ขอโทษนะคะ จริงๆ ตั้งใจจะเขียนมากกว่านี้ แต่เวลามีจำกัด จะต้องหายตัวไป สักครึ่งเดือน ก๊ากกกก
กลัวคนอ่านจะค้างเลยรีบเร่งรัดให้จบ ฮ่าๆๆๆ เอาไว้กลับมาเมื่อไหร่ค่อยมาแต่งเรื่องอื่นให้อ่านใหม่ค่ะ
ตอนที่ 4
ผมลืมตาตื่นขึ้นมาก็ รู้สึกถึงแขนหนักๆ ของใครบางคนที่กอดอยู่ ผมค่อยๆ ดันแขนพี่ซันให้ออกจากตัว
รู้สึกเหนียวตัวจนอยากจะอาบน้ำ อาจจะเพราะแรงกอดของใครบางคนที่กอดผมแน่นจนขยับไปไหนไม่ได้
เหงื่อผมเลยออกมามายขนาดนี้ รู้สึกว่าไข้จะลดลงมากกว่าเดิม ที่สำคัญด้านหลังของผมไม่เจ็บแทบจะเป็นปกติ
ผมกำลังจะก้าวลงเตียง แต่ก็ต้องไถลกลับขึ้นไปใหม่เพราะแข็งแรงของใครบางคนที่ยังหลับตาพริ๊มมาลากกลับไป
“จะไปไหน หืมมม?” เสียงพี่ซันดังขึ้น ทั้งที่ยังหลับตาแต่กลับดึงผมไปกอดแน่นๆ
“จะไปอาบน้ำครับ ไนท์เหนียวตัว” ผมบอกเบาๆ พี่ซันยังนอนนิ่งไม่ยอมปล่อย ผมหันไปมองด้วยสายตางุนงง
พี่ซันก็กดหอมเบาๆ มาที่แก้ม ผมเลยได้แต่ดิ้นยุกยิ๊กใต้อ้อมแขนแข็งแรง
“อาบไม่ได้หรอก เป็นไข้ไม่รึตัวรึไง หึ?” คนพูดเสียงดุ ยังหลับตาพริ๊มเพราไม่ใสใจผมสักนิด
“แต่ ....แต่ไนท์เหนียวตัว” ผมพูดเสร็จ พี่ซันก็จ้องมองเขม็ง สายตาติดจะหงุดหงิด
“ไม่ได้......พี่บอกแล้วไงว่าเราเป็นไข้อาบไม่ได้ มาพี่จะเลียให้เอง” พี่ซันงับเบาๆ ที่คอผม
“เห้ย ....พี่อย่า ..” ผมผลักพี่ซันวุ่นวาย แต่สายตาดุๆ หันมามองผมจนผมต้องนิ่ง
“ล้อเล่นน่ะ เดี๋ยวพี่เช็ดตัวให้อย่าดื้อแล้วกัน วันนี้ต้องไปภูเก็ตกับพี่อีกไหวใช่มั้ย?” พี่ซันพูดนิ่ง ๆ เหมือนไม่ใช่คำถาม
หากแต่เป็นเพียงการย้ำให้รับทราบเท่านั้น ผมพยักหน้าตอบทำหน้าที่รับทราบ....แน่นอน การไม่สบายไม่ใช่เหตุผล
ที่ดีพอสำหรับในการลางาน ได้ถอนหายใจบาง ๆ ได้แต่มองตามอีกคนที่เดินเข้าไปเตรียมน้ำและผ้าเช็ดตัว
พี่ซันวางชามใส่น้ำกับผ้าผืนหนึ่งกำลังบิดพอหมาดๆ ทำให้ผมรู้สึกเกร็งอย่างบอกไม่ถูกเอื้อมมือไปดึงผ้าออกจากมือ
“ผมทำเองก็ได้ครับ พี่อย่าลำบากเลย” แล้วมือผมก็ต้องปล่อยผ้าทันที เมื่อเห็นสายตาไม่พอใจของพี่ซัน
“ทำไม พี่ทำให้นี่ไม่ถูกใจไนท์ใช่ไหม หรือจะให้พี่ไปตามไอ้แทนมาเช็คให้ ถึงจะถึงใจเรา”
“ป่ะ..ป่าว ครับ ไนท์แค่เกรงใจพี่ซัน” ผมก้มหน้างุด ไม่กล้าสบตาอีกฝ่าย ทำไมต้องรู้สึกปวดร้าวทุกครั้งกับคำพูดพวกนั้น
เจ็บ.............. ความอ่อนโยนของพี่ชายที่แสนดีหายไปไหนนะ ผู้ชายคนนั้นที่ผมถวิลหา
“งั้นก็อย่าพูดอะไร พี่บอกจะทำให้นั่นก็แปลว่าพี่อยากทำให้ ไนท์ไม่ต้องมาเกรงใจ เข้าใจมั้ย?” เสียงดุๆ ยังดังก้อง
ผมนั่งนิ่งปล่อยให้พี่ซันเช็ดตัวให้จนทั่ว ได้แต่กัดริมฝีปากตัวเองแน่น ทำไมพี่ต้องข่มขู่ จะพูดดี ๆ กันไนท์ไม่ได้เชียวหรือ
“รอพี่แป๊ปเดียวนะ เดี๋ยวลงไปทานข้าวพร้อมกัน ส่วนเรื่องกระเป๋าเสื้อผ้าพี่ให้ป้าแจ่มเตรียมให้แล้ว ไนท์เก็บยาเอาไปด้วยหล่ะ”
“ครับ” ผมได้แต่มองตามหลัง พี่ซันที่เดินเข้าไปอาบน้ำ ..... น้ำตาคลอหน่วย รู้สึกทำตัวไม่ถูก ทำอะไรก็ผิดซะหมด
ราวกับผมไม่มีหัวใจไม่มีความรู้สึก ถ้าเป็นอย่างนั้น ไม่พูดคงดีกว่า........... แค่ทำตามคำสั่งมันคงเพียงพอแล้วสำหรับพี่ซัน
“ป่ะ ไปกัน” ผมเดินตามหลังพี่ซันไปด้านล่าง แต่ออกมาจากห้องก็เจอพี่แทนที่ยืนรออยู่ก่อนแล้ว พี่แทนส่งยิ้มมาให้
ผมก็ยิ้มตอบกลับ พี่แทนเอื้อมมือมาแตะที่หน้าผากผมเพื่อวัดไข้ โดยมีสายตาไม่สบอารมณ์ของพี่ซันจ้องมองอยู่
“เป็นไงครับคนดี ไข้ลดแล้ววันนี้รู้สึกดีขึ้นมั้ยครับ” พี่แทนขยี้หัวผมเบาๆ อย่างเอ็นดู ผมยิ้มตอบยกมือไหว้ขอบคุณ
“ดีขึ้นมากแล้วครับพี่แทน ขอบคุณนะครับที่ช่วยรักษาผม”
“หึหึ ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกน่า น้องไนท์ก้อ น้องไนท์หายก็ดีแล้วครับ พี่เป็นห่วงเรามากรู้มั้ย ดูแลตัวเองให้ดีๆ นะ”
“ป่ะไปกินข้าวกัน” “ครับ” พี่แทนโอบกอดรอบไหล่ผม แล้วดันหลังให้ผมเดินไปด้านล่าง โดยมีพี่ซันเดินตาม
ด้วยสีหน้าหงุดหงิด
“มึงจะกลับกี่โมงไอ้แทน” พี่ซันเอ่ยถาม ดูอารมณ์ดีขึ้นเมื่อดึงผมมานั่งข้างๆ ได้ พี่แทนที่คอยตักอาหารให้ผมชะงัก
แล้วหันมามองหน้าพี่แทน ก่อนจะก้มตักอาหารใส่จานผมต่อ
“อะไรว่ะ กูมานอนค้างบ้านมึงแป๊บเดียวนี่จะรีบไล่กุกลับไปไหนว่ะ” พี่แทนยิ้มขำ
“มึงจะอยู่ก็ตามใจสิ แต่กุกับไนท์จะไปดูงานที่ภูเก็ต เชิญมึงอยู่บ้านกุตามสบายเลย ฝากดูแลบ้านกุด้วย หึหึ” พี่ซันยิ้มขำ
ยักคิ้วกวน ๆ ไปที่พี่แทน พี่แทนถอนหายใจยาวเหยียด ทำผมยิ้มขำในท่าท่างของพี่แทน
“อยู่ทำไมว่ะ ดวงใจกุไม่อยู่ อยู่ไปมันก็มีแต่ร่างกายโว้ย น้องไนท์ครับรีบไปรีบกลับมานะ พี่คิดถึง” พี่แทนยิ้มหวาน
“ครับพี่แทน ไนท์จะรีบกลับครับ” ผมตอบพี่แทนขำๆ แต่รู้สึกว่าพี่ซันเริ่มไม่ขำด้วยแล้ว ผมเลยกลุ้มหน้างุดแทน
“ไนท์อิ่มแล้วก็ทานยาได้แล้ว เดี๋ยวต้องไปสนามบินแล้ว ไม่มีเวลามารอให้ใครจีบกันหรอกนะ” พี่ไนท์พูดจบ
รอให้ผมทานยาเสร็จก็ลากผมขึ้นห้องเพื่อเปลี่ยนชุด
“เออไอ้ขี้หวง มึงดูไว้ให้ดีหล่ะ วันไหนเผลอกุจะมาขโมย ฮ่าๆๆ” ผมได้เสียงหัวเราะเสียงดังจากพี่แทน
“สัด ฝันไปเถอะมึง” พี่ซันตะโกนกลับ ก่อนที่ผมจะกระชากผมเข้าห้อง
“ปัง ......แกร๊ก” พี่ซันล็อคประตูทันที หันหน้ามามองผมอย่างเอาเรื่อง ดันตัวผมชิดฝาทั้งที่เมื่อกี้บอกว่ารีบอยู่แท้ๆ
“ไนท์........บอกพี่มา ชอบไอ้แทนมันรึเปล่า” พี่ซันที่แทบจะตวาดผมอยู่แล้ว สะดุ้งโหยง
“ครับ ผมชอบพี่แทน พี่แทนใจดี” พี่ซันปล่อยมือทันที สีหน้าซีดลงอย่างเห็นได้ชัด ถอยหลังไปจนชิดผนังอีกด้าน
เหมือนหมดแรง ผมเห็นพี่ซันกัดริมฝีปากตัวเองแน่น ก้มหน้ามองพื้นอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยถาม
“อยากไปอยู่กับไอ้แทนมั้ย ไนท์อาจจะมีความสุขมากกว่าอยู่กับพี่ ถ้าเป็นความต้องการของไนท์ พี่จะไม่ห้าม”
ผมมองสบตาพี่ซันอย่างค้นหา ว่าที่พี่ซันพูดหมายถึงอะไร .............. หรือพี่เบื่อผมแล้ว ไม่ต้องผมอีกต่อไปแล้ว
“พี่ซันเบื่อไนท์แล้วเหรอครับ หรือพี่ซันเกลียดไนท์จนไม่อยากมองหน้าแล้ว ถ้าพี่ซันอยากให้ไปไนท์ก็จะไปครับ” ผมตอบ
น้ำเสียงสั่นเครืออย่างช่วยไม่ได้ น้ำตาเจ้ากรรมดันไหลมาอาบแก้ม ได้แต่กัดริมฝีปากตัวเองแน่น
“ป่าวนะไนท์ แต่ถ้าไนท์กับไอ้แทนรักกัน ก็คงอยากอยู่ด้วยกันใช่มั้ย ถ้าเป็นมันพี่เชื่อว่ามันจะดูแลไนท์อย่างดี”
“ผะ..ผมไม่ได้รักพี่แทน พี่แทนแค่เป็นพี่ที่ใจดีของผม คะ...แค่นั้น” พี่ซันดึงผมไปกอดแน่น
“ไนท์ ....ไนท์ ถ้าอย่างนั้นอยู่กับพี่ อย่าทิ้งพี่ไปไหน อย่ามองใคร อย่าสนใจใครทั้งนั้นได้ไหม พี่ไม่เหลือใครแล้ว
ในชีวิตพี่.... พี่......มีแค่ไนท์คนเดียวเท่านั้น” พี่ซันไล้นิ้วเช็ดน้ำตาให้ผม กดจูบเบา ๆ ที่แก้ม ก่อนจะทาบริมฝีปากร้อนๆ
มาที่ปากผม แทรกลิ้นร้อนๆ ควานหาความหวานในปากผม
“อืออออออ” ผมครางเสียงแผ่ว รสจูบที่เชื่องช้า และเนิ่นนาน แต่กลับอบอุ่นเหลือเกิน พี่ซันละปาก
“พี่รักไนท์ รักมานานเหลือเกิน พอแล้วไอ้แก้แค้นบ้าๆ อะไรนั่น พี่ไม่อยากเสียใจทีหลัง
ไม่อยากเสียคนสำคัญของพี่ไป ยิ่งคู่แข่งเป็นไอ้แทนพี่ก็ยิ่งกลัว แค่ไนท์ช่วยตอบมาหน่อยว่า ไนท์รักพี่รึเปล่า”
พี่ซันสบตามองนิ่งมาที่ผมรอคำตอบ ใบหน้าผมร้อนผ่าว ไม่คิดไม่ฝันว่าคนเจ้าคิดเจ้าแค้นจะยอมทิ้งความแค้น ....
แล้วหันมารักต้นเหตุตรงหน้า ไม่นึกว่าพี่ซันจะยอมอภัยให้ผม นึกว่าชีวิตนี้จะไม่ได้ยินคำนี้อีกแล้ว
“ไนท์รักพี่ซันครับ รัก.....รักมาตลอด อยากจะอยู่ข้างๆ พี่ซันตลอดไป แต่ช่วยกลับมาเป็นพี่ซันคนเดิม
ของไนท์ได้มั้ยครับ ไนท์อยากกอดผู้ชายที่อบอุ่นคนเดิม คนที่ใจดี ยิ้ม และโอบกอดไนท์ไว้เสมอ ได้มั้ยครับ”
น้ำเสียงแผ่วเบาที่แทบจะเป็นเสียงวิงวอน ร้องขอ สิ่งที่ผมปรารถนาสิ่งเดียวจะเป็นจริงได้ จริงๆ เหรอ
“ได้สิครับ พี่เองก็ไม่อยากทำอย่างนี้อีกแล้วปั้นหน้าหลอกเด็กไปวันๆ เหนื่อยจะแย่” พี่ซันยิ้มขำ ๆ กดจูบเบาๆ ที่ปากผม
ผมยิ้มตอบ กดจูบเบาๆ ที่ปากคนตรงหน้า เป็นครั้งแรก ...........ที่ผมทำเองโดยไม่ต้องมีใครสั่ง
พี่ซันยื่นหน้าลงมาเรื่อยๆ ใกล้จนลมหายใจเรารดกัน ผมหลับตาพริ๊มรอรับสัมผัสของคนตรงหน้า ริมฝีปากใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
“ปังๆ ปังๆ ไอ้ซันสรุปมึงจะไปภูเก็ตมั้ยเนี่ย แต่งตัวห่าไรนานแล้วนะโว้ย มึงจำได้มั้ย 1 อาทิตย์นะเว้ย
อย่าเสือกฝ่าฝืนคำสั่งนะ ไอ้ซัน” เสียงพี่แทนทุบประตูเรียกสติของเราทั้งคู่ พี่ซันยิ้มขำ ๆ
“เออ ใกล้เสร็จแล้ว สัดแทน ไอ้มารหัวใจ ไอ้หนามยอกอกกุ มึงไปรอข้างล่างเลยเชี่ย” พี่ซันตะโกนด่าตอบ
“ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้ตัวดี หายเมื่อไหร่พี่จัดหนัก หึหึ” ก่อนจะหันมากระซิบคาดโทษกับผม กดหอมมัดจำ
ผมได้แต่ยิ้มอาย ๆ ก่อนจะวิ่งไปเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้ววิ่งไปขึ้นรถเพราะตอนนี้ มัน 9.30 น.แล้วนะสิ ต้องไปถึงสนามบิน
ตอน 10 โมงแล้วจะทันมั้ยเนี่ย พี่แทนเป็นสารถี โดยมีผมกับพี่ซันนั่งด้านหลัง แม้พี่แทนจะดูแปลกใจ
กับท่าทีที่เปลี่ยนไป แต่อีกหน่อยก็คงชินไปเอง ผมอยากจะขอบคุณพี่แทน.....หึหึ ที่ทำให้พี่ซันเปลี่ยนใจ
กลับมาเป็นพี่ซันคนเดิมของผม
...........................................................อวสาน..................................................................................