บทที่ 43 มาแล้วครับ การเริ่มเกมรักของบิ๊กที่มีให้กับแก้วได้เริ่มขึ้นแล้ว คนรอบตัวบิ๊กได้เจ็บกันทุกคนแน่นอน เพื่อให้เกมนี้สำเร็จ บางสิ่งที่ได้เห็นตอนนี้ บิ๊กเตรียมระเบิดเวลาแบบทีละนิดไว้ให้ด้วยเช่นกัน
มาดูกันต่อเลยครับ^^
************
Chapter 43วันนี้ผมมาโรงเรียนด้วยการวานให้ลุงสมานขับ S-Class ของแม่ผมมาส่งผมที่โรงเรียนหน่อย เพราะผมไม่ได้เอาน้องถ่านกลับบ้านเมื่อคืน สิ่งที่ต่างไปจากเมื่อวานนี้คือ สายตาที่ผมมีให้ต่อคนรอบข้าง คงมีรัศมีอะไรบางอย่าง ที่ทำให้คนเหล่านี้กลัวจนไม่กล้าแอบนินทาผม และเช้านี้ ผมคงต้องรีบไปทักทายเพื่อนรักผมก่อนเลย
“สวัสดีเพื่อนรัก เห็นผลงานชิ้นเอกกูยัง” ผมวางกระเป๋าเสร็จ ตั้มที่นั่งหน้าผม ไม่สนใจจะทักผมเลย ผมเลยต้องทักทายสักหน่อย แต่ตั้มก็ยังคงนิ่งต่อไป
“เข้าใจนะ รักเค้า แต่เค้าไม่รักเนี่ย โคตรเจ็บ” จบประโยคนี้ ผมตบไหล่มัน ก่อนจะเดินไปหาอะไรกิน แต่ตั้มลุกขึ้นจะซัดผมจากด้านหลัง
“จะต่อยกับกู คิดดีแล้วเหรอ” ผมหันกลับไปไวพอที่จะคว้าหมัดของตั้ม และสกัดขากับคว้าคอผลักตั้มหงายหลังไปกระแทกกับโต๊ะในห้องเรียน ตามด้วยออกแรงบีบคอ
“มึงอยากให้กูลองดี กูจัดให้มึงแล้ว เมื่อมึงอยากทำลายกู กูยินดีทำสงครามกับมึง แล้วมาดูกัน ว่าใครจะทนได้นานกว่ากัน” ผมเน้นทุกคำชัดเจน ก่อนจะปล่อยไอ้ตั้ม แล้วจัดปกเสื้อให้ตั้มสักหน่อย
“อย่าคิดว่ามึงทำแบบนี้ แล้วมึงชนะกูนะ แย่งของกูได้ กูก็จะแย่งกลับมา กูจะทำให้มึงเจ็บจนต้องกราบตีนกู!!!” ผมยักไหล่อย่างไม่สนใจกับประโยคท้าทายของตั้ม
“รีบมาทำให้กูเจ็บนะ ตูดกูว่างๆอยู่” ผมตะโกนส่งท้ายก่อนที่ตั้มจะเดินออกไป ที่แน่ๆ มันทำให้เพื่อนๆ ผมในห้องคนอื่น ถึงกับหยุดมองเรื่องที่เกิดขึ้น แต่ไม่กล้าเข้ามายุ่งอะไรด้วย
“ว่างกันเหรอ อยากมีเรื่องด้วยก็มาเลย กูว่าง” เรียบร้อย ทุกคนเลิกสนใจผมเรียบร้อย
อยากให้ผมเป็นไอ้เหี้ยสำหรับทุกคนใช่ไหม ผมเป็นให้ตามที่พวกมึงอยากให้เป็นแล้ว...
………………..
แชมป์ส่งข้อความหาผม ขอคุยกับผมสองต่อสองที่ดาดฟ้าตึกตอนเลิกเรียน ผมก็ตอบมันไปว่ามีเวลาให้แค่สิบห้านาทีเท่านั้น และเมื่อถึงเวลานัด แชมป์ก็มาก่อนผมด้วยซ้ำ แต่ทันทีที่ผมเดินเข้าไปใกล้แชมป์ แชมป์ไม่พูดอะไร นอกจากส่ง iPad ของมันให้ผมดู
“ผลงานชิ้นเอกมึงเมื่อวาน ตอนนี้ดังไปถึงเว็บบอร์ดใต้ดินแล้ว” แชมป์ส่งกระทู้เว็บอย่างว่าให้ผมดู ผมเห็นภาพตัวเองนอนเปลือยกับร่างกายของแก้วที่ถ่ายแบบไม่ให้เห็นหน้าของแก้ว ผมเคยโดนถ่ายไปลงเว็บอย่างว่าแบบนี้บ้าง แต่ตอนนั้นผมออกจะภูมิใจด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้ ผมอยากปา iPad ของไอ้แชมป์ลงจากดาดฟ้าตึกเดี่ยวนี้ ก่อนจะส่งเครื่องคืนให้ไอ้แชมป์
“สัด!!!! มันอะไรนักหนาวะ!!!!” ผมตะโกนลั่นสุดเสียงให้กับอารมณ์ตัวเองตอนนี้
“มึงตอบกูก่อนว่า มึงทำหรือเปล่า” แชมป์ย้ำถึงคำตอบที่อยากรู้จากสิ่งที่เห็น
“เมื่อวานนี้ กูจะไปซื้อดอกไม้ง้อแฟนกู แล้วกูเจอแก้ว แต่หลังจากกูปฎิเสธ แล้วเดินหนี จู่ๆ กูสลบไปเอง แล้วตื่นมาอีกที กูอยู่ม่านรูด กูปวดหัวมาก ตอนนี้ยังปวดหัวจางๆ นิดหน่อยเลย” แชมป์ยิ่งทำหน้าสงสัยในคำตอบผม
“มึงสลบ...ได้ไงวะ” ถ้ากูรู้ คงไม่เกิดผลงานฉาวโฉ่แบบนี้หรอก
“กูจะรู้ไหม กูรู้แค่มันเป็นยาสลบอย่างแรง พวกเที่ยวกลางคืนกับล่าเหยื่อเค้าใช้กัน” ไม่เคยคิดเลยว่าจะโดนเองกับตัวแบบนี้
“กูได้ยินมาว่า...มึงตกลงคบกับแก้ว...ไม่จริงใช่ปะ” ผมหันกลับไปพยักหน้าให้ไอ้แชมป์ด้วยสีหน้าเรียบๆ
“อย่าเข้าใจว่ากูรักผู้หญิงคนนั้นนะ เค้าอยากเล่นเกมกับกู กูจะเล่นเกมนี้กับเค้าให้จบ และกูต้องเป็นฝ่ายชนะ” แชมป์รีบพุ่งมายืนมองหน้าผมทันที
“มึงจะทำอะไรของมึง” น้ำเสียงแชมป์จริงจังมาก
“กูจะทำในสิ่งที่ทุกคนสมควรได้รับ”แขมป์รีบจับไหล่ผมแน่นๆ มองผมด้วยสาตาจริงจัง
“อย่านะเว้ย กูรู้นะ มึงกำลังคิดอะไร มึงกำลังทำให้ทุกอย่างแย่ลงมากกว่า” ผมถอนหายใจช้าๆ แต่ยาวอย่างหนักแน่น
“กูเสียทุกอย่างไปแล้ว มึงคิดว่ากูควรอยู่อย่างพ่อพระ ไม่คิดเอาคืนเลยเหรอ มันสายไปแล้ว กูไม่สนด้วย ใครจะเจ็บ ใครจะเป็นอะไร ถ้าพวกมันทุกตัวที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ไม่เจ็บยิ่งกว่าที่กูเป็น กูไม่หยุดแน่นอน” แชมป์ดูจะโกรธในสิ่งที่ผมคิด
“เรื่องนี้ยังมีทางแก้ให้ดีได้ โดยที่มึงไม่จำเป็นต้องทำอะไรแบบนี้ หยุดเถอะ กูขอร้อง ในฐานะเพื่อนมึง หยุดได้ไหม” ผมแกะมือไอ้แชมป์ออก
“ขอโทษด้วย กูหยุดไม่ได้แล้ว ทุกอย่าง ต้องเป็นตามเกม และเกมนี้กูต้องชนะ” ผมเดินจากแชมป์ไป ทิ้งแชมป์ไว้ที่ดาดฟ้าตึกตรงนั้น
ผมปิดประตูดาดฟ้า แล้วหัวเราะเบาๆ อยู่คนเดียวตลอดการเดินลงบันได มันเป็นเสียงหัวเราะที่ผมรู้สึกพร้อม...ผมพร้อมแล้วที่จะเล่นเกมนี้กับทุกคนที่ทำลายชีวิตผม และเกมนี้ต้องจบลงด้วยชัยชนะของผม
นั่นคือ...พวกมันทุกตัว ต้องย่อยยับยิ่งกว่าที่ผมเป็นตอนนี้
………………..
เดทแรกของผมกับแก้วก็มาถึง เรานัดกันร้านคิตตี้ที่ Siam Square 1 ก่อนเจอกัน ผมแวะล้างหน้าให้ใส ติดน้ำหอมที่กลิ่นสบายๆ อย่าง CK กลิ่น Revael มาฉีดก่อนเจอแก้ว และที่สำคัญ ผมเตรียมของขวัญเดทแรกให้เธอด้วย รับรองว่าแก้วจะชอบแน่นอน
“เข้ามาได้เลยครับ ผมนั่งรอโต๊ะที่มีคิตตี้ตัวใหญ่ใกล้ๆ” แน่นอน ผมต้องการโต๊ะที่ดีที่สุดของร้าน แก้วในชุดฟอร์มของโรงเรียนนานาชาติ เธอสวยจนทำเอานิสิตมหาลัยผู้หญิงต้องเหลียวมามอง
“วันนี้แก้วดูสวยเป็นพิเศษนะครับ” จริงๆ ชุดนักเรียนที่เธอใส่ ดูดีมากเลยแหละ ผมเอานิ้วดันจมูกแว่นให้กระชับหนึ่งที พร้อมรอยยิ้มแบบที่ผมใช้ละลายผู้หญิงได้ทุกคน รวมถึงแก้วเช่นกัน
“ไม่หรอก บิ๊กก็ชมเกินไป” เค้กที่พึ่งผ่านริมฝีปากแก้วไปนั้น ทำให้ผมรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ช่างน่ารักสมกับที่ผู้ชายหลายคนติดใจเธอ
“แก้วครับ งานโรงเรียนเราอีกสองอาทิตย์ เราอยากให้แก้วไปด้วย” แก้วพยักหน้าตกลง นั้นแปลว่า ตลอดห้าปีที่ผมเริ่มควงหญิงเป็น ผมมีหญิงไปงานโรงเรียนกับงานบอลได้ทุกรอบแบบไม่เสียสถิติละ
เวลาผ่านไปสักครู่ เค้กกับเครื่องดื่มของผมกับแก้วหมดลง บรรยากาศยามเย็นก็เริ่มเข้ามา ผมแอบถ่ายรูปแก้วตอนเผลอไว้เยอะอยู่ จนเจ้าตัวคงสังเกตและจะคว้ามือถือผม
“ถ่ายไรอะ” ผมทำเป็นไม่รู้เรื่อง รีบเก็บมือถือทันที
“เอามาดูเลยๆๆ” แก้วคงอยากดูว่าผมถ่ายอะไร แก้วพยายามจะเอื้อมตัวมาดึงมือถือผม แต่ผมก็ทำเป็นไม่รู้เรื่อง
“ม่ายห้ายๆๆๆ” แก้วทำหน้างอนแบบน่ารักๆ ผมเลยยอมละ แต่ไม่ได้ส่งมือถือให้แก้วนะ ผมลุกขึ้นไปหาแก้ว แล้วมีของจะให้
ผมสวมจี้เพชรทรงหยดน้ำให้แก้ว ผมสวมช้าๆ ค่อยๆ วางเส้นของสร้อยลงไปบนคอของแก้ว ก่อนจะกลัดจี้ให้ล็อคเรียบร้อย
“ชอบไหมครับ” ผมกระซิบข้างหู
“ขอบคุณนะ สวยมากเลยแหละ” ผมดีใจที่แก้วชอบนะครับ ผมหยิบมือถือมา Selfie กับแก้ว ก่อนจะลง Instagram ตัวเองว่า
“เดทแรกกับสร้อยคล้องใจของเราสองคน” หลังจากที่ผมลงภาพใน IG เสร็จ ผมคิดว่า ถึงเวลาแล้วที่ผมจะบอกแก้วว่า
“เป็นแฟนกันนะ” แก้วไม่ตอบ แต่ยิ้มที่เธอมีตอนนี้ ดูอิ่มเอมความสุขอย่างยิ่ง
ความรักของเราทั้งคู่ ได้เปิดฉากอย่างเป็นทางการแล้ว สมใจใครบางคนที่อยากให้มันเป็นจริงซะที
………………..
ในเมื่อผมเปิดฉากความรักออกสื่อแล้ว ถ้าจะให้มันถึงที่สุด คนที่ผมควรจัดการรายต่อไป ก็ต้องได้รับรู้ไว้แบบชัดๆ นั่นคือตั้ม...เพื่อนรักที่ผมรักมันมาก ของรักของมัน ผมจะดูแลให้อย่างดี สามวันหลังจากเดทแรกผมกับแก้ว ผมเลยให้แก้วนัดตั้มออกมา เพื่อประกาศความรักของผมอย่างเป็นทางการ
“คุยกันไปก่อนนะ ถ้าไม่โอเค เดี๋ยวบิ๊กจะออกมาจัดการให้” แก้วเป็นคนบอกเองว่า จะพูดให้ตั้มเลิกยุ่ง เลิกตอแยซะที เพราะแก้วเองก็แอบรำคาญไม่แพ้กัน
“ถ้าเกิดอะไรขึ้น ช่วยเราด้วยนะ” ผมบีบมือแก้วเบาๆ
“ไม่มีปัญหาครับ แก้วทำเพื่อบิ๊กขนาดนี้แล้ว” มือของผมลูบเส้นผมนิ่มๆ ของเธอช้าๆ เพื่อส่งความมั่นใจว่าทุกอย่างจะเรียบร้อยแน่นอน
ตั้มมาถึงตามเวลานัด ผมอยู่ในตำแหน่งที่ตั้มจะไม่เห็นผม แต่ผมพอจะได้ยินทั้งคู่คุยกันอย่างชัดเจน ผมดีใจที่สีหน้าเพื่อนผมดูจะมีความหวัง คิดว่าการที่แก้วเรียกมาคุย คงจะมีเรื่องอะไรดีๆ ใช่ไหม มันดีกับมึงแน่นอนตั้ม กูเชื่ออย่างนั้นนะ
“สั่งอะไรก่อนไหมตั้ม” แก้วยื่นเมนูให้ไอ้ตั้ม
“สั่งให้ตั้มซิครับ แฟนตั้มรู้ใจตั้มดีเสมอ” แก้วยัดเมนูใส่มือไอ้ตั้มเรียบร้อย
“เราก็ไม่แน่ใจว่าตั้มจะทานอะไร แต่วันนี้เรามีเรื่องจะคุยกับตั้มแหละ” ตั้มวางเมนูลง
“เราอยากฟังเธอพูด เราเองก็มีคำถามมากมายเต็มไปหมดเหมือนกัน” ผมเห็นตั้มในสภาพนี้แล้ว สะใจอย่างบอกไม่ถูก
“แก้ว...เรายังเป็นแฟนกันใช่ไหม” สีหน้าตั้มตอนนี้ มันเป็นอะไรที่ผมแทบจะหยุดยิ้มอย่างสะใจไม่ได้เลย
แก้วทิ้งช่วงคำถามนี้สักครู่ ก่อนจะดูดน้ำแล้วตอบแบบไม่ลังเลว่า
“เราไม่ได้ชอบตั้ม แต่ก็ขอบคุณที่ตั้มรักเรานะ” สีหน้าขมจนกลืนไม่ลงของเพื่อนรักผมเนี่ย โคตรดูดีอย่างบอกไม่ถูกเลย
“เพราะไอ้บิ๊กใช่ไหม” แก้วไม่ตอบอะไร ไม่มีสีหน้าหนักใจจากผู้หญิงที่ต้องการผมคนนี้เลย
“บิ๊กไม่เกี่ยวอะไรเลย ทุกอย่าง แก้วตัดสินใจเองทั้งนั้น ตั้มต่างหากที่คิดไปเองทั้งหมด” สะใจวะ...เห็นเพื่อนตัวเองโดนฟ้าผ่ากลางร้านแบบนี้
“ขอร้อง...แก้วไม่รู้เหรอว่าเรารักแก้วแค่ไหน” บีบน้ำตาทำไมตั้ม ผู้หญิงมึงเค้าไม่เอามึง เพื่อนกูแมร่งน้ำเน่าจริงๆ
“เรา...ขอโทษด้วย” ผมรักแฟนผมจริงๆ ตีหน้าตายได้เป๊ะอย่างที่ผมคิดจริงๆ แฟนผมลุกขึ้นจะเดินออกไปจากร้าน ตั้มลุกขึ้นยืนจับข้อมือรั้งไว้แน่นมาก
“จะให้เราทำอะไร เรายอมแล้ว อย่าไปจากเราได้ไหม” ดีมาก สะบัดได้แรงจริงๆ เพื่อนคนเก่งผมหมดทางแบบนี้ คงได้เวลาออกโรงแล้ว
ผมเดินออกไปกอดเอวแก้วเอาไว้ ตั้มดูจะตะลึงอยู่สักครู่ ผมประทับริมฝีปากที่กระหม่อมของรักของหวงผมชิ้นล่าสุดนี้ รอยยิ้มที่ผมมีให้ตั้มตอนนี้ ผม...โคตร...สะ...ใจ
“กูว่ามึงควรฟังที่แก้วบอกนะ ว่าเค้าไม่ได้ชอบมึง พูดไป ย้ำไป มันไม่ใช่คน แต่มันเหมือน...” ผมพยายามทำเป็นคิดไม่ออก
“แก้วครับ สัตว์อะไรที่ไถนาได้อะครับ” ผมหาคนรับมุขตอกลิ่มใส่เพื่อนรักอยู่
“ควายใช่ไหมบิ๊ก” ผมชี้นิ้วท่าเดียวกับคุณปัญญา รายการแฟนพันธุ์แท้ให้แฟนผม
“ถูกต้องนะครับๆๆ” รอยยิ้มอย่างผู้ชนะของผม ทำให้ตั้มยืนโกรธตรงนั้น
“บิ๊ก...ทำไม...มึงทำกับกูแบบนี้” ถามอะไรครับเพื่อน เมื่อมึงอยากได้คำตอบ กูจะตอบให้ ผมขยับหน้าไปตอบข้างหูมันใกล้ๆ ว่า
“มึงเป็นคนบังคับให้กูแย่งของมึงเอง ลืมไปแล้วเหรอ กูก็เลยทำจริงอย่างที่มึงอยากให้กูทำไง” หรือไม่จริง ที่มึงกล่าวหากู โน่น นี่ และเรื่องกูไปประจานว่ากูชั่วแค่ไหน
“มึงมันเลว...เอาไม่เลือก” ตั้มด่าผมด้วยน้ำเสียงที่แน่นที่สุด กลั้นมากที่สุด ผมก็ตอบได้แค่
“มึงตัดสินกูเลวแล้ว กูแค่ทำในสิ่งที่มึงตัดสินให้กูไง กูเลวพอยัง...” สิ้นคำของผม ตั้มง้างหมัดต่อย แต่ผมมือไวกว่า ตอนนี้ตั้มถูกผมบีบคอเอาไว้อยู่
“กูว่ามึงควรเลิกมโนได้แล้วนะ หลายเรื่องแล้ว กูเซ็งมาก ที่มีเพื่อนโง่ๆ อย่างมึง ถ้าคิดไม่ออกว่ามึงควรทำไรต่อ กูแนะนำให้ไปทำนาปีสักรอบแล้วกัน ช่วงนี้หน้าฝนแล้วด้วย เหมาะมาก” ผมเหวี่ยงตั้มลงพื้น ก่อนจะกระฉับแขนที่แก้วควงผมอยู่ให้ชิดขึ้น
“ไปกันเถอะ เราหิวแล้วครับ” ผมวางค่าเครื่องดื่มของแก้วไว้ที่โต๊ะ ก่อนที่เราทั้งคู่จะเดินออกไปโดยไม่สนใจตั้มที่นอนไอเพราะขาดอากาศไปครู่ใหญ่
กูเลวพอไหม...ไอ้เพื่อนรัก
………………..
สองอาทิตย์กว่าแล้วเหรอ...มันเหมือนจะนาน แต่ก็ไม่นานเลย ผมพยายามอยู่คนเดียวให้ได้ ผมต้องมีสมาธิกับสิ่งที่ผมทำอยู่ ไม่ว่าจะเรื่องเรียน จะสอบกลางภาคแล้ว ไหนจะรอบชิงแชมป์ระดับประเทศอีก ผมไม่มีเวลาจะมาคิดเรื่องของบิ๊กหรอก ผมรู้สึกไม่ชินนิดหน่อย ที่ตอนนี้ ผมไม่สามารถยิ้มให้กับใครได้เต็มที่ แต่ทุกอย่างที่ผมทำอยู่ ต้องไม่เป็นตัวถ่วงใครเช่นกัน
“ให้เราไปค้างห้องแทนด้วยไหม” ไบรท์ถามผมขณะที่เราเดินออกจากโรงเรียนไปสยาม ผมส่ายหน้าไม่เป็นไร
“แชมป์หายงอนยังเถอะ” ไบรท์คิดอยู่สักครู่ แบบนี้คงยังไม่หายงอนชัวร์
“ก็ยังบ่นว่าเราไม่รักแชมป์อยู่ดีนั่นแหละ” ไบรท์เกาหัวเหมือนคนคิดไม่ออกจะแก้ปัญหายังไง
“ไบรท์นั่นแหละ ทำให้แชมป์น้อยใจ แล้วขานั้นยิ่งคิดมากอยู่ด้วย” ไบรท์ได้แต่ทำหน้าแหยๆ
“อารมณ์มันพาไปอะ เราก็หวงแทนนี่” ผมเข้าใจไบรท์นะ
“แต่รักแชมป์ใช่มะละ” ไบรท์พยักหน้า ก่อนจะหยิบมือถือโทรหาแชมป์
“เดี๋ยวเราไปหาแชมป์ที่พารากอนละ กลับดีๆ นะ” ผมกับไบรท์แยกกันตรงหน้ามิลค์พลัส สยามสแควร์
เดินไป Siam Square 1 จะไปขึ้นรถไฟฟ้า ผมเห็นคู่นักเรียนกางเกงน้ำเงินกำลังจูงมือกัน ขยี้หัวกัน น่ารักดีนะ...ผมคิดอีกแล้ว...คิดถึงบิ๊กอย่างบอกไม่ถูก พอเถอะ อย่าไปคิดถึงเลย ผมรีบเดินออกมาตรงนั้น แล้วผมก็ไม่ได้ดู เดินชนคนล้มไปเต็มๆ
“ขอโทษครับ” คนที่ผมเดินชนเป็นผู้หญิง เธอล้มหงายหลัง ถุงช็อปปิ้งหล่นกระจายอยู่ ผมรีบพยุงเธอขึ้นมา และเก็บของให้ แต่พอผมมองหน้าผู้หญิงคนนี้แล้ว ทำไมผมคุ้นจัง จนกระทั้ง....
“เป็นไรเปล่าครับ” เสียงที่ผมจำได้อย่างดี บิ๊ก...ระดับสายตาผมเห็นบิ๊กกำลังเดินมาพร้อมแก้วเครื่องดื่มสองแก้ว
“ไม่เป็นไรคะ แก้วก็ไม่ได้มองเหมือนกัน” รอยยิ้มของผู้หญิงคนนี้ ทำให้ผมคิดถึงภาพที่เห็นบิ๊กนอนกับเธอ ผมรีบไปดีกว่า
“ขอโทษด้วยครับ” ผมรีบเดินออกไปจากตรงนั้น แต่ผมก็ได้ยินเสียงบิ๊กพูดกับผู้หญิงคนนั้นว่า
“เดี๋ยวคืนนี้เราไปต่อกันที่ห้องของเรานะครับ เหนื่อยมากเลยอะ” ผมไม่รู้ว่าบิ๊กจะตั้งใจพูดให้ผมได้ยินทำไม ผมไม่อยากรับรู้
ผมวิ่งหนีไปจากตรงนั้น ไกลพอที่จะหยุดลงสักแห่งที่คนไม่น่าสังเกต ผมร้องไห้อีกแล้ว...ทำไมเรื่องพวกนี้ต้องเกิดกับผมด้วย ผมเคยไปทำเวร ทำกรรมกับใครเหรอ...
มันคงเป็นคำสาปที่ผมต้องรับไว้ เมื่อผมรักใคร คนที่ผมรัก ต้องจบลงแบบนี้ทุกคนใช่ไหม...
………………..
ที่ห้องพักอพาร์ทเม้นท์แห่งหนึ่งย่านพระรามสาม ผมเปิดห้องนี้ไว้หลังจากที่คบกับแก้วอย่างเป็นทางการได้สองอาทิตย์ จะว่าเป็นรังรักของเราสองคนก็ว่าได้ ห้องนี้เป็นห้องแต่งเสร็จ ทั้งเฟอร์นิเจอร์ เครื่องใช้ไฟฟ้า เมื่อผู้หญิงคนนี้อยากได้ผมเป็นแฟน ผมก็ควรใช้สิทธิแฟนให้คุ้มหน่อย ซึ่งแก้วก็เอาใจผมได้ดีทีเดียว
“ฮือๆๆ เอาอีกๆ” แก้วกำลังร้องขณะที่มือทั้งสองของเธอกอดร่างที่คร่อมไว้ ไม่มีคำตอบอะไรจากร่างที่อยู่ข้างบน นอกจากเดินหน้าลุยต่อไป
แก้วเป็นผู้หญิงที่จัดว่าตอบสนองได้ดีมาก เผ็ดร้อนกว่าผู้หญิงหลายคนที่ผมเคยสัมผัสมา ทุกจังหวะที่ปฎิบัติด้วย เปี่ยมด้วยตัณหาของการพาไปให้ถึงเป้าหมาย และเป้าหมายที่ผมพาไปถึง แก้วก็ดูจะพอใจมากเป็นที่สุดเช่นกัน
“ชอบไหมครับ” ผมนอนอยู่ข้างๆ ในขณะที่แก้วดูจะเหนื่อยกับสลึมสลืออยู่
“ที่สุด ลุกไปอาบน้ำไม่ไหวเลย” ผมพลิกตัวมาดูแก้ว ที่ตอนนี้ผมเผ้ากระจายเต็มหมอน เนื้อตัวที่ขาวอมแดงบอกถึงความร้อนกับกิจกรรมที่พึ่งผ่านไป
“นอนให้สบายนะครับ เดี๋ยวเช้าแล้วปลุกนะ” ผมกระซิบข้างๆ หู ก่อนที่ผมจะนอนรอให้แก้วหลับไป
ผมอาบน้ำล้างตัวอยู่นาน ถึงตอนนี้จะเกือบเที่ยงคืน และพรุ่งนี้ยังเป็นวันเรียน แต่ผมก็ยังไม่อยากนอนเท่าไหร่ ผมมองตัวเองในกระจกแล้วเกิดคำถามมากมายที่ตอบไม่ได้ มันนานแค่ไหนผมไม่แน่ใจ แต่พอผมออกมาจากห้องน้ำ ผมแต่งตัวออกไปจากห้อง ดูให้แน่ใจว่าแก้วหลับสนิทแล้วจริงๆ แล้วผมก็ขับน้องถ่านออกไป
ผมจอดน้องถ่านที่ซอยเปลี่ยวแห่งนึง เปิดไฟหน้าไว้ ดับเครื่อง คร่อมรถเอาไว้ รอคนที่ผมนัดไว้ตอนออกจากห้องมาหา และตรงตามเวลา คนที่ผมนัดก็มาถึงด้วยมอไซค์ Honda MSX ก่อนจะจอดข้างๆ ผม ทั้งผมและคู่สนทนาต่างเปิดแค่กระจกหมวกกันน็อคไว้
“ทำได้ดีมาก ของที่มึงหามา ใช้ได้เลย” ผมยื่นซองน้ำตาลให้คนที่ผมนัดไว้ ผู้นัดหมายรับซองไปดูเสร็จก็ไหว้ผมอีกที
“ขอบคุณครับพี่บิ๊ก ตอนแรกผมก็ไม่แน่ใจว่าจะใช้ได้ผลเปล่า แต่ดูจากสภาพแล้ว ถือว่าโอเคใช่ไหมครับ” ผมยกนิ้วโป้งให้เป็นคำตอบ
“ยังไม่ต้องเพิ่มปริมาณนะ เกิดเหยื่อเป็นไรไป มันจะสบายเกินไป” ผมย้ำให้ชัด ในขณะที่คนที่ผมนัดไว้ พยักหน้ารับทราบ
“อย่าลืมเก็บของที่ต้องใช้ให้ครบ งานนี้เสร็จเมื่อไหร่ ค่าจ้างเต็มทั้งหมด มึงได้ไปตั้งตัวสมใจแน่นอน” คนที่ผมนัดไว้ยกมือไหว้ผมท่วมหัว
“ขอบคุณพี่บิ๊กมากครับ งานดี สบาย แถมฟินแบบนี้ ผมยินดีเลยครับ” ผมไม่ตอบอะไร นอกจากปิดกระจกหมวก สตาร์ทเครื่อง แล้วขับจากตรงนั้นไป
ผมคุมเกมในแบบที่ผมต้องการได้อีกขั้นแล้ว...
**********
บทที่ 44 จะได้เจอความร้ายของบิ๊กที่มากขึ้นอีกขั้น พร้อมกับการการคุมเกม+ตีจุดอ่อนแก้วจนอยู่ในกำมือเรียบร้อย จากนั้น บทที่ 45 จะเป็นการเชือดปิดเกมอย่างเป็นทางการ แล้ว 46 จะเฉลยสิ่งที่เกิดขึ้นตั้งแต่บทที่ 43-45 ให้ฟังครับ
บทที่ 44 เจอกันวันศุกร์ดึกๆ นะครับ (ต้องไปทำงานที่หัวหิน ถ้าเน็ตเป็นใจ จะลงให้คืนวันพฤหัสหลังเที่ยงคืนไปครับ)
ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^
หัวข้อ: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ (END) : Special Chapter "30" (Part 2 // หน้า 36)++ (อ่าน 327805 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก