ตอนที่25
รถตู้สีเงินคันใหญ่แล่นไปตามทาง ภายในมีชายหนุ่มสีคนกำลังพูดคุยกันอยู่
“คุณกำลังจะบอกผมว่า คุณตาของผมเป็นคนถือลูกกุญแจดอกที่ห้าเหรอ” ยูหันไปพูดกับกาเบีรยล์ที่กำลังขับรถอยู่
“ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น คุณตาคุณอาจเป็นหนึ่งในสิบห้าคนที่ผมสงสัย”
หนุ่มน้อยนิ่งเงียบไป เขาไม่อยากให้คุณตาของเขาเป็นอย่างที่กาเบีรยล์พูดจริงๆ
ไมเคิลเห็นยูนั่งเงียบ เลยเอามือไปแตะที่บ่าของหนุ่มน้อย
“ไม่เป็นไรหรอก ถึงคุณตาของคุณจะเป็นคนถือลุกกุญแจ พวกเราจะปกป้องคุณตาของคุณเอง”
ยูหันไปมองไมเคิล ที่ส่งสายตาความเป็นห่วงให้กับเขา
เขารู้สึกอุ่นใจขึ้นมาทันที
ราฟาแอลหันหลังกลับไปมองไมเคิลกับยู ก็แอบอมยิ้มในใจ
แต่กาเบีรยล์กลับรู้สึกไม่พอใจ ไม่ใช่เขาไม่ชอบที่ไมเคิลมีความจริงใจให้กับมนุษย์ แต่เขาไม่อยากให้เพื่อนของเขาต้องทุกข์ใจ เหมือนในอดีตกาลต่างหาก
พวกเขาใช้เวลาในการขับรถมาถึงที่สวนไร่องุ่นของคุณตาของยู 1วันเต็มๆ
ยูรีบกระโดดออกมาจากรถเพื่อจะเดินไปหาคุณตา
สาวใช้รีบเดินมารับยุและเพื่อนๆ
“คุณตาไปไหนแล้วหล่ะ” ยูรีบถามสาวใช้
“คุณท่านออกไปส่งองุ่นที่ตลาดค่ะ คงกลับมาตอนเย็นๆ คุณท่านเลยสั่งให้ดิฉันพาคุณหนูกับเพื่อนๆไปพักที่เรือนก่อนค่ะ”
ยูเงยหน้าไปมองเรื่อนไม่หลังใหญ่ที่ถูกสร้างอย่างสวยงาม
เขาเพิ่งจะได้เห็นบ้านหลังใหม่ของคุณตา ช่างสวยงามและน่าอยู่มากๆ
กาเบีรยล์กับราฟาแอลรีบเดินไปขึ้นรถ แล้วขับรถออกไป
ยูหันไปถามไมเคิล “พวกเขาจะไปไหนกันเหรอ”
ไมเคิลหันมาตอบ “พวกนั้นไปตามหาลูกกุญแจ เรามีเวลาแค่สองวันเองนี้ครับ”
“แล้วจะไปตามหาที่ไหน”
“กาเบีรยล์บอกแล้วนี้ว่าเขาตรวจสอบหาคนถือลูกกุญแจไว้แล้ว”
“แต่มันตั้ง15สวน แล้วแต่ละที่ก็อยู่คนละเมืองเลยน่ะ”
ไมเคิลเดินมาใกล้กับหนุ่มน้อย
“พวกเราต้องเชื่อใจกันและกันซิครับ ผมมั่นใจว่าเพื่อนผมต้องทำได้”
สายตาของไมเคิลดูเชื่อมั่น และมีความตั้งใจ
ยูชอบสายตานั้นจริง เขาเริ่มรู้สึกเขินขึ้นมาทันที หนุ่มน้อยเลยหันหน้าไปทางอื่น เพราะไม่อยากให้ไมเคิลสังเกตเห็น
แต่ไมเคิลกลับสังเกตเห็นบางสิ่งบางอย่างบนหน้าผากของยู
เขาจึงจับตัวของยู ให้ยูหันหน้าออกมาสบตากับกับเขา
หนุ่มน้อยสะดุ้งตกใจที่อยู่ๆ ไมเคิลก็กระชากตัวเขา
ไมเคิลมองดูหน้าผากของยู แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“คุณเป็นอะไร” ยูถามไมเคิล
ไมเคิลค่อยๆปล่อยตัวยู “ผมขอโทษ ไม่มีอะไรหรอก”
แล้วไมเคิลก็เดินนำหนุ่มน้อยเข้าไปในเรือนใหม่หลังใหญ่ของคุณตา
อานนท์เดินทางกลับมาถึงบ้านของเขา ชายชรารีบเดินลงจากรถ
เขาอยากจะเจอหน้าหลานชายของเขา
ยูเปิดประตูบ้าน เขาเห็นคุณตาของเขากำลังรีบเดินมาที่บ้าน
หนุ่มน้อยเลยรีบวิ่งไปหาคุณตา และโผเข้ากอดคุณตาของเขา
“ว่าไงหนุ่มน้อย คิดถึงตาไหม”
“คิดถึงซิครับ คิดถึงคุณตาที่สุดเลยครับ” รอยยิ้มของหนุ่มน้อยสร้างความดีใจให้กับคุณตาของเขาเป็นอย่างมาก
อานนท์เหลือบไปเห็นชายหนุ่มชาวต่างชาติ ยืนยิ้มอยู่ที่ประตูบ้าน
“เพื่อนยูเหรอ ไหนบอกว่ามาสามคนไหงหล่ะ”
ยูหันไปมองไมเคิลก่อนจะหันไปตอบคุณตาของเขา
“ครับ อีกสองคนไปทำธุระเดี๋ยวก็คงกลับ”
“เข้าบ้านกันเถอะ ตาซื้อของกินมาเยอะแยะเลย” แล้วชายชราก็จูงมือหลานของเขาเข้าไปในบ้าน
ที่ต้นไม้ถัดไปจากเรือนไม้หลังใหญ่ ชายหนุ่มผมยาวยืนหลบอยู่หลังต้นไม้
เขาคอยสอดส่องมองทุกอิริยาบถของคนในบ้าน
เขากำลังหาโอกาสที่จะฉวยสิ่งที่เขาต้องการ
อีกไม่นานหรอก ความหวังของเขาจะเป็นจริง
บนโต๊ะทานข้าว อาหารถูกจัดวางเรียงรายเต็มโต๊ะไปหมด
ยูตกในไม่นึกว่าอาหารบนโต๊ะจะเยอะมากมายขนาดนี้
“คุณตาเหมามาทั้งตลาดเลยเหรอครับ” หนุ่มน้อยหันไปถามตาของเขา
“แหม นานๆหลานของตาจะมาหาทั้งที ก็ต้องฉลองกันหน่อย”
“แต่มันเยอะเกินไปผมกินไม่หมดหรอก” ยูมองบรรดาอาหารที่มีทั้งของคาวของหวาน
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมกินหมดเลยก็ได้” ไมเคิลรับอาสาทำหน้าที่เอง
“จะบ้าเหรอ มันเยอะมากเลยน่ะ” ยูหันไปพูดกับไมเคิล
“การที่เรากินอาหารเหลือเยอะๆ มันบาปน่ะครับ” ไมเคิลหันไปกระซิบกับหนุ่มน้อย
“เรื่องของนาย อยากทำอะไรก็ทำ” หนุ่มน้อยหันไปตักกับข้าวโดนไม่สนใจไมเคิล
คุณตาแปลกใจที่ไมเคิลเป็นชาวต่างชาติ แต่ทำไมถึงพูดภาษาไทยได้ชัดเจน
“พ่อหนุ่มเป็นคนประเทศอะไรเหรอ”
ไมเคิลนึกอยู่นาน จนยูต้องตอบแทน
“เป็นคนอิตาลี่ ครับ”
“มิน่าหล่ะ เขาบอกว่าผู้ชายอิตาลี่หน้าตาหล่อกันทุกทคน”
ไมเคิลยิ้มรับคำชมจากชายชรา
อานนท์เอื้อมไปหยิบขวดไวน์มาตั้งไว้ตรงโต๊ะ
“ไวน์ขวดนี้ก็มาจากอิตาลี่ คงถูกคอพ่อหนุ่มน่ะ”
อานนท์เทขวดไวน์ลงแก้ว แล้วยื่นไปให้ไมเคิล
ไมเคิลกล่าวขอบคุณก่อนที่จะหยิบแก้วไวน์ดื่มเข้าไปจนหมด
“เอาอีกๆ เยอะๆเลย” อานนท์ยังเทไวน์และยื่นให้ไมเคิลอีก
อานนท์คะยั้นคะยอให้ไมเคิลดื่มจนเกือบหมดขวด
ยูเห็นท่าทีของไมเคิลว่าเริ่มจะไม่ได้สติแล้ว เลยขอร้องให้คุณตาของเขาหยุด
แล้วก็พยุงไมเคิลไปที่ห้องนอน
พอถึงที่ห้องยูก็ค่อยว่างๆไมเคิลลงบนเตียง ก่อนที่จะลุกเดินออกไป
เขาก็ถูกเทวดาหนุ่มลากไปที่เตียงอีกครั้งหนึ่ง
“เฮ้ย จะทำอะไร” หนุ่มน้อยโวยวาย
ไมเคิลลุกขึ้นมองหนุ่มน้อย แต่สายตาดูเลื่อนลอย
“ผมคิดถึงคุณน่ะ ยู.....”
ยูนิ่งเงียบตกใจกับคำพูดของไมเคิล
“ยูริแอล ผมคิดถึงคุณ” เสียงสิ้นของไมเคิล เขาก็ล้มลงนอนที่ข้างๆหนุ่มน้อย
-----จบอตน-----