หัวข้อ: DoZen Guys ศึกสุดท้าย สังเวียน(ห้องหอ) อวสานเเล้วครับ

[wichaiP]

          ผมไม่รู้ตัวเองว่าทำไมต้องวิ่งตาม ไม่รู้ตัวเองว่าทำไมถึงรู้สึกเจ็บในอก กับภาพที่เด็กหนุ่มสองคนทรุดตัวลงกับพื้น

 ชายหนุ่มสองคนที่ตอนนี้กำลังก้มร้องไห้อย่างที่สุด

“ฮืออออ ๆๆ”ภาพบาดจิตที่แสนปวดร้าว ตอกย้ำการกระทำ หากแต่ในใจยังมีบางอย่างที่ยังไม่มีคำตอบ

“พวกนายร้องไห้ทำไม”ผมย่อลงถามข้างๆกุน

“อึ๊ก เปล่า ไม่ไปหาพี่ไก่ พี่วอกหล่ะ”กุนเห็นว่าเป็นใคร ก็รีบกลั้นน้ำตาทันที

“ใช่ อึ๊กๆ การ์ฟิลไปหาพวกพี่เขาเถอะ อย่ามาอยู่แถวนี้เลย”ต่ายปาดน้ำตา บอกอย่างยากเย็น

“ใช่จริงๆด้วย ขอบอกพวกนายสอบตก”ผมเอ่ยอย่างเยาะๆ ก่อนที่จะยืนขึ้นกอดอก

“ไม่ต้องพูดอะไรแล้วหล่ะ แต่นายจำไว้นะว่า วันที่นายไม่มีใคร”กุนเอ่ยพลางลุกขึ้นยืนอย่างยากลำบาก

“ขอให้นึกถึงพวกเรา”ต่ายว่าก่อนที่จะลุกตาม ก่อนที่ทั้งสองจะหันหลังเพื่อเดินหนี

“พวกนายไม่ได้รักชั้นจริงๆหรอก ใช่ไหม”ผมตะโกนถามออกไปทันที

“ทำไมจะไม่รัก ไม่รักจะเจ็บเหรอไง”กุนหันมามองอย่างไม่เข้าใจว่าคนตรงหน้าต้องการอะไร

“รักเหรอ แค่ชั้นบอกว่าชอบพี่นายสองคน พวกนายก็ถอยแล้ว อย่างนี้เรียกว่ารักเหรอไง”

“ก็พวกพี่เขาดีกับเราทุกอย่าง ทำดีกับเราทุกอย่าง จะให้แย่งแฟนพี่ได้ไง”ต่ายตอบกลับอย่างไม่เข้าใจ

“แล้วทำไมต้องยอม พวกนายก็บอกชั้นมาสิ”

“ฮึ บอกแล้วได้อะไร”กุนเดินเข้ามาจับข้อมือผมไว้ จนเจ็บก่อนที่สบตาอย่างสื่อความหมาย

“เพราะอย่างไร หากคุณก็ไม่ได้รักผมนี่”แม้ข้อมือจะเจ็บ หากแต่ผมไม่ยอมที่จะสะบัดออก

“ชั้นไม่เหมือนพวกนายนะ ที่พูดคำว่ารักง่ายๆ เหมือนไม่มีอะไร”ผมตะโกนใส่อย่างโมโห

“ไม่ใช่นะ ผมรักคุณนะการ์ฟิล ไม่ใช่สักแต่พูด”ต่ายเองที่รีบมาจับข้อมืออีกข้างพลางเขย่า

“อย่าพูดดีกว่า ไม่ใช่แค่เรื่องพี่พวกนาย เรื่องนายสองคนก็ด้วย เมื่อกี๊นี้พวกนายก็แทบจะยกชั้นให้กันและกัน

แล้วไม่ใช่เหรอ”ผมเอ่ยพลางนึกย้อนเหตุการณ์เมื่อครู่ (แหมนึกว่าบ้าบวกโง่นะเนี่ย)

“ก็ให้ทำไงหล่ะ ผมกับพี่วอกมันลูกกำพร้า ถ้าไม่มีคุณไก่กับกุน เราสองพี่น้องต้องเป็นเด็กเร่ร่อน นอนตามข้างถนน

ไม่ได้มีการศึกษาดีๆ หรือ มีงานทำอย่างทุกวันนี้นี่”ต่ายเอ่ยอย่างระบายความ

 “อย่างที่คุณก็รู้การ์ฟิล ผมเป็นลูกคนใช้ในบ้าน คุณพ่อผม ท่านนายพล ชาญเดช เลิศไพศาลมณี  นั้นเป็นข้าราชการ

ทหารปัจจุบัน ได้แต่งานกับคุณแม่ใหญ่ นั่นคือคุณหญิงเพ็ญจันทน์ที่นายเจอ พี่ไก่ต้องทำตามความพอใจทุกอย่างของคุณแม่

เพื่อที่จะให้ผมกับแม่อยู่ที่บ้านหลังนั้นได้ พวกเราสองคนได้เจอพี่วอกกับต่ายตอนไปเที่ยวต่างจังหวัดกัน

สองคนนั่นกำลังถูกนักเลงที่คุณแม่ใหญ่ใช้ให้ไปไล่ที่ทำร้าย เราจึงขอให้พวกเขามาอยู่ด้วย จนถึงทุกวันนี้

ทีนี้คุณเข้าใจหรือยัง”กุนจับไหล่ผม ก่อนที่จะเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับพวกตน

“แล้วไง”ผมเอ่ยอย่างไม่สนใจ ก่อนที่จะปัดมือทั้งสองข้างออก

“ทำไมชั้นต้องกลายเป็นคนรักที่ถูกเขี่ยให้กันไปมาด้วย นี่เหรอพวกนายเรียกว่ารัก ได้ชั้นก็ขอบอกไว้ ชั้นจะรักพวกนาย

เหมือนกัน แต่ไม่ได้รักคนเดียวชั้นจะรักคนที่มารักชั้นด้วย นายจะยอมไหมหล่ะ”

“คุณอย่าล้อผมเล่นนะ นายบอกชอบพวกพี่ไก่ไม่ใช่เหรอ”กุนถามอย่างสงสัย

“ใช่ทำแบบนี้พี่วอกน่าสงสารนะ”นายร้องเสียงหลง

“แล้วชั้นก็ต้องให้ไก่กับวอกมาเขี่ยให้กันต่ออีกเหรอ”ผมจ้องหน้าสองคนอย่างแค้นใจ 

“พวกนายอยากรู้คำตอบเหรอ วันนี้พวกนายมาที่บ้านชั้นสิวันนี้ ชั้นจะตอบ”

ผมว่าเสร็จก่อนที่จะเดินออกมา ไม่คิดจะสนใจหันไปมองหน้าสองคนนั้นอีก

http://www.youtube.com/watch?v=yEkrQz-8lMI

เคยโดนทำให้เจ็บไปทั้งหัวใจ
เป็นเพราะฉันวางใจ เชื่อใจทุกทุกคน
คนบางคนเข้ามาทำให้วกวน
ทำให้ฉันหลงกล เพียงเพราะคำพูดว่ารัก

ที่เธอบอกจริงหรือเปล่า จริงหรือเปล่า
ไม่ได้ล้อเล่นกันใช่ไหม
เพราะฉันเป็นคนที่เมื่อรักใคร
ก็เชื่อใจและยอมให้แต่เขา

อย่ารังแกคนที่ไม่มีใคร ด้วยคำว่ารักเลย
จะกี่ครั้งก็ลงเอย แพ้คำพูดว่ารัก
ได้ไหมคนดี ถ้าคิดจะบอกรักกัน
ช่วยบอกกันด้วยหัวใจที่มี
แค่นี้ที่อยากขอเธอ

[ujen]

  อยากรู้ว่าจะเกิดอะไร

 

 

[wichaiP]

             หลังจากที่ผมได้มือถือคืนแล้ว ผมก็เดินทางมาที่โรงพยาบาลที่ม้าเหล็กกับกระทิงอยู่ ไม่รู้ทำไมผมต้องรีบมาหาสอง

คนนี้ก็ไม่รู้ ถ้าเมื่อวานผมคงรู้สึกว่าตนเองคงไม่กล้ามาหาคนที่ผมกระทึบแล้วยังบ้ามาบอกว่ารักตัวเองแน่ๆ ยิ่งประเภท รุกตัวพ่อ

แบบพวกนี้ด้วย (คนอื่นก็รุกนะเพ่)

               ผมเปิดประตูเข้าไป หากแต่ภาพที่เห็นคือ เจ้าพวกบ้านั่นกำลังนั่งอ่านแฟ้มเอกสาร กับเปิดโน๊ตบุ๊กทำงานกัน

อย่างขมักเขม่น

“เดี๋ยว คุณเด่นจันทน์ กับ คุณแมรี่ ลองถามลูกค้าก่อนนะว่าอยากได้รูปแบบงานยังไง พร้อมกับ Concept

นายแบบที่ต้องการนะครับ”ม้าเหล็กว่าพลางก่อนที่จะวางสาย ขณะที่กระทิงกำลังอ่านเอกสารพร้อมกับเอ่ยถามม้าเหล็ก

“เฮ้ยม้าเหล็ก แบบเสื้อผ้าที่ลูกค้าต้องการให้แสดง เป็นแบบฤดูร้อน ข้าว่าเรื่องนี้ไม่ยากเท่าไร เน้นทีมทะเลก็ไม่เลว แต่ว่าจะ

เลือกใครเดินแบบมากกว่า”

“ก๊อกๆๆ”ผมเคาะประตูหลังจากแอบฟังพอสมควรก่อนที่จะก้าวเข้ามาในห้อง

“อ้าว การ์ฟิลมาแล้วเหรอครับที่รัก เข้ามาสิครับ”ม้าเหล็กเห็นว่าเป็นใครก็รีบอ้อนทันที

“ผมไม่คิดว่าคุณจะมาหานะครับ แต่ก็ดีใจที่ได้เจอ”กระทิงเอ่ยก่อนที่จะวางแฟ้นเอกสารลง

“ทำไมคิดว่าผมจะไม่มาหาล่ะ”ผมว่าพลางก่อนที่จะหยิบเก้าอี้มานั่งมองสองคน จ้องตาทั้งคู่

“ก็คุณไม่คิดจะรับรักผมนี่”ม้าเหล็กเอ่ยเบาๆ

“ใช่ แถมคุณการ์ฟิลยังมีคนอื่นหมายตาตั้งเยอะ”กระทิงเอ่ยพลางเขยิบมาใกล้ๆผม

“รู้ไหม วันนี้ผมบอกปฏิเสธ เด็กสองคนที่บอกรักผมมา”เอาวะ ขอตรุเข้าเรื่องก่อนได้ไหมเนี่ย

“หืม แล้วไงคุณจะบอกปฏิเสธพวกผมด้วยเหรอ”กระทิงเอ่ยเบาๆ เหมือนเตรียมใจสักอย่าง

“ตอนนี้คุณชอบใครแล้วหรือยังหล่ะ”ม้าเหล็กอดที่จะถามไม่ได้

“เปล่านะ ผมไม่มีใคร มีพวกคุณน่านหล่ะ”ไม่ได้โกหกนะ สามสี่วันมานี่ เจอแค่พวกคุณแกน่านแหละ

“อืม แล้วคุณจะถามอะไรหล่ะ”กระทิงเอ่ยตรงประเด็น

“รับได้ไหม ถ้าผมอาจไม่ชอบใครแค่คนเดียว”คือไม่ใช่ว่าไม่รู้สึกกับใครนะ แต่ว่ามันก็หวั่นไหวกันบ้างอ่ะ

“ถ้าตอบว่าได้ คุณจะรักผมไหมหล่ะ”จุกสิ จุกโคตร

“ไอ้กระทิงก็พูดตรงไป แต่ถ้าให้ดีก็อย่าทิ้งผมนะ”ม้าเหล็กเอ่ยก่อนที่จะกุมมือไว้ พลางส่งสายตาหวานเชื่อมที่มดจะแทะให้

“เอาเถอะ วันนี้ไปหาผมที่บ้านได้ไหมหล่ะ ผมจะได้เคลียร์ทีเดียว”ว่าพลางแกะมือปลาหมึกออก

“อืม ต้องเผื่อใจไหมหล่ะ”กระทิงเอ่ยยิ้มๆ

“ก็เผื่อไว้ก็ดีนะ อาจรับไม่ได้ก็ได้”ผมหันไปยิ้มกลับ

“งั้นไม่ไป”ม้าเหล็ก ว่าพลางกอดอก

“อ้าว!!1”อะไรกันนักกันหนาวะ

“ก็คุณอาจปฏิเสธพวกผมนี่ เหมือนทำแบบเด็กสองคนนั้นของคุณไง”

“จะบ้าเหรอ ไม่ใช่เด็กของผมนะ”ผมโวยวายกำลังคิดว่าจะกลับก็เหลือบเห็นชามข้าววางทิ้งไว้

จึงก้มมองนาฬิกา อ้าว!!!สิบโมงแล้วนี่

“นี่ทำไม ชามข้าวมันเต็มอยู่หล่ะเนี่ย”ผมเอ่ยพร้อมกับหันไปมองทั้งสองคน

“อ๋อ เดี๋ยวค่อยทาน พอดีงานยุ่งน่ะ”ม้าเหล็กเอ่ยก่อนที่จะ ก้มมองโน๊ตบุ๊ก

“เหรอ”ไม่พอใจนะเนี่ย

“เป็นอะไรเหรอการ์ฟิล พวกผมทำอะไรผิดเหรอ”กระทิงเอ่ยพลางขมวดคิ้ว

“วางงานให้หมดนะ แล้วกินข้าวซะ พอเลย ไม่ปวดท้องกันเหรอไงห๊ะ”ผมว่าพลาง เดินไปเก็บเอกสารและก็ปิดโน๊ตบุ๊ก

ก่อนที่จะเลื่อนโต๊ะอาหารมาวางไว้ ตั้งท่าอย่างสวยงามก่อนที่จะเอ่ยสั่งเรียบๆ

“กินซะ”(สั่งเหมือนหมาเลยนะ)

 ทั้งสองคนรีบตั้งหน้าตั้งตากินทันที มีเหลือบมองผมบ้าง ซึ่งผมก็แยกเขี้ยวให้อย่างเดียว จนเมื่อหมดแล้วน่านหล่ะ

จึงได้เอ่ยเสียที

“รู้ไหมผมชอบคนที่ชอบดูแลตัวเอง วันนี้มาเจอที่บ้านให้ได้ เราต้องตกลงกัน ห้ามเบี้ยวหล่ะ”

จากนั้นก็เดินออกจากห้องไป แต่แปลก คราวนี้ไม่มีการร้องเรียกหรืออิดออดอีกเลย

[wichaiP]

        ผมเดินไปหาเป้าหมายอีกสองคนต่อ แต่ว่าไม่รู้อยู่ที่ไหน จึงทำได้เดินไปที่เคาเตอร์ประชาสัมพันธ์ก่อน มองหน้า

สาวสวยที่ยิ้มแก้มจะกว้างไปถึงใบหูน่านหล่ะ

“สวัสดีค่ะ มีอะไรให้รับใช้คะ”เสียงสวยมากกก ขอบอก

“ครับ คือผมอยากจะขอพบ หมอเขียว และ หมอแพะครับ”

“ไม่ทราบว่า นัดไว้เปล่าคะ”เสียงเริ่มเปลี่ยน เอหรือว่าเพลงเสียงที่เปลี่ยนกำลังมาแรง

“คือ ผมเป็นเพื่อนสองคนนั่นน่ะครับ”เอาวะ เป็นเพื่อนไปก่อนหล่ะกัน

“จะให้แจ้งว่าใครมาขอพบดีหล่ะคะ”เอ แปลกๆหล่ะ ทำไมจ้องเสียตาเขียวอ่ะ ไม่ใช่แค่ประชาสัมพันธ์ด้วย พยาบาล

หมอทีเป็นผู้หญิงก็มองมาที่ผมเป็นจุดเดียว

“บอกว่าการ์ฟิลครับ”ไรวะ เป็นไรกันม๊ากป่ะ

“ชื่อ นามสกุลอะไรครับ”อร๊ายย ไม่เอานะ ตรูอาย

“คือไม่บอกได้ไหมครับ ผมอาย”

“เกรงว่าจะไม่ได้นะคะ เพราะว่าเป็นกฏของโรงพยาบาล”

“คือ รบกวนนิสนะครับ”

“คุณคะไม่ทราบว่า ทำไมคุณถึงไม่เข้าใจคะว่า มันเป้นเรื่องจำเป็น”เจ้าหน้าที่เริ่มทนไม่ไหว ลุกขี้นยืนทันที

“มีอะไรเหรอ คุณแสงดาว”อยู่หมอผู้หญิงคนหนึ่งก็เดินเข้ามา

“สวัสดีค่ะ คุณหมอ บุษบา คือคุณคนนี้ ชื่อการ์ฟิล จะมาพบคุณหมอเขียวกับคุณหมอแพะน่ะค่ะ”

“แล้ว คุณเป็นใครหล่ะคะ ถึงมาขอพบคุณหมอน่ะคะ”เอ ช่วงนี้วันมามากกันเปล่าวะ ติดเชื้อหงุดหงิดจากไหนกันเนี่ย 

หนอย องค์ลงแล้วเว้ย

“ก็เพื่อน”ตอบพลางไว้เชิง

“งั้นทำไมไม่รอหล่ะคะ แถวนี้ที่นั่งเยอะนะคะ”

“ผมรีบ นี่อย่าเรื่องมากได้ไหม ไปบอกหมอสองตัวนั่นเลยนะ ว่าแฟนมาหา เร็วๆด้วย”

“แฟน!!!”คราวนี้ร้องดังลั่นเลย แถมมีพยาบาลกับหมอผู้หญิงมาอีกห้าหกคน

“อย่ามาพูดจาแย่ๆนะคะ คุณหมอเขียวไม่น่าจะตาต่ำเลือกคุณเป็นแฟนหรอก”

“ช่าย หมอแพะออกจะสุภาพบุรุษ ไม่มีทางเป็นเก้งแน่ๆ”

“ถึงให้ชอบผู้ชาย แต่ถ้าเป็นคนหน้าหวาน หรือ ดูสวย ยังน่าเชื่อถือมากกว่า ไม่ใช่อ้วนลงพุง เหมือนพะโล้แช่อิ่มแบบนี้”

ผมมองไปรอบๆ ชะนีพวกนี้น่าจะเป็นแฟนคลับ ไอ้หมอสองตัวนั่นแน่ๆ แหมๆๆ สาวสวยเยอะแยะนะ แต่เมื่อกี๊ด่าตรูว่า

พะโล้แช่อิ่มแปลว่าไรหว่าาาา เฮัยย  อ้าวเอี้ยไหมเมริงหมายถึงยิ่งกว่าอ้วนหล่ะสิ (เพ่เป็นไรม๊ากป่ะ อิอิ:คนเขียน)

“อย่าคิดว่าจะเทียบหมอสองคนนั้นได้ พวกชั้นไม่ยอมแน่”

“เกิดอะไรขี้นครับ อ๊ะคุณการ์ฟิล”แพะที่เพิ่งตรวจคนไข้เสร็จ  กำลังจะไปพักเห็นเข้าพอดี

“อ๊ะ หมอแพะมาพอดี เห็นหมอเขียวป่าว”ผมว่าพลางเดินไปคล้องแขนทันที ไม่มีได้วิ่งไปอ้อนนะ แบบว่า เดินช้าๆ ก่อนที่จะ

คล้องแขน แอบกุมมือด้วย ก่อนที่จะส่งสายตาประมาณว่า

พวกแกจงอิจฉา อกแตกตายไปซะ  ก๊ากกกก

“อืม ไอ้เขียวเหรอ ไม่เห็นนะครับ คุณหมอ บุษบาทราบไหมครับ”หนอยสุภาพกับสุภาพส้นตรีนจังนะเมริง ที่กับตรูมีแต่เสี่ยวแดก
 
“ว่าแต่มาหาหมอ เพระาคิดถึง หรือ เพราะอยากอยู่ใกล้หมอครับ”

กรี๊ดดดดดด เต็มพื้นที่โรงพยาบาล หากแต่ไม่พอ

“การ์ฟิล”หมับ กอดเต็มๆ อร๊ายยย หมอเขียว กอดมาด้ายยยย

“หมอเขียวน่ะ อย่ากอดต่อหน้าคนอื่นสิครับ”แกล้งกระมิดกระเมี้ยน พองาม(เหรอ)ก่อนที่จะเหลือบ

โอ้วววว มีน้ำลายฟูมปาก กับ ทรุดลงกับพื้น โถๆๆ ช่างน่าสงสาร

“พวกคุณน่ะ มาก็ดี การ์ฟิลกำลังตามหาอยู่เลย”ผมว่าพลางดีดหลุดจากไอ้จอมกอดใส่แว่นทันที

“เหรอ การ์ฟิล เขยิบมาอีกนิดสิครับ”หืมไมฟระ

“อืม ทำไมเหรอ”

“หัวใจเราจะได้ตรงกัน”

โอวววว ได้ยินเสียงคนไข้ คว้ากระโถนกันเกรียวกราวเชียวหล่ะ

“นี่ คืนนี้มาที่บ้านได้ไหม การ์ฟิลมีเรื่องจะคุยด้วย”

“ได้สิ เพื่อการ์ฟิล หมอแพะทำได้ทุกอย่าง”

“อ๊ะ หมอเขียวก็ได้นะครับ”

“อืม งั้นการ์ฟิลไปก่อนนะครับ จุ๊บ จุ๊บ”หอมแก้มสองหมอก่อนที่จะหันหลังก่อนยักไหล่

กรี๊ด ว้าย ตาย สลบ ฮ่าๆๆๆๆ

[wichaiP]

เหลืออีกสามคู่นะครับ จะมาต่อให้พรุ่งนี้แทน

[MiSS-U]

หมดเวลาสนุกแล้วซิ

การ์ฟิลจะเก็บไว้ทั้ง12ใช่ม้า  แบ่งๆมาทางนี้มังสิ ฮุๆๆ

+1

[pare_140]

กรี๊ดดด  อยากให้ถึงพรุ้งนี้เร็วๆ

[golove2]

รอจ้า

 

[ujen]

รีบมาต่อน่ะ

รักน่ะ

 

[controlamp]

 

[inspirer_bear]

โอ๊ยยย แมวอ้วนผู้น่ารัก

จะทำอะไรต่อไปน้า อยากรู้จังเลยอ่า *0*

จะทำข้อตกลงกันใช่ป่าว ระหว่างแมวอ้วนกับผู้ชาย 12คน

อั๊ยยะ รอคอยตอนหน้า 555

[gupalz]

อะไรจะปานนี้การ์ฟิล

[pronpailin]

12P ชัวร์ ป๊าป แต่จะแบ่งยังไงไหว หว่า ตั้ง 12 คน เลยนะนั้น 

[อือหืออ่ะ]

อ๊าย!!!! อยากเก็บเธอทุกๆ คน

[TanyaPuech]

    มันส์ล่ะงานนี้

[yowyow]

5555 ฮามว๊ากกก พะโล้แช่อิ่ม

[ronlbb]

การ์ฟิลน่าจะไม่ถูกโรคกับผู้หญิงนะ 55

[loveview]

ขอตายบนกองน้ำตาลได้ไหมนี่

[เลิฟลี่]

อยากจะกรี๊ดให้ลั่นทุ่งค่ะ การ์ฟิลเรื่อมรุกcล้วใช่มั๊ยคะ 

เรื่องที่จะบอกทุกคนก็คือ...ตกลงการ์ฟิลคบทุกคนรึเปล่าคะ ฮี่ฮี่

คราวนี้ก็ได้อ่านหลายตอน ดีใจจังค่ะ คนเขียนน่ารักสม่ำเสมอ คนอ่านก็หนีไปไหนไม่รอดล่ะค่ะงานนี้^^

[ทิวลิปสีส้ม]

มันจะเกิดอะไรขึ้นต่อไปกันเน้อ
แอบเหนื่อยใจแทนแมวอ้วนอ่ะ...จะแบ่งคิวยังไงกันล่ะเนี่ย 
เอ๊ะ รึว่าแมวอ้วนจะไม่เลือกใครเลย ไม่นะ!!! 
จิ้มบวกค่ะ ขอบคุณที่ขยันลง อิอิ ปลื้ม 

[wichaiP]

            เมื่อผมมาที่สถานีตำรวจ เนื่องจากจะได้นัดหมายอีตาตำรวจสองตัวไปด้วย แต่เมื่อไปถึง

โอววว มาย ก๊อดดด เจอโจทย์เก่า ชะแว๊ปป หลบท้ายรถทันทีจ้า(กล้าทำนะ ทีไปทำเค้าไม่กลัว)

“นี่นายวอก นายยังไม่ได้ข้อมูลคนที่ขโมยทองร้านลูกชั้นไปอีกเหรอ”ยัยผู้ดีเอ่ยพลางเชิดคอ ที่มีปลอกคอเพชรเหมือนเดิม

“ยังครับ คุณหญิง ตอนนี้เราได้แค่ข้อมูลจากตัวประกันเท่านั้น และ รถที่คนร้ายใช้หลบหนีครับ”วอกตอบพลางก้มหน้านิ่ง

“เพี๊ยะ!!!”เสียงตบฉาดไปที จนวอกหน้าหัน

“คุณแม่ ตบวอกทำไมครับ”ไก่หน้าตาตื่น มองแม่ตนเองอย่างไม่เข้าใจ

“ช้ามาก นี่ไก่ แม่ว่าเราควรต้องเปลี่ยนทนายแล้วมั้ง ไม่ได้เรื่องแล้วเรื่องที่ให้ซื้อหุ้นบริษัท วิเศษนิยม ไปถึงไหน

ชั้นต้องการบริษัทนั้นมาเป็นของชั้น”

“คือ ตอนนี้ทางบริษัทนั้นเหมือนได้รับเงินสนับสนุนจากที่ไหนไม่ทราบครับ ราคาหุ้นเลยเพิ่มขึ้น”

“เงินสนับสนุน แปลกมาก เท่าที่จำได้ นายประเทือง กระเทยบ้านนอกนั่นไม่น่าจะหาเงินมาได้นะ หึหึ ไม่เป็นไร ชั้นก็อยากรู้ว่า

บริษัทนั่นจะอยู่ได้นานแค่ไหน เมื่อหุ้นส่วนในบริษัทพากันเทขายหุ้นไม่เหลือชิ้นดีแบบนี้ อ้อว่าแต่นายวอก นายพอจะรู้ไหมว่า

ใครให้เงินสนับสนุนนังกระเทยนั่น”

“ยังไม่ทราบครับ แต่ว่าไม่แน่อาจเป็นเงินนอกระบบ”

“ก็ดี อยากมาแข่งขันในวงการธุรกิจเดียวกับชั้นก็ต้องเป็นแบบนี้แหละ”

“คุณแม่ ทำไมต้องสนใจด้วยครับ ไก่เห็นว่ายังไง คุณประเทืองเป็นแค่นักธุรกิจธรรมดาที่ไม่ได้โดดเด่นอะไรเท่าไรนะครับ”

“แกจะไปรู้อะไรนายไก่ ยัยประเทืองนั่นบังอาจบริจาคเงินช่วยเหลือเด็กกำพร้าตัดหน้าชั้น ชั้นไม่ชอบ เสือ จี๊ด ไปส่งชั้นที่รถ

แล้วมาดูแลไก่ลูกชั้นที่หลัง ส่วนนายวอกไปจัดการตามข้อมูลพวกโจรมาให้ได้ ชั้นหวังว่าเธอคงไม่ทำให้ความหวังดี

ของชั้น ต้องผิดหวังนะ”

“ได้ครับคุณหญิง”

จากนั้นทุกคนต่างแยกย้ายกันไป โดยพวกเสือกับจี๊ดไปส่งคุณหญิงเพ็ญจันทน์ ไก่กับวอก ขึ้นไปสถานีตำรวจ แทน ผมที่แอบดู

อยู่รู้สึกแปลกๆกับเหตุการณ์

“ประเทืองเป็นใคร แล้วเงินช่วยเหลือที่ไม่มีแหล่งที่มาอีก มันคืออะไรกันเนี่ย”โว้ยย มีเรื่องน่าสงสัยจังวะ(เพ่จะไปยุ่งอะไร

กับเขานักหนาเนี่ย)

         เมื่อคิดว่าต้องการจะรู้ให้ได้ (สาระแนว่างั้น) ก็ต้องไปสืบก่อนเลย ผมรีบตามสามคนนั้นไป เมื่อเห็นว่ายัยคุณหญิงตู้เพชร

นั่นนั่งรถออกไปแล้ว จึงได้แสดงตัว ยืนขวางเสือกับจี๊ดทันที

“หยุดก่อนเลยพวกนาย”ผมยืนพลางกางแขนทันที

“อ้าว การ์ฟิล มาทำอะไรที่นี่ครับ”จี๊ดเห็นว่าเป็นใคร ก็ยิ้มทักทันที

“น่านสิ คิดถึงพวกผมหรือไง”เสือว่าพลางยิ้มให้เช่นกัน

“ก็คิดถึงนะ แต่ว่าเมื่อกี๊มันมีเรื่องให้คิดถึงมากกว่าน่ะ”

“เรื่องอะไรเหรอ หรือว่าการ์ฟิลหิว ผมพาไปทานข้าวก็ได้นะ”เสือว่าพลางเดินมาโอบร่างอวบ

“ทองที่นายเอาไปนี่ เอาไปให้คุณประเทืองใช่ไหม”ผมหันไปมองทันที

“ห๊า!!! นายรู้ได้ไง”เสือว่าพลาง หันซ้ายหันขวามองว่ามีใครได้ยินไหมทันที

“พี่เสือการ์ฟิลรู้เรื่องนี้ได้ไงอ่ะ”จี๊ดกระซิบกระซาบกับเสือหากแต่ร่างอวบได้ยิน

“กระซิบอะไรกัน”แหมปกปิดกันจริงนะ

“ผมไม่บอกได้ไหม”เสือขอผ่อนผัน

“ก็ได้ คืนนี้ว่างป่าวอยากให้ไปหาที่บ้านน่ะ”ผมไม่สนใจก่อนที่จะเอ่ยเรื่องที่สำคัญมากกว่า

“มีอะไรหรือเปล่าครับ”จี๊ดเอ่ยถามอย่างอยากรู้

“จำได้ไหม มีกี่คนมาจีบผม”ผมว่าก่อนที่จะเชิดหน้าเล็กน้อย คือพวกแกกินไรกันนักนะ สูงจัง (นมครับพี่นม)

“อืมเท่าที่เจอวันนั้นก็ห้าหกคนนะครับ รวมผมด้วย”เสือว่าก่อนที่จะนับนิ้ว

“งั้นก็ให้เจอทีเดียวไปไม่ดีกว่าเหรอ”ผมว่าก่อนที่จะเดินตัวปลิว ก่อนที่จะหันไปมองอีกครั้ง

พวกนายมีความลับกับชั้นก็ไม่เป็นไร แต่เรื่องที่พวกแกบอกรักชั้น มันจริง(เพ่เอาความมั่นใจมาจากไหน)

ผมเดินขี้นไปบนโรงพัก หากแต่สายตาสะดุดกับ ทนายวอกที่กำลังนั่งอ่านเอกสารในมืออย่างขมักเขม้น อร๊ายยย แว่นเท่ๆ

แถมจดจ่อกับเอกสาร น่ารักอ่ะ พอทนายเงยหน้าเท่านั้นล่ะ พระเจ้า ใจจะละลาย ทนายวอกเห็นว่าเป็นใครก็ยิ้มให้ อร๊ายยย

มีใจให้ชั้นเหมือนน้องแกแน่ๆเลยอ่ะ แบบนี้ ช่วยไม่ได้ คนมันหล่อ เหอๆๆ

“สวัสดีครับ คุณการ์ฟิล วันนี้มาจ่ายค่าปรับอะไรหรอคับ”เพล้งงงง แตกละเอียดเลยตรู

“นี่คุณทนายลิง ปากเสียจริง ว่าแต่หน้าไปโดนอะไรมาเหรอ”ผมว่าพลาง แกล้งแตะแก้ม หากแต่เมื่อมือจะสัมผัสใบหน้า

วอกก็รีบหันหน้าหนีไปก่อน

“ไม่มีอะไรหรอกครับ เดี๋ยวคุณรอตรงนี้ก่อนนะครับ ผมจะไปตามคุณไก่มาให้”วอกว่าพลางลุกขึ้นหากแต่ผมลองเรียกรั้งไว้ก่อน

“คิดจะให้คนที่ตนชอบไปกับคนอื่น ง่ายๆแบบนี้เหรอ”ผมเอ่ยพลางกอดอก

“คุณกำลังพูดอะไรครับ คุณการ์ฟิล”วอกหันหน้ามาถามแต่แววตาไหวระริก

“ผมพอจะทราบเรื่องทางบ้านของคุณเล็กน้อยนะ คุณนี่เหมือนต่ายจริงๆ น้องยังไงพี่อย่างงั้น”ผมเอ่ยพลางสาวเท้าไปใกล้

จนวอกต้องถอยหนีออกมา

“อ้าวไอ้อ้วน มาทำอะไรที่นี่น่ะ”ผมหันไปตามเสียงทันที อร๊ายย ไอ้ไก่แจ๋ เรียกซะเสียเลยนะ

“นี่ เรียกเพราะๆหน่อย อย่างคุณการ์ฟิลคนน่ารัก มาทำอะไรที่นี่เหรอครับ”โด่ต้องให้สอน

“น่ารัก อย่างนายมันอ้วนแสบตัวป่วนมากกว่ามั้ง”อร๊ายยผู้ชายอะไรปากสุนัข

“เหรอ คืนนี้มาบ้านผมไหม”ผมว่าพลางก่อนที่จะหันมายิ้มให้

“อะไร อยู่ดีๆทำไมมาพูดแบบนี้”ไก่ว่าพลางมองหน้าผมอย่างไม่เข้าใจ

“ก็แค่ชวนแฟนไปทานข้าวที่บ้านมีปัญหาหรือไง”ผมว่าพลางโอบคอไก่เบาๆ หากแต่เหลือบมองวอกที่ตอนนี้ก้มหน้าไว้

“แล้วก็คุณวอกด้วย”วอกเงยหน้ามองทันที ขณะที่ไก่ร้องเสียงหลง

“อะไรนะ!!!!”

“คุณการ์ฟิลอย่าพูดอะไรแบบนี้สิครับ คุณไก่ ผมไม่ได้คิดอะไรกับคุณการ์ฟิลนะคับ คุณการ์ฟิลควรจะมองคุณไก่มากกว่า

นะครับ คบคุณไก่ คุณการ์ฟิลจะได้สบาย แต่เพียงแค่อย่าให้คุณหญิงทราบก็พอ”

“ไอ้วอก แกพูดแบบนี้ได้ไง”ไก่หันไปทางเพื่อนตนทันที

“คะ คือคุณไก่เหมาะสมกับคุณการ์ฟิลมากกว่านะครับ และ ผมไม่เคยคิดจะชอบคุณการฟิลด้วยนะครับ”ผมยิ้มอย่างนางงาม

ก็นะแหม พวกปากกับใจไม่ตรงกัน

“งั้นหรอ ไม่เคยชอบ”ผมพูดยานๆ ก่อนที่จะเอ่ยเยาะอย่างรู้ทัน

“แล้วทำไมต้องบอกว่าผมควรคู่กับคุณไก่มากกว่าไม่ทราบ”ผมว่าก่อนที่จะหันมองทั้งสองคน

“วอก อย่าทำแบบนี้กรูไม่ชอบ ทำแบบนี้เหมือนกรูไม่ใช่เพื่อนมรึงนะ”ไก่ว่าก่อนที่จะจับคอเสื้อเพื่อน หากแต่ผมแตะข้อมือไว้

“อย่าทำอะไรเป็นการทำให้ผมขายหน้านะ อ้าวมาพอดีเลยคุณตำรวจ”ผมเอ่ยทักเมื่อเห็นสองคนที่ต้องการเจอมายืนตรงหน้า

“อ้าวไง แมวอ่วน วันนี้ลมอะไรหอบมาหาชั้นได้เนี่ย”มังกรเอ่ยอย่างกวนๆ

“ก็นะ ลมหายใจแห่งความคิดถึงมั้ง จะบ้าเหรอ”ผมแว๊ดทันทีเมื่อได้ยิน

“งั้นคุณการ์ฟิล คิดถึงผมเหรอ ถึงได้มาหา”เซนต์เห็นว่าเหตุการณ์จะเริ่มบานปลาย เลยหาทางไกล่เกลี่ย

“ก็นะไม่มีไร เห็นบอกว่าจะชอบ เลยนัดมาเจอตกลงไรกันเสียหน่อย”ผมเอ่ยพลางหันหน้าหนี แก้มป่องนิด ไม่ได้งอนนะ

อย่าเข้าใจผิด(เหรอเพ่)

“อ๋ะ โอเคๆ ให้ไปเจอกี่โมงหล่ะ”มังกรเอ่ยพลางส่งยิ้มหวานให้

“เดี๋ยวๆ มังกรนายก็ด้วยเหรอ”ไก่หันมาถามเพื่อนอย่างสงสัย

“เอ่อ คือว่า ข้า”มังกรอึกอัก

“นี่!! สงสัยอะไรนักหนา นู่นไปสงสัยทำไม ชั้นยังไม่ได้เงินเดือนหมื่นห้าดีกว่าไหม รอมานานแล้วเว้ยยย”ผมแว๊ดใส่

สงสัยอะไรนักหนาวะ

“โอเคครับคุณการ์ฟิล เรื่องเจอกันคืนนี้ พวกผมจะไปพบคุณที่บ้าน ส่วนเรื่องรัฐบาลคงต้องให้คุณการ์ฟิลไปสอบถาม

เอาเองนะครับ”เซนต์ตอบพลางส่งยิ้มให้

“เดี๊ยะๆ กวนนะ ไปหล่ะ”ผมว่าก่อนที่หันหลังกลับทันที

ส่วนหนุ่มๆสี่คนก็แอบคุยกันเบาๆ

“ทำไมแกไปหลงชอบไอ้อ้วนการ์ฟิลนั่นได้ บอกมานะมังกร”ไก่เอ่ยพลางคาดคั้นเพื่อน

“ไม่รู้ว่ะ”มังกรเอ่ยตอบตรงๆ

“อ้าว ไงวะ”

“ที่พี่มังกรพูดคงหมายถึง ไม่รู้ตัวมากกว่ามั้งครับ”เซนต์เอ่ยตอบขำๆ

“หุบปากไปเลย ไอ้เซนต์ แล้วนายหล่ะ ชอบการ์ฟิลด้วยเหรอ”มังกรโบกมือไปมาก่อนที่จะหันมาคาดคั้นเพื่อนสนิทมากกว่า

“กรูยังงงๆ อยู่เว้ย แล้วนายหล่ะวอก ตกลงนายชอบการ์ฟิลจริงๆไหม”

“หากผมตอบว่าจริง คุณไก่จะเลิกชอบคุณการ์ฟิลเหรอไง”วอกเอ่ยพลางยิ้มให้

“หืยยย ชั้นไม่รู้นี่เว้ย หมอนั่นมันมาป่วน แล้วก็ไปนี่”ไก่เอ่ยพลางทึ้งหัวตัวเอง

“งั้นเย็นนี้ เราก็ไปจัดการคนที่ทำให้คุณสับสนกันดีไหมครับ”วอกเอ่ยอย่างใจเย็นพลางคิดในใจ

ทำไมแมวอ้วน คนนี้ถึงได้เข้ามาทำให้ผู้ชายอย่างเราๆ วุ่นวายได้นะ

[MiSS-U]

นั่นสิวอก  ทำไมแมวอ้วนการ์ฟิลถึงทำให้

ทุกคนปั่นป่วนได้น้า  คงเพราะชาติที่แล้วทำกรรมร่วมกันมาเยอะมั้ง

อ่ะๆๆ  นายกระเทียมที่เสือกับจี๊ดช่วยต้องเป็นคนสำคัญแน่ๆ

ชาติที่แล้วเป็นนางยักษ์ที่โดนทิ้งป่ะเนี่ย

+เป็ด

[rmlab]

ทำมั๊ยมีแต่คนมาชอบแมวอ้วนเยอะแยะแถมยังน่ารักกันขนาดนี้
อิจฉาง่ะ

[pare_140]

แมวอ้วนนนน

[ujen]

ป่วนแน่คราวนี้

 

[อือหืออ่ะ]

ก็คนมันหน้าตาดีนี่เนอะ นู๋การ์ฟิล มันเลยเลือกได้ แต่ว่าเค้าอิจฉาอ่ะ

[inspirer_bear]

ป่วนแน่ ป่วนเพราะความน่ารัก แบบมึน ๆ อึน ๆ

ของแมวอ้วนละเซ่ ว้าวววว แมวอ้วนจะให้ทำข้อตกลงอะไรกันเนี้ยย

อยากรู้ๆๆ *0* ไม่ชอบคุณหญิงแม่ของพี่ไก่เหมือนกันนะเนี้ยยย สงสารพี่วอกเจงๆ

[pronpailin]

อร๊าย 12 P เจ๊ คอนธง จร้า 

[BeeRY]

เพราะเป็นแมวอ้วน หนุ่มๆเลยหลงรัก

[Acacha]

แมวอ้วนวางยาเสน่ห์ไง