ร้าย...จนรัก chapter 14
ผมสั่งส้มตำไปเยอะมากเพราะกะว่าจะเพื่อทุกคนในชั้นนี้ด้วยตอนนี้ยังเพิ่งสิบเอ็ดโมงกว่าๆคิดว่าคงยังไม่ถึงเวลาพักเที่ยงกัน และแน่นอนว่าทุกอย่างในบิลไอ้แก่จ่ายครับ ก็ลูกน้องมันนี่มันก็ต้องเลี้ยงเป็นธรรมดา ส่วนของผมก็ถือว่าตอบแทนที่ทำแผลให้มัน
“แสบนักนะ”มันกระซิบที่ข้างหูแล้วก้มกัดที่ไหปลาร้าของผมด้วยความหงุดหงิด
“โอ๊ย!” ผมหันไปมองมันตาขวางเลยครับ
แต่มันไม่ได้สนใจสายตาที่ผมส่งไปให้เลย แถมยังก้มลงดูดดุนตรงที่เดิมที่มันกัดเหมือนจงใจย้ำเตือนอะไรบ้างอย่าง ผมได้แต่เอี้ยวคอหลบ แต่ดูเหมือนจะกลายเป็นเปิดทางให้มันได้สร้างรอยในที่ใหม่เพิ่มอีก
มือของมันลูบไปมาที่ต้นขาของผมผ่านกางเกงผ้าร่ม ผมพยามปัดมือมันออกหลายต่อหลายครั้ง จนมันรำคราญมันเลยเอื้อมมือไปเปิดลิ้นชักโต๊ะทำงานหยิบกล่องที่ดูจะเหมือนกล่องของขวัญทรงยาวๆออกมา ด้านในเป็นเนคไทสีเลือดหมูดูท่าทางมีราคาออกมา รวบข้อมือของผมทั้งสองข้างด้วยมือเดียวแล้วมัดอย่างรวดเร็ว
ผมพยายามจะสะบัดตัวออก แต่ในหัวผมก็เอาแต่คิดถึงเรื่องแผลของมัน ไม่รู้ทำไมผมต้องกลัวมันเจ็บขนาดนั้นทั้งๆที่มันทำผมเจ็บกว่านี้เป็นร้อยเท่า แต่สุดท้ายผมก็ถูกมัดมือไว้จนได้
“ปล่อย”ผมเอี้ยวตัวหันไปสั่งไอ้แก่ แต่มันไม่สนใจ กลับจับตัวผมให้หันไปนั่งคร่อมตักของมัน ตอนนี้เราเลยอยู่ในท่าที่ล่อแหลมสุดๆ ตัวผมที่นั่งคร่อมหันหน้าเข้าหามัน มือก็ถูกมัดไพล่หลัง ตอนนี้หน้าของผมอยู่สูงกว่าหน้ามันนิดหน่อยเพราะผมนั่งบนตักมันอยู่ ผมมองมันตาขวาง แต่มันกลับยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์
“อย่าดื้อ”มันบอก ก่อนจะเลียที่ยอดอกของผมผ่านเสื้อยืดตัวบาง ความรู้สึกเสียววาบแล่นไปทั่วทั้งตัวจนอดเกร็งไม่ได้
“อย่า”ผมพยายามเบี่ยงตัวหลบ แต่ก็ไม่สำเสร็จมันใช้แขนข้างหนึ่งรัดเอวผมไว้กันไม่ให้ขยับจนล่นหล่นจากตักของมัน อีกมือก็กำลังบดขยี้ที่ยอดอกของผมอีกข้าง
“อืม”ผมกลั้นเสียงไว้ไม่อยู่ เมื่อแนวฟันคมขบกัดลงมาที่ยอดอกข้างเดิมอย่างหยอกล้อ
“ลงโทษ”มันกระซิบข้างใบหู
“กะ...กูทำอะไร อ๊ะ”เป็นอีกครั้งที่ยอดอกของผมถูกกัด มันไม่ได้แรงมากจนเจ็บ แต่มันให้ความรู้สึกวูบวาบจนลมหายใจสะดุด
“เมื่อกี้ไง กล้าทำขายหน้าต่อหน้าลูกน้อง”มันว่า มือค่อยๆสอดเข้าไปในกางเกงของผม
“อย่าไอ้เหี้ย! เดี๋ยวมีใครเข้ามา”ผมบอก สะบัดตัวหนีมือปลาหมึกที่กำลังสอดเข้ามาหวังจะจับน้อยชายของผม
และเป็นอีกครั้งที่การกระทำของผมสูญเปล่า มันสอดมือเข้ามาก่อนจะควักเอาน้องชายของผมออกมาสูดอากาศ มือใหญ่อุ่นร้อน ค่อยๆนวดไปตามความยาว บีบคลึงจนของที่เคยอ่อนตัวกลับมาแข็งชูชันอีกครั้ง
“อย่า ... อ๊ะ”การนวดเปลี่ยนเป็นรูดรั้งขึ้นลง เริ่มด้วยความเชื่องช้าเปลี่ยนเป็นรัวเร็ว สติของผมกระเจิดกระเจิง เริ่มรู้สึกถึงบ้างอย่างด้านล่างที่กำลังดุนดันใต้ก้นของผมอยู่
“ไม่”มันไม่ยอมหยุด มือของมันยังคงทำหน้าที่ต่อไปอย่างไม่สนใจเสียงร้องประท้วงของผม ยิ่งความเร็วเพิ่มขึ้นภาพในหัวของผมก็ยิ่งเลือนหาย ผมคิดอะไรไม่ออกได้แต่แอ่นตัวให้มันได้ชิมยอดอกได้อย่างถนัด ความเสียวแล่นไปทั่วทั้งตัว แต่ความปวดหนึบกลับมารวมกันอยู่ที่กลางลำตัว เมื่อมือที่เคยสาวน้องชายผมนั้นหยุดลงก่อนที่ผมจะได้ถึงฝั่ง
“กูขอ”บอกตามตรง ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันพูดอะไร นิ้วมือของมันถูกยื่นเข้ามาในปากของผม ไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไร มันเหมือนร่างกายไปเองก่อนที่จะได้ได้คิดด้วยซ้ำ ผมดูดดุนนิ้วพวกนั้นจนชุ่มไปหมด มันดึงนิ้วออกจาปากของผม ก่อนที่นิ้วนั้นจะใส่กลับเข้ามาอีกครั้งในตำแหน่งที่ต่ำกว่าเดิม
เนื่องจากห่างหายเรื่องพวกนี้มาได้หลายวัน พอมีบางอย่างกลับเข้ามาลุกล้ำอีกครั้งทำให้เกิดความจุดเสียด จนผมเผลอโผล่เข้าซบมันอัตโนมัติ นิ้วที่อยู่ในตัวหมุนควงไปมา ขยับขยายช่องทางคับแน่น เพื่อรอรับสิ่งที่ใหญ่กว่า
ก๊อกๆๆๆ
ผมสะดุ้งทันทีที่ได้ยินเสียงเคาะประตู ตัวสั่นไปหมดแถมหัวใจก็ยังเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมาจากหน้าอก
เสื้อสูทที่เคยพลาดอยู่ที่เก้าอี้ถูกนำมาคลุมตัวผมอย่างรวดเร็ว โชคดีที่มันใหญ่พอที่คลุมตัวผมได้เกือบทั้งตัว
“เข้ามา”ไอ้แก่ตอบ ผมก้มหน้าลงไปกัดที่หน้าอกของมันอย่างไม่พอใจ ผมเห็นมันสะดุ้งเพราะความเจ็บ แต่ผมก็เล่นงานผมคืน ด้วยการขยับนิ้วไปกดจุดที่ไวต่อสัมผัสในตัวผม
“เอ่อ พอดีคุณนิชามาขอเข้าพบครับ”เสียงของเลขาผู้ชายของมันเดินเข้ามาบอก ผมแกล้งหลับเพราะเป็นทางเดียวที่ผมคิดออก แกล้งทำเป็นหลับซบหน้าไปกับอกของมัน
“อืม!”จู่ๆนิ้วมือก็ถูกแทนที่ด้วยท่อนเนื้อขนาดใหญ่เข้ามาแทบไม่ทันตั้งตัว จนผมกลั้นเสียงไว้ไม่ได้ แกล้งขยับตัวเพื่อทำให้ดูเหมือนว่าผมแค่ละเมอ แต่พอผมขยับท่อนเนื้อที่อยู่ในช่องทางด้านหลังกลับดันเอามาลึกขึ้นไปอีก ผมก้มกัดหน้าอกของไอ้แก่เพื่อระบายความอึดอัด ได้ยินเสียงมันหัวเราะในรำคอดังออกมาอย่าง อารมณ์ดี ยิ่งทำให้ผมหมั่นไส้
ผมไม่รู้หรอกว่า เลขามันรู้หรือเปล่าเรื่องที่ผมกับมันกำลังทำอยู่ตอนนี้ ได้แต่ภาวนาให้เขามองว่าผมแค่หลับอยู่บนตักมันจริงๆเท่านั้น
ถึงจะดูทุเรศไปหน่อยที่ผู้ชายตัวควายๆกำลังนอนหลับบนตักซบอกผู้ชายอีกคน แต่ก็คงดีกว่าให้เขารู้ว่าผมกำลังถูกทำมิดีมิร้ายทั้งๆที่อยู่ต่อหน้าคนอื่น
“อย่างที่คุณเห็น ตอนนี้ผมคงลุกไปไหนไม่ได้”มันตอบเลขาของมันด้วยน้ำเสียงที่อารมณ์ดีสุดๆ ขนาดไม่ได้เห็นหน้ามันผมยังนึกหน้าตาของมันตอนนี้ออกเลย
“ครับ”ไม่นานผมก็ได้ยินเสียงปิดประตู ผมเด้งตัวขึ้นมามองหน้าไอ้แก่อย่างไม่พอใจทันที แต่ทันทีที่เลขามันออกไปมันก็ยกสะโพกของผมขึ้นพร้อมทั้งเริ่มขยับท่อนเนื้อเข้าออกภายในช่องทางด้านหลังทันที
“อ๊ะ ..อ๊า ไอ้เหี้ย...” ร้องออกมาแทบไม่เป็นภาษายิ่งอยู่ในท่าแบบนี้ มันรู้สึกยิ่งแปลกๆ
“ขยับเองซิ”มันหยุด พร้อมเอื้อมมือมาแก้มัดให้ผม ผมรีบเอามือที่เป็นอิสระอีกครั้งทุบอกมันโดยความโมโห
“ถ้ายังทุบอีกจะจับหมัดอีก แล้วครั้งนี้คงไม่แก้ให้อีกนาน”มันขู่ ส่งสายตามายืนยันอีกครั้งว่ามันเอาจริง
“กูไม่ทำ”ผมบอก ดันตัวเองออกจากมัน พยายามจะลุกออกจากตัวมันให้ได้ แต่มันก็จับที่สะโพกผมไว้แน่น แถมยังจงใจกระแทกท่อนเนื้อของมันเข้ามาอีก”อึก”ตัวผมเกร็งไปหมด ความรู้สึกหลายแบบแล่นอยู่ในตัว
“ทำไมดื้อด้านแบบนี้”มันกระแทกท่อนเนื้อของมันเข้ามาในจังหวะเดียวกันกับที่กดตัวผมลง
“อ๊ะ ไอ้..เหี้ย!”ยิ่งจังหวะการเข้าออกสอดคล้องกับตัวผมที่กดลงไป ยิ่งทำให้ท่อนเนื้อของมันเข้ามาลึกยิ่งกว่าทุกๆครั้ง
ผมก้มไปกดไหล่มัน เมื่อรู้ตัวว่าห้ามเสียงตัวเองไม่อยู่ มือก็โอบรอบคอมันแน่นอย่างหาที่ยึดเหนี่ยว
“พะ..พอ”ผมจุกจนหายใจไม่ออก ยกมือที่แทบไม่เหลือแรง ทุบไหล่มันอีกครั้ง เพราะต้องการให้มันลดแรงกระแทกกระทั้นนี้
“ฮืมมม”นอกจากมันจะไม่ทำตามคำขอ มันกลับเพิ่มความเร็วขึ้นไปอีก
ในหัวของผมขาวโพลน คิดอะไรไม่ออก ตอนนี้มีเพียงแค่ความรู้สึกเท่านั้นที่กำลังควบคุมผมอยู่ เสียงครางในลำคอของมันยิ่งทำให้ความรู้สึกของผมไต่ขึ้นสูง
“มะ..ไม่ไหว”เมื่อความรู้สึกพุ่งขึ้นมาสูงสุด ผมก็ไม่สามารถอดกลั่นได้อีกต่อไป
“อ๊า”ผมเสร็จทั้งๆที่ไม่ได้จับแก่นกายของตัวเองด้วยซ้ำ เหนี่ยวแรงที่มีเพียงน้อยนิดหมดลง จนต้องเอนตัวไปซบหน้าลงที่อกของไอ้แก่ ไม่นานหลังจากผมเสร็จของเหลวอุ่นๆก็ถูกฉีดเข้ามาในตัวผม
“ไอ้เหี้ย”เมื่อได้พักเอาออกซิเจนเข้าร่างกายจนระดับออกซิเจนคงที่ ผมก็กลับมามีแรง ยกมือขึ้นทุบอกมันอีกครั้งอย่างไม่พอใจ ห้องนอนก็อยู่ห่างไปแค่ไม่กี่ก้าวแต่มันก็ยังจะทำตรงนี้อีก
“อะไร”มันรวบมือผมอีกครั้ง ถามด้วยใบหน้าใสซื่อเหมือนว่ากิจกรรมโรคจิตเมื่อกี้นี้ มันไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้อง
“กูเพิ่งอาบน้ำมา!”ผมรู้สึกได้ถึงของเหลวที่ถูกฉีดเข้าตัวผมกำลังไหลย้อนออกมา ทั้งๆที่ท่อนเนื้อของไอ้แก่โรคจิตยังไม่ถอนออกไป
“หึหึหึ”ผมพยุงตัวลุกออกจากตัวมัน รีบดึงกางเกงขึ้น แล้วเดินเข้าไปที่ห้องนอนอย่างไว
“เดี๋ยว!”ไอ้แก่ตะโกนเรียกผมไว้
“เชี่ยอะไรอีก!”ผมหันกลับไป เตรียมด่ามัน ตอนนี้รู้สึกเฉอะแฉะที่ช่องทางด้านหลังไปหมด
“เอาเสื้อตัวใหม่มาด้วย”มันโยนเสื้อยืดที่มันเพิ่งถอดมาใส่หัวผม
“เออ!”ผมเดินกระแทกเท้าเข้าห้องนอน ต้องอาบน้ำใหม่อีก เกลียดมันจริงๆ!
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
“โอ๊ะ มาพอดี”ผมที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ(อีกครั้ง)ออกมาก็เจอ คุณลิน กับแม่บ้าน ช่วยกันถือถุงอาหารกันเต็มไม้เต็มมือเข้ามา
“สั่งมาทำไมเยอะแยะ”ไอ้แก่ที่เดินตามผมออกมาติดๆ(มันไปเอาเสื้อมาใส่เองเพราะผมอาบน้ำนาน)พอเห็น ถุงส้มตำเป็น30-40ถุงมันก็ถึงกับมายืนจ้องหน้าผม อย่างคาดคั้น
“เรื่องของกู”ผมบอก เดินไปหยิบถุงหนึ่งมาจากคุณลิน ผมสั่งให้ที่ร้านเขาแยกเป็นชุดไว้แล้วครับ “ที่เหลือไอ้แก่ เอ้ย ท่านประธานซื้อเลี้ยวพวกพี่ๆครับ”ผมบอกยิ้มแฉ่งให้คุณลิน และหันกลับไปยักคิ้วให้ไอ้แก่ นี่ผมสร้างภาพพจน์ที่ดีในมันนะ ไม่ได้มีเจตนาร้ายอะไรเลย จริงๆ
“อุ้ย ขอบคุณค่ะ งั้นเดี๋ยวพี่เอาไปใส่จานให้นะค่ะ”คุณลินหันมายิ้มให้ไอ้แก่ ก่อนจะแย่งถุงที่ผมถือแยกออกมาไป แล้วรีบเดินออกไป คงเป็นเพราะหน้าไอ้แก่ ที่แสดงออกอย่างชัดเจนว่า กูไม่ได้เลี้ยง พวกพี่ลินเลยต้องรีบออกไป ส่วนผมก็ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้มานั่งลงที่โซฟารับแขก หยิบมือถือขึ้นมาเล่นเกม ส่วนไอ้แกก็ไปนั่งทำงานของมันต่อ รอไม่นานพี่ลินก็ยกส้มตำปูปลาร้ากับของกินอื่นๆเข้ามาให้ ผมกล่าวขอบคุณแล้วลงมือกิน โดยไม่สนใจเจ้าของห้องที่ถอดหายใจฟิดฟัดอย่างไม่พอใจตลอดเวลาที่ผมกิน
“แดก!”ผมยกยกตำไทยไข่เค็ม กับข้าวเหนียวและไก่ย่างมาให้มันที่โต๊ะทำงาน ถ้าถามว่าทำไมไม่ยกปูปลาร้ามา ผมตอบได้เลยครับ ว่าถ้าผมยกมาใกล้มัน มันคงเอาจานส้มตำปาใส่หน้าผมแน่นอน
“ไม่กิน”มันบอกดันจานที่ผมเพิ่งวางออกห่างจากเอกสารของมัน
“กิน จะได้กินยา”ผมบอกอย่างเซ็งๆ อย่าลืมครับว่ามันยังเจ็บตัวอยู่ แถมไอ้กิจกรรมบัดซบเมื่อกี้ ต้องทำให้แผลมันเปิดออกอีกแน่ เย็บๆซะจะได้ไม่ต้องมาวุ่นวายแบบนี้ก็ไม่ยอม
“ไม่”มันตอบ ลงมือเซ็นเอกสารที่เพิ่งอ่านจบ
“ทำไม”ผมเริ่มหมดความอดทน จะผู้ดีแค่ไหนก็ไม่ควรทำตัวกระแดะเลือกกินแบบนี้
“มือไม่ว่าง”มันเงยหน้าขึ้นมาตอบทำหน้ากวนตีนสุดที่รอบวันที่ผมเจอ ก่อนจะเอนตัวไปพิงผะนักพิงเก้าอี้ หมุนปากกาในมือไปมา
“กวนตีนใช่ไหม”ผมเท้าเอวจ้องมันอย่างเหลืออด นี่แดกยากแดกเย็นยิ่งกว่าเด็ก3ขวบอีก
“บอกว่าอย่าด่า”มันชักสีหน้าใส่ผม
“ก็หยุดทำงานก่อน รีบๆกิจะได้จบๆ”
“ไม่”มันชักสีน่ารำคราญใส่ผมอีกครั้ง ผมเลยหมดความอดทน
“เรื่องของมึงแล้วกัน”ผมเลยเดินหนีเข้าห้องนอนเลย ไม่กินก็ช่างมัน ถ้าจะให้มานั่งตามป้อนมันผมว่าสู้ปล่อยมันหิวตายไปดีกว่า ผมไม่ได้เป็นคนดีมีน้ำใจขนาดนั้นหรอกนะครับ
พอเข้าห้องมาก็ไปแปลงฟันหลังอาหารแล้วก็นอนอีกรอบ อยู่กับมันทีไรผมต้องใช้พลังงานเยอะสุดๆ คิดไปคิดมา ให้มันหายนานอีกสักหน่อยคงดี
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
“พี่ปอนด์ พี่เทมหวัดดีครับ”ผมเดินเข้ามาใต้ตึกก็เจอพี่ปอนด์กับพี่เทม กำลังกินข้าวเช้ากันอยู่ที่ใต้คณะ
“ดีดี”พี่เทมตอบรับ แล้วก้มหน้าลงไปกินข้าวต่อ
“พี่ปอนด์พี่”ผมสไลด์ตัวไปนั่งข้างพี่ปอนด์ตามปกติที่ชอบทำ เพราะเพิ่งได้ข่าวมาว่าหนังที่ผมกับพี่ปอนด์รอดูเข้าเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว
“.....”พี่ปอนด์ไม่ได้หันมาสนใจผมที่กำลังพูดด้วยความตื่นเต้น แต่นั้นยังไม่แปลกเท่าจู่ๆพี่ปอนด์ก็ลุกขึ้นถือจานข้าวที่กินไปได้ไม่ถึงครึ่งไปเก็บ ทิ้งให้ทั้งผมและพี่เทมมองตามด้วยความมึนงง
“เฮ้ย ไอ้ปอนด์ไปไหนของมึงว่ะ!”พอพี่ปอนด์เดินเอาจานไปเก็บในที่เก็บจานแล้ว ก็เดินไปกดลิฟต์ พี่เทมเห็นพี่ปอนด์เดินไปแบบไม่พูดอะไรเลยตะโกนถาม
“.....”พี่ปอนด์ไม่ได้ตอบอะไร เดินเข้าลิฟต์ไปโดยไม่สนใจทั้งพี่เทมทั้งผม
“งานเข้าอะไรอีกมึง”พี่เทมหันมาถามผม
“.......”ไม่รู้จะตอบพี่เทมว่าอะไรดี จะว่าไม่รู้เรื่องที่พี่ปอนด์โกรธอยู่ตอนนี้ก็ไม่ใช้ แต่ก็ไม่สามารถอธิบายอะไรได้เหมือนกัน
“มึงก็ดีๆกับมันหน่อย มันก็ห่วงแค่มึงนั้นแหละ กูพูดตามตรงเลยนะ ขนาดตอนคบพลอยกูยังไม่เห็นแม่งจะแคร์เขาเท่ามึงเลย มีอะไรก็เคลียร์กันดีๆ”พี่เทมใช้ซ้อมชี้หน้าผมพร้อมๆกับตอนพูด ผมได้แต่พยักหน้ารับแต่ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป
TBC.
ของเก่าที่แต่งไว้มีแค่20ตอน ลงช้าๆหน่อยเเล้วกันเนอะ เดี๋ยวจะหาว่าคนเขียนหาหน้าหายตาไปนานอีก
ใกล้สอบแล้วงานก็ยังไม่ได้ทำนะจ๊ะ อาจจะลงนิยายช้าหน่อยก็ขออภัย
อย่าเพิ่งด่าพี่ปอนด์กันนะครัชไว้ด่าตอนหน้า55555
ใครมีความสุขตอนนี้เราจะทำให้ทุกข์ในตอนหน้า
ปล.Nc เยอะไปหน่อยเรื่องนี้ใครไม่ชอบก็ทนๆเอาหน่อยนะ
ปล2.ถ้าชอบก็อย่าลืมกดถูกใจ เเล้วคอมเม้นต์เข้ามาคุยกันนะครัช รู้สึกดีเวลาได้อ่านคอมเม้นต์
หัวข้อ: ร้าย...จนรัก chapter : 30 [END] 15/08/2017 P.32 (อ่าน 294410 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก