ตอนที่ 5
“ทำไมครับพ่อ เขาดีกว่าแม่ตรงไหนครับ พ่อถึงกล้าบอกว่ารักเขา ทั้งๆที่พ่อยังมีแม่ มีผม จนวันนี้ แม่ต้องมาตายเพราะเขา แต่พ่อก็ยังบอกว่า เขาคือคนที่พ่อรัก ทั้งๆที่เขาเป็นผู้ชาย ทั้งๆที่เราเข้าใจว่าเค้าคือเพื่อนตายของพ่อ ผมกับแม่โง่มากใช่มั้ยครับ ที่ไม่เคยรู้เลยว่าผู้ชายกับผู้ชายจะรักกันได้เกินกว่าคำว่าเพื่อน พ่อนอนกับแม่จนมีผม เค้านอนกับใครจนมีขลุ่ยออกมา แต่ว่าพวกผมไม่ได้เกิดมาด้วยความรัก ผมเกิดมาเพราะว่าหน้าที่ใช่มั้ยครับพ่อ”
“ไม่ใช่ คุณคนเดียวเป็นลูก เป็นลูกที่พ่อรัก แล้วขลุ่ยก็เป็นลูก เป็นลูกที่ลุงกรณ์รัก”
“แล้วแม่ละครับ พ่อรักแม่มั้ย พ่อรักแม่รึเปล่า”
“แม่เป็นคู่ชีวิตของพ่อ”
“แต่ ไม่ใช่คนรักใช่มั้ยครับ ใช่มั้ยครับพ่อ อะไรครับที่แม่ไม่มีให้ เซ็กส์แบบถึงใจพ่อเหรอครับ เพราะผู้ชายด้วยกันถึงจะรู้ใช่มั้ยครับว่าต้องการอะไร เพราะอย่างนี้ใช่มั้ยครับ พ่อถึงให้เค้าอยู่ในตำแหน่ง คนรัก ใช่มั้ยพ่อ”
“ไม่ใช่ เซ็กส์ต่างจากรักนะ ลูกไม่เข้าใจ”
“ใช่ ผมไม่เข้าใจหรอก ไม่มีวันจะเข้าใจ แต่พ่อไม่ต้องกลัวหรอกนะ อีกไม่นานผมจะเข้าใจ ผมจะพิสูจน์เองว่ามันต่างกันยังไง รักระหว่างผู้หญิงและผู้ชาย”
“คุณคนเดียว ลูกอย่าทำแบบนั้น มันไม่ใช่เรื่องที่ลูกต้องมาหาคำตอบ ถึงลูกหามันก็ไม่เจอถ้าลูกให้อารมณ์โกรธตามหา ให้ทุกอย่างมันเป็นอดีตเถอะนะ ในเมื่อคุณกรณ์ก็ตายไปแล้ว แม่ก็ตายไปแล้ว ตอนนี้เรามีกันแค่สามคน เราเดินไปข้างหน้าได้มั้ย”
“ผมจะไม่เดินไปไหน ถ้าผมพิสูจน์ไม่ได้ว่าเพราะอะไรพ่อถึงรักเค้า แม่ต้องตายเพราะทนกับความอัปยศนี้ไม่ได้ ใครที่มันมีส่วนก็ต้องชดใช้”
“แล้วคุณคนเดียวจะเสียใจ”
“ผมยอมเสียใจ”
“คุณ คนเดียวจะไม่มีวันรู้หรอกว่า ทำไมพ่อถึงกล้าบอกว่ารักคุณกรณ์ คุณคนเดียวจะไม่มีวันเข้าใจว่าทำไมพ่อถึงรักผู้ชายด้วยกัน ความแค้นมันพิสูจน์ความจริงไม่ได้หรอกลูก”
“แล้วผมต้องใช้อะไรพิสูจน์ล่ะ เซ็กส์เหรอ ผมจะลองฝืนใจทำแบบนั้นก็ได้ ในเมื่อพ่อทำได้ ผมก็ทำได้เหมือนกัน”
“ไม่ ใช่เซ็กส์ คุณคนเดียวจะไม่มีวันรู้ ถ้าคุณคนเดียวไม่ได้รัก ถ้าคุณคนเดียวรักผู้ชายด้วยกันขึ้นมาวันไหน วันนั้นคุณคนเดียวจะเข้าใจว่าทำไมพ่อถึงได้รักคุณกรณ์”
ไม่รู้ว่าวันนั้นที่พ่อบอกมันจะมีมั้ย
แต่คนที่จะพิสูจน์ ผมบอกได้คำเดียวว่ามีแล้ว
ตัวแทนของใครคนนั้น ไม่ใกล้ไม่ไกล และเขาจะไม่มีวันไปจากผม
ถ้าไม่ใช่คำสั่ง........ขลุ่ยต้องรับผิดชอบทุกอย่างแทนเค้าคนนั้น
แสง ไฟวาบสุดท้ายดับลง พร้อมแรงอัดที่สูดแน่นเข้าเต็มปอดก่อนระบายออกมาเป็นควันสีเทาพวยพุ่งไปใน อากาศ ปลายเท้าบดขยี้ก้นบุหรี่ให้ไฟมอดสนิทอีกครั้ง แหงนหน้ามองฟ้าสูดอากาศบริสุทธ์เข้าปอดไปเจือจางกับสารนิโคตินที่อัดเข้าไป ก่อนหน้านั้น
ครั้งแรกที่คุยกับพ่อหลังจากที่แม่ตาย หลังจากนั้นก็ไม่มีครั้งไหนที่สองพ่อลูกจะพูดคุยกันด้วยดีอีกเลย คุณคนเดียวรู้ว่าพ่อมีเหตุผล เพียงแต่เหตุผลนั้นเป็นเหตุผลที่คุณคนเดียวรับไม่ได้
ใครจะไปรับได้!!!!!!
เกิด มาเพิ่งเคยรู้ว่ารักแบบคนรักกับรักแบบคู่ชีวิตให้ความหมายต่างกัน ทั้งๆที่ความรักทั้งสองอย่างนั้นควรจะต้องเกิดขึ้นกับคนเพียงคนเดียว แต่พ่อก็ยังจะแยกมันออกมาเป็นสองทางจนได้ พ่อแยกคนรักออกจากคู่ชีวิต
ถ้า ไม่มีพ่อขลุ่ยเป็นตัวแปร ป่านนี้ครอบครัวคุณคนเดียวคงจะอบอุ่นไม่แพ้ครอบครัวไหนๆแน่ ถึงแม้ก่อนหน้าที่จะรู้ความจริงอันน่าชิงชังนั้น ครอบครัวคุณคนเดียวจะเป็นแบบนั้นก็เถอะ
เพิ่งจะรู้ว่าที่จริงแล้ว ความอบอุ่นจอมปลอมนั้นคือบรรยากาศที่ถูกสร้างขึ้นเพื่อให้ครอบครัวเป็นครอบ ครัวและเพื่อให้เชิดหน้าชูตาอยู่ในสังคมชั้นสูงได้สง่างามเหมือนเดิม
มันก็แค่ใส่หน้ากากเข้าหากัน
ในเมื่อความจริงในสังคมมันเป็นแบบนั้น คุณคนเดียวก็ทำได้
คุณคนเดียวมีเมียเป็นผู้ชายเหมือนที่พ่อมี แต่ขลุ่ยไม่ใช่คู่ชีวิตหรือคนรักหรอกนะ
ขลุ่ยจะมายืนตรงจุดนั้นไม่ได้หรอก ไม่มีวันได้
ที่ ผ่านมาเคยเอ็นดูขลุ่ยที่เป็นเด็กมองโลกในแง่ดี สดใสร่าเริงได้แม้จะกำพร้าแม่ เพราะตัวเองไม่มีน้องจึงสนิทกับขลุ่ยได้ง่ายๆมองเด็กคนนี้เป็นน้องชายตลอดมา ไม่คิดไม่ฝันเลยว่าเด็กหัวอ่อนว่าง่ายอย่างขลุ่ยจะทำใจยอมรับได้กับเรื่อง นี้
เหอะ! ถึงจะมองโลกในแง่ดีแค่ไหนแต่รับเรื่องแบบนี้ได้มันเกินไปจริงๆ มันเห็นแก่ตัวเกินไป ขลุ่ยรับได้ยังไงที่พ่อตัวเองมีอะไรกับผู้ชายด้วยกันในฐานะคนรัก ที่สำคัญเค้าคนนั้นมีครอบครัวที่อบอุ่นแล้วและเราสองครอบครัวเป็นมิตรที่ดี ต่อกัน ต่อให้เคยรักกันมาก่อนแค่ไหนคุณคนเดียวไม่สนใจหรอก ในเมื่อพ่อกับแม่ทำทุกอย่างถูกต้องตามกฎหมาย สังคมและผู้ใหญ่รับรู้ ยังไงแม่คุณคนเดียวก็ได้ชื่อว่าเป็นเมียพ่อ แล้วพ่อขลุ่ยเป็นใคร ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วก็ยังทำเรื่องอัปยศแบบนี้ได้มันก็คงไม่ต่างอะไรกับชู้ แหละนะ แล้วลูกชายที่รับรู้ความจริงแล้วยังรับได้ มันคนนั้นก็ต้องได้รับโทษที่ทำลายครอบครัวคนอื่น
พ่อขลุ่ยทำลายชีวิตแม่คุณคนเดียวโดยตั้งใจ!!
แล้วเลือดเนื้อเชื้อไขของผู้ชายคนนั้นจะไม่ใช่ผู้สมรู้ร่วมคิดไปได้ยังไง?
คุณคนเดียวไม่เชื่อหรอก ไม่เชื่อเด็กหลอกลวงอย่างขลุ่ยอีกแล้ว!!
โธ่เว้ย!!!
สิ้นเสียงสบถความซวยตกอยู่ที่ข้าวของที่อยู่ใกล้รัศมีขาที่เหวี่ยงถึงแถวนั้น
แม่ง เอ๊ย โกรธเค้า เกลียดเค้า แต่ก็คิดถึงเค้าทุกที ทุกอย่างทรยศคุณคนเดียวหมดเลย ไม่เว้นแม้กระทั่งความรู้สึก ให้มันได้อย่างนี้สิ ถาโถมเข้ามาเลยนะไอ้ความรู้สึกบ้าๆพวกนี้ ถาโถมเข้ามาเลยเอาให้คลั่งตายไปเลยยิ่งดี เบื่อตัวเองที่งี่เง่าแบบนี้เต็มทีแล้วเหมือนกัน
เสียงโครมครามที่เกิด จากโทสะทำลายข้าวของดังไปถึงคนที่อยู่ในห้องน้ำให้รีบวิ่งหน้าตาตื่นออกมา ทั้งๆที่หยดน้ำยังเกาะพราวไปทั้งตัว ผ้าเช็ดตัวสีขาวที่พันมาลวกๆหมิ่นเหม่จะหลุดแหล่มิหลุดแหล่เผยให้เห็นเนินอก สีน้ำนมอวดร่องอกยั่วน้ำลายคนมองให้ต้องกลืนน้ำลายหนืดเหนียวลงคอยากเย็น
แต่ไม่ใช่คุณคนเดียวในตอนนี้แน่ๆ
ไม่ ใช่เพราะเคยเห็นร่างของหญิงสาวตรงหน้ามาหลายครั้งแล้ว ไม่ใช่ภาพที่เห็นไม่เซ็กซี่ไม่เย้ายวนอารมณ์ดิบในกาย แต่ตอนนี้คุณคนเดียวไม่มีอารมณ์จะทำอะไรแค่นั้นเอง สีหน้าที่เคยตื่นตระหนกตกใจในตอนแรกค่อยๆเปลี่ยนเป็นเขินอายเมื่อมองกวาดไป ทั่วห้องแล้วเห็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่มีอะไรบุบสลายนอกจากที่เขี่ยบุหรี่กับกระถางต้นไม้เล็กๆนอกระเบียงที่ยัง เปิดค้างเอาไว้ มือที่จับชายผ้าเหนือเนินเนื้อแน่นจึงค่อยๆยัดขมวดลงไปให้เรียบร้อยขึ้น
“เกิดอะไรขึ้นคะคนเดียว”
“ไม่มีอะไร ถอยหลังมาสะดุดกระถางต้นไม้นิดหน่อย”
‘นิด หน่อย’ ที่ว่าก็แค่ชั้นไม้วางกระถางแคคตัสทั้งแถบตลอดแนวฝาผนังร่วงลงมากระจัด กระจายหาดีไม่ได้ และถังสแตนเลสเขี่ยบุหรี่ด้านบนใส่ทรายเอาไว้ล้มกลิ้งทรายรวมถึงขี้เถ้า บุหรี่กระจายไปทั้งระเบียง แค่นั้นเอง ความเสียหายนิดหน่อยที่ว่าของคุณคนเดียว
“วันนี้ค้างด้วยกันที่นี่กับเมย์นะคะ”
“ไม่ได้หรอก วันนี้ต้องกลับบ้าน”
“เป็นคำสั่งของพ่อเหรอคะ”
“หึ ไม่มีใครสั่งหรอก แต่ถ้าคนเดียวจะกลับบ้านมันคือการตัดสินใจที่ไม่เปลี่ยนแปลง เมย์รู้ใช่มั้ย”
คน ฟังพยักหน้ารับรู้ ไม่มีคำถามเซ้าซี้ให้คุณคนเดียวต้องขัดเคืองใจอีก ร่างบอบบางเดินเข้ามาใกล้ เอามือคล้องแขนคุณคนเดียวเอาไว้ใบหน้าซบกับหัวไหล่คล้ายจะออดอ้อน รอยยิ้มบางเบาส่งให้เหมือนกำลังรอรางวัลอะไรสักอย่าง
ริมฝีปากเจือกลิ่น บุหรี่จางๆโผเข้าหาริมฝีปากบางที่เผยอรับอยู่แล้วอย่างรู้ใจ ก้อนเนื้อนิ่มบดเบียนกันอยู่ชั่วอึดใจเท่านั้นแล้วก็ผละออกมา เหลือเพียงร่องรอยคำถามไว้ในหน่วยตาของฝ่ายตรงข้าม เรื่องคุณคนเดียวอารมณ์ไม่ปกตินั้นพอจะเข้าใจ แต่แบบนี้เค้าเรียกบดปากไม่ใช่บดจูบอย่างที่เคยได้รับ
“ไปแต่งตัวซะ พรุ่งนี้คนเดียวจะมารับ”
ทิ้ง ท้ายคำพูดไว้แค่นั้น ให้ความหวังไว้แค่ว่าจะมารับ แต่ไม่บอกว่าตอนไหน ไม่มีเวลาให้เอ่ยถามสักข้อสงสัย แผ่นหลังกว้างก็หายวับไปพร้อมบานประตูห้องที่ปิดเข้าหากันตามเดิม
เสียงกรีด ร้องที่ดังไล่หลังบานประตูที่ปิดสนิทนั้นเรียกร้องความสนใจของคนที่เพิ่งออก ไปเพียงแค่ชะงักฝีเท้าแล้วไหวไหล่สองสามครั้งก่อนจะก้าวเดินต่อไปเหมือนรู้ อยู่แล้วว่าเหตุการณ์นี้จะเกิดขึ้น
ทั้งๆที่ชื่อเสียงคุณคนเดียวที่ เปลี่ยนแปลงรวดเร็วเสียยิ่งกว่าซินามิดังกระฉ่อนไปทั่วมหาลัย ตั้งแต่เกิดเหตุการณ์สูญเสียครั้งยิ่งใหญ่คราวนั้น ใครๆก็รู้ดีว่าไม่มีคุณคนเดียวที่อ่อนโยนและใจดีอีกต่อไปแล้ว ทั้งๆที่รู้กันดีว่าใครที่เดินเข้ามาในชีวิตคุณคนเดียวตอนน้ำเชี่ยวกรากแบบ นี้ อาจจะถูกเขี่ยทิ้งเมื่อไหร่ก็ได้ที่ทำให้คุณคนเดียวเบื่อหน่ายขึ้นมา แต่ถึงจะรู้แบบนั้นก็ยังมีคนเสนอตัวเข้ามาให้คุณคนเดียวควงในฐานะแฟนใหม่ไม่ ซ้ำหน้า ทุกคนพร้อมที่เสี่ยง
น้องเมย์เป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่ อยู่ในฐานะ ‘แฟน’ ของคุณคนเดียวได้นานกว่าใคร ดาวคณะบริหารที่หนุ่มๆในมหาลัยหมายปองเดินเข้ามาขอเบอร์คุณคนเดียวพร้อม เพื่อนๆกลุ่มใหญ่ ความน่ารักสดใสและดีกรีดาวมหาลัยไม่ใช่ประเด็นที่ทำให้ตกลงคบกับน้องเมย์ แต่เป็นเพราะคุณคนเดียวชอบให้โอกาสคนต่างหาก ถ้าคิดว่าใครจะทนรับกับคุณคนเดียวที่เป็นแบบนี้และพร้อมจะเข้าใจคุณคนเดียว ได้ คำว่า ‘แฟน’ ก็ไม่ได้ยากอย่างที่สาวๆหลายๆคนเข้าใจหรอก ถึงแม้หลายคนอาจจะต้องการเข้าหาเพื่อชื่อเสียงว่าเคยควงกับชายหนุ่มคนดัง ของมหาลัยเพื่ออะไรสักอย่างหนึ่งก็เถอะ ในเมื่อคุณคนเดียวตกลงว่าเป็นแฟนก็ต้องให้เกียรติไปตามนั้น
เครื่อง ยนต์รถหรูถูกสตาร์ทอุ่นเครื่องพร้อมออกตัวตลอดเวลา แต่คุณคนเดียวไม่พร้อมจะเหยียบคันเร่งตอนนี้ โทรศัพท์ในมือกดไปหาปลายทาง ไม่ต้องรอนานให้อารมณ์เสียอีกรอบก็มีเสียงตอบรับกลับมาจากปลายสาย
“สวัสดีค่ะ”
“นมเหรอครับ”
“อ้าว คุณคนเดียว
“คุณขลุ่ยดีขึ้นแล้วล่ะค่ะ”
“คุณคนเดียวไม่ได้อยากรู้สักหน่อย”
“เหรอค่ะ งั้นนมเล่าสู่ให้ฟังก็แล้วกันนะคะ ว่าแต่โทรเข้าบ้านมีอะไรหรือเปล่าค่ะ”
“เปล่าครับ โทรมาว่ามีอะไรเหลือให้คุณคนเดียวทานบ้าง ตั้งแต่เที่ยงยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย”
“มีเยอะเชียวค่ะ วันนี้คุณผู้ชายมีกินเลี้ยงกับลูกค้า ส่วนคุณขลุ่ยเธอกินข้าวต้มไปได้แค่สามคำก็วางแล้วค่ะ ดมเอากลิ่นมากกว่า”
“ทำไม ไม่บังคับให้กินเยอะกว่านี้ เดี๋ยวก็หายช้า เค้าหาเรื่องไม่อยากทำงานให้คุณคนเดียวนมก็ดูเอาแล้วกันคุณขลุ่ยคนดีของนม น่ะเจ้าเล่ห์แค่ไหน”
“ใครว่าละคะ เธอบอกว่าเธอหายดีแล้วต่างหาก หน้ายังซีดเซียวอยู่เลย ลุกขึ้นได้แต่เดินยังไม่ค่อยจะไหว นี่งอแงจะไปเรือนโน้นไปจัดตารางเรียน นมเลยบอกว่าให้อยู่รอคุณคนเดียวอนุญาตก่อน”
“รอคุณคนเดียวทำไม ตัวใครตัวมันสิครับนม คุณคนเดียวต้องการแค่เค้ากลับมาทำหน้าที่ตัวเองเหมือนเดิมก็แค่นั้น อย่างอื่นไม่อยากจะสนใจหรอก ไม่เกี่ยวกัน”
“งั้นนมให้เธอไปเรือนโน้นนะคะ”
“ไม่ต้อง อวดดีตลอดแหละคนดีของนมอะ ถ้ากลับเรือนโน้นแทนที่จะหายป่วยคงได้ล้มหัวฟาดพื้นตายกลางทาง”
“คุณคนเดียวก็ พูดอะไรไม่รู้ค่ะ ไม่ดีเลยนะคะ นมไม่เคยสั่งสอนแบบนี้นะคะ”
“ครับ เรื่องนี้คุณคนเดียวเรียนรู้เอง อีกสิบห้านาทีคุณคนเดียวไปถึง บอกให้คนที่หายป่วยแล้วลงมาเตรียมอะไรไว้ให้กินด้วย”
“นมเตรียมให้ก็ได้ค่ะ คุณขลุ่ยเพิ่งหลับไปเมื่อกี้”
“นอนได้ก็ตื่นได้ครับนม ไหนว่าหายดีแล้ว นมจะปลุกเองหรือจะรอคุณคนเดียวไปปลุกก็ได้นะครับมีทางเลือกให้สองทาง”
“ค่ะๆ เป็นหน้าที่นมดีกว่าค่ะ นมจะรอนะคะ”
“ครับผม”
ไม่เคยมีครั้งไหนสักครั้งที่รับรู้เรื่องขลุ่ยแล้วไม่หงุดหงิด ต้องมีเรื่องให้คุณคนเดียวไม่สบอารมณ์จนได้สิน่า
ไม่ ถึงสิบห้านาทีตามที่บอกไว้กับนมล้อรถคันหรูก็เทียบท่าหน้าบ้าน ถึงจะทำใจกับความเงียบที่เกิดขึ้นได้ไม่นานเท่าไหร่แต่คุณคนเดียวก็เริ่มชิน กับความเงียบเหงาวังเวงของบ้านนี้แล้ว เมื่อก่อนเคยมีแม่มายืนรอรับพร้อมรอยยิ้มอยู่หน้าบ้าน แต่วันนี้มีเพียงคนรถที่รอรับกุญแจเพื่อเอารถไปเก็บในโรงจอดเท่านั้น
ไฟ ทุกห้องปิดมืดยกเว้นทางเดินไปสู่ห้องทานอาหาร เงาคนสองคนกับลังเคลื่อนไหวในห้องนั้น คงจะเป็นใครไปไม่ได้ถ้าไม่ใช่เด็กอวดดีคนนั้นกับคุณนมที่เลี้ยงดูกันมา ตั้งแต่เล็กแต่น้อย
“แฮะ แฮ่ม”
แกล้งกระแอมให้คนที่กำลังแยก น้ำฝรั่งกับกากออกจากกันให้ผินหน้ามาหา ใบหน้ายังซีดเซียวตามที่นมรายงานทุกอย่าง แววตายังร่วงโรยเหมือนคนไม่สบายเหมือนเดิม ไม่มีอะไรที่บ่งบอกว่าเด็กอวดดีคนนี้หายป่วยแล้ว ที่เห็นว่ามีเรี่ยวแรงลุกขึ้นมาจัดนู่นเตรียมนี่ได้คงไม่พ้นฝืนร่างกายทำ แน่ๆ ริมฝีปากแห้งผากถูกกัดข่มอาการต่อต้านของร่างกายจนซีดขาวมองไม่เห็นสีสดของ ริมฝีปากที่แท้จริงขนาดนั้น
ก็ดี...อวดเก่งได้ขนาดนี้จะได้อยู่ให้คุณคนเดียวทรมานไปนานๆ
“หายแล้วใช่มั้ย”
“ครับ”
“นมบอกว่านายจะไปโรงเรียน”
“ครับ”
“เก่งนี่ เพิ่งจะหายไม่ใช่เหรอ ไปโรงเรียนแล้วก็กลับมาไม่สบายอีก ไม่ต้องไปหรอกยังไม่ให้ไป”
“แต่ใกล้สอบแล้วนะครับ ปลายเทอมแล้วขลุ่ยจะต้องเตรียมสอบเอ็นทรานซ์ ถ้าไม่ไปเรียนจะต้องตามเพื่อนไม่ทันแน่ๆ”
คน ที่ว่าง่ายไม่ได้รับคำอย่างสองคำถามแรกอีกแล้ว เสียงคัดค้านออกมาจากปากแห้งผากให้คนถามนึกขุ่นใจ ปากระล่ำระลักร้องขอแววตาตื่นตะหนกปิดไม่มิด มันทั้งน่าโกรธและน่าแกล้งไปพร้อมๆกันนั่นแหละ
“แล้วถ้าล้มป่วยไปอีกจะทำยังไง อย่ามาทำเป็นเก่งนะ เมื่อคืนยังเหมือนจะเป็นจะตายอยู่เลย”
“ค่อยยังชั่วขึ้นเยอะแล้วครับ กินยาอีกมื้อก็คิดว่าน่าจะหายดี”
“เป็นหมอหรือไงถึงได้รู้ดีขนาดนั้น”
“เปล่าครับ”
“ไว้รอดูพรุ่งนี้ก่อนแล้วกันแล้วจะบอกว่าให้ไปหรือไม่ให้ไป ออกไปตักข้าวได้แล้ว หิวจนไส้จะออกมาเดินสายประท้วงแล้ว”
“ครับ”
หัวข้อ: คุณคนเดียวแต่เราสองคนByTRomance[ แจ้งเลขพัสดุ Box & คุณคนเดียว] P.1,39,40 (อ่าน 418821 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก