Special Moment : สงกรานต์เนื่องในวาระดิถีวันปีใหม่ไทย บุคลากรของห้องฉุกเฉินจึงใช้โอกาสนี้รดน้ำดำหัวขอพรผู้อาวุโสในหน่วยงาน
และถึงจะไม่อยากแต่ด้วยอายุอานามที่ไม่น้อยกับตำแหน่งอาจารย์ที่พ่วงมาตอนนี้จึงทำให้ปาวัสม์ถูกน้องๆ แพทย์ประจำบ้านและนักศึกษาแพทย์เรียนเชิญ…
ไม่สิ! ถ้าจะพูดให้ถูกคืออัญเชิญมากกว่าเพราะเจ้าพวกตัวดีจับแขนขาเขาคนละข้างแล้วดันหลังไปนั่งที่เก้าอี้โดยไม่พูดอะไรสักคำเสร็จแล้วก็เอากะละมังที่ใช้สำหรับเช็ดตัวคนไข้มาวางแล้วต่อแถวรดน้ำ โดยอาวุธที่แต่ละคนใช้ก็สุดแสนจะสร้างสรรค์ทั้งแก้วน้ำ แก้วใส่ยา ที่เด็ดสุดเห็นจะเป็นกระบอกฉีดยาขนาด 50cc ที่ใส่น้ำเต็มแม๊กซ์ ฉีดแรงสะใจจนเขาชักไม่แน่ใจว่าเจ้าพวกนี้จะมารดน้ำขอพรหรือจะมาแก้แค้นส่วนตัวกันแน่
“ขอให้ปีใหม่นี้พี่ปืนล้างอาถรรพ์ยุ่งเป็นอีเพิ้งเซิ้งยันเช้าสำเร็จนะครับ”
“มีแฟนสักทีนะพี่”
“พี่ครับ คำอวยพรไม่ต้องขอAชัดๆ บนหัวกระดาษคำตอบก็พอครับ”
แหม… แต่ละคน น่ารักซะไม่มี
นุชนันท์กับวิทยายืนจับกลุ่มกันหัวเราะอยู่ห่างๆ ไม่รู้จะหัวเราะอะไรกันนักหนา โธ่! แล้วเปียกแบบนี้จะกลับบ้านยังไงล่ะเนี่ย
คิดยังไม่ทันจบดี ร่างโปร่งในชุดสูทเต็มยศสีน้ำตาลเข้มขนเกือบดำรับกับสีผมก็เดินผ่านหน้าประตูเข้ามา
ภาวัฒน์ไม่ลืมแวะส่งขนมพยาบาลที่เคาน์เตอร์เหมือนที่ทำเป็นประจำทุกครั้งที่มา จนบางทีปาวัสม์ก็แอบคิดเหมือนกันว่านี่คนรักของเขาหรือแฟนของใครกันแน่
“ของฝากครับพี่มิลค์คนสวย”
“ขอบใจจ๊ะน้องพลุ” ชโลธรยิ้มหวานพร้อมทั้งรับถุงใส่ขนมไทยที่มีทั้งบัวลอยไข่หวาน แกงบวดฟักทองและกล้วยบวดชีซึ่งยังอุ่นๆ ดูน่ากิน
“ผมเข้าไปหาหมอปืนได้ไหมครับ จะไปรบกวนหรือเปล่า”
“ไม่กวนหรอกจ๊ะ เข้าไปเลยเขากำลังรดน้ำกันอยู่”
“รดน้ำ?” ภาวัฒน์ทวนคำ
“วันนี้วันสงกรานต์ไงพวกน้องหมอเขาก็เลยแห่ไปรดน้ำขอพรกัน นี่พี่เลยพลอยได้อานิสงค์แอบไปปะแป้งหมอปืนมาด้วย ผู้ชายอะไรไม่รู้แก้มนิ๊มนิ่ม แต่แหม คิวงี้ยาวชะมัดนี่ขนาดทำกันเล่นๆ นะแต่ไม่รู้คนมาจากไหนตรึมเลย หมอปืนนี่เนื้อหอมจริงๆ”
“อ้อ” ภาวัฒน์ส่งเสียงในลำคอ “ไม่ได้การล่ะเห็นทีผมต้องรีบไปต่อคิวบ้างแล้วสิ”
ปาวัสม์หันมาสบตาพอดีและพยักหน้าให้เข้าไป
แต่ภาวัฒน์ยังยืนรีรออยู่อีกนิดให้คนซาลงจนคนสุดท้ายผละจากไปจึงเดินไปหา
ร่างสูงในเสื้อกาวน์สีขาวเปียกชุ่มตั้งแต่ไหล่ไปจนถึงชายเสื้อซึ่งส่งกลิ่นหอมน้ำอบอ่อนๆ และแทบไม่มีผิวเนื้อส่วนไหนที่โผล่พ้นขอบผ้าจะไม่เปื้อนดินสอพองและมีกลีบดอกไม้อย่างมะลิหรือดาวเรืองติด
“ขำอะไรฮึ” ปาวัสม์ถามคนหน้าเป็นที่เอาแต่ยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“เปล่า” ทำเสียงสูงพร้อมกับเอื้อมมือไปหยิบกลีบดอกมะลิที่ติดอยู่ตรงข้างแก้มออก “ขอผมรดน้ำหมอปืนมั่งสิ”
“มาๆ เปียกมาถึงขั้นนี้แล้วจะทำอะไรก็รีบทำ” ปาวัสม์ว่าพร้อมทั้งมือเรียกนุชนันท์กับวิทยา “พวกนายด้วย แล้วก็เลิกยิ้มแบบนั้นได้แล้ว มันน่ากลัว”
ได้ยินดังนั้นเพื่อนรักทั้งสองก็หันมายิ้มให้กันพร้อมกับหยิบอุปกรณ์ใส่น้ำของตนที่แอบไว้ด้านหลังขึ้นมาก่อนจะเดินเข้ามาหา
“นายพูดเองนะปืน” นุชนันท์เหยียดยิ้มกว้างได้พอๆ กับแก้วใส่น้ำแข็งใบใหญ่ในมือ
“นี่ฉันอุตส่าห์เอาไปแช่เย็นรอไว้เลยนะเนี่ย” ในมือของวิทยาคือกระบอกฉีดยาแช่เย็นแต่น้ำเสียงของหนุ่มหน้าตี๋นั้นดูจะเย็นกว่าหลายองศา
“เฮ้ย!” ปาวัสม์ร้องเสียงหลง “ใจเย็น ไม่เอาเว้ย!”
“อะไร นายบอกว่าได้นะปืน” วิทยาว่า
ปาวัสม์ทำท่าจะลุกหนี นุชนันท์จึงร้องขึ้น “จับเขาไว้พลุ”
“พลุ!” ปาวัสม์หันไปทำเสียงดุ
ภาวัฒน์เหลือบมองคุณหมอหนุ่มที่มีสถานะเป็นแฟนสลับกับพยาบาลสาวร่างอวบ โดยไม่รอช้าเขารีบกระโดดล็อกตัวปาวัสม์จากทางด้านหลังกดให้นั่งลงไปบนเก้าอี้ทันที
“จัดการเลยครับพี่อุ้ม”
“พลุ! ไม่เอา ปล่อยน่า นี่ฉันโกรธแล้วนะ”
“ไม่ครับผมไม่ปล่อย” ภาวัฒน์บอกแล้วโอบรอบไหล่ใช้น้ำหนักตัวกดไว้ ก่อนจะเลื่อนมือไปจับมืออีกฝ่ายประกบกันแล้ววางบนขอบกะละมัง
“เตรียมใจแล้วใช่ไหม” นุชนันท์กระหยิ่มยิ้มย่อง
“โอ๊ย! มันเย็นนะเว้ย พวกแกอย่าให้ฉันเอาคืนนะ เฮ้ย!” ปาวัสม์ร้องเสียงหลงเมื่อน้ำเย็นจัดและก้อนน้ำแข็งไหลผ่านคอเสื้อลงไปตามหน้าและแผ่นหลัง ส่งผ่านความยะเยือกแสนจั๊กจี้ไปตามทางที่มันเคลื่อนผ่าน “อุ้ม! จิว! เฮ้ย! ไม่รักฉันก็เกรงใจน้องๆ ที่มันดูอยู่บ้าง”
เจ้าหน้าที่ทั้งห้องฉุกเฉินพากันหัวเราะครืน
“พอๆ ไม่แกล้งแล้วก็ได้” นุชนันท์บอกเมื่อน้ำแข็งหมดจนก้อนสุดท้าย
“แหม แค่นี้ทำร้องเป็นเด็กอนุบาล” วิทยาว่า
แล้วทั้งสองก็เดินจากไปพร้อมกับเสียงหัวเราะร่วน
“ไอ้พวกนี้นี่ทำวัฒนธรรมดีๆ เขาเสียหมด” ปาวัสม์บ่นอุบ แล้วจึงหันไปหาคนหน้าเป็นที่ยิ้มเผล่อยู่บนหัวไหล่ “กลับไปเตรียมโดนลงโทษเลยนะ”
“ได้ครับ” ภาวัฒน์รับคำเสียงใส “แต่ที่แน่ๆ หมอปืนยังติดเรื่องที่จะให้ผมรดน้ำอยู่นะ”
“เอ้า! จะทำก็รีบทำอย่ามัวแต่ลีลา” เพราะมัวแต่บ่นเขาจึงไม่ทันสังเกตรอยยิ้มอย่างมีเลศนัยน์
ทั้งที่ยังโอบอยู่ด้านหลัง ภาวัฒน์ใช้ปลายนิ้วแตะแป้งดินสอพองที่ยังติดก้นขันจิ้มลงกลางหน้าผากปาวัสม์และทั้งที่ประกบมือค้างไว้ เขาวักน้ำในกะละมังรดทั้งมือของเขาและปาวัสม์พร้อมๆ กัน
“อยู่กับผมไปนานๆ นะครับพี่ปืน” กระซิบเบาๆ ข้างหูที่จะได้ยินกันแค่สองคน
ปาวัสม์ไม่ว่าอะไรเพียงแค่บีบมือที่กุมไว้แรงๆ ครั้งหนึ่ง
รอยยิ้มกว้างอย่างเอ็นดูคลี่เต็มเรียวปาก นานๆ ทีภาวัฒน์มีช่วงเวลาที่ดูสงบเสงี่ยมและขี้อ้อนแบบนี้บ้าง และเขาก็เกือบจะวางแผนหาอะไรตอบแทนหวานๆ คืนนี้ หากปาวัสม์ไม่บังเอิญเห็นรอยยิ้มมีพิรุธกับเสียงหัวเราะคิกคักจากน้องๆ หมอและพยาบาลที่เคาน์เตอร์ ซึ่งเขาก็ได้แต่เก็บความสงสัยนั้นไว้จนกระทั่งเดินมาขึ้นรถแล้วมองไปที่กระจกมองหลังเห็นรอยเปื้อนแป้ง 3 จุดที่กึ่งกลางหน้าผาก
และทำไมไม่รู้มันถึงดูคลับคล้ายคลับครากับงานมงคลที่ไม่ใช่วันปีใหม่ไทยยังไงชอบกล
ปาวัสม์เหลือบมองคนข้างตัวที่ทำเป็นนั่งมองออกไปนอกหน้าต่างไม่รู้ไม่ชี้
“พลุ”
“อะไรครับ”
“เนียนนะเราน่ะ”
“อะไรครับที่เนียน” ภาวัฒน์ถามกลับ “แก้มเหรอ?” พร้อมทั้งทำแก้มป่องยื่นหน้าเข้ามาใกล้
ปาวัสม์ใช้มือดันหัวกลมๆ นั่นออกไปให้พ้นทางก่อนจะสตาร์ทรถ “นั่นน่ะสิ ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าอะไรที่เนียน”
พูดจบก็ขับรถออกไป เห็นทีคืนนี้คงไม่หวานซะแล้ว ก็เป็นคืนส่งตัวนี่นา และก็ต้องขอบคุณนุชนันท์กับวิทยาเพราะเขารู้แล้วว่าจะลงโทษจอมแสบคนนี้ยังไงดี
ช่วยไม่ได้นะที่อากาศมันร้อน คงต้องหาอะไรเย็นๆ มาดับซะหน่อย
************************************************
สุขสันต์วันปีใหม่ไทยค่ะ ขอให้สุข สดชื่น สดใส สมหวัง สุขภาพแข็งแรงกันถ้วนหน้าเลยนะคะ
เดินทางกันด้วยความระมัดระวังแล้วกลับมาเจอกันอีกทีหลังสงกรานต์นะคะ
ปล. ขอโทษนะคะที่ตอนนี้มาสั้นไปหน่อย
ปล2. ฝากผลงานเรื่องใหม่ด้วยนะคะ
Text_book
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
