ตอนที่ 7
สบตา
“มึงงง ดูนี่สิ ๆ” ว่าแล้วก็โชว์โทรศัพท์ให้ผองเพื่อนดู
เมื่อเจอแก๊งผองเพื่อนทั้งสามคนผมก็ไม่รีรอที่จะโชว์ผลงานที่เกิดขึ้นเมื่อคืนให้พวกมันดู โต๊ะไม้ใต้ตึกคณะถูกจับจองตั้งแต่เช้าเพราะต้องรอเข้าเรียนคาบเช้า
“เอาเรื่องว่ะ เจอกันไม่นาน สถานการณ์มันคืบหน้าไปขนาดนี้เลยหรอ” ไอ้กันต์ลูบคางไปพยักหน้าไป ทำหน้าทำตาเหมือนจะไม่เชื่อสิ่งที่ได้เห็นตรงหน้า
“เพื่อนเราก็ไม่ได้หน้าเหี้ยอย่างที่คิดนี่หว่า” ไอ้คิมโพล่งขึ้นมา
“อ้าว พูดงี้อยากโดนตีนแต่เช้าเลยหรอ”
“อุ๊ยอ๊าย ขอแรง ๆ เลยพี่นนท์ขา ขอตรงบั้นท้ายแรง ๆ เลย อ๊าห์” ไอ้คิมหันตูดมาให้ผมและตบแปะ ๆ แถมทำท่าทางล้อเลียนอีกต่างหาก
“วอนละมึงงง มึงโดนแน่”
ผมวิ่งไล่เตะตูดไอ้คิม มันก็วิ่งหนีผมอย่างรวดเร็ว เราวิ่งไล่กันไม่ต่างอะไรกับเด็กประถมที่แกล้งกันตอนเช้าก่อนเข้าแถว อีกฝ่ายวิ่งหนีแต่ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะที่แสนจะกวนประสาท แก๊งผมนอกจากไอ้กันต์แล้วก็มีไอ้นี่แหละที่คอยกวนโอ๊ยอยู่เรื่อย เห็นพูดจาอย่างนี้ที่จริงก็ไม่มีอะไรมากหรอก มันแค่ชอบกวนตีน
ระหว่างที่กำลังวิ่งไล่ไอ้คิมอยู่นั้นก็มีอีกแก๊งปรากฏตัวขึ้นมาตรงทางขึ้นคณะ ออร่าโผล่มาแต่ไกลแบบนี้ไม่ต้องสืบเลยว่าเป็นใคร
แก๊งไอ้นันท์...
“นี่นายคือนันท์ใช่ปะ เพื่อนเราชอ@#*&#”
ดีที่ผมล็อคคอและเอามือปิดปากมันทันก่อนที่จะพูดได้จบประโยค ไอ้เหี้ยนี่จะสร้างเรื่องแต่เช้าเลยรึไง
อีกฝ่ายที่เหมือนจะได้ยินก็หันหน้ามาทางเราสองคนแบบงง ๆ
“หวัดดี ๆ ไม่มีไร ๆ แค่หยอกกันกับเพื่อนเฉย ๆ” ผมแก้เขินด้วยการทักทายและแถมรอยยิ้มให้มันไป ส่วนมือข้างที่ไม่ได้ปิดปากไอ้คิมก็ยกโบกให้กับไอ้หน้าหล่อที่อยู่ไม่ไกลกันเท่าไหร่
มันก็ดูจะงง ๆ กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้าแต่ก็ไม่ปฏิเสธที่จะโบกไม้โบกมือเบา ๆ เป็นการตอบกลับ จากนั้นก็เดินผ่านพวกผมพร้อมกับแก๊งเพื่อน ๆ ของมันที่มีจำนวนคนน้อยกว่าแก๊งผมคนนึง
“อ่อยไอ้แอ๊วไอ้เอี้ย”
“อ้าว โทษทีเผลอตัวไปหน่อย” ผมผละมือออกจากเมื่อได้ยินเสียงอู้อี้ที่น่าจะหมายถึงให้ปล่อยมัน
“ไอ้เหี้ยมือเค็มชิบหาย ฉี่ไม่ล้างมือหรอวะ”
“เปล่า กูขี้มาต่างหาก”
“ไอ้เหี้ย! สกปรก แหวะ ๆ ๆ มึงไปไกล ๆ กูเลย” ว่าแล้วมันก็ทำหน้าขยะแขยงผมและก็วิ่งกลับไปหาไอ้กันต์กับไอ้โฟลทที่โต๊ะไม้
ผมเดินตามมันกลับไปที่ต๊ะไม้พร้อมส่งสายตาคาดโทษไปหาไอ้คิม “เกือบสร้างเรื่องแต่เช้าแล้วนะมึง” ผมก็ชี้หน้าไปที่มัน
“แซวนิดหน่อยเอง ทำเป็นเขินยังกับสาวน้อยนิยายแจ่มใสไปได้”
“ไม่เล่นไอ้เหี้ย เดี๋ยวมันกลัวกูทำไง”
“โอ้ยแค่นี่เองไม่มีไรมากหรอก อย่าซีเรียสไปเลยน่า”
“เออไอ้สัส”
“อย่างทะเลาะกันไอ้เหี้ย มีกันอยู่แค่นี้ยังจะตีกันอีก” ไอ้กันต์เป็นฝ่ายห้ามทัพไม่ให้พวกผมสองคนตีกัน แต่เอาจริงก็ไม่ได้อะไรขนาดนั้นหรอก ผมชินแล้วกับความขี้เล่นของไอ้คิมที่บางทีก็เกือบจะสร้างเรื่องให้กับผม
“ไม่ต้องห่วงหรอกมึง กูกับไอ้นนท์ยังรักกันดี เนอะนนท์” มันทำตาวิ้ง ๆ มาทางผม
“แหวะ น่ารักมากมั้งไอ้เหี้ย”
“น่ารักไม่เท่าไอ้รูปหล่อของมึงหรอกค้าบบ”
“เดี๋ยวกูจกตาเข้าให้ไอ้เหี้ยนี่”
ระหว่างที่เถียงกันไอ้โฟลทก็ส่ายหัวไปมาด้วยความเหนื่อยหน่ายใจ ไอ้คนไม่ค่อยพูดจาก็คงจะรำคาญเป็นเหมือนกันสินะ
“เตรียมตัวขึ้นห้องได้แล้วพวกเหี้ย มีแลปแต่เช้าเลยเนี่ยเร็ว ๆ เดี๋ยวไม่ทัน”
ว่าแล้วไอ้กันต์ก็เก็บของ เก็บขยะต่าง ๆ เตรียมตัวเข้าแลปเช้า ผมกับคิมเลยต้องสงบศึกกันตรงนั้นและช่วยกันเก็บเศษขยะ ถุงขนม แก้วน้ำ และกระเป๋าพร้อมย้ายสถานที่นอน เอ้ย ที่นั่งเพื่อไปเรียนในชั่วโมงกำลังจะมาถึง
สถานการณ์แต่ละวันของพวกผมก็จะประมาณนี้แหละ ตีกันบ้าง ด่ากันบ้าง บางทีก็ตีป้อมด้วยกัน เพียงแต่ว่าวันนี้มีพลังใจมาบูสต์ให้มีแรงขึ้นไปทำแลปที่โคตรจะน่าเบื่อนี้
อยากเจอทุกวันเลย
----------
อีกบริเวณหนึ่งของตึกคณะผมมาที่มหา’ลัยแต่เช้าวันนี้เพราะมีคาบเช้า แต่ด้วยความที่เพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มที่ชื่อ ‘ภาคภูมิ’ มีธุระไปรับของกับเพื่อนที่คณะวิทยาฯ ผมกับน้ำใจเลยไปเป็นเพื่อน
ก่อนจะแวะไปที่ตึกวิทยาฯ พวกเรากินข้าวเช้าที่โรงอาหารวิศวะฯก่อนที่คนจะแห่มากันเยอะกว่านี้ เดี๋ยวจะไม่มีที่นั่งเอาได้ กลุ่มพวกเรามีกันอยู่แค่นี้แหละครับ อยู่กันแค่สามคน พวกเรามีนิสัยคล้าย ๆ กันก็คือไม่ค่อยชอบสุงสิงกับชาวบ้านชาวช่องกันเท่าไหร่ ชอบความสันโดษมากกว่า หรือที่หลาย ๆ คนมักจะเรียกว่าอินโทรเวิร์ต อะไรประมาณนี้ มันก็ไม่ได้ทำให้พวกเรารู้สึกแปลกแยกอะไรหรอกเพราะมีเพื่อนน้อยแต่เข้าใจกันดี ก็คงจะดีกว่ามีเพื่อนเยอะแต่นิสัยไม่เข้ากัน มีแบบนั้นจะลำบากใจซะเปล่า
ระยะทางจากโรงอาหารวิศวะฯไปถึงตึกคณะวิทยาฯก็ไม่ไกลกันมาก ใช้เวลาเดินไม่ถึงห้านาทีก็ถึงแล้ว ภาคภูมินัดเพื่อนไว้ที่ม้านั่งที่อยู่หลังลิฟต์ด้านหลังของตึกคณะ เราเลือกที่จะเดินจากทางเดินข้างหน้าเพื่อที่จะทะลุไปด้านหลัง
เท้ายังไม่ทันได้พ้นบันไดคณะสายตาก็พลันจับจ้องไปที่นิสิตชายสองคนที่กำลังไล่เตะกันอยู่ราวกับเป็นสนามเด็กเล่นของเด็กประถม หนึ่งในนั้นจะเป็นใครไปไม่ได้นอกเสียจากเพื่อนใหม่ที่อยู่ร่วมกลุ่มกันในวิชาเสรีที่เรียนวันอังคารเช้า ผมจำคนคนนั้นได้ดีเพราะวีรกรรมในอดีตเมื่อไม่นานมานี้ที่วิ่งมาชนผมล้มจนได้แผลมา ทำเอาเกือบโมโห แต่ดีที่ไม่ได้เป็นอะไรมากก็เลยยอมปล่อยไป
นิสิตชายผิวสีน้ำผึ้งอ่อน ๆ ผมหยักศกที่ดูแล้วน่าจะไปดัดวอลลุ่มมาแน่ เห็นช่วงนี้คนกำลังฮิตทรงนี้กัน ส่วนอีกคนหนึ่งไม่ค่อยคุ้นหน้าเท่าไหร่ เดาว่าอาจจะเป็นเพื่อนในกลุ่มเดียวกัน
“นี่นายคือนันท์ใช่ปะ เพื่อนเราชอ@#*&#”
ผมหันคอไปยังต้นทางของเสียงตะโกนนั่น แต่ยังไม่ทันได้ยินเต็มประโยค ไอ้คนที่ชื่อนนท์ก็เอามือปิดปากเพื่อนแถมล็อคคอไว้ซะแน่นเชียว
ตั้งแต่เจอกันวันแรกจนตอนนี้ก็ยังคงวิ่งเล่นเป็นเด็กเหมือนเดิม...
“หวัดดี ๆ ไม่มีไร ๆ แค่หยอกกันกับเพื่อนเฉย ๆ”
อีกฝ่ายยิ้มแฉ่งจนเห็นฟันแทบทุกซี่ อีกทั้งยังอุตส่าห์โบกมือทักทายมาทางผมอีก
“...” ผมไม่ได้พูดตอบกลับอีกฝ่ายไปเพราะกำลังงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้า แต่ก็ไม่ลืมที่จะโบกมือเพื่อเป็นการทักทายกลับไป
ไม่มีบทสนทนาเกิดขึ้นระหว่างผมกับคนที่ชื่อนนท์ในตอนเช้าของวันนี้ และผมก็ไม่รู้จะทักทายอะไรไป นิสัยส่วนตัวผมก็เป็นประมาณนี้อยู่แล้ว หลายครั้งคนที่ไม่รู้จักผมดีก็มักจะหาว่าผมหยิ่ง
เห็นอย่างงี้ผมก็ไม่ได้โง่นะครับ ผมรู้ดีว่าคนที่พึ่งทักทายผมไปนั้นคิดอะไรยังไงกับผม ทั้งความรู้สึก สายตาและการแสดงออกของไอ้นนท์อะไรนั่นน่ะโคตรจะชัดเจน ผมรับรู้ได้ครับ
ในคาบวิชาเสรีวันก่อนตอนที่เพื่อนที่ชื่อกันต์เดินมาขอแลกคอนแท็คกันกับผมและน้ำใจ ดูก็รู้ครับว่าไอ้นนท์กำลังประหม่า จะมองมาที่ผมก็ไม่ จะพูดกันดี ๆ ก็ไม่ อาการแบบนี้มันก็ค่อนข้างชัดครับ ผมเลยแกล้งมันด้วยการให้มันพูดขอผมเองเพื่อดูปฏิกิริยาว่ามันจะตอบกลับยังไง
และก็ชัดเจนว่ามันพูดตะกุกตะกัก สายตาล่อกแล่กไปมา แค่นี้ก็รู้เลยว่าไม่ได้เป็นคนดูมีพิษภัยอะไร ออกจะซื่อ ๆ ซะด้วยซ้ำ
ซึ่งผมไม่ได้รังเกียจอะไรหรอกครับ ยุคนี้สมัยนี้แล้ว ความรักมันไม่จำกัดที่เรื่องของเพศ รสนิยมทางเพศ หรืออะไรก็ตามแต่ ที่ผมไม่ได้แสดงความรู้สึกหรือพูดอะไรออกไปก็เพราะว่าเรารู้จักกันจริง ๆ ยังไม่ทันจะถึงสัปดาห์เลย และผมก็ไม่ได้ปิดกั้นเรื่องแบบนี้ อย่างน้อยเป็นเพื่อนกันก็ไม่แย่
“เล่นกันสนุกเชียว น่ารักดีเนอะคนที่ชื่อนนท์ ดูสดใสดี ท่าทางจะขี้เล่นไม่เบา” จากที่กำลังคิดอะไรอยู่เรื่อยเปื่อยน้ำใจแสดงความคิดเห็นขึ้นมาตอนที่เราเดินผ่านสองคนนั้นมาแล้ว
“เอ้ารู้จักคนนั้นด้วยหรอที่หยอกกันตะกี๊” ภาคภูมิถามขึ้นมาด้วยความสงสัย
“อืม อยู่กลุ่มเดียวกันน่ะในวิชาเสรีที่ลงไป ที่จริงภาคก็เคยเจอมาก่อนนะตอนที่เราไปกินเบียร์กันเมื่อวันจันทร์ที่ผ่านมา”
“ใช่คนที่มาขอไอจีนันท์น่ะรึเปล่า เหมือนจะจำได้ลาง ๆ”
“ไม่ใช่ ๆ อีกคนนึงที่ยืนใกล้ ๆ กัน ตอนนั้นมันมืดด้วยแหละภาคคงจำไม่ได้”
“อ้อ ๆ ก็คงงั้น”
เช่นเคยครับ ผมไม่ได้แสดงความเห็นอะไรออกไปในบทสนทนาระหว่างน้ำใจกับภาคภูมิ แต่ในหัวก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยเกี่ยวกับคนที่พึ่งเห็นเมื่อตะกี๊
ที่น้ำใจบอกว่าน่ารัก
ก็คงงั้นแหละมั้ง
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
กระทู้เมื่อเร็วๆ นี้
