สวัสดีนะคะพี่น้อง...
แหะๆ ย่องเข้ามาแบบสำนึกผิดที่หายไปเป็นชาติๆ 
หลายคนตามไปทวงกันที่เฟสบุคตลอดๆ แหะๆ แต่ นังคนแต่งก็ยังคงยุ่งกับงานตัวเอง
เค้าขอโทษค๊าบบบบบ _/\_ 
วันนี้ได้เลิกมาต่อแบบมึนๆ แล้วค่ะ หลังจากงานหฤโหดผ่านไป มีช่วงเวลาได้หายใจสักอาทิตย์นึง
จะรีบลงน้องพายต่อให้นะคะ รออีกนิดนะ...
ใครลืมไปแล้ว ย้อนตอนเก่าไปอ่านก่อนนะคะ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23404.660
ขอบคุณทุกๆ คนอ่านเสมอเลยค่ะ ทุกๆ เม้นท์ด้วย ดีใจและมีกำลังใจทุกครั้งที่ได้อ่านเม้นท์ของทุกคนค่ะ
ปล. คำผิดจะกลับมาแก้ให้นะคะ แอบเอาเวลางานมาลงด้วย อิอิ+++++++++++++++++++++
ตอนที่ 8
“ไฮ…มอร์นิ่ง” เสียงหวานๆ เอ่ยทักเป็นภาษาอังกฤษที่ดังขึ้นด้านหลัง ทำเอาผมแทบสำลักกาแฟ… ความจริงเดินลงมาตอกย้ำกับผมแบบตัวเป็นๆ ใช่ครับ… วิเวียน นางแบบที่เพิ่งจะถ่ายปกให้กับนิตยสารของผม และอีกฐานะคือแฟนเก่า ของน้องเมียผม
“เอ่อ…มอร์นิ่ง กาแฟไหม?” ผมเอ่ยทักตอบตามมารยาท ตอนนี้เธอเดินมานั่งร่วมโต๊ะอาหารกับผม โดยไม่ต้องเรียนเชิญ เช้านี้เหลือผมอยู่คนเดียวที่ยังนั่งละเลียดกาแฟและหนังสือพิมพ์บันเทิงอยู่ ไอ้รินมันก็ออกไปทำงานแต่เช้าเหมือนเคย
“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวรอทานพร้อมรัน รอให้รันมาทำออมเล็ทให้ รันทำอร่อยมากๆ” คู่ต่อสู้มาเย้ยหยันด้วยคำพูด ต้องนิ่งไว้ไอ้ภพ มึงจะมาเต้นตามคำพูดลอยๆ ของยัยอิตาเลี่ยนนี่ไม่ได้ ก็แค่เคยทำออมเล็ทให้กินทุกเช้า ตื่นขึ้นมาพร้อมกัน มีมอร์นิ่งคิสนิดหน่อย ก่อนจะไปยืนแปรงฟันคู่กันหน้ากระจก เผลอๆ จะขัดหลัง หรือสระผมให้กันในห้องน้ำ แล้วมานั่งผลัดกันเช็ดผม อ๊ากกกกกกกกกกก กูเครียดแล้วนะโว้ยยยยยย
“งั้นผมขอตัวก่อนนะ” ผมวางแก้วกาแฟลงก่อนจะพับหนังสือพิมพ์เก็บ แล้วลุกขึ้นขอตัวออกไปจากบรรยากาศชวนอกแตกนี่ซะก่อน แต่ยังไม่ทันจะพ้นประตูหน้าบ้าน เสียงใสๆ ของใครบางคนก็ดังทักขึ้น
“อ้าวพี่ภพ วันนี้พี่ภพรีบเหรอฮะ รันขอวิ่งเข้าไปหยิบขนมปังก่อนแป๊บนึงได้ไหมฮะ เดี๋ยวรันรีบตามไปที่รถ” ยังไม่ทันที่ผมจะตอบรับหรือปฏิเสธอะไรออกไป คนน่ารักที่วันนี้ก็แต่งตัวน่ารักเตรียมพร้อมจะออกข้างนอก ก็วิ่งปรู๊ดไปทางห้องครัว ผมเลยได้แต่ยืนนิ่งอย่างลังเล จะหนีไปตอนนี้ หรือจะรอ แต่ผมก็เป็นผู้ใหญ่พอที่จะไม่ทำตัวงอนไร้เหตุผลแล้วหนีไปก่อน ก็เลยได้แต่ยืนรอ…
ผ่านไปสัก 15 นาที ก็เห็นคนตัวเล็กที่วันนี้ใส่เสื้อโปโลสีเหลืองมะนาวติดกระดุมถึงคอเหมือนเคย นุ่งทับกางเกงผ้าสีน้ำตาลเข้มพอดีตัวพับขา พร้อมสะพายกระเป๋าหนังใบเดิม เดินนำหน้านางแบบสาวที่ตอนนี้อยู่ในชุดเสื้อกร้ามสีขาวกับกางเกงยีนขาเดฟสีเข้มเอวสูง แสดงว่าที่หายไปถึงสิบห้านาที เพราะมัวแต่รอวิเวียนขึ้นไปเปลี่ยนชุดสินะ
“พี่ภพครับ ขอวิเวียนติดรถไปด้วยนะฮะ เธอจะไปชอปปิ้งน่ะครับ” แล้วผมจะทำอะไรได้ นอกจากพยักหน้ารับ และเดินนำทั้งสองคนไปที่รถ
“รัน สรุปพรุ่งนี้เราไปทะเลกันใช่ไหม” ในขณะที่ผมกำลังเสพความเงียบและอึดอัดอยู่ในรถ วิเวียนก็ทำลายสิ่งเหล่านี้เสีย ด้วยประโยคที่ทำให้ผมต้องหันไปตั้งสมาธิรอฟังต่อ
“ก็ถ้าวันนี้เราจองตั๋วเครื่องบินได้ ก็ได้ไปนั่นแหละ แต่ที่พักไม่มีปัญหา” สงสัยจะลงไปภูเก็ตกัน เพราะบ้านเมียผมเขามีธุรกิจโรงแรมห้าดาวอยู่ที่นั่น
“ไปภูเก็ตกันเหรอ” ปากไวเท่าความคิด ผมดันหลุดถามออกไปซะงั้น โว้ยยย เสียฟอร์มเลยกู
“ฮะ… แต่กลับมาทันทำงานวันจันทร์แน่นอนครับ ส่วนงานที่พี่ภพมอบหมายให้ทำ รันก็จะพกไปทำด้วยอยู่แล้วครับ ไม่ต้องห่วงนะฮะ” ผมยังไม่ได้ทันจะพูดอะไรเลย นี่ผมเป็นคนยังไงในสายตาของรันเหรอฮะ ผมเป็นเพียงแค่เจ้านาย ที่ต้องถามไถ่เพราะกลัวงานตัวเองจะไม่เสร็จรึไงกัน ผมถามก็เพียงเพราะผมอยากรู้ความเคลื่อนไหวของเค้าเท่านั้น
“พี่ยังไม่ทันจะทวงเลยรัน พี่ไม่ได้จะว่าอะไรเลย ถ้าจะกลับมาไม่ทันพี่ก็ไม่มีสิทธิ์ว่าอะไรทั้งนั้น รันไม่ใช่พนักงานประจำ และจริงๆ แล้วก็ไม่จำเป็นต้องเข้าออฟฟิศด้วยซ้ำ ถ้าวันจันทร์ หรืออังคาร หรือจะทั้งอาทิตย์รันจะไม่มาทำงาน พี่ก็ไม่ได้ว่าอะไร ไม่สิ พี่ก็ไม่มีสิทธิ์ไปว่าอะไร ส่วนงานของพี่ที่รันกำลังทำอยู่ พี่จะบอกรันว่า ก่อนที่พี่จะมอบหมายงานอะไรให้ใครทำ พี่ก็จะเล็งเห็นแล้วว่าเขาเหมาะสม มีความสามารถ และมีความรับผิดชอบพอต่องานนั้นๆ ซึ่งรันมีครบทุกอย่าง โดยที่พี่ไม่ต้องกังวลอะไรอีก เพราะฉะนั้น รันก็ไม่ต้องกังวลไปหรอก ไปเที่ยวให้สนุกเถอะ”
อะไรก็ไม่รู้ ทำให้อยู่ดีๆ ผมก็พูดประโยคยาวๆ เชิงประชดประชันนี้ออกไป ผมพูดจบก็ไม่แม้แต่จะหันหน้าไปมองคนที่นั่งคู่กันมาในรถ และไม่แม้แต่จะเอ่ยอะไรออกมาอีก ผมจดจ่ออยู่กับทางข้างหน้า เงียบไปสักพัก วิเวียนก็กระซิบถามคนข้างๆ ผมเบาๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น ซึ่งต่อให้เธอกระซิบยังไง ผมก็ยังคงได้ยินอยู่ดี และอาจจะด้วยเพราะผมเลือกที่จะพูดมันออกมาด้วยภาษาไทย นางแบบสาวเธอเลยไม่เข้าใจสิ่งที่ผมสื่อออกไปนัก แต่ก็คงจะพอจับน้ำเสียง และสีหน้าของผมได้ เธอถึงเลือกเอ่ยถามรันว่าเกิดอะไรขึ้น
“ไม่มีอะไรหรอกวีวี่ เราแค่คุยเรื่องงานกันน่ะ” นี่คือสิ่งที่รันตอบแฟนสาวของเขาไป
ใช่สินะ ระหว่างเรามันก็มีแค่เรื่องงานเท่านั้น แล้วผมจะไปหวังอะไร เพราะมันไม่เคยเกิดอะไรระหว่างเราให้หวังด้วยซ้ำ ที่ผ่านมาทุกอย่างมันเกิดขึ้นเพราะความต้องการ ความอยากได้จากผมทั้งนั้น ผมคิดเองเออเองว่าแค่เด็กผู้ชายคนเดียว ระดับความกะล่อน และประสบการณ์โชคโชนอย่างผม ยังไงก็เอาอยู่ แต่มันไม่ใช่ ผมคิดอะไรตื้นๆ และง่ายเกินไป…
สุดท้ายก็ต้องกลับมาตะโกนด่าตัวเองดังๆ ในใจว่า เฮ้ย!!!! ไอ้เหี้ยภพ เด็กผู้ชายคนนี้เค้ามีศักดิ์เป็นน้องของเมียมึงนะ ต่อให้มึงกับไอ้รินไม่ได้มีสัมพันธ์ฉันท์ชู้สาวต่อกันก็ตาม แต่น้องมันจะรู้ซะที่ไหนกัน แล้วถ้าเกิดมึงกับน้องรันมีอะไรเกินเลยกันจริงๆ น้องมันจะไม่รู้สึกว่าตัวเองแย่งสามีพี่สาวหรือไง มึงนี่มันมักง่าย และเลวจริงๆ ว่ะไอ้ภพ… พอแล้ว พอเถอะ!!! มันจบแล้วจริงๆ ตื่นจากความฝันที่มึงคิดว่าเป็นเรื่องสนุกของมึงได้แล้วไอ้ภพ…
…………………….
…………………….
“พี่ภพโกรธรันเหรอฮะ” หลังจากที่วิเวียนขอตัวแยกไปชอปปิ้งและมีงานถ่ายแฟชั่นต่อในตอนเย็น ก็เหลือเพียงแค่ผมกับรันในห้องทำงานห้องเดิม ผมยังคงนั่งทำงานต่อไปเงียบๆ วันนี้ผมไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมาแอบมองรันด้วยซ้ำ ในเมื่อด่าตัวเองไปแล้ว และตัดสินใจแล้วว่าจะตัดใจ ผมก็ไม่ควรซื้อเวลาร่ำไรกับตัวเอง แต่สุดท้าย เมื่อผมเดินถอยหลัง คนที่กลับก้าวล้ำเข้ามาหาผม กลายเป็นรันซะเอง
“โกรธ? โกรธอะไรครับ มีเหตุผลอะไรที่พี่จะต้องไปโกรธรัน” ผมเลือกที่จะตอบคำถามน้องด้วยคำถาม ซึ่งวรันก็ได้แต่ยืนจ้องตาผมอย่างไม่เข้าใจ น้องเม้มปากน้องๆ เป็นกริยายามเผลอที่เค้าชอบทำเวลาเครียด ซึ่งผมแอบมองเห็นอยู่บ่อยๆ
“ก็พี่ภพไม่พูดกับรัน ไม่แม้แต่จะมองหน้ารันด้วยซ้ำ ปกติพี่จะต้อง… เออ ช่างมันเหอะ ถ้าไม่มีอะไรก็ดีแล้วครับ แต่ถ้าพี่ไม่พอใจอะไรรัน พี่พอรันได้ตรงๆ รันไม่ชอบให้ใครมาคิดเองเออเองเรื่องของรัน” น้องพูดด้วยน้ำเสียงติดจะกรุ่นๆ อยู่สักหน่อย เหมือนน้องจะหลุดปากอะไรออกมา แต่ก็ยั้งเอาไว้ เหมือนจะรู้ว่าตัวเองเกือบพลาด เลยรีบจบบทสนทนา และเลือกที่จะหันหลังแล้วเดินหนี
“ปกติอะไร… รันยังพูดไม่จบ และพี่ยังไม่เคลียร์ รันจะมาหันหลังแล้วเดินหนีพี่แบบนี้ไม่ได้นะ” ผมเผลอขึ้นเสียง เพราะผมไม่ค่อยชอบคนที่พูดยังไม่ทันจบก็หันหลังให้แล้วเดินหนีไปดื้อๆ แบบนี้
“รันพูดจบแล้ว ก็ในเมื่อพี่ภพบอกว่าไม่ได้โกรธ ซึ่งนั่นเป็นคำตอบที่รันถามออกไป รันได้รับคำตอบแล้ว รันก็จบ พี่ภพยังจะต้องการให้รันอธิบายอะไรอีก” นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้เห็นรันแสดงอารมณ์มากกว่าปกติ แม้จะเป็นอารมณ์โกรธก็ตาม
“พี่ไม่รู้ รันต่างหากที่รู้ พี่ไม่รู้อะไรทั้งนั้น แต่รันจะมาพูดเหมือนรันรู้อะไร แล้วก็มาปัดทิ้งว่าไม่รู้อะไรทั้งสิ้นแบบนี้น่ะเหรอ ไม่คิดว่ามันไม่แฟร์สำหรับพี่บ้างเหรอ”
“รันรู้อะไร? รันก็ไม่รู้อะไรทั้งนั้น พี่ต่างหากไม่ใช่หรือไง ที่รู้อะไร รันจะต้องเป็นคนถามคำถามนี้กับพี่มากกว่า ว่าพี่ภพมีอะไรจะบอกรันไหม?” ผมตกใจ ถึงขั้นหัวใจเต้นรัว เร็วอย่างคนสันหลังหวะ ผมร้อนตัวกับคำพูดของรัน ‘พี่ภพมีอะไรจะบอกรันไหม’ รันพูดเหมือนรู้อะไร รู้อะไรไม่สำคัญเท่าน้องรู้แค่ไหน น้องรู้ว่าผมชอบน้อง หรือว่าน้องรู้ว่าผมเป็นเกย์ หรือจริงๆ แล้วน้องอาจจะรู้ทุกอย่าง?
“รันอยากรู้อะไรล่ะ?” ผมทำใจดีสู้เสือย้อนถามน้องกลับไป สองตาก็พยายามจ้องตรงๆ ไปที่ตากลมตรงหน้า
“ทุกเรื่อง… ที่พี่ควรจะบอก” น้องรันเน้นย้ำทุกคำอย่างหนักแน่น
“ทุกเรื่องที่พี่ควรจะบอก? พี่ว่าพี่ก็ไม่มีอะไรที่ปิดบังรันนะ เรื่องงานพี่ก็บอกรันทุกเรื่องที่รันควรจะเรียนรู้ ส่วนเรื่องส่วนตัว รันก็คงจะรู้จากรินมาบ้าง หรือถ้ารันไม่รู้ พี่ว่าเรื่องส่วนตัวพี่คงจะไม่มีอะไรน่าสนใจสำหรับรันหรอก…”
“ก็ได้ครับ… ถ้าพี่ภพคิดว่ามันไม่มีอะไร และไม่มีอะไรจะพูด ก็ไม่ต้องพูด และในเมื่อพี่บอกว่าเรื่องของพี่ไม่มีอะไรน่าสนใจ รันก็คงจะไม่สนใจ…อีกต่อไป… วันนี้รันนัดวีวี่ไว้ตอนเย็น รันขอตัวก่อนเลยแล้วกันนะครับ รันขอไปหาที่นั่งทำงานแล้วรอวีวี่ข้างนอกแล้วกัน สวัสดีครับ”
และยังไม่ทันที่ผมจะได้ไหวตัวตื่นจากความ ‘อึ้ง’ และ ‘งง’ วรันก็หันไปโกยของทุกอย่างใส่กระเป๋า พร้อมกับหันมายกมือไหว้ลาอีกครั้ง แล้วหันหลังเปิดประตูออกไป โดยที่ผมแทบจะรับไหว้ไม่ทันด้วยซ้ำ
ผมค่อยๆ ถอยตัวเองกลับไปยังตำแหน่งประจำหลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่ ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ อย่างหมดอาลัยตายอยาก… มันควรจะเป็นแบบนี้แหละนะ อย่าได้ล้ำเส้นกันและกันไปมากกว่านี้เลย ทุกอย่างมันผิดเพี้ยนมาตั้งแต่ต้นแล้ว จริงๆ มันไม่ควรจะคิดและหวังอะไรเลยด้วยซ้ำ หัดรับความพ่ายแพ้ และโดนปฏิเสธซะบ้างนะมึงไอ้ภพ…
คืนนี้ผมออกไปดื่มนิดหน่อยกับเพื่อน ก่อนจะกลับบ้านโดยที่ไม่มีแม้แต่ใครสักคนมาบำบัดความต้องการทางกายเหมือนแต่ก่อน กลับถึงบ้านก็เจอไอ้รินนั่งดูโทรทัศน์อยู่ด้านล่าง ผมเพียงแค่หันไปพยักหน้าทักทายมันเท่านั้น ก่อนที่จะเดินขึ้นห้องไปอาบน้ำล้างความล้าออกจากตัว
“วันนี้กลับเร็วนะมึง” นี่คือคำพูดติดปากของไอ้ริน หากวันไหนที่ผมกลับถึงบ้านก่อนเที่ยงคืน…
“จะนอนแล้วเหรอมึง” ผมไม่ได้ตอบคำถามแรก แต่กลับเลือกที่จะถามมันกลับ เพราะตอนนี้ไอ้รินมันขึ้นมานั่งอยู่บนอาร์มแชร์ในห้องนอนแล้ว
“ยังหรอก แต่มานั่งรอคุยกับมึงน่ะ” ผมเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย ร้อยวันพันปีไม่เคยนั่งรอคุยกับกู วันนี้เกิดอะไรขึ้น หรือว่าจะเรื่องน้องรัน ผมเลยรีบเดินไปแต่งตัวด้วยชุดประจำเวลานอน ก่อนจะมานั่งขัดสมาธิบนเตียง หันหน้าเข้าหาภรรยาตัวเองที่เอนกายเอกขเนกปล่อยตัวฝังจมไปกับอาร์มแชร์ตัวโต สภาพร่างกายดูสบาย แต่สีหน้ามันไม่ได้ไปด้วยกันเลยสักนิด
“เป็นอะไรรึเปล่าวะ หน้าแกดูเครียดๆ นะ งานมีปัญหาอะไรรึเปล่า” ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนเดียวที่ต้องดูแลโรงแรมใหญ่ๆ กว่าสิบๆ แห่ง บางครั้งแค่เก่ง และฉลาดอย่างเดียวคงไม่พอ แต่อย่างไอ้รินผมว่ามันแกร่ง และกล้าเกินกว่าผู้ชายบางคนซะอีก
“ไม่ใช่เรื่องงานหรอก… เรื่องน้องหนูน่ะ วันนี้ทะเลาะกันมานิดหน่อย… แต่เคลียร์แล้วล่ะ ปัญหาเดิมๆ น้องหนูก็ยังคงเป็นน้องหนู ขี้เกรงใจ และขี้กังวล… วันนี้กูจับได้ว่าน้องหนูแอบทำขนมส่งร้านเบเกอรี่ ทั้งๆ ที่กูบอกแล้วว่าไม่ต้องทำอะไร อยากได้อะไรเพิ่มเติมกูจะซื้อให้เอง… แต่น้องหนูให้เหตุผลว่ายังไงรู้ไหม น้องหนูบอกกูว่า น้องหนูแค่อยากหาอาชีพเสริม เพราะชีวิตคนเราไม่แน่นอน วันใดวันหนึ่งที่เขาไม่มีกูแล้ว เขาจะได้อยู่ได้ด้วยตัวเอง… ทำไมวะภพ ทำไมเค้าถึงได้คิดว่าสักวันกูจะต้องทิ้งเค้าไป กูมันไม่น่าเชื่อถือขนาดนั้นเลยเหรอ แล้วไอ้โรคหวังดีอยากให้กูไม่ลำบากเนี่ย ก็ไม่หายสักที เค้าชอบคิดเสมอว่า การที่กูกับเค้าคบกัน มันทำให้กูลำบาก… ทำไมวะ ทำไมไม่เชื่อใจกู”
“มึงก็ต้องมองในมุมของน้องหนูด้วย เพราะเค้ารักมึงมาก การที่คนเราอยากเห็นคนที่เรารักสบาย มีความสุข และได้สิ่งที่ดีที่สุดมันไม่ใช่เรื่องผิดหรอกนะไอ้ริน แล้วอีกอย่างกูว่าน้องหนูเองก็คงกลัวฝังใจมาจากครั้งที่แล้วด้วย… มึง หรือคนบนโลกนี้ ใครๆ ก็ล้วนรู้ว่าความลับไม่มีในโลก ถ้าแม่กับพ่อมึงรู้ ประวัติศาสตร์มันก็คงจะไม่ผิดเพี้ยนไปจากเดิมสักเท่าไหร่หรอกกูว่า…”
เฮ้ออออ อันนี้พูดเผื่อเรื่องของตัวเองด้วยเหมือนกันครับ ความลับไม่มีในโลก เรื่องของผมกับไอ้ริน สักวันคงจะต้องมีคนรู้ แต่เราเลือกที่จะดำเนินชีวิตอยู่บนความสุขได้ โดยไม่ต้องเอาความลับมาเป็นตัวบงการให้ชีวิตเราทุกข์ขนัด แต่ก็ต้องเตรียมตัวเตรียมใจรับผลแห่งความจริงในอนาคตที่จะเกิดขึ้นเมื่อไหร่ก็ไม่มีใครรู้ให้ได้
“เฮ้อออออ… ช่างเหอะ ตอนนี้โอเคแล้วล่ะ กูแค่เครียดๆ ที่เรื่องนี้ ปัญหานี้ มักเป็นประเด็นที่ทำให้เราทะเลาะกันอยู่เสมอ…”
“อืม มึงโอเคก็ดีแล้ว กูว่ามึงใจเย็นๆ สักหน่อย บางทีเวลามึงโมโห มึงชอบใจร้อน กูล่ะกลัวใจมึงจริงๆ” ไอ้รินมันเป็นพวกปากว่ามือถึง ใจร้อนยิ่งกว่าไฟเวลามันโมโห ก็เดือดแบบใครก็เข้าหน้าไม่ติด ลูกน้องหลายๆ คนกลัวคุณรินกันเป็นแถว
“เออ เดี๋ยวนี้ก็ใจเย็นขึ้นแล้วล่ะ… อ่อ เดี๋ยวพรุ่งนี้กูต้องบินไปฝรั่งเศสนะ ไปอาทิตย์นึง ถ้ามึงจะไม่กลับบ้านมึงถอดปลั๊กไฟทุกอย่างออกด้วยนะ”
“กูคงอยู่บ้านนั่นแหละ…” ขี้เกียจออกไปแรดไหนแล้วครับ ยังนอยด์ๆ ตัวเองอยู่
“เออ งั้นก็หาอะไรกินก่อนกลับแล้วกันนะ ไม่ต้องทำกับข้าว รันมันก็ไปภูเก็ต แล้วกลับมามันก็คงกลับไปนอนบ้านใหญ่น่ะ” หืมมมมม… นี่บทจะไปก็ไปกันง่ายๆ แบบนี้เลยน่ะเหรอ แสดงว่าคงจะโกรธผมจริง ก็ดีแล้วล่ะ อยู่ห่างกันอะไรๆ มันก็จะได้ดีขึ้น
“อืม…” ผมไม่รู้จะตอบอะไรดีไปกว่ารับคำ
“มึงเป็นอะไรรึเปล่าภพ… มึงมีอะไรอยากพูด อยากบอกกูไหม” มาเหมือนกันทั้งพี่ทั้งน้องเลยเว้ย กูไม่มีอะไรจะพูดกับพวกมึงแล้วโว้ย!!!
“ไม่ได้เป็น แล้วก็ไม่มีอะไรจะพูด กูง่วงแล้ว นอนเหอะมึง” ผมลุกขึ้นแล้วค่อยๆ คลานเข้าไปสอดตัวใต้ผ้าห่ม แสดงกริยาอาการว่า กูจะนอนแล้ว ให้ไอ้รินมันเลิกจุดประเด็นตัวผม
“ตามใจมึง… ถ้าคิดว่าอยากจะพูดเมื่อไหร่ มึงก็อย่าลืมแล้วกัน กูเป็นเพื่อนรักมึง กูไม่มีวันตัดขาดจากมึงได้ อย่ากลัวที่จะพูดกับกู แล้วอย่าคิดว่ากูจะช่วยอะไรมึงไม่ได้ ถ้ามึงมีปัญหา หรือมีเรื่องอะไรก็ตาม ไม่ว่ามึงจะเป็นยังไง จะผิด จะชั่วมาจากไหนมึงจำไว้แล้วกัน กูเป็นเพื่อนมึง”
ไอ้รินพูดแค่นั้น และผมก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาอีก เราต่างคนต่างจมอยู่กับความคิดของตัวเองท่ามกลางความมืด ผมรู้ว่ามันเองก็ยังคงนอนไม่หลับ ผมเองก็หลับไม่ลงเช่นกัน คำพูดของไอ้ริน ผมไม่รู้ว่ามันต้องการจะสื่ออะไร ทำไมพี่น้องบ้านนี้ชอบพูดอะไรเข้าใจยากกับผม แต่สิ่งหนึ่งที่ทั้งสองคนมีเหมือนกันก็คือ คำพูดที่ดูเหมือนจะรู้อะไรๆ ในตัวผม…
ผมไม่รู้ว่าไอ้รินรู้อะไร แต่ไอ้รินมันเป็นคนฉลาด มันอาจจะพอระแคะระคายเรื่องที่ผมแอบชอบน้องชายมันก็ได้ แต่ให้เมื่อทุกอย่างผมตัดสินใจไปแล้วว่าจะจบ ผมก็ไม่ควรไปรื้อฟื้นหาอะไรขึ้นมาอีก ปล่อยให้มันไปแบบนี้นั่นแหละดีแล้ว
+++++++++++++++++++++++++
+ อิพี่สามภพจะตัดใจสะแล้ว น้องรันก็ยังคงเป็นน้องรัน อ่านยากอยู่เหมือนเดิม เด็กคนนี้คิดอะไรอยู่ล่ะเนี่ย
+ ตอนนี้ถ้าอ่านแล้วรู้สึกติดๆ ขัดๆ ต้องขออภัยนะคะ ไม่ได้มาต่อนาน อาจจะ ติดๆ ดับๆ ไม่สมูทเท่าไหร่ T^T
+ เหมือนเดิมจ้า แวะแอดไปพูดคุยทักทายกันได้ที่ Facebook นะคะ แต่แอดไปแล้วรบกวนทักทายกันสักนิดนะคะ บางคนแอดมาแล้วเงียบหายไปเลย www.facebook.com/mercy จ้า
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
