หัวข้อ: ชู้ (your're my lover) [Dramaนิดๆ พิลึกหน่อยๆ] พิเศษ เต็มเดย์ เดย์เดือน

[broke-back]

อยากกรวดน้ำ คว่ำขัน วันสามหน
ให้กับคน ทำทุกข์ทน จนหม่นหมอง
ให้มันเลิก แล้วต่อกัน หยุดครอบครอง
เพราะเจ้าของ ต้องคนเดียว เลิกเหี่ยวใจ

อย่าบอกว่า เพราะอารมณ์ ข่มไม่อยู่
อย่าบอกว่า เพราะไม่รู้ ไม่สงสัย
อย่าบอกว่า เพราะอยากเสียว จึงมีใคร
อย่าทำหน้า ตาใสใส มาหลอกกัน

แท้ที่จริง คือสันดาน พาลมักมาก
แท้ที่จริง คือจำจาก กระชากฉัน
แท้ที่จริง เห็นแก่ตัว มั่วสารพัน
จงไปเถอะ เลิกต่อกัน นั่นล่ะดี

ถ้าเธอกลัว เขาตายจาก ลำบากนัก
เธอก็จง ไปหยุดพัก ไม่รักหนี
อยู่กับเขา ไปจนตาย ทุกเดือนปี
อย่าร่ำไร ฉุดฉันนี้ ไว้ที่เดิม

ไม่เอาน่า..อ่านเหตุผลของตัวเฮี่ยแล้วรับไม่ได้ กลัวเมียรักตาย
เดี๋ยวจะตายจากไปจริงๆ เลยอยู่ต่อปลอบใจให้อีกสามวัน ทั้งที่สัญญาว่าพรุ่งนี้จะรีบกลับมา
งง..ง๊ง..งง  กรูล่ะเพลียใจกับตัวเฮี่ยจริงๆ

ก็เลยต้องยอมปล่อยปละละเลยอีกคนที่(ไม่)รัก ให้ยอมทนเดียวดาย
แต่ถ้าแบบนี้ ไม่เป็นไรหรอก ไม่กลัวว่าจะฆ่าตัวตาย ไม่เสียดายคนนี้ใช่ไหม
..แต่ยังงี้ทำได้ หึหึ งั้นเหรอ..
เหตุผลเมิงจัญไร ดีออก

อ่านเรื่องนี้เจ็บดีแท้
เจ็บแทนอาร์ตรุย

ป้อล่อ..ผู้กองน่ารัก
อยากตามตะวันกลับบ้านด้วยคนอ่ะ
อิอิ ขออนุญาตห่อแล้วหนีบกลับบ้านเรานะ
จะกินให้อร่อยเลย อย่าเผลอก็แล้วกันอาร์ต
อิอิ

[Tak]

สมัครเข้ามาเพื่อมาให้กำลังใจนักเขียนเรื่องนี้โดยตรงมาต่อเร็วเร็วนะคะ มาต่อเร็วนะนี่อินมากกกกกกกเดย์คงรักขิงล่ะแต่ผูกพันกับอารต์มากเลยทำใจทิ้งไม่ลง เกลียดเดย์แต่ก็เข้าใจอ่านไปหายใจไม่ออกไป อึดอัดมาก เดย์คงเลือกขิงอยู่ในใจแล้วล่ะเพราะตอบโจทย์ชีวิตทุกอย่างรอเวลาอารต์ตัดใจ รอๆๆๆๆๆๆๆ

[ichiichi]

17
“พวกพี่หายไปไหนมาตั้ง 2 อาทิตย์ ไม่คุ้มค่าเรียนเลย ผมต้องสอนเพิ่มให้พิเศษนะเนี่ย” หลังจากไม่ได้มาเรียนปั้นดินเหนียวไป 2 อาทิตย์ มาถึงก็โดนรุ่นน้องมาดเซอร์บ่นเอาๆ อย่างที่เห็น

“งานยุ่งว่ะ” ตามตะวันเกาหัวแกรกๆ ตอบไป งานยุ่งจริง แต่ที่ไม่มา เพราะอาร์ตไม่มาต่างหากล่ะ

“แฟนพี่ไม่ให้มา” อาร์ตตอบหน้านิ่ง จนนรินทร์ขมวดคิ้ว

“แฟนพี่? ไม่ใช่พี่ตามเหรอ?”

“ก็บอกว่าเป็นเพื่อนไม่ใช่รึไง” อาร์ตเม้มปากอย่างไม่พอใจ ไม่ชอบพูดอะไรซ้ำซาก “ไปเตรียมตัวสอนได้แล้วไป”

“เออๆ ผมก็แค่งงไง นึกว่าเป็นแฟนกัน...” แล้วนรินทร์ก็เดินหายไปหลังร้านด้วยท่าทางที่ยังมึนงงไม่หาย

พอนรินทร์กลับไปเตรียมการสอนแล้ว ตามตะวันก็เอานิ้วจิ้มแก้มป่องๆ ของคนตัวข้างๆ เล่น “เป็นแค่เพื่อนอีกแล้วเหรอ”

“แล้วจะให้บอกว่าอะไรล่ะ? กิ๊กเหรอ” อาร์ตตวัดสายตาไปมอง ท่าทางวันนี้จะอารมณ์บูด ตามตะวันเลยไม่แกล้งต่อ

บทเรียนในคาบสุดท้ายวันนี้ไม่มีอะไรมาก เป็นการสรุปทั้งหมดที่เคยเรียนมาและให้ลงมือทำงานปั้นตามจินตนาการหรืออะไรก็ได้ที่ชอบ

อาร์ตเลือกปั้นหัวใจ หัวใจที่เป็นอวัยวะภายในร่างกาย ไม่ใช่รูปฮาร์ทบีทสดใสน่ารัก ส่วนตามตะวันเลือกปั้นมือของอาร์ต

“คิดยังไงถึงเอามือเราไปเป็นแบบ”

“เพราะมือของอาร์ตสวย”

คำตอบนั้นทำเอาคนถูกชมเขินนิดๆ แก้มที่เจือสีชมพูอ่อนๆ ดูน่าฟัดแรงๆ สักฟอด แต่ตามตะวันก็พยายามอดใจไว้ เพราะตรงนี้คนเยอะเกินไป

จบคอร์สสุดท้ายหลังจากโดดกันไปสองอาทิตย์ติด แม้จะโดนคุณครูบ่นไปบ้าง แต่ก็ได้ผลงานมาสเตอร์พีซกลับมาเชยชม อาร์ตยกหัวใจที่ปั้นไว้ให้ตามตะวัน เพื่อตอบแทนหลายๆ เรื่องที่ผ่านมา

“ยกหัวใจให้ผมแบบนี้ มีความหมายแฝงอะไรรึเปล่าครับ” ตามตะวันมองหัวใจที่ได้รับจากอาร์ต ซึ่งเขานำมันไปวางไว้ที่หัวเตียง

“แล้วแต่จะคิด” อาร์ตหันหน้าหนีพลางตอบ ตามตะวันคลี่ยิ้มแล้วเชยคางมนขึ้นให้สบตากันตรงๆ

“งั้นผมขอคิดเข้าข้างตัวเองได้มั้ย” ร่างสูงใหญ่โน้มตัวลงจูบคนที่นั่งนิ่งอยู่บนเตียง อาร์ตไม่มีท่าทีขัดขืนเลยสักครั้ง ยิ่งทำให้เขาได้ใจมากขึ้นทุกที “อาร์ต...ถ้าคุณยังนิ่งแบบนี้ ผมจะคิดว่าคุณสมยอมแล้วนะ”

“เราก็ไม่ได้ขัดขืนจริงๆ นี่” อาร์ตยกยิ้มยั่วยวน จ้องตาไม่มีหลบ “เราชอบจูบของตะวัน”

“แล้วถ้าผมทำมากกว่าจูบล่ะ?”

อาร์ตเงียบไปอึดใจ จนตามตะวันเป็นฝ่ายยอมผละออกไปเอง เขานั่งลงข้างๆ อาร์ต กุมมือนุ่มไว้บนตัก เพราะสีหน้าของอาร์ตที่เหมือนจะสลดลง

“เรากลัว...ครั้งแรกของเรา มันเจ็บมาก เจ็บจนร้าวไปทั้งร่าง ไม่รู้ทำไมมันถึงได้เจ็บปวดขนาดนั้น แต่เดย์ก็พยายามปลอบเรา เขาอ่อนโยนกับเรามาก...หลังจากนั้น เราก็เลยอดทนมาตลอด”

ตามตะวันนิ่งฟัง พลางลูบมือของอาร์ตไปมาอย่างปลอบโยน

“แต่เดย์...เราบอกไม่ถูก เวลาแบบนั้น เดย์จะดูน่ากลัวแปลกๆ แล้วเราก็กลัวมาก สัก 5-6 ปีที่แล้วมั้ง ที่เราทนไม่ไหว ระเบิดอารมณ์ใส่เขา ทำร้ายเขา...จากนั้นมา เดย์ก็ไม่กอดเราแบบนั้นอีกเลย”

อาร์ตทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ตามตะวันจึงโอบบ่าให้ซบหน้าลงบนไหล่ คอยลูบหัวปลอบโยน

“เดย์เป็นคนแรกของเรา เป็นคนรักคนแรก ทุกๆ อย่างมันใหม่หมด เราไม่รู้ว่าต้องทำยังไง เดย์เองก็เหมือนกัน เรารักกัน อยู่ด้วยกันโดยไม่ต้องทำแบบนั้นไม่ได้เหรอ แค่ช่วยกันภายนอกก็พอแล้ว...”

“พอแล้ว...ไม่ต้องเล่าแล้ว อาร์ต” ตามตะวันกดศีรษะของอาร์ตให้แนบอก ร่างบางนั้นสั่นเทา เสียงสะอื้นไห้ดังขึ้นแผ่วเบา

อาร์ตหลับไปแล้ว และตามตะวันก็ยังคงนั่งมองหัวใจดินเหนียวที่อาร์ตปั้นให้

มันเป็นหัวใจที่ค่อนข้างบิดเบี้ยว คล้ายกับกำลังถูกบีบรัด

ราวกับอาร์ตต้องการจะบอกอะไรบางอย่าง

เขาหลับตาลง ถอนหายใจ ก้มลงจูบหน้าผากมนอย่างรักใคร่ แล้วค่อยๆ เลื่อนตัวลงนอนข้างๆ อาร์ต กอดร่างบอบบางนั้นไว้ในอ้อมอก จนหลับใหลตามกันไป

เช้าอีกวัน อาร์ตตื่นมาทำอาหารเช้าให้ตามตะวันก่อนออกไปทำงาน สถานภาพตอนนี้บอกไม่ถูกว่าเป็นอะไรกัน แต่พวกเขาก็จูบกันไปแล้วหลายครั้ง อาร์ตเองก็รู้สึกดี เหมือนช่วงแรกๆ ที่คบกับเดย์

แล้วพอคบกันไปนานๆ อีก 5 ปี 10 ปี ตามตะวันจะเป็นเหมือนเดย์มั้ย?

อาร์ตไม่อยากเอาทั้งสองคนไปเปรียบเทียบกัน ไม่อยากคิดว่าตามตะวันจะเหมือนกับเดย์ แต่มันก็อดคิดไม่ได้จริงๆ อาร์ตเป็นผู้ชาย ไม่อาจมอบความสุขทางเพศหรือบางสิ่งที่ผู้หญิงสามารถมอบให้ได้ แล้วตามตะวันจะไม่เป็นเหมือนเดย์ในภายหลังอีกเหรอ อาร์ตได้แต่เฝ้าถามคำถามนั้นกับตัวเอง

ต่อให้เลิกกับเดย์ อาร์ตก็ยังไม่อยากปักใจกับตามตะวัน เพราะกลัวซ้ำรอยเดิม

ความรัก...มันน่ากลัวถึงเพียงนี้เชียวหรือ?

“คืนนี้ ถ้าแฟนของอาร์ตไม่กลับ จะมานอนที่ห้องผมอีกก็ได้นะ ผมน่าจะได้กลับห้อง” ตามตะวันกำลังจะออกไปทำงาน เขาอยู่ฝ่ายสืบสวน เลยไม่ต้องใส่ชุดเครื่องแบบ แค่เชิ้ตสีสุภาพหน่อยกับกางเกงยีนส์ขายาวและรองเท้าหนังก็ดูดีพอแล้ว

“อืม เดี๋ยวเราจะไลน์ไปบอก ตะวันจะกลับมาก็บอกนะ เผื่อเราจะได้เตรียมอาหารไว้รอ” อาร์ตจัดปกเสื้อเชิ้ตให้ผู้กองด้วยความเคยชิน เหมือนที่เคยช่วยเดย์แต่งตัวเป็นประจำ ท่อนแขนแกร่งของตามตะวันโอบรอบเอวบางในตอนที่อาร์ตกำลังตั้งอกตั้งใจจัดเสื้อให้เรียบร้อย ก่อนจะหอมแก้มนุ่มฟอดใหญ่ สูดกลิ่นหอมอ่อนๆ เสียเต็มปอด

“ชื่นใจ วันนี้จะได้ตั้งใจทำงาน” ผู้กองหนุ่มยิ้มกว้าง “ผมไปทำงานก่อนนะครับ ถ้ามีอะไรก็โทรมานะ”

“อืม” อาร์ตรับคำอย่างขัดเขินนิดๆ “เราเดินไปส่งที่ลานจอดรถนะ เดี๋ยวจะออกไปซื้อของด้วย”

“ครับผม” ตามตะวันทำท่าตะเบ๊ะแบบขำๆ แล้วเดินจูงมืออาร์ตออกไปจากห้อง

หลังส่งตามตะวันขึ้นรถแล้ว อาร์ตก็เดินวนไปหารถของตัวเองบ้าง ทว่า จู่ๆ ก็มีแรงกระชากที่แขนให้ต้องเซกลับไปด้านหลัง พริบตาที่นึกว่าเป็นพวกโจรดักซุ่มตามลานจอดรถ อาร์ตเตรียมจะปล่อยหมัดออกไป ทว่า...

“เดย์!”

“มานี่!”

ข้อมือบางถูกกระชากลากถูให้ตามเข้าไปในตัวตึก เดย์กดลิฟท์สีหน้าเคร่งเครียด อาร์ตไม่ได้ขัดขืน ยอมให้เดย์ฉุดกระชากเข้าลิฟท์และขึ้นไปบนห้อง ไม่ปริปากโวยวายอะไรเลยสักคำ

ตุ้บ!

ร่างบางถูกเหวี่ยงลงบนโซฟาอย่างแรง อาร์ตเบ้หน้า รู้สึกจุกนิดหน่อย

“ผมบอกแล้วใช่มั้ย ว่าให้คุณเลิกคบกับมัน!” เดย์กระแทกเข่าลงตรงกลางหว่างขาของอาร์ตที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนโซฟา นัยน์ตาวาวโรจน์อย่างโกรธจัด

“เราก็บอกแล้วไง ว่าเขาเป็นเพื่อน!” อาร์ตเถียงกลับเสียงก้อง

“เพื่อน? เพื่อนที่คุณวิ่งโร่ไปนอนกับมันถึงห้องทั้งคืนน่ะเหรอ! อย่าคิดว่าผมไม่รู้ ไอ้คนที่ทำรอยบนคอคุณคราวก่อนก็มันด้วยใช่มั้ย!?” เดย์ชี้หน้าต่อว่า หน้าตาราวยักษ์มารจนอาร์ตหวั่นใจขึ้นมา เคยทะเลาะกันน้อยครั้งมาก และเวลาเดย์โกรธก็น่ากลัวไม่น้อย อาร์ตจึงพยายามจะใจเย็นลง เพื่อไม่ให้มันบานปลายกว่านี้

“มันไม่ใช่...”

“ทีกับผม ไม่ยอมอย่างนั้นอย่างนี้ แต่ไปอ้าขาให้ผู้ชายคนอื่นเอาง่ายๆ ได้งั้นสิ!”

เพี๊ยะ!

เดย์หน้าชาไปทั้งแถบ ค่อยๆ หันหน้ากลับมามองอาร์ตที่กุมมือสั่นๆ ของตัวเองไว้ แววตาที่จ้องมองมาราวกับเดย์เป็นสัตว์ร้ายที่น่ารังเกียจ

“อย่าดูถูกเราแบบนั้น!” อาร์ตแผดเสียงใส่อย่างเกรี้ยวกราด โกรธจัดจนน้ำตาคลอ

เดย์เหมือนจะหายหัวร้อนลงได้หน่อยเมื่อถูกตบจนเลือดซิบที่มุมปาก เขาเช็ดเลือดออกลวกๆ แล้วโผเข้ากอดอาร์ตไว้แน่น

“ผมขอโทษที่พูดไม่ดี ผมขอโทษ...อย่าโกรธผมเลยนะ ผมขอโทษ...”

“ปล่อย” อาร์ตขืนตัวออกจากอ้อมกอด ทั้งผลักและตีแขนของเดย์ที่อยู่ใต้แขนเสื้อเชิ้ตจนน่าจะแดงช้ำ แต่ไม่ว่าจะดิ้นรนยังไง แรงกอดนั้นก็ไม่ยอมคลายออกเลยแม้แต่น้อย

“อาร์ต ผมขอโทษ อาร์ต! ฟังผมสิ ผมหึงคุณมากไปหน่อย ผมไม่ชอบให้คุณอยู่กับไอ้ตำรวจนั่น”

“...” อาร์ตเงียบ แต่ยังคงพยายามดิ้นออกจากวงแขนที่รัดแน่นราวกับโซ่ตรวนที่พันธนาการร่างกาย...และหัวใจ

เดย์คงไม่เห็นว่าน้ำตาของอาร์ตกำลังไหลอาบแก้ม เพราะเอาแต่พล่ามเรื่องของตัวเอง

แรงขัดขืนหายไปแล้ว เดย์เองก็ผ่อนแรงลง รั้งร่างบางเข้ามากอดแนบอก ลูบหัวและหลังคล้ายปลอบโยน ซึ่งมันไม่ได้ช่วยให้รู้สึกดีขึ้นเลยแม้แต่น้อย

อาร์ตมองเหม่อออกไปไกล...

หัวใจที่บิดเบี้ยวและถูกบีบรัดจนแทบแหลกสลายก้อนนี้

คล้ายกับจะหยุดเต้นเสียให้ได้

***

นังเดย์มันรู้ตัวละ แต่เรื่องของมัน มันไม่พูดนะ รออาร์ตระเบิดเอง

[ichiichi]

อยากกรวดน้ำ คว่ำขัน วันสามหน
ให้กับคน ทำทุกข์ทน จนหม่นหมอง
ให้มันเลิก แล้วต่อกัน หยุดครอบครอง
เพราะเจ้าของ ต้องคนเดียว เลิกเหี่ยวใจ

อย่าบอกว่า เพราะอารมณ์ ข่มไม่อยู่
อย่าบอกว่า เพราะไม่รู้ ไม่สงสัย
อย่าบอกว่า เพราะอยากเสียว จึงมีใคร
อย่าทำหน้า ตาใสใส มาหลอกกัน

แท้ที่จริง คือสันดาน พาลมักมาก
แท้ที่จริง คือจำจาก กระชากฉัน
แท้ที่จริง เห็นแก่ตัว มั่วสารพัน
จงไปเถอะ เลิกต่อกัน นั่นล่ะดี

ถ้าเธอกลัว เขาตายจาก ลำบากนัก
เธอก็จง ไปหยุดพัก ไม่รักหนี
อยู่กับเขา ไปจนตาย ทุกเดือนปี
อย่าร่ำไร ฉุดฉันนี้ ไว้ที่เดิม

ไม่เอาน่า..อ่านเหตุผลของตัวเฮี่ยแล้วรับไม่ได้ กลัวเมียรักตาย
เดี๋ยวจะตายจากไปจริงๆ เลยอยู่ต่อปลอบใจให้อีกสามวัน ทั้งที่สัญญาว่าพรุ่งนี้จะรีบกลับมา
งง..ง๊ง..งง  กรูล่ะเพลียใจกับตัวเฮี่ยจริงๆ

ก็เลยต้องยอมปล่อยปละละเลยอีกคนที่(ไม่)รัก ให้ยอมทนเดียวดาย
แต่ถ้าแบบนี้ ไม่เป็นไรหรอก ไม่กลัวว่าจะฆ่าตัวตาย ไม่เสียดายคนนี้ใช่ไหม
..แต่ยังงี้ทำได้ หึหึ งั้นเหรอ..
เหตุผลเมิงจัญไร ดีออก

อ่านเรื่องนี้เจ็บดีแท้
เจ็บแทนอาร์ตรุย

ป้อล่อ..ผู้กองน่ารัก
อยากตามตะวันกลับบ้านด้วยคนอ่ะ
อิอิ ขออนุญาตห่อแล้วหนีบกลับบ้านเรานะ
จะกินให้อร่อยเลย อย่าเผลอก็แล้วกันอาร์ต
อิอิ

ขอบคุณสำหรับกลอนโดนๆ ค้าบบบ แต่งเก่งมากเลย ตรงด้วย
ไม่รู้ว่าตอนจบแต่ละคนที่เราคิดไว้จะตรงใจมั้ย แต่ก็อยู่ด้วยกันนานๆ น้า

[ichiichi]

สมัครเข้ามาเพื่อมาให้กำลังใจนักเขียนเรื่องนี้โดยตรงมาต่อเร็วเร็วนะคะ มาต่อเร็วนะนี่อินมากกกกกกกเดย์คงรักขิงล่ะแต่ผูกพันกับอารต์มากเลยทำใจทิ้งไม่ลง เกลียดเดย์แต่ก็เข้าใจอ่านไปหายใจไม่ออกไป อึดอัดมาก เดย์คงเลือกขิงอยู่ในใจแล้วล่ะเพราะตอบโจทย์ชีวิตทุกอย่างรอเวลาอารต์ตัดใจ รอๆๆๆๆๆๆๆ

ขอบคุณกำลังใจมากๆ เลยยยย จะพยายามเข็นออกมาให้แฮปปี้ที่สุดน้า

[puiiz]

เราเกลียดคนแบบขิงและเดย์มากกกกก 
พวกที่ไม่รู้จักยับยั้งชั่งใจ สามัญสัมนึกไม่มี   
โดยเฉพาะขิงที่รู้ทั้งรู้อยู่แล้วแต่ก็ยังอยากได้ของคนอื่น เกลียดมากกกกกกกกกกกก
เราอยากให้สุดท้ายขิงได้รับผลของการกระทำ

ปล. อ่านแล้วอินมาก รอตอนต่อไปค่ะ

 

[Tak]

สมัครเข้ามาเพื่อมาให้กำลังใจนักเขียนเรื่องนี้โดยตรงมาต่อเร็วเร็วนะคะ มาต่อเร็วนะนี่อินมากกกกกกกเดย์คงรักขิงล่ะแต่ผูกพันกับอารต์มากเลยทำใจทิ้งไม่ลง เกลียดเดย์แต่ก็เข้าใจอ่านไปหายใจไม่ออกไป อึดอัดมาก เดย์คงเลือกขิงอยู่ในใจแล้วล่ะเพราะตอบโจทย์ชีวิตทุกอย่างรอเวลาอารต์ตัดใจ รอๆๆๆๆๆๆๆ

ขอบคุณกำลังใจมากๆ เลยยยย จะพยายามเข็นออกมาให้แฮปปี้ที่สุดน้า

อ่านจบด้วยความรวดเร็วนั่งรอทั้งวันอินมาก เอาจริงๆผิดทั้งคู่เรื่องรสนิยมมันไม่เข้ากัน เดย์ก็อดทนนะคู่นี้รักกันมากแต่เข้ากันไม่ได้อ่ะ จะหาจุดลงตัวก็ยากเรื่องเซ็กส์ไม่ตอบโจทย์กันเดย์เองก็อดทนมานานพอเจอถูกใจถูกกายก็หลงเป็นธรรมดา  รอด้วยใจจดจ่อ รักอย่างเดียวมันไม่พอจริงๆ

[ichiichi]

18
เดย์กลับมาที่ห้องทุกวัน แรกๆ มีเสียงโทรศัพท์ดังตลอด แต่พออาร์ตทำหน้าไม่พอใจ ก็กดปิดเครื่องทิ้ง เพราะอยากเอาใจอาร์ต ไม่อยากให้หงุดหงิด

“อาทิตย์นี้อาร์ตมีสอนมั้ย ถ้าว่างเราไปเที่ยวต่างจังหวัดกันสักคืนดีมั้ย” เดย์ถามพลางโอบกอดอาร์ตจากด้านหลังเหมือนที่ชอบทำ ปกติอาร์ตจะมีสอนพิเศษให้เด็กๆ วันเสาร์อาทิตย์เป็นคอร์สไป บางอาทิตย์ก็ว่าง เพราะมีพวกน้องๆ ในศูนย์มาช่วยสอนแทน

อาร์ตพยักหน้า “จะไปไหน”

“เดี๋ยวผมหาก่อน ต้องจองที่พัก คุณอยากได้แบบไหน” เดย์หยิบโน้ตบุ๊คมาเปิดเวบไซต์หาแหล่งท่องเที่ยวและที่พัก “ไปหัวหินมั้ย คุณชอบทะเลนี่ มีที่พักริมหาดแบบมีสระส่วนตัวด้วย หรืออยากจะเช่าบ้านเป็นหลังเลยดี?”

“ขอแบบส่วนตัว เราไม่ชอบคนเยอะ” อาร์ตตอบพลางเกาะไหล่เดย์ โน้มหน้าไปช่วยเลือกที่พัก

“งั้นที่นี่มั้ย? เป็นบ้านพักริมทะเล มุมสงบ แล้วก็ใกล้ตลาดด้วย” เดย์เอี้ยวคอไปเหลือบมองอาร์ตที่กำลังสนใจบนหน้าจอ

ไม่ว่าอย่างไรก็ยังคงรัก...

“อืม ก็โอเคนะ เราอยากไปวาดรูปด้วย ช่วงนี้คิดอะไรไม่ค่อยออกเลย” สีหน้าของอาร์ตบ่งบอกว่าเครียดอยู่จริงๆ เดย์เลยคว้าร่างบางไปนั่งบนตัก กอดแน่นๆ อย่างให้กำลังใจ

“ผมขอโทษนะ ที่ปล่อยปละละเลยคุณ ทำให้คุณเครียดแบบนี้ จากนี้ไป ผมจะกลับมาอยู่กับคุณ จะคอยดูแลคุณเหมือนเดิม เพราะงั้น...”

อาร์ตยกมือขึ้นแตะที่ริมฝีปากของเดย์เป็นการเตือนไม่ให้พูดต่อ เพราะรู้ว่าเดย์ต้องการจะพูดอะไร

“ถ้ามีเดย์อยู่ เราไม่ต้องการใครทั้งนั้น โอเคมั้ยครับ?”

แววตาของอาร์ตนั้นจริงจัง และเดย์ก็พยักหน้ารับด้วยรอยยิ้ม

******

ตั้งแต่เดย์กลับมาอยู่กับอาร์ต ตามตะวันก็รู้ตัวแล้วว่า คงหมดหวัง เขาจึงตั้งหน้าตั้งตาทำแต่งาน จนแทบไม่ได้กลับไปที่คอนโดอีกเลย นอนก็นอนมันที่สถานีตำรวจนั่นแหละ

“พักนี้ ผู้กองอย่างกับคนอกหักเลยนะครับ” เสียงผู้หมวด รุ่นน้องและผู้ใต้บังคับบัญชาดังเจื้อยแจ้วจนรำคาญ เขาเงยหน้าเหลือบมองด้วยสายตาตำหนิเล็กน้อย ประมาณว่า อย่ากวนกู จะนอน

“แน่ะ ตาขวาง สงสัยจะจริงว่ะ” เสียงเพื่อนร่วมงานอีกคนที่มียศเท่าๆ กันเอ่ยแซว จนคนที่เพิ่งได้ออกเวรมานอนพักบนโรงพักเงยหน้าขึ้นเต็มตัว

“เสือก”

“อูยยย เจ็บมั้ยล่ะผู้กองหนุ่ม” หมวดชาญหัวเราะคิก จนโดนผู้กองอีกคนไล่เตะเอา เล่นกันสักพักก็วกกลับมานั่งบนโต๊ะที่ตามตะวันกำลังฟุบหน้าอยู่

“เป็นไรของมึงวะ บ้านไม่กลับ คอนโดไม่ไป ทำตัวเป็นคนจรมาอาศัยนอนที่โรงพักอยู่ได้” หนุ่มเอามือตบๆ ที่แขนเพื่อน

“กลับไปไม่กี่ชั่วโมง พี่กูก็เรียกอีกมั้ยล่ะ แม่งสั่งอย่างกับกูเป็นหุ่นยนต์ ไม่คิดว่าจะเหนื่อยจะเพลีย” ตามตะวันอดเงยหน้ามาบ่นอีกไม่ได้ หนุ่มเลยหัวเราะใส่

“ฮ่าๆ เขาอยากให้มึงเป็นสารวัตรใหญ่ไง”

“กูไม่ได้อยากเป็นมั้ยล่ะ อยากจะลาออกมันเดี๋ยวนี้เลยด้วยซ้ำ” ตามตะวันส่ายหน้าหน่ายๆ เอนหลังพิงเก้าอี้แล้วเงยหน้ามองเพดาน

คิดถึงอาร์ต

ถ้าอาร์ตเลิกกับแฟนและได้คบกัน เขากะว่าจะออกจากราชการ พาอาร์ตไปท่องเที่ยว ถ่ายรูปตามสถานที่ต่างๆ แล้วค่อยกลับมาอยู่ด้วยกันอย่างสงบที่ต่างจังหวัดสักที่ ปลูกบ้านหลังเล็กๆ ให้อาร์ตมีมุมส่วนตัวไว้วาดรูป ส่วนเขาจะคอยถ่ายรูปเวลาอาร์ตวาดรูปสวยๆ เปิดร้านขายรูปและแสดงผลงานให้อาร์ตกับตัวเอง

แต่มันคงเป็นไปไม่ได้แล้ว

“มึงออกแล้วจะไปทำอะไรแดกวะ แล้วแม่มึงอีก ลูกอีก? เมีย...เออ...ไม่มีสินะ” พอพูดคำว่า “เมีย” ตามตะวันก็ตวัดสายตามองเพื่อนอย่างเคืองๆ เขาไม่อยากพูดถึงเกศมากนัก ถือว่าหย่ากันนานแล้ว แม้ตอนนี้จะยังต้องเจอหน้าทุกครั้งที่กลับบ้านก็ตาม

“กูขายรูปก็พออยู่ได้แล้ว”

“แต่มันไม่มั่นคง พี่เต็มก็พูดตลอด” หนุ่มเลิกคิ้ว ตั้งแต่เป็นเพื่อนร่วมรุ่นกับตามตะวันมา ก็ได้ยินเสียงสั่งสอนบ่นด่ากรอกหูมาด้วยกันตลอด หนุ่มเองก็เคยเกเรมาก่อนเหมือนตามตะวัน กว่าจะอยู่ในระเบียบวินัยได้ก็ทำเอาเต็มเดือนเหนื่อยแล้วเหนื่อยอีก กับไอ้เด็กไม่เอาไหนทั้งสองตัวนี้

ตามตะวันไม่โต้ตอบอะไรอีก ฟุบหน้าลงบนโต๊ะตามเดิมและอยากจะหลับเต็มแก่แล้ว

******

เดย์พาอาร์ตไปพักที่บ้านริมทะเลหัวหินที่จองไว้ในบ่ายวันเสาร์ ค้างหนึ่งคืนและกลับวันพรุ่งนี้ตอนบ่าย เพื่อให้อาร์ตได้พักผ่อนเปลี่ยนบรรยากาศ และพอมาถึง สองคนก็เดินจูงมือกันลงไปที่ชายหาด ซึ่งบริเวณนี้เป็นหาดส่วนตัวของบ้านพัก เลยไม่มีคน สงบเงียบอย่างที่อาร์ตชอบ

“มาถ่ายรูปกันหน่อยดีกว่า” เดย์หยิบสมาร์ทโฟนมาเปิดกล้องหน้า เตรียมเซลฟี่กับอาร์ต โดยให้ฉากหลังเป็นทะเลสวยๆ ลมพัดแรงจนเสื้อของอาร์ตและเดย์ปลิวลู่ไปด้านหลัง เดย์สวมแว่นกันแดดสีชา ถือกล้องยกขึ้นสูง ส่วนอาร์ตเงยหน้าขึ้นมองกล้องแล้วยิ้มนิดๆ

เดย์ถ่ายรูปเซลฟี่คู่กันหลายรูปมาก กว่าจะพอใจและโพสลง IG พร้อมแท็กถึงอาร์ตและแคปชั่นหวานๆ ตามสไตล์ ราวกับย้อนวัยกลับไปเมื่อสมัยที่มี IG ให้ใช้แรกๆ และเดย์ก็คะยั้นคะยอให้อาร์ตสมัครด้วย แต่อาร์ตก็ไม่ค่อยโพสอะไรเท่าไหร่ ส่วนมากจะใช้เฟสบุ๊คกับไลน์มากกว่า

“รูปนี้คุณน่ารัก” นอกจากรูปเซลฟี่แล้ว เดย์ก็ขอถ่ายรูปอาร์ตตอนเดินเล่นริมทะเลและตอนอยู่ที่บ้านพักในมุมต่างๆ อีกหลายรูป พอถ่ายเสร็จ ก็มาเลื่อนดูทีละรูป โดยมีอาร์ตนั่งอยู่ข้างๆ กัน

“ไม่ต้องเอาลงแล้วนะ แค่นี้ก็โดนแซวจะแย่แล้ว” อาร์ตว่ายิ้มๆ เพราะพอเดย์ลงรูปรัวๆ พวกเพื่อนเก่าทั้งของเดย์และอาร์ตก็เข้ามาคอมเม้นท์อิจฉาตาร้อนกันเป็นแถบ รวมทั้งอิฐและโต้ที่ส่งไลน์มาถามไถ่ว่า โอเคกันแล้วใช่มั้ย ด้วยอีก

“ก็ผมรักของผมนี่ อยากอวดว่าแฟนผมน่ารักที่สุดในโลก” เดย์ยิ้มกว้าง หอมแก้มอาร์ตฟอดหนึ่งแล้วโอบเอวเข้ามาหาตัว อีกมือก็กดเลื่อนดูรูปไปเรื่อยๆ

แต่เดย์คงลืมไป ว่าในเครื่องมีรูปของคนอื่นอยู่ด้วย พอเผลอเลื่อนไปเจอ ก็รีบกดปิดหน้าจอลงเสียอย่างนั้น ทำให้อาร์ตต้องขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

“เมื่อกี้รูปใคร”

“เอ่อ...รูปพวกนางแบบที่มาถ่ายโปรโมทงานมอเตอร์โชว์น่ะ เพื่อนผมมันยืมถ่ายไว้” เดย์พูดรัวจนเหมือนลิ้นพันกัน ท่าทางเลิกลั่กแบบที่อาร์ตก็พอรู้ แต่เขาเลือกที่จะเฉย

“เหรอ”

“ไว้ผมพาคุณไปงานมั่งมั้ยล่ะ อ่า แต่อาร์ตไม่ได้สนใจพวกรถนี่เนอะ” เดย์แก้ตัวไปเรื่อย ทั้งที่อาร์ตไม่ได้ว่าอะไรเลยสักคำ

“ไม่เป็นไร เราไม่ได้สนใจเรื่องรถจริงๆ นั่นแหละ” อาร์ตว่าพลางขยับตัวลุกขึ้นยืน “เราออกไปรับลมกลางคืนหน่อยนะ ไม่ต้องตามมา”

“อ่า ครับ ระวังด้วยนะ” เดย์ตอบรับด้วยสีหน้าเจื่อนๆ รู้สึกเหมือนมีชนักอันมหึมาติดอยู่บนหลัง และยากที่จะดึงมันออก

อาร์ตเดินเรื่อยเปื่อยไปหยุดที่โขดหินก้อนใหญ่ ค่อยหย่อนตัวลงนั่งบนหินและเหม่อมองไปในท้องทะเลที่ตอนนี้มืดสนิทและเวิ้งว้าง

3 ปีที่ผ่านมา หลายๆ อย่างได้เปลี่ยนไปแล้ว ทั้งเดย์และตัวเขา

อีกไม่กี่วันก็จะครบรอบ 12 ปีที่รอคอย

เมื่อถึงวันนั้น อาร์ตคงต้องถามเดย์ออกไปตามตรง

******

หน้าประตูรั้วบานใหญ่ของบ้านตระกูลกฤษณสุกุล หญิงสาวคนหนึ่งยืนกำมือถือไว้แน่น หน้าจอโชว์รูปคู่ของคนคู่หนึ่งที่ถ่ายแถวทะเล ก่อนที่มันจะดับลง

เธอตัดสินใจแล้วที่จะจบมันด้วยตัวเอง


tbc

อาร์ตช่างนิ่งจนเหมือนไร้อารมณ์ไปแว้วว

[ichiichi]

เราเกลียดคนแบบขิงและเดย์มากกกกก 
พวกที่ไม่รู้จักยับยั้งชั่งใจ สามัญสัมนึกไม่มี   
โดยเฉพาะขิงที่รู้ทั้งรู้อยู่แล้วแต่ก็ยังอยากได้ของคนอื่น เกลียดมากกกกกกกกกกกก
เราอยากให้สุดท้ายขิงได้รับผลของการกระทำ

ปล. อ่านแล้วอินมาก รอตอนต่อไปค่ะ

 

รอดูจุดจบพวกนางทั้งหลายยยย ไม่รู้จะโดนใจมั้ยนะ

[ichiichi]

สมัครเข้ามาเพื่อมาให้กำลังใจนักเขียนเรื่องนี้โดยตรงมาต่อเร็วเร็วนะคะ มาต่อเร็วนะนี่อินมากกกกกกกเดย์คงรักขิงล่ะแต่ผูกพันกับอารต์มากเลยทำใจทิ้งไม่ลง เกลียดเดย์แต่ก็เข้าใจอ่านไปหายใจไม่ออกไป อึดอัดมาก เดย์คงเลือกขิงอยู่ในใจแล้วล่ะเพราะตอบโจทย์ชีวิตทุกอย่างรอเวลาอารต์ตัดใจ รอๆๆๆๆๆๆๆ

ขอบคุณกำลังใจมากๆ เลยยยย จะพยายามเข็นออกมาให้แฮปปี้ที่สุดน้า

อ่านจบด้วยความรวดเร็วนั่งรอทั้งวันอินมาก เอาจริงๆผิดทั้งคู่เรื่องรสนิยมมันไม่เข้ากัน เดย์ก็อดทนนะคู่นี้รักกันมากแต่เข้ากันไม่ได้อ่ะ จะหาจุดลงตัวก็ยากเรื่องเซ็กส์ไม่ตอบโจทย์กันเดย์เองก็อดทนมานานพอเจอถูกใจถูกกายก็หลงเป็นธรรมดา  รอด้วยใจจดจ่อ รักอย่างเดียวมันไม่พอจริงๆ

ชีวิตคู่มันประกอบด้วยหลายๆ อย่างอ่ะนะ อยู่ด้วยกันให้เอาแต่นั่งจ้องตาก็คง...แต่เดย์มันซาดิสม์ไง ฮ่าๆ อาร์ตรับม่ะไหว เอ๊ะ เรายังไม่ได้บอกสินะ อิๆ ความลับของนังเดย์ สื่อเป็นนัยน์ๆ ไว้นิดๆ ภายนอกดูอ่อนโยนน่ารัก แต่ข้างในร้ายเหลือ นังเดย์เนี่ย

[azure]

ถ้าเดย์ยอมทิ่งขิงอาร์ตจะรับไหม?
ขิงไม่รู้สึกว่าตัวเองผิดอะไรเลยเนอะ
ทำตัวเหมือนตัวเองโดนกระทำ

[broke-back]

ตะวันรอน อ่อนแรง หมดแสงสาด
ตะวันลาด คลาดเคลื่อน เหมือนสิ้นสูรย์
ตะวันดับ ลับลา เชื้อกองกูณฑ์
ตะวันสูญ สิ่งสรรพ์ พลันดับลง

ตามตะวัน พลันเหมือน เลือนตายจาก
ตามตะวัน พลัดพราก จากลุ่มหลง
ตามตะวัน พลันคิด ชีวิตปลง
ตามตะวัน มิอาจคง หวนกลับคืน

แต่ยังมี วันพรุ่งนี้ ให้มีใหม่
ดวงตะวัน ขึ้นสดใส ไร้ใดฝืน
ขอแค่มี ความหวัง ที่ยั่งยืน
ตามตะวัน กลับมายื่น หยิบรักมา

เป็นกำลังใจให้ผู้กองคนดี จุ๊บบๆๆๆๆๆ
สู้ว้อยยยยยยยยยยย

และส่งแรงใจ เชียร์ให้อาร์ตกลับมามีความสุขใหม่อีกครั้้ง เร็วๆ
เชียร์นะ

ส่วนอิสองตัวผัวเมีย จะไม่ขอสนใจพวกมันแล้วนะ
เพราะใจแอบกรวดน้ำแผ่ผลบุญ ส่งส่วนกุศลไปให้เปรตทั้งสองตัวเอาเก็บไว้กินตอนลำบากกัดกันเอง
อย่าแย่งกันกินก็แล้วกัน ฮ่าฮ่า จะได้ไม่ต้องมาโหยหวนให้เป็นที่รำคาญใจแก่ผู้พบเห็นมันอีก
อิทังเมฯ...........  หุหุ

ฮ่าฮ่า ชักจะได้กลิ่นเน่าๆโชยมาแต่ไกล
อิสองตัวนี้ พบกันความลำบากแน่น๊อนนนนนนนนนนนนนน
กัดกันเองจนวันตาย
กร๊ากกกกกก

รักคนแต่ง(อีกแล้ว)
อิอิ

[Tak]

สมัครเข้ามาเพื่อมาให้กำลังใจนักเขียนเรื่องนี้โดยตรงมาต่อเร็วเร็วนะคะ มาต่อเร็วนะนี่อินมากกกกกกกเดย์คงรักขิงล่ะแต่ผูกพันกับอารต์มากเลยทำใจทิ้งไม่ลง เกลียดเดย์แต่ก็เข้าใจอ่านไปหายใจไม่ออกไป อึดอัดมาก เดย์คงเลือกขิงอยู่ในใจแล้วล่ะเพราะตอบโจทย์ชีวิตทุกอย่างรอเวลาอารต์ตัดใจ รอๆๆๆๆๆๆๆ

จัดมาเลยยยยยยยยยจ้าาาาาา.  นี่แอบเว้าวอนเดย์อยู่จัดมาจะได้จบ ถ้านังเดย์มันร้ายจะได้ตัดใจง่าย



ขอบคุณกำลังใจมากๆ เลยยยย จะพยายามเข็นออกมาให้แฮปปี้ที่สุดน้า

อ่านจบด้วยความรวดเร็วนั่งรอทั้งวันอินมาก เอาจริงๆผิดทั้งคู่เรื่องรสนิยมมันไม่เข้ากัน เดย์ก็อดทนนะคู่นี้รักกันมากแต่เข้ากันไม่ได้อ่ะ จะหาจุดลงตัวก็ยากเรื่องเซ็กส์ไม่ตอบโจทย์กันเดย์เองก็อดทนมานานพอเจอถูกใจถูกกายก็หลงเป็นธรรมดา  รอด้วยใจจดจ่อ รักอย่างเดียวมันไม่พอจริงๆ

ชีวิตคู่มันประกอบด้วยหลายๆ อย่างอ่ะนะ อยู่ด้วยกันให้เอาแต่นั่งจ้องตาก็คง...แต่เดย์มันซาดิสม์ไง ฮ่าๆ อาร์ตรับม่ะไหว เอ๊ะ เรายังไม่ได้บอกสินะ อิๆ ความลับของนังเดย์ สื่อเป็นนัยน์ๆ ไว้นิดๆ ภายนอกดูอ่อนโยนน่ารัก แต่ข้างในร้ายเหลือ นังเดย์เนี่ย

[Leenboy]

เดย์ ขิง คู่รักนรกส่งมาเกิด เกลียดดดด

[เพียงเพื่อน]

เป็นคนที่ทุเลศมากๆ ต้องได้รับกรรมอย่างสาสม

[ichiichi]

19
บ่ายวันอาทิตย์ อาร์ตและเดย์เตรียมตัวกลับกรุงเทพฯ หลังจากได้พักผ่อนหย่อนใจกันมาหนึ่งคืน แม้จะอึดอัดไปบ้างในบางความรู้สึก แต่อาร์ตก็พยายามทำเป็นไม่ใส่ใจ เพราะยังอยากให้เดย์...อยู่ตรงนี้

ก็ไม่แน่ใจหรอก ว่ายังต้องการมั้ย

แต่มันก็ยัง...ทิ้งไม่ลง

ไม่ทันจะได้ก้าวขาขึ้นรถ เสียงริงโทนของเดย์ก็ดังลั่น เจ้าตัวรีบกดรับแล้วเดินเลี่ยงไปเล็กน้อย

“ครับ?”

[กลับบ้านเดี๋ยวนี้ไอ้เดย์] เสียงดุๆ ของพ่อดังลอดออกมา เดย์กลืนน้ำลายดังเอื๊อก เหมือนจะมีลางร้ายบางอย่าง เวลาที่พ่อทำเสียงแบบนี้

“มีอะไรครับ? ผมอยู่หัวหินกับอาร์ต แต่กำลังจะกลับพอดี”

[งั้นเข้ากรุงเทพฯ แล้วตรงมาที่บ้านเลย พาอาร์ตมาด้วย] แล้วพ่อก็วางสายไป ไม่รอให้เดย์ตอบรับหรือปฏิเสธใดๆ เดย์กดวางสายสีหน้าครุ่นคิด

“มีเรื่องอะไรเหรอเดย์?” อาร์ตเห็นเดย์ขมวดคิ้วทำหน้าเครียดๆ ก็เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง แต่เดย์ก็หันไปยิ้มฝืนๆ ให้ พร้อมกับส่ายหน้าว่าไม่มีอะไร แล้วบอกให้ขึ้นรถกลับบ้านกัน

กว่าจะมาถึงบ้านกฤษณสุกุล ก็เกือบค่ำแล้ว เพราะเดย์อิดออดมัวแต่พาอาร์ตแวะที่นั่นที่นี่ ให้พ่อต้องโทรไปด่าอีกรอบถึงยอมกลับมาแต่โดยดี

“สวัสดีครับคุณพ่อ คุณแม่” อาร์ตยกมือไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสองที่เดินออกมาต้อนรับที่หน้าบ้านอย่างคุ้นเคย พ่อกับแม่ของอาร์ตและเดย์เคยเจอกันแล้วเมื่อครั้งที่ขึ้นไปแม่ฮ่องสอน ด้วยความที่แม่ของอาร์ตเป็นเชื้อสายเจ้าทางเหนือ พ่อแม่ของเดย์เลยค่อนข้างเกรงใจ ตอนที่รู้ว่าลูกชายไปตามจีบจนได้คบกับอาร์ต พอเรียนจบก็เลยไปคุยกันให้เรียบร้อย ว่าจะให้พวกลูกๆ คบหากันอย่างเปิดเผยหรือต้องมีพิธีอะไรเป็นทางการหรือไม่ แม้จะเป็นผู้ชายทั้งคู่ก็ตาม ทำให้ทั้งสองครอบครัวสนิทสนมกันมาตลอดตั้งแต่นั้น ติดต่อไปมาหาสู่กันเรื่อยๆ ในทุกปี

“ไงลูกอาร์ต ไม่ได้เจอตั้งนาน ผอมไปเยอะเลยดูสิ” แม่ของเดย์ยิ้มอย่างใจดีเดินเข้ามาลูบไหล่อาร์ต เขาก็ยิ้มรับไป

“กินอะไรกันมารึยัง?” พ่อถามบ้าง บรรยากาศที่เหมือนจะตึงเครียดแต่ก็ไม่ได้เคร่งเครียดมากนัก ทำให้อาร์ตรู้สึกแปลกใจนิดๆ แต่ก็ยังยิ้มไปตามเรื่อง

“ยังเลยพ่อ” เป็นเดย์ที่ตอบเอง พ่อกับแม่เลยบอกให้คนรับใช้ตั้งโต๊ะ และนั่งทานข้าวด้วยกันพร้อมหน้า น้องสาวกับน้องชายของเดย์ก็อยู่ด้วย

มื้อค่ำเป็นไปอย่างครื้นเครง ไม่ได้มีใครแสดงความอึดอัดใจหรือไม่สบายใจใดๆ ออกมา จวบจนของหวานหมดลง และพ่อก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นเคร่งขรึม

“เดี๋ยวไปคุยในห้องทำงานของฉัน อาร์ตอยู่กับแม่เขาไปก่อนนะลูก พ่อขอตัวเจ้าเดย์แป้ปเดียว”

“ไม่เป็นไรครับ” อาร์ตตอบรับด้วยรอยยิ้มสุภาพตามมารยาท ก่อนจะหันไปสนใจที่แม่ชวนคุยต่อ ปล่อยให้เดย์เดินตามพ่อเข้าไปในห้องทำงาน

“แกทำอะไรไว้ รู้ตัวรึเปล่า” เข้าไปในห้องและประตูปิดลงปุ๊บ พ่อก็เปิดประเด็นทันทีด้วยน้ำเสียงตึงเครียด ใบหน้าเคร่งขรึมกว่าเมื่อครู่อีกหลายเท่าตัว

“เรื่องอะไร พ่อบอกมาเลย ผมขี้เกียจเดา” เดย์เอ่ยอย่างหน่ายๆ ไม่รู้ว่าพ่อไปรู้อะไรมาอีก

“แกจะเจ้าชู้ยังไง ฉันคงไม่ว่า อาร์ตเองก็ไม่ค่อยพูดอะไร อยู่กันได้ฉันก็โอเค” พ่อนั่งลงบนโต๊ะทำงานพลางกอดอก “แต่ครั้งนี้ แกทำเกินไปมาก”

เดย์ก้มหน้านิ่ง ตั้งแต่อาร์ตปฏิเสธที่จะมีความสัมพันธ์ทางกายมาตลอด 5 ปี ทำให้เดย์ออกไปหาเศษหาเลยข้างนอกบ้าน แต่ส่วนมากก็แค่ชั่วครั้งชั่วคราว ไม่ได้ยุ่งกับใครเกินสองครั้ง และยังกลับไปหาอาร์ตเหมือนปกติ มีแต่พ่อที่รู้ว่าลูกชายตัวดีไปสำมะเลเทเมาที่ไหนมาบ้าง เพราะบางครั้งก็ต้องคอยตามไปเช็ดล้างให้

“เมื่อเช้า ยัยนั่นมาที่บ้านเรา บอกตรงๆ ว่าฉันกับแม่แกไม่คิดจะรับมาเป็นสะใภ้ ต่อให้เป็นผู้หญิงก็ตาม” พ่อพูดอย่างเหยียดๆ ในน้ำเสียงและสีหน้า เดย์เงยหน้ามองพ่อด้วยคิ้วที่ขมวดปม

“ใคร? ยัยไหน?”

“แกน่าจะรู้ดีแก่ใจ ไอ้เดย์ ไปจัดการให้เรียบร้อยซะ หล่อนบอกว่าท้อง แต่พวกฉันยังไม่ปักใจเชื่อหรอกนะ ท่าทางคิดจะจับแกให้ได้เลย” พ่อถอนหายใจแรง “บอกอาร์ตซะด้วย ว่าแกไปทำเรื่องแบบไหนไว้ตั้ง 3 ปี คุยกันให้รู้เรื่อง ถ้าแกจะเอาผู้หญิงคนนั้นทำเมีย ก็เลิกกับอาร์ตซะ แล้วไปแต่งงานแต่งการให้เรียบร้อย แต่ฉันไม่ให้จดทะเบียนหรอกนะ แค่จัดงานพอ”

“พ่อ...” เดย์เอ่ยเสียงอ่อน “ผมไม่แต่งงานกับขิงนะ แล้วก็ไม่เลิกกับอาร์ตด้วย”

“งั้นแกก็ไปบอกเลิกกับผู้หญิงคนนั้นให้เด็ดขาด ถ้าเขาท้องจริง ก็ขอรับผิดชอบแค่ลูกไป ไปซะ” พ่อตัดบทอย่างเด็ดขาด พลางโบกมือให้เดย์ออกไปจากห้อง ในทำนองว่าหมดเรื่องจะคุยแล้ว

เดย์กำหมัดแน่น ยืนนิ่งอยู่หน้าห้องทำงานของพ่อนานสองนาน ขิงมาหาพ่อกับแม่ของเขาและบอกว่าท้อง? เดย์พยายามคิดว่าเขาเคยพลาดตอนไหนหรือเปล่า ลืมใส่ถุงยาง? ปล่อยข้างใน? แล้วทำไมขิงไม่กินยาคุม? จงใจงั้นเหรอ?

เดย์ไม่อยากสูญเสียลูกเป็นครั้งที่สอง แต่จะให้แต่งงานกับขิงเขาก็ยิ่งไม่อยาก ทั้งยังไม่อยากทิ้งอาร์ต ไม่อยากให้อาร์ตไปเป็นของคนอื่น

หลังจากนั้น เดย์ไปส่งอาร์ตที่ห้องและบอกว่ามีเรื่องด่วนที่พ่อให้ไปทำ คืนนี้ขอไปค้างที่อื่น แล้วก็ขับรถออกไป ให้อาร์ตกลับขึ้นห้องเพียงลำพัง

อาร์ตคิดว่าคงมีเรื่องร้ายแรงบางอย่าง เพราะพ่อของเดย์ดูเคร่งเครียดกว่าปกติ แถมแม่ของเดย์ก็เหมือนจะพยายามเบี่ยงเบนความสนใจของอาร์ตอยู่ตลอดเวลาที่เดย์เข้าไปคุยกับพ่อในห้องทำงาน เหมือนมีเรื่องบางอย่างที่อาร์ตไม่ควรรู้ ในตอนนี้

เพราะคิดมากไปคนเดียวก็เท่านั้น อาร์ตจึงหยุดคิดถึงเดย์ และมองหาใครอีกคนที่จะช่วยให้หายเหงาในคืนนี้

เสียงไลน์ดังขึ้นระหว่างที่ตามตะวันกำลังจะออกไปสืบคดีที่พี่ชายสั่งมา ทีแรกเขาไม่อยากกดเปิดอ่าน เพราะกลัวว่าจะเสียเวลา ถ้ามันไม่ใช่เรื่องด่วน แต่พอมองนาฬิกาที่ข้อมือ เวลาเกือบๆ เที่ยงคืนแบบนี้...

Artz: เหงา

แค่คำเดียวสั้นๆ เท่านั้นราวกับสั่นคลอนหัวใจทั้งดวงของผู้กองในพริบตา คนที่ไม่ได้เจอหน้ามาเกือบเดือน แม้จะยังส่งข้อความหากันบ้าง แต่มันก็ไม่ช่วยให้หายคิดถึงได้มากเท่ากับตัวจริง เขาจึงรีบตอบไปทันที

T.Tawan: มาให้ผมกอดสิ

อาร์ตอมยิ้มเมื่อได้รับข้อความตอบกลับรวดเร็วทันใจ ปลายนิ้วจรดลงบนแป้นพิมพ์ที่หน้าจออีกครั้ง

Artz: ตะวันนั่นแหละที่ต้องมาหาเรา

“เราจะรออยู่ในห้องของตะวันนะ”

ตามตะวันไม่รู้หรอกว่าตอนที่อาร์ตพิมพ์ข้อความนั้น อาร์ตจะทำหน้าอย่างไร จะใช้น้ำเสียงแบบไหนในหัว แต่...มันเหมือนยั่วยวน เหมือนเชิญชวนกันอยู่ชัดๆ

เขาเป็นคนให้คีย์การ์ดสำรองไว้กับอาร์ต และบอกว่าถ้าเหงาเมื่อไหร่ให้มานอนที่ห้องได้ทุกเมื่อ เขาจะรีบกลับไปหา แต่อาร์ตก็ไม่เคยส่งข้อความทำนองนี้มาให้เลยสักครั้ง อย่างมากก็แค่บอกว่า จะไปที่ห้องนะ อะไรแบบนั้นมากกว่า

เพียงแค่ตัวอักษรไม่กี่ตัวบนหน้าจอ โดยไม่รู้ทั้งน้ำเสียงและสีหน้าหรืออารมณ์ใดๆ ตามตะวันกลับรู้สึกรุ่มร้อนจนอยู่ไม่สุข เขาอยากจะกลับไปหาอาร์ตที่ห้องเหลือเกิน แต่ติดที่มีงานรออยู่ตรงหน้า งานนี้อาจจะมีผลต่อตำแหน่งที่เต็มเดือนต้องการมอบให้

แต่...

แต่

สุดท้ายตามตะวันก็เป็นพวกทำตามหัวใจเรียกร้องอยู่ดี

tbc

คืนนี้ไม่รู้จะได้อีกตอนมั้ยนะ ใกล้จะจบแล้วแหละ ตามพลอตก็ราวๆ นี้ อาจจะเสริมอะไรไปเรื่อยเปื่อย
ขอบคุณทุกกำลังใจและคอมเม้นท์นะค้าบ ขอบคุณที่อยู่อดทนกับความอึนมึนนี้ต่อไป

[FonJuz]

อ่านรวดเดียวเลย
เอาจริงๆ คนที่น่าสงสารที่สุด คือ ผู้กองอะ
รอตอนต่อไปนะคะ  สู้ๆค่ะ คนแต่ง
เป็นกำลังใจให้นะคะ

[puiiz]

คนแบบขิงนี่น่ากลัวนะ น่ากลัวตรงที่ไม่มีสามัญสำนึก ไม่รู้อะไรถูกอะไรผิด 

[ichiichi]

20
ดนุสรณ์ กฤษณสุกุล xxxx067

บัตรประจำตัวนักศึกษาของเดย์ ตอนนี้มันอยู่ในมือของอาร์ต เพราะเจ้าตัวรีบร้อนจนทำตกไว้ที่ห้องของอาร์ต ตอนที่มาค้างที่ห้องเมื่อสามวันก่อน อาร์ตเพิ่งเจอมันใต้เตียง ตอนกวาดฝุ่นทำความสะอาดห้อง

“นานๆ ที มึงลองแวะไปหามันมั่งสิ อ้างว่าเอาบัตรไปคืนไง” เสียงอิฐคะยั้นคะยออยู่เป็นนาน อยากจะให้อาร์ตออกตัวไปหาเดย์ที่วิทยาเขตต่างจังหวัดเสียเหลือเกิน

“คืนวันศุกร์นี้มีงานเฟรชชี่ไนท์ด้วยนะมึง ก็บอกมันว่าขอไปเที่ยวงานแล้วค้างที่หอด้วยเลย” โต้สมทบอีกแรง แต่อาร์ตก็ยังเกรงใจเดย์อยู่ดี ชั่งใจอยู่นานกว่าอาร์ตจะส่งข้อความไปบอกเดย์ และเดย์ก็ไม่มีปฏิเสธอยู่แล้ว

เป็นครั้งแรกที่อาร์ตไปหาเดย์ ตั้งแต่คบกันมาได้เกือบครึ่งปี ความสัมพันธ์รุดหน้าไปเรื่อยๆ รู้จักกันมากขึ้น เรื่องอาหารการกิน ส่วนใหญ่ชอบอะไรคล้ายกัน กินได้เหมือนๆ กัน เพราะอาร์ตไม่ค่อยเรื่องมาก เดย์ก็ยิ่งอยากเอาใจ ทุกอย่างทำให้ด้วยใจและความรัก

“เราคบกันมาครึ่งปีได้แล้วเนอะ” ตอนที่ยืนดูคอนเสิร์ตอยู่ตรงมุมหนึ่งเยื้องจากเวที เดย์ก็เอ่ยขึ้นแบบนั้น พร้อมกับมือที่ค่อยๆ เลื่อนมาจับมือของอาร์ตไว้อย่างเก้ๆ กังๆ แก้มอมชมพูของเดย์ดูน่ารักน่าหยิก อาร์ตเองก็เขินไม่แพ้กัน พอได้จับมือมันก็รู้สึกอบอุ่นในหัวใจขึ้นมา

“อือ” อาร์ตตอบพลางก้มหน้าหลบสายตาของเดย์ ตอนนั้นเดย์ยังตัวเล็กนิดเดียว ต้องเขย่งเท้าเพื่อจะหอมแก้มอาร์ต ทุกอย่างดูขัดๆ เขินๆ ไปหมด แม้กระทั่งจูบแรกก็ทำแบบกล้าๆ กลัวๆ

อาร์ตยังจำรสสัมผัสในครั้งนั้นได้จนทุกวันนี้ แม้มันจะเจือจางไปบ้างก็ตาม

******

เดย์กลับไปหาขิงที่ห้องที่เขาเป็นคนซื้อไว้ พอเปิดประตูเข้าไป ก็เจอเจ้าหล่อนนั่งรออยู่ที่โซฟา เขาขมวดคิ้ว สีหน้าโกรธจัด ตรงเข้าไปกระชากแขนเล็กๆ นั่นขึ้นมาจนร่างของเธอลอยหวือ

“ขิงเจ็บนะพี่เดย์ เป็นบ้าอะไรเนี่ย!?”

“ขิงนั่นแหละเป็นบ้าอะไร! ไปที่บ้านพี่ทำไม พี่บอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่ายุ่งกับครอบครัวของพี่!” เดย์ตวาดลั่น “แล้วบอกพ่อแม่พี่ว่าท้องเหรอ ไปโรงพยาบาลกันเดี๋ยวนี้เลย!”

พอเขาจะกระชากลากถูพาเธอออกจากห้อง เจ้าหล่อนก็ร้องกรี้ดๆ โวยวายให้ปล่อย ดิ้นไปมา ทั้งตบทั้งข่วนหน้าเขา

“ไม่ได้ท้องใช่มั้ย! ทำไมต้องโกหก ขิงจะเอาอะไรพี่หาให้ทุกอย่าง มาอยู่ด้วยตั้ง 3 ปีแล้ว ยังไม่พอใจอะไรอีก” เดย์เอียงหน้าหลบฝ่ามือและเล็บของขิงพัลวัน

“ไม่พอใจสิ! เพราะพี่ยังกลับไปหาพี่อาร์ตอยู่ไง! ขิงทนไม่ไหวแล้ว! พี่ต้องเลือกได้แล้วว่าจะเอาใครกันแน่!? พี่เคยบอกว่าอยากมีลูกไม่ใช่รึไง ขิงจะอุ้มท้องให้ แต่พี่ต้องเลิกกับพี่อาร์ต! พี่จะทิ้งขิงไว้แบบนี้ไม่ได้!!!”

“แล้วจะให้กูทำยังไงวะ! ไอ้คนที่มาให้กูเอาถึงที่ก็มึงไม่ใช่รึไง!” หน้าของเดย์แดงก่ำ หมดอารมณ์จะพูดดีๆ ด้วยแล้ว “บอกแล้วว่าแค่เล่นๆ กูชอบมึงก็จริงนะ แต่กูรักอาร์ต!”

“ไอ้ที่พี่ทำอยู่เนี่ย เขาไม่เรียกว่ารักหรอก! พี่แค่คิดว่าพี่อาร์ตเป็นสิ่งของของตัวเอง ไม่ต่างจากที่คิดว่าขิงเป็นเครื่องระบายความใคร่! พี่ไม่ได้รักใครหรอก!” ขิงเองก็ไม่ไหวแล้วเหมือนกัน เจ้าหล่อนระเบิดอารมณ์ แผดเสียงดังลั่น และยิ่งทำให้เดย์เลือดขึ้นหน้า เขาผลักเธอลงบนพื้นแล้วตามไปบีบคอไว้

“กูจะทำยังไงกับใครก็เรื่องของกู! แต่มึงต้องเลิกเรียกร้อง เลิกยุ่งกับพ่อแม่กู และอย่ามาแตะต้องอาร์ต!” เดย์ขู่ลอดไรฟัน แล้วสะบัดมือออกจากคอเล็กๆ ที่ขึ้นรอยฝ่ามือแดงช้ำของเธอ ขิงไออย่างหนัก น้ำตาคลอเบ้า ขนาดเข้าทางพ่อแม่ของเดย์แล้ว ก็ยังไม่ได้ดั่งใจหวัง เห็นทีคงต้องจัดการกับคนที่เหลืออยู่

เธอไม่ได้รักเดย์มากไปกว่าตัวเอง มันเป็นแค่ความรู้สึกอยากเอาชนะก็เท่านั้น

“ได้...ถ้าพี่จะเอาแบบนี้” หญิงสาวกัดฟันจนมันดังกรอดๆ จ้องมองเดย์ที่ยืนหอบหายใจเพราะความโกรธอยู่ตรงหน้า

******

[ไอ้เหี้ยตามมมมม!!!]

ตามตะวันเกือบยกหูออกแทบไม่ทัน เสียงของพี่ชายช่างดังสะเทือนขี้หูดีเหลือเกิน “ใจเย็นดิวะ”

[จะให้กูเย็นเหี้ยอะไรอีก! มึงโดดงาน!] ถ้าตามตะวันได้เห็นสีหน้าของเต็มเดือนตอนนี้ คงขนลุกซู่ไปทั้งตัว แต่ถึงไม่เห็น ก็ขนลุกขนพองอยู่ดี

“กูให้ไอ้หนุ่มไปแทนแล้วไง มันว่าง” ตามตะวันยกมือป้องปากน้อยๆ ไม่ให้เสียงดังมาก เพราะตอนนี้คนน่ารักของเขากำลังนอนหลับสบายอยู่ข้างๆ

[แล้วมึงจะให้มันเป็นสารวัตรแทนด้วยเลยมั้ยล่ะ ไอ้น้องเหี้ย!]

“ก็ถ้ามันอยากเป็น ก็เอาเลย” เขาตีมึนใส่จนได้ยินเสียงคำรามของพี่ชายอีกระลอก ครั้งนี้ยกหูออกทัน ถอนหายใจอย่างโล่งอกเลยทีเดียว

[กูไม่รู้ด้วยแล้ว มึงอยากทำเหี้ยไรก็ทำ! แต่อย่าทิ้งลูกมึงก็พอ] นั่นคือคำพูดที่เต็มเดือนมักจะย้ำกับเขาอยู่เสมอ ไม่ว่าจะดีเลวอย่างไร ก็ห้ามทิ้งลูกสาวตัวน้อยๆ เด็ดขาด

“เออ” ตามตะวันตอบสั้นๆ ก่อนจะวางสาย พอหันไปมองอีกที คนข้างๆ ที่คิดว่าหลับแล้ว ก็ลืมตามองอยู่

“เราทำให้ตะวันเสียงานรึเปล่า?” รู้ทั้งรู้ว่าผู้กองงานล้นมือแค่ไหน ต้องสืบคดีและตามจับพวกค้ายาบ้าง ฆาตกรบ้าง บางทีแทบไม่ได้หลับได้นอนก็มี แต่อาร์ตก็ยังเอาแต่ใจ เรียกให้กลับมาหา

“ขอโทษนะ ผมทำอาร์ตตื่นรึเปล่า?” ตามตะวันก้มลงหอมเส้นผมนุ่มๆ ของร่างบาง มือก็ลูบไปมาแผ่วเบา อาร์ตขยับตัวเล็กน้อย เงยหน้ามองเขาด้วยดวงตาแวววาวเหมือนกระรอกน้อย

“อื้อ” อาร์ตส่ายหน้าตอบ จั๊กจี้นิดหน่อยตอนที่ปลายจมูกคมๆ นั้นเลื่อนลงมาที่ขมับและข้างแก้ม “ฮะฮะ จั๊กจี้”

“หัวเราะแล้ว” ตามตะวันอมยิ้ม พยุงอาร์ตขึ้นมานั่งพิงอกและกอดไว้ “ผมไม่ชอบเวลาคุณทำหน้าเศร้าๆ เลยรู้มั้ย”

“อยู่กับตะวัน เรายิ้มจนหุบไม่ลงทุกที” อาร์ตว่าขำๆ พลางลูบมือของชายหนุ่มที่วางอยู่บนท้อง

“งั้นมาอยู่กับผมตลอดไปเลยได้มั้ยล่ะ” เขาถามชิดริมหูแล้วหอมแก้มนุ่มๆ ฟอดใหญ่ สำหรับตามตะวัน เขายอมเป็นได้ทุกอย่างเพื่ออาร์ต จะอยู่ในฐานะไหนก็ได้ ขอแค่ได้อยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิตก็พอ

เขาเคยผิดพลาดในชีวิตแต่งงานมาแล้วครั้งหนึ่ง แต่ครั้งนี้ เขามั่นใจว่าจะไม่พลาดอีก เพียงแค่อาร์ตตกลง

“ผมเคยคิดนะ ว่าการมีครอบครัว มีภรรยาและลูกน่ารักๆ จะเป็นที่สุดของชีวิตผู้ชายอย่างผมแล้ว...” จู่ๆ ตามตะวันก็เปิดปากเล่าออกมา อาร์ตนิ่งฟัง เอนตัวพิงอกหนาและยังคงลูบแขนและมือของชายหนุ่มเล่น

“แต่แล้ว ผมก็รู้ว่าเรื่องพวกนั้นมันไม่จำเป็นสำหรับผมเลย ผมแค่ฝังหัวว่าจะต้องมีลูกเมีย เพื่อให้ชีวิตสมบูรณ์ ไม่เหมือนที่ตัวเองเคยพบเจอตอนเด็กๆ แต่จริงๆ แล้วมันไม่ใช่...เพราะบางครั้ง เราก็ไม่ได้ต้องการความสมบูรณ์แบบเสมอไป เราแค่ต้องการใครสักคน คนที่เราจะยอมอุทิศทั้งชีวิตให้ได้อย่างไม่เสียดาย และคนคนนั้นก็พร้อมจะอยู่เคียงข้างเราด้วยใจจริง”

“ตะวันหมายความว่า แค่อยากอยู่กับเรา และมีเราอยู่ข้างๆ แค่นั้นเหรอ?” อาร์ตแหงนคอมองคนที่พิงอยู่ และตามตะวันก็พยักหน้ารับ

“เราอาจจะยังรู้จักกันไม่ดีพอ แต่ผมก็รักคุณไปแล้ว ผมหลงใหลในรูปภาพของคุณ ทั้งสีสันและอารมณ์ที่คุณสื่อออกมา จากนั้นก็หลงใหลในตัวคุณที่เป็นคนวาดพวกมัน ยิ่งอยู่ด้วยกัน ผมก็ยิ่งรักทุกอย่างที่เป็นคุณ ไม่ว่าคุณจะขี้โมโห เอาแต่ใจ หรืองอแงงี่เง่าแค่ไหน ผมก็รับได้หมด ผมอยากให้คุณปลดปล่อยตัวตนของคุณกับผมคนเดียวเท่านั้น”

“แน่ใจเหรอว่ารับได้? เวลาที่เราคลุ้มคลั่ง มันน่ากลัวมากๆ เลยนะ” เพราะอาร์ตพยายามเก็บกดอารมณ์พวกนั้นไว้ ยามที่มันระเบิดออกจึงค่อนข้างรุนแรง เหมือนตอนที่เคยทะเลาะกับเดย์เมื่อนานมาแล้ว และอาร์ตตั้งใจว่าจะไม่เป็นแบบนั้นอีก

“ต่อให้คุณอาละวาดจะฆ่าผม ผมก็ทนได้ ผมมั่นใจว่าจะทำให้คุณสงบลงได้ด้วยวิธีของผม” เขายิ้มเจ้าเล่ห์ อาร์ตที่หันไปมองพอดีเลยตีแขนเข้าให้

“วิธีอะไร อย่ามาแสยะยิ้มหื่นๆ นะ”

“หื่นอะไรล่ะ? หน้าผมก็แบบนี้อยู่แล้วมั้ย” ตามตะวันแสร้งตีหน้าซื่อ เอียงคอมองอาร์ตที่พลิกตัวมานั่งหันหน้าชนกัน “ถ้าผมหื่นจริง จับคุณกดไปนานแล้ว”

“กล้าเหรอ?” อาร์ตยกยิ้มมุมปาก ยกแขนคล้องบ่าร่างสูงพลางจ้องหน้าผู้กองด้วยดวงตาพราวระยับ ตามตะวันก็ไม่น้อยหน้า จ้องกลับไปแบบเดียวกัน

“อยากให้ผมลองสักทีมั้ยล่ะ?” ไม่พูดเปล่า มือซุกซนยังลูบไล้เอวบาง ลามลงไปถึงแก้มก้น อาร์ตรีบตะปบมือนั้น และดึงออกมากุมไว้

“พอแล้ว เราง่วงนอน”

“โอเคครับผม” ตามตะวันยิ้มทั้งตา ก่อนจะโอบกอดร่างบางให้นอนหลับพักผ่อนในอ้อมอก

รุ่งเช้า ตามตะวันเตรียมตัวไปทำงานและเตรียมหูไปฟังพี่ชายสวดตามเคย เขาอิดออดอยู่นานกว่าจะยอมปล่อยมือจากอาร์ตและไปขึ้นรถ ทำเอาอาร์ตรู้สึกเหมือนมีลูกเล็กๆ ที่งอแงไม่อยากไปโรงเรียนตอนเปิดเทอมขึ้นมาตะหงิดๆ

ในจังหวะที่หันหลังเดินกลับเข้าไปในตึก หลังจากส่งตามตะวันเรียบร้อยแล้ว เสียงข้อความในมือถือก็ดังขึ้น อาร์ตหยุดยืนอยู่หน้าลิฟท์และกดดูข้อความที่ส่งมาจากบุคคลนิรนาม ไม่มีเนื้อหาใดๆ ในกล่องอินบ๊อกซ์นอกจากคลิปที่ต้องดาวน์โหลดออกมาดู และอาร์ตก็กดโหลดพลางเดินกลับไปที่ห้องของตามตะวัน

ไฟล์คลิปที่โหลดมานั้นเป็นภาพของชายหญิงคู่หนึ่ง...ที่กำลังร่วมรักกันอยู่บนเตียง ในห้องที่ค่อนข้างมืดสลัว

อาร์ตกดหรี่เสียงแทบไม่ทัน ตาก็ยังจ้องมองเพื่อให้แน่ใจว่าคนในภาพนั้นเป็นใคร ผู้หญิงในคลิปถูกปิดตาและมีโซ่ล่ามทั้งแขนและขา ในปากถูกปิดไว้ด้วยลูกบอลกลมๆ ส่วนผู้ชายที่นุ่งแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียว ถือแส้ไว้ในมือ

“วิปริตชัดๆ” อาร์ตย่นคิ้ว แทบจะปามือถือทิ้ง และพอจะกดปิดคลิปอุบาทว์นั้นลง ใบหน้าของผู้ชายในคลิปที่แสนจะคุ้นเคย ก็ทำให้ต้องนิ่งอึ้งไปนาน รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนเสียงไลน์ดังขึ้นแทรก คลิปหยุดเล่นและอาร์ตก็กดเปิดไลน์อ่าน เพราะคิดว่าเป็นตามตะวันไลน์มา แต่มันไม่ใช่...

ข้อความในไลน์คาดว่าเป็นคนเดียวกับที่ส่งคลิปนี้มาให้อย่างไม่ต้องสงสัย

“มีเรื่องจะคุยด้วย เจอกันที่ xxx ตอนบ่ายโมงตรง”

***
มาถึงตรงนี้ได้อย่างไร...นังเดย์...

อาร์ตก็ร้ายนะ แต่ร้ายเงียบนิดๆ แอบยั่วผู้กองแหม่

เรื่องนี้ไม่มีคนดีย์หรอก ตะวันก็ใช่ย่อย

[Tak]

ตอนแรกก็จะเทเดย์อยู่ แต่ก็เห็นใจเดย์ คือ มันขัดแย้งมากกกกกรักอาร์ตมากแต่รสนิยมไม่ได้กัน แต่ก็เลวตรงไม่ใส่ใจมาหลายปี ส่วนอาร์ตก็ทน คือ สรุปรักกันล่ะแต่รสนิยมไม่ได้กัน โอ๊ยยยยยยย เกลียดเดย์แต่ก็เห็นใจ นี่อินมากกกกกกกก

[Leenboy]

อูยยยย อิพี่เดย์มาสายsmซะด้วย
เป็นนิยายที่อัพได้รัวๆๆๆๆๆมาก คืออ่านสะใจ มาก 555

[tasteurr]

อ่านรวดเดียว สนุก อ่านเพลินเลยค่ะ
เอาจริงๆก็ผิดกันหมด ถึงจะแอบสงสารนังเดย์ที่ดันมีรสนิยมทางเพศต่างกับอาร์ต แต่เรื่องอื่นนางก็ทำตัวเองล้วนๆ แถมยังเห็นแก่ตัวไม่ปล่อยอาร์ตไปอีก
ส่วนอาร์ตก็ผิด ยังไม่เลิกกับเดย์ไม่มีความคิดจะเลิกด้วยซ้ำก็ยังให้ความหวังตาม ปล่อยตัวปล่อยใจให้ตาม แต่ชอบเวลาอาร์ตอยู่กับตามมากๆ อาร์ตขี้อ้อนแต่ก็มีความควีน ขี้ยั่วเบาๆด้วย แต่อาร์ตก็ใจร้ายอ่ะพูดถึงเดย์กับตามได้หน้าตาเฉยเลย ตอนที่เดย์บอกว่าถ้าวันครบรอบ12ปี เดย์กลับมาก็จะไม่เลิก คือแบบ แล้วตามล่ะๆ
อดคิดไม่ได้ว่าสองคนนี้ไม่ได้รักกันแล้ว แค่คบกันมานานเลยผูกพันธ์ หวง เสียดาย
ตามนี่เราอ่านแล้วให้ความรู้สึกเหมือนแฟนเด็กม.ปลายขี้อ้อนเลยค่ะ วอแวเก่ง แอบร้ายนิดๆ หน้าทนด้วย(ฮา) แถมยังคลั่งรักเขามีแฟนแล้วไม่เป็นไรเป็นชู้ก็ได้ แถมทิ้งงานทิ้งการหมด โอ่ยย ตามเอ้ยยยย

[Snowermyhae]

อ่านแล้วหัวร้อนมากค่ะ อยากให้จบ Bad end แต่คงเป็นได้แค่ฝัน 

[Chabuachi]

โอ๊ยยยย สารภาพว่าอ่านรวดเดียวจบแล้วหัวอุ่นเลยค่ะ เดย์คือแบบเกินไปมากๆจริงๆ ตามตะวันนี่คือลุ้นทุกอีพีให้ได้เป้นเพระเอกแต่แบบ....หน่วงขนาดนี้แล้ว มาค่ะ เอามาใผ้สุดไปเลย T_T เวลาอ่านไลน์ของตามแล้วรุ้สึกเหมือนอิโมจิร้องไห้เลย T.T  สุดท้ายนี้ อินเกินไปจริงๆค่ะ ขอไปทำตัวทำหัวให้สงบก่อน อร๊กกกกก

[TNM]

อ้ยเหี้ยมาก (ขอใช้คำหยาบนะคะ เพราะไม่รู้จะใ้คำ/หนแล้ว) มันคือความเหี้ยที่ไม่เคยคิกว่าจะมีคนกล้าเอาตัวละครวายแบบนี้มาเขียนจริงๆ แบบต้องยอมคุณนักเขียนเลยนะคะ ขอกราบแต่สุดจริง รำคาญทุกตัวละครยกเว้นพี่เต็มคนเดียว ทุกตัวดูงี่เง่ากันไปหมด

[naruxiah]

สนุก​มากค้ะอ่านรวดเดียวเลยให้เดย์​มันลงเอยกะขิงอ่ะดีแล้วเหมาะกันดีเชียร์​ให้อาร์ตได้กะตะวัน

[pymdollophead]

อ่านรวดเดียวเลย สนุกมากเลยค่ะ เราสายดราม่าอยู่แล้ว แต่หาที่ดีๆไม่ค่อยได้เลย มาเจอเรื่องนี้คือแบบ ฮืออออออ นิยายในฝันชัดๆ หวังว่าจะจบแบบที่หวังไว้นะ 55555555 เบื่อพระเอก(?)เต็มทน

[broke-back]

ในฝูงหมา ล่าเนื้อ ไล่เหยื่อฟัด
มันจะกัด แทะกิน สิ้นเนื้อขน
แม้ว่าเหยื่อ จะดิ้น กินเนื้อตน
ไม่อาจทน จนใจขาด พินาศพัง

เป็นมนุษย์ ต่างจาก เดรัจฉาน
เพราะเจือจาน เมตตา ผ่านหนหลัง
คนกินคน ใจสัตว์ ซัดกำลัง
ก็เหมือนสัตว์ ไม่หยุดยั้ง ไม่รั้งรอ

เป็นคนแต่ใจสัตว์..ก็ต้องค้นหาคนประเภทเดียวกันให้เจอ
อยู่ด้วยกัน สัตว์ใส่กัน มันถึงจะโอเค
ซึ่งอิเดย์กับขิงน่ะเหมาะสมที่จะอยู่ด้วยกันน่ะดีแล้ว
หุหุ ฟัดกันมันส์ไปเลย ไปต่างกับหมานอกฤดูผสมพันธุ์
กร๊ากกกกกกกกก

อาร์ตอ่อยเก่งเกินไปแล้ว ตามตะวันก็นะ..หลงซะหัวปักหัวปำ ทิ้งงานการ..ไม่ดี ไม่น่ารักเลย

ขอยกนิ้วให้คุณพ่อคุณแม่ของเดย์ ทันสมัยมาก ไม่มีการเหยียดเพศสภาพซักกะนิด
ยินดีเต็มใจยกให้อาร์ตเป็นสะใภ้แถมออกโรงปกป้องสะใภ้ให้อีกต่างหาก
ขิงเธอน่ะ..เข้าใจอะไรผิดเกินไปมากกกกกกกกกกกก ฮ่าฮ่า

ถ้าเรื่องนี้แต่งจบ..ยังมีเรื่องอื่นที่จะแต่งอีกไหม
เราจะได้ตามไปอ่าน..ทุกเรื่องเลย อิอิ

ชอบมาก ถูกใจมาก รักเลยล่ะ
ก็บอกแล้ว..เราอ่ะ สาวกดราม่า ตัวเอ้ไม่แพ้ใคร
จัดมา แต่งเรื่องใหม่มาให้อ่านอีก อย่าให้ต้องเสียน้ำใจกันนะจ๊ะ
ฮ่าฮ่า
 

ป้อล่อ..เข้ามาบวก 1 ให้คนข้างบน
ถูกใจที่บอกว่าชื่นชอบอ่านดราม่าเหมือนกันกับเรา
อิอิ ดีใจที่มีคนที่มีรสนิยมเดียวกันอ่ะ

drama lovers
 

[SoSweetCB]

อ่านจบหน้า 1 แลเวขอเม้นสักหน่อย
ถ้าอิเดย์ยังมีหน้าได้เป็นพระเอกก็เกินทนแล้ว 555555
อาร์ตอย่าไปทนต่อเลยนะ ถึงยังรักอยู่แต่ไม่มีความสุขและทรมานก็อย่าทนเลย
สู้ไปเริ่มต้นใหม่กับคนที่ทั้งรู้สึกดีและมอบคงามสุขให้ดีกว่า
คิดว่าจะดราม่าอ่านแล้วปวดใจไปแต่ก็เพิ่งรู้ว่าตัวเองแกร่งขนาดนี้ 5555
อินตามนะคะแต่รู้ว่านายเอกไม่โง่และคิดเป็นก็สบายใจ ชีวิตนางจะได้มีความสุขสักที
ถึงตามตะวันจะเข้ามาในฐานะชู้ก็ตาม แต่หวังว่าตามจะได้เป็นคนรักอย่างภาคภูมิ อิอิ

[iamaweirdo]

ใจนึงก็สงสารเดย์นะ นางก็ต้องการเมียก็ไม่ให้ แต่นางมาสายซาดิสม์เหรอ อยากอ่านต่อแล้ว