ต่อๆๆๆๆๆๆๆๆ
ขอบคุณที่รอ ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก 
รักคนอ่านจัง.............................................................
.............................................
..............................
................
......
.
“....เอ่อ....ครับ” ผมตอบเขาแผ่วเบา แล้วก็หลุดสายตาตัวเองลงมามองที่จานอาหารตรงหน้า
“งั้นก็ถอดเสื้อผ้าออกให้หมดสิ” ผมเงยหน้าขึ้นมามองคนพูดทันที
“ตรงนี้”
.................อึ้ง!!!!!..............
ผมมองสบตาคุณฟรานอย่างนึกไม่ถึง สมองของผมว่างเปล่าทันทีเมื่อได้ฟังประโยคนั้น ผมเผลออ้างปากหวอเล็กน้อย อย่างจนคำพูด แม้แต่ดวงตายังไม่กล้ากระพริบ
คุณฟรานยังคงรักษาสีหน้าได้ราบเรียบ ไม่มีวี่แววล้อเล่น ไม่มีรอยยิ้มเล็กน้อยบนริมฝีปากนั้นแล้ว
........เขาพูดจริง!!!......
“ว่าไงล่ะ? อยากไถ่โทษหรือเปล่า?”
ผมขมวดคิ้วเล็กน้อย และโดยที่ไม่ต้องรอคำสั่งจากสมอง ผมก็พยักหน้ารับคำไปแล้ว คุณฟรานจ้องผมเขม็ง!! ทำไงได้ล่ะ ถ้านั่นคือสิ่งที่คุณฟรานต้องการ ผมกลืนน้ำลายเหนียวๆลงคอ ความเครียด ความกลัว ความกังวลทั้งหลายกลับไปกลับมา จนผมไม่รู้ว่าตอนนี้ผม เครียด กลัว กังวล เรื่องอะไรกันแน่
“บนนี้อาจมีคนเห็นเธอเปลือยก็ได้” คุณฟรานพูดขึ้นอีก
ผมรู้สึกถึงอาการเกร็งของร่างกายขึ้นมาทั้งตัว แต่คำพูดของเขายังไม่หมดแค่นั้น
“หรืออาจมีคนแอบใช้กล้องส่องมาจากตึกข้างๆก็ได้” คุณฟรานต่อคำพูดเดิม ร่างกายของผมสั่นเล็กน้อยแล้ว
“อาจมีคนถ่ายวีดีโอไว้ด้วย” อึก!! ยังไม่หมดอีกหรอ แค่นี้ผมก็ไม่รู้จะจินตนาการยังไงต่อแล้ว ผมเห็นเลยว่ามือตัวเองกำลังสั่น
“เธอยังจะกล้าเปลือยอยู่อีกหรือเปล่า??” คุณฟรานถามอีกครั้ง สีหน้าและน้ำเสียงของเขาไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด
“...ถ...ถ้านั่น คุณจะยกโทษให้ผม....” แม้ปากคอผมจะสั่น แต่ผมก็เค้นคำพูดออกมาได้ในที่สุด
“หึ....เดี๋ยวฉันจะไปหยิบผ้าห่ม ระหว่างนี้เธอก็เตรียมตัวให้พร้อมล่ะ”
คุณฟรานพูดบอก ก่อนจะลุกออกจากโต๊ะอาหาร และเดินเข้าไปในห้องของผม ผม......ผมรู้สึกแย่จริงๆ ทั้งแย่ทั้งกลัว คุณฟรานไม่เหมือนเดิม เขาไม่หวงผมเลยสักนิด เขาไม่ลังเลที่จะลงโทษที่น่าอับอายแบบนี้กับผม
ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ความรู้สึก ‘กลัวจับใจ’ แล่นเข้ามาสู่หัวใจของผมอย่างรวดเร็ว นี่เป็นสัญญาณที่บ่งบอกว่าเขาโกรธผมจริงๆ และคงโกรธมากๆด้วย ที่ผ่านมาผมไม่ได้คิดไปเองจริงๆ
ทางเลือกของผมก็คงจะมีเพียงทางเดียวนี่แหละ ผมยืนขึ้นอย่างทำใจแข็งแล้วเดินตรงมานั่งตรงริมระเบียงที่ยังมีผนังปูนระเบียงเตี้ยๆกั้นไว้อยู่ ให้มันบังตัวผมจากแสงสว่างด้านนอกและจากคนที่อาจมองเห็นผมจากตึกที่อยู่ไม่ไกลมากนั้น ก่อนจะยกมือสั่นๆของตัวเองขึ้นมาถอดเสื้อและตามมาด้วยกางเกงของตัวเองทั้งตัวนอกและตัวใน
ผมเอาเสื้อมาปูและนั่งตัวงอๆ ใช้สองขาปกปิดจุดน่าอายของตัวเอง แล้วเบียดตัวเองให้ชิดกับผนังระเบียงให้มากขึ้น ไม่เคยคิดเลยว่า...คุณฟรานจะกล้าให้ผมมาทำอะไรแบบนี้ หรือเขาจะไม่รักผมแล้วนะ
..... ‘ไม่รักหรอ?’ .......
แค่คิดน้ำตาผมก็ร่วงเฉยเลย ผมรีบยกมือขึ้นมาเช็คน้ำตาตัวเองทันที ฮึก!! ไม่มีทาง!!....ไม่มีทางแสดงความอ่อนแอไปมากกว่านี้อีกแล้ว ยอมแค่นี้ก็เยอะแล้ว
เหมือนคุณฟรานจะจงใจให้เวลาผมด้วยยังไงอย่างงั้น เป็นเวลาสักพักกว่าเขาจะถือผ้าห่มผืนหนาเดินออกมา เขาไม่แสดงอาการอะไรเลยที่เห็นผมในสภาพเปลือยไปทั้งตัวแบบนี้ แถมผมยังนั่งตัวสั่นลีบแทบจะสิงผนังระเบียงอยู่แล้ว แต่ผมไม่ได้ร้องไห้แล้วนะครับ
สีหน้าเรียบเฉยของเขา สายตาว่างเปล่าแทบจะทำให้ผมน้ำตาร่วงอีกรอบ ผมรู้สึกถึงขอบตาที่ร้อนผ่าวของตัวเองอีกครั้งทันที
คุณฟรานคุกเข่าลงใกล้ๆผมและปูผ้าห่มไว้ตรงนั้น ก่อนที่เขาจะขยับเข้ามาหาผมที่ยังคงเงยหน้ามองการกระทำทั้งหมดของเขาเงียบๆ
พอคุณฟรานขยับร่างเข้ามาตรงหน้าผม เขามองผมเงียบๆ สายตาคมกริบของเขาก็ยังคงเรียบเฉย เราสบตากัน
......เหมือนเวลามันจะหยุดไปเสียอย่างนั้น.......
ผมยังคงนั่งตัวงอและกอดเข่าของตัวเอง โดยใช้ขาของตัวเองปกปิดส่วนหวงแหงนั้น ผมรู้ตัวนะ ว่าตัวเองยังตัวสั่นไม่หาย ส่วนคุณฟรานก็คุกเข่าข้างหนึ่งนั่งตรงข้ามกับผม เขาไม่ได้นั่งลงทั้งตัว แต่เหมือนเขาจะแค่คุกเข่าข้างหนึ่งอีกข้างงอตั้งฉากไว้และโค้งตัวเองมาข้างหน้า มาหาผม....
........เรายังคงสบตากันเงียบๆ.......
แต่แล้วสายตาของเขาก็อ่อนโยนลงทันที คุณฟรานเอื้อมมือมาหาผมช้าๆ ผมมองตามทุกการเคลื่อนไหวของเขา มือของเขาสัมผัสลงบนใบหน้าของผม เหมือนเขาจะใช้นิ้วโป้งไล้ไปตามพวงแก้มของผม ถึงตอนนี้ผมจึงเพิ่งรู้ตัวว่า......
.....น้ำตาของผม มันไหลอาบแก้มมากมายตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
ความอบอุ่นอ่อนโยนนั้นส่งตรงมาให้ผมได้ใจชื้นขึ้นมาทันที แววตาของคุณฟรานเปลี่ยนเป็นรักใคร่ หวงแหง และยังคงเศร้าขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด เมื่อเห็นแบบนั้นผมก็ไม่อยากคิดอะไรแล้ว ผมผวาเข้าสู่อ้อมกอดของเขาอย่างไม่ลังเล ไม่ตำหนิเขาสักนิด
“ฮึก...ผม...ผมรักคุณนะ ผมรักคุณจริงๆ อึก” ผมร้องไห้...ร้องได้ยังไงก็ไม่รู้ ไม่มีสมองที่จะมาคิดอะไรแล้ว รู้แค่ว่าร่างกายกับหัวใจมันไปเอง
“คุณอย่าโกรธผมเลยนะ อย่าเกลียดผมด้วย ฮึก” ผมบอก ผมต้องบอกเขา
คุณฟรานกอดตอบผม และกอดรัดผมแน่นมากขึ้น เมื่อผมพูดและสะอื้นมากขึ้น
“ฮึก...ฮึก... อย่าโกรธ อย่า...อย่าเกลียดผม ผมรักคุณจริงๆ” ผมห้ามตัวเองไม่ได้แล้ว ความรู้สึกเครียด กลัว กังวลไปสารพัด ทำให้ผมไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรแล้วล่ะครับ
ตอนนี้เรากอดกันกลมเลย คุณฟรานลูบแผ่นหลังผมเบาๆ หน้าของผมเกยอยู่ที่ไหล่ของเขา ผมกอดคุณฟรานแน่น น้ำมูกน้ำตาไหลอาบแก้มไปหมด
......ไม่ยอมหรอก!!....ไม่ยอมให้โกรธ!! ไม่ยอมให้เกลียดหรอก!!.......
ผมยังคงสะอึกสะอื้นไม่หายเสียที และรู้ว่าตัวเองสั่นแค่ไหนด้วย คุณฟรานกอดปลอบผมสักพักก่อนจะพูดประโยคที่ทำให้ผมยิ้มกว้างและค่อยๆหยุดร้องไห้
“ฉันรักกรีน...รักมาก ไม่เคยโกรธ ไม่เคยเกลียด ไม่แม้แต่จะคิด” คำพูดหนักแน่น แต่น้ำเสียงกลับอ่อนโยน
ผมยิ้มพยักหน้ารัวๆ บนบ่าของเขา นั่นสิ....ผมรู้ๆ ผมมันบ้าไปเอง คิดอะไรบ้าๆ ให้ตัวเองต้องลำบากเอง
“ฉันเป็นห่วงเธอ เป็นห่วงมาก ยิ่งเมื่อรู้ว่าเธอหนีออกจากบ้านของฉัน”
ผมส่ายหน้าอยู่กับบ่าของเขา ผมมันแย่ มันไม่ใช่....และไม่ควรที่ผมจะทำให้เขาเป็นห่วงเลย
“ฉันกลับรู้สึกแย่เสียเอง เมื่อคิดว่าฉันทำอะไรให้เธอไม่พอใจหรือเปล่า? ถึงขนาดทำให้เธอต้องหนีออกจากบ้านของฉัน”
“ไม่ใช่!! คุณไม่ได้ทำอะไร ผมไม่ดีเอง อึก” ผมยังสะอึกอยู่ แต่หยุดร้องไห้แล้ว
แต่คุณฟรานก็ยังคงลูบหลังและลูบหัวของผม เพื่อปลอบผมอยู่อย่างนั้น ตอนนี้คุณฟรานนั่งลงไปบนผ้าห่มแล้ว เป็นผมเสียอีกที่ยืดตัวขึ้นเพื่อกอดบ่าเขาเอาไว้
“หึ แต่ฉันดีใจนะ ที่เห็นเธอยังปลอดภัยน่ะ” เอ๋ ?? ผมผละออกมามองหน้าเขา
“ครับ??” คำพูดมันแปลกๆนะครับ
“คนที่เธอทำร้ายที่ผับน่ะ เป็นลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของท่านรัฐมนตรี...@@@....เรื่องมันยังไม่ค่อยเรียบร้อย ฉันจึงไม่อยากให้เธอไปไหนมาไหนคนเดียว”
เอ่อ.....นี่...ที่ผมก้านคอไปเป็นลูกของรัฐมนตรีใหญ่หรอเนี่ย นี่ผมหาเรื่องเข้าหาตัวเองขนาดนี้เลยหรอ
“แล้ว...เขารู้หรือเปล่าว่าผมอยู่บ้านคุณครับ? แล้วคนที่ตามผมวันนี้ล่ะเป็นเขาหรือเปล่า?”
“หึหึ ทีละคำถามสิ เธอคิดว่าคนที่เคลียร์เรื่องนี้ให้ตัวเองเป็นใครล่ะ??”
เอ่อ...นั่นสินะ ก็ต้องเป็นคุณฟรานอยู่แล้ว
ผมมองหน้าเขา แล้วหน้าตัวเองก็แดงขึ้นมาเสียอย่างนั้น แสดงว่าทางโน้นเขาก็คงรู้แล้วน่ะสิ
“ส่วนคนที่ตามเธอวันนี้เป็นคนของฉันเอง”
เฮ้อออออ...โล่งอกไปทีครับ
“หึหึ แต่ก็อย่าชะล่าใจล่ะ คนพ่ออาจคุยได้ แต่คนลูกนี่ เขายังเด็ก...ฉันไม่ไว้ใจหรอกนะ”
“ครับ แล้วคนนั้นเป็นยังไงบ้างครับ” นั่นดิ...ตอนนั้นผมเมาๆด้วย เลยเตะไม่ยั้งแรงเลย
“อืมมม....(ยิ้ม)....ก็แค่คอเคล็ด แล้วก็คงต้องเข้าเฝือกดามคอชนิดแข็งไว้สักเดือนสองเดือน” เชี่ย!! สักเดือนสองเดือนนี่คงไม่เคล็ดธรรมดาแล้วล่ะครับ
ผมทำหน้าแหยๆ อาการหนักใช่ย่อยแฮะ แต่ว่า...ไม่นึกเลยว่าตัวผมเอง จะถูกคุณฟรานปกป้องขนาดนี้
“เอ่อ...ขอบคุณครับ” ผมกล่าวขอบคุณคุณฟรานและกอดเขาเอาไว้อีกครั้ง
ครั้งนี้ผมซบหน้าตัวเองลงกับอกของเขา รู้สึกดีจัง ผมสบายใจขึ้นมาทันทีเลย แต่เรื่องก้านคอคนนี่ผมไม่ได้สบายใจนะครับ แต่เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนดีกว่า สะสางทีละเรื่อง
“ยังอยากไถ่โทษอยู่มั้ยล่ะ?” คุณฟรานถามขึ้นมา
ตอนนี้เรานั่งด้วยกันบนผ้าห่มแล้ว และผมก็กำลังนั่งโป๊อยู่ตรงหว่างขาของเขา เมื่อก้มมองสภาพตัวเองแล้ว หน้ามันก็ร้อนขึ้นมาและลามแดงไปทั่วทั้งตัว แบบว่าร่างกายมันไปเอง ยิ่งเมื่อคิดได้ว่าตัวเองกำลังนั่งอยู่ที่ไหน กับใคร และด้วยสภาพอย่างไร
แต่ผมก็ยังยิ้ม ยิ้มทั้งอายๆนี่แหละ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว.......ผมผละออกมาจากอกของเขาและเงยหน้าขึ้น สบตาคุณฟรานที่ก้มลงมาด้วย สายตาของเขาแพรวพราวมากเลยครับ
“ถ้าคุณไม่อายนะครับ?” ผมยิ้มบอก อายก็อาย...แต่มันรู้สึกดีนี่นา
“นั่นสิ ถ้าเธอไม่อาย?” ฮ่าๆๆๆๆ ผมหัวเราะในใจ ก่อนจะตัดสินใจยื่นใบหน้าตัวเองขึ้นไปหาใบหน้าหล่อเหลาด้านบน
รู้ได้เลยว่าอารมณ์ของคนหล่อตรงหน้านี้ก็พร้อมแล้ว จากแรงเบียดเสียดและความเร่าร้อนของรสสัมผัส แต่ถึงอย่างนั้นคุณฟรานก็ยังคงค่อยๆสัมผัสกับกลีบปากของผมอย่างใจเย็น ปลายลิ้นของเขาเลียไปตามริมฝีปากนุ่มของผม ก่อนจะค่อยๆ รุกรานเข้าไปในโพรงปากเล็กของผม
ผมยินดีตอบรับกับเรียวลิ้นนั้นทันที ผมส่งลิ้นเล็กของตัวเองไปควานหาเรียวลิ้นของคุณฟราน ปลายเรียวลิ้นนุ่มๆ ให้ความรู้สึกดีจริงๆ ผมใช้ลิ้นตัวเองกอดเกี่ยวกับปลายลิ้นของคุณฟราน และตอบสนองต่อการชักนำของเขา
ฝ่ามือของคุณฟรานสัมผัสไปตามแผ่นหลังเนียนนุ่มของผม ให้ความรู้สึกเสียวซ่านขึ้นมาทันที นิ้วมือที่ค่อยๆกรีดไปตามแนวสันหลังนั่น เขาคิดยังไงนะถึงได้ทำแบบนั้น แต่มันก็......นะ มันยิ่งทำให้ผมแอ่นอกของตัวเองเข้าหาเขามากขึ้น
เสียงจาบจ้วงจากรสจูบประกอบกับความเสียวซ่านที่เกิดขึ้นจากฝ่ามือร้อนที่ลากผ่านไปตามส่วนต่างๆของร่างกายนั้น เพียงเวลาไม่นาน....กรีนน้อยก็ชูคอขึ้นมาเสียอย่างนั้น
ร่างกายของผมขยับเบียดขึ้นมานั่งบนตักของคุณฟรานแล้ว มือของผมจากครั้งแรกที่กอดบ่าของคุณฟรานนั้น ตอนนี้เปลี่ยนมาเป็นขยุ้มไปที่เสื้อของคุณฟรานแล้ว
...อ่า คุณฟรานยังมีเสื้อผ้าอยู่เลย เอาเปรียบกันชัดๆ!!.....
ปากเรายังผูกติดกันอยู่ และจากประสบกามมันก็ช่วยให้ผมสามารถตั้งสติได้ดีกว่าเมื่อก่อนบ้างแล้ว ผมจึงยกมือของตัวเองไปปลดกระดุมของคุณฟรานออกเสียเอง เมื่อคิดได้ว่า...
‘ได้ไง อายเราก็ต้องอายด้วยกันสิ!’ ผมคิดอย่างขำๆ
‘เอ๊ะ!!’ (เป็นเสียงร้องในใจนะครับ)
ผมละริมปากตัวเองออกมาจากปากของคุณฟรานและมองสบตากับเขางงๆ คุณฟรานยิ้มมองผมอย่างขบขัน สายตาระยิบระยับเลยครับ
“อะ...อะไรครับ” ผมทำอะไรแปลกหรอ??
“ฮะฮะฮะ มีใครเขาจูบไป ขมวดคิ้วไป แล้วอยู่ๆก็ยิ้มไปด้วยอย่างเธอล่ะ หื้ม??”
“เอ่อ.....ผม....ผม คือ...” ........แปร๊ดดดดดดดดดด.....
แล้วผมก็รู้สึกหน้าร้อนขึ้นมาอย่างมากมาย ตามตัวก็รู้สึกว่าเหงื่อจะออกมากขึ้นด้วย
มัน.....มันน่าอาย น่าอายมาก ที่เขาจับได้ว่าผมกำลังคิดอะไรอยู่ มัน....ก็มันเป็นความคิดแบบเด็กๆน่ะสิ
.....มันจึงทำให้ผมรู้สึกอับอายมากมายขนาดนี้.......
“ถ้าไม่อยากอายคนเดียว เธอควรทำต่อให้จบสิ”
.......ฉ่าาาาาาาาาา.....ท่าทางความร้อนนี้มันจะไม่จางหายไปง่ายๆแล้วครับ กับสายตาล้อเลียนนั่น ผม....อายจริงๆนะครับ แต่ว่า.....เอาวะ
ผมไม่ได้หลบสายตาของเขาอยู่แล้ว แต่ตอนนี้...เราต้องเท่าเทียมกัน ผมจึงละสายตาจากข้างบนมาข้างล่าง
....ผมจะถอดเสื้อผ้าให้คุณฟรานเองครับ.....
.....แล้วผม....
.....แล้วผม....
.....แล้วผม....ผมจะทำให้คุณได้อายมากกว่าผมเป็นร้อยเท่าเลย.......
.........คอยดูสิ!!.......
.................................................................
TBC
ทักทายทักทายยยยยยยย
แต่ขอเตือนว่า เตรียมเลือดไว้เยอะๆนะพวกกกกกกกกกก 555555555 
ตอนหน้าเร่าร้อนแบบเต็มอิ่มเลยละกันนะะะะะะะะะะ 
มาหื่นกันเถอะะะะะะะะะ หึหึหึ 
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์ 
เม้นต์เยอะๆนะจะได้มีแรง คร่อกกกกกกก 
Uri 
หัวข้อ: ^____^ หนุ่มวายกับชายในฝัน ^____^ จบแล้วแต่อยากมาบอก 28/1/57 (อ่าน 407587 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก