สวัสดีครับ แฮะๆ มาซะดึกเชีย
ตอนนี้อาจจะยาวไปหน่อยเพราะมีเพลงด้วย!
แล้ว มันก็เป็นเพลงที่ผมอยากให้ทุกคนไม่ใช่แค่อ่านผ่านๆหรือเลื่อนลงไป มันเป็นเพลงที่ผมอยากให้ทุกคนอ่านจริงหรือฟังได้เลยยิ่งดีครับ(วอนผู้ใจบุญอีกเช่นเคยครับ แฮะๆ
ช่วยเอาลงแปะทีเพราะอย่างที่รู้ๆคือผมโง่คอม...
)
ตอนแต่งบทนี้ฟังเพลงไปด้วย เลยน้ำตาแตกเลย
เป็นเพลงที่เพราะจริงๆขอยกเครดิตให้เจ้าของเว็บบล๊อกแก๊งพี่คนนั้น และครูองุ่นหรือ ปานทิพย์ ปัญจมะวัต แห่งแอ๊กเเซ็ก เลยเอามาลงไว้เพื่ออ้างอิงตามมารยาทนะครับ
สำหรับบทนี้ ก็ไม่ได้มีความหมายแค่ในเนื้อเรื่อง อยากจะบอกว่าขอบคุณทุกๆคนที่ยังคอยเป็นกำลังใจให้ผมมาจนถึงทุกวันนี้นะครับ ผมรู้สึกเหมือนว่าทุกคนไม่ใช่เเค่คนที่เข้ามา แต่มันเหมือนเพื่อน เพื่อนที่อยู่ในบ้านหลังนี้ และทุกคอมเม้นท์ไม่ใช่เเค่เพียงคอมเม้นท์ธรรมดา เชื่อมั้ยว่าผมอ่านไปของทุกคนทุกคอมเม้นท์ด้วยรอยยิ้มจริงๆ ไม่ว่าจะยังไงก็ตามขอขอบคุณมากๆเลยครับ ขอบคุณจริงๆ
บทที่ 12
“คุณจะพาผมไปไหน?”
ผมหันไปถามชิพซึ่งนั่งคุมพวงมาลัยอยู่ข้างๆ รถเบนซ์สปอร์ตเปิดประทุนคันหรูแล่นไปเรื่อยๆตามทางด่วนมุ่งตรงสู่จังหวัดชลบุรี...ลมพัดมาแรงมากจนผมต้องกุมหัวไม่ให้มันฟูไปมากกว่านี้
แสงแดดที่สะท้อนจากพื้นถนนแรงจัดจนแทบทำให้ผมลืมตาไม่ขึ้น -_-“ แต่ชิพยิ้มๆพร้อมทั้งเอามือมาจับหน้าผม ลูบๆตรงคางพลางยิ้มใส่...ก็เพราะเขาใส่แว่นดำสุดเท่ห์อยู่คนเดียวนี่นา...>.<
“เดี๋ยวคุณก็รู้”
โอเค ไม่บอกก็ไม่เป็นไร...ผมนั่งมองวิวไปเรื่อย รู้สึกผ่อนคลายที่บรรยากาศรอบตัวช่างผ่านไปอย่างเรียบง่ายสบายๆ...จะมีปัญหานิดหน่อยก็ตั้งแต่เมื่อคืน ที่จู่ๆชิพก็บังคับให้ผมจัดกระเป๋าของผมกับเขา บอกจะพาไปเที่ยว...เมื่อเช้าก็ตื่นเช้าออกมาก่อนรถจะติด ชิพอุตส่าห์ลางานจากบริษัทตั้งสามวันเพื่อพาผมไปไหนก็ไม่รู้ ง่ะ=_=”
“แดน คุณหิวข้าวมั้ย?”
ผมถูกปลุกขึ้น อ้าว? เผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไรเนี้ย...ตอนนี้รถแล่นช้าๆผ่านไปตามถนนเรียบริมหาดพัทยาที่คราคร่ำไปด้วยผู้คนหลายเชื้อชาติ ชิพเปิดแอร์ให้ผมนอนสบาย งุงิ
“อื้อ?”
“ผมถามว่าคุณหิวข้าวมั้ย”
เขาเอามือมายีหัวผมเบาๆ ทำให้ตัวผมเอียงไปซบไหล่เขา อืม...อบอุ่นดีจัง
“อยากกินอะไรดีครับ ฮื้อ? คนดี”
“ผมกินอะไรก็ได้ ไม่ค่อยหิวด้วย แล้วแต่คุณล่ะกัน”
“~ไม่ได้นะ ผมไม่อยากให้คุณหิวจนไม่สบายเหมือนอย่างคราวนั้นอีก...เรายังต้องไปอีกหลายที่”
ผมดึงตัวเองกลับมานั่งตัวตรงแหน่ว...หน้าและใบหูแดงขึ้นมากระทันหัน หันไปสบดวงตาแวววาวของชิพแล้วหมั่นไส้...ก็คราวนั้นผมประมาทไปหน่อยนี่ นึกว่าชิพเขาจะ...เอ่อ...คงไม่อยากสนุกยาวนานขนาดนั้น ตั้งแต่บ่ายจนถึงดึกผมโดนรั้งตัวไว้ไม่ได้ไปไหนเลย...จนไม่ได้กินข้าว วันรุ่งขึ้นผมก็ไม่สบาย ชิพเลยต้องคอยดูแลผมเรื่องการกินตลอดเวลานับแต่วันนั้น
“หัวเราะอะไร?”
ชิพหัวเราะขำ ผมดุเสียงแหว
“คุณยังอายอีกเหรอ?”
บ่นงึมงำ...ชิพขับมองหาร้านอาหารไปเรื่อยๆ
“ไม่ต้องกินแพงๆหรอก...ผมกินอะไรก็ได้”
ชิพส่ายหัว
“ได้ไง คุณเป็นแฟนผม ผมเลี้ยงข้าวดีๆคุณอยู่แล้ว”
แงะ =_=”
สรุปแล้วชิพก็พูดไปแบบนั้น เขาพาผมเข้าไปกินข้าวในตลาดเล็กๆแห่งหนึ่ง ไม่น่าเชื่อว่าเจ้าชายอย่างเขาจะกล้ามาเดินลุยตลาดกับผม แต่เขาก็เต็มใจ เรานั่งกินต้มเลือดหมู เขายังจำได้ว่าผมกินเครื่องในไม่เป็น...เขายังจำได้ว่าผมชอบชาดำเย็น ชอบกินรสจืดๆ...เขายังจำได้หมดทุกอย่าง
อิ่มท้องแล้วเขาจึงพาผมออกเดินทางต่อ เราไปจอดรถพักแรงภายในวัดแห่งหนึ่ง ตอนใกล้ๆบ่ายสี่โมงเย็น เพราะชิพขับรถช้าไม่ได้รีบ อยากแวะดูอะไรก็ได้ตามสบาย กว่าจะถึงโรงแรม(เดาว่า)ที่เขาจองไว้คงเป็นตอนเย็น
“ลงไปไหว้พระกันมั้ย?”
ผมหาซื้อดอกบัว ธูป เทียนแถวนั้นมาสองชุด เข้าไปไหว้พระประธานกับชิพ...ระหว่างนั้นผมอธิษฐานให้ชาตินี้ หรือไม่ว่าชาติหน้า ผมขอกลับมาเจอเขาอีก
ขอให้เราได้กลับมาเป็นคู่กันอีก
แม้ว่าชาตินี้ ผมกับเขาจะเกิดมา...แบบที่เรารักกันเหมือนคนทั่วไปไม่ได้
แต่ผมรู้ว่าเขาคือคู่แท้ของผม
“คุณอธิษฐานอะไรหรือแดน?”
“คุณล่ะ?”
ชิพยิ้มบางๆ
“ผมขอให้ได้รักคุณตลอดไป”
ใจเต้นตึกตักขึ้นมา ผมกับเขาคิดแบบเดียวกันหรือเปล่านะ? แต่มันคงไม่แปลก...ผมรู้ว่าเขารักผม ผมรู้ใจตัวเองที่มีแต่เขาเพียงคนเดียวเช่นกัน...
การกลับมาเจอชิพอีกครั้ง มันเหมือนการได้รู้จักกับเขาครั้งใหม่...เราเรียนรู้ซึ่งกันและกันเหมือนตั้งแต่เริ่มต้น มันคือความรักที่ค่อยๆบ่มเพาะตั้งแต่แรกเริ่มแต่ยิ่งเหนียวแน่น ชิพกลับมาเป็นคนๆเดิมที่ใจดี อ่อนโยน แล้วก็น่ารักแบบห้าวๆตามแบบฉบับของเขา
เราค่อยๆศึกษา เรียนรู้ซึ่งกันและกัน...แม้เวลาจะผ่านไปยาวนานกี่ปีก็ตาม การได้อยู่ร่วมกับชิพมันคือความสุข...สุขที่ได้รัก
ตอนแรกที่เจอกัน ผมรู้สึกเหมือนว่าหากจากเขามานาน เหมือนไม่รู้จักเขา...แต่ตอนนี้หลังปรับความเข้าใจกัน ผมได้ชิพคนเดิมกลับคืนมา...คนที่ผมเคยโดนหาเรื่องด้วยที่โรงอาหาร คนที่แกล้งทำเป็นบอกว่าไม่สนใจแต่กลับตามตื้อตามหึง คนที่ยอมง้อผมเป็นวันๆเพียงเพื่อให้ฟังเขาอธิบายเหตุผลร้อยแปด...มันมีความสุขที่ได้อยู่ข้างๆเขา แม้ต้องเริ่มต้นใหม่อีกสักกี่ครั้ง ผมก็ยอม...
ชิพกำลังซื้ออะไรแถวนั้นมาโยนให้หมาๆกิน ผมเดินไปกอดเขาจากด้านหลัง...ซบแผ่นหลังลงไป...เรานั่งพิงกันอยู่ใต้ร่มไม้ใหญ่เงียบสงบ คงเพราะเย็นแล้วผู้คนเลยกลับบ้านกันไปเสียส่วนใหญ่ ด้านหลังมีแม่น้ำใหญ่ที่สามารถโปรยอาหารปลาได้ ผมชวนเขาไปดูปลาที่ท่าน้ำ ปลาตัวอ้วนๆหลายตัวแย่งกันงับอาหารทันทีที่ตกลงสู่ผิวน้ำ
“ชิพ...”
“ฮื้อ?”
ลมเย็นๆโชยมา ผมเกือบกลั้นสะอื้นไม่อยู่...
“ถ้าผมไม่มีคุณ ผมจะทำยังไง?”
พูดจบ ด้วยอารมณ์ที่ทนอัดอั้นต่อไปไม่ไหว ผมระเบิดออกมาพร้อมทั้งเข้าไปกอดเขาแน่น
“ถ้าผมไม่มีคุณ...ผมจะอยู่ยังไง”
ซบอกร้องไห้อยู่อย่างงั้น ชิพลูบหลังผมอย่างปลอบโยน
“คุณมีผมแน่...ผมสาบาน”
“แน่นะ?”
“~แน่ซิ หยุดร้องไห้เถอะนะคนดี...ขี้แงอีกแล้ว”
แถมนั้นไม่มีใคร ชิพเลยค่อยๆบรรจงจูบลงมาบนแก้ม ซับน้ำตาผมออกไป ผมหลับตาแน่น...กอดเขาไว้อย่างกับกลัว...กลัวจะเสียเขาไปอีกรอบ
“แดน เราไปเสี่ยงเซียมซีกันมั้ย?”
ว่าแล้วชิพก็เดินจูงมือผมไปตรงศาลเจ้าภายในวัด...มีองค์หลวงปู่ ผมตั้งจิตอธิษฐานพร้อมทั้งท่องบทสวดไปตามนั้น มือของชิพอีกข้างจับอยู่ที่กระบอกไม้ไผ่...สักพักเสียงไม้กระทบก็หยุดลง ชิพเป็นคนเดินไปหยิบคำทำนาย
“...ชิพ?”
ชิพยืนหันหลังให้ อ่านคำทำนายอยู่นิ่งๆ...แล้วเขาก็ขยำกระดาษเซียมซีทิ้งไป
“ชิพ? คำทำนายว่ายังไงบ้าง?”
ชิพหันหลังกลับมา แววตาของเขามองดูแปลกๆ...มันเศร้า แต่เขาก็ยังยิ้ม พร้อมกับเดินมาพูดกับผมว่า
“อืม...ผมคิดว่าไม่ว่าคำทำนายจะบอกอะไร มันก็ไม่สำคัญสำหรับเราสองคนอีกต่อไปแล้ว เราต่างผ่านอุปสรรค์ด้วยกันมามากมาย...และผมพร้อมเพื่อทุกอย่าง แค่มีคุณ...ขอแค่มีกันและกัน”
คำพูดของเขา มันซึ้งจนน้ำตาแทบไหล...ชิพยิ้มๆพลางลูบแก้มผม
“คิดแบบนั้นมั้ย? โห~~~อย่าซิ อย่าร้องไห้...ผมไม่อยากเห็นคุณร้องไห้เพราะผมอีกนะ”
“เปล่าซะหน่อย…” <<<แอบทำปากแข็ง >.<
“แค่ซึ้งๆว่างั้น?” ชิพหยิกแก้มผมแรงๆหนึ่งที
“โอ๊ย!!! นี่!...มันก็แค่...แค่คิดไม่ถึงว่าคุณจะพูดอะไรซึ้งๆได้ขนาดนั้นนี่”
ชิพอมยิ้ม พยักหน้ารับแบบอวดเบ่งเล็กน้อย ฮ่าๆๆ
พระอาทิตย์ใกล้ตกดิน เราขับรถไปตามทางเลียบชายหาดเพื่อมุ่งตรงสู่โรงแรม ซึ่งอยู่นอกตัวเมือง...ปัจจุบันพัทยาเองยังเปลี่ยนไปมาก คนเยอะ ฝรั่งก็ดูเหมือนคนไทยไปแล้ว ออกจะสกปรกเล็กน้อย แต่ยังคงเสน่ห์แห่งเมืองตากอากาศชายทะเลอันดับหนึ่งไว้ได้อยู่ดี
ชิพชี้ให้ผมดูพระอาทิตย์ลูกกลมโตสีแดงขนาดใหญ่ริมขอบฟ้า มันอยู่ตรงหน้านี่เองเมื่อรถแล่นไปตามทางลาด ก่อนจะเลี้ยวเข้าเขตโรงแรมหรูแห่งหนึ่ง เพื่อไม่ให้มืดเกินไป เรารีบเข้าเช็คอิน(ล๊อบบี้โ-ค-ต-รหรู) แล้วไปยังห้องสวีทขนาดใหญ่ที่สุดซึ่งมีเพียงสองห้องเท่านั้นในโรงแรม...มีสระว่ายน้ำส่วนตัวขนาดเล็ก และมีมุมติดชายหาดส่วนตัว...เพราะความร่ำรวยของชิพแท้ๆถึงทำได้ขนาดนี้ เหอะๆ=_=”
“คุณชอบมั้ย?”
เรากำลังนั่งปิ้งย่างบาร์บีคิวอยู่ตรงเฉลียงริมหาดทราย ก่อนมาชิพขอแวะซื้อเตาขนาดเล็ก แล้วก็ไปซื้อบาร์บีคิวไม้สำเร็จรูปเตรียมไว้ตั้งนานแล้ว...พูดไป เขาก็มีความรอบคอบไม่เลว...บรรยากาศแบบนี้ ความหรูหรา สะดวกสบาย และโรแมนติก
“ชอบซิ คุณคงคิดนานนนน”
แกล้งลากเสียงล้อเลียน
“เปล่าเลย ผมชอบทำแบบนี้เป็นประจำอยู่แล้ว”
ชิพตอบหน้าเหลอหลา
“นั่นก็แสดงว่า คุณเคยทำแบบนี้กับใครมาแล้วงั้นซิ?”
แต่...แทนที่ชิพจะยิ้มแล้วสวนกลับมา เขากลับทำหน้าเจื่อนลง วินาทีนั้นผมรู้ตัวว่าพูดผิดไปแล้ว แต่เขาก็ยังหัวเราะแห้งๆ...
“เปล่าหรอก ผมมาคนเดียว ทุกครั้งที่ทำแบบนี้...ผมก็คิดถึงคุณ”
ความเงียบเข้าครอบงำ มีเพียงเสียงไฟประทุแผ่วเบาและลมทะเลที่พัดเอื่อย...
“ชิพ ผมขอโทษนะ…”
ผมกล่าวเสียงอ่อย บรรยากาศรอบตัวที่มืดสลัวมีเพียงแสงเทียนรายล้อมส่องกระทบให้เห็น...ซีกหน้าและแววตาของชิพในขณะนั้น...ที่...ที่ช่างอ่อนโยน และเศร้าสร้อย ทอดมองมาจนทำเอาผมใจสั่น
“ไม่เป็นไรหรอก ผมเข้าใจ...”
ชิพหยิบกีต้าไม้จากข้างๆตัวขึ้นมา เขาเกาเพลงพร้อมทั้งฮัมเบาๆไปเรื่อยๆ ไม่ยักรู้มาก่อนว่าชิพเป็นนักดนตรี o_O* แต่ก็พอใช้ได้ เพราะเสียงของเขาทุ้มใหญ่ เวลาร้องมันเลยนุ่มนวลดี
พอฟังเพลง ผมเริ่มผ่อนคลาย กลับมายิ้มได้ใหม่
“คุณหัดเล่นตั้งแต่เมื่อไร?”
“ก็...ตั้งแต่มันเหงา ผมเลยหัดเล่นมันแก้เหงา ตอนนี้เลยชำนาญตั้งหลายเพลง”
“เหรอ...”
เฮ้อ...เจ็บปวดอีกแล้ว พอเถอะ...หยุดคิดมากเดี๋ยวนี้ไอ้แดน
“ผมมีเพลงอยากร้องให้คุณด้วย คุณอยากฟังมั้ย?”
ผมเลิกคิ้ว “จริงเหรอ? งั้นเอาซิ”
ชิพทำท่ากระอักกระอ่วน แบบยังไม่พอใจ ก่อนจะกระแอ่มสองสามที
“เอ่อ พอดีมันต้องมีค่าตัวให้ศิลปินน่ะครับ”
ยิ้มหมั่นเขี้ยว ร้ายนักนะพ่อตัวดี~~~
“ง่า~~แค่หอมแก้มเหรอ? งั้นจบเพลงนี้แล้วผมเอาคืนมากกว่านี้นะ”
“นี่~~~คุณร้องไปเลยนะ ก่อนที่ผมจะไม่ฟัง”
ทำตาเอาจริงดุๆใส่ ชิพจึงได้หลบสายตาแล้วรีบเกาสายกีต้าเริ่มบทเพลงของเขาทันที
...วันเวลา ที่เราสะสม กันมา
คือวันเวลา ที่มีความหมาย ในใจ
ความทรงจำ ทบทวนกี่ครั้ง วันใด
ก็สุขเกินใจ จะกลั้นน้ำตา ได้อยู่
อาจจะนานแล้ว รู้ไหม ที่เคยบอกเธอ ว่ารัก
จากวันวานเป็นเช่นไร ในวันนี้ ยังเหมือนเดิม
กี่วัน จะหมุนไป หนึ่งใจที่ฉันมี
อยากบอก ว่าทุกนาที ฉันมีแต่ เพียงเธอ
ค่ำคืน เคยซึ้งใจ อุ่นในอ้อมกอดเธอ
เก็บมันในหัวใจ ยังไม่เคยลืม...ไม่เคยเปลี่ยนเลย
วันเวลา ที่เราสะสมกันมา
คือวันเวลา ที่มีความหมาย ยิ่งใหญ่
เธอคนเดียว เธอเป็นดั่งฝันในใจ
ฉันสุขเกินใคร เมื่อวันนี้ มีเธออยู่
อาจจะนานแล้วรู้ไหม
ที่เคยบอกเธอว่ารัก
จากวันวานเป็นเช่นไร
ในวันนี้ ยังเหมือนเดิม
กี่วัน จะหมุนไป หนึ่งใจที่ฉันมี
อยากบอก ว่าทุกนาที ฉันมีแต่ เพียงเธอ
ค่ำคืน เคยซึ้งใจ อุ่นในอ้อมกอดเธอ
เก็บมันในหัวใจ ยังไม่เคยลืม...ไม่เคยเปลี่ยนเลย
กี่วัน จะหมุนไป หนึ่งใจที่ฉันมี
อยากบอก ว่าทุกนาที ฉันมีแต่ เพียงเธอ
ค่ำคืน เคยซึ้งใจ อุ่นในอ้อมกอดเธอ
เก็บมันในหัวใจ ยังไม่เคยลืม...ไม่เคยเปลี่ยนเลย…
ชิพแตะปลายนิ้วลงบนสายกีต้าเป็นครั้งสุดท้าย...เพลงช้าๆจบลงด้วยการลากเสียงเบาๆ...เชื่อมั้ย? ว่าผมร้องไห้ออกมา ตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้...ผมคิดถึงเหตุการณ์ในอดีต ความรู้สึก ความทรงจำ บรรยากาศ...ภาพต่างๆพากันหลั่งไหลเข้ามา มันเติมเต็มจิตใจของผม...รู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก และตื้นตันจนร้องไห้ออกมา ไหลพรากเป็นทาง...อีกใจหนึ่งก็รู้สึกเจ็บปวด...เจ็บปวดมาก มากชนิดที่กลั่นออกมาเป็นคำพูดไม่ถูก...
ผมได้แต่กลั้นอารมณ์ต่างๆไม่ให้มันควบคุมผมไปมากกว่านี้ แต่แค่นี้...ก็ไม่รู้จะหยุดร้องไห้ยังไง มันเจ็บในอก คงมีเพียงชิพเท่านั้นที่เข้าใจความรู้สึกของผมในตอนนี้ดีที่สุด เพราะเขาก็ตาแดงๆ ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ แล้วก็ร้องออกมาจริงๆ...เสียงที่ทุ้มนุ่มของเขาสั่นเครือมาตลอดเพลง...ถ้อยคำที่บทเพลงถ่ายทอด มันช่างโดนใจ ผมรู้ว่าเขาพยายามจะบอกอะไร...อะไรที่ผมรู้ดีตลอดเวลา
มันเหมือนว่าในอดีต...เราอาจจะไม่มีโอกาสได้อยู่ร่วมกัน...แต่หัวใจของเราสองคนต่างหาก ที่ต่างรู้ดี...ว่ามันผูกพันกันมากแค่ไหน
แต่ตอนนี้ชิพ...ชิพอยู่ตรงหน้าผมแล้ว
“มันคือเพลงของเราสองคน...มันคือเพลงที่พูดสิ่งที่อยู่ในใจของผมออกมา”
เราสองคนเข้าสวมกอดกัน เสียงสะอื้นของชิพดังที่ข้างหู...ต่อไปนี้...ต่อไปนี้แม้ว่าจะต้องเจอเรื่องอะไรอีกก็ตาม...ผมจะไม่ยอมทิ้งเขาไปไหนอีกแล้ว ไม่มีวัน...
“แดน...ผมรักคุณ”
ใบหน้าของชิพเหยเกเพราะความเจ็บปวด...ร้องไห้ ผมจ้องตาเขาพร้อมทั้งยิ้มออกมา และหลังจากนั้น...ก็อย่างที่เคยๆกันอยู่ เขาจูบผม...จูบที่อ่อนโยนทว่าหนักหน่วง เราทิ้งตัวลงไปบนผืนทรายนุ่มๆ...บรรยากาศรอบตัวช่างเป็นใจ ชิพคร่อมอยู่เหนือตัวผม จ้องมองลงมา ผมค่อยๆปาดคราบน้ำตาให้เขา แล้วรับจุมพิตที่ทาบทับตามลงมา
ไม่ยักรู้...ว่าชิพโรแมนติกได้ถึงขนาดนี้
“ชิพ...”
“~ฮื้อ?”
“ผมว่า...คืนนี้ เราแค่นอนกอดกันดีกว่ามั้ย?”
ชิพชะงักปลายจมูกโด่งที่กำลังซุกซนอยู่ตรงซอกคอของผมไว้...เขาผละตัวออกมามองหน้าผม
“คุณว่าไงนะ?”
“~คือ...เอ่อ ผมเหนื่อย แค่อยากนอนกอดคุณธรรมดาเท่านั้นเอง…”
ชิพทำหน้าเอาแต่ใจเล็กน้อย บึงๆไม่พอใจเหมือนเด็ก...แต่เขาก็ยอมแพ้ ก่อนจะถอนหายใจปล่อยร่างผมไป ผมรีบคลานขึ้นเตียงแสนนุ่ม รอให้ชิพที่ไปดับเตาและจัดวางข้าวของไว้พอไม่เลอะเทอะมากตามมา เขากลับมาขึ้นเตียง...เปิดหน้าต่างรับลมทะลไว้ เพราะมันเย็น เงียบสงบ ไร้ผู้คนและเป็นส่วนตัวดี...
ชิพเลิกมุ้งเข้ามา(มุ้งที่โรงแรมมีให้) ทิ้งตัวลงนอนแล้วเข้ามาสวมกอดผม...ความจริงผมตื่นอยู่แต่แกล้งทำเป็นหลับไปแล้ว…เตียงพอมีชิพเพิ่มน้ำหนักตัวเลยยุบลง ผมก็รีบทำเป็นละเมอเข้าไปซุกอกเขาทันที(โดยไม่ได้ลืมตา แฮะๆ)...ไม่รู้ซิ มันเป็นเพียงความรู้สึกแค่ว่าผมอยากนอนกอดเขาไว้ มีเขาอยู่ข้างๆ...คอยแบ่งปันไออุ่นให้เรา เท่านี้ก็สุขใจแล้ว
“เฮ้อ...ผมรู้นะว่าคุณยังไม่ได้หลับ คนขี้อ้อน~~~”
ผมแอบยิ้ม...ก็แล้วไง?
“แต่ผมปล่อยคุณไปคืนนี้ก็ได้...แล้วถ้าเรียกร้องคืนทีหลังเนี้ยอย่ามาว่าแล้วกัน คนอะไร...เริ่มก่อนแท้ๆ ปล่อยให้คนอื่นอารมณ์ค้างซะงั้น แต่ช่างเหอะ ฝันดีนะครับ”
ชิพจูบหน้าผากของผม แล้วนอนจริงๆ...อ้อมแขนแข็งแรงของเขากอดผมไว้ แล้วผมก็แอบลืมตาขึ้นมามองเขาทีหลังท่ามกลางความมืด...เอามือลูบใบหน้าของเขาเบาๆ อื้อ...ชิพเองนี่ก็ร้ายไม่เบา รู้ด้วยว่าผมยังไม่หลับ อิอิ (<<<พ่อตัวดีของผม >0<)
...ตอนนี้ง่วงแล้ว ถ้าเขาฝัน...อยากให้เขารับรู้ว่า...
ผมรักเขาจัง
หัวข้อ: ...จะไม่มีช่องว่าง ระหว่างเรา...ชิพ&แดน Series <<< (อ่าน 430111 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก