“Star and Black Spinel are in position(ดวงดาวกับนิลกาฬประจำตำแหน่งแล้วครับ)”
นาวินทร์ห้ามตัวเองไม่ให้ถอนหายใจอย่างโล่งหลังจากได้ยินว่าการติดตามคุ้มกันคุณหนูของตระกูลอัลฟอนโซ่และเพื่อนสนิทของเขาดำเนินไปได้ด้วยดี ถึงแม้จะอยากเป็นคนนำทีมคุ้มกันเพื่อความสบายใจ แต่นิโคไลแสดงเจตจำนงชัดเจนว่าเป้าหมายของเขาในตอนนี้ไม่ใช่การปกป้องมธุวัน
…แต่เป็นชายหนุ่มอายุน้อยกว่าที่สอดส่ายสายตาไปทั่วสวนน้ำอย่างตื่นตาตื่นใจอยู่ข้างๆเขานี่ต่างหาก
“พี่วินทำไมถึงพาผมมาที่นี่เหรอครับ?” อีกฝ่ายอดถามอย่างประหลาดใจไม่ได้
“อยากเห็นคนแถวนี้แก้ผ้าไง”
นาวินทร์ตอบกวนๆ แม้จะแอบรู้สึกผิดกับคำโกหกของตัวเอง แต่ชายหนุ่มรู้ดีว่าความจริงเป็นสิ่งที่เขาเล่าให้คนข้างๆฟังในตอนนี้ไม่ได้
“เหรอครับ?”
ดินแดนเลิกคิ้ว ก่อนจะดึงเสื้อกล้ามสีดำของตนออก เผยให้เห็นกล้ามท้องสมส่วนเรียงตัวสวยงามตามประสานักกีฬาเก่า เดินเอาคนแซวถึงกับเผลอจ้องอย่างห้ามตัวเองไม่ได้ ทั้งที่มีรูปร่างที่น่าฟัดจนคนเหลียวมอง แต่แดนดินกลับเพียงแค่ยิ้มอายๆแล้วสวมเสื้อกลับไป
“เป็นไงครับ เช็คสินค้าพอใจมั้ย?”
“โห ให้ดูแต่ตาแบบนี้พี่ก็ประเมินไม่ได้สิ”
นาวินทร์ตอบทีเล่นทีจริง แดนดินหัวเราะในลำคอกับคำหยอกนั้น
ชายหนุ่มเจ้าของรอยสักเต็มร่างหันกลับไปสนใจเสียงเพื่อนร่วมทีมในเครื่องมือสื่อสารในหูหลังจากที่พวกเขาได้ที่วางของ ได้แต่หวังว่าผลจากการที่เจ้านายที่เคารพรักของเขาประกาศค่าหัวบอสของตระกูลกาวิโน่คนใหม่ไปจะไม่ส่งผลร้ายต่อเพื่อนทั้งสองของเขาอย่างที่กลัว
แดนดินเหลือบมองคนข้างๆเป็นระยะ ถึงแม้จะเป็นคนชวนเขามาเที่ยวเองแท้ๆแต่นาวินทร์กลับพูดกับเขาแทบจะนับคำได้ ถึงแม้ชายหนุ่มจะไม่ได้ดูหงุดหงิดเวลาตอบคำถามเขา แต่คนอายุน้อยกว่าก็สัมผัสได้ว่าใจของนาวินทร์ไม่ได้อยู่กับเดทครั้งนี้เลยสักนิด
อาจารย์หนุ่มรู้ว่าตนควรจะรู้สึกหงุดหงิดที่อีกฝ่ายไม่ได้ให้ความสนใจตน แต่เขากลับรู้สึกกังวลกับอาการเหม่อลอยแปลกๆของอีกฝ่ายเสียมากกว่า
“เอ่อ...ไปเล่นเครื่องนั้นกันมั้ยครับ”
แดนดินเอ่ยชวนด้วยน้ำเสียงเกรงใจ ไม่มั่นใจว่าตนควรจะดึงดันทู่ซี้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นต่อไป หรือจะเสนอให้อีกฝ่ายกลับไปพักผ่อนแล้วจบเดทในวันนี้แต่เพียงเท่านี้ดี
“เอาสิ”
นาวินทร์หันกลับมายิ้มให้เขา แต่รอยยิ้มนั้นกลับดูฝืนเสียจนแดนดินต้องเป็นฝ่ายเบือนหน้าหนี
ช่างเถอะ เขาจะทนไปอีกสักนิดแล้วกัน
“The Garvinos are on the move. No sign of the target.(พวกกาวิโน่กำลังเคลื่อนไหว แต่ยังไม่ทราบที่อยู่ของเป้าหมายในตอนนี้)”
นาวินทร์อยากจะจิกทึ้งหัวตัวเองอย่างอารมณ์เสีย เขาไม่รู้ว่าบอสคิดอะไรอยู่ถึงได้มีคำสั่งออกไปแบบนั้น ตอนนี้พวกกาวิโน่รู้แล้วว่าพวกเขาต้องการสงครามอย่างเปิดเผย ตระกูลเหลียนก็เริ่มเข้าประจำการรบ ทั้งบิดาและมารดาของเขาขังตัวเองอยู่ในห้องประชุมยุทธการตั้งแต่เมื่อวาน ปัจจุบันเขาก็ยังไม่ได้รับรายงานอะไร ที่น่าหงุดหงิดที่สุดพี่ชายที่ควรจะห้ามไม่ให้บอสใช้อารมณ์ตัวเองเป็นที่ตั้งกลับไม่คิดแม้แต่จะห้ามปรามเจ้านายของตนเลยสักนิด!
“ดิน พี่ไปห้องน้ำแป๊บนะ”
เขาหันกลับไปบอกคนข้างๆที่กำลังต่อแถวซื้อของกินอยู่ แดนดินพยักหน้า ถึงแม้ความเงียบของอีกฝ่ายจะดูผิดปกติไปบ้างแต่ใจของนาวินทร์ตอนนี้ไม่อยู่กับเนื้อกับตัวพอที่จะสังเกต ชายหนุ่มเดินหลบไปยังมุมลับตาคนแล้วดึงโทรศัพท์ของมากดโทรหาเพื่อนร่วมทีม
“What’s the situation?(สถาณการณ์เป็นไงบ้าง)”
“They’ve been sparring for three hours now. (พวกเขาสู้กันมาจะสามชั่วโมงแล้ว...)” ทารินเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความภูมิใจ “I believe our Star is kicking Spinel’s ass.(ฉันคิดว่าดวงดาวของเรากำลังได้
เปรียบนิลกาฬอยู่)”
“Of course he is.(แน่นอนอยู่แล้ว)”
นาวินทร์ตอบด้วยสีหน้าอ่อนโยน เขาไม่รู้ว่าความหลงน้องของนิโคไลนั้นเป็นโรคติดต่อหรือไม่ ส่วนทารินมีข้ออ้างว่าตนเป็นญาติของนิโคไลจึงไม่แปลกที่จะรู้สึกผูกพันธ์ แต่นอกเหนือไปจากนั้นทุกคนในทีมก็ดูจะตื่นเต้นกับความคิดจะได้คุณหนูกลับมาไม่แพ้บอสของตน ถึงแม้จะไม่มีใครพูดออกมาตรงๆก็ตาม
นิสัยของมธุวันนั้นยากนักที่คนรอบข้างจะไม่ตกหลุมรัก
นิสัยเก่าน่ะนะ...
“พี่วิน?”
เสียงของแดนดินดังขึ้น เจ้าของชื่อหันกลับไปพบคนเรียกยืนกอดอกมองเขาด้วยคิ้วขมวดมุ่นที่เขาไม่มั่นใจว่าหมายความว่าอย่างไร
แต่เขาพอจะเดาออกว่าไม่ใช่เรื่องดีแน่
“ขอโทษทีนะ พอดีติดธุระกับลูกค้าน่ะ”
นาวินทร์ยิ้มเจื่อน แต่จากสายตาที่ไม่เปลี่ยนแปลงไปของคนฟัง เขาไม่คิดว่าข้อแก้ตัวของเขาจะฟังขึ้นเท่าไหร่นัก
“ผม..ทำให้พี่ไม่พอใจอะไรรึเปล่าครับ?”แดนดินเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล
“ทำไมคิดอย่างนั้นล่ะ?” นาวินทร์ถาม
“ก็…พี่วินดูไม่อยากอยู่ตรงนี้เท่าไหร่เลยนี่ครับ”
คนอายุน้อยกว่าเอ่ยขึ้นตามความเป็นจริง นาวินทร์นึกอยากจะตบหัวตัวเองแรงๆเพื่อเรียกสติ เขามัวแต่กังวลจนไม่ได้ใส่ใจเลยว่าคนตรงหน้าจะรู้สึกอย่างไร ทั้งที่อีกฝ่ายเป็นคนที่เขาสมควรจะต้องดูแลแท้ๆ
“เปล่าหรอก พี่เครียดเรื่องงานนิดหน่อยน่ะ ขอโทษนะที่ทำให้รู้สึกไม่ดี”
“ถ้าอย่างนั้น เรากลับกันดีมั้ยครับ ผมว่าวันนี้พี่วินกลับไปพักผ่อนจะดีกว่านะครับ”
แดนดินยิ้มอย่างไม่ถือสา ถึงแม้บอดี้การ์ดหนุ่มจะอยากเถียงมากเท่าไหร่ แต่เขารู้ดีว่าสภาพจิตใจของตัวเองในตอนนี้อยู่ไปก็รังแต่จะทำให้อีกฝ่ายมองเขาอย่างไม่สบายใจมากขึ้นไปอีก
“ไว้พรุ่งนี้...เราไปหาอะไรอร่อยๆกินกันมั้ย?”
นาวินทร์เอ่ยชวนด้วยสีหน้าประหม่า เขาไม่รู้ว่าคารมแพรวพราวของตัวเองหายไปในเวลาที่จำเป็นต้องใช้ แต่แดนดินดูจะไม่ถือสากับท่าทีของเขา
“เอาสิครับพี่วิน พรุ่งนี้เจอกันนะครับ”
นาวินทร์ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่หลังจากกลับเข้ามาในห้อง ถ้าจะให้หลอกพาแดนดินขึ้นเตียงแค่ครั้งสองครั้งเขามั่นใจว่าความสามารถของเขามีมากพอ แต่เขาไม่เคยถนัดเรื่องงานที่ต้องใช้อารมณ์เข้าช่วยแบบนี้สักครั้ง เหมือนกับว่าพี่ชายของเขาดูดเอาความสามารถนั้นไปจากสายพันธุกรรมหมดก่อนที่เขาจะเกิด อีกฝ่ายถึงได้ปั่นหัวชายหญิงซ้ายขวาให้คลานตามตัวเองต้อยๆได้โดยแทบไม่ต้องกระดิกนิ้ว
“นินทาพี่อยู่เหรอ?”
นาวินทร์สะดุ้งกับเสียงที่ดังขึ้นจากความมืดมิด เมื่อครู่เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีใครอยู่ในห้อง
พี่ชายของเขาเก่งเกินไปแล้ว...
วรินทร์เดินออกมาจากห้องน้ำในชุดเสื้อกล้ามสีดำตัดกับผิวขาวราวหยวกกล้วยและกางเกงยีนส์สีเทาแนบเนื้ออวดเรียวขา
ยาวสวย มือเรียวสางรวบเส้นผมสีดำสนิทที่ยาวระเอวของตนขึ้นสูง ก่อนจะใช้ยางรัดผมที่ข้อมือมัดกลุ่มผมนุ่มไว้ไม่ให้บังตา
“มีเดินแบบเหรอครับ?”
“อือ ยืมรถหน่อย”
คนอายุมากกว่าสำรวจความเรียบร้อยของตัวเองในกระจก นาวินทร์อดไม่ได้ที่จะเผลอจ้องรอยแสดงความเป็นเจ้าของที่เริ่มกลายเป็นสีม่วงช้ำเพียงหนึ่งจุดบริเวณซอกคอของพี่ชาย ความสัมพันธ์ของผู้นำตระกูลอัลฟอนโซ่และเงาทุกรุ่นนั้นอยู่นอกเหนือกฎเกณฑ์ของความสัมพันธ์ทุกรูปแบบ เป็นความสัมพันธ์ที่ฝ่ายหนึ่งทุ่มเททุกสิ่งทุกอย่างให้กับอีกฝ่ายอย่างไม่มีเงื่อนไข ทุกตารางนิ้วของเงามีผู้นำตระกูลเป็นเจ้าของตั้งแต่วันแรกที่พวกเขาลืมตาดูโลก บางรุ่นอาจจะโชคดี ถูกควบคุมแค่ในแง่ของการทำงาน แต่ในหลายๆรุ่นนั้น ผู้นำตระกูลจะเป็นคนกำหนดตั้งแต่วิธีแต่งกาย การพูดจา อาหารที่ทาน หรือแม้
กระทั่งร่องรอยต่างๆบนร่างกาย
หากไม่ได้รับอนุญาต แค่หายใจยังไม่ได้ด้วยซ้ำ
ความสัมพันธ์ของนิโคไลกับพี่ชายของเขายังนับว่าอยู่ในขั้นปานกลางจากประวัติศาสตร์ของเงาทุกคน ถึงแม้เขาจะดูออกว่าความรู้สึกที่พี่ชายของเขามีให้กับนิโคไลอาจจะมีมากกว่าหน้าที่ที่พึงปฏิบัติ และเขาก็ดูออกว่านิโคไลก็ตระหนักถึงจุดอ่อนเพียงอย่างเดียวของเงาผู้ซื่อสัตย์ดี ในบางครั้งที่เจ้านายของเขาอารมณ์ดี วรินทร์ก็มักจะได้’รางวัล’เล็กๆน้อยๆเพื่อเป็นกำลังใจในการทำงาน เช่นร่องรอยที่อีกฝ่ายฝากไว้บนซอกคอขาวในวันนี้
นาวินทร์รู้ดีว่าพี่ชายของเขาอุทิศตนให้กับตำแหน่งเงามากแค่ไหน สมัยเด็กๆถ้ามื้อไหนนิโคไลลืมอนุญาตให้อีกฝ่ายทานอาหาร วรินทร์ก็จะนั่งเงียบๆไม่พูดไม่จาจนกว่านิโคไลจะเป็นฝ่ายนึกขึ้นมาได้เสียเอง
เขาถึงรู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมากที่เห็นสร้อยคอหยกที่ห้อยอยู่บนคอของนายแบบหนุ่ม
นอกจากเครื่องประดับของกองถ่ายที่อีกฝ่ายใส่เฉพาะตอนถ่ายแบบและของที่บอสให้ซึ่งมีนับชิ้นได้ วรินทร์ไม่ได้รับอนุญาตให้ใส่เครื่องประดับชิ้นอื่น ทีแรกเขาคิดว่านั่นอาจเป็นสร้อยที่นิโคไลให้มาใหม่ แต่ดูจากลักษณะของจี้หยกรูปหงส์ที่ไม่ได้มีความหมายอะไรกับเจ้านายของเขา ชายหนุ่มค่อนข้างมั่นใจว่านั่นไม่ใช่ของของบอส
“พี่ริน สร้อยสวยดีนะครับ”
“อือ…ของขวัญน่ะ” ร่างโปร่งตอบ ก้มลงหยิบรองเท้าออกจากตู้โดยไม่คิดจะขยายความ
“จากใครเหรอครับ?” นาวินทร์ถาม รู้สึกใจคอไม่ดีกับท่าทีของพี่ชาย
“ไม่ต้องรอนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าพี่เอารถมาจอดให้”
วรินทร์หันมายิ้มให้เขาเหมือนไม่ได้ยินสิ่งที่เขาถาม ก่อนจะเดินออกจากห้องไปก่อนที่คนเป็นน้องจะได้ซักอะไรไปมากกว่านี้
------------
ฮืออออ ช่วงนี้ไรท์ป่วยบ่อยมากเลยอ่ะ เรียนหนักขึ้นมากด้วย ขอโทษจริงๆนะคะที่หายไปนานแล้วมาได้แค่นี้
จะพยายามเข็นออกมาเรื่อยๆนะคะ
หัวข้อ: [จบแล้ว]Your Stranger รัก||ไม่||ลืม ตอนพิเศษ คห.1998 P.67 (13/3/63) (อ่าน 505010 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก