หัวข้อ: The Lost World มหัศจรรย์ดินแดนสาบสูญ EP204 + ประกาศอัพเดต 23/05/2018

[duaenmaysa]

ไม่ได้มาอ่านแป๊บเดียว คุณคนเขียนลงไปตั้งหลายตอน
เอาของฝากจากเมืองเลยมาให้ ไม่ว่ากันนะคะที่หายไป เพิ่งถึงบ้านเมื่อคืนเอง ^^

เนื้อเรื่องช่วงหลังที่รู้สึกว่าจะเน้นมาที่ตัวปัน  โดยที่มีเฟี๊ยตเป็นตัวกระตุ้นให้เกิดปฏิกิริยา  แต่ถึงแม้ตัวปันจะน่าสงสารที่ต้องปิดบังความรู้สึก การเอาอารมณ์มาลงกับคนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่มันก็น่าสงสารเพื่อนร่วมกลุ่มนะ การผิดใจกันหรือความอึดอัดคับข้องใจที่จบลงด้วยการบอกปัดว่าไม่เป็นไร สุดท้ายมันก็เหมือนกับตะกอนที่ทับถมลงในจิตใจของทั้งสองฝ่าย จากเรื่องเล็กสุดท้ายเมื่อกระทบไปโดนเรื่องที่ใหญ่ขึ้น ก็คล้ายกับลูกโป่งที่ยิ่งขยายใหญ่ขึ้น แต่ว่าก็ยิ่งเปราะบาง สุดท้ายก็แตก แต่ก็ดีที่ปันมีสตินะ แต่ยิ่งมีสติและรู้ข้อผิดพลาดที่เกิดจากการแอบรักเขาข้างเดียวข้าวเหนียวนึ่งนี่มันยิ่งน่าสงสาร อาการเหมือนคนน้ำท่วมปาก อึดอัด ใกล้จมน้ำแบบนี้ จะเก็บเอาไว้คนเดียวมันก็คงระเบิดอยู่ในใจเข้าซักวันนั่นล่ะ

ฟู่ พูดมานานขอพักร้องไห้กับพาร์ทน้องปันแป๊บ คนแอบรักนี่มันทรมานจริงๆนะ ไม่มีสิทธิ์เดินข้ามเส้นความสัมพันธ์ แอบฟัง แอบฟัง แอบน้อยใจ ความสำคัญเหมือนจะลดลงจากที่เมื่อก่อนอาจเคยได้เต็มร้อย

ส่วนนาย....นายแทน ╰_╯
มันน่าหมั่นไส้นะ คนที่ไม่รู้เรื่องราวอะไรแต่ยังทำให้ใครอีกคนเสียน้ำตาได้ขนาดนั้นน่ะ ความรู้สึกนายช้าเกินไปนะแทน และเพราะแทนเป็นแบบนี้เลยทำให้นึกถึงคำว่ากว่าจะรู้ว่ามีอยู่ก็เสียไป ไปหาเพลงนี้ฟังซะนะแทน

ตอนอ่านมาถึงฉากที่นอนคุยกับเฟี๊ยตทำใหเรานึกขึ้นได้ เคยลองวาดฝันร่วมกันกับปันแบบนี้มั้ยแทน บางทีการเป็นเพื่อนสนิทกันอาจทำให้สนิทกันมากก็จริง แต่มันก็ทำให้บางเรื่องลางเลือนไปนะ ทิฐิหรืออะไรลึกๆที่อยู่ในใจ เส้นแบ่งของความเกรงใจ ที่ทำให้กลายเป็นน้อยเนื้อต่ำใจ หรือบางทีเราอาจจะคิดมากไปก็ได้ อินกับพาร์ทปันไปหน่อย 55555
แต่ถ้ามีบางเรื่องที่แทนไม่เคยบอกปัน อย่างเรื่องความฝัน อาจเพราะเรื่องความแตกต่างของทั้งคู่หรือเปล่า บางทีคนเรามันก็มีอารมณ์นี้น่ะ ที่อยากยืนยันว่าตัวเองไม่ใช่เด็กๆและสามารถยืนด้วยตัวเองได้
้
พาร์ทแทนนี่มโนเอาเองล้วนๆเลยนะ 5555 ต้องสันนิษฐานเอาไว้ก่อน เพราะว่าอย่างปันนี่ดูง่ายนะ เขามีความอ่อนไหวด้านอารมณ์สูง แต่อย่างแทนนี่บอกไม่ถูก เหมือนคนไม่คิดอะไรมาก แต่กับบางเรื่องเขาก็คิดหนักเอาการ เป็นคนที่มีอะไรซ่อนอยู่ในใจ ถึงจะดูตรงๆ แต่จริงๆแอบคิดเล็กคิดน้อยเยอะอยู่นะ พ่อหนุ่มคนนี้

 แต่ก็อย่างที่บอกค่ะว่ามโนเนอะ บางทีอาจจะคิดมากเกินไปในฐานะคนที่ชอบคิดจุกๆจิกๆ อะไรนิดอะไรหน่อยต้องจับมาจินตนาการ โยงเรื่องนั้น ผูกเรื่องนี้

 บางทีการคบกันมาตั้งนาน อาจเป็นข้อยืนยันว่าทั้งคู่คบกันโดยที่ เรื่องฐานะหรือองค์ประกอบอื่นๆคงไม่ได้เข้ามามีส่วนร่วมในความสัมพันธ์เลยก็ได้

 สุดท้ายสำหรับคู่นี้ บางทีคำว่ามิตรภาพมันก็เหมือนหมอกบางๆบังตา บังทั้งความรู้สึก บางทีก็อดสงสัยไม่ได้ว่าการมีกันและกันจนเคยชิน ถ้าวันไหนวันนึงขาดกันไปจะเป็นยังไง ลองห่างกันซักพักดูมั้ย อะไรๆที่อยู่ในใจจะได้ชัดเจนขึ้น


ส่วนของเฟี๊ยต สั้นๆนะ.... อย่าหวั่นไหว
ถ้าหวั่นไหวเรื่องมันจะเลวร้ายลงกว่านี้อีกเยอะ โอเค๊! เดี๋ยวพระเอกหนูก็ใกล้มาถึงแล้ว(ล่ะมั้ง) เพราะฉะนั้นอดทน ห้ามหวั่นไหว อย่าให้ความสงสารเป็นบ่อเกิดของความรัก และแม้นายแทนจะมีฟีโรโมน หรือเซ็กส์ แอพพีลของนายแทนจะสูงปรี๊ดดดดดดด ก้ามปูน่ากัดหรือกล้ามล่ำน่าขย้ำ หกห่อน่าขบน่าเคี้ยว ยวนตายวนใจ และแม้ว่าคุณคนเขียนพยายามชักจูงแค่ไหน ก็ท่องเอาไว้เลยว่าห้าม ถ้าทนไม่ไหวเรียกน้องเบิ้ลมาแก้ขัดก็ได้นะคะ #ผิดมากกก

ปล้ำลิง. คุณคนเขียน ถ้าตอนที่เขียนแล้วรู้สึกกดดัน ต้องทำตามหน้าที่หรือจำใจทำ ให้พักก่อนนะคะ (พักนะคะพัก อย่าหายไปเลยนะ)  พักสมองพักร่างกายจนกว่าที่จะพร้อมเขียนอีกครั้ง อย่ารู้สึกเหมือนยิ่งเขียนยิ่งหมดใจนะคะ อุตส่าห์เลี้ยงดูกันมาเกินครึ่งร้อยตอนแบบนี้ ต้องยิ่งเขียนยิ่งผูกพันสิเนอะ  ถ้าทิ้งกันไปตอนนี้ทั้งหนูเฟี๊ยต ทั้งคนอ่านก็แย่เลย พักผ่อนให้เต็มที่ สมองปลอดโปร่ง ได้ไอเดียอะไรใหม่ๆ อย่าลืมของฝากนะ

[maew189870]

เราไม่อยากให้เฟี๊ยตลงเอยกับแทนหรอกนะ ไม่ได้อคติ ไม่ได้อะไร แต่มันแบบ...แทนยังไม่ใช่อ่ะ

อีกอย่างเราคงทนเห็นปันเกลียดเฟี๊ยตไม่ได้  แต่จะว่าไปเรื่องนี้คนเล่นเขาจำกันได้เฉพาะในเกมส์นี่นะ

พออยู่นอกเกมส์ก็จำกันไม่ได้ มันก็มีสิทธิ์ที่จะจับคู่เฟี๊ยต-แทน แต่่(อีกแล้ว) เราอยากให้เฟี๊ยตคู่กับหมอที่เฟี๊ยต

จะไปทำงานด้วยมากกว่า (ซึ่งเราคิดเองว่าคงเป็นพระเอกแถมยังไม่โผล่มาอีกต่างหาก )

ตอนนี้ก็ชิวๆไปก่อนยังไม่มีอะไร  แต่ตอนหน้าคงมีอะไรๆให้ได้ใชัปัญญากันใช่ไหม

ปล.ไปเที่ยวให้สนุกนะจ๊ะ แล้วกลับมาแบบสดชื่นๆ จะได้มาอัพนิยายต่อ  อิอิ

ปล.2 เรายังมารอเป็นกำลังใจให้เหมือนเดิมนะ 

เห็นด้วยกับคู่ของเฟี้ยอ่ะ  น่าจะเป็นคนที่ทำงานที่โรงพยาบาลอ่ะ.....แต่ตอนนี้ในใจปันเป็นไงบ้างไม่รู้ คงวุ้นวายน่าดู  (ถ้าเราเป็นปันหละทำไง)

[maew189870]

ไม่ได้มาอ่านแป๊บเดียว คุณคนเขียนลงไปตั้งหลายตอน
เอาของฝากจากเมืองเลยมาให้ ไม่ว่ากันนะคะที่หายไป เพิ่งถึงบ้านเมื่อคืนเอง ^^

เนื้อเรื่องช่วงหลังที่รู้สึกว่าจะเน้นมาที่ตัวปัน  โดยที่มีเฟี๊ยตเป็นตัวกระตุ้นให้เกิดปฏิกิริยา  แต่ถึงแม้ตัวปันจะน่าสงสารที่ต้องปิดบังความรู้สึก การเอาอารมณ์มาลงกับคนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่มันก็น่าสงสารเพื่อนร่วมกลุ่มนะ การผิดใจกันหรือความอึดอัดคับข้องใจที่จบลงด้วยการบอกปัดว่าไม่เป็นไร สุดท้ายมันก็เหมือนกับตะกอนที่ทับถมลงในจิตใจของทั้งสองฝ่าย จากเรื่องเล็กสุดท้ายเมื่อกระทบไปโดนเรื่องที่ใหญ่ขึ้น ก็คล้ายกับลูกโป่งที่ยิ่งขยายใหญ่ขึ้น แต่ว่าก็ยิ่งเปราะบาง สุดท้ายก็แตก แต่ก็ดีที่ปันมีสตินะ แต่ยิ่งมีสติและรู้ข้อผิดพลาดที่เกิดจากการแอบรักเขาข้างเดียวข้าวเหนียวนึ่งนี่มันยิ่งน่าสงสาร อาการเหมือนคนน้ำท่วมปาก อึดอัด ใกล้จมน้ำแบบนี้ จะเก็บเอาไว้คนเดียวมันก็คงระเบิดอยู่ในใจเข้าซักวันนั่นล่ะ

ฟู่ พูดมานานขอพักร้องไห้กับพาร์ทน้องปันแป๊บ คนแอบรักนี่มันทรมานจริงๆนะ ไม่มีสิทธิ์เดินข้ามเส้นความสัมพันธ์ แอบฟัง แอบฟัง แอบน้อยใจ ความสำคัญเหมือนจะลดลงจากที่เมื่อก่อนอาจเคยได้เต็มร้อย

ส่วนนาย....นายแทน ╰_╯
มันน่าหมั่นไส้นะ คนที่ไม่รู้เรื่องราวอะไรแต่ยังทำให้ใครอีกคนเสียน้ำตาได้ขนาดนั้นน่ะ ความรู้สึกนายช้าเกินไปนะแทน และเพราะแทนเป็นแบบนี้เลยทำให้นึกถึงคำว่ากว่าจะรู้ว่ามีอยู่ก็เสียไป ไปหาเพลงนี้ฟังซะนะแทน

ตอนอ่านมาถึงฉากที่นอนคุยกับเฟี๊ยตทำใหเรานึกขึ้นได้ เคยลองวาดฝันร่วมกันกับปันแบบนี้มั้ยแทน บางทีการเป็นเพื่อนสนิทกันอาจทำให้สนิทกันมากก็จริง แต่มันก็ทำให้บางเรื่องลางเลือนไปนะ ทิฐิหรืออะไรลึกๆที่อยู่ในใจ เส้นแบ่งของความเกรงใจ ที่ทำให้กลายเป็นน้อยเนื้อต่ำใจ หรือบางทีเราอาจจะคิดมากไปก็ได้ อินกับพาร์ทปันไปหน่อย 55555
แต่ถ้ามีบางเรื่องที่แทนไม่เคยบอกปัน อย่างเรื่องความฝัน อาจเพราะเรื่องความแตกต่างของทั้งคู่หรือเปล่า บางทีคนเรามันก็มีอารมณ์นี้น่ะ ที่อยากยืนยันว่าตัวเองไม่ใช่เด็กๆและสามารถยืนด้วยตัวเองได้
้
พาร์ทแทนนี่มโนเอาเองล้วนๆเลยนะ 5555 ต้องสันนิษฐานเอาไว้ก่อน เพราะว่าอย่างปันนี่ดูง่ายนะ เขามีความอ่อนไหวด้านอารมณ์สูง แต่อย่างแทนนี่บอกไม่ถูก เหมือนคนไม่คิดอะไรมาก แต่กับบางเรื่องเขาก็คิดหนักเอาการ เป็นคนที่มีอะไรซ่อนอยู่ในใจ ถึงจะดูตรงๆ แต่จริงๆแอบคิดเล็กคิดน้อยเยอะอยู่นะ พ่อหนุ่มคนนี้

 แต่ก็อย่างที่บอกค่ะว่ามโนเนอะ บางทีอาจจะคิดมากเกินไปในฐานะคนที่ชอบคิดจุกๆจิกๆ อะไรนิดอะไรหน่อยต้องจับมาจินตนาการ โยงเรื่องนั้น ผูกเรื่องนี้

 บางทีการคบกันมาตั้งนาน อาจเป็นข้อยืนยันว่าทั้งคู่คบกันโดยที่ เรื่องฐานะหรือองค์ประกอบอื่นๆคงไม่ได้เข้ามามีส่วนร่วมในความสัมพันธ์เลยก็ได้

 สุดท้ายสำหรับคู่นี้ บางทีคำว่ามิตรภาพมันก็เหมือนหมอกบางๆบังตา บังทั้งความรู้สึก บางทีก็อดสงสัยไม่ได้ว่าการมีกันและกันจนเคยชิน ถ้าวันไหนวันนึงขาดกันไปจะเป็นยังไง ลองห่างกันซักพักดูมั้ย อะไรๆที่อยู่ในใจจะได้ชัดเจนขึ้น


ส่วนของเฟี๊ยต สั้นๆนะ.... อย่าหวั่นไหว
ถ้าหวั่นไหวเรื่องมันจะเลวร้ายลงกว่านี้อีกเยอะ โอเค๊! เดี๋ยวพระเอกหนูก็ใกล้มาถึงแล้ว(ล่ะมั้ง) เพราะฉะนั้นอดทน ห้ามหวั่นไหว อย่าให้ความสงสารเป็นบ่อเกิดของความรัก และแม้นายแทนจะมีฟีโรโมน หรือเซ็กส์ แอพพีลของนายแทนจะสูงปรี๊ดดดดดดด ก้ามปูน่ากัดหรือกล้ามล่ำน่าขย้ำ หกห่อน่าขบน่าเคี้ยว ยวนตายวนใจ และแม้ว่าคุณคนเขียนพยายามชักจูงแค่ไหน ก็ท่องเอาไว้เลยว่าห้าม ถ้าทนไม่ไหวเรียกน้องเบิ้ลมาแก้ขัดก็ได้นะคะ #ผิดมากกก

ปล้ำลิง. คุณคนเขียน ถ้าตอนที่เขียนแล้วรู้สึกกดดัน ต้องทำตามหน้าที่หรือจำใจทำ ให้พักก่อนนะคะ (พักนะคะพัก อย่าหายไปเลยนะ)  พักสมองพักร่างกายจนกว่าที่จะพร้อมเขียนอีกครั้ง อย่ารู้สึกเหมือนยิ่งเขียนยิ่งหมดใจนะคะ อุตส่าห์เลี้ยงดูกันมาเกินครึ่งร้อยตอนแบบนี้ ต้องยิ่งเขียนยิ่งผูกพันสิเนอะ  ถ้าทิ้งกันไปตอนนี้ทั้งหนูเฟี๊ยต ทั้งคนอ่านก็แย่เลย พักผ่อนให้เต็มที่ สมองปลอดโปร่ง ได้ไอเดียอะไรใหม่ๆ อย่าลืมของฝากนะ

คนแอบรักนี่มันทรมานจริงๆนะ

[zylph_z]

เฟี๊ยตหวั่นไหวไปกับแทนหรือยัง แต่เราหวั่นไหวไปแล้วนะ 555+
ชีวิตของแทนนี่เป็นยังไงบ้างน้อ~ ละเมอออกมาซะเศร้าเชียว แถมแอบแต๊ะอั๋งเฟี๊ยตอีก เรียกปันมารวมกลุ่มให้ไวนะ เดี๋ยวเราจะฟินกับคู่นี้เกินไป =.,=

[tutankamen]

เหนื่อยนัก ก็พักนะ พ่อหนุ่ม............แล้วมาลุยกันต่อถึงตอนนั้น ผมเสร็จธุระพอดี จะมาเม้นทุกวันเลย

[lukkeng]

บทที่ 63 The Secret Casket

   แสงยามเช้าลอดพ้นช่องเล็กบนหลืบตอนหนึ่งของเพดานที่แทนกับเฟี๊ยตตรวจพบตั้งแต่หัวค่ำเมื่อวานนั้น ลำแสงน้อยๆ นั่นสาดซัดเข้ามาตกกระทบกับกระจกบานหมุนที่เฟี๊ยตสันนิษฐานว่ามันเป็นกลไกที่ใช้ในการเปิดประตูใหญ่ที่พวกเขาผ่านเข้ามา จากบานที่หนึ่ง สะท้อนไปบานที่สอง สาม สี่ และอื่นๆ ต่อไปเป็นลำดับไปเรื่อยๆ ในขณะนี้ ห้องที่เคยมืดหม่นไปด้วยความมืดก็มีแสงสว่างประดับทั่วให้ความอบอุ่นของช่วงเวลายามเช้าของวันใหม่

   “เป็นไงบ้างเฟี๊ยต หลับสบายดีไหม” เสียงของแทนเอ่ยทักขึ้น ทันทีที่เขาลืมตาขึ้น แล้วยันตัวขึ้นจากพื้นเพื่อบิดขี้เกียจให้สมกับความเมื่อยขบที่ถูกพันธนาการให้กระดุกกระดิกไม่ได้แทบทั้งคืน

   “เอ่อ ตื่นนานแล้วหรอ” เฟี๊ยตเกือบจะบ่นถึงความเมื่อยที่กระจายอยู่ทั่วตัวไปหมดให้คนที่เป็นต้นเหตุที่นั่งยิ้มแฉ่งอยู่ตรงหน้านี้ฟัง แต่แล้วความรู้สึกอย่างใดอย่างหนึ่งก็ยับยั้งเขาไม่ได้พูดสิ่งใดออกไป มันคงดูแปลกไปสักหน่อยที่จะพูดถึงเรื่องผู้ชายนอนกอดกันทั้งคืน ถึงแม้ว่าเขาจะบริสุทธ์ใจ แต่มันก็เป็นความบริสุทธ์ใจที่ปนความกระดากอายอยู่ไม่น้อย เขาจึงเสไปเรื่องอื่นอย่างจงใจจะแกล้งลืมที่จะตอบคำถามอันดูแสนธรรมดานั้นไปเสีย

   “ก็ไม่นานนะ สักสิบนาทีมั้ง ท้องร้องจนตื่นอ่ะ ฮ่าฮ่า” แทนเล่าให้ฟังอย่างอารมณ์ดี ชายหนุ่มผิวเข้มพูดไปพลางเลือกการ์ดอาหารในสมุดไปอย่างตั้งใจ

   “แล้วเมื่อคืนแทนหลับสบายไหม” อะไรสักอย่างดลใจให้เขาถามออกไปอย่างนั้น อาจจะเป็นความอยากรู้ ความอยากรู้ที่สงสัยว่าพฤติกรรมทั้งหมดเมื่อคืนของคนตรงหน้านี้นั้น เขาจำได้บ้างหรือเปล่า

   “ปรกตินะ อ่อ ปรกติเราเป็นคนขี้ละเมอมากเลยนะ ปรกติต้องนอนแยกเต็นท์ตลอด ยกเว้นปัน เพราะรายนั้นชินแล้ว ฮ่าฮ่า หวังว่าเมื่อคืนเราคงจะไม่ได้ละเมอเตะเฟี๊ยตไปใช่ไหม” ชายหนุ่มละความสนใจจากสมุดการ์ดตรงหน้า ก่อนจะหันมามองหน้าเพื่อนร่วมเต็นท์เมื่อคืนนี้ เพื่อรอฟังคำตอบถึงพฤติกรรมยามนิทรา ซึ่งตัวเขาเองย่อมไม่มีสติรู้ตัว

   “เปล่าๆ แทนไม่ได้ละเมอเตะเราหรอก” แต่ละเมอกอด เปล่าเลย วลีสุดท้ายหาได้หลุดไปจากของเฟี๊ยตไม่ อะไรสักอย่างดลใจเขาให้ไม่พูดเรื่องราวเหล่านั้นออกไป

   “เฮ้อ โล่งอกไป มากินข้าวเช้ากันเถอะเฟี๊ยต” แทนเอ่ยขึ้นอย่างหมดความสนใจในเรื่องเมื่อคืนเสียแล้ว พร้อมเอ่ยชวนให้เขาร่วมวงกินข้าวเช้า ก่อนจะหาทางแก้ปัญหาเรื่องประตูนั่นถัดไป


เหตุการณ์ทั้งหมดคลี่คลายเมื่อแสงตะวันยามเช้าสาดเข้ามากระทบบานกระจกเหล่านั้นตามที่เฟี๊ยตคิดไว้ไม่มีผิด แทนทำหน้าที่แค่เพียงไปบิดกระจกบานสุดท้ายให้ถูกองศากับทิศทางของประตูเท่านั้น แสงตะวันที่ลอดเข้ามาก็สัมผัสบานกระจกนั้นอย่างถนัดถนี่ แต่ถึงแม้ว่าจะเป็นอย่างนั้น เขาทั้งสองก็ยังเปิดประตูนั้นออกไปไม่ได้ และในขณะที่กำลังอับจนหนทางอยู่นั่นเอง ปันผู้อยู่ด้านนอกแต่เพียงผู้เดียวก็ได้ใช้การ์ดโทรศัพท์โทรเข้ามาพร้อมบอกข่าวดีว่าลูกบิดประตูที่เคยอันตรธานหายไป บัดนี้ได้กลับมาปรากฏตัวเสียแล้ว ปันตัดสินใจลองเปิดประตูโดยหมุนเจ้าลูกบิดนั่นดู และเขาก็พบว่าประตูนั่นสามารถเปิดได้ตามปรกติราวกับว่าไม่เคยเกิดเหตุการณ์ใดๆ อย่างเมื่อวานนั้น ด้วยเหตุนี้เอง ทีมมายาจึงกลับมาพร้อมหน้าพร้อมตากันอีกครั้งหนึ่ง ถึงแม้ว่าจะเป็นช่วงเวลาแค่ค่ำคืนเดียว แต่มันก็รู้สึกเหมือนยาวนานไม่น้อยเลย

   “แทน! เฟี๊ยต!” เสียงของเพื่อนที่ถูกเหตุบังเอิญแยกให้ออกไปอยู่คนเดียวทั้งคืนร้องออกมาอย่างดีใจ ปันวิ่งเข้ามาโอบไหล่แทนและเฟี๊ยตไว้อย่างยินดีที่ได้กลับมาพบกันอีกครั้งหนึ่ง แต่ถ้าหากสังเกตดีๆ แล้ว แววตานั้นแฝงไว้ด้วยรอยหม่นเศร้าอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว

“ปันเป็นไงบ้าง เมื่อคืนโอเคไหม” เฟี๊ยตเอ่ยถามขึ้นอย่างเป็นห่วงจากใจจริง บรรยากาศในวิหารลึกลับนี่ไม่เหมาะแก่การนอนคนเดียวแม้แต่น้อยเลย เขายังไม่อยากจินตนาการว่าถ้าต้องไปนอนในห้องโถงที่แสนวังเวงนั่นคนเดียว เขาจะเป็นอย่างไรบ้าง

“แย่นะ เอาตรงๆ ฮ่าฮ่า” ความรู้สึกของปันแย่จริงๆ แต่เขาไม่ได้บอกไปหมดว่าความรู้สึกที่แย่นั้น มันไม่ได้มาจากความเงียบเหงาของวิหารนี่เพียงอย่างเดียว

“เอาน่า ทำตัวเป็นลูกแหง่ไปได้ นอนคนเดียวคืนเดียวเอง สบายน่า” แทนเอ่ยออกมาอย่างอารมณ์ดี

“แหม่ คนแถวนี้ไม่ลูกแหง่เลยเนอะ” เฟี๊ยตหลุดออกพูดไปด้วยความปากไว แต่แล้วก็ต้องรู้สึกผิดด้วยแววตาของชายผิวขาวหม่นลงจนจับสังเกตได้

“ตกลง เมื่อคืนเราละเมอกอดเฟี๊ยตใช่ไหม โอ๊ยย ถึงว่าทำไมถึงได้ฝันถึงแม่ ขายขี้หน้าชะมัด” หน้าของชายหนุ่มผิวเข้มเรื่อขึ้นเล็กน้อยอย่างจับสังเกตได้ ชายหนุ่มสุดล่ำคงนี้คงไม่อยากให้ใครเห็นมุมอ่อนไหวอย่างนี้สักเท่าใดนัก

“อืม” คำสั้นๆ คำเดียวที่เหมือนจะเป็นการตอบรับนั่นหลุดขึ้นมาจากปากของเฟี๊ยต สายตาจากเพื่อนอีกคนหนึ่งที่เรียกได้ว่าเป็นคนนอกตลอดราตรีที่ผ่านมามองมาที่เขาด้วยความรู้สึกใดก็ไม่ทราบได้ เฟี๊ยตประสานสายตาอย่างไม่ได้ตั้งใจ และถ้าเขาจับสังเกตได้ไม่ผิด แววตาสวยคู่นั้นคลอไปด้วยความเสียใจที่เขาก็ไม่ค่อยเข้าใจเหตุผลเหมือนกัน

“โอ๊ยย เลิกพูดเรื่องนี้เถอะ ปันยังไม่ได้กินข้าวไม่ใช่หรอ ไปนั่งพักกินข้าวเช้าให้อิ่มก่อนดีกว่า เดี๋ยวค่อยว่ากันต่อ” แทนเปลี่ยนเรื่องขึ้นก่อนจะชวนเพื่อนทั้งสองไปนั่งหลังจากที่กลับมารวมตัวกันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“เออ เรายังไม่ได้อาบน้ำตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะ เอาไงกันดีเนี่ย” เฟี๊ยตเอ่ยขึ้นถึงเรื่องที่คิดมาได้สักพักแล้ว แต่ก็ลืมที่จะปรึกษาเพื่อนๆ ตลอด พอมีโอกาสจึงถามทันทีที่นึกขึ้นได้

“ไม่เป็นไรหรอกเฟี๊ยต ในเกมนี้ถ้าร่างกายไม่สกปรกหนักหนาจริง ไม่ต้องอาบก็ได้นะ เพราะในเกมนี้พวกเราจะไม่มีกลิ่นตัวอยู่แล้ว ส่วนใหญ่เราอาบกันไปตามความเคยชินมากกว่า ส่วนเรื่องปวดหนักปวดเบาก็ไม่มีอยู่แล้ว ระบบของเกมไม่มีความรู้สึกนี้อยู่แล้ว” ปันตอบมาอย่างยิ้มๆ เฟี๊ยตจึงได้แต่พยักหน้าตาม แต่เมื่อค่อยๆ คิดตามไปแล้ว ก็พบว่ามันเป็นอย่างที่ปันว่าจริงๆ เขายังไม่เคยรู้สึกว่าได้กลิ่นตัวจากทั้งเพื่อนและตัวเองเลยสักครั้ง ส่วนเรื่องปวดท้องเข้าห้องน้ำนี่ก็ไม่เคยมีเลยเช่นกัน อาจจะเป็นเพราะว่าการหลับในช่วง REM นั้น ระบบประสาทอัตโนมัติควบคุมการขับถ่ายจะถูกกดไว้ เขาเลยไม่เคยรู้สึกอยากเข้าห้องน้ำเลยก็เป็นได้


หลังจากที่ทั้งสามคนพูดคุยทักทายกันพอหอมปากหอมคอแล้ว แทนก็ลากเพื่อนทั้งสองกลับไปยังบริเวณหีบปริศนานั่นที่เรียกได้ว่ายังค้างคาใจชายหนุ่มอยู่มาก พวกเขาเดินวนไปมารอบวัตถุสีน้ำตาลทองสง่านั่นอย่างสงสัยใคร่รู้ เฟี๊ยตแกล้งลองพยายามเอาไปเกือบจะแตะที่วัตถุนั่น เพื่อทดสอบว่ามันจะมีกลไกอะไรซ่อนอยู่หรือไม่ แต่ก็เปล่าประโยชน์ เพราะว่ามันยังคงนิ่งสงบอยู่เหมือนเดิม

“เอาไง เปิดเลยไหม” แทนพูดพร้อมกับเอามือถูกันไปมาอย่างคันไม้คันมือเสียเต็มประดา สายตาของชายหนุ่มจ้องไปที่หีบปริศนาจนตาเป็นมัน

“เฟี๊ยตคิดว่าไง” ปันหันมาถามเพื่อนอย่างปรึกษา ตัวเขาเองรู้ดีว่าในพวกเขานี้ คงไม่มีใครเหมาะจะเป็นมันสมองของทีมเท่ากับเพื่อนคนนี้อีกแล้ว

“เราเสนอว่าให้เปิดนะ ถึงแม้มันจะมีกับดัก เราก็ไม่มีทางรู้ได้หรอก ลุยไปเลยดีกว่า” เฟี๊ยตเอ่ยเสนอความคิดเห็น แต่ในใจลึกๆ ของเขาแล้ว เขาไม่คิดว่ามันจะเป็นกับดักเลย เพราะความจริงแล้วทางสู่ห้องลับนี้ก็เป็นปริศนา แต่เพียงว่าเขาไม่ได้เล่าให้เพื่อนทั้งสองฟังว่ามันต้องตีความละเอียดขนาดไหน ถึงจะหาคำตอบมาได้ เขาคิดว่าผลลัพธ์ของการแก้ปัญหานั้น ไม่น่าจะมีกับดักอะไรรออยู่ แต่เพื่อนเขาที่ไม่รับรู้ความจริงในจุดดังกล่าว อาจจะรู้สึกว่าห้องลับนี่เข้ามาถึงได้ง่ายเกินไปจนน่าระแวง

“โอเค เห็นด้วยสามเสียงนะ เปิดเลย” ปันเอ่ยขึ้นมาอย่างสรุปความหลังจากได้ฟังความคิดเห็นของเฟี๊ยตเป็นที่เรียบร้อย พร้อมกับหันไปพยักหน้าให้กับแทนที่บัดนี้ดูจะเฝ้ารอที่ฟังคำนั้นอย่างใจจดใจจ่อเต็มทน

ชายหนุ่มผู้ดูจะอยากรับหน้าที่เป็นคนเปิดเจ้ากล่องปริศนานั่นที่สุดเอื้อมมือออกไปบนแท่นที่แกะสลักไว้อย่างงดงามนั่น และทันทีที่มือของเขาแตะเข้ากับกล่องที่สลักไว้ด้วยสีน้ำตาลทองอร่าม มันก็ค่อยๆ เปล่งแสงออกช้าๆ จนห้องที่เคยเรื่อด้วยแสงอรุณยามเช้าเพียงน้อยๆ บัดนี้สว่างไสวไปด้วยสีทองอร่ามละลานตา ฝาของหีบนั่นเปิดออกจนสุด เผยให้เห็นแสงสีทองที่สาดส่องออกมาจากภายในราวกับว่ามันบรรจุไว้ด้วยทองคำแท่งปริมาณมหาศาลฉะนั้น กระดาษสีน้ำตาลเก่าคร่ำคร่าใบหนึ่งลอยตัวขึ้นจากหีบใบนั้น และวางตัวนิ่งเด่นอยู่กลางอากาศเป็นเป้าให้สายตาทั้งสามจับจ้องไปด้วยความสนใจ มันคลี่ตัวออกอย่างช้าๆ เผยให้เห็นตัวหนังสือที่เขียนไว้อยู่เพียงไม่กี่บรรทัดนั่น เสียงผู้หญิงเสียงหนึ่งดังขึ้นราวกับว่ากำลังมีบุคคลที่สี่ที่มองไม่เห็นกำลังอ่านเจ้าตัวหนังสือขยุกขยิกที่เขียนอยู่บนกระดาษแผ่นนั้นให้พวกเขาฟังอย่างตั้งใจตั้งใจ


   “ อะไรเอ่ย ดั่งระฆัง กังวานก้อง

ทั้งสี่พ้อง ร้องทักทั่ว ทุกทิศา

เตือนสติ จากความหลง องค์อัตตา

หยั่งรู้พ้น อวิชชา กว่ากำเกวียน”



จากผู้แต่ง : ตอนแรกตั้งใจว่าจบตอนนี้จะหนีไปพักแล้ววววว แต่จนแล้วจนรอดก็ปิดไม่ได้สักที เลยต้องเลื่อนไปเป็นตอนหน้านะครับ จนตอนของพรุ่งนี้จะหนีเที่ยวของจริงละ อิอิ

[lukkeng]

ตั้งใจอ่านทุกคอมเม้นท์เลยนะครับ

ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก อ่านแล้วซึ้งเลย

ยิ่งยาวยิ่งฟิน อิอิ



แต่ขอโทษนะครับที่นั่งตอบที่ละคนไม่ไหว นี่ก็พึ่งปั่นตอนล่าสุดจบ เหนื่อยมาก คงต้องขอตัวไปพักก่อนนะครับ



 

[zylph_z]

จิ้มตูดจึ๊กๆ เพิ่งเม้นตอนล่าสุดไปเองนะเนี่ย ตอนใหม่มาซะละ 555+
ปริศนาอีกแล้ววว คราวนี้หน้าที่เฟี๊ยตเหมือนเดิมแล้วแหละ หาหนทางพิชิตปัญหาให้จงได้ ส่วนเรื่องของปันนี่ก็พูดยากนะ เอาเป็นว่าปัญหานี้ใหญ่กว่าปริศนาวิหารกุมพาพันธ์อีกนะเนี่ย ยังไงก็เคลียร์ให้เร็วไว จะได้ไม่ต้องมาเกิดการทะเลาะให้เสียความรู้สึกในภายหลังนะ

ปอลอ.ชอบกลอนอ่ะ มันทำให้นิยายแลดูเก๋ขึ้นไปอีก ช่วยเพิ่มความน่าอ่าน เวลาอ่านแล้วเรารู้สึกอินไปกับนิยาย ^^

[duaenmaysa]

มีปริศนามาให้ทายอีกแล้ว ตอนนั้นอดเล่นเกม24ด้วย คราวนี้เป็นทายปัญหา อืม..คิดว่าคำตอบน่าจะเป็นอริยสัจสี่นะคะ รอคุณคนเขียนมาเฉลยดีกว่า ตอบไปแบบมั่นใจมากเดี๋ยวไม่มีหมอรับเย็บเวลาหน้าแตก 5555

ส่วนแทนนี่ให้อารมณ์ผู้ชายๆดีเนอะ ไม่ค่อยคิดอะไรลึกๆ เพื่อนก็เพื่อน ห่วงอะไรมากมาย.....แบบ...อ่านแล้วรู้สึกว่าเขาคิดกับปันแค่เพื่อนจริงๆ ไม่ได้มีอะไรซับซ้อน ปันก็ชีช้ำต่อไปเงียบๆ

หนูเฟี๊ยตนี่จับสังเกตปันได้หลายครั้งแล้วน้า แต่เดาไม่ได้ซักที :3

จริงเนื้อเรื่องช่วงนี้มันตื่นเต้นนะ แต่เราดันโฟกัสที่น้องปัน เอาแต่ลุ้นว่าคุณคนเขียนจะแกล้งอะไรนายรองคนนี้อีก เรื่องรักๆไข่ๆนี่น่าสนใจกว่าผจญภัยอีกนะบางที 555555555555555555555 #ผิดที่สุด

[BBellza]

กลับมาแล้วนะคับ ไม่รู้ว่าจะยังจำกันได้หรือเปล่า
 ยู้ ฮู ยู้ ฮู ๆๆ  ข้าน้อยเองขอรับ
หลังจากที่ไม่ได้เข้ามาอ่านหลายวันเนื่องจากติดอ่านหนังสือ และช่วงชอบ เกือบสองอาทิตย์ ไม่ได้เข้ามาเลย
ไม่รู้ว่าคนเขียน จะพอยังจำนักอ่านน้อยๆ ที่หลบอยู่แถวหลังเสาร์ได้อยู่ไหม๊น้อ!
หลังจากสอบเสร็จ เคลียทุกอย่างเสร็จ ก็รีบเข้ามาอ่านเลย ตั้งแต่ตอนที่ 48 เล่นเอา จุใจ เลยทีเดียว ณ จุดๆ นี้ 555
แต่ก็ไม่ได้ตอบคอมเม้นทุกตอนนะคับ เดี๋ยว คนอ่านท่านอื่นจะดีใจหลงคิดว่า คนแต่แอบเอาเรื่องมาแปะอีกตอน 555
แอบสงสาร ปัน อยู่หลายตอนเลยทีเดียว ทำไมคนอ่านทำร้ายกันได้ถึงเพียงนี้ กระซิๆๆๆ แอบหวงเฟี๊ยต รู้สึกว่าตอนหลังๆ
มานี้แทนจะได้สัมผัสตัวเฟี๊ยตมากเกินไปละ เมื่อไหร่น้อ ที่จะได้เจอพระเองซักที แอบหวังให้ ปัน กับแทน เปิดอกคุยกัน
ให้จบๆ ไปซักที ปันจะได้ไม่ต้องมานั่งคอยหึงกัน 555 แต่แทนก็เป็นคนอารมณ์ดีเกิน ไม่คิดมาก แล้วก็ไม่ดูสถานการณ์เลย
ว่าปันอยู่ในอารมณ์ไหน  สำหรับเฟี๊ยต ยังเก่งเหมือนเดิมเลยอ่ะ คิดไม่ออกเลยว่าพระเอกจะออกมาแนวไหน กันเลยทีเดียว
แต่คงคุ้มค่าการรอคอย ฮ่าฮ่าฮ่า ว่าแต่เกมส์นี่มีปัญหาตั้งแต่เล็ก ไปจนถึงใหญ่ ให้ได้คิด ตลอดเวลากันเลยทีเดียว ไม่ให้
พักเหนื่อยกันบ้างหรือไงห๊ะ คนอ่านเหนื่อยแทน เฟี๊ยต อิอิอิ แล้วก็พองเพื่อนจมซน 555   ยังไงก็ตามคนอ่านตัวน้อยๆ คนนี้ก็ยังรู้สึกว่า
แทนยังไม่ใช่สำหรับเฟี๊ยต มันไม่ใช่อ่ะกิ๊ฟ ไม่ใช่ว่าแทนไม่ดีหรอกนะ แต่ว่าอยากให้แทนคู่กับปันมากกว่า ที่สำคัญเฟี๊ยตอย่าแอบใจเต้น
หล่ะ ไม่ยอมจริงๆ ด้วย นี่เพิ่งจะเริ่มเดินทางไม่เท่าไหร่ เฟี๊ยตและแทนก็มีความฝันซะแล้ว 5555

               ตั้งแต่อ่านมานี่แทบหาคำผิดไม่ได้เลย แสดงว่าคนเขียนตรวจทาน ด้วยหัวใจอย่างรอบคอบแล้ว ถึงได้เอามาแบ่งปันให้คนอ่านได้อ่าน อะคึๆๆๆ   

              ถึงแม้ว่าช่วงสอบจะไม่ได้เข้ามาอ่านแต่ก็ยังส่งกำลังใจให้อยู่นะเออ 5555 ยังไงก็ตามเป็นกำลังใจให้คนเขียน คับ

รอติดตามตอนต่อไป.......

[naneku]

เที่ยสเผื่อเราด้วยนะพี่คนเขียน อิอิ



อยากเที่ยวมาก แต่เรียนหนัก แงงงงง



ปันหายโกรธเฟี๊ยตแล้วปะ หรือ คลื่นลมสงบก่อนพายุจะมา ....?

[Zelsy]

เที่ยวให้หนุกเด้อออออ บับบุยย

[nemesis]

ลุ้นอีกแล้ววว

[jungjiyoo]

ถึงกะช็อคตอนปันเปิดแล้ว้ดินเทิ่งๆเข้ามา
ลุ้นมาสามวันอ้ะะะ
เข้าได้ซะงั้นฮ่าๆๆๆๆ
คือแอบัวจะเกิดอะไรขึ้นกะปันแล้วสองคนต้อวไปกันเอง
ลานนี้ได้กันแน่ๆ
ไม่น้าาาาาาาาาา
ปันแทนเถอะน้าาาพลีสสสสส
แทนก็ผู้ชายเกิ๊น ไม่คิดอะไรจริงจัง
อยากเห็นตแนแิหนูปันโชว์พาวบ้างอ้ะคู้ณณณ
ว่าแต่ว่าพ่อสามหนุ่มนี่เค้าไมีปมด้อยอะไรกันดลยรึ กลัวจิ้งจก ตุ๊กแกไรเงียะ
ปล.ทายว่าปริศนาคือแสงอาทิตย์ (มั่วสุด)

[aoihimeko]

จากบทความนี้

"อะไรเอ่ย ดั่งระฆัง กังวานก้อง

ทั้งสี่พ้อง ร้องทักทั่ว ทุกทิศา

เตือนสติ จากความหลง องค์อัตตา

หยั่งรู้พ้น อวิชชา กว่ากำเกวียน”


เราขอเดาความหมายว่ามันคือ "ปัญญา"  (มั้ง ==!) แบบเราถอดความหมายออกมาได้ว่า

*อะไรสักอย่างที่คอยเตือนสติให้เราไม่ลุ่มหลงไปกับตัวตนที่ไม่แน่นอน

ทำให้หลีกหนีพ้นพวกกิเลสหรือสิ่งที่ไม่ดีทั้งหลาย*

ประมาณนี้แหละ หรือมันจะหมายถึงหลักธรรมะก็ไม่รู้เหมือนกัน คิดแล้วก็มึนรอมาเฉลยดีกว่า

ปันผู้น่าสงสารและแทนผู้ไม่รู้อะไรเลย สุดท้่ายเฟี๊ยตผู้อยู่กึ่งกลางไม่รู้จะทำยังดี

เฮ้อ........เฟี๊ยตไม่น่าโดนดึงเข้าไปในความรู้สึกอันชวนอึดอัดนั่นเลย


ปล.เที่ยวให้สนุกนะจ๊ะ ว่าแต่ไปยังเนี่ยทำไมยังได้อัพอยู่จ๊า 

[$VAN$]

ปริศนามาใหม่ คิดอยู่นาน
ในที่สุดก็
.
.
.
คิดไม่ออก
รอเฉลยดีก่า 555

[cheyp]

ปริศนาใหม่
ขออนุญาตไม่ขบคิด
วันนี้เจอข้อสอบมาพอแล้ว 5555

รอเฉลยด้วยคนค่ะ

[maew189870]

รอเฉลยด้วยคนเหมือนกัน

อิอิ



สุดท้ายหีบในใจปันก็ไม่ได้เปิด....มันเศร้าเนอะ

[hotoil]

ทำไมทำกับเราอย่างนี้!!!! มาทำให้อยากแล้วจากไป ... ฮ่าๆ
กลอนนั้นเป็นการบอกสถานที่ถัดไปหรอ น่าตื่นเต้นอีกแล้ว
เฟี๊ยตในที่สุดก็พอสังเกตได้แล้วสินะ แต่ไม่น่าหลุดปากเรื่องนั้นเลย...
ปันนายน่าสงสารอ่ะ เหมือนเพื่อนเราเลย แต่นายต้องสมหวังแน่นอนน

ปล.รออ่านอยู่เน้อออ (วิบัติเพื่อเสียง)
 

[lukkeng]

บทที่ 64 Restart?

 

            “อืมมม” เสียงของปันเอ่ยขึ้นอย่างครุ่นคิด หลังจากที่ได้ฟังเสียงหวานนั่นบรรยายร้อยกรองความยาวจำนวนหนึ่งบทนั้นจนจบ

 

            “คิดอะไรดีๆ ออกหรอปัน เรายังคิดอะไรไม่ออกเลย” เฟี๊ยตหันไปหาเพื่อนอย่างดีใจ เขาสารภาพได้เลยว่า ตัวเขาเองคิดอะไรไม่ออกเลยกับปริศนาที่ว่านี่

 

            “แหะๆ เราแค่จะบอกว่าเราฟังไม่รู้เรื่องเลย ศัพท์อะไรก็ไม่รู้ ไม่เห็นรู้จัก ขอโทษนะ ช่วยอะไรไม่ได้อีกแล้ว” ปันพูดออกมาด้วยเสียงอ่อยๆ โรงเรียนนานาชาติทำพิษเสียแล้ว อย่าว่าแต่จะคิดออกเลยว่ามันหมายความว่าอะไร แต่ละคำแปลว่าอะไรบ้าง ปันยังไม่ค่อยจะรู้เลย

 

            “อะไรเนี่ย อุตส่าห์หวังว่าจะมีมังกรยักษ์โผล่มาให้ประลองฝีมือกันบ้าง มีแต่ปัญญาเชาวน์ โอ๊ย เบื่อ คนยิ่งโง่ๆ อยู่ด้วย จะไปรู้ไหมเนี่ยว่ามันแปลว่าอะไร” แทนบ่นออกมาอย่างไม่จริงจังนัก แต่ก็พอจะจับสังเกตได้ว่ามีความหงุดหงิดเจืออยู่ในน้ำเสียงนั้นไม่น้อยเลย

 

            “ค่อยๆ คิดกันเถอะ ใจเย็นๆ ค่อยๆ คิด เดี๋ยวก็คงคิดออกเอง” เฟี๊ยตเอ่ยขึ้นมาอย่างใจเย็น

 

            “ออกไปนั่งคิดข้างนอกกันเถอะ ห้องนี้มันอับๆ ยังไงก็ไม่รู้ อยู่แล้วอึดอัด ไม่ชอบเลย” แทนชวนเพื่อนทั้งสองคนกลับไปยังห้องโถงที่กว้างและดูปลอดโปร่งกว่าห้องลับดังกล่าว

 

 

            “เมื่อกี้ปันปิดประตูหรอเปล่า” เฟี๊ยตเอ่ยขึ้นหลังจากเป็นคนแรกที่หันหลังกลับไปยังทางออกจากห้องลับภายในวิหารนั่น

 

            “เปล่านี่ ทำไมหรอ...” ปันหันหลังไปเช่นกัน พร้อมกับพูดตอบไปด้วย แต่ยังไม่ทันจบประโยคดี เสียงนั่นก็หยุดกึกลงด้วยว่าเห็นภาพที่อยู่ตรงหน้าชัดเจนว่า ประตูนั่นปิดลงอีกครั้งเสียแล้ว มันปิดลงทั้งๆ ที่เขามั่นใจว่าเขาไม่ได้ปิดมันอย่างแน่นอน

 

            “มันคงไม่ล๊อคใช่ไหม” เสียงของแทนเอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบาด้วยความไม่มั่นใจ

 

            “แทน เฟี๊ยตว่ามันไม่เคยมีวิธีเปิดจากข้างในมาตั้งแต่ต้นอยู่แล้วมากกว่า” เฟี๊ยตพูดขึ้นขณะที่ทั้งสามคนรีบสาวเท้าเข้าไปที่ประตูเจ้ากรรมดังกล่าว และแล้วทุกคนก็พบว่าสมมติฐานของเฟี๊ยตไม่ผิดไปจากความจริงเลย ประตูนี่ไม่มีหนทางจะเปิดได้ตั้งแต่ต้นอยู่แล้ว แสงอาทิตย์นั่นเป็นเพียงกลไกที่จะทำให้ลูกบิดประตูปรากฏขึ้นที่ภายนอกเท่านั้น เรียกได้ว่าพวกเขาตกอยู่ในห้องปิดตายอย่างสมบูรณ์!

 

 

            “ปัน เฟี๊ยต หลบ!” ชายหนุ่มผิวเข้มบอกกับเพื่อนทั้งสอง พร้อมกับหยิบการ์ดจากสมุดออกมาอย่างรวดเร็วราวกับตัดสินใจไว้ก่อนแล้ว

 

            “Fire Extender RELEASE!” แทนตะโกนเสียงดัง พร้อมกับสูดลมหายใจเข้าอย่างลึกจนเฟี๊ยตรู้สึกถึงจักระที่วิ่งซ่านไปตามร่างกายนั่น ก่อนจะเป่าลมออกมาจนสุดพลังปอด ลมหายใจปริมาณมากมายนั่นเคลื่อนผ่านไม้เท้ารูปทรงด้ามเป่าฟองสบู่นั่น กระทิงที่กายหยาบประกอบขึ้นด้วยอัคคีธาตุขนาดใหญ่ที่สะบัดหัวไปมาอย่างดุดันนั้นพุ่งตัวออกจากอาวุธนั่น ควบขาสี่คู่ตรงบึ่งเข้าหมายประจัญบานให้ผนังตรงหน้าภินท์พังพินาศไปจนหมดสิ้น อสุรกายเพลิงนั่นก้มหัวขนาดมหึมานั่นหมายที่สะบัดเขาคู่โค้งงามนั่นทำลายประตูหนาให้ป่นปี้ไม่เหลือชิ้นดี

 

            ...แต่ชั่วระยะไม่เกินครึ่งเมตรที่กระทิงดุนั่นจะพุ่งเข้าปะทะกับประตูหินนั่น มันก็สลายหายไปราวกับแปลงกายเป็นอากาศธาตุฉะนั้น อำนาจของลูกไฟใหญ่ถูกกลืนกินไปด้วยอำนาจของวิหารลึกลับนั่นอย่างไม่มีทางสู้ และไม่ว่าจะลองอีกกี่ครั้งไปตำแหน่งต่างๆ ทิศต่างๆ รอบห้องลับนั่นก็ดูจะไร้ประโยชน์โดยสิ้นเชิง ราวกับห้องอาถรรพ์นั่นจะมีเวทมนตร์ศักดิ์สิทธิ์ปกป้องตัวเองอยู่อย่างนั้น พวกเขาเสียรู้กลายเป็นหนูโง่ๆ สามตัวที่เข้ามาติดจั่นของนายพรานอย่างไม่ทันรู้ตัว

 

 

            “การแก้ปริศนานี่ให้ออกดูจะเป็นทางเดียวที่จะออกจากที่นี่ได้” ปันเปรยขึ้นหลังจากที่นั่งปรึกษากันอยู่ริมห้องนั้น แทนเวลานี้มึนงงจนสังเกตได้ ด้วยพยายามจะใช้พลังของตนทำลายผนังเหล่านั้นจนหมดแรง

 

            ‘ไบเบิ้ล พวกเราจะออกไปจากห้องนี้ได้ยังไง’ เฟี๊ยตเอ่ยถามขึ้นในใจ หลังจากเพิ่งจะนึกถึงเพื่อนอีกคนที่สำคัญไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าใครออก

 

            “หนทางเดียวคือ แก้ปริศนาให้ได้ตามที่เพื่อนผิวขาวของนายท่านพูด ความจริงห้องลับนี้ไม่สามารถเข้ามาพร้อมกันทุกคนได้ แต่ต้องแบ่งคนไว้ที่โถงภายนอกเพื่อคอยเปิดปิดประตูนั้น แต่ถ้าพลาดติดเข้ามาแล้ว นายท่านก็จำเป็นต้องแก้ปริศนาให้ได้” เสียงนั่นดังขึ้นตอบอย่างรวดเร็วทันใจ

 

            ‘เราว่าเจ้าไม่ได้สินะว่าเจ้าไม่เตือน เราผิดเองที่ไม่ถามก่อน ถูกไหม’ เฟี๊ยตคิดบ่นขึ้นในใจอย่างเริ่มหงุดหงิดตัวเองที่พ่ายแพ้ให้กับความสะเพร่าอีกแล้ว

 

            “ไบเบิ้ลภาวนาโดยตลอดให้อะไรสักอย่างดลใจให้นายท่านเอ่ยถามไบเบิ้ลขึ้นสักคำ อย่างน้อยจะเกี่ยวข้องกับเรื่องอื่นก็ได้ ไบเบิ้ลจะหาวิธีพูดโน้มน้าวให้เข้ามาถึงเรื่องนี้เอง แต่น่าเสียดายที่คำอธิษฐานของไบเบิ้ลไม่เคยประสบผลสำเร็จเลย” เสียงนั่นเอ่ยตอบมาจนเฟี๊ยตเองรู้สึกผิดที่ตัวเองทำตัวเหมือนจะเป็นพวกขี้แพ้ชวนตีกับคนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่อย่างใดอย่างนั้น

 

            ‘ช่างเถอะไบเบิ้ล เราผิดเอง ถ้าเราพูดจาไม่ดีก็ขอโทษด้วยละกัน’ เฟี๊ยตเอ่ยประโยคสุดท้ายอย่างรู้สึกผิด ก่อนที่บทสนทนาระหว่างพวกเขาจะถูกตัดหายไป

 

            “เป็นอย่างที่ปันพูดจริงๆ แหละ ถ้าเราไม่สามารถแก้ไขปัญหาที่ได้ เราจะไม่สามารถออกไปจากที่นี่ได้อีกเลย” เฟี๊ยตเอ่ยขึ้นโดยไม่อธิบายเหตุผลที่มาที่ไป เพื่อนทั้งสองคนทำได้เพียงหันมามองหน้าเขาอย่างไม่ค่อยเข้าใจนัก แต่ก็ไม่พูดคำใดออกมาอย่างเชื่อมั่นในตัวเฟี๊ยต

 

 

            เฟี๊ยตพยายามแก้ไขปัญหาเชาวน์นั่นอย่างสุดความสามารถ แต่ก็ไม่ประสบความสำเร็จมากนัก เขาพยายามไล่เรียงข้อความที่มีอยู่จำนวนไม่กี่คำนั่นให้กลายเป็นคำแปลขนาดยาวพอที่จะตีความได้ เฟี๊ยตอธิบายความคิดของตนให้เพื่อนทั้งสองฟัง แต่ปันและแทนก็ดูจะไม่ค่อยเข้าใจมากนัก ทั้งสามคนพยายามลองทายถึงคำต่างๆ มากมายที่ดูจะเกี่ยวข้องกับเรื่องราวดังกล่าว พวกเขาไม่รู้แม้กระทั่งว่าวิธีการตอบคำถามจะต้องตอบอย่างไร พวกเขาทดลองเดินไปที่หน้าตัวเมียบนั่นและพูดคำที่ตนที่คิดว่าจะเป็นคำตอบออกไป แต่ผลที่ได้ออกมาทุกครั้งยังเหมือนเดิมคือความนิ่งสงบที่สร้างความผิดหวังให้กับพวกเขาได้เป็นอย่างดี

 

            พวกเขาที่ไม่มีทางเลือกอื่นเหลืออีกแล้วจำเป็นต้องตั้งแคมป์เล็กๆ อยู่ในห้องที่แสนจะอุดอู้แห่งนั้น พวกเขารู้สึกราวกับว่าตัวเองเหมือนตกอยู่ในคุกที่ไร้อิสรภาพโดยสิ้นเชิงก็ไม่ปาน เขาได้เห็นแสงอาทิตย์มาจากช่องเล็กๆ บนหลืบตรงเพดานนั่นเท่านั้น เฟี๊ยตดูเหมือนจะเป็นคนเดียวที่ยังคงเหลือความหวังในการแก้ไขปริศนานั้น เขาปรึกษากับไบเบิ้ลอย่างไม่หมดความพยายาม เขาจับสังเกตได้ว่าไบเบิ้ลจะมีข้อมูลเฉพาะส่วนที่เกี่ยวข้องกับเกมเท่านั้น ดังนั้น ถ้าเขาถามล่วงเข้าไปในข้อมูลส่วนไหนแล้วไบเบิ้ลไม่สามารถตอบได้ นั่นแปลว่าเขากำลังมาผิดทางเสียแล้ว ถึงแม้ว่าไบเบิ้ลจะไม่รู้คำตอบของปริศนานั่นเหมือนกับเขา แต่ไบเบิ้ลก็ยังมีความกระตือรือร้นที่จะแก้ปัญหาอยู่อย่างไม่เสื่อมคลาย ซึ่งนั่นอาจจะเป็นแรงผลักดันที่ทำให้เขายังพอมีแรงที่จะเคี่ยวเข็ญสมองของเขาให้พยายามผ่านอุปสรรคอันแสนยากลำบากนี้ไปได้ ถึงแม้ว่าเพื่อนร่วมทีมของเขาอีกสองคนดูเหมือนจะถอดใจไปแล้วก็ตาม

 

 

            จากชั่วโมงเป็นวัน จากวันเป็นคืน จนบัดนี้เฟี๊ยตได้มองเห็นแสงอาทิตย์ลอดมาจากช่องแคบตรงเพดานนั่นครบสี่รอบแล้ว นั่นแปลว่าพวกเขาตกอยู่ในห้องนี่มาเป็นเวลาสามคืนเต็มเมื่อไม่นับรวมกับคืนแรกที่เขาติดอยู่กับแทนเพียงสองคนนั่น สถานการณ์ดูจะค่อยๆ เลวร้ายลงอย่างเห็นได้ชัด พวกเขาเริ่มทะเลาะกันเล็กๆ น้อยๆ อย่างระหองระแหงด้วยความรู้สึกที่ขุ่นมัวตลอดเวลาร่วมครึ่งอาทิตย์ที่ติดอยู่ในวิหารนรกนี่ การขาดแสงอาทิตย์ทำให้ชีวิตเขาดูขาดความร่าเริงและความมีชีวิตชีวาไปอย่างมาก บางที นี่อาจจะเป็นทางตันของเกมนี้เสียแล้ว

 

 

            “ไบเบิ้ล เรามีทางจะออกจากที่นี่ได้ไหม” เฟี๊ยตเอ่ยถามไบเบิ้ลอย่างหมดแรงและสิ้นหวัง หลังจากเขาได้ลองตอบคำถามของปริศนานั่นในวันที่สี่ คำตอบที่เป็นคำตอบที่เท่าไหร่ เขาเองก็ไม่เหลือความพยายามจะจดจำเสียแล้ว

 

            “การแก้ปริศนานี่เป็นวิธีเดียวที่จะออกจากที่นี่ได้นายท่าน แต่ความจริง ยังเหลืออีกวิธีหนึ่งที่จะหลุดออกจากที่นี่ไปได้เหมือนกัน นั่นก็คือการ restart เกม” แววตาของเฟี๊ยตสว่างขึ้นชั่วคราวก่อนจะหม่นลงอีกครั้งเมื่อฟังคำตอบจนจบ

 

            “หมายความว่าเริ่มต้นใหม่หมดอย่างนั้นถูกไหม” เฟี๊ยตเอ่ยถามอย่างหมดแรง

 

            “ใช่ นายท่าน ถ้านายท่านไม่อยากเล่นเกมนี้อีกแล้ว นายท่านแค่รอเวลาที่จะตื่นขึ้นในครั้งถัดไป และนายท่านก็ไม่ต้องใส่เกมคอนโทรลเลอร์อีก นายท่านจะไม่ได้กลับมาในเกมนี้อีก และนายท่านก็จะไม่ได้เจอไบเบิ้ลอีกต่อไป” หากฟังไม่ผิด เสียงของไบเบิ้ลทอดลงอย่างเศร้าๆ ในวรรคสุดท้ายนั่น

 

            “แต่ถ้านายท่านยังอย่างเล่นเกมนี้อีก นายท่านต้องการทำการ restart เกมซึ่งมีอยู่ 2 วิธี” ไบเบิ้ลกล่าวต่อหลังจากเว้นวรรคจังหวะไปช่วงหนึ่งจนเขารู้สึกใจหาย

 

            “ทำยังไงได้บ้าง” เฟี๊ยตเร่งด้วยความอยากรู้

 

            “วิธีแรกคือวิธีที่ถูกต้องตามกติกาของเกม นายท่านจะต้องตามหาโซดิแอคคนใดคนหนึ่งจาก 12 คนให้พบ และอธิบายให้เขาอนุญาตให้ restart เกมได้ ท่านก็จะได้เล่นใหม่จากศูนย์ทั้งหมด แต่นั่นก็แปลว่าท่านจะหลุดไปจากที่แห่งนี้อีกด้วย” ไบเบิ้ลตอบออกมา

 

            “แล้ววิธีที่ 2 หละ” เฟี๊ยตถามต่อ เพราะวิธีแรกสำหรับเขาในเวลานี้นั้นแทบจะดูเป็นไปไม่ได้เลย เขาจะไปตามหาเกมมาสเตอร์ในห้องแคบๆ นี่ได้อย่างไร แค่คิดก็รู้แล้วว่าเขาทำไม่ได้แน่นอน

 

            “วิธีที่ 2 เป็นวิธีที่ไม่ค่อยถูกต้องนัก แต่สามารถให้ผลในการ restart แบบเดียวกัน นั่นคืออย่างที่นายท่านทราบดีแล้ว การตายในเกมแห่งความฝันนี้ มันหมายถึงการกลับไปเริ่มต้นเล่นเกมใหม่ แต่ถ้าท่านฆ่าตัวตาย ท่านอาจจะผิดกติกาของเกม เนื่องจากจงใจที่จะ restart เกมด้วยตัวเองโดยไม่ผ่านความเห็นชอบของเกมมาสเตอร์ ดังนั้น วิธีที่ปลอดภัยที่สุดคือนายท่านและเพื่อนของท่านจะต้องผลัดกันฆ่ากันเองให้ตาย ถ้าทำอย่างนั้นแล้ว พวกท่านจะสามารถออกไปจากคุกที่ปิดตายแห่งนี้ได้แน่นอน”

 

            “มันจะเจ็บและทรมานมากใช่ไหม ไบเบิ้ล” เสียงของเฟี๊ยตถามออกมาอย่างสั่นเครือ

 

            “ความรู้สึกของการตายในความฝันให้ความรู้สึกเหมือนการตายในชีวิตจริงทุกประการ นายท่าน!”






จากผู้แต่ง : ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปประมาณหนึ่งอาทิตย์ ผมจะขออนุญาตหายตัวไปตามหาแรง

บันดาลใจนะครับ ผมรู้สึกว่าหลังๆ ผมแต่งนิยายไปตามหน้าที่มากขึ้น ขอหนีไปชาร์ตพลังก่อน

ผมจะกลับมาด้วยความรู้สึกเต็มอิ่มในการแต่งเหมือนเดิมครับ รอกันหน่อยนะครับ อย่าเพิ่งหนีนะ



ปูลู ตอนนี้เป็นตอนที่ 64 ที่ครบรอบการลงนิยายเรื่องนี้มาสองเดือนเต็มติดต่อกันโดยไม่มีวันหยุด

เลยครับ ผมไม่ขออะไรมากเลยครับ ขอแค่น้ำใจเล็กๆ น้อยๆ ของคนอ่านที่จะช่วยคอมเมนท์เป็น

กำลังใจให้ผมยาวๆ สักหน่อย รู้น้าว่าแอบอ่านกันหลายคน เติมกำลังใจให้ผมหน่อยนะ เห็นไหม

ผมถอดใจจนต้องหนีไปพักเลย อิอิ



ปูลูสอง อยากให้ทุกคนลองไขปริศนาแล้วคอมเมนท์ทิ้งไว้ครับ ถ้าใครตอบปริศนาได้ถูกต้อง ผม

จะมีตอนพิเศษให้ทุกๆ ท่านได้อ่านกันเลยครับ ลองร่วมสนุกกันดูฮะ ^___^

[lukkeng]

ผมหลงรักคอมเมนท์ยาวๆครับ หลายคนเม้นยาวมากเลย ผมแทบจะอยากเซฟเก็บไว้อ่านเลยครับ


ตื้นตันอ่ะ เขินเลยยยย


เดี๋ยวผมจะหนีเที่ยวละนะะะะ เดี๋ยวจะเที่ยวเผื่อทุกคนเลย อิอิ

[tutankamen]

ขออภัยที่เม้นยาวๆให้ไม่ได้นะครับ สัปดาหน้ารับรองอ่านกันไม่ไหวเลยล่ะครับ แอบแวะเข้ามาให้กำลังใจได้ ก้อเกินกำลังแล้วครับ สู้ๆต่อไป เที่ยวให้สนุก

[$VAN$]

 โห ทางเลือกแต่ละทาง ไม่มีทางไหนน่าเลือกเลย
อึดอัดแทน

[zylph_z]

ให้ฆ่ากันเองเหรอ? ไม่คุ้มนะเฟี๊ยต อย่าลองวิธีนี้เลย ตายเริ่มเกมใหม่ไม่ใช่ประเด็น แต่เจ็บเหมือนเรื่องจริงนี่ไม่สนุกแน่ๆ เราว่าค่อยๆแก้ปัญหาไปดีกว่า เสียดายการ์ดสูงสุดที่อุตส่าห์เก็บมาได้ตั้งหลายใบ แถมยังไม่รู้ว่าจะเจอกับพวกปันแทนอีกหรือเปล่าก็ไม่รู้ ไบเบิ้ลต้องช่วยอะไรได้มั่งแหละ เฟี๊ยตก็ฉลาดจะตายไป ยังไงก็ต้องรอดจากตรงนี้ไปได้ ผ่านปัญหามาตั้งเยอะแล้วนี่ เอาใจช่วยเฟี๊ยตแทนปัน ^^

ปอลอ.เราทายว่าสติ เดาเอานะ 555+

[BBellza]

ไบเบิ้ล จ๋า น่าเลือกทั้งนั้นเลย แอบประชด
แล้วเฟี๊ยตต้องทำยังไงต่อไป แต่ถ้าจะกลับไปเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง มันก็ยังไงๆ อยู่นะ ไม่รู้ว่าจะได้เจอ แทนกับปัน อีกหรือเปล่า

ว่าคิดว่าเฟี๊ยตคงหาวิธีได้ซักทางแหละน่า ปลอบใจตัวเอง!
ยังส่งกำลังใจให้คนเขียนอยู่เสมอนะคับ ถึงแม้ว่าวันนี้ คนแต่จะหนีไปเที่ยว ที่สำคัญไม่ชวนกันไปด้วย แอบน้อยใจลึกๆ 5555

บางทีเฟี๊ยตอาจจำเป็นต้องพักเพื่อให้สมองได้พักผ่อนบ้าง คิดมาหลายวันจนล้าไปหมดแล้ว และเมื่อผักผ่อนเสร็จแล้วอาจจะ
คิดอะไรดีๆ ออกก็เป็นได้เนอะ

เจอกันคอมเม้นหน้าคับ See ya....

[june55]

จะผลัดกันตายจิงๆหรืออะ น่ากลัวจัง

[naneku]

เราก็อยากช่วยแก้ปริศนานะ .....




แต่เราไม่เก่ง 55555555


ยอมรับเลยเฟี๊ยตเป็นคนที่มีไหวพริบดีมาก



ถ้าเป็นเราเล่นเกมนี้นะ เราตายตั้งแต่เจอมอนสเตอร์กลุ่มแรกแล้วววววว


พี่คนเขียนจ๋าาาา ไม่ให้ใครซักคนตายได้ไหมอะ



แบบ ช่วยกันเเก้ปัญหาทันพอดี อะไรแบบนี้

[Zelsy]

ไม่เอาน้าาาาา อุตส่าห์ได้การ์ดเมพๆมาตั้งเยอะัแล้วว

[cheyp]

ทางเลือกแต่ละอย่าง เฮ้อ
ไม่อยากให้ restart นะ แอบสงสารไบเบิล แม้ว่าจะเป็นแค่โปรแกรม แต่แสดงอารมณ์ได้อย่างกับมนุษย์
แถมถ้าต้องกลับไปเริ่มใหม่ ที่พยายามมาทั้งหมดก็สูญเปล่า เสียดายแย่เลย

เอ่อ เราขอเพิ่มทางเลือก
แก้ปริศนาให้ได้
call ให้ใครซักคนมาเปิดให้
หรือรอพระเอกมาเปิด 555

[kingdaemon]

อย่าฆ่าตัวตายเด็ดขาดนะ

แถมความเจ็บในฝันพอๆกัยความจริงอีก
น่ากลัวอ่าาาาาา
ไบเบิ้ลน่ารักอ่าาาาดูรับผิดชอบเจ้านายเต็มที่เบย
คนแต่งเที่ยวให้หนุกๆน้าาาาา
ขอของฝากด้วย 555+
2 วันนี้เค้าก็ไม่อยู่ไปประชุมงาน ตจว.T^T(โชคดีที่คนแต่งก็ไปเที่ยว 555+)