38. พี่เสือ น้องกระต่ายกับเด็กคนนั้น
คุณจามจุรียืนหอบกระเป๋าพะรุงพะรังอยู่หน้าบ้าน มีสามียืนส่งสายตาเป็นห่วงอยู่ข้างๆ
"เสือ ล็อกหน้าต่างดีๆ นะ อย่าลืมปิดประตู ปิดไฟล่ะ"
"ครับ"
"ถ้ามีอะไร อย่ารีบตัดสินใจ รีบโทรหาแม่ เข้าใจไหม ?"
"ครับ"
คุณแม่มองสองพี่น้องต่างไซส์ ผิวขาวกับดำปื๋อแล้วได้แต่ถอนหายใจ จะให้ห่วงขนาดไหนก็ต้องไปอยู่ดี เธอจึงสั่งกระต่าย
"กระต่ายอย่าดื้อพี่เสือนะ ห้ามออกไปไหน กับข้าวแม่ทำไว้ให้แล้ว มีอะไรแปลกๆ ให้รีบโทรบอกแม่"
กระต่ายน้อยเกาะแขนพี่เสือแน่น พยักหน้ารัวเร็ว
"คุณจุ๋ม" คุณฉัตรชัยเรียกเบาๆ คุณแม่สั่งและกำชับเรื่องโน้นเรื่องนี้มาได้เกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว ถ้ายังไม่รีบออกล่ะก็จะเจอกับรถติดแน่ๆ
คุณแม่กัดริมฝีปาก เลยได้แต่พยักหน้าก่อนจะออกจากบ้านอย่างเป็นห่วง
คืนนี้คุณแม่กับคุณพ่อต้องไปบ้านสวน เพราะคุณป้าเพ็ญไม่สบาย คุณพ่อคุณแม่เลยต้องไปเยี่ยม
แต่เพราะเด็กๆ ใกล้สอบปลายภาค คุณแม่เลยจำใจทิ้งบ้าน ให้เด็กๆ อยู่ตามลำพัง ถึงแม้ป้าเพ็ญจะหัวเราะร่า บอกมาว่า
'ไม่เป็นไรจุ๋ม พี่แค่ตกบันได ดูเด็กๆ เถอะ'
แต่คุณแม่กลับไม่เห็นแบบนั้น เพราะป้าเพ็ญช่วยเด็กนักเรียนที่กำลังจะตกบันไดที่โรงเรียน แต่ป้าเพ็ญก็แก่พอสมควรแล้วจึงไม่มีแรงจะยื้อเด็กไว้ทัน เลยกลายเป็นกลิ้งตกบันไดแทน
ผลก็คือ ป้าเพ็ญขาหัก ต้องเข้าเฝือกและหยุดงานยาว ถึงจะมีพี่หน่อยคอยดูแล แต่พี่หน่อยก็ยังเป็นเด็ก ส่วนคุณย่าคุณยายก็แก่มากแล้วระหว่างที่คนดูแลที่คุณยายจ้างมาดูแลยังไม่มา คุณแม่เลยต้องไปช่วยดูแลไปก่อน
สองพี่น้องโบกมือลาคุณแม่จนลับตา พี่เสือจูงมือน้องเข้าบ้าน ล็อกประตูแน่นหนา เปิดหนังให้น้องดู ส่วนตัวพี่เสือนั่งอ่านหนังสืออยู่ใกล้ๆ
กระต่ายนั่งดูได้ไม่นานก็เริ่มยุกยิก กระโดดนั่งตักพี่ชายหน้าตาเฉย ไม่พอ ก้นกลมๆ นั่นยังเด้งไปเด้งมาบนตัวพี่ชายอีกด้วย
พี่เสือปิดหนังสือฉับ คิ้วขมวดอย่างข่มอารมณ์ เจ้าตัวนุ่มช่างขยันเร้าอารมณ์เหลือเกิน! "มีอะไรครับ ?"
"หนูอยากกินสเลิปปี้" น้องตอบตาแป๋ว
พี่ชายกุมขมับ "กินน้ำส้มแทนได้ไหมคนดี ?" ไม่ใช่แค่เพราะคุณแม่สั่งไว้หรอก แต่ตอนนี้เริ่มค่ำแล้ว พี่เสือไม่อยากให้น้องออกจากบ้าน
กระต่ายที่ทุกครั้งจะว่านอนสอนง่าย วันนี้กลับเอาแต่ใจ เจ้าตัวเล็กเลยทำแก้มป่อง ตาพองเหมือนกระต่ายตะกละตอบ อีท่าแบบนี้พี่เสือไม่เคยสอน คงจะติดจากเพื่อนที่โรงเรียนมา พี่เสือใจแป้ว
ก็น่ารักร้ายกาจแบบนี้ไงเล่า ให้ใจแข็งยังไงไหว
เหลือบดูนาฬิกาแล้วถอนหายใจ ยังไม่หกโมงดี แต่ช่วงนี้มืดเร็ว หันกลับมาดูน้องน้อยที่ตอนนี้ทำปากยื่น กอดอกแล้วก็พ่ายแพ้
"ก็ได้ครับ ไปเปลี่ยนชุดแล้วไปกัน อย่าเถลไถลนะ" จะทิ้งน้องไว้คนเดียวก็เป็นห่วง คนทั้งซอยรู้ถึงความน่ารักของน้องเล็กดีแล้วไหนจะพวกจิ๊กโก๋ประจำซอยอีกล่ะ พี่เสือเลยรีบคว้าเงินที่คุณแม่ทิ้งไว้ให้ จูงมือน้องออกจากบ้าน
กระต่ายเกาะแขนพี่เสือแจ เพราะไม่บ่อยนักจะได้ออกมานอกบ้านเวลาค่ำๆ โดยไม่มีผู้ใหญ่ พอถึงหน้าปากซอย เจ้าตัวเล็กรีบวิ่งถลาเข้าหาเซเว่น ตรงดิ่งไปยังมุมน้ำหวานเกล็ดหิมะ พี่เสือเดินวนรอบๆ เขาไม่ใช่คนช่างกินจุบจิบเหมือนกระต่าย เลยไม่ได้อะไรติดมือมานอกจากหนังสือพิมพ์ ส่วนกระต่ายน้อยหลังจากกดสเลิปปี้จนเต็มแก้วแล้ว ยังไม่ทันที่พี่ชายจะเตือนว่าจะกินไม่หมด ร่างเล็กๆ ก็ยัดแก้วน้ำหวานใส่มือพี่ชายและวิ่งปรูดคว้าตะกร้า ตรงไปยังโซนขนมหวาน
พี่เสือถอนหายใจ แต่ก็ยิ้มอย่างเอ็นดู
เงินที่คุณแม่ทิ้งไว้ให้เกือบจะไม่พอ พี่เสือเลยจำใจควักเงินตัวเองออก นี่ถ้าไม่ใช่กระต่ายที่เขารัก ก็ไม่มีทางทำให้คนงกเงินอย่างพี่เสือออกเงินได้หรอก
ยังไม่พอ น้องเล็กยิ้มแฉ่ง ถือแต่แก้วพลาสติกใบโต บรรจุน้ำหวานเกล็ดหิมะจนพูน แลบลิ้นสีชมพููน่ารักเลียไปด้วย ส่วนขนมถุงใหญ่ปล่อยให้พี่ชายถือ
ตามทางกลับ บรรดาร้านรวงเริ่มเก็บของกันแล้ว สองพี่น้องเดินจนถึงครึ่งซอยก็ต้องหยุด เพราะระหว่างร้านซ่อมจักรยานและบ้านนายตำรวจผู้ใหญ่นั้นมีซอกเล็กๆ ที่ไม่ได้ใช้ประโยชน์อะไรและถังขยะใบใหญ่ตั้งอยู่
เสียงนั้นดังตุ๊บตั๊บ และมีเสียงสะอื้นออกมาเป็นระยะๆ ด้วย
กระต่ายขมวดคิ้ว กระตุกชายเสื้อพี่ชาย
"พี่จ๋า เสียงอะไรน่ะ ?"
คนตีกันน่ะสิ... เหมือนจะมีเด็กโดนรุมด้วย หากพูดแบบนี้กระต่ายต้องกังวลแน่ๆ พี่เสือเลยตอบเรียบๆ
"ไม่มีอะไรหรอก ไปกันเถอะ"
พี่ชายรีบรุนหลังน้องเล็กให้ออกจากที่เสียงภัย แต่กระต่ายกลับยืนนิ่ง ทำหน้ายุ่ง
"เสียงคนนี่นา... เราเข้าไปดูหน่อยไหม ?"
"อย่าไปเลย มันอันตราย รีบกลับบ้านไปดูการ์ตูนดีกว่า" พี่เสือปราม คว้าแขนน้องออกเดิน แต่กระต่ายก็ไวทายาท กระโดดตุ๊บเดียวก็ไปถึงซอกเล็กๆ นั้นแล้ว
ร่างเล็กอุทานเบาๆ พี่เสือต้องรีบวิ่งตามมา "พี่เสือ...! คนโดนรุมทำร้าย!"
พี่ชายถอนหายใจเฮือก มองดูเด็กหนุ่มในซอยรุมทำร้ายร่างเล็กๆ ขาวๆ กลางวง มีหยดเลือดเปรอะเปื้อน
"พี่เสือ ทะ ทำไงดี ?" กระต่ายละล่ำละลักบอก "เค้าจะตายมั๊ย ? พี่จ๋า"
"เรากลับบ้านแล้วเรียกตำรวจดีกว่า" พี่เสือตัดบท ไม่อยากเข้าไปยุ่งกับจิ๊กโก๋ มีแต่เสียกับเสีย แต่น้องเล็กช่างไม่รู้ถึงภัยอันตรายเลย
"ไม่ได้นะ! ถ้าทิ้งไว้..." กระต่ายตกใจ เสียงดังไปหน่อย เด็กกลุ่มนั้นหันกลับมามองที่ปากตรอก ชี้มือชี้ไม้มายังทั้งคู่
พี่เสือดึงตัวน้องไปด้านหลัง เตรียมรับมือกับเด็กกลุ่มใหญ่ กระต่ายตัวสั่นอย่างหวาดผวา ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเห็นคนตีกันจะๆ แบบนี้เลย ทำไมคนพวกนั้นน่ากลัวนักนะ กระต่ายกับพี่เสือไปทำอะไรให้กัน
นักเลงกลุ่มนั้นรามือจากร่างเล็ก แล้วตรงมายังสองพี่น้อง พี่เสือขมวดคิ้วมุ่น ดวงตาดุวาววาบ
ถ้าหากแค่พี่เสือคนเดียว... พี่เสือมั่นใจว่าชนะแน่ๆ แต่ตอนนี้มีกระต่ายน้อยอยู่ด้วย พี่เสือต้องพะว้าพะวงแน่
ระหว่างที่พี่เสือคิดหากทางรับมือนั้น อันธพาลก็ก้าวเข้ามาใกล้เรื่อยๆ เสียงเฮโลดังลั่น มีแต่คำหยาบคายทั้งนั้น
กระต่ายหลับตาปี๋
แต่แล้ว.... เด็กกลุ่มนั้นกลับเบรกกึ้ก แล้ววิ่งไปคนละทาง สองพี่น้องจึงหันกลับไปดูด้านหลัง ก็พบกับ
"ซ้อ เถ้าแก่ คุณลุงขรรค์!" พี่เสืออุทานพลางยกมือไหว้
ชายวัยกลางคน ร่างสูงใหญ่ ท่าทางมีอำนาจ ไว้หนวดเคราเป็นระเบียบยิ้มน้อยๆ ในชุดเครื่องแบบสีกากี
ตอบเสียงสบายๆ "ไม่เจอกันนาน เสือเป็นไงบ้าง ?"
ชายคนนี้คือคุณลุงขรรค์ นายตำรวจวัยใกล้เกษียณเจ้าของบ้านหลังงามติดตรอกนี่เอง
"สบายดีครับ" พี่เสือพบคุณลุงนานๆ ครั้งตอนออกมาจ๊อกกิ้ง กระต่ายน้อยเลยพลอยยกมือไหว้ตาม
"อ้าว นี่มีแฟนแล้วเหรอ ? ร้ายนะเรา" ลุงขรรค์แซวเมื่อเห็นเจ้าตัวขาวยกมือไหว้ แต่แอบอยู่หลังร่างสูง
ซ้อเง็กและเถ้าแก่หัวเราะ "ม่ายใช่ อาขรรค์ นี่กาต่าย เป็นน้องอาเสือ ฝาแฝด"
ลุงขรรค์ทำหน้าพิลึก "ฝาแฝด ?"
สองพี่น้องพยักหน้ารับ
"เด็กพวกนี้ ร้ายจิงๆ" เถ้าแก่บ่น พลางเดินเข้าไปในตรอก พยุงร่างเล็กที่โดนซ้อม ลุงขรรค์จึงถอนหายใจ
"ออกไปเดินเล่นกับพวกเถ้าแก่แป๊บเดียว บ้านผมกลายเป็นซ่องโจรไปแล้ว"
ซ้อเง็กส่ายหน้า "อาขรรค์ต้องดูแลลีๆ แล้ว ตงนี้มันเปลี่ยวอยู่"
ลุงขรรค์เดินตามเถ้าแก่ กระต่ายเลยตามไปบ้าง มีลุงตำรวจใจดีอยู่ด้วยคงไม่น่ากลัวเท่าไหร่
"อ๊ะ!" กระต่ายอุทาน
เพราะร่างนั้นคลุกฝุ่นมอมแมม มีรอยช้ำทั่วตัว ใบหน้าบูดเบี้ยว ปากแตก คิ้วแตก เลือดยังไหลไม่หยุดจากแผล
พี่เสือช่วยลุงขรรค์และเถ้าแก่พยุงเด็กคนนั้นขึ้นมา ซ้อเง็กรีบหยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับเลือดให้หนูน้อย
"โถ... ยังเด็กอยู่เลย อายุพอๆ กับอาหมวยละมั้ง ?"
ลุงขรรค์พยักหน้า "ไปทำแผลก่อนดีกว่า ไปโรงพยาบาลใกล้ๆ นี่นะครับ"
คณะผู้ใหญ่สาม เด็กสามจึงค่อยๆ เดินออกจากที่เกิดเหตุ กระต่ายสังเกตว่า ในมือของเด็กคนนั้น กุมบางอย่างไว้แน่น แม้เล็บจะฉีดขาดหมดแล้วก็ตาม
หลังส่งเด็กคนนั้นขึ้้นรถไปแล้ว ซ้อเง็กกับเถ้าแก่จึงเดินมาส่งสองพี่น้องกลับบ้าน ก่อนจะเข้าบ้าน ซ้อดึงตัวพี่เสือไปกระซิบ
"อาขรรค์ให้อั๊วะมาถาม ตอนที่ลื้อเห็นเด็กโดนซ้อม เด็กมันโดนข่มขืนไหม ?"
พี่เสือขมวดคิ้ว มองไปยังเถ้าแก่ที่ชวนกระต่ายน้อยคุยง่วนแล้วค่อยตอบ "ไม่ครับ แต่ก่อนหน้านั้นผมไม่ทราบ"
"ลีแล้ว... ขอให้ไม่โดนเถอะ" ซ้อถอนหายใจอีกคำรบหนึ่ง
เหตุการณ์เย็นวันนั้นพี่เสือโทรแจ้งคุณแม่ครบถ้วนกระบวนความ คุณแม่ตอบกลับมาว่าให้ระวังตัว พรุ่งนี้คุณแม่จะไปหาลุงขรรค์เอง
เช้าถัดมา พี่เสือจึงจูงมือน้องไปโรงเรียนตามปกติ เด็กน้อยอย่างกระต่ายคงจะลืมเรื่องเมื่อวานหมดแล้ว เมื่อวันนี้จัมโบ้เอาเกมกดรุ่นใหม่มาอวด เล่นเอาน้องเล็กตาตั้ง ตื่นเต้นจนตัวลอยขอยืมเล่นเสียงแจ๋ว
"โบ้ๆ ขอต่ายเล่นหน่อยๆ"
ทุกทีจัมโบ้จะยิ้มกริ่ม วางท่าเหมือนป๋าใส่กระต่ายน้อย แต่วันนี้กลับพะว้าพะวงชอบกล คนทั้งกลุ่มมองหน้ากันแล้วยิ้้มเจ้าเล่ห์ ก็หางตาของเพื่อนขี้อวดมันแลไปทางใครบางคนที่นั่งอ่านหนังสือเรียนอย่างขยันขันแข็ง!
"กระเจี๊ยบขยันชิบ" ลูกโป่งเอ่ยลอยๆ ทำหน้าเหรอหรา สอางค์ยิ้มกริ่มเสริม
"นั่นสิ..."
"เกี่ยวไรกะกู" จัมโบ้ตอบเสียงดัง เหงื่อแตกพลั่ก "เกมนี่กูจะให้ต่ายน้อยเล่น!"
กระต่ายน้อยเงยหน้าขึ้นสบ ดวงตาใสแจ๋ว ไม่ทันเพื่อนๆ แล้วด้วยความที่ยังเด็กกว่าใคร
เลยกระโดดรับเกมมาแล้วยิ้มซื่อๆ
พี่เสือกลับคว้าเกมกดออกจากมือน้องอย่างง่ายดาย "กระต่ายครับ"
น้องร้องดังลั่น กระโดดหยองแหยงตามมือพี่ชาย "พี่เสือ หนูจะเล่น!"
พี่เสือแค่ยกมือขึ้นหน่อย น้องเล็กก็จนปัญญาจะเอื้อมแล้ว ทันใดนั้น ฝนก็เอ่ยออกมาอย่างเจ้าเล่ห์
"ต่ายน้อย พี่เสือจะให้กระต่ายเอาเกมกดไปให้กระเจี๊ยบจ้ะ"
กระต่ายน้อยอ้าปากหวอ ดวงตาเริ่มมีน้ำตาคลอหน่วยแล้ว มองเกมกดในฝันอย่างระทม โถ กระต่ายน้อยยังไม่ทันจะได้เล่นเลยก็โดนชิงไปเสียแล้ว
"ทำไมอ้ะ ?"
"เพราะว่า เมื่อเช้านี้ จัมโบ้สัญญาว่าจะให้กระเจี๊ยบเล่นคนแรก" สอางค์ตอบ กอดไหล่ปลอบใจน้องน้อย กระต่ายน้อยครางฮือ ไม่ต้องสงสัยว่าเชื่อที่เพื่อนบอก
"จริงเหรอ พี่เสือ ?" น้องถามเสียงเบาหวิว
พี่ชายก็รับมุขสอางค์ด้วย พยักหน้ารับแล้ววางเกมกดลงบนมือน้องชาย "จริงครับ พี่เสือได้ยินเหมือนกัน จริงมั๊ยวะโบ้ ?"
จัมโบ้อ้าปากค้าง หน้าแดงก่ำ มือไม้ยกอย่างเงอะงะ "อะ... เออ"
"เพราะฉะนั้น กระต่ายน้อยเอาไปให้กระเจี๊ยบนะครับ" พี่เสือกำชับ จริงๆ ไม่อยากยุ่งเรื่องของเพื่อนนักหรอก แต่พอแหย่แล้วก็สนุกดีเหมือนกัน
"ได้จ้ะ" น้องเล็กว่าง่าย ลืมสงสัยว่าทำไมต้องให้ตนเองเอาไปให้
ร่างเล็กๆ เดินไปยังหน้าห้อง ยืนคุยกับหัวหน้าห้องสักพัก ก่อนเจ้าตัวจะหันมาทางจัมโบ้ ใบหน้าซีดเหลืองนั้นแดงเป็นตำลึงสุก สองสาวหัวเราะคิกคัก
"กูว่าละ ถ้าคนอื่นเอาไปให้ กระเจี๊ยบมันต้องไม่รับแน่ๆ"
"ไม่มีใครกล้าปฏิเสธต่ายน้อยหรอก"
จัมโบ้หน้าแดงไม่แพ้กัน สะบัดหน้าหนี ตอบเสียงลั่นๆ "กูก็ไม่ได้อยากให้มันเล่นหรอก! ของกูออกจะแพง แค่สงสารคนที่เอาแต่เรียนหนังสือแค่นั้นเอง!"
"โถ.... โถ.... กูสงสารมึงมากกว่าจัมโบ้!" ลูกโป่งบอกเสียงยาน
พี่เสือนึกว่าน้องเล็กจะลืมเรื่องเมื่อวานไปหมดแล้ว แต่พอเดินเข้าซอยเท่านั้น มือน้อยที่กอบกุมพี่ชายอยู่ก็ดึงสะกิดยิกๆ
"พี่เสือๆ ไปบ้านลุงขรรค์กันนะ"
"หืม ?"
น้องเล็กกัดริมฝีปาก ท่าทางเคร่งเครียด "หนูเป็นห่วงคนเมื่อวานจัง"
พี่ชายวางอุ้งมือน้อยไว้ในมืออย่างอ่อนโยน ถึงกระต่ายน้อยจะยังเด็กมาก แต่ก็อ่อนโยนและห่วงใยคนอื่นมากเช่นกัน ร่างสูงจึงกอดเอวบางให้ประชิดตัว กระซิบตอบ
"กลับบ้านก่อนนะที่รัก เดี๋ยวคุณแม่จะไปด้วยครับ"
น้องพยักหน้าตอบ
สิบนาทีต่อมา หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว คุณแม่ก็พาลูกชายสองคนมายืนหน้าบ้านหลังใหญ่ กดออดได้ไม่นาน แม่บ้านของลุงขรรค์ก็มาเปิดประตูพร้อมรอยยิ้ม
เด็กๆ เพิ่งเคยมาบ้านคุณลุง แค่ประตูทางเข้าก็ใหญ่โตแล้ว ไหนจะห้องนั่งเล่นอีก
ร่างเล็กๆ ของป้าแขไข ภรรยาลุงขรรค์เดินเข้ามาต้อนรับ รอยยิ้มอ่อนโยนประดับบนใบหน้า คุณแม่รีบยกมือไหว้พร้อมๆ กับลูกชาย
"ดิฉัน จามจุรีค่ะ คุณแขไข เมื่อวานคุณขรรค์ช่วยเด็กๆ จากอันธพาลไว้ วันนี้เลยมาขอบพระคุณค่ะ"
คุณแขไข ในชุดเสื้อแขนกระบอกสีขาว ฉลุลายกับผ้าถุงสีน้ำเงิน แม้จะดูมีอายุมากแล้ว แต่ก็ดูสง่างาม นุ่มนวลยิ่งนัก เธอตอบพร้อมรอยยิ้ม
"คุณจุ๋มนี่ ไม่ใช่ใครที่ไหน คนกันเองทั้งนั้น มาเถอะจ้ะ ไปนั่งคุยกันสบายๆ ดีกว่า"
พอนั่งบนโซฟาสีทองปุ๊บ น้ำใบเตยสดหอมกรุ่นก็มาเสิร์ฟทันที ป้าแขไขยิ้มจนตาหยีมองสองฝาแฝด
"นี่น้องกระต่ายกับเสือสินะคะ? เมื่อวานคุณขรรค์เล่าให้พี่ฟังแล้ว"
สองพี่น้องเลยยกมือไหว้อีกรอบ
"จำป้าได้ไหมลูกน้องกระต่าย ? ป้าชอบไปซื้อขนมหนูที่ร้านซ้อเง็ก"
น้องกระต่ายเอียงคอคิดสักครู่ ก่อนจะร้องเสียงดัง "อ๋อ!" สตรีท่าทางนุ่มนวลที่ชอบมาคุยกับซ้อเง็กนี่เอง วันไหนถ้าเธอมาทันก็จะเหมาขนมของกระต่ายไปด้วย
คุณแม่ส่งสายตาดุๆ ให้ลูกชายคนเล็ก ข้อหาส่งเสียงดังเสียงมารยาท แต่คุณป้ากับหัวเราะร่วน
"ไม่เป็นไรหรอกคุณจุ๋ม เด็กๆ มีชีวิตชีวาดี..."
คุณแม่เลยได้แต่หัวเราะแหะๆ ขอโทษแทนลูกชายก่อนจะส่งกระเช้าผลไม้จากบ้านสวนให้ พี่เสือที่รับหน้าที่หิ้วมาตั้งแต่บ้านเลยวางบนโต๊ะ คุณป้าเลยเรียกแม่บ้านให้มารับไปปอก
"สดดีจัง ขอบคุณมากนะคะ ไม่ต้องก็ได้นะคะ เพราะยังไงก็เป็นหน้าที่ของคุณขรรค์อยู่แล้ว"
กระต่ายน้อยเห็นท่าทางจะหมดบทสนทนาแล้ว เลยรีบดึงเสื้อพี่ชายให้ถามอาการของเด็กเมื่อวาน พี่เสือยังไม่ทันจะอ้าปากแต่คุณป้าสังเกตเห็นก่อน
"มีอะไรหรือเปล่า กระต่าย ?"
น้องเล็กย่นคอ รีบหลบหลังพี่ชาย เอ่ยเสียงตะกุกตะกัก "เอ่อ... หนู... เอ่อ... ผม เรื่อง... เด็ก..."
"พูดดีๆ สิลูก" คุณแม่อายจังเลย กระต่ายน้อยหนอ ยังกลัวคนแปลกหน้าไม่เปลี่ยน แต่คุณแขไขเข้าใจดี เธอเป็นคนรักเด็กอยู่แล้ว จึงบอกกระต่ายเสียงปราณี
"มานี่สิลูก มาหาป้า"
กระต่ายก้าวออกจากหลังพี่ชายกล้าๆ กลัวๆ แต่พี่เสือพยักหน้าให้จึงยอมไปนั่งข้างๆ คุณป้า
"ตัวเกร็งเชียว กลัวป้าเหรอลูก ?" ป้าแขไขหัวเราะ กระต่ายน้อยคนซื่อพยักหน้ารับ
"ป้าไม่น่ากลัวนะ ป้ามีขนมให้ด้วย" เธอยกมือเรียกสาวใช้ให้เสิร์ฟของว่าง ไม่นานนัก ขนมจ่ามงกุฏสีทองอร่ามก็เสิร์ฟบนจานแก้วใบเล็ก
"ขนมหวานครับผม ลองทานดูนะ"
กระต่ายน้อยหยิบเข้าปากตามคำสั่ง แล้วพบว่า ขนมอร่อยมาก พอเงยหน้ามองคุณป้าใจดี ก็พบแต่รอยยิ้มอบอุ่น
"อร่อยไหม ?"
"อร่อยครับ" กระต่ายตอบเรียบร้อย
"ทีนี้บอกป้าได้หรือยัง มีอะไรอยากคุยกับป้า ?"
เสียงอ่อนโยน มือที่ลูบหัวอย่างอ่อนโยนทำให้สัตว์เล็กอย่างกระต่ายผ่อนคลาย พอวางใจแล้วก็ค่อยๆ ถามป้าแขไขเสียงเบา
"หนู... ผมอยากทราบเรื่องของเด็กเมื่อวานครับ"
"ที่กระต่ายกับพี่เสือช่วยไว้เหรอจ๊ะ ?"
ใบหน้านวลแดงขึ้นเล็กน้อย กระต่ายเขินที่มีคนบอกว่ากระต่ายช่วยคนไว้ "ฮะ"
คุณป้าผ่อนลมหายใจ "ปลอดภัยแล้วจ้ะ คุณลุงพาเค้าไปส่งแล้ว เค้าบอกมาด้วยว่าขอบคุณมาก"
รอยยิ้มสบายใจค่อยปรากฏบนใบหน้าขาวผ่อง "ดีจังเลย..."
"กระต่ายกับพี่เสือเป็นเด็กดีนะ ห่วงใยคนอื่นด้วย"
คราวนี้คุณแม่หน้าบาน
สามคนแม่ลูกลากลับ คุณป้าคุยกับคุณแม่สักครู่หนึ่ง สีหน้าคุณแม่ก็เปลี่ยนไป
"จริงเหรอคะ ?" คุณแม่อุทาน
"พี่ตั้งใจจะรับน้องยู เด็กคนนั้นน่ะค่ะมาเลี้ยงเป็นลูก คุณจุ๋มก็ทราบ ลูกพี่โตๆ กันหมดแล้ว ไปอยู่เมืองนอกกันหมด ทิ้งคนแก่สองคนอยู่ด้วยกัน มันก็เหงา"
"คุณนายใจดีมากเลยค่ะ"
ป้าแขไขหัวเราะ ลดเสียงเบาลง "เรียกพี่เถอะค่ะ คนกันเองทั้งนั้น คือมันมีเรื่องว่า.... น้องยูแกไม่ยอมน่ะสิคะ"
"เอ๊ะ ?"
"แกมีแม่... แม่แกเป็นผู้หญิงหากินน่ะค่ะ พี่กับคุณขรรค์เป็นห่วง ทั้งโน้มน้ามทั้งขู่ให้มาอยู่ด้วยกัน แกก็ไม่ยอม แกบอกว่าทิ้งแม่แกไม่ได้" คุณป้าถอนหายใจเฮือก
"โถ...." คุณแม่ร้องได้คำเดียว เพราะได้ยินจากคุณลุงว่าเด็กคนนั้นอายุเท่าๆ พี่เสือน้องกระต่าย ความเป็นแม่ทำให้รู้สึกสงสารเด็กน้อยเหลือเกิน
"แม่แกสติไม่ค่อยดีด้วย แต่เป็นคนสวยทีเดียว... บางวันก็ตีลูก น้องยูแกก็อดๆ อยากๆ ไม่ค่อยได้เรียนหนังสือ... เมื่อวานที่เกิดเรื่อง น้องยูแกโดนแม่ล็อกไว้ในห้องเกือบสามวัน ไม่ให้ข้าวไม่ให้น้ำ แกเลยทุบหน้าต่างออกมา ไม่มีเงินติดตัวซักบาทเดินเร่ร่อนขอทานมาเรื่อย จนมาถึงหน้าปากซอยเรานี่แหละค่ะ พวกเด็กอันธพาลไปซื้อของแล้วทำเศษเหรียญตก... น้องจุ๋มคะ เด็กมันหิวโหย ไม่คิดอะไรทั้งนั้น แค่เห็นเศษเหรียญ น้องยูเลยรีบเก็บมา แกบอกแกแค่อยากกินข้าว แต่โดนอัธพาลรุมไปซ้อม"
คุณแม่กัดริมฝีปากแน่น ไม่อาจตอบอะไรได้ คุณป้าส่ายหน้า
"ดีที่ไม่โดนข่มขืนค่ะ น้องยูแกน่ารักเอาเรื่องนะคะ เห็นว่าพ่อเป็นญี่ปุ่น แม่แกเคยไปหากินแถวพัทยาแล้วพลาด... ท้อง พ่อแกก็ไม่คิดจะรับผิดชอบอะไร เลยปล่อยเอาไว้ตามยถากรรม"
"จุ๋มก็อยากช่วยนะคะ" คุณแม่บอก
คุณป้ายิ้มเศร้า "พี่ให้เงินกับเสื้อผ้าแกไป เมื่อวานพอเอาไปส่ง แม่แกตีลูกต่อหน้าพวกพี่เลยค่ะ ลูกน้องคุณขรรค์ต้องมาช่วยห้าม แม่แกคว้าเงินที่พี่ให้ไปหมด พี่พูดอะไรไม่ออก คุณขรรค์โมโหจัดเลยอบรมไปทีหนึ่ง ท่าทางแกหงอไปเหมือนกันแต่พี่ยังไม่ค่อยวางใจ วันนี้เลยวานคุณขรรค์ไปดูอีกรอบ แต่แกหอบน้องยูหนีไปแล้วค่ะ"
คุณแม่นิ่งงัน ส่งเสียงร้องอย่างตกใจ "เอ๋!?"
หลังจากนั้นคุณแม่ก็จูงมือลูกชายสองคนกลับบ้านด้วยสีหน้าว่างเปล่า ทั้งพี่เสือและน้องกระต่ายต่างแปลกใจ เพราะคุณแม่ไม่เคยมีสีหน้าแบบนี้มาก่อน พอถึงบ้าน คุณแม่คว้าตัวลูกชายสองคนมากอดแน่น พี่เสือแน่ใจว่ารู้สึกได้ถึงน้ำตาอุ่นๆ หยดลงบนไหล่
"แม่ฮะ ?" กระต่ายน้อยเรียกเสียงเบา
"ต่ายน้อย... พี่เสือ...." คุณแม่กัดริมฝีปากแน่น "รับปากแม่ซิลูก"
"ครับ ?"
คุณแม่ผละตัวออก จ้องมองลูกชายทั้งสองคนที่เริ่มเติบโตเป็นหนุ่มน้อย คนหนึ่งใบหน้าหวาน น่ารัก ผิวขาวสะอาด ตัวเล็กน่าทนุถนอม อีกคนกลับตัวโต ผิวสีเข้ม ตาดุคมเรืองรอง
...อาจเพราะอยู่ด้วยกันทุกวัน คุณแม่เลยลืมสังเกตลูกๆ ว่าโตมาขนาดนี้แล้ว...
"รับปากแม่นะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น อย่าทิ้งกันนะ พี่เสือต้องรักน้องมากๆ อย่าทิ้งน้อง ต่ายน้อยก็อย่าดื้อพี่เสือนะลูก" คุณแม่กระชับสองมือจากลูกชายทั้งสองแน่น
พี่เสือจ้องตาคุณแม่แน่วแน่ เสียงตอบรับหนักแน่น เคร่งขรึม "ครับ"
กระต่ายน้อยแม้จะไม่รู้สาเหตุ แต่เสียงหวานที่ตอบรับก็มั่นคง "ฮะ"
คุณแม่ได้แต่หลุบตาลง ลูกทั้งสองไม่อาจคาดเดาได้เลยว่ามารดาคิดอะไรอยู่ หากแต่ความรัก ความผูกพันธ์ที่มี ทำให้สองพี่น้องยื่นมือไปโอบกอดไหล่ผอมของคุณแม่ หวังเพียงจะถ่ายทอดความมั่นคง อบอุ่นให้
คุณแม่ไม่ตอบรับคำใด
....
//
หัวข้อ: Tiger&Bunny : พี่เสือร้ายกับน้องกระต่ายน้อย เปิดจองแล้วค่ะ P.136 15/11/15 (อ่าน 1184310 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก