หัวข้อ: ¤ø,¸¸,ø¤จดหมายจากเพื่อนรัก¤ø,¸¸,ø¤ by M@nfaNG **กลับบ้านเรา**25/01/12

[สาวบ้านนอก]

มาอ่านต่อกันค่ะ เฮ้อ...ชีวิต
*************************
(ตอนที่ ๒๘) ต่อ

ผมอาบน้ำนานจนตัวหนาวสั่น ลืมไปแล้วว่าตัวเองยังไม่สบายอยู่   พอออกมาได้ผมก็คว้าเอาหมอนมานอนลงที่พื้น
งอนใหญ่.....ไม่อยากนอนบนเตียงมัน  แต่ใจหนึ่งก็ยังกังวลว่าใหญ่ไม่อยู่ในห้อง  ผมอดเป็นห่วงมันที่ตากฝนแล้วไม่รีบเปลี่ยนเสื้อผ้ากลัวมันจะป่วยตามผมไป   แต่ความเพลียจากการอาการไข้ที่เริ่มหวนกลับคืนมามันมีมากกว่า  เลยนอนทันทีแล้วก็หลับไปหลังจากล้มตัวลงนอนไปไม่กี่นาที

 ในนาทีที่ผมกึ่งหลับกึ่งตื่นผมรู้ว่ามีคนมานอนกอดผม   ลมหายใจแผ่วๆเป่าเข้ามาที่ซอกคอผม ได้ยินแต่คำว่า “ขอโทษ”ซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่รู้กี่หน เหมือนกับคนที่นับแกะตอนที่นอนไม่หลับ   ผมถามตัวเองว่าผมจะยกโทษให้มันดีรึเปล่า  แต่ผมก็คิดไม่ออกจริงๆแล้วก็เคลิ้มหลับไป

ผมนอนหลับอยู่อย่างนั้นอีกนานแค่ไหนก็ไม่รู้  รู้แต่ว่ามันเป็นการนอนที่ยาวนานตื่นก็เหมือนไม่ตื่น เหมือนความจริงกับความฝันมันปนๆกัน   เมื่อผมลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วรู้ตัวจริงๆผมว่าผมอยู่ที่โรงพยาบาลครับ  ห้องนี้ไม่ใช่ห้องใหญ่แน่นอน  ผนังห้องเป็นสีขาวโพลนได้กลิ่นของโรงพยาบาลอย่างชัดเจน  ผมกวาดตามองไปรอบๆไม่มีใครอยู่ในห้อง  ผมเองก็ตกใจนี่ผมเป็นมากขนาดต้องเข้าโรงพยาบาลเลยเหรอหรือ  ผมเงยหน้ามองขวดน้ำเกลือที่แขวนอยู่มันเกือบจะหมดขวดอยู่แล้ว แสดงว่าผมนอนมานานพอดูทีเดียว ผมยังรู้สึกถึงกระไอร้อนจากร่างกาย อาการปวดเมื่อยตามตัวไม่มีแล้ว มีเพียงความรู้สึกที่ว่าไม่มีแรง  ต้องโทษตัวเองที่วันนั้นผมไม่น่าไปตากฝนและไม่น่าอาบน้ำนานๆเลย

 ผมนอนค่อยๆคิดเรียงลำดับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในคืนนั้นอีกครั้ง  คืนที่นับได้ว่าเป็นครั้งแรกจริงๆที่ผมกับใหญ่ถกเถียงกันรุนแรงด้วยเรื่อง...อนาคตของเรา

   ผมเคยคิดว่าปัญหาของคนที่ต้องเลิกรากันส่วนใหญ่  จะมาจากมือที่สามที่เข้ามาสอดแทรกระหว่างคนสองคน  มันเป็นเรื่องน่าเศร้าของคนที่เคยรักกัน  แล้วรักก็หมดไปเหมือนมีวันหมดอายุเมื่อมีคนใหม่ก้าวเข้ามา   แต่เมื่อใหญ่พูดเรื่องในทำนองที่ว่าผมจะมีอนาคตกว่าที่จะมารักคนที่มีภาระแบบมัน  เลยกลายเป็นว่าตัวแปรจริงๆที่ทำให้เจ็บปวดที่สุดของการแยกทาง.........คือมาจากระหว่างคนสองคนที่รักกันมากกว่า

เสียงเปิดประตูมาพร้อมกับเสียงของคนที่เข้ามา “ตื่นแล้วเหรอ มึงเป็นไงบ้าง”
  ใหญ่รีบวางของที่โต๊ะแล้วก้าวเข้ามาหาผมอย่างดีใจ  ผมเกือบจะยิ้มตอบให้มันไปแต่ยังพอจำได้ลางๆว่าผมกับมันยังมีคดีกันอยู่ถึงแม้มันจะสะกดจิตขอโทษผมไปแล้วในคืนนั้น
 ผมไม่ได้ยิ้มตอบได้แต่ถามว่า “กูเป็นอะไร ทำไมมาอยู่โรงพยาบาล”
ใหญ่ทำหน้าไม่ค่อยดี “มึงไข้ขึ้นสูงจัด กูกลัวมึงช็อกเลยพาส่งโรงพยาบาล ตอนนี้มึงเป็นยังไงบ้าง”
“กูนอนนานรึยัง” ผมก็ยังไม่ตอบคำถามมันที่ถามซ้ำ

ใหญ่พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาๆเมื่อตอบคำถามผม แววตามันจ้องแต่ที่หน้าผมเหมือนอ้อนวอน “มาเมื่อคืน นี่เย็นแล้ว ของอีกวันนึง” แสดงว่าผมเสียเวลาไปสองวันแล้วกับการป่วยของตัวเอง ผมมันไม่ได้เรื่องจริงๆ  มาป่วยเอาผิดเวลา ผิดสถานที่อย่างที่สุด

ใหญ่เอามือมาจับมือผมแต่ผมค่อยๆเคลื่อนมือออกแล้วหลับตาลง  ผมยังทำใจไม่ได้กับเรื่องที่มันพูดกับผม ผมตะแคงตัวหันหลังให้ใหญ่แล้วบอกมันว่า
“เย็นแล้ว มึงไปวัดเถอะ กูอยู่ได้ กูอยากนอนต่อ”คำพูดของผมเหมือนผมจะไล่มันให้ไปเหมือนกัน
 เสียงใหญ่ตอบมาอ่อยๆว่า “ยังพอมีเวลา กูอยากคุยกับมึงต่อเรื่อง.....”

ผมไม่อยากฟัง ผมไม่อยากรับรู้อะไรตอนนี้ ในขณะที่อารมณ์ผมไม่ปกติ  ผมไม่ได้พูดอะไรต่อแกล้งทำเป็นนอนหลับไป
“ฝันหลับแล้วเหรอ......”ใหญ่ถามผมเสียงเบาๆมันเอามือมาแตะที่ไหล่ผมเบาๆ ผมเบี่ยงไหล่หนีจากมือมัน ได้ยินเสียงถอนใหญ่หายใจเบาๆ ผมเองก็ไม่ได้มีความสุขที่ทำแบบนั้น  แต่ผมไม่รู้ว่าผมควรทำยังไงดีมากกว่า

    มันก็เหมือนกับทุกครั้งที่ผมพยายามหลีกเลี่ยงเรื่องนี้ จนถึงวันหนึ่งที่ผมยอมรับว่าผมรักใหญ่ ทุกอย่างดูเหมือนจะไปได้ดี  แต่กลับกลายเป็นว่าใหญ่อยากให้มันจบลง

“กูรู้ว่ามึงไม่ได้หลับ กูแค่อยากบอกว่า ที่กูพูดไปทั้งหมดก็เพราะกูรักมึง กูขอโทษ”เสียงใหญ่เหมือนสั่นๆ
“มึงอาจจะคิดว่าแค่คำขอโทษมันไม่พอกับที่มึงเสียความรู้สึกไป  แต่..แต่”
“แต่ถ้ามึงโกรธกู  มึงว่ากูมา จะด่ากูแรงๆก็ได้ แต่อย่าเฉยเมยกับกูแบบนี้”
 ใหญ่มันเคลื่อนตัวมานอนบนเตียงซ้อนอยู่ที่ข้างหลังผม เอาแขนมากอดเอวผมไว้แล้วเอาหน้าซุกอยู่ที่หลังผม  ผมรู้สึกถึงร่างกายที่สั่นเทาอยู่ข้างหลังผม ความชื้นจากน้ำตาของมัน  มันกำลังร้องไห้อีกครั้ง.....เรื่องผม  ผมมันเลวจริงๆ

“กูรู้มาตลอดว่ายังไงๆ เราก็คงไม่มีทางได้อยู่ด้วยกัน กูพยายามห้ามใจตัวเองมาตลอดไม่ให้รักมึง”เสียงใหญ่สูดน้ำมูก เช็ดน้ำตาอยู่ข้างหลัง แต่มันก็ยังพูดต่อ”กูมีความสุขแค่ที่ได้รู้ว่ารักมึงอยู่ห่างๆ”
ผมรู้สึกเหมือนมันกำลังสารภาพรักผมยังไงยังงั้นเลย
 “กูไม่เคยหวังว่ามึงจะต้องรักตอบ  กูรู้ว่ามันไม่ง่าย แต่กูก็ห้ามใจตัวเองไม่ได้” ใหญ่กอดผมแน่นขึ้น
“จนตอนที่กูลงไปกรุงเทพฯ แล้วกูรู้ใจมึง”ผมหันหลังกลับมาหามันทันที แล้วกอดมันกลับ ใหญ่ทำสีหน้าตกใจเมื่อผมมองตอบกลับ ผมเลยบอกไปว่า “มึงพูดต่อซิ กูกำลังฟัง”

“จนกูรู้ใจมึง...”เสียงของมันสั่น  “มึงไม่รู้หรอกว่ากูมีความสุขขนาดไหน...ฮึกๆ”
ผมรวบตัวมันเข้ามาแนบอก แล้วลูบหัวมัน “มึงอย่าร้อง...กูรู้ซิ  กูรู้ว่ามึงมีความสุข กูก็มีความสุขมากเหมือนกัน” ใหญ่ซุกตัวกอดผมแน่น ได้ยินเสียงมันร้องไห้เมื่อไหร่ เหมือนผมใจจะขาดไปด้วย ตาผมเริ่มเคืองๆน้ำตามันจะไหล สงสารทั้งมันสงสารทั้งตัวเอง
“มึงรักกูขนาดนี้ แล้วทำไมมึงจะทิ้งกูไป”ผมถามสิ่งที่ติดอยู่ในใจผมทั้งคืน
 “มึงใจร้ายมากนะ มาหลอกให้กูรักแล้วก็ทิ้งกู”

ใหญ่เงยหน้าตาแดงๆรีบบอกผมว่า “กูไม่ได้ทิ้งมึง แต่กูอยากให้มึงเจอคนที่พร้อมกว่าคนที่มีภาระอย่างกู”
ผมลูบหน้ามันจูบที่หน้าผากมันเบาๆ “ถ้ามึงพูดแบบนี้อีกกูจะลงโทษมึง” ผมก้มหน้าลงจูบมันเบาๆ ใหญ่เองก็เงยหน้าขึ้นรับสัมผัสจากผม ผมค่อยๆเลาะเล็มกัดริมฝีปากมันเบาๆ  แล้วก็หนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆจนใหญ่คราง “อา...”

มือของผมเริ่มไม่อยู่นิ่งลูบไล้ไปทั่วหลังมัน   ผมเอามือสอดเข้าไปที่เส้นผมมันแล้วดันศีรษะของใหญ่ให้แนบชิดผมมากขึ้น ผมเริ่มเอาลิ้นสอดเข้าไปในริมฝีปากมันแล้วหยอกล้อมัน ใหญ่เองได้แต่ส่งเสียงอือๆ อาๆ แล้วมันก็เอามือดันหน้าอกผมให้ห่าง ก่อนที่จะพยายามดันตัวเองออกมาจากผมได้สำเร็จแล้วรีบลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะพูดกับผมด้วยเสียงหอบสั่น

 “ฮึก...อย่า..นี่เราอยู่ในโรงพยาบาล เดี๋ยวคนมาเห็นเข้า” แววตาของมันถึงแม้จะยังแดงอยู่แต่ก็มีแววหวาน ผมทำท่าจะขยับตัวไปจูบมันอีกครั้ง แต่มันเอามือมาปิดปากผมไว้ “อย่า  ฝัน...มึงยกโทษให้กูแล้วนะ”
 ผมได้แต่ทิ้งตัวลงนอนอย่างขัดใจแกล้งหันหลังให้มันอีกแล้วบอกว่า “ยัง...”
ใหญ่เอากำปั้นทุบไหล่ผมเบาๆ “ทำไมล่ะ...ทำไมยังไม่หายโกรธกูอีก”

 ผมเลยหันมาบอกมันว่า “ก็มึงอ่ะ..งี่เง่า”ไอ้ใหญ่ทำท่าจะโวยอีกที่ผมไปด่ามันแต่ผมชี้หน้ามันไว้ก่อน
“อย่านะโวยอีกกูเป็นจูบ  มึงฟังกูพูดมั่ง” ใหญ่มันเลยหุบปากเงียบแล้วลงจากเตียงไปลากเก้าอี้มานั่งข้างเตียงผม “เอ้า พร้อมแล้วมึงพูดมา”
ใหญ่มันเอาข้อศอกทั้งสองข้างเท้าลงบนเตียงแล้วชันคางตั้งใจฟังผม ท่าทางมันน่ารักก็จริงแต่ผมรู้ว่ามันกำลังประชดผมอยู่  “กูถามมึงคำเดียวใหญ่” ผมหยุดนิ่งมองหน้าใหญ่ มันกำลังตั้งใจฟังอย่างจริงจัง
“ ที่มึงบอกว่ามึงมีภาระต้องดูแลพ่อ ดูแลหลาน มึงเต็มใจรึเปล่า”
 คราวนี้ใหญ่ลุกขึ้นทันที “กูเต็มใจซิก็กูรักพ่อ รักแม่ รักน้องออมนี่”  ผมเลยพูดต่อเมื่อมันเงียบไป

“แล้วมึงคิดว่ามันลำบากรึเปล่าที่ต้องไปรับไปส่งหลานที่โรงเรียน ที่ต้องพาแม่พาพ่อไปหาหมอ ที่ต้องจัดยาให้พ่อกับแม่”  ใหญ่ไม่พูดแต่ส่ายหน้า  ผมว่ามันเข้าใจแล้วว่าผมต้องการบอกอะไรกับมัน
ผมเลยหัวเราะหึหึ “เห็นมั้ย มันก็เหมือนกันกับที่กูมาหามึงเวลามึงมีปัญหา กูมาก็เพราะรักแล้วมันจะต่างกันตรงไหน” ใหญ่มันอึ้งไป  ผมได้ทีเลยพูดต่อจะได้เคลียร์กันไปเลย
“กูก็รู้ว่าอนาคตเรามันก็ยังมองไม่เห็น”

 ผมลุกขึ้นขยับมานั่งลงบนเตียงห้อยขาลง แล้วดึงใหญ่ที่ยืนอยู่ให้มายืนต่อหน้าผมแล้วก็กอดมันไว้แน่น ผมหอมแก้มมันแล้วพูดกับมันต่อที่ข้างหูว่า
 “แต่วันนี้ตอนนี้กูก็ยังอยากมีความสุข....ที่ได้รักมึง...แล้วก็ได้รู้ว่ามึงรักกู  แค่นี้เองมึงให้โอกาสกูไม่ได้เหรอใหญ่” ผมซุกหน้าลงที่ซอกคอมัน
ไอ้ใหญ่พูดเสียงกระซิบเบาๆว่า “กูผิดเอง...กูขออนุญาตรักมึงต่อไปได้มั้ยฝัน”
ผมฟังแล้วก็ยิ้มกว้างบอกมันไปว่า  “กูอนุญาต ตลอดชีวิตกูเลย”

หลังจากวันนั้นผมก็ต้องค้างที่โรงพยาบาลคนเดียวอีกหนึ่งคืนแล้วปล่อยให้ใหญ่ไปงานศพ ตอนเช้าวันรุ่งขึ้นมันถึงมารับผม เลยกลายเป็นว่าตั้งแต่มาได้สามวันผมไปแค่บ้านใหญ่ วัด แล้วก็โรงพยาบาล
วันที่กลับบ้านอาการผมก็ยังไม่ดีขึ้นยังต้องนอนพักทั้งวัน ใหญ่เองก็ไม่มีเวลาดูแลผมเท่าไหร่เพราะกลางวันก็ต้องทำงาน กลางคืนก็ต้องไปวัด แต่ผมก็เอาแต่นอนจนไม่รู้เรื่องอะไรหรอกครับ คืนนี้ไอ้ใหญ่ห้ามผมขาดห้ามผมไปวัดให้นอนพัก  ผมเลยต้องรออยู่ที่บ้านคนเดียวตามเคย กินข้าวเย็นเสร็จก็นอนเลยครับ  มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่มีคนมานอนกอดอยู่ข้างๆ ผมขยับตัวแล้วทักมันไปว่า“อื้อ..ใหญ่กลับมาแล้วเหรอ”

 ในห้องมันมืดไปหมดครับแสดงว่าใหญ่ก็กำลังจะนอนเหมือนกัน กลิ่นตัวมันหอมกรุ่นคงเพิ่งอาบน้ำเสร็จ “อ้าวกูเลยทำให้มึงตื่น..โทษที ไหนไข้ลดรึยัง” มันเอาฝ่ามือมาแตะที่หน้าผากผมแล้วบอกว่า “ยังมีไข้นะ”
“มิน่ากูรู้สึกตัวมันระอุร้อนน่าดู” ใหญ่ขยับผ้าห่มให้ผม “นอนดีๆล่ะ อย่าดิ้นเดี๋ยวผ้าห่มหลุดป่วยไม่หายแน่ๆ”
ผมเห็นมันทำเป็นตาแก่คอยดูแลแล้วก็อยากแกล้งเลยแกล้งนอนดิ้นไปมาจนผ้าห่มหลุด เดือดร้อนไอ้ใหญ่ต้องลุกเอามาห่มให้ใหม่ แล้วมันก็เขกหัวผมทีนึง “มึงอย่าดิ้นซิ”
 ผมเลยแกล้งโวย “ก็ผืนมันเล็กขยับตัวก็ไปไหนหมดแล้วไม่รู้  กูอยากห่มกับมึงของมึงท่าทางอุ่นดีนะ นะ”

ใหญ่ขมวดคิ้ว “มึงนี่เรื่องมาก ของกูก็ใหญ่กว่าของมึงนิดเดียวไหนลองก่อน” ใหญ่มันลุกขึ้นแล้วขยับผ้าห่มอีกครั้ง ปรากฏว่าพอห่มสองคนมันพอดีเกินไป  พอใครขยับก็หลุดไปจากตัว “เห็นมั้ยกูบอกแล้ว”
ผมเลยบอกมันว่า “มึงนอนเลย เรื่องแค่นี้ก็ทำไม่ได้”
ใหญ่มันเลยหัวเราะแล้วก็ยอมนอนลงไปโดยดี  ผมห่มที่ตัวใหญ่เสร็จผมก็นอนบ้างแต่ขยับตัวไปชิดกับไอ้ใหญ่  มันมองหน้าผมเหมือนเป็นคำถาม
 ผมบอกมันว่า “ไหนมึงยกหัวซิ”มันก็ว่าง่ายทำตามที่ผมสั่ง  ผมสอดแขนเข้าไปใต้คอมันมันเลิกคิ้วทำหน้างงอีก ผมเลยทำท่าเอียงหัวให้มันนอนลงบนแขนผม มันก็ยังทำท่าลังเลอยู่
“นอนลงไปซิใหญ่”
พอมันนอนลงไปผมก็เอียงเขยิบตัวเข้าไปกอดมัน จับแขนมันมาวางแปะที่เอวผม  แล้วดึงผ้าห่มขึ้นคราวนี้ผ้าห่มพอดีเลยครับมีช่องว่างเหลืออีกเยอะ  อบอุ่นอีกต่างหาก 

ผมยิ้มในใจคิดว่าคืนนี้ผมคงหลับฝันดีแน่ๆ “แค่นี้ก็เรียบร้อย นอนได้แล้ว”
ไอ้ใหญ่ซุกตัวลงที่อกผมมันบ่นพึมพำว่า “ไอ้ฝันคนขี้โกง”
 ผมไม่ตอบมันได้แต่หัวเราะอยู่ในคอแล้วก็นอนหลับไปพร้อมรอยยิ้ม และไอ้ใหญ่ในอ้อมแขนผม
*******************************
คนแต่งมันบ้ากลับไปกลับมา ตามอารมณ์ไม่ถูกเลย

[mecon]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดขอ :beat:โชว์หน่อยเหอะเจ้าฝัน
งอนเป็นแต๋วเลย มีการสะบัดสะบิ้งอีกต่างหาก หน่อยๆน้องใหญ่อุตส่าห์มาง้อแล้ว
ร้องไห้จนน้ำท่วมรพ.ยังมาทำให้น้องใหญ่าปล่อยโฮอีก เด๋วแม่ยึดน้องใหญ่คืนเลยหนิอั๊ยย

เฮ้อออออออสารภาพกันหมดแล้วนะอย่าหาเรื่องตีกันอีกล่ะ คนอ่านใจไม่ดี
น้องใหญ่ก็นะลูกอย่าคิดมากในเมือเจ้าฝันมันรักแบบเต็มใจซะขนาดนั้นก็อย่า
คิดอะไรมากเลย เรื่องของอนาคตถ้าเราเชื่อใจกัน อะไรก็แทรกไม่ได้หรอก
ต่อให้ฟ้าจะถล่มดินจะทลายก็เหอะ

ฉากกอดเอาหน้าซบหลัง กระซิกๆสะเทือนจิต
“มาเมื่อคืน นี่เย็นแล้ว ของอีกวันนึง” แสดงว่าผมเสียเวลาไปสองวันแล้ว
กับการป่วยของตัวเอง ผมมันไม่ได้เรื่องจริงๆ  มาป่วยเอาผิดเวลา ผิดสถานที่อย่างที่สุด
>> คนป่วยสภาวะร่างกายแย่ ทำให้จิตใจพลอยแย่ไปด้วย โหยว่าตัวเองเสร็จสรรพ

“ฝันหลับแล้วเหรอ......”ใหญ่ถามผมเสียงเบาๆมันเอามือมาแตะที่ไหล่ผมเบาๆ
ผมเบี่ยงไหล่หนีจากมือมัน ได้ยินเสียงถอนใหญ่หายใจเบาๆ
>> ทำสะดิ้งน่าตรบ คนเค้าอุตส่าห์ง้อนะ ทำเค้าใจเสียอีก
ผมรู้สึกถึงร่างกายที่สั่นเทาอยู่ข้างหลังผม ความชื้นจากน้ำตาของมัน 
มันกำลังร้องไห้อีกครั้ง.....เรื่องผม ผมมันเลวจริงๆ

>> สะเทือนม้ามเป็นที่สุด 
“มึงรักกูขนาดนี้ แล้วทำไมมึงจะทิ้งกูไป”ผมถามสิ่งที่ติดอยู่ในใจผมทั้งคืน
 “มึงใจร้ายมากนะ มาหลอกให้กูรักแล้วก็ทิ้งกู”
>>นายเอกกำลังตัดพ้อชิมิ 55555555555555 เจ้าฝันเอ้ย อย่างอนบ่อยนะ
เด่ซแม่จับกดเลย5555555
“ถ้ามึงพูดแบบนี้อีกกูจะลงโทษมึง”
>>ทำเลยๆๆๆๆ
“เห็นมั้ย มันก็เหมือนกันกับที่กูมาหามึงเวลามึงมีปัญหา
กูมาก็เพราะรักแล้วมันจะต่างกันตรงไหน”
>>กรี๊ดดดดดดดดดดไปทำหน้าที่พระเอกต่อไปเถอะพ่อคู๊นนนนนนนนนนนน
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
“กูผิดเอง...กูขออนุญาตรักมึงต่อไปได้มั้ยฝัน”
“กูอนุญาต ตลอดชีวิตกูเลย”
>>เป็นเมียฝันต้องอดทนเน้ 55555555555555555 เท่ชะมัด

รักกันๆๆๆ

+1 จัดให้คะ สู้นะคะคนแต่งคนโพส 

[ปี้ปี้ปี้~PalmY]

 

อารมณ์แปรปรวนนน

[morrian]

 

[O_cha]

ตามอารมณ์ไม่ถูกจริงๆ

แต่ก็ชอบครับ

ขยันทั้งคนแต่ง ทั้งคนโพสท์ 

[dahlia]

มันต้องแบบนี้สิ ฝัน เลอเลิศ 

ถ้าคนแต่งอารมณ์กลับมาเป็นแบบนี้จนจบ ก็รับได้นะคะ 

[YuNJae]

เหยยย คนแต่งคะ พาร์ทที่แล้วเล่นทำเราร้องไห้ T-T
พาร์ทนี้ยิ้มไม่หุบ 55555

ชอบเรื่องนี้จริงจัง !
สู้ๆนะคนแต่ง

[namtaan]

เหมือนจะเข้าใจอารมณ์ที่คนแต่งสื่อนะ
อารมณ์คู่รักที่ยังไม่ลงตัว
รักกัน แต่ก็มีอุปสรรคปัญหารออยู่รอบตัว
ถ้าเข้มแข็ง รักกันจริง อดทนจูงมือฝ่าฟันไปด้วยกันได้ก็จะดียิ่งนัก
ขอบคุณทั้งคนแต่งและคนโพสนะคะ  
บวก 1 แต้มค่ะ

[RN]

แอร๊ยยยยยยยย ในที่สุดใหญ่ก็ตกอยู่ในอ้อมกอดฝันนนนนนนน

[Ak@tsuKII]

แอร๊ยยยยยยยยยยย คืนดีกันแล้ว  รักกันๆ  อย่าตีกัน  

สารภาพรักกันด้วยยยย

เป็นคู่ที่ดำเนินไปแบบธรรมชาติจริงๆ ไม่นิยายเกินไป

แล้วก็หนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆจนใหญ่คราง “อา...”

>> ผิดหวังนะเนี่ย  ที่เป็นเสียงคราง เพราะโดนจูบ  






ไอ่เราก็หวังไกล


กอดกัน อุ๊น อุ่น  

“กูผิดเอง...กูขออนุญาตรักมึงต่อไปได้มั้ยฝัน”
“กูอนุญาต ตลอดชีวิตกูเลย”
>>เป็นเมียฝันต้องอดทนเน้ 55555555555555555 เท่ชะมัด

  แอร๊ยยยยยย  ถูกใจ เห็นด้วยเป็นที่ค่ะคุณเพ่  เป็นเมียฝันต้่องอดทน หุหุ

+1 คนโพสต์้ด้วยค่ะ 

[bon]

เพิ่งอ่านจบครับ ชอบมากมาย
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะ

[McDeliVery]

หวายยยย


น้ำตาลล้นตลาดอีกเเล้ววว


 

[nana]

แล้วก็เข้าใจกัน

[สาวบ้านนอก]

(ตอนที่ ๒๙)

เช้าวันนี้ผมตื่นขึ้นมารู้สึกว่าอาการดีขึ้น ยกเว้นอาการเก่าที่กลับมาคือแขนเป็นเหน็บ  แต่ถ้าจะบ่นให้ตัวการที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้ได้ยิน  วันหลังผมคงไม่มีโอกาสแบบนี้แน่ๆ  ผมก็เลยต้องอดทนต่อไป ใหญ่ยังไม่ตื่นเพราะยังเช้ามาก แต่ผมก็นอนต่อไม่หลับเพราะติดนิสัยอยู่กรุงเทพฯต้องตื่นเช้าๆ  ผมเลยนอนมองมันเพลิน

นอนจ้องหน้ามันนิ่งๆอยู่แบบนั้นนานด้วยความคิดถึง แล้วก็ตัดสินใจไม่ถูกว่าควรจะทำอะไรดีระหว่าง จูบที่ปาก หอมแก้ม  หรือว่าซุกไซ้ใหญ่ไปทั่วทั้งตัว พอคิดแบบนี้ขึ้นมาแล้ว ผมก็ต้องตกใจกับความคิดซุกซนของตัวเอง นี่ผมคิดอะไรเลยเถิดไปมากขึ้นทุกที  ผมคิดถึงวันที่ผมนอนกอดมันที่โรงพยาบาล  แล้วผมก็หน้าแดงและแอบคิดอยากที่จะทำแบบนั้นอีกครั้ง  แต่ก็ยังไม่กล้า

ใหญ่ขยับตัวเข้าซุกที่อกผมหาความอบอุ่นเพราะอากาศตอนเช้าๆเริ่มเย็นขึ้น    ผมอยากหยุดเวลานี้ไปให้นานๆแต่ก็คงทำไม่ได้  เรื่องบางอย่างเราก็คงหยุดไม่ได้  ผมได้แต่หวังว่าเราจะมีวันนี้ที่ดีที่สุดเพื่อวันหนึ่งข้างหน้าเมื่อเราผ่านพ้นวันนี้ไป  เราจะได้ไม่เสียใจว่าเราได้พลาดอะไรไป
“มึงตื่นนานรึยัง” ผมคิดอะไรเพลินจนไม่รู้ว่าใหญ่มันตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่
“ตื่นนานแล้ว  ใครจะเหมือนมึงตื่นสายซะเคยตัว” ผมหยิกจมูกใหญ่เล่น
มันย่นจมูกแล้วสะบัดหน้าหนี “อื้อ..ว่ากูแต่เช้าเลย”
มันเอื้อมมือมาแปะหน้าผากผมอีกครั้งทำตัวเป็นปรอทวัดไข้ตลอดเลย  “ไหน..ไข้ยังมีมั้ย” ทำท่าเหมือนแม่ผมเลย

 ผมว่าผมน่าจะหายแล้วนะครับ หลายวันแล้ว ใหญ่พยักหน้าหงึกหงัก “เหลือไข้นิดหน่อย ดีขึ้นเยอะแล้ว ...กลับบ้านได้”
“เจ้ย....กูเพิ่งมายังไม่ได้ไปไหนเลย จะมาไล่กูไปไหน” ผมรีบลุกขึ้นโวยวายทันที  ที่ผ่านมาหลายวันผมก็ง่วงงุนงงไปกับยาที่หมอสั่งมาให้กิน  งานศพแม่ใหญ่ผมก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย แทบไม่เห็นเดือนเห็นตะวัน แล้วอยู่ๆจะมาไล่ผมกลับ มันจะดีเหรอ
“กูไม่ยอมจริงๆด้วย” ผมเริ่มตีโพยตีพาย แต่ใหญ่มันก็ยืนยิ้มอยู่ได้
“ก็แม่มึงโทรมาเมื่อคืน  บอกว่าให้มึง...กลับ ” ใหญ่ทำตายิ้มๆ พูดยิ้มๆจนผมไม่เชื่อที่มันพูด
“ไม่จริงแน่ๆ  แม่กูก็รู้ว่ากูมาช่วยงานมึง ไม่มีทางที่แม่จะบอกมึงว่าให้กูกลับ”อะไรว้า ไหนๆแม่กูโทรมาทำไมมึงไม่บอกให้กูรับ “อะไรว้า....” ผมยังคงเดินไปบ่นพึมพำไปทั่วห้อง ค้นหาโทรศัพท์ผม
“หาอะไรฝัน? ” ใหญ่มันยืนกอดอกมองผมอยู่พักใหญ่จนคงทนรำคาญไม่ไหว  ถามผมออกมาจนได้
  “ก็โทรศัพท์ของกู อยู่ไหน มึงเห็นรึเปล่า” ใหญ่เดินมาที่โต๊ะเปิดลิ้นชักออกแล้วหยิบโทรศัพท์มาให้ผม
“นี่ไงของมึง เมื่อวานมีแม่ พี่สาวมึง พี่หนุ่ย อ้อย โทรมา ครบเลยนะมึง”
ผมมองหน้าใหญ่ “แล้วทำไมมึงไม่ให้กูรับสาย” แกล้งบ่นไปอย่างนั้นเองครับ

“มึงไม่สบายหลับสนิทขนาดโทรศัพท์ดังตั้งนานยังไม่รู้ตัวเลย กูรับให้แล้วมันผิดตรงไหน” พูดจบมันงอนเดินหนีเข้าห้องน้ำไปเลยครับ ผมเลยซวยเลย ขนาดว่าตะโกนตามไปแล้ว “กูล้อเล่นนะใหญ่....รับให้ก็ดีแล้วครับ”

ใหญ่ก็ไม่สนใจเข้าห้องน้ำเงียบไปเลย จนผมต้องไปยืนเคาะประตู “ใหญ่ครับ ผมล้อเล่นจริงๆ ออกมาเถอะครับ”
“......”เงียบ หรือว่ามันโกรธมากไปร้องไห้อยู่ เฮ้อ...ไม่น่าปากเสียไปว่ามันเลย
 ผมทุบประตูต่อไปร้องเรียกมันให้ออกมาแต่ก็ยังเงียบได้ยินแต่เสียงน้ำไหล  ทุบจนผมเหนื่อยต้องทรุดตัวลงนั่งพิงประตูครุ่นคิดว่าจะง้อมันยังไงดี แล้วอยู่ๆมันก็เปิดประตูผลัวะผมเลยหงายหลังลงไปนอนกับพื้น หัวกระแทกพื้นดังโป๊ก

“โอ๊ย...เจ็บ” ไอ้ใหญ่ยืนงงอยู่ไม่นาน พอเห็นผมลงไปนอนแอ้งแม้งก็หัวเราะเสียงดัง  มันคงเพิ่งอาบน้ำเสร็จกลิ่นสบู่แชมพูหอมสะอาดชื่นใจ ไอ้ใหญ่ย่นจมูกยืนหัวเราะเยาะผม  “ฮ่าๆๆ  สมน้ำหน้ามาว่ากู”
 ผมได้แต่นอนยิ้มๆไม่พูดอะไรถึงแม้ตอนนี้จะเจ็บหัวมากเลยครับ ก็วิวตอนนี้มันน่าดูมากนี่นา ขาขาวๆของใหญ่ที่นุ่งผ้าขนหนูยืนอยู่ตรงหัวผม มองจากข้างล่างเห็นทะลุไปถึงไหนๆ  ไอ้ใหญ่มันคงผิดสังเกตที่ผมไม่พูดอะไรเอาแต่ยิ้ม
“เฮ้ย...ทำไมมึงไม่พูด”ไอ้ใหญ่ถอยหลังไปหนึ่งก้าว อย่างไม่แน่ใจ
ผมลุกขึ้นนั่งมาเอามือจับหัว “เจ็บหัว...ไม่รู้หัวปูดรึเปล่า” ปากผมก็ทำเป็นบ่นแต่ปากก็ยังมีรอยยิ้มอยู่

ใหญ่เดินเข้ามาดูบ้างแล้วนั่งยองๆข้างๆผม “ไหนกูดูซิ”  ใหญ่จับหัวผมลูบไปมา
“ก็มึงมานั่งพิงประตูทำไม เซ่อซ่า เจ็บตรงไหนล่ะ ? ”

ผมก็ยังไม่พูดเอาแต่ยิ้มกริ่ม  ใหญ่เหลือบมามองผมพอดีแล้วผลักตัวผม     คราวนี้ผมหงายหลังไปอีกครั้งหัวไปโขกประตูอย่างแรงอีกครั้ง
 “โอ๊ย!!...มึงจะฆ่ากูเหรอ เจ็บนะ หลายแผลแล้ว”
ผมไม่ทันตั้งตัวเลยหงายหลังไปเต็มๆแต่ตอนนี้รู้สึกว่าหัวน่วมไปหมดแล้วครับ ผมจะสติเสียไปเลยรึเปล่า
“ดีสมน้ำหน้า..ยิ้มอะไรนักหนาวะ..ถามอะไรก็ไม่ตอบ กวน..”

ไอ้ใหญ่ลุกขึ้นยืนทันทีเอาขาเตะผมแรงๆแล้วเดินออกมา มันงอนแล้วเดินหนีไปที่ตู้เสื้อผ้า ผมเดินเข้ามาข้างหลังมันแล้วกอดมันไว้เอาหน้าซุกไปที่ซอกคอมันกระซิบที่ข้างหูเบาๆ สูดดมความหอมจากร่างกายใหญ่เต็มๆ
 “โอ๋...อย่างอนซิ เดี๋ยวไม่รักนะ” คราวนี้มันเอาศอกมาถองผมอีกครั้งที่ท้อง
“โอ๊ย...เจ็บ  เล่นแรงจริงๆ เจ็บนะเนี่ย” จุกจริงๆครับตั้งแต่ตื่นมานี่ผมเจ็บตัวหลายครั้งแล้ว ตั้งแต่หัวจรดเท้า
“ก็มึงชอบพูดอะไรไม่รู้  แล้วก็ยิ้มอยู่นั่นไม่ยอมบอกกูว่ายิ้มอะไร”
ไอ้ใหญ่มันยังหันหลังไม่มองหน้าผม ผมยืนกอดเอวมันไว้ทำให้ใหญ่จะเปลี่ยนเสื้อผ้าหรือทำอะไรก็ไม่ได้
“ก็กูมัวแต่มองมึงเพลินๆ..”

 ผมพูดเบาๆที่ข้างหูใหญ่  ตอนนี้มันหูแดงมากเลยครับน่าแกล้งจริงๆ  ผมเลยเข้าไปจูบมันที่หลังหู ใหญ่เอียงคอหนีแต่ผมก็ยังคงจูบไซ้ต่อไป ค่อยๆหมุนตัวใหญ่ให้หันหน้ามาหาผม ใหญ่ก้มหน้าอายๆ ผมค่อยๆจับหน้ามันให้เงยขึ้นมองหน้าผม  แล้วเลื่อนริมฝีปากไปจูบที่แก้มก่อนจะเลื่อนมาที่ปาก 
ผมจูบปากมันอีกครั้งเบาๆแตะแล้วขยับออก ใหญ่เองก็ดูลังเลก่อนที่จะเริ่มจูบผมตอบ ใหญ่เลื่อนมือมาคล้องคอผมไว้ฝ่ามือร้อนๆแตะอยู่ที่คอผม  มันเป็นความรู้สึกที่ประหลาดเหมือนลอยๆฝันๆแต่ก็ปนไปด้วยความวาบหวามใจ มือผมลูบหลังไหล่ใหญ่ไปทั่ว  ผมรู้สึกร้อนไปทั้งตัวเหมือนไข้จะกลับมาอีกครั้ง

ใหญ่เอามือผลักผมออกเบาๆพูดเสียงอ่อยๆ “มึงยังตัวร้อนอยู่เลยไปล้างหน้า แล้วลงไปกินข้าวกินยาดีกว่า”
ผมส่ายหน้าเอาหน้าผากไปชนหน้าผากมันแล้วขยับศีรษะไปมา  เอามือจับใบหน้ามันไว้
“ อื๋อ...ยังไม่อยากลงไปเลย อยากอยู่กับมึงแบบนี้” ผมอยากมีเวลากับใหญ่ให้มากที่สุด เหมือนเวลาทุกนาทีมันมีค่าจริงๆ ผมอ้อยอิ่งอยู่กับการไล้ปลายนิ้วไปทั่วแก้มมัน

 จนใหญ่ต้องเตือนผมอีกครั้ง  “ไปนะครับฝัน เดี๋ยวจะได้กินยาจะได้หายซักที”
ใหญ่เอามือมาลูบแก้มผมบ้าง   ผมเลยแกล้งงับนิ้วมันเล่นๆก่อนที่จะหอมแก้มมันเบาๆ แล้วหัวเราะ
“ครับผม....เฮ้อ..ไปก็ได้เก็บเอาไว้ก่อน ยังมีเวลา”

ผมผละจากใหญ่มายังได้ยินมันตะโกนบอกผมว่า “เสร็จแล้วโทรกลับหาแม่ด้วยนะ แม่ให้....โทรกลับ ฮ่าๆๆ” ผมยังได้ยินเสียงหัวเราะของมันดังลั่น
จนผมอาบน้ำเสร็จถึงเข้าใจว่าที่ใหญ่บอกว่าแม่ให้..กลับบ้าน  หมายถึงแม่ให้โทรกลับนั่นเอง  ไม่ได้หมายถึงสั่งให้ผมกลับบ้านซักหน่อยผมก็ไปหลงกลใหญ่มันซะได้ หึหึ

ผมล้างหน้าแปรงฟันเสร็จ อาบน้ำเสร็จผมเกือบลืมโทรหาแม่ “โหล...แม่เหรอ  มีอะไรครับให้ผมโทรกลับ”
“ไม่มีอะไร พอดีจะโทรคุยกับใหญ่ถามไถ่ข่าวคราว  ได้ยินว่าเราป่วยเหรอ หายรึยังลูก” เฮ้อ ฟังแม่พูดแล้วชักคิดถึง ปกติเวลาผมป่วยแม่เป็นคนดูแลผมตลอด  มีครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เราอยู่ห่างกัน
“ดีขึ้นแล้วครับ แล้วแม่ล่ะ”
“อะไร แม่ล่ะอะไร?” ได้ยินเสียงหัวเราะของแม่ แล้วรักแม่จัง
“ก็แม่เป็นไงบ้าง...ผมไม่อยู่ ไปตากฝนรึเปล่า เหงามั้ย” คิดถึงแม่ซะแล้วผม เฮ้อ
“ก็เหงาเหมือนๆฝันอยู่แหละ อยู่กรุงเทพก็ไม่เห็นหน้ากันอยู่แล้ว อย่ามาทำพูดดีเลย”แม่ทำเสียงเหมือนงอนเลยครับ ต้องง้อซะหน่อย
“โอ๋ๆๆ  กลับไปคราวนี้จะอยู่กับแม่นานๆจนแม่เบื่อเลย ฝันรักแม่นะ”อารมณ์คนป่วยครับอยากอ้อนแม่
“อืม..แม่รู้ ดูแลตัวเองดีๆล่ะ นี่พี่ฝ้ายเค้าก็ถามถึง ตอนนี้เค้าก็วุ่นๆเรื่องงานแต่ง ฝันอย่าลืมชวนใหญ่มางานพี่เค้านะลูก บอกว่าแม่ชวน แม่คิดถึง”

ผมวางสายจากแม่แล้วก็อารมณ์ดีจังเลยครับรู้สึกเหมือนอาการดีขึ้นมาอีกเยอะเลย    ยังไม่อยากโทรหาใครอีกเลยลงมากินข้าวกับใหญ่และพ่อมัน ตอนนี้น้องออมยังอยู่กับครูน้ำไม่ได้กลับบ้านเลยครับ ผมรู้สึกผิดเหมือนกันแต่ก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงจะให้ผมไปนอนที่โรงแรมก็เปลืองเงิน  แล้วผมก็อยากอยู่กับใหญ่มากกว่าด้วย

“น้องออมโทรมามั่งรึเปล่าพ่อ” ใหญ่มันคงคิดถึงหลานมัน  เพราะตอนเย็นๆน้องออมก็ไม่ได้ไปวัดทุกวัน
“โทรมาซิ ครูน้ำก็บอกให้แกไปหาหลานที่โรงเรียนด้วย น้องออมร้องไห้จะหาพ่อ”พ่อใหญ่พูดยิ้มๆ คงขำที่อยู่ดีๆไอ้ใหญ่ก็ได้เป็นพ่อคนแล้ว แล้วหันมาแซวผม
“ใหญ่มันแซงหน้าฝันไปแล้วนะ มีลูกคนนึงแล้ว ฝันต้องหาแฟนซะทีแล้วเดี๋ยวมีลูกไม่ทันใหญ่นะ”

ผมได้แต่ยิ้มแหยๆให้พ่อไม่รู้จะตอบพ่อว่ายังไงดี ใหญ่มันเลยตอบแทน “ไม่ต้องหรอกพ่อ ก็น้องออมนี่ผมก็ยกให้เป็นลูกของฝันมันด้วย  มันจะได้ช่วยผมเลี้ยงไง ” ใหญ่มองผมแล้วยิ้มๆผมเลยได้แต่ยิ้มตาม แต่พ่อคงไม่เข้าใจเรา
“เฮ้ย...ได้ยังไงอีกหน่อยฝันเค้าก็ต้องมีลูกมีเมียของตัวเอง แกจะมาเอาลูกตัวเองไปให้ยกเค้าได้ยังไง จริงมั้ยฝัน” ผมฟังแล้วก็กินข้าวไม่ลง นี่ใช่มั้ยสิ่งที่ผมต้องมีในอนาคต  หรือนี่คือสิ่งที่ใหญ่ต้องมีมากกว่ากันแน่

“ผมยังไม่คิดครับพ่อเรื่องนั้น ยังอยากทำงานอยู่ ” ผมได้แต่ตอบพ่อไปแบบนั้น เหลือบมองใหญ่มันทำหน้าไม่ดีเลยครับ ผมได้แต่สบตามันส่งกำลังใจไปให้
ใหญ่ลุกขึ้นตัดบทบอกผมกับพ่อว่า “ผมไปทำงานก่อนนะ พ่อกับฝันคุยกันไปก่อนแล้วกัน  ฝันมึงกินยาแล้วไปนอนพักซะ มึงยังมีไข้อยู่ พ่อด้วยอย่าลืมกินยาหลังอาหารล่ะ ” พอสั่งเสร็จพยักหน้าให้ผมแล้วมันก็เดินไป  ผมกับพ่อมองหน้ากันแล้วก็ยิ้ม  ใหญ่มันสั่งเหมือนเราสองคนเป็นเด็กเล็กๆเลยครับ

สายตาพ่อมองตามใหญ่ไปอย่างชื่นชม “ใหญ่มันเป็นผู้ใหญ่มากกว่าที่พ่อคิดนะ ตอนนี้พ่อบอกได้เลยว่าเค้าคือหัวหน้าครอบครัว” ผมพยักหน้าคิดเหมือนกันกับพ่อ  ตอนนี้ในตัวใหญ่เหมือนมันมีสองภาคอยู่ในตัว  ซึ่งผมก็ไม่คิดมาก่อนว่ามันเวลามันทำงานใหญ่จะจัดการอะไรๆได้ดีขนาดนี้  แต่เวลาอยู่กับผมมันก็ยังเป็นใหญ่คนเดิม
“ตอนนี้ พ่อไม่ห่วงที่ร้านแล้วนะปล่อยมือได้  แค่ช่วยนิดๆหน่อยๆเท่านั้นเอง ห่วงก็แต่ใหญ่”

“ห่วงอะไรหรือพ่อ ผมว่าไม่น่าห่วงแล้วมั๊ง” ผมว่าพ่อดูร่างกายแข็งแรงก็จริง แต่ความมีชีวิตชีวาผิดกันกับเมื่อมีแม่อยู่เป็นเพื่อน ผมว่าพ่อคงเหงา ตอนนี้ก็เหลือเพียงลูกกับหลานสองคน เป็นธรรมดาของคนเป็นพ่อที่ต้องห่วง
“ถ้าพ่อเป็นอะไรไป ใครจะอยู่กับใหญ่ หลานก็ยังเล็ก ใครจะช่วยดูแล”น้ำเสียงและสีหน้าของพ่อดูกังวล จนผมรับรู้ได้
“ผมก็ยังอยู่พ่อ ผมไม่ทิ้งมันหรอก อีกอย่างพ่อก็ยังแข็งแรงอายุยืนแน่ๆ” พ่อฟังแล้วก็ยิ้ม “ขอบใจลูก  ยังไงพ่อฝากนะ ช่วยๆใหญ่ด้วย” ผมรู้สึกตื้นตันใจเหมือนพ่อไว้วางใจผมให้ดูแลคนที่พ่อรัก

เราใช้เวลาคุยกันอีกพักใหญ่ที่ห้องข้างล่างนั่น พอกินยาเข้าไปแล้วผมก็ง่วงอีก เลยขอตัวไปนอนแล้วหลับลงแถวๆนั้นกว่าจะตื่นอีกครั้งก็เที่ยงกว่า  พอทานข้าวเสร็จผมก็ไปนั่งดูใหญ่มันทำงาน รอเวลาไปวัดตอนเย็นด้วยกัน
***************************************
ขอบคุณที่ติดตามอ่านค่ะ ขอบคุณทุกท่านที่เสนอชื่อเข้าร่วมรางวัลด้วย
คนเขียนช่วงนี้สมองตัน อาจช้าบ้างไวบ้างรอๆกันหน่อยนะคะ 

[ปี้ปี้ปี้~PalmY]

คนแต่งเพี้ยนๆปะั

วันนี้มัยมัน หวานจัง 

[RN]

แอร๊ย ตอนนี้อ่านไปยิ้มไป เขินไป แอร๊ย นึกว่าเป็นใหญ่ซะเอง

แอร๊ยยยยยย ชอบๆ อิอิ

[mecon]

“ไปนะครับฝัน เดี๋ยวจะได้กินยาจะได้หายซักที”
>กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดโหมดอ้อนแล้วพูดเพราะ
อั๊ยยยยยยถ้าช้ากว่านี้สามนาที มีลุ้นได้เสียเว้ยยยยยยย
555เพราะเจ้าฝันอ่ะเดินหน้าลุยไดทุกเมื่ออยู่แล้ว
นุ้งใหญ่ของคนอ่านเองนั่นแหละที่อั๊ยยยยยยยยยยยยเล่นตัว
น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกมากกกกกกกกกกก
หวานมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
มีงอนมีอ้อนกันด้วยกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

กลับกทม.ไปบอกแม่นะว่าได้เมียมาหนึ่งส่วนหลานกำลังผลิต 

น่ารักกกกกกกกกกกก+1 จัดให้คะ

[Ak@tsuKII]

“ใหญ่ครับ ผมล้อเล่นจริงๆ ออกมาเถอะครับ”
>>>> พูดเพราะขึ้น กรี๊ดดดดดดดดด เดี๋ยวนี้เค้า พัด ทะ นา  แล้ว กรากกกกก

นอนจ้องหน้ามันนิ่งๆอยู่แบบนั้นนานด้วยความคิดถึง แล้วก็ตัดสินใจไม่ถูกว่าควรจะทำอะไรดีระหว่าง จูบที่ปาก หอมแก้ม  หรือว่าซุกไซ้ใหญ่ไปทั่วทั้งตัว

>>>> ทำเลยสิค้าาาาาาาา  ชักช้าอยู่ใย แอร๊ยยย ขัดใจ


ผมได้แต่นอนยิ้มๆไม่พูดอะไรถึงแม้ตอนนี้จะเจ็บหัวมากเลยครับ ก็วิวตอนนี้มันน่าดูมากนี่นา ขาขาวๆของใหญ่ที่นุ่งผ้าขนหนูยืนอยู่ตรงหัวผม มองจากข้างล่างเห็นทะลุไปถึงไหนๆ  ไอ้ใหญ่มันคงผิดสังเกตที่ผมไม่พูดอะไรเอาแต่ยิ้ม

>>>   กรี๊ดดดดดดดดดๆๆๆๆๆ  ฝันหื่นว่ะ กราก  ดีมากกกกเราชอบ ลวนลามเยอะๆเลย กราก 

 “โอ๋...อย่างอนซิ เดี๋ยวไม่รักนะ”
>>> ละลายแล้วค่ะคุณขาา

  “ไปนะครับฝัน เดี๋ยวจะได้กินยาจะได้หายซักที”
>>> ว้าวๆๆ ฝันครับ  ใหญ่ครับบ  ฮิ้วววววววววว เริ่มมีครับแล้ว

[pukpra]

  หวานกันซ้า อิอิ
เรื่องราวของใหญ่กับฝันจะเป็นงัยต่อไปน้า ตามลุ้นต่อไปค่า

[morrian]

   รอเสมอล่ะค้าบบบ

[namtaan]

“ขอบใจลูก  ยังไงพ่อฝากนะ ช่วยๆใหญ่ด้วย”
คุณพ่อฝากแล้วห้ามทวงคืนทุกกรณีเลยนะเนี่ย
คู่นี้พัฒนาอีกนิดแล้ว เหลือแค่คุณครู จะเป็นกขค มั้ย
บวกอีก 1 แต้มค่ะ ขอบคุณนะคะ

[dahlia]

อยู่ด้วยกันก็ดีอย่างนี้แหละ แต่เดี๋ยวฝันก็ต้องกลับกรุงเทพฯ แล้วอะ   

[สาวบ้านนอก]

ขอโทษค่ะที่หายไปหลายวัน   อย่าเพิ่งลืมกันไปก่อนนะคะ
***************************
(ตอนที่ ๓0)

ครั้นไปถึงที่วัดผมไม่ได้ช่วยอะไรใหญ่เลยเพราะใหญ่มันห้าม ได้แต่นั่งทำตัวเป็นแขก  มองใหญ่เดินไปมาทำนู่นนี่โดยมีครูน้ำคอยอยู่เคียงข้างตลอด พ่อมานั่งข้างๆผมหลังจากเดินต้อนรับแขกจนเหนื่อย พาน้องออมมาด้วย สักพักน้องออมก็ออกไปวิ่งเล่นกับเด็กคนอื่น  เป็นเด็กก็ดีครับเศร้าก็ไม่นาน แป๊ปเดียวก็หัวเราะได้ เล่นได้  ไม่เหมือนผู้ใหญ่อย่างเราๆ
“ฝันลางานมาหลายวันเลยนะเที่ยวนี้ แล้วที่บริษัทไม่ว่าเหรอ”
“ไม่หรอกครับ พอดีติดเสาร์อาทิตย์ด้วย ผมก็ใช้เวลาตามสิทธิพนักงาน”เรื่องงานผมไม่ค่อยห่วงเท่าไหร่ ห่วงก็แต่เรื่องเรียนมากกว่าครับเพราะตอนนี้ใกล้สอบแล้ว   ก็คงต้องให้อ้อยช่วยอีกตามเคย

เมื่อใกล้ถึงเวลาพระสวดใหญ่เรียกน้องออมให้มานั่งฟังพระสวดข้างๆน้องออมก็นั่งพับเพียบอย่างเรียบร้อยแล้วดึงครูน้ำให้นั่งลงข้างๆด้วย    ใหญ่ยิ้มให้ครูน้ำก่อนหันหลังมามองหาผมแต่พอเห็นว่านั่งอยู่กับพ่อ เราสบตากันแล้วมันก็หันกลับไป
“น้องออมน่ารักนะครับ  เรียบร้อย ไม่ดื้อเท่าไหร่ ผมเห็นเด็กบางคนเอาแต่ใจตัวเอง ดื้อจนไม่น่ารักเลย”
พ่อยิ้มแล้วมองไปที่น้องออมอย่างเอ็นดู “ใช่น่ารักมาก ว่านอนสอนง่าย แต่ก็มีงอนบ้างตามประสาเด็กผู้หญิง โชคดีที่มีครูน้ำมาช่วยใหญ่ดูแลน้องออมนะ ลำพังพ่อก็ไม่ไหว” พ่อเอ่ยพลางสายตาจับอยู่ที่ครูน้ำกับใหญ่

พ่อหันมาพูดกับผมล้อๆว่า “ฝันเห็นแล้วอยากมีลูกรึเปล่า แค่มีเด็กคนหนึ่งในบ้านบรรยากาศมันเปลี่ยนเลยนะ ความสุขจากเด็กคงแบ่งปันให้ผู้ใหญ่อย่างเราๆโดยไม่รู้ตัว”
ผมก้มหน้ารู้สึกแปลกๆเมื่อพูดถึงเรื่องนี้ “ผมยังไม่คิดครับ”
“คิดได้แล้วลูก  ลูกผู้ชายคิดเรื่องพวกนี้ไว้ก่อนก็ไม่เสียหาย ”พ่อก็พูดไปเรื่อยๆเหมือนสอนผม แต่ผมเริ่มไม่อยากคุยต่อ
“ผมยังอายุน้อยพ่อ ยังอยากใช้ชีวิตโสดไปเรื่อยๆก่อน”
“อย่าไปคิดแบบนั้น หาแฟนซะฝัน  อีกหน่อยเราจะได้มีเพื่อน มีคู่คิดในการใช้ชีวิต   พ่อรู้ว่าฝันคิดว่าอายุยังน้อย ยังมีเวลาอีกเยอะ แต่ชีวิตมันไม่แน่นะลูก”

“ดูอย่างเล็กซิอายุแค่นี้ก็ยังต้องมาจากไปก่อนพ่อแม่อีก  ถ้าลูกเจอคนที่รักคนที่ชอบ ก็อย่าปล่อยไปนะฝัน”พอพ่อพูดจบผมก็เงยหน้าขึ้นมองไปที่ใหญ่เห็นมันกำลังพูดกับครูน้ำแล้วก็หันมาลูบหัวน้องออม ทั้งสองคนส่งยิ้มให้กัน  ผมรู้สึกเหมือนหัวใจผมมันกำลังเศร้า
พ่อยังคงพูดต่อไปแต่สมองผมกลับไม่อยากรับรู้ สายตาผมมองนิ่งไปที่ใหญ่
“อย่าเสียเวลาที่มีค่าไป เพราะคิดว่าเวลายังมี ทำทุกๆนาทีให้คุ้มค่าที่สุด แล้วลูกจะไม่เสียใจทีหลัง”
ผมไม่รู้ว่าเพราะอะไรพ่อถึงพูดเรื่องนี้ขึ้นมาอีกครั้งหลังจากที่เราคุยค้างกันไปเมื่อกลางวัน  หรือว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่พ่อแม่ทุกคนเป็นห่วงลูก คือเรื่องคู่ครอง

คำพูดของพ่อทำให้ผมคิดถึงไอ้หนุ่ย  ถึงแม้พ่อจะพูดคนละแบบกับไอ้หนุ่ยแต่ผมกลับรู้สึกว่าพ่อกำลังพูดถึงสิ่งเดียวกัน ก็ที่ผมมาหาใหญ่ที่นี่ก็เพื่อใช้เวลาทุกนาทีกับคนที่ผมรักให้คุ้มค่าที่สุดเหมือนกัน
“คนรักหาง่ายนะ แต่คนที่เราจะใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันจนวันสุดท้ายของลมหายใจมีแค่ไม่กี่คนหรอกลูก พ่อโชคดีที่พ่อมีคนๆนั้น” ผมว่าพ่อเสียงสั่นแต่มองดูพ่อก็ยังยิ้มได้  
“ตอนที่พ่อรู้ว่าแม่เค้าจะไม่ตื่นมาอีกแล้ว ถ้าถามว่าพ่อเสียใจที่แม่เค้าตายมั้ย พ่อบอกได้ว่าพ่อเสียใจ แต่พ่อไม่เสียดายนะเพราะพ่อรักแม่เค้าอย่างที่สุดแล้ว ถึงแม่เค้าอยู่หรือตายไปพ่อก็รักแม่มากไปกว่านี้ไม่ได้แล้ว” พ่อเริ่มน้ำตาคลอแต่ก็ยังยิ้มเหมือนคิดถึงแม่อยู่  
“แม่เค้าก็รู้ เพราะอย่างนั้นพ่อไม่เสียดายเวลาที่ผ่านมา พ่อทำให้แม่เค้ามีความสุขมากเท่าที่พ่อจะทำได้แล้ว”

   ผมฟังพ่อพูดแล้วก็เศร้า  ผมจะทำได้เหมือนพ่อ  ผมจะมีรักให้คนๆนึงมากที่สุดจนไม่สามารถเพิ่มความรักให้มากกว่านี้ได้หรือเปล่า  คนที่จะอยู่ข้างๆผมจนวันสุดท้ายของชีวิตคือใคร แล้วคนๆนั้นจะใช่ใหญ่หรือเปล่า ผมก็ได้แต่ถามตัวเอง
   ผมมองตรงไปที่คนที่นั่งอยู่ไกลๆ ตอนนี้ผมได้เห็นเพียงข้างหลังมัน   พระสงฆ์ทยอยไปนั่งประจำที่แล้วเริ่มสวด ตลอดเวลาของการฟังพระสวดผมวนเวียนคิดเรื่องมากมายในสมอง คำพูดของพ่อทั้งเมื่อกลางวันและก่อนหน้านี้ ผมกับมันอยู่ห่างกันแบบนี้ผมจะดูแลมันอย่างที่พ่อมันฝากได้ยังไง  แล้วถ้าผมจะย้ายมาอยู่ที่นี่กับใหญ่แล้วใครจะอยู่กับแม่ผม  เพราะพี่ฝ้ายก็กำลังจะแต่งงานไป  คิดแล้วก็เหมือนไข้จะกลับอาการปวดหัวจิ๊ดๆกลับมาอีกครั้ง

พระสวดจบไปตอนไหนไม่รู้ แต่พ่อมาสะกิดผมให้กรวดน้ำ ผมมองน้องออมเอามือแตะที่ขาใหญ่และครูน้ำแตะที่น้องออมอีกต่อมันเป็นภาพที่น่ารักจริงๆครับ
“เอ๊ะคุณสมควรค่ะ  ผู้หญิงที่นั่งข้างคุณใหญ่กับน้องออม นั่นใครเหรอคะ? ” เสียงแขกที่มางานศพถามกับพ่อของใหญ่
“อ๋อ นั่นเป็นครูของน้องออมครับ เค้ามาช่วยดูแลช่วงที่ผมกับใหญ่ยุ่งๆเรื่องงานศพ”
“แหม ดิฉันก็นึกว่าแฟนคุณใหญ่เสียอีก ดูสนิทสนมน่ารักสมกันดีนะคะ” เสียกแขกยังคงเจื้อยแจ้วออกความเห็นต่อไป โดยไม่ได้สนใจเลยว่านี่มันงานศพ  แต่ก็แปลกที่ผมก็กลับเห็นด้วยกับที่ผู้หญิงคนนี้พูด

“เค้าเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กๆนะครับ  รู้จักกันมานานก่อนที่ใหญ่จะลงไปเรียนที่กรุงเทพฯ” คำที่พ่ออธิบายนี่ก็เป็นความรู้ใหม่สำหรับผมเหมือนกัน
“น้องออมก็เรียบร้อยน่ารัก คุณครูนี่คงสอนดีนะคะ ดูซิค่ะ รู้จักกราบพระกะล่อยกะหลิบน่าเอ็นดู”  
เสียงคุยกันเรื่องของใหญ่กับครูน้ำก็ยังดังต่อไป ผมนั่งฟังด้วยหัวใจหนักอึ้ง ดูเหมือนเส้นทางของผมกับใหญ่คงจะหลีกเลี่ยงบุคคลที่สามเข้ามาไม่ได้  เพียงแต่ว่าผมกับใหญ่จะจัดการเรื่องนี้ยังไงมากกว่า

“ฝัน กินบะหมี่รึยัง  มาไปนั่งกินกับกับกู” ใหญ่เดินเข้ามาหาผมจูงมือน้องออมมาด้วย ครูน้ำก็เดินตามมาติดๆ
ผมลุกขึ้นเดินตามใหญ่ไป พ่อก็เดินตามมาด้วย
“ฝันเป็นอะไร ทำไมไม่ค่อยพูด  รู้สึกไม่สบายรึเปล่า?” ผมทานไม่ค่อยลงจริงๆครับ แต่ก็ไม่อยากพูดว่ากินไม่ลงเพราะอะไร “กะ..เอ๊ย..เรายังไม่ค่อยหิว ยังปากขมๆอยู่” ผมเผลอจะใช้ภาษาพ่อขุนรามอีกแล้วลืมไปว่ามีเด็กอยู่
“ลุงฝันต้องกินเยอะๆนะคะ จะได้หายป่วยไวๆ คุณพ่อบอกน้องออมเวลาน้องออมป่วย” น้องออมยิ้มให้ผมแล้วพูดจาน่ารัก ทุกคนพอได้ยินต่างก็อมยิ้มในความน่ารักของเด็ก

“คุณพ่อขา  วันนี้น้องออมนอนกับคุณพ่อได้รึยังคะ” น้องออมเงยหน้าถามใหญ่ตาแป๋ว มันหันมาสบตากับผมแล้วก็บอกน้องออมว่า “ยังไม่ได้ค่ะ ลุงฝันยังไม่หายดี  คุณพ่อกลัวน้องออมติด อยู่กับคุณครูก่อนนะคะ”
“แล้วถ้าลุงฝันหายดี ลุงฝันยังต้องนอนกับคุณพ่อมั้ยคะ” ผมกับใหญ่ต่างคนต่างอึกอัก เจอคำถามเด็กเข้าไปทำเอาคิดคำตอบไม่ทัน  พ่อกับครูน้ำก็หัวเราะ
ใหญ่มันตอบว่า “ก็ลุงฝันนานๆมาที คุณพ่อมีเรื่องคุยเยอะแยะเลย  หายดีแล้วก็ยังนอนกับคุณพ่อค่ะ” น้องออมเลยทำหน้างอใส่ผม “ไม่ยอมๆ น้องออมจะนอนกับคุณพ่อ  ไม่ยอมให้ลุงฝันมาเอาคุณพ่อไป” น้องออมทำปากแบะเหมือนจะร้องไห้ จนครูน้ำต้องปลอบ

ผมฟังแล้วก็ตื้อๆในอก เลยบอกน้องออมว่า “ลุงอยู่อีกไม่กี่วันเองครับ  เดี๋ยวอีกสองสามวันก็กลับแล้ว หายดีแล้วก็คงกลับกรุงเทพพอดี  น้องออมก็กลับมานอนต่อกับคุณพ่อได้เหมือนเดิมนะคะ” ใหญ่ส่งยิ้มเศร้าๆมาให้ผม
เหมือนกับจะรู้ว่าผมก็นอนอยู่กับมันได้อีกไม่กี่คืนเท่านั้นเอง
น้องออมค่อยยิ้มได้บอกกับผมว่า “งั้นน้องออมให้เวลาลุงฝัน พอลุงฝันกลับไปน้องออมก็จะยึดเอาคุณพ่อกลับมาเป็นของเรา ใช่มั้ยคะคุณครูขา” น้องออมเงยหน้าถามความเห็นกับครูน้ำ  
แต่ครูน้ำไม่ตอบน้องออมแต่ก็ยิ้มให้ส่งให้ผม “อย่าไปถือสาเด็กเลยนะคะ แล้วน้ำจะค่อยๆอธิบายให้น้องออมฟังเอง  บางทีเด็กก็หวงคุณพ่อ”

ผมจะทำอะไรได้ล่ะครับจะว่าไปแล้วที่น้องออมพูดมากลับกระแทกใจผมเต็มๆ  มันก็เป็นความจริงที่ผมจะเถียงไม่ได้   เวลาที่ผมจะได้อยู่กับใหญ่มันน้อยลงไปทุกที
ใหญ่ผละไปส่งแขกจูงน้องออมไปด้วย  พ่อก็ไปช่วยใหญ่ส่งแขก เลยเหลือแต่ผมกับครูน้ำ
“ครูน้ำใจเย็นนะครับสอนเด็กๆได้  ผมเป็นคนใจร้อน ดูแลเด็ก สอนเด็กก็ไม่เป็น”
“น้ำก็ใจร้อนค่ะ คุณใหญ่ยังใจเย็นกว่าน้ำอีก น้ำยังแซวว่าน่าจะไปสอนเด็กแทนน้ำมากกว่า”ผมยิ้มๆเมื่อคิดถึงใหญ่จะไปเป็นครู
“ก็จริงครับ สมัยก่อนผมให้มันติวให้ ผมก็โง่สอนเท่าไหร่ก็ไม่รู้เรื่อง  แต่มันก็ยังอดทนสอนจนผมรู้เรื่อง ต้องยอมรับมันเลย”

ครูน้ำชวนผมคุยอีกหลายเรื่องก็เป็นเรื่องของใหญ่เสียเป็นส่วนใหญ่ ทำไมผมจะดูไม่ออกว่าครูน้ำสนใจใหญ่มากกว่าที่จะเป็นพ่อของลูกศิษย์  แต่ไม่รู้ว่าครูน้ำดูออกหรือเปล่าว่าผมก็รักใหญ่มากกว่าความเป็นเพื่อนเหมือนกัน
“คุณฝันสนิทกับคุณใหญ่มากนะคะ  ก่อนคุณฝันจะมาคุณใหญ่ไม่ค่อยพูดเลย พอคุณฝันมาดูคุณใหญ่อารมณ์ดีขึ้นเยอะเลย” ผมมองดูครูน้ำว่าแฝงอะไรในคำพูดนั้นหรือเปล่า แต่ก็เห็นเพียงความจริงใจอยู่ในสายตาเท่านั้น
“ก็สนิทครับ  เราสนิทกันมาตั้งแต่ปี1แล้ว” แต่ผมซิพูดไปด้วยความไม่จริงใจเลย ผมบอกตัวเองว่าผมกำลังอิจฉาผู้หญิงที่น่ารักคนนี้ ที่เธอสามารถแสดงออกถึงความรักที่มีต่อใหญ่ได้อย่างชัดเจน ไม่ต้องแอบซ่อนความรู้สึกเหมือนผม
“ถ้าคุณฝันกลับไป ไม่รู้คุณใหญ่จะกลับมาเงียบเหมือนเดิมหรือเปล่า น้ำชักไม่แน่ใจ”

“ยังไงผมก็ฝากใหญ่ให้คุณน้ำช่วยดูแลอีกคนนอกเหนือจากดูแลน้องออมด้วยนะครับ” ผมพูดไปแล้วก็เสียใจที่ตัวเองควรจะเป็นคนที่ได้ทำหน้าที่นั้น  แต่กลับต้องไปฝากไว้ที่คนอื่น
ครูน้ำยิ้มเขินๆ “น้ำเป็นแค่ครูของน้องออมเท่านั้นเองนะคะ ไม่ใช่ครูของคุณใหญ่” ครูน้ำหัวเราะเบาๆ “ แต่น้ำก็รับปากค่ะ น้ำจะช่วยเท่าที่ทำได้แล้วกัน”
“ไป...กลับกันเถอะฝัน คุณครู”ใหญ่เดินอุ้มน้องออมมาพอดี  น้องออมหลับไปแล้วคอพับคาไหล่ใหญ่อีกตามเคย
“เดี๋ยวมึงขับรถได้มั้ย กูอุ้มน้องออมอยู่ พาครูกับน้องออมไปส่งก่อน พ่อเค้าให้เพื่อนพาไปส่งที่บ้านแล้ว ”ผมพยักหน้าอย่างงงๆแต่ก็ทำตามไปโดยดี  ระหว่างทางผมก็ทำหน้าที่ขับรถจริงๆครับ ขับตามที่ใหญ่บอกทาง ใหญ่มันเงียบๆไม่ค่อยพูด ครูน้ำเองก็ไม่ค่อยพูดเหมือนกัน ทั้งสองคนพูดกันน้อยมากไม่รู้ว่ากลัวน้องออมตื่นหรือเกรงใจผมก็ไม่รู้  

ผมส่งครูเสร็จใหญ่ก็สลับที่เป็นคนขับแทนผม  มันยังไม่ออกรถหันมาถามผมว่า “มึงหิวมั้ย ไปหาอะไรกินก่อนรึเปล่า”
ผมหันไปมองหน้ามัน “ไปซิ...กูเห็นมึงไม่ค่อยกินอะไรเลย ไปกินกันก่อนก็ได้” ใหญ่ยิ้มๆแล้วขับรถไปเราแวะกินก๋วยเตี๋ยวข้างทางกันก่อนกลับ ผมใช้ความคิดนิดหน่อยจนลืมพูดไป  จนใหญ่ต้องถาม “มึงเป็นอะไรทำไมเงียบๆ”
“กูแค่คิดว่ากูไม่ได้ช่วยอะไรมึงเลย  ถ้าช่วยอะไรได้บ้างก็คงจะดี” ใหญ่มันไม่พูดอะไร เรียกคนมาเก็บเงิน
“กลับกันเถอะ” มันเดินมาโอบไหล่ผมไปที่รถ “เดี๋ยวนี้มึงเป็นคนคิดมากเหมือนกูไปแล้วตั้งแต่เมื่อไหร่”
ใหญ่พูดยิ้มๆ “อยู่ข้างๆกูก็พอแล้ว  กูไม่เห็นอยากให้มาช่วยอะไร กูทำเองได้”
ผมฟังแล้วก็ดีใจอย่างน้อยก็รู้สึกว่าตัวเองมีคุณค่าขึ้นมาบ้าง

เข้าบ้านแล้วแทนที่ผมจะรู้สึกง่วงกลับรู้สึกว่าตาสว่าง ยังไม่อยากนอนเดินไปเปิดทีวีดูข่าว ก็พอดีกับที่ไอ้หนุ่ยโทรเข้ามา ใหญ่เห็นผมคุยโทรศัพท์เลยแยกไปอาบน้ำก่อน
“ไงลูกพี่..โทรมาหามีไรครับ” ผมทักไอ้หนุ่ยไปขำๆ
“ไม่มีไร....ลูกน้อง โทรมาคุยเฉยๆแล้วน้องพี่หายดีรึยังล่ะ?”เสียงเหมือนมันอยู่ข้างนอกครับ ได้ยินไม่ค่อยชัด
“ก็ดีขึ้นแล้ว  รู้ได้ไงวะว่ากูป่วย”
“น้องเขยกูบอก ฮ่าๆๆ”ไอ้หนุ่ยเชี่ยแระ  รู้ดีได้ตลอด.....ผมเขินจนบอกไม่ถูกเหมือนคนที่โดนจับได้ว่าแอบซ่อนความลับอะไรอยู่
“รู้ดีนะมึง....น้องเขยที่ไหนน้องสะใภ้ต่างหาก หึหึ”มันเล่นมาก็เล่นกลับเลยครับ ไอ้บ้านี่ ไอ้ใหญ่เดินเข้ามาพอดีผมมองหน้ามันแล้วก็ยิ้ม มันทำหน้าแปลกใจแต่ก็แต่งตัวต่อไม่สนใจผม

“ไหนๆกูไม่เชื่อ..เรียกไอ้ใหญ่มาคุย กูไม่อยากฟังความข้างเดียว”ใครจะไปเรียกมาใช่มั้ยครับ วิวกำลังดีไอ้ใหญ่มันนุ่งผ้าขนหนูยืนหันหลังให้ผมก้มตัวลงเปิดหาเสื้อผ้าในตู้
“ไม่มีทาง...มันยุ่งอยู่ไม่ว่าง หึหึ” ผมกลับมาอารมณ์ดีอีกครั้งจนได้ ไอ้ใหญ่เหมือนจะรู้ตัวว่านินทามันอยู่ มันเอี้ยวตัวหันหลังมามองผมแล้วขมวดคิ้ว ผมเลยรีบโบกมือว่าไม่มีอะไร
“ฝันมึงดูมีความสุขดีนะ  ขนาดเพิ่งหายป่วย”ไอ้หนุ่ยพูดมาคำนึง

“อืม..กูรู้หัวใจตัวเองแล้วนี่” ไอ้ใหญ่แต่งตัวเกือบเสร็จแล้วครับใส่เสื้อไปแล้วกำลังนุ่งกางเกงในอยู่
“เฮ้อ..ไม่เหมือนกู กำลังอกหัก”เสียงไอ้หนุ่ยที่พูดว่าอกหักแต่ผมฟังแล้วไม่รู้สึกว่ามันเสียใจตรงไหน
 แต่ตอนนี้สมาธิผมไม่มี  สายตาไปอยู่ที่ใหญ่มากกว่าไอ้ใหญ่ใส่กางเกงในเสร็จแล้วครับ ถอดผ้าขนหนูทิ้งเป็นวงกลมอยู่ที่พื้น แล้วก้มลงหากางเกงนอนต่อ  ผมลุกขึ้นจากเตียงเดินเข้าไปหามันข้างหลังแล้วก้มลองสูดดมความหอมจากกายมันห่างๆ

“ฝัน...ไปไหนแล้ววะ...?”เสียงไอ้หนุ่ยดังลอดโทรศัพท์มา จนไอ้ใหญ่สะดุ้งหันหลังกลับมา “เฮ้ย!!!..”
“เฮ้ย..อะไรวะ”ไอ้หนุ่ยก็เฮ้ยมั่ง “ฮ่าๆๆ...ไม่มีอะไรกูแค่แกล้งคน”
ไอ้ใหญ่มันหน้าแดงทำตาขึงใส่ผมเอามือดันตัวผมไปห่างๆแล้วรีบใส่กางเกงเลยครับ มันคงกลัวผมจะทำอะไรมัน หึหึ ก็มันน่าทำจริงๆถ้าไม่ติดว่าโทรศัพท์อยู่ ผมคงจะทำอะไรมันไปแล้ว

ผมจำใจต้องกลับไปนั่งคุยโทรศัพท์ต่อ “มึงอกหักจากใครวะหนุ่ย...มึงอะนะอกหัก” ผมยังไม่เคยได้ยินมันพูดคำนี้สักครั้ง
“ส้มไง...มีคนอื่นมาจีบเค้าแล้ว”ผมก็ดูว่าส้มรักไอ้หนุ่ยมาก เพิ่งตกลงคบกันไม่นานด้วย
“เป็นไปได้เหรอ เค้ารักมึงจะตาย” ผมกวักมือเรียกใหญ่ให้มานั่งข้างๆ ใหญ่เดินไปหรี่เสียงในทีวีแล้วมานั่งดูทีวีข้างๆผม
“เค้าก็รักกู  แต่พ่อแม่เค้าไม่ชอบกู”เฮ้อฟังแล้วปวดตับ เรื่องแบบนี้มันยากจริงๆครับ ทำไมเราต้องเลือกพ่อแม่ครอบครัวกับคนรัก
“แล้วมึงจะทำยังไง?”นั่นซิถ้าผมเป็นมันผมจะทำยังไง ใหญ่เอนพิงตัวมาที่ผมผมเลยเอาแขนโอบไหล่มันไว้ เอามือลูบที่ไหล่มันไปเพลินๆ

“กูก็...ยังไม่ทำอะไร รอไปก่อน”ผมเริ่มสงสัยว่าทุกเรื่องในชีวิตไอ้หนุ่ยมันดูชิวไปหมดจริงๆ
“รออะไรวะ...รอให้เค้าไปแต่งงานกับคนอื่นรึไง” ผมพูดเสียงดังจนใหญ่หันหน้ามามอง
“ตราบใดที่มีรักเราก็ยังมีหวังไม่ใช่เหรอ.....มึงไม่เคยดูหนังฟังเพลงรึไงไอ้ฝัน  ถ้าเค้ายังไม่เป็นของใครโอกาสเราก็ยังมีเสมอนะเว้ย” ผมก็งง หนังหรือเพลงอะไรกันผมไม่เคยดู  รู้แต่ว่าคำพูดที่มันพูดโดนใจผมเต็มๆ  
“มึงจะให้กูพิลาปรำพัน อกไหม้ไส้ขม ร้องไห้เมาเหล้า งานการไม่ทำ นั่นมันไม่ใช่กูอยู่แล้ว” เออเอากับมันซิ
“เฮ้อ....กูไปดีกว่า ไว้กลับมาค่อยคุยกัน กูไม่อยากกวนเวลามึง”

“เออรู้ตัวก็ดี ไว้กลับไปกูโทรหานะ” ใหญ่มันรู้ว่าผมจะวางเลยพูดดังๆใส่โทรศัพท์ผมว่า “หวัดดีคับพี่หนุ่ย”
ไอ้หนุ่ยได้ยินหัวเราะเสียงดังแล้วบอกผมว่า “น้องเขยกูน่ารักว่ะ ฮ่าๆๆๆๆ” ผมกำลังจะด่ามันกลับ ”ไอ้เชี่....”
มันกลับตัดสายวางไปก่อนหนีคำด่าผมไปได้อย่างหวุดหวิด
“ฝันเป็นอะไรหน้าแดง คุยอะไรกันวะ ดูซีเรียสเชียว” ผมส่ายหน้า “ก็ไอ้หนุ่ยพ่อตาแม่ยายไม่ชอบมันจะให้เลิกกับแฟน”
“เหรอ แล้วพี่หนุ่ยทำไง? ”
“มันก็ไม่ทำไง รอเวลา  ไม่รู้อะไรของมัน เฮ้อ” ผมลุกขึ้นจะไปอาบน้ำแต่ไอ้ใหญ่ดึงผมไว้ “มึงจะไปไหน?”
“อ้าวกูจะไปอาบน้ำไง  มึงตัวหอมๆแล้วจะให้กูตัวเหม็นอยู่คนเดียวรึไง” ไอ้ใหญ่หน้าแดงทันทีพอผมพูดจบ
“มึงชอบเล่นอะไรบ้าๆ ทำให้กูตกใจเรื่อย” ผมได้แต่หัวเราะเดินออกไป
 ใหญ่ตะโกนบอกตามหลังมาว่า “อย่าสระผมนะ อย่าอาบน้ำเย็นด้วย อย่า....”

“มึงมาอาบให้กูเลยมา...สั่งจริ๊ง”ผมชะโงกหน้าบอกยั่วมันไปว่า “แน่จริงรึเปล่าล่ะ”
ใหญ่ไม่ตอบแกล้งนอนคว่ำหน้าหนีผม แต่ก็ยังไม่วายเงยหน้าแดงๆของมันให้ผมเห็นแล้วก็ตะโกนว่า “ไปเลยไป ไปอาบเอง...อย่ามายุ่งกับกู”
หึหึ น่ารักจริงไอ้ใหญ่ของผม....................
************************************
เอิกซ์ซซซรอดไปอีกวัน

[RN]

ความรักคู่นี้จะไปทิศทางไหน
ขอให้ได้อยู่ด้วยกันนนนนน
 

[mecon]

หึหึ นับวันความหื่นของเจ้าฝันจะทำให้ว่าที่เพื่อนเขย เอ้ย..เพื่อนสะใภ้ของพี่หนุ่ย
ดูไม่ค่อยจะปลอดภัยนะ ยิ่งเวลาอยู่ด้วยกันน้อยแบบนี้การสัมผัสกันย่อมมากขึ้นเป็นธรรมดา
  ขำเกิ๊นไอ่คำว่าวิวกำลังดีเนี่ย  นุ้งใหญ่ของคนอ่านเคยรู้อะไรบ้างมั๊ย
เดี๊ยะๆๆได้เอาลูกเขยไปฝากพ่อแหงๆ พ่อเจ้าเป็นคนแก่ที่ชอบพูดค.นัยบ่อยๆนะ
เสียวสันหลังเกิ๊น อยู่กันครบๆที่ไรกำลังใจเจ้าฝันติ๊ดนึง ฮ่วย!!! แล้วจะเอาพลังที่ไหนไปหวีดฟ่ะ
“มึงจะให้กูพิลาปรำพัน อกไหม้ไส้ขม ร้องไห้เมาเหล้า งานการไม่ทำ นั่นมันไม่ใช่กูอยู่แล้ว”
>>  หาพจนานุกรมก่อน 

+1 จัดให้คะ

[ปี้ปี้ปี้~PalmY]

คู่นี้
มันออกแนว

จะชักไป

วนมา

ออกไป

แล้วกลับมา

แล้วพอกลับมาซักพัก

ก็ออกไป   

[dahlia]

ผิดมั้ยเนี่ย ถ้าจะบอกว่า ไม่ชอบน้องออมเลย ยิ่งอ่านยิ่งไม่ชอบ  สงสัยโรคนอยด์เด็กออกอาการ

[wan]

ปรับความเข้าใจ เติมรัก เติมความเข้าใจให้เต็ม กับเวลาที่เหลือน้อยลงเรื่อย ๆ

อุปสรรคที่ขวางหน้าอยู่ก็เป็นแค่เรื่องธรรมดา

+1 ให้นะครับ รอตอนที่ 31 อยู่ครับ

[YuNJae]

555
นับวัน ฝันชักจะอดใจไม่ไหว
อยากให้ .... >/////<

แต่ทำไมรู้สึกว่าเค้าโคลงความเศร้ามันคลืบคลานเข้ามา?
อย่าๆๆๆๆ

ขอให้ได้อยู่ด้วยกันเถอะ
ฝันกับใหญ่รักกันมากเลยน้า

[namtaan]

คำพูดของพ่อใหญ่ ฝันต้องคิดดีๆ และต้องหนักแน่นมากๆนะ
ท่านหวังให้ใหญ่มีใครอยู่เป็นเพื่อนคู่ชีวิตที่ดูแลกันและกันได้
แต่ถ้าต้องอยู่กับคนที่ไม่ได้รัก โดยทิ้งคนที่รักไว้อีกทาง ใหญ่ก็คงไม่ต้องการหรอก
คู่นี้จะลงเอยยังไงนะเนี่ย
บวก 1 แต้มค่ะ ขอบคุณนะคะ