้าาาา พี่เคลวินมานิดเดียวเอง ยังไม่หายคิดถึงเลย
ส่วนอีตาแดเนียลเริ่มเบื่อมันและ

[Piaanie]

ก็ยังคงไม่มีอะไรคืบหน้า ดูๆไป คุณหมอ กับ บันนี่จะไปได้ไกลกว่าคนอื่นๆนะนี่ เจ้าชายน้ำแข็งของเราก็ยังเย็นชา เหมือนเดิม
ส่วนแดเนียล ภาพพจน์ออกแนวช่างตื้อ น่ารำคาญ และ ทึกทักไปเองตามเคย ไม่เชียร์รายนี้ 

[ZuuZuu]

บอกคิดถึงเคนจัง น้องเนย น้องใหม่ ในเรื่องโน้นไปแล้ว
เรื่องนี้ก็ต้องบอกว่าคิดถึงน้องบันมากกกกกกกกกกก
ในที่สุดก็ออกมาให้พี่สาวคนนี้หายคิดถึงซักที
ชอบคุณพ่อบ้านของพี่หมอหลินมากๆเลยอ่ะค่ะ
อธิบายเกี่ยวกับประเทศจีน ฮ่องกง ไต้หวันดีมากๆเลย
ฟังรอบแรกก็เข้าใจได้ในทันที

ปล.ตอนนี้เค้าก็ยังมองไม่ออกจริงๆนะว่าใครจะเป็นพระเอก แล้วผู้หญิงที่มาบ้านพี่หมอคือใคร ติดตามตอนต่อไป 555
ปลล.เมื่อก่อนเค้าก็ติดเปาบุ้นจิ้นเหมือนกันแหละ พี่จั่นเจานี่ไอดอลในดวงใจเลย คิคิคิ

[Maize]

เคนจังก็คือเคนจัง  แม้จะเขียนเรื่องเบาสมอง  แต่ก้สอดแทรกความรู้ดีเหมือนเดิม
อ่านแล้วเข้าใจเรื่องสามจีนเลยค่ะเคนจัง
ตอนนี้แอบปลื้มพี่หมอหลินมากมาย  ดูอบอุ่นมากเลย
น้องบันก็ใสดี  ไม่เสแสร้ง  ชอบๆ

[Margarin_Butter]

อัลเบิร์ต ฉลาดไปไหนเนี่ย
คุณพ่อบ้านอธิบายแบบเข้าใจแจ่มแจ้งเลย
ผู้หญิงที่มา แฟนคุณหมออะป่าว

+1 รวบยอดค่าาาาา

[ao16]

 

กลับมาต่อแล้ว ดีใจจัง แต่ยังไม่หายคิดถึงบันนี่เลย

[OhJa]

บันบันน้อย  ยังคงน่ารักเสมอ

+1 สำหรับความรู้เสริมด้วยค่า

[ณยฎา]

+1 ให้น้องบันกะอัลเบิร์ต

อัพบ่อยๆหน่อยนะคะพี่เคน เดี๋ยวเปิดเทอมจะไม่ค่อยได้เข้าเล้าแบบตอนนี้

[nongrak]

เพิ่งเข้าใจความสัมพันธ์ของจีน ฮ่องกงและไต้หวัน
ต้องขอบคุณคุณเคนอิจิที่เขียนมาให้อ่านพร้อมความรู้

บันสงสัยจะติดเรียกเคลวินว่าพ่อ
บันเหมือนเด็กน้อยเลยเวลาอยู่กับหมอหลิน

คุณเคนอิจิไปทำงานมาเหนื่อยแล้วยังรีบมาลงนิยายอีก
ขอบคุณนะค่ะ

[punchnaja]

ทำไมรู้สึกว่าเรื่องนียังอยู่แค่ช่วงต้นๆยังไม่เข้าเรื่องแบบจริงจัง ยังเรียบๆเรื่อยๆ

หรือจะเริ่มหวือหวาตอนช่วงบันนี่ไปเรียนแล้วหว่า

ปล.ชอบที่พ่อบ้านเปรียบมาก เห็นภาพเลย ถ้าเวลาครูสอนๆอย่างนี้เด็กคงจำได้ง่ายขึ้น
ปล.จั่นเจาสุดหล่ออายุ50แล้วเหรอ อ๊ากกกกกกก เวลาผ่านไปไวมากกกกก