Part...23 ( ปลีกย่อย )
ต้องพูดไว้ก่อนเลยว่า ตอน 23 มันนิดเดียว อย่าโกรธนะคะ
หมวยแต่งไม่ทันอ่ะคะ ตอนแรกกะว่าจะไม่เอาลง เพราะยังไม่เสร็จ
แต่กลัวคนอ่านจะค้าง ก็เลยเอราอันที่แต่งไว้ล่วงหน้าลงไว้ให้
.
.
.
.
.
.
.
.
“น้ำซุป กินข้าว”
ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เพราะรู้สึกถึงความร้อนของลมหายใจของใครซักคน และคนๆนั้นก็คือ ลีโอ
“ไม่หิว” ผมหลับตาลงอีกครั้ง แล้วเบือนหน้าหนี
“อย่าดื้อดิน้ำซุป คุณยังไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะ”
“.............................”
“ถ้าคุณยังเงียบอยู่อย่างนี้ ผมจะปล้ำ” ได้ผลอัตโนมัติ ผมลืมตาขึ้นมาอย่างรวดเร็ว แล้วส่งสายตาอาฆาตไปที่ลีโอ
“เอามาซิ ผมกินเอง”
“ไม่ต้อง เดี๋ยวผมจะป้อนเอง” แหนะๆ คนมีมือเหมือนกัน ยังเจ้ากี้เจ้าการอีก
“อะไรกัน แขนขวาผมยังใช้การได้นะ แขนซ้ายต่างหากที่โดนยิง ผมจะกินเอง”
“ผมอยากป้อนคุณมันเป็นอะไรนักหนาห๊ะ” เอาแล้วไง อารมณ์เสียง่ายจริงๆนะ คิดว่ากลัวหรือไง น้ำซุปซะอย่าง ไม่กลัวอยู่แล้ว
“ถ้าเรื่องมากนักเดี๋ยวจะได้ทำอย่างอื่น แทนกินข้าว” เพราะไอ้ประโยคอย่างนี้นี่ไง ที่เอาผมอยู่ ชิ!
“กินแล้วๆ อะไรหนักหนา วุ่นวายจริง” ผมได้รับการประคองอย่างทะนุถนอม ให้ลุกขึ้นนั่ง
“ก็แค่นั้นแหละ ดื้ออยู่ได้”
ลีโอป้อนข้าวต้มผมช้อนแล้วช้อนเล่า ชำนาญเชียวนะ แสดงว่าทำบ่อยล่ะซิ ที่ตอนนั้นทำมาเป็นขอเราเป็นแฟน เจ้าชู้ชัดๆ
“ไม่ต้องมองผมอย่างนั้น เพราะผมป้อนคุณเป็นคนแรก” แหนะ ทำมาเป็นรู้ใจอีก
“ไม่ได้ถามซักหน่อย บ้าหรือเปล่าพูดคนเดียวก็เป็น”
ผมส่งยิ้มอันกวนประสาทไปให้ร่างสูง พร้อมทำหน้าตาให้เป็นใสซื่อบริสุทธิ์อีกต่างหาก ผลที่ออกมาก็คือ ผมโดนหอมแก้ม!!
เปลืองเนื้อเปลืองตัวที่สุด อยู่กับไอ้หล่อ ผมรีบยกมือขวาถูไปมาที่แก้มอย่างรวดเร็ว อี๋ๆ น่าเกลียด มาหอมแก้มคนอื่นโดยที่เจ้าตัวยังไม่อนุญาต
“ไม่ต้องเช็ด เพราะเช็ดยังไงก็เช็ดไม่ออก และห้ามใครมาซ้ำรอยผมเด็ดขาด”
“=_____=” มาล่ะ เริ่มมาเรื่อยๆ อาการเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ ที่จะมีให้เห็นไปเรื่อยๆ
“ผมบอกคุณแล้วนะน้ำซุป ห้ามให้ใครมาซ้ำรอยผมเด็ดขาด ผมทำได้คนเดียว คุณเป็นของผมคนเดียว
“
“อาทิตย์นี้ไม่ต้องไปทำงานนะ ผมให้คุณหยุดทั้งอาทิตย์เลย”
“อะไร คุณมายุ่งอะไรกับงานของผม แล้วคุณรู้เหรอว่าผมทำงานอะไร”
“คุณเป็นผู้จัดการร้านปีกซ้าย ของแอ็คซายน์ ชัดไหม แล้วผับที่คุณทำงานอยู่น่ะ เป็นกิจการของผมเอง
“ห๊ะ!! หรือว่าคุณเป็นไอ้เพอร์เฟค์ของพวกลิงนั่น”
“ใครคือลิง แล้วใครเพอร์เฟค” เหล่าลูกน้องผมไงลิง และเป็นลิงที่กลายพันธุ์ซะด้วยซิ
“ช่างเถอะน่า ว่าแต่ผมจะออกจากไอ้ห้องสีขาว อันคับแคบได้วันไหน”
“ไม่รู้เหมือนกัน ถามหมอซิ ผมไม่ได้เป็นหมอซะหน่อย” ถ้าผมทำได้นะ ผมอยากยกชามข้าวต้มใส่หน้าไอ้หล่อเนี่ย กวนเบื้องล่างดีนัก
หัวข้อ: {มาเฟียที่รัก กิ๊กรัก คุณชายตาโต ] ตอนพิเศษ น้ำซอส+เดียร์ P.80 |10/พฤษภาคม/2555| (อ่าน 747483 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก