หัวข้อ: #Drama,SM |||||||||| A BOY |||||||||| Special ==When I was young [18/7/57] P.26

[jamlovenami]

อ๊ากกกก เศร้าใจ ต้ายกโทษให้พี่จิมด้วยยยย

น่าสงสารต้ากับจิมอ่่ะ

 อดีตก็ปล่อยให้เป็นอดีตนั่นก็คงจะถูก แต่ปัจจุบันก็ขอให้เดินหน้าต่อไป อย่าอยู่กับมัน

จนปล่อยให้มันย้อนกลับมาทำร้ายตัวเราเอง จนในที่สุด 'อดีต' ก็จะกลายเป็นส่วนหนึ่งหรือทั้งหมดของ 'ปัจจุบัน'และ

'อนาคต'

[SiLent_GRean]

สงสารจิมอ่ะ ฮือออออออ 

[mellowshroom]

ในที่สุดวันที่จิมกลัวก็มาถึงจนได้ มาแบบไม่ทันตั้งตัว 

จิมจะทำไงต่อไป สงสารทั้งสองคนเลย อย่าเพิ่งมีอะไรเกิดขึ้นมาอีกเลย

ยังไม่พร้อม ไม่อยากให้จิมกับต้าน่าสงสารไปมากกว่านี้แล้ว

 

[Rein_Force]

อยากให้ดีกัน 

[milkshake✰]

เพิ่งเข้ามาอ่าน โหยเราพลาดได้ยังไงเนี่ย T T'
พลาดมาเป็นปี จริงๆ ก็เห็นเรื่องนี้นะคะ
แต่อ่านจากชื่อเรื่องนึกว่าแนวโชตะค่อน แบบโคตรพ่อโคตรแม่โชตะเลยข้าม
แต่นี่มัน ฮือออออ
ชอบอ่ะ
ชอบพี่จิม

แต่จากที่อ่านมาแอบสับสนพี่เซมมากเล็กน้อยถึงปานกลาง
พี่เซมชอบดิวหรือคะ? หรือพี่เซมชอบจิม?
หรือเราเข้าใจผิดไปเอง
ส่วนน้องต้าตอนเด็กนี่ดื้อมาก แต่น่ารักดี
พี่จิมสู้ๆ นะ น้องเริ่มหวั่นไหวนิดๆ แล้ว
ดูแลน้องให้ดีๆ นะคะ

เอาใจช่วยนะคนแต่ง
อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว อิอิ

[diduek]

ฮืออออออ ต้าจำได้แล้ว ดราม่ามากกกก สงสารจิมอ่ะะะ

[aimjungna]

อยากให้น้องต้าจำได้ไวไวจัง
เป็นกำลังใจให้นะคะสู้ ๆ *0*

[atcharayee]

ต้าจำได้แล้ว ต้าจำได้แล้ว ต้าจำได้แล้ว มันเศร้าเกิน สงสารจิมอ่า 

[iammz]

น้องต้าจำได้แร้ววว >.<

[drasil]

เชดโด้ จบค้างสุดๆเลยค่า
มาต่อเร็วๆน้า

[freesia]

เศร้าไปแล้ว

[mro]

คิดถึงงงงเรื่องนี้ฮืออออ รอฉันรอเธออยู่ ~

[minimonmon]

สงสารทั้งคู่ ไม่อยากให้ต้าไปจากพี่จิมอ่ะ

แต่ความรู้สึกต้ามันก็ต้องใช้เวลา จิมก็ต้องเข้าใจน้องด้วยนะ

ตอนนี้ก็ต้องให้จิมพิสูจน์ตัวเองให้น้องเห็น

เอาใจช่วยคู่รัก(ในอนาคต)ล่วงหน้า

สุดท้ายขอเป็นกำลังใจใหคนเขียนจ้า

[vk_iupk]

สงสารทั้งคู่เลย
น้องต้าจำตอนที่กลายเป็นเด็ก 9 ขวบ ไม่ได้เลยหรอ น่าสงสารจิมมาก
รอตอนต่อไปค่า

[Chi~Tao ♥]

อ่านจบแล้วเกิดภาวะสูญญากาศ  คิดอะไรไม่ออก สงสารจิม. สงสารต้า  แต่ก็โทษใครไม่ได้
ผิดกันทั้งคู่อ่ะ   แต่ถ้าต้ากับจิมไม่ได้ทำแบบนั้นแต่แรก ทั้งคู่ก้ไม่เจอกันอีก
โอ๊ยยยยยยยยย. มันอธิบายไม่ถูกอ่ะ   น้ำตาจิไหล
 

[Viper_Wa]

ความรู้สึกเหมือนได้ตังค์มาหลายล้าน :katai2-1:แล้วมารู้ทีหลังว่าเป็นแบงค์ปลอมทั้งดุ้นเลย

สงสารอ่าาาาาา

[IöLIKE]

ThankS

[magic-moon]

รอออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ จ้า

[kamenashi]

อ่านตอนแรกแรกเนี่ย ..เจ็บมากค่ะ..ไม่อยากอ่านต่อเลย  มันเป็น SM ที่แรงที่สุดที่เคยอ่านมาเลย
..แต่ไม่รู้ว่าทำไม ..ไม่หยุดอ่าน..ตอนนี้..เข้ามารอทุกวัน..อยากอ่าน..แต่ยังก็ยังเจ็บในใจแปลกๆทุกครั้งที่อ่าน

[atcharayee]

ช่วยด้วย คนเขียนหาย 

[mro]

พี่จิมขอร้องน้องต้าร์  คนอ่านก็ขอร้องคนเขียน อัพพลีสสส

[zaszaq]

 

อัฟหน่อยนะๆๆๆๆๆ 

[Chiffon1030]

ไล่อ่านมาตั้งแต่เมื่อคืน สนุกจนหยุดอ่านไม่ได้จริงๆ
ตอนล่าสุดก็ลุ้นว่าต้าจะใจอ่อนไหม แงๆๆ หวังว่าคนแต่งจะไม่ใจร้ายกับพี่จิมนะ

[pare_140]

โอ้ยยย อ่านเรื่องนี้แล้วหน่วงๆ

สงสารทั้งต้าทั้งจิมเลยอะ

คนแต่งอย่าใจร้ายกับจิมน้ะ ขอให้ต้าใจอ่อนๆ

[NO.666]

กลับมาอ่านอีกรอบ ^^
ยังรออยู่นะคะ

[NNEW33]

ตอนที่ 35 เมิน 70%


เคยเป็นไหมครับ ทั้งที่ตัดสินใจแล้ว แต่ก็ยังลังเลกับทางเลือกนั้น

ผมไม่รู้ว่าผมต้องการอย่างนี้จริงๆหรือเปล่า.. ทำไมทุกย่างก้าวที่เดินถึงได้เชื่องช้า ..ทั้งที่ความจริงผมอยากจะเร่งเดินเร็วๆ ทว่าสองขากลับหนักอึ้งด้วยความรู้สึกหน่วงๆที่ถ่วงอยู่ที่ปลายเท้า ..หูคอยเงี่ยฟังเสียงแปลกปลอมนอกเหนือจากเสียงรองเท้าของตัวเองที่ดังกระทบพื้น จวบจนเมื่อเดินมาหยุดอยู่หน้าลิฟต์ ผมก็ไม่ได้ยินเสียงแปลกปลอมอื่นใด

แม้แต่เสียงเปิดประตู..

ผมยกมือกดปุ่มลูกศรก่อนจะลดลงข้างลำตัว ในอกโหวงรู้สึกกระวนกระวายคล้ายกับทำของสำคัญหลุดมือ

..ของสำคัญ

มือสองข้างที่อยู่ข้างลำตัวเผลอกำเข้าหากัน ไม่ให้มือว่างจนเผลอยื่นมันออกไปไขว่คว้าสิ่งที่หายไป..

ติ๊ง!

เสียงนั้นดึงผมให้กลับเข้าสู่โลกของความเป็นจริง พลันประตูเหล็กบานหนาค่อยๆเลื่อนออกจากกัน

ในกล่องสี่เหลี่ยมนั้นไม่ได้ว่างเปล่าอย่างที่ผมอยากให้เป็น ผมหลุบสายตาลงต่ำหลีกเลี่ยงการมองสบตากับคนที่ยืนอยู่ในนั้นก่อนแล้ว สองเท้าเดินเข้าไปด้านในแล้วย้ายตัวเองไปยืนอยู่หลังปุ่มควบคุม

ประตูลิฟต์เคลื่อนปิดเข้าหากัน ก่อนมันจะค่อยๆพาผมไปสู่ชั้นล่าง

ผมไม่ชอบที่แคบๆอย่างนี้ ..มันทำให้ผมรู้สึกจนตรอก

“น้องครับ”

ริมฝีปากเม้มแน่นเป็นเส้นตรง ขยับกายเบียดผนังมากกว่าเดิมจนแขนสัมผัสได้ถึงความเย็นยะเยือกของมัน

“น้องครับ” เสียงนั้นดังในระยะที่ใกล้กว่าเดิม..

หากเป็นไปได้ ผมอยากจะหายตัวไปจากที่นี่เสียเดี๋ยวนี้ พลันร่างทั้งร่างสะดุ้งสุดตัวเมื่อสัมผัสแปลกปลอมจากมือของชายแปลกหน้ายื่นมาจับไหล่ของผม! ปฏิกิริยาของร่างกายเป็นไปโดยอัตโนมัติ ดวงตาเบิกกว้างพลันเบี่ยงกายหันเผชิญหน้ากับเขา ก้าวถอยหนีจนแผ่นหลังปะทะกับแผงควบคุม

“เอ่อ.. พี่ขอโทษ ไม่เป็นไรนะ?” นัยน์ตาคมของชายแปลกหน้าเต็มไปด้วยคำถาม ก่อนเขาจะชูมือขึ้นเหนือหัวแสดงความบริสุทธิ์ใจพลางก้าวถอยหลังไปยังอีกฝั่งหนึ่ง

“ไม่เป็นไร ..ผมไม่เป็นอะไร” พึมพำเสียงเบาในลำคอ พร้อมทั้งหมุนกายหันหลังให้เขา เพิ่งถึงชั้น 18…

ผมอยากออกไปจากที่นี่เร็วๆ ..ไม่อยากอยู่ใกล้กับคนแปลกหน้าในกล่องสี่เหลี่ยมแคบๆอย่างนี้ ..อึดอัด

ผมกัดปากตัวเองแน่นจนเริ่มเจ็บขณะที่มือก็กำแน่นจนเล็บจิกฝ่ามือ พลันมือยิ่งกำแน่นมากกว่าเดิมเมื่อได้ยินเสียงขยับตัวและเสียงเสียดสีของเนื้อผ้า ผมแทบกลั้นหายใจเมื่อสัมผัสได้ถึงเงาตะคุ่มและไออุ่นจากร่างกายของมนุษย์

“พี่ไม่รู้หรอกนะว่านายไปเจออะไรมา” เขาหยุดพูดไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดต่อพร้อมกันกับที่ผมรู้สึกได้ถึงสัมผัสจากเขาที่เฉี่ยวแขนผม.. ถึงสัมผัสนั้นจะผะแผ่วแต่ผมกลับผวา ขนลุกชันไปทั้งตัว.. นาทีนั้น ผมกลั้นหายใจและกัดริมฝีปากของตัวเองแน่นจนห้อเลือด

“รับเสื้อนี่ไว้ ..อย่างน้อยมันก็ปกป้องนายจากสายตาของคนภายนอกได้”

สิ้นคำผมก็รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่คลุมไหล่ ก่อนจะอุ่นไปทั้งคอเมื่อเขาใช้แขนเสื้อข้างหนึ่งพาดลำคอให้ ยังไม่ทันที่สมองจะประมวลผลว่าผมควรจะคืนเสื้อหรือควรขอบคุณ เสียงติ๊งของลิฟต์ก็ดังขึ้นพร้อมกับร่างนั้นที่ก้าวเดินออกจากลิฟต์ไปโดยไร้ซึ่งคำลา

เมื่อประตูเหล็กบานหนาปิดบรรจบลงอีกครั้งในนี้ก็เหลือผมเพียงคนเดียว คล้ายกับมีอากาศให้หายใจมากกว่าเดิม ผมเริ่มผ่อนลมหายใจเข้าออกช้าๆ กล้ามเนื้อทุกส่วนของร่างกายผ่อนคลายลงต่างจากเมื่อครู่ที่เกร็งเครียด ผมขยับกายหันหน้าเข้าหาผนังลิฟต์ที่เป็นกระจก ค่อยๆดึงแขนเสื้อที่พาดลำคอออก ไม่นึกแปลกใจที่รอยแดงช้ำจะเด่นชัดขนาดนี้

ผมใช้ปลายนิ้วสัมผัสมันเพียงผะแผ่ว สัมผัสภายนอกไม่เจ็บเท่ากับในใจ ..มันเจ็บแปลบทุกครั้งที่นึกถึงที่มาของรอยนี้

..เขา เปรียบเหมือนสัตว์ป่า

สัตว์ป่าที่ไม่ว่าจะอยู่ในป่าหรืออยู่ในเมือง.. มันก็ไม่ทิ้งสัญชาติญาณของตัวเอง  แม้ว่าเราจะให้อาหารมันทุกวัน มันก็ไม่มีวันเชื่อง จ้องแต่จะหาทางลอบทำร้ายเราทุกนาที

หากผมจะต้องใช้ชีวิตอย่างหวาดระแวง ..แบบนั้น ผมจะมีความสุขจริงๆน่ะเหรอ?

ความเชื่อใจของผมที่มีต่อเขา มันติดลบไปตั้งแต่ที่เขาทำลายคำพูดของตัวเอง..

สายตาผละออกจากปื้นแดงของรอยนิ้วที่สะท้อนในกระจก มองเสื้อคลุมแขนยาวสีดำของใครบางคน ..น้ำใจเพียงเล็กน้อยที่ผมได้รับทำให้มุมปากเผยยิ้มบางๆ ตัดสินใจจับปลายแขนเสื้อที่เพิ่งดึงมันออกกลับมาพาดรอบลำคอของตัวเองอีกครั้ง ความอบอุ่นจากเสื้อสีเข้มไม่เพียงทำให้อุ่นกาย ยังผลให้หัวใจอุ่นซ่านขึ้นมาเล็กน้อย

มนุษย์ทุกคนไม่ได้เลวร้ายเหมือนกันหมด คนดีๆยังมีอีกมาก ผมเพียงแค่ได้รับผลกรรมของการกระทำไม่ยั้งคิด ..ผมได้แต่บอกตัวเองอย่างนั้น บังคับหัวใจของตัวเองไม่ให้ปิดตาย

กล่องสี่เหลี่ยมหยุดนิ่งเมื่อถึงที่หมาย ผมเดินผ่านประตูที่เลื่อนออกจากกันด้วยใจแน่วแน่ ไม่คิดหันกลับมองด้านหลังและไม่ลังเลอีกเป็นครั้งที่สอง

เท้าผ่อนความเร็วลงและกลายเป็นชะงักอยู่กับที่เมื่อสายตาปะทะเข้ากับร่างสมส่วนของผู้ชายคนหนึ่งที่ผมจำมันได้ดี

เบียร์..

ผมไม่อยากให้มันเห็นผมในสภาพนี้.. มือที่วางอยู่ข้างลำตัวกำชายเสื้อแน่น ใบหน้าไร้เลือดหล่อเลี้ยงพลันรีบหันหลังเดินย้อนกลับไปยังทิศทางที่เพิ่งเดินจากมา ทว่าทุกสิ่งกลับไม่เป็นอย่างที่ตั้งใจ ..ผมสะดุ้งเฮือกเมื่อต้นแขนถูกรั้งไว้ก่อนมือปริศนาจะจับร่างผมหมุนไปเผชิญหน้า

“ไอ้ต้า มึงจริงๆด้วย” น้ำเสียงยินดีของอีกฝ่ายทำให้ผมลอบกลืนน้ำลายลงคอ ดวงตาหลุบต่ำก้าวถอยหลังตั้งหลักหนึ่งก้าวพร้อมทั้งใช้อีกมือแกะฝ่ามือของมันออกจนเป็นอิสระ เพราะความหวาดระแวงทำให้ผมยกมือขึ้นคลำบริเวณคอตัวเอง สำรวจว่าเสื้อสีดำที่คลุมทับลำคอไม่ได้เลื่อนหลุดไปไหน

“อ อืม.. ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ” พูดจบก็ให้อยากกัดลิ้นที่คิดบทสนทนาตอบโต้ได้เพียงแค่นั้น

"หืม มึงดูแปลกๆนะไอ้ต้า" มันครางเสียงสูงในลำคอ และด้วยคำพูดของมันที่ว่าผมดูแปลกๆไป ทำให้ผมอดรู้สึกร้อนๆหนาวๆไม่ได้

ผมควรทำตัวอย่างไรให้ไม่ดูแปลกไป ท่าทางตอนปกติผมเป็นยังไง ...

พลันความคิดสะดุดกึกเมื่อสัมผัสจากปลายนิ้วเย็นชืดแตะที่ปลายคางพร้อมทั้งออกแรงดันหน้าผมให้เงยมองสบตา

"เป็นอะไร ใครทำอะไรมึง"

ผมเบิกตากว้างก่อนจะผงะถอยหนี

มันรู้!?

"ต้า ใครทำอะไรมึง บอกกูมา" ท่าทีคุกคามของฝ่ายตรงข้ามทำให้ผมอยากจะเดินหนีเสียเดี๋ยวนั้น

เบียร์เป็นเพื่อนคนแรกนอกเหนือจากเขาคนนั้น

..ผมไม่อยากโกหกมัน แต่ผมก็ไม่พร้อมจะเล่าอะไรให้มันฟัง

ริมฝีปากเม้มแน่นก่อนจะเบือนหน้ามองไปทางอื่น หลีกเลี่ยงการมองสบตา

ได้ยินเสียงถอนหายใจดังมาจากคนตรงหน้า และผมรับรู้ได้เองว่าท่าทีของมันดูอ่อนลง

"มาทำอะไรที่นี่"

การคาดคั้นเอาคำตอบให้ได้นั่นไม่ใช่นิสัยของมัน เพราะงั้นมันจึงเป็นบุคคลอันดับแรกๆเสมอที่ผมอยู่ด้วยแล้วสบายใจ

"มึงล่ะ" เลือกที่จะไม่ตอบแต่คำถามกลับ รู้สึกผ่อนคลายขึ้นมากเมื่อไม่โดนไล่ต้อน

"กะจะมาหาลูกพี่ลูกน้อง มันพักอยู่ที่นี่ แต่ช่างมันเถอะ มึงล่ะจะไปไหน ให้กูไปส่งมั้ย"

ส่ายหน้าปฏิเสธแต่อีกฝ่ายก็ทำหน้าดุใส่ หัวคิ้วมุ่นชนกันเล็กน้อยกับคำพูดเอาแต่ใจของมัน กำลังจะบ่ายเบี่ยงไม่ตอบ แต่เพราะเป็นเพื่อนกันมานาน รู้จักกันมานานมันจึงรู้ทันไม่ยอมให้ผมเฉออกนอกเรื่อง

"จะไปไหน บอกมา"

อาจเพราะสายตาดุๆ หรือเพราะตอนนี้ผมไม่เหลือใครแล้วก็ไม่รู้ ผมจึงเลือกตอบมันไปง่ายๆ

"กลับบ้าน"

"เดี๋ยวกูไปส่ง" พูดพร้อมทั้งโถมตัวเข้าประชิด แขนหนักคล้องคอผมดึงเข้าไปใกล้ก่อนจะเริ่มออกเดิน ผมเดินตามมันโดยไม่ขัดขืน ป่วยการที่จะต่อรองหรือขัดขืน ยิ่งผมต่อต้านมันก็ยิ่งสนุก

"มึงแม่งหายเงียบไปเลย โรงเรียนก็ไม่ไป ถือว่าสอบติดแล้วไงวะ พวกไอ้แบงค์ด่ามึงฉิบหาย โทรไปไม่รับ ปิดเครื่องตลอด โทรไปที่บ้านแม่มึงก็บอกไม่อยู่ นี่กะจะตัดขาดพวกกูแล้วไง?"

คำบ่นยืดยาวของมันไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกไม่ดี กลับกัน ผมค่อยๆคลายยิ้มมุมปากช้าๆ

"ตอนนี้กูก็อยู่ตรงนี้แล้ว มึงยังจะเอาอะไรอีก"

สิ้นคำผมก็รู้สึกมึนหัวทันทีเมื่อมันขยี้หัวผมแรงๆพร้อมทั้งกดหัวผมลงต่ำ!

"ไอ้เชี่ยเบียร์!!" ตวาดแหวอย่างเหลืออด ทว่าอีกคนกลับหัวเราะดังลั่นเดินปลีกตัวหนีวิถีเท้าของผมอย่างรู้ทัน

"เอ้า! ตามมาเร็วๆอย่าให้ช้าครับน้องต้า วิ่งดิวิ่ง" คำพูดกลั้วหัวเราะมาพร้อมกับสีหน้ากวนตีน

อยากจะกระทืบเท้าเร่าๆอยู่ตรงนี้ เจ็บใจกับสายตาล้อเลียน ถึงแม้มันจะไม่พูดออกมา แต่ดวงตาคู่นั้นก็กำลังล้อผมว่าไอ้เตี้ย ไอ้ขาสั้น ขาสั้น!

"อย่าทำหน้าบึ้งอย่างนั้นสิ เร็วๆ มาๆพี่เบียร์หยุดรอ"

"ไอ้เชี่ยเบียร์ ถ้ามึงยังเล่นไม่เลิกกูจะ..."

"จะอะไรหะเตี้ย"

"ไอ้เบียร์!!"

สิ้นคำอีกฝ่ายก็หัวเราะเสียงดังอย่างไม่อายสายตาคนมอง ผมขบเคี้ยวเขี้ยวฟันมองมันอย่างเจ็บแค้น

"จะกลับบ้าน!"

"เสียงดังทำไมเนี่ยมึงนี่" มันแสร้งบ่นด้วยท่าทางระอาเอือมพร้อมทั้งกวาดสายตามองไปรอบบริเวณทำให้ผมมองตาม ก็พบว่า ตอนนี้ทั้งผมและมันกำลังเป็นที่สนใจของสายตาของคนที่พักที่นี่รวมถึงพนักงานที่ล็อบบี้ด้วย

เขม่นมองมันอย่างเอาเรื่อง แต่อีกคนกลับยักไหล่ไม่แคร์ ผมถอนหายใจเดินนำมันออกจากคอนโดแห่งนี้

ทว่าเพียงแค่ก้าวพ้นประตูทางเข้าได้เพียงก้าวเดียวก็ถูกคว้าคอเสื้อจากคนด้านหลัง ผมหันไปมองด้วยสีหน้าบึ้งตึง อารมณ์หงุดหงิดเริ่มปะทุเมื่อมันยังเล่นไม่เลิก

"รู้หรือไงว่ารถกูอยู่ไหน"

ผมนิ่ง สมองปิดสวิตช์ กลืนคำด่าลงคอ

"หึ รออยู่ตรงนี้ ห้ามไปไหน เข้าใจมั้ย"

"เออ" ตอบเสียงห้วน ขัดใจกับการกำชับของมันที่ทำราวกับผมเป็นเด็กสามขวบ พูดจบมันก็เดินห่างออกไปโดยที่ผมมองตามแผ่นหลังนั้น ก่อนจะผละสายตากลับมามองทิวทัศน์ตรงหน้าพลางมือยกขึ้นกระชับเสื้อคลุมสีดำให้ดีกว่าเดิม

อีกไม่กี่นาทีก็จะได้กลับบ้านแล้ว

..ถ้ากลับไปแล้วเจอมัน ผมควรทำหน้าอย่างไร

ถ้ามันไม่อยู่บ้านคงจะดี..

ยืนรอไม่นานก็มีรถสีบลอนด์ทองมาจอดตรงหน้า เพราะจำได้ว่าเป็นรถใครผมจึงเดินขึ้นไปโดยดี

ความจริงแล้วรถคันนี้ไม่ใช่ของไอ้เบียร์มันหรอกครับ แต่ไอ้ห่านี่นิสัยเสียจิ๊กรถพ่อมันมาใช้เรื่อย ขับมาทีก็จะมีตุ๊กตาหน้ารถเป็นน้องดาวโรงเรียนนั่งให้ให้คนอิจฉาเล่น โครตวางท่าอะ ถ้ามันไม่มีผมเป็นเพื่อนคงจะไม่มีใครมาคบกับมันนั่นล่ะครับ เล่นทำตัวเด่นซะขนาดนั้น

"นินทาเชี่ยไรกูในใจ" มันเอ่ยถามขณะที่ม้าเหล็กออกตัวราวกับมียานหยั่งรู้

"เปล๊า"

"ทำเป็นปฏิเสธ คนอย่างมึงคิดอะไรก็ออกทางสีหน้าหมด ปิดกูไม่มิดหรอกสัส"

"หึๆ" หัวเราะแบบมีเลศนัยแทนการโต้ตอบ พูดมากไปจะเข้าตาจน สู้นิ่งๆไว้ดีกว่า

ผมเบนหน้ามองออกนอกหน้าต่าง สายตาโฟกัสที่กระจกข้าง ..ตัวรถเคลื่อนออกห่างจากตึกสูงระฟ้ามากขึ้นทุกที ..และห่างเรื่อยๆจนผมไม่สามารถมองเห็นมันได้

เสียงเพลงสมัยนิยมแทรกเข้ามาในโสตประสาท ผมค่อยๆเอนหลังพิงเบาะหนังช้าๆ ก่อนจะเอียงหัวไปหาคนที่นั่งหลังพวกมาลัยเมื่อเสียงทุ้มพูดขึ้นทำลายบรรยากาศ

"มึงรู้รึยังว่านิกซ์มันจะมาไทย"

"หืม เมื่อไหร่"

"อาทิตย์หน้ามั้ง มึงจะไปรับมันปะวะ"

"ถ้ามึงไป กูก็ไป"

คำตอบรับเป็นเพียงเสียงหัวเราะขึ้นจมูกและรอยยิ้มมุมปาก

นิกซ์เป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่มาเรียนที่ไทยเมื่อปีที่แล้ว ไอ้เบียร์คือโฮสแฟมิลี่ของมัน มีเหรอที่มันจะไม่ไป

แต่ก่อนผมเป็นโรคกลัวคนต่างชาติมากนะ แค่เห็นก็ขอบาย เลี่ยงได้เป็นเลี่ยง แต่เพราะนิกซ์ทำให้ความกลัวนั้นค่อยๆหายไป ไอ้เบียร์ป๊อบในหมู่สาวๆยังไง นิกซ์มันก็ได้รับความนิยมไม่ต่างกัน มันเป็นที่รักของเพื่อนร่วมชั้นและรุ่นน้อง อาจเพราะหนึ่งมันหน้าตาดี สองมันเป็นลิงเผือก สาวๆเลยกรี๊ดมันใหญ่ ผมนี่คะแนนตกฮวบฮาบตั้งแต่มีมันเข้ากลุ่ม

แรกๆผมไม่ชอบขี้หน้ามันเลย คนอะไรกวนตีนฉิบหาย แต่พอมันจะกลับประเทศเท่านั้นล่ะ เศร้าครับ เวลาหนึ่งปีจะว่าเร็วก็เร็ว แต่มันนานพอที่จะสร้างความรู้สึกดีๆ ได้โดยเฉพาะมิตรภาพ

ช่วงสองสามเดือนแรกก็มีเมลล์คุยกัน สไกด์คุยกัน แต่พักหลังมาก็ค่อยๆหายไป แต่ละคนก็ต้องทำหน้าที่ของตัวเอง ผมเองก็ยุ่งๆเรื่องเตรียมสอบจนไม่ได้แตะคอมไปช่วงหนึ่ง

“ถ้ามันมาจะมาอยู่กี่วันวะ” ที่ถามก็ไม่ใช่อะไรหรอกครับ จะได้จัดทริปเที่ยวถูก

“ตลอดไปมั้ง”

“พูดเป็นเล่น” คิ้วขมวดชนกันมองคนพูดที่ไม่ละสายตาออกจากถนนเบื้องหน้า

“ก็พูดเล่นน่ะสิ กูจะไปรู้มันมั้ยล่ะ”

“กวนตีน”

“หึ”

ผมโคตรเกลียดเลยเสียงหัวเราะแบบนี้ สะบัดหน้าหันไปอีกทางมองออกไปนอกหน้าต่างผ่านเส้นทางคุ้นตาก็พาลให้ใจเต้นระทึก และไม่นานเครื่องยนต์ก็ดับลงที่หน้าบ้านที่ผมอยู่มาตั้งแต่จำความได้ ..ถึงบ้านแล้วแต่ผมก็ยังไม่ลง จนเบียร์หันมามองพลางเลิกคิ้วสูง

“ถึงแล้ว” มันพูดในสิ่งที่ผมรู้อยู่แล้ว แต่ผมก็ยังนั่งนิ่ง

“มึงมีปัญหากับที่บ้านเหรอวะ”

“เปล่า!” โพล่งตอบก่อนจะนิ่งเมื่อรู้สึกได้ว่าอาการสวนตอบไปแบบนั้นอาจเป็นพิรุธได้ ผมปลดเบลล์ออกพลุนพลันเปิดประตูรถแล้วพาตัวเองลงไปยืนบนพื้นลาดยาง

ปัง!

ปิดท้ายด้วยการปิดประตูรถเสียงดังโดยไม่ตั้งใจ และแทบจะทันทีที่ไอ้เบียร์ลดกระจกฝั่งที่ผมยืนอยู่ลง สีหน้ามันยุ่งยาก ผมรีบขอโทษขอโพย

“โทษทีว่ะ มันหลุดมือ”

“เออๆ นี่ถ้าไม่เห็นว่ามึงเป็นเพื่อนกูนะ มึงโดนกูเตะตูดแล้ว” ยกกำปั้นขึ้นให้อยู่ในระดับสายตาของคนในรถก่อนนิ้วที่อยู่ตรงกลางจะดีดเด้งขึ้นมากระแทกใส่ตามัน

“แหม่ะ เดี๋ยวนี้ทำเก่ง” มันหัวเราะขึ้นจมูกก่อนจะไล่ผม “เข้าบ้านได้แล้วไป กูจะกลับละ”

“เออ ขอบใจว่ะ”

สิ้นคำมันก็ออกรถวิ่งฉิวผ่านผมไป จวบจนเมื่อเสียงเครื่องยนต์ค่อยๆเบาลงจนไม่ได้ยิน ผมก็ยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่ สายตามองบ้านหลังเล็กตรงหน้าด้วยความรู้สึกหนักอึ้ง

ขาที่กำลังจะก้าวเป็นอันต้องชะงักเมื่อหูแว่วได้ยินเสียงกุกกักคล้ายเสียงเปิดประตู ก่อนประตูบานหนาจะถูกเปิดออกจากคนด้านใน เป็นมันที่เดินออกมา...

เมื่อมันหันมาเห็นผม มันเองก็ชะงักไปครู่ก่อนจะเดินเข้ามาหาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม เป็นผมที่ยืนนิ่ง ร่างทั้งร่างชาวาบราวกับถูกสาดด้วยน้ำเย็นๆ รู้สึกจุกในอกจนมือสั่นเทา

“กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่”

“...” ความเงียบคือคำตอบของคำถามนั้น วิคเตอร์เปิดประตูรั้วดันออกกว้าง เบี่ยงกายหลบเหลือพื้นที่ให้ผมเดินเข้าบ้าน

“เป็นอะไร? เข้ามาในบ้านสิ พ่อกับแม่รออยู่”

ผมจ้องตากับอีกฝ่ายนิ่งๆ มองรอยยิ้มของเขาด้วยความรู้สึกมัวๆที่เกิดในใจ

ทำไมถึงได้ยิ้มระรื่นราวกับไม่เคยมีเรื่องหมางใจกัน ทำไมถึงยังทำเฉยอยู่.. ลืมไปแล้วเหรอ?

เสียงรองเท้าดังลากพื้นเป็นเสียงที่เกิดขึ้นพร้อมกับที่ภาพร่างสูงมีขนาดใหญ่ขึ้นในการมองเห็น ..มันกำลังเดินเข้ามาใกล้

มือขยับยกหนีทันทีเมื่อเห็นว่ามือหนาข้างหนึ่งยื่นมาหมายจะจับแขน

“เมื่อไหร่จะเลิกทำท่าทางแบบนี้สักที” ผมพูดเสียงเรียบสายตาไม่ได้มองสบกับเขาตรงๆ แต่มองไหล่แกร่งแทน

“...”

ผมไม่รู้ว่าวิคเตอร์กำลังรู้สึกแบบไหน กำลังมองผมยังไง ..เพราะผมเลือกที่จะหนีในการปะทะกับเขาตรงๆ

“พี่ทำได้ยังไง ทำเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น.. หลอกทุกคนไปวันๆ หลอกแม้แต่ตัวเอง”

 “...”

“เรื่องทุกอย่าง ผมจำมันได้หมดแล้ว จำได้หมดแล้วว่าพี่เห็นผมเป็นเพียงตัวแทนของคนอื่น” ผมกำมือแน่นม่านตาเบิกกว้างมากกว่าเดิม สกัดกั้นไม่ให้น้ำร้อนไหลออกจากหน่วยตา “พี่ไม่ใช่พี่ชายที่ดีอย่างที่ผมเคยคิดไว้ ..ผมเองก็ไม่ใช่น้องชายที่ดีพอจะยกโทษให้ง่ายๆ”

“พี่ขอโทษ..”

ผมเหยียดยิ้มหยัน เพียงวันเดียวผมก็ได้รับคำขอโทษจากผู้ชายถึงสองคน

ผมมองเมินใบหน้าซีดเผือดและนัยน์ตาหม่นเศร้า ก่อนจะเดินผ่านเขาเข้าไปในบ้าน คล้อยหลังร่างพี่ชายก็ราวกับกำแพงพังทลายลง หยาดน้ำรินไหลออกจากหัวตา ผมรีบใช้นิ้วกดและปาดเช็ดมันออกอย่างรวดเร็วพลางกระพริบตาถี่ ขับไล่หยดน้ำให้ไหลกลับลงไปที่เดิม

เพียงแค่เข้ามาในบ้าน กลิ่นหอมกรุ่นก็ลอยมาเตะจมูก ผมปั้นหน้าฝืนยิ้มเดินอ้อมไปกอดพ่อที่กำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ที่เก้าอี้หัวโต๊ะทานอาหาร

“พ่อ ต้ากลับมาแล้ว..” ปลายเสียงสั่นอย่างห้ามไม่อยู่ สองแขนกระชับโอบรอบคอพ่อแน่นก่อนจะฝังจมูกหอมแก้มกร้านฟอดใหญ่ให้หายคิดถึง มือหนาของพ่อที่กำลังจะเปิดพลิกหน้าหนังสือพิมพ์ชะงักก่อนจะรวบเก็บวางบนโต๊ะ จับมือผมออกดึงให้เดินมาอยู่ด้านหน้าก่อนจะจ้องมองผม

“ว่ายังไงไอ้ลูกหมา จะกลับมาทำไมไม่โทรบอกจะได้ไปรับ แล้วนี่กลับมายังไงหืม” มือหยาบกร้านจับผมไปทั่วทั้งตัวด้วยอารามดีใจ แววตายินดีที่ปิดไม่มิดทำให้ผมตื้นตัน

“เบียร์มาส่ง เพิ่งกลับไปเมื่อกี้” พูดบอกก่อนจะโน้มตัวไปกอดพ่อที่นั่งบนเก้าอี้อีกครั้ง ได้ยินเสียงทุ้มหัวเราะแผ่วเบา

ต่อให้พ่อบ่นว่ารำคาญ บ่นว่าร้อนผมก็ไม่ปล่อยพ่อหรอก

“แล้วเป็นยังไง หายดีแล้วเหรอไง”

“อื้มม หายดีแล้ว ต้าคิดถึงพ่อที่สุดเลยย” พูดจบก็หอมแก้มพ่อแรงๆอีกครั้ง พลันได้ยินเสียงเปิดประตูห้องน้ำและเสียงฝีเท้าเดินย่ำมาทางนี้

“อ้าว กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่”

น้ำเสียงคุ้นหูของผู้หญิงหนึ่งเดียวในบ้านดังขึ้นทำให้ผมจำต้องผละออกจากพ่อแล้วหันไปยกมือไหว้แม่

“เมื่อกี้ครับ เบียร์มาส่ง”

แม่พยักหน้ารับแกนๆก่อนจะเดินไปหยุดหน้าเตาแก๊ส เปิดฝาหมอทำให้กลิ่นหอมของอาหารชัดเจนยิ่งขึ้น ก่อนจะคนไปมาแล้วปิดฝาอีกครั้ง ผมมองแผ่นหลังบอบบางอย่างอดน้อยใจไม่ได้

การที่ผมไม่อยู่บ้านนานๆไม่ทำให้แม่คิดถึงผมบ้างเลยเหรอ

ห้วงความคิดสะดุดลงเมื่อเสียงเลื่อนเก้าอี้ดังขึ้นและผมถูกจับจูงให้นั่งลง ผมมองพ่อที่ทิ้งตัวนั่งลงที่เดิมก่อนจะปั้นหน้ายิ้มแป้น โยนเรื่องน้อยเนื้อต่ำใจนั้นทิ้งไป ทว่าหัวใจก็เจ็บแปลบทุกครั้งเมื่อมองดวงตาหลังกรอบแว่นคู่นั้นของพ่อ

...สาเหตุที่ทำให้แม่รักผมน้อยลง

ผมไม่ได้ตั้งใจ ผมไม่ได้อยากให้เรื่องมันเป็นอย่างนี้

“คิดมากอะไรอยู่หืม” น้ำเสียงอบอุ่นของพ่อที่เอ่ยถามอย่างเอื้ออารีทำให้ผมอุ่นซ่านไปทั้งหัวใจ ผมผละสายตาออกมามองพ่อก่อนจะส่ายหน้าไปมา แต่การโกหกปิดบังสิ่งที่คิดกับคนที่เลี้ยงผมมาตั้งแต่เล็กเป็นไปได้ยาก ..พ่อรู้ว่าผมกำลังคิดอะไร

“ถ้าเป็นเรื่องนั้น ไม่เป็นอะไรแล้ว ไม่ต้องคิดมาก พ่อไม่เป็นไร พ่อกับแม่ไม่เคยโกรธลูก”

แล้วทำไมแม่ถึง...

ผมกัดปากล่างหลุบตาต่ำกลัวพ่อจะล่วงรู้ความคิด ทว่าสัมผัสอบอุ่นจากฝ่ามือนุ่มๆที่กำลังลูบไล้เส้นผมของผมก็ทำให้ผมผงะ พลันเงยหน้ามองคนที่กำลังลูบผมอย่างตกใจ

“เรื่องที่ผ่านไปแล้วก็ให้มันแล้วไปแล้ว เรามาเริ่มต้นกันใหม่นะ แม่ขอโทษที่ทำไม่ดีกับลูกและอารมณ์ฉุนเฉียวง่าย ..ยกโทษให้แม่นะครับ”

ผมพยักหน้าขึ้นลงอย่างหมดเงื่อนไขใดๆ เพราะนี่คือสิ่งที่ผมโหยหามาตลอด การให้อภัยจากแม่

ผมขยับกายหันไปหาแม่ก่อนจะโผเข้ากอด สองแขนโอบรัดรอบเอวพร้อมกับซุกหน้าลงกับหน้าท้องนิ่มๆ

ไออุ่นของแม่..

เสียงเปิดประตูหน้าบ้านทำให้รอยยิ้มบนหน้าของผมชะงักค้าง

“มากินข้าวเร็วตาเตอร์”

“ผมว่าจะไปกินที่ม.” น้ำเสียงอึกอักมาพร้อมกับประโยคบอกเล่าที่คิดจะหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้า

“ข้าวบ้านตัวเองก็มีจะไปกินที่อื่นทำไม น้องก็เพิ่งกลับมาบ้านวันแรก อยู่กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากันนี่แหละ” แม่พูดเอ็ด ก่อนจะดันผมออกจากไออุ่น ไม่วายยีหัวผมอีกครั้งจนยุ่งก่อนจะเดินเข้าครัวไปยกสำรับอาหาร

“ขึ้นไปเตรียมตัวก่อนไป อีกสักพักลงมากินข้าว”

“คร้าบ”

ผมมองใบหน้าคมคายของพี่ชายร่วมสายเลือดนิ่งๆ แต่เขากลับไม่มองสบตาผม เลี่ยงขึ้นห้องชั้นสองไป

การจะตัดคนๆหนึ่งออกจากชีวิต ไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ก็ใช่ว่าจะทำไม่ได้

เขาก็เป็นแค่คนร่วมสายเลือด

เป็นแค่พี่ชาย

เป็นแค่คนที่ผมรัก

...ผมไม่ได้หวังว่าความสัมพันธ์ต่อจากนี้ของผมกับเขาจะดีขึ้นกว่าที่เป็นอยู่ เพราะต่อให้เขาขอโทษผมสักกี่ร้อยครั้ง ผมก็แน่ใจว่าคำขอโทษของเขาไม่สามารถลบล้างตราบาปในใจผมไปได้

ในสายตาของพ่อและแม่ ผมกับเขายังเป็นพี่น้องกันอยู่ ไม่มีอะไรเปลี่ยนไป และผมมั่นใจว่า เขาคงไม่ปริปากบอกคนในบ้านถึงการกระทำชั่วช้าแน่นอน

ทุกคนมองว่าเรายังเป็นพี่น้อง แต่จริงๆแล้ว.. มันไม่ใช่

ผมกับเขา จบกันไปแล้ว ...สายสัมพันธ์มันขาดสะบั้นตั้งแต่ผมร้องขอให้มันหยุดจนคอแทบแตก!

..การถูกมองข้ามราวกับอากาศธาตุมันเจ็บปวดนะครับ แต่นั่นมันเทียบไม่ได้เมื่อเราถูกเป็นตัวแทนของใครบางคน...

เทียบไม่ได้เลยสักนิด..

ความรัก ความไว้ใจ ..ไม่มีแล้ว

ระยะเวลาที่มันดูแลผมมาตั้งแต่เด็กก่อเกิดเป็นความรักและความเชื่อใจ ..สิ่งเหล่านั้นถูกทำลายลงในเวลาเพียงไม่กี่นาทีที่ตัณหาครอบงำ..

และผมไม่รู้ว่า ต้องใช้เวลาอีกนานเท่าไหร่ ความรักที่ผมมีต่อมันหรือสักกะพีกเดียวจะกลับมาได้

...บางที อาจไม่มีวันนั้น

ผม ไม่ใช่คนดีมากพอที่จะอภัยให้ใครด้วยหัวใจบริสุทธิ์

ไม่ว่าจะกับจิม คนแปลกหน้าที่เลวทราม

หรือพี่ชายร่วมสายเลือดที่เลวระยำ..

 

________________________________________

TALK :: มาแล้ววววววววว รอกันนานมั้ยยยยย ต้องขอโทษและขอบคุณมากๆเลย T^T
ดีใจที่มีคนมาทวงเรื่อยๆ คิดถึงน้องต้ากันอะเด๊ เราก็คิดถึงนักอ่านทุกคนเหมือนกันน้า (หยอดไปอีกหนึ่งดอก 555)
อีก 30%ที่เหลือจะตามมาในไม่ช้านี้ ไม่ช้าจริงๆ เชื่อสิ T_T
แม้ว่าจะเลยวันมาแล้ว แต่ก็อยากบอกว่า Happy New Year นะคะ ปุ้งๆ มีความสุขมากๆ สมหวังในสิ่งที่ปรารถนา ใครที่กำลังเรียนก็ขอให้เกรดออกมาสวยสมดังใจ ใครที่ทำงานแล้วก็ขอให้การทำงานราบรื่น เจ้านายใจดีเพิ่มโบนัสให้ 555 เหนือสิ่งอื่นใด ขอให้คนอ่านทุกคนมีสุขภาพร่างกายที่แข็งแรง ปราศจากโรคภัย เพี้ยงๆ
คิดถึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
อีกสามสิบเปอร์จะรีบเข็นมาลง
เพราะแรงของความคิดถึงและแรงเชียร์แรงกดดันของทุกคนเลย ทำให้แต่งมาได้ มันเป็นความกดดันที่แสนหวานค่ะ 5555555555

คืนนี้หลับฝันดีน้า : )

[minere_mi]

กรี๊ดดดน้องต้าาา นึกว่าตาฝาด
Happy new yearเช่นกันจ้าคุณคนเขียน (ชอบอิตรงเสียงมีปุ้งๆประกอบด้วย5555)

[†คุณเขียด]

ตอนแรกนึกว่าตาฝาด
เข้าใจต้านะคะ
แต่พี่จิมจะทำทุกอย่างเพื่อให้น้องให้อภัยใช่ไหมคะ
พี่จิมอย่าปล่อยต้าไปนะคะ แม่ยกร้าวร้าน
ส่วนน้องต้า หนูอาจจะไม่ลืมก็ไม่เป็นไรนะคะ
แต่หนูอย่าปิดตัวเองนะ อย่าจมกับอดีตที่แก้ไขอะไรไม่ได้

  แด่คนเขียน

จาก เขียดศรีฯ แม่ยกพี่จิม

[argon]

กรี๊ดดดด  น้องต้ามาแบ้วววว  ดีใจฟุดๆ   

คิดถึงต้ามาก  ...  แต่โดน น้องต้า "เมิน" กรี๊ดดด   

[Chiffon1030]

น้องต้าต้องเข้มแข็ง อย่าใจอ่อนง่ายๆนะ โดยเฉพาะกับเตอร์!!!
ทำร้ายร่างกายกันไม่พอ ยังจะทำร้ายจิตใจน้องต้าได้ลงคอ จริงๆแล้วเตอร์เเย่กว่าพี่จิมอีกอ่ะ

ป.ล.สวัสดีปีใหม่ค่า~~