มาเฟียที่รัก กิ๊กรักคุณชายตาโต
โดย Chocolate Love ~
No man or woman is worth your tears and the only
one who is, will never make you cry.
ไม่มีชายหรือหญิงคนไหนมีค่าพอที่คุณจะต้อง
เสียน้ำตาให้ ส่วนคนที่มีค่าพอนั้น
เขาย่อมที่จะไม่มีวันทำให้คุณร้องไห้อย่างเด็ดขาด
**************************************************
ทิวเขาน้อยใหญ่ เรียงตัวสลับกันไปมาซับซ้อนน่าเกรงขามเสียไม่ได้ ช่างคล้ายกับจิตใจของมนุษย์ที่ซับซ้อนและหาความจริงเสียจริงๆ ท้องฟ้าปลอดโปร่งไม่มีเมฆครึ้มให้กังวลว่าหยาดน้ำฝนจะตกลงมาเบื้องล่างเมื่อไหร่ สายลมแห่งค่ำคืนพัดผ่านร่างสูงของน่านน้ำที่ยืนกอดอกมองออกไปยังทิวทัศน์ด้านหน้า สรรพสิ่งน้อยใหญ่ทำหน้าที่ของมันไปตามวัฏจักรตารางของชีวิต ฝูงนกบินผ่านเหนือศีรษะมุ่งหน้าสู่รังของมัน รังที่มีลูกนกรอป้อนอาหารจากแม่นก
แล้วเขาล่ะ น่านน้ำคนนี้ กำลังทำอะไรอยู่ตรงนี้ กิจกรรมในชีวิตประจำวันรวนเรแปรปรวนจนเอาแน่ไม่ได้ว่าต้องจัดการอะไรตรงไหนอย่างไร ขาดใครบางคนที่เป็นคนคอยชี้นำและเป็นแสงชี้ทางให้กับชีวิต ระยะทางระหว่างประเทศสยามกับกรุงปารีสช่างห่างไกล เหลือเกิน อยากไปหา แต่โชคชะตาไม่เคยเข้าข้าง ความคิดถึงถูกระยะห่างที่เรียกว่า “งาน” กั้นเอาไว้
หัวใจบีบคั้น กลัวเหลือเกิน กลัวว่าณัฐดนัยน้อยใจ กลัวว่าคนตัวเล็กคิดมาก คิดไปสิ่งที่ไม่มีทางเป็นจริง และสิ่งสุดท้ายที่กลัวจนจับหัวใจ กลัวว่าหนูนัทของพี่น่านจะแปเปลี่ยนหัวใจ หมดรักกันไป และหากเป็นเช่นนั้น ผู้ชายธรรมดาอย่างน่านน้ำ ที่มีเลือดเนื้อ มีความรู้สึก คงตั้งรับไม่ไหว และจนสุดท้ายขาแข็งแรงทั้งสองข้างนี้คงล้มและลุกไม่ได้อีกต่อไป
7 วันแห่งความทรมาน เวลาแต่ละวินาทีผ่านไปอย่างเชื่องช้า จนบางครั้งน่านน้ำยังอดแปลกใจไม่ได้ว่า เหตุใดเมื่อครั้งที่เรามีความสุขเวลาถึงได้เดินผ่านไปอย่างรวดเร็ว กลับกัน เมื่อครั้งที่เราทุกข์ แต่ละวินาทีมันช้าและยาวนานจนหัวใจจะขาดเสียให้ได้
หลับตา ลืมตา กิน เดิน เล่น เที่ยว ทำงาน ทุกอย่างเต็มไปด้วยความเงียบเหงา ตัวการสำคัญที่ทำให้ชีวิตของผู้บริหารอย่างน่านน้ำ ทุรนทุรายอย่างไม่น่าเชื่อ อยากเห็นหน้า อยากได้ยินเสียง อยากกอด อยากหอมแก้ม อยากลูบไล้ อยากกระซิบถามเบาๆว่าคิดถึงบ้างไหม แต่ทุกสิ่งทุกอย่างที่คิดเอาไว้ในหัวนั้น ไม่ได้รับการกระทำหรืออะไรก็ตามที่ไปตอบสนองสิ่งที่หัวใจต้องการ มันก็เป็นเพียงแค่ความคิด
“นัท!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ได้ยินไหม..............พี่คิดถึงนัท!!!!!!!!!! ได้ยินไหม!!!!!!!!!!!” ชายหนุ่มยกมือป้องปากแล้วตะโกนออกไปยังสิ่งที่หัวใจสั่งการ น้ำเสียงเข้มแข็ง แต่บัดนี้เจือไปด้วยแววเศร้า
“คิดถึง...............พี่น่านคิดถึงนัท!!!!!!!!!!”
“คิดถึงเมียโว้ยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
แม่บ้านผู้สูงวัยที่ได้รับอนุญาตให้ขึ้นมาทำความสะอาดยังชั้นของผู้บริหารได้แต่มองแผ่นหลังของคนเป็นนายด้วยความสงสาร นางจะขึ้นมาทำความสะอาดบนที่พักส่วนตัวนี้ทุก วันจันทร์ พุธ ศุกร์ และสิ่งที่นางได้เห็นทุกครั้งก็คือ
ผู้ชายเรือนกายสูงใหญ่ กุมชีวิตของพนักงานไว้เกือบ 500 ชีวิตคนนี้ยืนมองท้องฟ้าในยามค่ำคืนอย่างเดียวดาย พนักงานระดับล่างลือกันให้ทั่วว่านายน้อย หรือคุณณัฐดนัย สถาปิคมือหนึ่งของ N&N พรอพเพอร์ตี้ ผู้กุมหัวใจของนายใหญ่เจ้านายเหนือหัวของรีสอตแห่งนี้ ไปเรียนต่อสาขาที่ตัวเองถนัดยังประเทศฝรั่งเศส 2 ปี และนั่นคงทำให้คุณน่านมากบดานอยู่ที่รีสอตแห่งนี้
ทั้งที่ความจริงแล้ว นับครั้งได้ที่ทั้งสองคนจะมาเยือนรีสอต์แห่งนี้ พนักงานทุกคนเคยยลโฉมแฟนนายใหญ่ทุกคน เพราะน่านน้ำแนะนำณัฐดนัยในฐานะของผู้บริหารระดับสูงคนหนึ่ง ภาพผู้ชายตัวเล็ก ยิ้มเก่ง อัธยาศัยดี เป็นกันเองกับพนักงานทุกระดับ ยังติดตึงตราไม่หาย และในเวลาในไม่นาน ณัฐดนัยก็เป็นที่รักของคนงานทุกคน แม้กระทั่งนาง
“นายจะรับอะไรเพิ่มไหมคะ” แม่บ้านสูงวัยเอ่ยถามอย่างเกรงๆ
“ไม่ล่ะ ขอบใจมากนะ ป้าไปทำอย่างอื่นเถอะ” บทสนทนาสิ้นสุดลงในทันที นางก้าวถอยหลังอย่างช้าๆ แล้วค่อยๆเดินออกไป ปิดประตูกั้นน่านน้ำให้จมอยู่ในห้องแห่งความอ้างว้าง เหงา เศร้า และเดียวดาย ต่อไป
**********************************************
“ฮัลโหลครับ ที่รักทำอะไรอยู่ครับ” น่านน้ำกรอกเสียงอ่อนหวานผ่านโทรศัพท์เครื่องเล็ก แต่ราคาไม่เล็กตามขนาด ถ้าหากระหว่างการสนทนามีภาพเคลื่อนไหวแสดงควบคู่ไปด้วย ณัฐดนัยจะได้เห็นว่าน่านน้ำนั้นทำหน้าตาได้ออดอ่อน น่ารัก น่าหยิกขนาดไหน
“นอนครับ พี่น่านล่ะทำอะไร คิดถึงนัทอยู่ล่ะซิ” เสียงหวานที่ตอบกลับมา ทำเอาหัวใจที่แห้งเหี่ยวโรยราดวงนี้ กลับชุ่มชื้นขึ้นมาอย่างทันที ไม่นึกว่าเพียงแค่ได้ยินเสียง น่านน้ำจะดีใจขนาดนี้
“ไม่ได้คิดถึงแบบธรรมดานะครับ ของพี่น่านคิดถึงแบบพิเศษครับ ใส่เนื้อใส่เส้นเพิ่ม”
ปลายสายหัวเราะเสียงใส ทำเอาร่างสูงถึงกับตัวชาไปได้เหมือนกัน ความอยากเริ่มเอาชนะความดีอย่างช้าๆ จิตใต้สำนึกสั่งให้ไปรับคนที่อยู่อีกซีกโลกหนึ่งกลับมา
“คิดนานไหมพี่น่าน” ร่างสูงอยากจะบอกเหลือเกินว่า ไอ้คำพูดที่คิดๆเอาไว้ก่อนที่จะโทรไปหาเจ้าตัวนั้นมันถูกลืมเลือนไปหมด นั่นเพราะไอ้คำว่า ตื่นเต้น คำเดียวนั่นเอง
“คิดถึงหนูนัทน่ะเหรอ ไม่นานครับ เพราะพี่น่านคิดทั้งวัน” ถ้าเดาไม่ผิด อีกฝ่ายจะต้องนอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงแล้วฟัดผผ้าห่มผืนโตที่พกไปจากเมืองไทยแน่ๆ
“ปากหวาน ไม่ใช่ มีสาวๆมาจีบนะ อย่ามีนะ ไม่งั้นนัทเอาตายแน่” แค่คิด น่านน้ำคิดนี้ก็ไม่กล้า ผู้บริหารหนุ่มของ N&N พร๊อพเพอร์ตี้ยอมรับได้แบบเต็มปากเต็มมคำเลยว่า กลัวเมีย
“โห เมียครับ แค่คิดก็ไม่กล้าแล้วครับ ฮะๆ พี่น่านไม่มีใครหรอกน่า ใครที่ไหนเขาจะเอาก็ในเมื่อรู้ๆกันอยู่กันอยู่ว่าใครเมียพี่น่าน” เว้นเสียแต่พวกที่เอาหูไปนา เอาตาไปไร่ ไม่สนว่าของใครเป็นของใคร
“คิดถึงพี่น่านจัง อยากกอด อยากหอม อยากงับคอ อยากต่อยพุงอ่ะ แงงงงงงงงงงง” นั่นไง ตัวเล็กอ้อนกลับมาแล้ว รู้หรือยังว่าทำไม น่านน้ำคนนี้ถึงต้องเดินจงกรม ในห้องทำงานวันละ 10 รอบ ก็เพราะคนๆนี้ไงละ ที่มีอิทธิพลต่อหัวใจดวงนี้ของเขา
“เมียครับ พี่ไม่มีพุงนะครับ ของพี่น่านซิกแพ็กล้วนๆ หนูนัทก็รู้ เพราะลูบออกจะบ่อย”
ณัฐดนัยขชอบลวนลามร่างกายน้อยๆ(?) ของน่านน้ำเป็นชีวิตจิตใจ ไม่ว่าจะเป็นลูบหน้าท้อง ลูบต้นคอ หรือแม้กระทั่งไซร์ต้นคอหอมกลิ่นสบู่ ทุกอย่างที่กล่าวมานี้ร่างบางได้ทำหมดแล้ว และร่างสูงก็ชอบเสียด้วยซิ
“เหอะๆ หลงตัวเอง”
“ไม่ได้หลงตัวเองอย่างเดียวนะครับ หลงเมียด้วย” ร่างสูงพูดให้อีกฝ่ายดูสูงส่งและเอาใจเต็มที่ ด้วยระยะทางและเวลาที่ต่างกัน การคุยโทรศัพท์เป็นอะไรที่ช่วยเติมเต็มไปอีกแบบ
“ไม่ต้องมาอ้อนเลย บอกมาว่าหนูนัทไม่อยู่ จีบไปกี่คนแล้ว”
“เอาเวลาที่ไหนไปจีบครับ ทำงานทั้งวัน อีกอย่างคิดถึงแต่เมีย ไม่มีอารมณ์ทำอย่างอื่นแน่นอนครับ”
น่านน้ำคนนี้ ไม่มีเวลาไปทำเรื่องให้ชีวิตตัวเองสั้นลงไปหรอกครับ ความกลัวและความเกรงใจมันมีอยู่ล้นเต็มไปหมด และอีกอย่าง ผู้ชายตระกูลเขาไม่นิยมมีหลายเมีย หนึ่งเดียวที่เอาใจของผู้ชายตระกูลนี้ได้นับว่าโชคดีและน่าอิจฉาเป็นทีสุด
ในเมื่อมีข้อดี ข้อเสียมักจะตามมาถูกหรือไม่ ในเมื่อรักมาก ก็ต้องหึง และหวงเป็นธรรมดา แต่สำหรับตระกูลของน่านน้ำแล้ว เป็นพวกรักแรง เกลียดแรงทุกคน ยามรักก็รัก ให้ได้ทุกอย่างแม้กระทั่งชีวิต แต่อย่ามาให้เกลียด เพราะความพยาบาทและแรงอาฆาตของผู้ชายตระกูลของน่านน้ำนั้นมันแรง
“นั่นแหนะ!!!!!! ไม่ต้องเลยไม่ต้องๆ ถ้าไม่เพราะคิดถึง พี่น่านจะนอกใจนัทใช่ไหม ใช่ซี๊! อยู่ไกลแล้วนี่ อยากทำอะไรก็ได้” ถ้าร่างสูงเห็นร่างบางอยู่นอนอีกซีกโลกหนึ่งกำลังนั่งทำหน้ากลั้นยิ้มอยู่ คงหมดอารมณ์ในการง้องอนไม่น้อย
“ไปกันใหญ่แล้วครับ พี่น่านไม่ทำอย่างนั้นอยู่แล้ว รักเดียวใจเดียว รักนัทคนเดียว ไม่เหลือที่ให้ใครยืนแล้ว”
“แน่นะ” ยังไม่เชื่อมั่น แต่เชื่อใจไปแล้ว แค่นี้นี่แหละที่ณัฐดนัยคนนี้มีให้ผู้ชายที่ชื่อน่านน้ำ
“แน่ซิ” ยืนยันอุดมการณ์อันแรงกล้า ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเพียงไหน รักจะยังไม่แปรเปลี่ยน
“ห้ามโกหกนะ”
“ไม่โกหกครับ” ร่างสูงยิ้มให้กับกรอบรูปกรอบเล็กที่มีรูปของคนตัวเล็กบรรจุอยู่ข้างใน อยู่ใกล้ๆจะจับมาฟัดแก้ม ฟัดปากเสียให้หายคิดถึง
“หึหึ เชื่อแล้วๆ ว่าแต่พี่น่านเหนื่อยไหม ทำงานหนักไม่ใช่เหรอ แล้วได้ดูแลตัวเองบ้างหรือเปล่า”
“พี่น่านไม่เป็นอะไรหรอกครับ ห่วงแต่หนูนัทนั่นแหละ ไปอยู่ต่างบ้านต่างเมือง อาหารการกินไม่เหมือนบ้านเรา กินระวังๆหน่อยนะ”
“พี่น่านพูดรอบที่ 254 แล้วนะ นัทรู้แล้ว อยู่นัทก็กินอาหารฝีมือตัวเองเท่านั้นแหละ”
คนตัวเล็กบอกว่ารู้ บอกว่าเข้าใจ แต่อยากจะถามกลับไปเหลือเกินว่าไอ้ทุกอย่างที่รับรู้ไปนั้นได้ปฏิบัติตามไหม ไม่ใช่ว่ารับไว้แค่เพียงลมปาก
“เออๆพี่น่าน ฟัวกราของที่นี่อร่อยมาก ไม่เหมือนที่บ้านเราซักนิด นุ่ม กลมกร่อมกำลังดี” ตับห่าน อาหารเลิศรศ เมนูอันดับหนึ่งของห้องอาหารในโรงแรมของร่างสูง เชฟที่มาจากฝรั่งเศสทำออกมาได้ดี แต่ร่างบางมักจะบอกว่า ยังไม่ใช่อยู่ดี มันยังขาดๆอะไรไป ซึ่งอะไรที่ขาดๆไปนั้น ก็คงเป็นการนั่งรับประทานฟัวกราที่ฝรั่งเศสนั่นไงล่ะได้ทั้งรสชาติ และได้ทั้งบรรยากาศ
“กินเยอะใช่ไหม อย่ากินเยอะนะ ตัวเองเป็นคนท้องอ่อน กินอาหารหนักๆไม่ค่อยได้” ร่างสูงเอ่ยเตือนอย่างเป็นห่วง เนื่องด้วยรู้ดีว่า ณัฐดนัยเป็นอีกคนหนึ่งที่ทานของแปลกไม่ค่อยได้
“ไม่ทันแล้วล่ะพี่น่าน เพราะอยู่มาเป็นอาทิตย์ หนูนัทตะเวนชิมไป 10 กว่าร้านแล้ว
“ปวดท้องไหม” อยากตีคนดื้อจริงๆ แต่มันก็เพียงแค่คิด ทำไม่ได้
“ไม่ครับ แต่ยังปรับตัวเรื่องของเวลาไม่ค่อยได้” ปัญหาอันใหญ่หลวงที่น่านน้ำเป็นห่วงณัฐดนัยไม่น้อย หากคนตัวเล็กปรับไม่ได้ ตารางชีวิตก็จะรวนเรปรวนแปรทันที
“แล้วเหนื่อยไหม........นัทไปอยู่ตรงนั้นเหนื่อยไหม” อยากจะบอกเหลือเกินว่าคนทางนี้ เหนื่อยเหลือเกิน ทุกอย่างมันเงียบและเหงาจนน่ากลัว โรคอ้างว้างกำลังเล่นงานผู้ชายคนนี้อย่างทารุณ
“.....................................”
“หนูนัท”
“ครับ...............นัทเหนื่อย นัทสับสนไม่หมด นัทไม่เก่งภาษาฟังออก แต่พูดไม่ค่อยได้ นัทเหนื่อยอ่ะพี่น่าน นัทไม่รู้ว่านัทจะไหวไหม" อย่าทำน้ำเสียงอย่างนี้เลยที่รัก ถ้าพี่ทนไม่ไหว พี่จะไปรับหนูนัทกลับมา พี่ไม่อยากทำอย่างนั้น พี่ไม่อยากทำให้อนาคตของคนที่เรารัก ต้องมาพังเพียงเพราะความคิดถึง
“นัทต้องไหวนะ รู้ไหมว่าพี่ต้องทนพยายามแค่ไหน ที่ไม่ไปตามนัทที่โน้น” มันยากเย็นแสนเข็ญเพียงไหน กับการที่ต้องมองคนที่เรารักอยู่ห่างๆ ทนเพื่อให้สิ่งที่ดีกว่าวันนี้
“นัทรู้.................นัทรู้ไงพี่น่าน ว่าเราสองคนทำทุกอย่างเพื่ออะไร”
“.............................................”
“พี่น่าน........ฮึก อย่าร้องเลยนะ อย่าร้อง” บอกเขา แต่ร่างบางที่อยู่อีกฝั่งฝากฟ้านั้น ส่งเสียงร่ำไห้สะอึกสะอื้นอย่างน่าสงสาร น่านน้ำหลับตาลงอย่างช้า เพื่อระงับไม่ให้หยาดน้ำตามันรินไหลออกมาจากดวงตาทั้งสองข้าง
“ที่รักครับ หยุดร้องเถอะนะ พี่ไม่อยากได้ยินนัทร้องอีกแล้ว”
“นัท คิดถึงพี่น่าน คิดถึงเพื่อนๆ คิดถึงป๊า ม้า คิดถึงทุกคน”
น้ำเสียงอ่อนหวาน ที่เอื้อนเอ่ยออกมาเจือไปด้วยความเศร้า เหงา และเดียวดาย การใช้ชีวิตนักศึกษาในเมืองหลวงติดอันดับของโลกไม่ใช่เรื่องง่าย ต้องปรับตัว และวางแบบแผนการดำเนินการของแต่ละวันเป็นอย่างดี หากหนูนัทของเขาผ่านช่วงนี้ไปไม่ได้ ทุกอย่างที่หวังกันไว้ก็จะพังลงมาทันที
“เข้มแข็งนะนัท พี่น่านรอนัทอยู่ตรงนี้ รออยู่ที่เดิม รอจนกว่านัทจะเดินกลับมาหาพี่”
รอ ไม่ว่า หนทางข้างหน้าจะพบเจอกับอะไร ผู้ชายที่ชื่อน่านน้ำคนนี้จะไม่หวั่นไหว และมั่นคงต่อณัฐดนัยเสมอไป จะรอให้กำลังใจซึ่งกันและกัน รอให้ชีวิตสองชีวิตนั้นได้กลับมาอยู่ด้วยดั่งที่ใจหมายเช่นเดิม
ผ่านไปแล้ว ทุกอย่างมันจบลงแล้ว และตัวฉันเองต้องไป
ฉันเสียใจ ฉันร้องไห้ ทุกคราวที่คิดขึ้นมา
เหตุการณ์นั้น ระหว่างเรื่องเธอและฉัน จะจำไว้นานเท่านาน
ภาพแห่งความสุข ที่พ้นผ่าน จะไม่มีวันเลือนลบไป
ไม่ว่าเธอนั้นมีใคร แม้จะอย่างไร เพียงอยากบอกให้รู้ว่า
ใจฉันอยู่กับเธอ แม้จะห่างกันแสนไกลเพียงไหน
ใจฉันอยู่กับเธอ หมดเลยทั้งหัวใจ และรักตลอดไป
เธอคงรู้ กับสิ่งที่ผ่านมานั้น และตัวฉันเองเข้าใจ
ต่างก็เห็นอยู่ แต่เก็บอยู่ข้างใน ไม่จำเป็นต้องอธิบาย
ไม่ว่าเธอนั้นมีใคร แม้จะอย่างไร เพียงอยากบอกให้รู้ว่า
ใจฉันอยู่กับเธอ แม้จะห่างกันแสนไกลเพียงไหน
ใจฉันอยู่กับเธอ หมดเลยทั้งหัวใจ และรักตลอดไป
ผ่านไปแล้ว ทุกอย่างมันจบลงแล้ว และตัวฉันเองต้องไป
เธอจะมีเขา หรือจะมีเหตุผลใด ฉันไม่ใส่ใจ เพียงอยากบอกให้รู้ว่า
ใจฉันอยู่กับเธอ แม้จะห่างกันแสนไกลเพียงไหน
ใจฉันอยู่กับเธอ หมดเลยทั้งหัวใจ และรักตลอดไป
ใจฉันอยู่กับเธอ แม้จะห่างกันแสนไกลเพียงไหน
ใจฉันอยู่กับเธอ หมดเลยทั้งหัวใจ และรักตลอดไป
.
.
.
.
.
.
.
.
พรุ่งนี้ จัดเต็ม และตอนของน่านน้ำ + ณัฐดนัย ก็จะจบลง
และคู่อื่นๆก็จะทยอยขึ้นมาให้ครบ ก่อนเรื่องนี้จะปิดตัว
By Chocolate Love ~ [/b][/b]
หัวข้อ: {มาเฟียที่รัก กิ๊กรัก คุณชายตาโต ] ตอนพิเศษ น้ำซอส+เดียร์ P.80 |10/พฤษภาคม/2555| (อ่าน 747620 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก