หัวข้อ: ▌▌You Mean So Much To Me เพราะหนูเป็นลูกป๊า Y ▌▌ตอน special UP! 14/2/58

[daojung]

เชียร์ค่าาาาา...  ทำคู่น้องเล็กซ์ต่อยาวๆเลยค่ะ..  โชตะเห็นๆเลยคู่นี้ -3-

[reborn]

สนุกมากมาต่อไวๆนะ

[patee]

น่ารักมากเรื่องนี้

[GF_pp]

เรื่องของน้องเล็กน่าร๊ากกกกกกกกกกกกกก. ขออีกน้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ. 

[inloverNUN]

รอน้องเล็กอยู่น้าาา
เมื่อไรจะทำหนังสือ

[ferrari_L]

Special
 

หยิบป๊อบคอร์นเข้าปากตัวเองสลับกับยัดปากเล็กๆแต่แก้มพองๆของเด็กตรงหน้า วันเสาร์ป๊าต้องเข้าไปเช็คโกดังสักอย่างก็เลยติดสอยห้อยตามมาแถมยังพ่วงอเล็กซ์มาด้วย


“พี่พราว”


“หยิบกินเองเลยป้อนไม่ทันแล้วเนี้ย”


ตอนแรกก็สลับกันคนละคำ ไปๆมาๆกลายเป็นกูกู้กีกี้สองคำแล้วผมถึงจะได้กินหนึ่งคำ = =;; พวกเรานอนดูรอป๊าอยู่ในออฟฟิศเล็กๆแต่ยังดีที่ติดแอร์แล้วก็มีเครื่องเล่นซีดีให้ ผมเลยเอาซีดีการ์ตูนที่เก็บไว้ดูในรถมาเปิดฆ่าเวลา


ที่ยอมมาด้วยเพราะป๊าบอกจะพาไปที่ดินที่ย่าเล็กอยากได้นั่นแหละ ป๊าสร้างรีสอร์ตไว้ให้ เป็นชื่อของผมทุกอย่าง แต่เพราะผมไม่ได้รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับธุรกิจเลยสักอย่าง พ่อแดมก็เลยเอาเป็นหุ้นส่วนกับป๊าไปแล้วให้ป๊ามาดูแล แฮปปี้กันไปเพราะว่าผมไม่อยากให้ย่าเล็กโมโหและถึงแม้ที่นั่นจะเป็นของผม ผมก็ไม่รู้ว่าจะเอาไว้ทำอะไรเหมือนกัน อย่างมากก็เอาไว้เลี้ยงหมาเลี้ยงแมวตามประสาสัตวแพทย์ตัวเล็กๆจนๆแหละ TOT


“พี่พราว น้องเล็กอ้วนมากเลยเหรอ”


“อะไร อยู่ๆก็ห่วงหล่อขึ้นมา”


“น้องเล็กมีพุง”


ว่าแล้วเจ้าตัวก็ลูบท้องให้เห็นชัดๆ เอ่อ มันก็กลมๆอยู่นะ แต่ตัวก็ไม่ใช่ว่าจะใหญ่มากสักหน่อยแค่พุงยื่นแก้มป่องตามประสาเด็กเอง


“นายตัวเล็กกว่าพี่อีก”


“นั่นสิ สงสัยจะเข้าใจผิด”


อเล็กซ์ทำท่าคิด คิ้วก็เริ่มขมวด แต่มือนี่จกป๊อปคอร์นเข้าปากไม่ได้พักเล้ยยยยยย


“แต่ถ้านายกินเยอะเข้าๆอย่างนี้ทุกวันได้อ้วนแน่”


“ก็มันอร่อยนี่นา” ปากเคี้ยวตุ้ยๆพร้อมกับยิ้มจนตาหยี


เด็กก็อย่างนี้แหละครับ ไม่คิดอะไรมาก พอโตมาแล้วอ้วนนู่นถึงจะหาทางลดกันเอาซึ่งมันก็ยากแล้วนะ และที่ผมตัวเล็กคงเพราะว่าตอนเด็กไม่ชอบกินข้าวไม่ชอบกินนมเนี้ยล่ะมั้ง


“พร้อมยังเด็กๆ”


“เย้ๆๆๆ”


พวกเราเฮออกมาเพราะว่ามันก็ค่อนข้างน่าเบื่อนะที่ต้องอยู่ในห้องแคบๆหลายชั่วโมง รีบเก็บขนมเก็บซีดีใส่กล่องแล้วขึ้นรถอย่างเร็วไว วันนี้ป๊าขับรถมาเอง รีสอร์ตที่ว่านี่จะสร้างบ้านเป็นหลังๆไปและตอนนี้บ้านต้นแบบเสร็จสมบูรณ์เรียบร้อยแล้ว ป๊าก็เลยไปเช็คดูก่อนโดยให้ผมกับกูกู้กีกี้ไปทำลายข้าวของ(?)ได้เต็มที่


กว่าจะถึงใช้เวลาจากโกดังไปที่นู่นก็เกือบๆสามชั่วโมง ทางไปสวยมากเลยเหมือนต้นไม้แผ่กิ่งโค้งมาเป็นซุ้มทั้งๆที่คราวก่อนยังไม่มีเลย พอถามพ่อหมีป๊าก็บอกว่ามันเป็นต้นไม้วิเศษใช้เงินรดแทนน้ำมันก็เป็นอย่างที่เราต้องการ เหอะ ใช้ศัพท์นักธุรกิจฟังเข้าใจยากL


“พี่พราวเลื่อนเพลงหน่อย” อเล็กซ์ที่นั่งบนกล่องเก็บของตรงกลางระหว่างเบาะด้านหน้าพูดขึ้นเมื่อเพลงเมื่อกี้จบ เขาไม่ยอมนั่งที่นั่งข้างหลังหรอกครับ บอกว่าเหงาเลยมานั่งบน


“ไม่เอาพี่จะฟังเพลงนี้”


“น้องเล็กอยากฟังเพลงเมื่อกี้อีก”


“ไม่เอา”


“ครั้งเดียว”


“นี่รถพี่นะ ต้องตามใจพี่สิ!”


“พราว”


ป๊าเรียกปรามๆ ส่วนอเล็กซ์หน้าเสียไปหน่อยแล้วก็เงียบไปเลย T^T อืม ผมเอาแต่ใจตัวเองอีกแล้ว ป๊าเลยกดเลื่อนเพลงไปข้างหน้าแทน ถึงยังไงก็ยังไม่มีใครยอมพูดขึ้นมาก่อน จนกระทั่ง...


‘ไม่ต้องมีคำบรรยายใดๆสักคำให้ลึกซึ้ง~ ไม่ต้องมีคำบรรยายอะไรให้สวยเลิศเลอ~~ ไม่ว่าอะไรนั้นคือเหตุผลที่ฉันนั้นรักเธอ ให้รู้ว่ารักเธอแค่นั้นพอ~’


แล้วเราสองคนก็ร้องคลอกันไปเบาๆ ส่วนพ่อหมีก็ได้แค่ยิ้มน้อยๆเพราะร้องไม่เป็นหรอก และไม่ค่อยจะร้องเพลงให้ผมฟังอยู่แล้วทั้งๆที่ตอนเรียนก็เคยฟอร์มวงดนตรีกับเพื่อนแท้ๆ


“น้องใครเนี้ย เก่งอ่ะ” ผมรีบชมเมื่อเพลงจบ


“น้องเล็กฟังทุกวัน”


“หืม เอาที่ไหนมาฟัง”


“ตอนใกล้จะเลิกเรียนมีคนนิสัยแย่เปิดให้ฟัง”


“คนนิสัยแย่? คนบ้าเหรอ อย่าไปอยู่ใกล้เขา”


ผมบอกอย่างซีเรียส เด็กอายุเท่านี้ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรหรอก กลัวว่ากูกู้กีกี้จะถูกลักพาตัวเหมือนผมตอนเด็กๆ แล้วมิจฉาชีพเดี๋ยวนี้ร้ายขึ้นเยอะ เทคนิคแพรวพราวอย่างกับจบมาจากเมืองนอก = =;;


“แกะ~~ >O<”


“มานั่งข้างหน้ามั้ย”


อเล็กซ์รีบคลานมานั่งตรงหว่างขาผมแล้วเราก็เกาะกระจกดูแกะกันอย่างตื่นเต้น ป๊าก็ขับช้าๆให้ดูแทนที่จะเข้าไปจอดให้เราลงเลย ฮ่าๆๆ


“มันใกล้จะมืดแล้วไว้พรุ่งนี้ก่อนกลับเราค่อยแวะเนอะ”


“ก็ด้ะ”


ผ่านเข้าไปลึกอีกนิดก็เป็นรีสอร์ตเลย ผมรีบวิ่งสำรวจไปรอบๆลืมพ่อหมีและน้องไปเลย เหมือนงานจะเนี๊ยบขึ้นและเปลี่ยนแปลงไปหลายอย่าง การตกแต่งภายในก็สวยสะดุดตามาก


“ชอบมั้ย”


“คนที่ได้มาพักต้องมีความสุขมากแน่ๆเลย”


“น้องเล็กชอบ ชอบๆๆๆๆ”


น้องบอกชอบๆๆ ย้ำอยู่อย่างนั้นแล้วขึ้นไปกระโดดบนโซฟา ป๊าจูงมือออกไปที่ระเบียงเห็นโขดหินเล็กใหญ่สลับซับซ้อนและลำธารตื้นๆ บนโขดหินก้อนใหญ่มีโต๊ะทานข้าวเล็กๆอยู่ด้วย อ่า ถ้าอากาศเย็นๆในตอนเช้ามานั่งกินเบรคฟาสต์ต้องอารมณ์ดีแน่ๆ >O<


“ป๊าจะเข้าไปดูไซต์ก่อสร้าง ต้องการอะไรก็ต่อสายไปได้เลย เบอร์อยู่ที่นั่นแหละ”


“คร้าบบบบบบ”


“พราว...”


“คร้าบบบบบบ”


“พราว”


“อะไรเหรอ”


“อย่าให้ได้เรียกเป็นครั้งที่สาม”


ผมทำปากยื่นแล้วเขย่งเท้าหอมแก้มซ้ายขวา หน้าผาก ปลายจมูก และก็จุ๊บที่ปากของป๊า แล้วกระซิบคำว่าขอบคุณเบาๆ ป๊าก็กุมหน้าผมให้รับจูบอ่อนโยนแล้วเราก็ยืนกอดกันอยู่ตรงนั้นจนผมเหลือบเห็นเด็กบางคนแอบดูแล้วกุมปากหัวเราะคิกคักอยู่หลังผ้าม่าน


“แอบดูเขาสวีทกันเหรอ”


“คิกๆๆ พี่พราวไม่จั๊กจี้เหรอ”


“ไม่สักหน่อย -/////-“


“แต่ทำไมน้องเล็กโดนแบบนี้ถึงจั๊กจี้ล่ะ”



จั๊กจี้ตอนป๊าเริ่มหนวดขึ้นเท่านั้นแหละ คันๆด้วย แต่วันนี้เกลี้ยงเกลาด้วยฝีมือช่างโกนหนวดในตำนานชื่อปานนนทลี ฮ่าๆๆ ว่าแต่...นายไปโดนหนวดใครตำ ตำตอนไหน = =; อาจจะเป็นพ่อน้องก็ได้ล่ะมั้ง


ตอนที่ป๊าออกไปด้านนอกเราสองคนก็นอนกลิ้งอยู่บนเตียงเบื่อๆหลังจากที่ลองของในห้องนี้มาจนหมดแล้ว ทุกอย่างดูอัตโนมัติสะดวกสบายไปหมด


“ง่วงจังแต่น้องเล็กลืมโพนี่ไว้ในรถ”


“ถ้าป๊ามาค่อยไปเอา ตอนนี้เราออกไปเล่นข้างนอกกันดีกว่า”


“ไปเล่นตรงไหนเหรอ”


ตาแป๋วมองผมอย่างใคร่รู้เต็มแก่ คริคริ ผมเล็งไว้ตั้งแต่ที่เห็นละ...


“ไปเล่นน้ำกัน”


พกเสื้อผ้ามาหลายชุดพอที่จะเปียกได้สักสี่ห้ารอบเถอะ


“แต่คุณครูบอกว่าถ้าเราจะไปเล่นข้างนอกต้องขออนุญาตผู้ปกครองก่อน”


“ก็พี่นี่ไงผู้ปกครอง อิอิ”


“เย้ๆๆๆๆ น้องเล็กอยากเล่นๆ”


พอหายกังวลกูกู้กีกี้ก็ลุกขึ้นชูมือกระโดดบนที่นอนจนตัวผมกระเด้งกระดอนตามไปด้วย เห็นตั้งแต่ในนี้แล้วว่าน้ำใสมาก ไหลไม่แรง และไม่ไกลจากบ้านพักนี้เท่าไหร่















[เฟิร์ส]


ผมเคยให้จักรินทร์มาดูงานแล้วรอบหนึ่ง แต่ตอนพรีเซนต์งานเห็นถึงจุดที่ไม่ชอบใจบ้างเล็กน้อยเลยสั่งแก้ไปและวันนี้เลยมาดูด้วยตัวเอง ถือโอกาสพาตัวเล็กมาเที่ยวด้วยเพราะบ่นเหลือเกินว่าผมไม่มีเวลาให้


“คุณปวีร์ดูบ้านต้นแบบหรือยังครับ”


“อ้อ พอดีผมมีทีมงานมาด้วยน่ะครับ ตอนนี้คงกำลังตรวจอยู่”


...เด็กสองคนนั่นคงจะรื้อเลยล่ะ หึหึหึ


ที่นี่เร่งทำงานยี่สิบสี่ชั่วโมงเพราะผมแก้บ่อยเลยช้ากว่าที่กำหนด บ้านที่ราคาต่อคืนแพงที่สุดก็คงจะเป็นบ้านที่ติดกับน้ำตก และบ้านพักทุกหลังมองออกมาจากระเบียงจะเห็นลำธารที่ทอดสายยาวมา ลำธารธรรมชาติมันไม่ค่อยสวยเท่าไหร่เลยต้องจัดแต่งกันอีกที


“ไอ้ดอนไปไหนวะ”


“มันไปส่องเด็กเล่นน้ำครับพี่”


“เด็ก? เด็กที่ไหนวะ”


เมื่อมาถึงจุดที่ต้องให้คนที่ชื่อดอนรายงานความคืบหน้าในส่วนที่เขาคุมงาน แต่ปรากฏว่าเจ้าตัวเขาไม่อยู่ ผมก็ไม่ได้ซีเรียสอะไรเพราะผมมาก่อนกำหนดที่บอกไว้ แต่ต้องคิ้วขมวดเพราะคำว่า ‘เด็ก’ เนี้ยล่ะ


“เด็กผู้ชายที่ไหนไม่รู้พี่โคตรน่ารัก ตัวงี้ขาวอย่างกะหยวก”


ชัดมั้ย? ครับ ชัดเลย ฮึ่มๆๆ


“พาฉันไปที”


“เอ่อ ครับนาย”


ผมเดินตามคนงานก่อสร้างไปก่อนจะได้เห็นภาพที่เด็กเล็กและเด็กโตที่สาดน้ำใส่กันอย่างดุเดือดเสียงหัวเราะใสก็ดังมาก่อน พอผมมาถึงคนงานสามสี่คนที่แอบดูอยู่หลังพุ่มไม้ก็สะดุ้งแทบจะกราบผมแล้วคลานออกไปจากที่ตรงนี้


“พราว!”


“ป๊า >O< เราเจอป๊าแล้ว”


“เย้ๆๆ”


เออดี เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย ทีนั่งรถมาเมื่อกี้ยังจะตีกันแย่งฟังเพลงอยู่เลย


“ขึ้นมาเดี๋ยวนี้”


ยัง... ยังไม่รู้ตัว ยังวิ่งหน้าบานแข่งกันมาหาผม พอลูกหมีจะกระโดดกอดผมก็เบี่ยงตัวหลบเพราะไม่อยากเปียกด้วยส่วนหนึ่งแต่อีกส่วนคือโมโหครับ


“ป๊าน่ะ”


“ป๊าน่ะอะไร แล้วใครให้ออกมาจากบ้านพราว นี่มันในป่าในเขานะ ยิ่งพาน้องออกมาด้วยอีก จิ๊ จะทำให้ป๊าเป็นห่วงไปถึงไหน ทิ้งให้อยู่เองไม่ได้เลยใช่มั้ยหืม โตแล้วยังคิดทำอะไรตื้นๆอีก ถ้าเป็นอะไรไปจะทำยังไง!”


“น้องเล็กบอกแล้วว่าเราต้องขออนุญาตก่อน” อเล็กซ์กระซิบพราว อีกคนเลยถลึงตาใส่น้อง


“ทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลังเลย ที่นี่ไม่ค่อยมีคนถ้าเป็นอะไรไปจะเรียกใครให้ช่วยหะ ยิ่งคิดป๊ายิ่งขึ้นนะรู้มั้ย ที่นี่มันมีแต่คน... จิ๊ ไม่อยากจะคิดโว้ยยยยยยย!”


ผมตะคอกต่อหน้าทุกคนในที่นี้ ไอ้ตัวเล็กที่หน้าดี้ด้าเมื่อกี้หดลงไปเหลือสองนิ้ว แก้มที่แดงปลั่งก็ซีดลงอย่างเห็นได้ชัด คงจะตกใจและอายพวกคนงานด้วย มันต้องดุบ้างแล้วล่ะ ที่นี่เป็นที่อโคจรแล้วพอนึกถึงไอ้พวกคนงาน(ที่ไม่แน่ใจว่าต่างด้าวหรือเปล่า)มาจ้องดูอย่างกับจะกลืนกินนั่นอีก คิดแล้วผมโมโหหน้ามืดกระชากแขนไอ้ตัวเล็กลากไปที่รถทั้งที่ยังสะอึกสะอื้นนั่นแหละ


“แล้วป๊าบอกแล้วว่าแต่งตัวออกไปข้างนอกยังไงตอนที่ป๊าไม่อยู่ด้วย เสื้อขาวใส่มาเล่นน้ำเนี้ยเห็นไปถึงไหนต่อไหนแล้ววะ! กลับบ้านไปป๊าจะเผาให้หมด อาเค้กอามาร์ชน่ะถ้าซื้อมาให้ใส่อีกป๊าจะไล่กลับบ้านแทบไม่ทันเลย”


“ฮึก... ฮึก คนใจร้าย! ฮือออ”


พราวร้องไห้แต่ไม่ยอมแพ้ยังพยายามจะเถียงอยู่ ผมยัดพราวเข้าไปในรถ อเล็กซ์ก็รีบเปิดขึ้นประตูด้านหลังเงียบๆ เบาะรถเปียกก็ช่างแม่ งแล้วตอนนี้ หนาวสั่นเพราะแอร์ก็ไม่สนใจละ ผมขับรถมาใช้เวลาเกือบสิบนาที แต่เด็กสองคนนี้เดินมาตามลำธารจนถึงที่ผมทำงานเนี้ยนะ ให้ตายเถอะ!!


“ฮึก หนูแค่มาเล่นน้ำเองนะ!”


“เล่นน้ำน่ะได้ป๊าไม่ว่า แต่แบบนี้มันใช้ได้มั้ย เดินมาทำไมถึงนี่ แล้ว...”


“ทำไมป๊าไม่ว่าอเล็กซ์บ้างล่ะ! ป๊าว่าแต่หนู ฮึก ฮือๆๆๆ”


“พราวเป็นพี่ไม่ใช่เหรอ ถ้าพี่ไม่นำแล้วน้องจะทำตามมั้ย!”



“ไม่อยากฟัง ไม่ต้องมาว่าแล้ว ฮึก!”


พราวงอเข่าขึ้นมากอดแล้วเบี่ยงตัวมองไปด้านนอกหน้าต่าง ตามใจมากเกินไปก็เป็นอย่างนี้แหละครับ ดุด่านิดหน่อยก็โกรธก็งอน เตือนอะไรไม่ค่อยได้ ยิ่งโตมาก็ยิ่งแก้ยาก แต่คราวนี้ผมจะไม่ง้อแล้ว ทำผิดแล้วยังจะดื้อเพ่งไม่น่ารักเลย พอถึงบ้านผมก็ลงจากรถไม่ได้พูดอะไรเลย ต่างคนต่างไปเด็กสองคนก็เข้าห้องนอนไป


ผมวางอาหารไว้เคาท์เตอร์ในส่วนของห้องครัวเล็กๆที่จัดโซนไว้อย่างลงตัว สักพักน้องอเล็กซ์ก็ออกปีนขึ้นเก้าอี้ทำตัวลีบๆนั่งรอกินข้าว


“พี่พราวล่ะครับ”


“พี่พราวบอกว่าน้องเล็กหักหลังอยู่ฝ่ายอาเฟิร์ส”


เด็กน้อยทำหน้าเศร้า จริงๆเลย พาลตลอดกับน้องก็ไม่เว้น ไม่อยากกินก็ไม่ต้องกิน เด็กดื้อไม่สนใจบ้างหวังว่าจะสำนึกนะ ผมแกะอุตส่าห์ให้คนงานไปซื้อกุ้งเผามาจากในเมืองให้หลายกิโลดลยแกะให้น้องอเล็กซ์กินแทน บังเอิญตาเหลือบไปมองกระจกระเบียงใสๆที่อยู่ตรงข้ามกับประตูห้องนอน เห็นลูกหมีดื้อแอบแง้มประตูออกมาดูด้วย หึหึหึ ผมทำเป็นไม่เห็นแล้วแกะกุ้งป้อนน้องอเล็กซ์ที่นั่งกินด้วยตามีความสุขสุดๆ ทำเสียงเคี้ยวยั่มๆๆด้วยอย่างน่ารัก


“น้องเล็กอิ่มหรือยังครับ”


“อิ่มครับ”


“กุ้งตัวสุดท้ายยังยัดได้อยู่มั้ย”


“ได้ๆๆ น้องเล็กขอ” ตาเป็นประกายเชียว



ปัง!


“อุ๊ย!”


อเล็กซ์สะดุ้งกับเสียงกระแทกปิดประตูเสียงดัง จากที่เราอยู่ด้วยกันมาตลอดชีวิตของพราวและค่อนชีวิตของผมทำให้ผมรู้เลยว่าไอ้ตัวเล็กได้งอนที่ผมไม่ยอมเรียกกินข้าวแล้วก็ไม่เหลือข้าวให้เขากิน แต่ที่สำคัญคือลูกหมีไม่มีพวกล่ะ เหอๆๆ ได้แกล้งไอ้ตัวเล็กคืนอารมณ์ผมก็เริ่มจะดีขึ้นเล็กน้อย


“ตอนแรกพี่พราวว่าจะเล่นแถวนี้แล้วแต่ว่าเราได้ยินเสียงเหมือนน้ำตก น้องเล็กก็เลยอยากจะไปดู”


“หืม?” ผมเลิกคิ้วเป็นเชิงถามเมื่อเด็กอนุบาลทำหน้าตาจริงจังและทำท่าทางเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมา


“น้องเล็กอยากไปดูเองจริงๆ อาเฟิร์สอย่าตีพี่พราวเลย น้องเล็กขอโทษ”


“อาไม่ได้จะตีพี่พราวครับ”


ถ้าพราวยังเล็กกว่านี้ก็คงต้องมีฟาดกันบ้างล่ะ แต่นี่โตพอที่จะมีวุฒิภาวะได้แล้ว


“แล้วใครเป็นคนชวนไปเล่นน้ำก่อน”


“น้องเล็กเอง”


“อาจะตีพี่พราวเพราะตามใจน้องในทางที่ไม่ดีนะ”


“ไม่ใช่ๆ พี่พราวเป็นคนชวนก็ได้ TOT”


เปลี่ยนคำเร็วมาก! ถึงจะยังเด็กแต่ก็ยังรู้จักที่จะปกป้องคนที่ตัวเองรักล่ะนะ


แต่ไม่ว่าใครจะเป็นคนชวน ใครจะเป็นคนอยากไปก็ถือว่าผิดหมดแหละ ผมเข้าไปอาบน้ำอาบท่าแล้วออกมาเห็นสองพี่น้องทะเลาะกันอีกแล้ว พราวเอาหมอนข้างมากั้นไม่ให้น้องเข้าไปนอนใกล้ ส่วนอีกคนก็กอดอกทำหน้าเชิดงอนๆใส่กัน


“ปิดไฟละนะ” ผมบอกนิ่งๆแล้วกดปิดไฟพรึบได้ยินเสียงตุบตับล้มตัวลงนอน วันนี้ไม่มีใครนอนกอดได้กลัวแน่ๆยิ่งต่างถิ่นด้วยแล้ว แสงสลัวยังพอให้เห็นอยู่บ้างผมเปิดโคมไฟแล้วหยิบตุ๊กตาโพนี่ที่ตกอยู่ข้างเตียงให้น้องเล็ก แต่เจ้าตัวน้อยกลับส่ายหน้า


“น้องเล็กกลัว”


“งั้นมากอดอา”


ผมกางแขนออกน้องก็พุ่งเข้าหาผม ได้ยินเสียงเด็กโตทุบที่นอนหายใจฟึดฟัดด้วย ความขี้หวงของไอ้ตัวเล็กมันน้อยซะที่ไหนล่ะ


น้องเล็กหลับสนิทเหลือแต่ผมกับน้องพราว รู้ได้ไงน่ะเหรอก็เด็กดื้อนอนดิ้นปดิ้นมาท้องร้องโครกครากน่ะสิ สักพักพราวค่อยๆขยับตัวโบกมือไปมาตรงหน้าผมเพื่อเช็คว่ายังหลับหรอยัง เงามืดมันมาตกตรงหน้าผมพอดีเขาเลยไม่รู้ว่าผมนอนลืมตามองอยู่


พอเห็นผมไม่กระดุกกระดิกตัวเล็กเลยย่องไปนอกห้องแล้วเปิดปิดประตูให้เบาที่สุด ผมรอเวลาแล้วค่อยตามออกไปเห็นพราวก้มๆเงยๆรื้อตู้เย็น(ที่ไม่มีอะไรเลย) และเปิดตูทุกตู้หาของกินแต่ไม่ยักกะเห็นจานกุ้งที่ผมเอาหนังสือนิตยสารปิดปากถ้วยวางไว้บนโต๊ะกินข้าว


“อุ๊ย!”


ไอ้ตัวเล็กเงยหน้ามาเห็นผมที่นั่งไขว่ห้างดูเขาอยู่ที่โต๊ะ แม้จะตกใจแต่ก็เม้มปากสะบัดหน้าหนีทันที พราวจะเดินกลับไปเข้าห้องแต่ผมคว้าแขนไว้เสียก่อน ใบหน้าเล็กหันกลับมาจิกมองผมเลยเปิดจานกุ้งให้เขาดู แกะเรียบร้อยพร้อมถ้วยน้ำจิ้มซีฟู้ด


“...”


“กินไม่กิน”


“...” พราวเชิดใส่พร้อมกับรั้งแขนตัวเองออก ผมเลยดึงเข้ามาไว้ในอ้อมกอด รัดแน่นแม้ว่าเจ้าตัวเขาจะดิ้นอย่างไม่เต็มใจ ดิ้นหนักเข้าก็ปล้ำจูบซะเลย


“อื้ออออ”


ดูดปากเล็กแรงๆแล้วแทรกลิ้นเข้าไปคลุกเคล้าควานเอาความหวานให้ชื่นใจทดแทนกับสิ่งที่เขาทำให้ผมหัวหมุนจนประสาทแทบกิน คราแรกก็ไม่ยอมดิ้นหนักเลยต้องตรึงลงบนโต๊ะแต่พอเคลิ้มเข้าก็จูบตอบกลับมาอย่างเคยชิน และผมก็ขึ้นแล้วไง ข้าวอะไรไม่ต้องกินมันละ ผมจัดการไอ้ตัวเล็กตรงนั้นแล้วไปต่อที่โซฟาในห้องรับแขก เด็กดื้อถึงจะสิ้นฤทธิ์กลับมาอ้อนเป็นแมวเช่นเคย


“ป๊าจ๋า อ๊ะ...” ปากบวมเจ่อและเหงื่อทำให้เด็กตรงหน้าเซ็กซี่ขึ้นไปอีก ผมรวบเอวบางให้มั่นแล้วซอยสะโพกเข้าหาเร็วยิ่งขึ้นพาทั้งตัวเองและคนรักให้เสร็จอย่างหวาบหวาม


“แฮ่กๆๆ”


จ๊วบบบบบบบบ


ดูดปากช่างเถียงแรงๆอีกครั้งไอ้ตัวเล็กก็ฟาดมือบนอกผมดังเพียะ ทำหน้างอน้ำตาคลอด้วยความเจ็บ


“ฮึก เจ็บนะ ปล่อยหนูเลย”


“เด็กดื้อก็ต้องโดนทำโทษอย่างนี้แหละ”


“หนูไม่ได้ดื้อ!”


“เถียงดีจั๊งงงงงง” ผมจะดูดปากอีกทีแต่ใบหน้าจิ้มลิ้มเบี่ยงหลบเลยกัดแก้มนิ่มอย่างหมั่นเขี้ยว พราวร้องเจ็บน้ำตาไหลพราก


“คนใจร้าย! ฮึก ไม่อยากอยู่ใกล้”


“นี่ยิ่งกว่าอยู่ใกล้อีกนะครับ”


ผมบอกแล้วขยับสะโพกที่ส่วนนั้นของเรายังรวมกันเป็นหนึ่งอยู่ พราวทำหน้าเสียวแต่กัดริมฝีปากตัวเองไม่ยอมครางเสียงหวานออกมา กะจะต่ออีกยก แต่...


โครกกกกกกกกกก


“หึหึหึ หมีดื้อเอ้ย”


ผมจุ๊บหน้าผากมนแล้วขยี้ผมนุ่มจากที่ยุ่งอยู่แล้วให้ยุ่งไปอีก


ผมถอนตัวออกแล้วรีบคว้ากางเกงในมาใส่ให้ตัวเล็กก่อนที่น้ำรักของผมจะไหลย้อนออกมาเปื้อน ช้อนร่างเล็กขึ้นไว้ในวงแขนด้วยท่าอุ้มเจ้าสาวพาไปที่โต๊ะอาหาร เสื้อและกางเกงพราวถูกขว้างไปทางนั้นทางนี้เกลื่อนห้อง ส่วนตัวผมเสื้อผ้ายังอยู่ครบครับ


“ยกเท้า”


“เจ็บ”


“หึหึหึ” เจ็บดิก็ผมใส่ไม่ยั้งอ่ะ


พราวจับไหล่ผมแล้วยกเท้าใส่กางเกงที่ผมกางไว้ให้ กินข้าวให้เสร็จเดี๋ยวไปจัดการพราวในห้องน้ำต่อ เอ่อ หมายถึงว่าไปเอาน้ำออกจากช่องทางด้านหลังของพราวครับ ไม่ใช่ใส่เข้าไปอีก ฮ่าๆๆ


ผมหยิบจานข้าวไปเวฟให้ตัวเล็กที่นั่งกินกุ้งหน้างอแต่ปากเคี้ยวตุ้ยๆ


“นั่งได้มั้ย หรือจะนั่งตักป๊าครับ”


“ไม่ต้องมายุ่ง”


“พราว...”


ผมยกร่างเล็กมานั่งซ้อนบนตักพร้อมกับกอดเอวบางไว้


“...”


“พราวก็น่าจะรู้นะว่าป๊าดุพราวทำไม”


“แต่ป๊าดุหนูต่อหน้าคนอื่น”


“โอเค เรื่องนั้นป๊าขอโทษ แต่พราวจะให้ป๊าดุพราวตอนที่ถึงกรุงเทพเหรอไง”


“ไม่ใช่!”


“ก็นั่นไง ไม่ว่าจะต่อหน้าใครถ้าทำผิดป๊าก็ต้องดุ หรือว่ายังไม่รู้ตัวว่าตัวเองทำผิด?”


“รู้!”


“...”


“หนูขอโทษ”


ก็แค่เนี้ย!



“พราวไม่รู้เหรอว่าป๊ารักพราวมากแค่ไหน ถ้าพราวเป็นอะไรไปป๊าจะอยู่ยังไงล่ะ ป๊าถึงได้ดุได้ว่าเพื่อไม่ให้พราวทำอีก ไม่อยากให้หนูเป็นอันตรายรู้ไหมครับ”


“หนูขอโทษจริงๆ ฮึก หนูไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้นเลย ฮึก แค่หนูคิดถึงป๊าทุกอย่างก็ดูปลอดภัยไปหมด หนูจะเดินไปที่น้ำตกเพราะหนูคิดว่าป๊าก็คงอยู่แถวนี้ไม่ไปไกลจากหนู ฮือออ ถ้าหนูเป็นอะไรไปจริงๆป๊าก็ต้องมาช่วยหนู ฮึก เป็นคนแรกเหมือนทุกที ฮึก”


โอเค ผมเข้าใจละ


ผมนั่งกอดไอ้ตัวเล็กกินข้าวคุกน้ำตาจนเขาอิ่มก็พาไปจัดการล้างเนื้อล้างตัว พอเข้านอนก็มีน้องอเล็กซ์นอนตรงกลาง โดยมีพราวกอดไว้ก่อนแล้วก็มีผมกอดทั้งคู่ไว้อีกที


“พรุ่งนี้พูดกับน้องดีๆนะครับ”


“ครับ หนูรักป๊านะ จุ๊บ!”



พราวยื่นหน้ามาจุ๊บปากผมก่อนจะไปจุ๊บหัวน้องเล็กที่นอนซุกอกพราวอยู่ รู้สึกเหมือนกำลังมีครอบครัวแบบ พ่อแม่ลูก ยังไงไม่รู้^^





--------------------------------------------------
นุ้งเล็กเรียกชื่ออาเฟิร์สชัดนะ แต่ทำไมเรียกพี่เอิร์ทเป็นพี่เออได้น้า (โปรดติดตามตอนต่อไป) กำ... 555

พักสเปฯไว้เพียงแค่นี้เนอะ ไว้อ่านเรื่องยาวๆดีกว่า(ปัญหาคือเมื่อไหร่เท่านั้นแหละ อิอิ)

[dahlia]

อ่านตอนพิเศษแล้วก็คิดถึงเรื่องนี้ ยังทะเลาะกันไม่เปลี่ยนแปลง 5555

[haru_na]

  พราวน่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

[Akikojae]

ป๊าดุพราวทำมายยย แงๆๆๆ
น้องเล็กจ๋าไม่อ้วนหรอกน้าาา
อิอิ น่ารักจังเลย คิดถึงมากๆเลยค่าาา
 

[titansyui]

 

[minneemint]

รอพี่เอริธ์กับน้องเอล็ก

[B52]

เมื่อไรน้องเล็กจะโต

[mild-dy]

น้องพราวน่ารักตลอดดดดดดด

รออ่านภาค 2 ค่ะ

[GF_pp]

รอครอบครัวสุขสันต์   ป๊า พราวและน้องเล็ก

และก๊รอคู่น้องเล็กกะพี่เออด้วย 555.

เอ๊ะเห็นมีตอน่น้องเล็กบอกเหมือนว่าโดนจุ๊บด้วยจะใช่พี่เอิร์ทรึป่าวน้าาาา 

[pui]

น่ารัก^/////^

[koikoi]

 

[inloverNUN]

รอน้องเล็กกะพี่เออ 55

[Eliz]

ชอบมากๆ เลยค่า น้องพราวกับน้องเล็กน่ารักจริงๆ เลยยยยย

[Chk~a]

น่ารักมาเลยค่ะเรื่องนี้ อ่านไปยิ้มไป น้องพราวกับป๊า

คู่คุณพ่อกับภีมก็เคมีเข้ากันนนนน

[CorNnE PRiNCeS]

 

ยอบคุณคับ

[Chise]

เรื่องนี้สนุกมากๆๆๆ ตามมาอ่านจากคู่พี่เออกับน้องอ้วนค่ะ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งค่ะ

[Aumy8059yaoi]

อยากอ่านคู่พี่เอิร์ธน้องอเล็กล่ะ รอๆๆๆๆๆ

[twinmonkey0311]

         พึ่งได้เข้ามาอ่าน ป๊ากับน้องพราวน่ารักมากกกกกกกกอ่ะ   

[vodkakoy]

สนุกกมาก 

[Wereena]

ตามมาจากเรื่องของพี่เออกะน้องเล็กล่ะ อิอิ รอเรื่องนั้นนานๆชักลงแดง เพิ่งอ่านตอนแรก แต่ท่าทางน่ารักไม่แพ้เรื่องนั้น  ว่าละก็ไปอ่านต่อดีกว่า

[ขนมโก๋]

ขอบคุณคนเขียนสำหรับนิยายดีๆจ้า

[mu_mam555]

อ๊ากกกกกกก ชอบเรื่องนี้มากกกกกก น่ารักมากเลย

[nonamekeaw]

อยากอ่านตอนพราวเรียนมหาลัย คงสนุกมากแน่ๆ ป่วนม. แตก 555+

[pp_song]

น่ารักมากเลย ชอบมากกก

ขอบคุณนะคะ ^^

[littlepink]

อ่านจบแล้ว เย้ !! น่ารักมากจ้าาาาา