หัวข้อ: [ พี่เลี้ยงสุดซ่าส์ ... ป๊ะป๋าสุดเฮี๊ยว ] หนังสือมาแล้วนะ ได้กันหรือยัง ?

[なおみ™]

มาช่วยดันค่ะ

[เจ้าชายรองเท้าแตะ]

มาดันครอบครัวน้องเจเจน้า
 

[lungkhao]

กลับมาแล้วครับทุกคน !!!


ไม่สิ ต้องบอกว่าพระสึกแล้ว ...


ก่อนอื่นก็ขอให้บุญทั้งหลายที่ได้บำเพ็ญในครั้งนี้ แผ่แก่ทุกๆท่านด้วยนะครับ


ได้เข้ามาอ่านคอมเมนต์ของทุกท่านบ้าง

ดีใจที่ท่านทั่งหลายเข้ามาแสดงความยินดีและมาช่วยดันให้ ...

หลังจากนี้ก็ต้องกลับมาสานนิยายต่อให้เสร็จสิ้นตามคำสัญญา

ขอเวลาปั่นและเคลียร์ตัวเองสักสองสามวันนะครับ

แล้วจะกลับมาพร้อมกับรอยยิ้ม ...


...

[poppycake]

อ๊ายยยยยยยยยย

พึ่งมาอ่านครั้งแรก เรยอ่านซะ 2 วันจบ

พึ่งได้มาเม้นนี่แหล่ะคร้า~~~!!!

แต่เรื่องนี้สนุกมากเรย  อยากอ่านต่อเร้วๆๆๆ

เพราะงั้นรีบกลับมา อัพ ต่อนะจร้า  (ปิ๊ง ปิ๊ง !!!)

[なおみ™]

เข้ามาสวัสดีค่ะทิดไรเตอร์ค่ะ

 

[b27072010]

ทำไม ... ทิ้งทวนไปนานจังอะ

[ณ ที่เดิม™]

ลองแวะมาอ่านขอรับ

[aohka]

อ๊าก.... น้องไร้ทเต้อคัมเบ้กๆๆ

เหยี่ยะ เหยี่ยะๆ


ดีใจ ช่ะ เอิง เอ้ย...

[yayee2]

กลับมาแล้วครับทุกคน !!!


ไม่สิ ต้องบอกว่าพระสึกแล้ว ...


ก่อนอื่นก็ขอให้บุญทั้งหลายที่ได้บำเพ็ญในครั้งนี้ แผ่แก่ทุกๆท่านด้วยนะครับ


ได้เข้ามาอ่านคอมเมนต์ของทุกท่านบ้าง

ดีใจที่ท่านทั่งหลายเข้ามาแสดงความยินดีและมาช่วยดันให้ ...

หลังจากนี้ก็ต้องกลับมาสานนิยายต่อให้เสร็จสิ้นตามคำสัญญา

ขอเวลาปั่นและเคลียร์ตัวเองสักสองสามวันนะครับ

แล้วจะกลับมาพร้อมกับรอยยิ้ม ...


...

จะรอนะทิดนะ หวังว่าตอนบวช น่ะคงไม่ตัดกิเลสจนหลงลืมบท NC ไปแล้วเน้อ 555

[Bejae]

เพิ่งตามอ่านเรื่องนี้ทันคนอื่นเขา าาา
เห่อ อ สนุกจนวางไม่ลงจริงๆ
นั่งมันอยู่หน้าคอมนิแระ ตั้งแต่เช้า
จนตอนนี้จะข้ามไปวันใหม่แล้วก้อตามที ฮ่าๆ ๆๆๆ
นะ ขอหน่อย แบบว่ามันสนุก 555555555555555555555

ไม่คิดว่ายัยกรดจะร้ายได้ขนาดนี้
บางทีชีอาจจะเพี้ยนๆไปแล้วแระ ตอนที่ทำบอกไม่มีสตินี่น่า
ฮ่าๆ ๆๆๆ แล้วเรื่องที่เต้จะให้อ๊อฟจัดการยัยกรดนี้คือไรว๊า าา อยากรู้เกิ๊น นน

เง่อ อ นั้นไง FB เป็นเหตุ !!! 5555
แล้วแบบนี้คุณพี่เท่ห์ไม่เหงาแย่รึ ง่าาา สงสารทั้งคุณพ่อแล้วก้อคุณลูก
บอยก้อมาผจญอีก งื้อ ออ จับมันไปเผา !!

ยังไงก้อรอคอยไรท์เตอร์เสมอเน้อ

[lungkhao]

กลับมาแล้วครับทกคน ... และตอนใหม่ก็มาแล้วด้วย ..

ยังไงก็ฝากถึงแฟนคลับคนเก่าแก่ว่าอย่าเพิ่งทิ้งกันไปไหน

แฟนคลับที่มาใหม่ ก็ขอกำลังใจอยู่ช่วยกันไปจนจบแล้วกันนะครับ ..

หลังจากนี้คงจะแวะเวียนมาเรื่อยๆ ... จะไม่จากกันไปไหนไกลให้คิดถึงอีกแล้ว ..

อย่ารอช้าอยู่เลย ติดตามชมตอนต่อไปกันได้เลย








ตอนที่ 44
ตอนนี้ผมกำลังนั่งรถจากสนามบินกลับบ้านครับ ไม่น่าเชื่อเลยว่ากลับบ้านครั้งนี้จะได้นั่งเครื่องกลับ แม่ผมลงทุนจริงๆ จะว่าไปผมก็ไม่เข้าใจแม่เหมือนกันว่าทำไมต้องให้กลับไปรักษาตัวที่บ้าน ทั้งที่ผมก็ไม่ได้เป็นอะไรมากมายแล้ว แต่พอเดาออกว่าคงเป็นเรื่องงานที่เหมือนจะไม่พอใจที่ให้ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนไปเป็นพี่เลี้ยงเด็ก ...
“เต้หิวหรือยังลูก แวะทานอะไรหน่อยมั๊ย” แม่ที่นั่งอยู่ข้างๆผมถามขึ้น

“ยังเลยครับแม่” ผมตอบไปตามความเป็นจริงว่ายังไม่ค่อยหิวมากนัก

“กูว่ามึงหาไรรองท้องหน่อยก็ดีเหมือนกันนะไอ้เต้ กินๆซะจะได้กินยา” ไอ้บอยครับที่นั่งอยู่ด้านหน้า หันมาคุยกับผม และอีกอย่างนึง ผมไม่เข้าใจเหมือาดูงานกันว่ามันจะลงมาใต้ทำไม  พอถามมันมันก็บอกว่าบริษัทส่งมันมาดูงานที่นี่ เชื่อตายแหละ ..

“งั้นหาไรกินก่อนก็ได้ครับ” ยังไงซะก็ไม่อยากสืบความยาวสาวความยืดกับมัน  บวกกับแม่ที่มองมาอย่างกับเห็นด้วยกับมัน เข้ากันดีนักนะ ฝากไว้ก่อนเถอะ

เราแวะเข้าปั้มข้างทางเพื่อหาอะไรรองท้อง ที่ร้านอาหารในปั้ม ผมบอกกับแม่และไอ้บอยว่าจะไปเข้าห้องน้ำก่อน เมื่อเดินมาถึงห้องน้ำผมก็หยิบโทรศัทพ์ออกมาโทร

“อัลโหลคุณเท่ห์ ผมถึงนครแล้วนา” แอ๊บเสียงใสสุดฤทธิ์เพื่อไม่ให้ทางโน้นกังวลอะไร

“ถึงแล้วเหรอ ไวจังเลย แล้วนั่นอยู่บ้านแล้วเหรอ” คุณเท่ห์ถามผมกลับมา

“อ่อ ยังครับ ตอนนี้ผมอยู่ที่ปั้มน้ำมัน แวะทานอะไรนิดหน่อย แต่ใกล้จะถึงบ้านแล้วละครับ” ผมตอบคุณเท่ห์ไป

“ป้อคุยกับใครนะครับ เพ่เต้รึป่าว” ผมว่าผมได้ยินเสียงเจเจลอดผ่านทางสายโทรศพท์มานะครับ

“ใช่ครับ พ่อคุยกับพี่เต้อยู่ คุยด้วยมั๊ย” ใช่จริงๆด้วยครับ คุยเท่ห์หันไปตอบเจเจ

“เพ่เต้สวัสดีคับ” เสียงเจเจเจแจ้วมาเชียว

“ว่าไงเจเจ ซนรึเปล่าเรา กวนพ่อรึเปล่า” ผมทักเจเจกลับไปครับ

“เปล่านะคับ เจเจไม่ได้ซนเลย เจเจเป็นเด็กดีมากๆ ไม่เอถามป้อดูได้เลย แล้วเมื่อไหร่เพ่เต้จะกลับมาละคับ” เจเจร้อนตัวรีบตอบผมใหญ่

“อะไรกันเจเจ พี่เพิ่งมาวันแรกเองจะให้รีบกลับได้ไง ทำไมเหรอครับ คิดถึงพี่เต้แล้วเหรอ” ว่าไปก็อดขำกับคำพูดของเจเจให้ไม่ได้ รีบให้ผมกลับจังเลย

“ใช่ครับ เจเจ คิดถึง คิดถึง ฉึกๆ” ฮ่าๆๆ นั่นไงครับบอกแล้วเด็กคนนี้มีอะไรใหม่มาเล่นแล้วไง

“ครับ พี่เต้ก็คิดถึง ฉึกๆ เหมือนกัน” นี่ถ้าไม่ใช่แฟนพันธ์แท้โฆษณาผงปรุงรสนี่ ไม่เก็ตมุขของเจเจนะครับเนี่ย

“เพ่เต้รีบกลับมานะครับ คุยกับป้อต่อแล้วกันนะครับ ป้อมองเจเจมาตาเขียวแล้ว สงสัยจะคิดถึง ฉึกๆ เหมือนกัน” เจเจบอกผมมาอย่างงั้นครับ ไม่รู้ว่าคุณเท่ห์จะเป็นแบบนั้นจริงรึเปล่า

“อัลโหล คุยอะไรกันตั้งนาน นึกว่าลืมชั้นซะแล้ว” นั่นไงครับ งอนมาชุดใหญ่เชียว

“อะไรกันครับคุณเท่ห์ นี่หึงแม้กระทั่งลูกของตัวเองเหรอ” ผมละไม่เข้าใจพ่อลูกคู่นี้จริงๆ

“ใครจะไปรู้ว่านายอาจจะรักเจเจมากกวั้นก็ได้ ชั้นไม่ยอมจริงๆด้วย” นั่นไงครับ คนอะไรไม่รู้หึงไม่เข้าท่า

“เต้  ทำอะไรอยู่ตั้งนานแล้ว” ไอ้บอยครับ เดินมาตามผมที่ห้องน้ำ

“เออๆ เดี๋ยวกูไปแล้ว” ผมตอบมันไปครับ

“แค่นี้ก่อนนะคุณเท่ห์ ค่อยโทรหา” ผมพูดกับบอกคุณเท่ห์ไป

“อืมๆ ยังไงก็ดูแลตัวเองด้วยนะ ชั้นเป็นห่วง” คุณเท่ห์ก็ตอบกลับมาอย่างนั้นครับ ทำให้ผมอดยิ้มออกมาไม่ได้

“จะไปรึยัง แม่รอทานข้าวอยู่” ไอ้บอยทักขึ้นมาอีกทีครับ มันยังไม่เดินไปอีกเหรอเนี่ย

“เออๆๆ ไปแล้วๆ แค่นี้นะครับ สวัสดีครับ” ผมหันไปตกลงกับไอ้บอย แล้วบอกลาสายคุณเท่ห์ไป


“คุยกันจังเลยนะกับเจ้านายมึงเนี่ย เป็นแค่ลูกน้องเจ้านายจริงๆเรอะ” ระหว่างทางเดินไปร้านอาหานไอ้บอยก็พูดขึ้นมาครับ

“มึงพูดแบบนี้หมายความว่าอะไร ต้องการจะสื่อความหมายอะไรไม่ทราบ  ลูกน้องเจ้านายมันสนิทกันผิดตรงไหน” ผมหันหลังกลับไปถามมันครับ

“ก็กูหมายความว่า มึงกับมันไม่มีวันเป็นกันได้มากกว่า ลูกน้องเจ้านายหรอก จำกูไว้” มันพูดชี้หน้าย้ำผมอย่างจริงจัง ก่อนเดินเข้าร้านอาหารไป

“ไม่มีวันเป็นได้มากกว่าลูกน้องเจ้านายเหรอ” ผมพูดออกมาคนเดียว ด้วยความไม่เข้าใจในตัวมัน ... ได้แต่ตั้งคำถามกับตัวเองว่า ไอ้บอยมันรู้อะไรมา และมันต้องการจะทำอะไรต่อไป ...


“ขอบใจมากนะลูกบอยที่มาส่งแม่กับลูกเต้” แม่ผมพูดขอบใจไอ้บอยไป เมื่อพวกเรามาถึงบ้าน

“ไม่เป็นไรครับแม่ ยังไงซะบ้านผมก็กับแม่ก็ไม่ได้ไกลกัน ยังไงเดี๋ยวผมจะแวะเวียนมาหาบ่อยๆนะครับ” ไอ้บอยพูดตอบแม่ แต่ประโยคหลังๆสายตากลับหันมามองทางผม

“ไปได้แล้วมึง คนขับรถมึงรอแล้วเห็นมั๊ย” ผมเห็นมันมองมาทางผมเลยหันหลบไป พร้อมกับพูดขัดมันขึ้นมา

“เออ กูไปก่อนนะ ค่อยมาเยี่ยม  ไปก่อนนะครับแม่ สวัสดีครับ” ไอ้บอยพูดลาแม่กับผมไปครับ อันที่จริงแล้วบ้านไอ้บอยเป็นคนที่ค่อนข้างรวยเลยละครับ พ่อแม่เป็นนักการเมืองดังๆของอำเภอเลย และมีกิจการอสังหาริมทรัพย์อีกนิดหน่อย ดูๆว่าพ่อแม่มันรวยแบบนั้น แต่ไอ้บอยก็ทำตัวติดดินนะครับ นึกย้อนไปตอนที่ผมรู้จักกับมัน ไอ้นี่คุณหนูจ๋าเลยครับ


.

.

.


ตอนนั้นเป็นช่วงม.ปลายครับ  ผมเพิ่งย้ายเข้าไปเรียนโรงเรียนในเมือง และมันก็เช่นกัน แต่เราสองคนย้ายไปกันคนละโรงเรียน แต่อำเภอเดียวกัน ภายในอำเภอของผม โรงเรียนของผมกับมันถือว่าเป็นคู่แข่งกัน แต่พอเข้ามาเรียนในจังหวัด โรงเรียนในอำเภอของเราก็สู้ไม่ได้เลยครับ ผมโชคดีหน่อยที่มีเพื่อนเก่าที่รู้จักกันตอนประถม ไม่ใช่ใครหรอกครับ ก็ไอ้กายนั่นแหละ


“เต้ ทางนี้ๆ” ไอ้กายมันเรียกผมครับ ในวันเปิดเทอมวันแรก ไอ้กายมันเข้ามาเรียนในเมืองตั้งแต่ม.ต้นครับ โรงเรียนนี้แหละ มันเลยคุ้นเคยกับโรงเรียนใหม่ของผม

“กว่าจะหาเจอนะไอ้กาย ทำไมมานั่งเอาในหลืบเลยละวะ” มันนัดเจอผมในที่ประจำของมันครับ ที่มันจะมานั่งก่อนเข้าแถว ซึ่งอยู่ในมุมที่หายากพอควร

“เออหน่า ที่แบบนี้แหละ อาจารย์เค้าไม่ค่อยมาส่อง” มันตอบผมมาแบบนั้นครับ ผมได้แต่พยักหน้าเออออกับมันไป

“ไปมึงไปกินข้าวกันก่อน” มันพูดพร้อมกับพาผมเดินไปที่โรงอาหาร

“แล้วทำไมมึงไม่นัดเจอกูที่โรงอาหารทีเดียวเลยวะ” ผมถามมันไปครับ เล่นให้มาหาที่แบบนี้ตั้งนาน

“ถ้ามึงไม่มาเจอกูก่อน และเดินไปโรงอาหารพร้อมกับกู มึงก็จะไม่เห็นสิว่ากูฮอตขนาดไหน พูดไปก็หาว่ากูโม้ ไปกันเถอะวะ” มันพูดพร้อมกับเอามือขึ้นมาโอบไหล่ผมแล้วพาเดินไปโรงอาหาร ผมเหลือบตามองมันพร้อมอมยิ้มในใจ ผมไม่ได้เพิ่งเริ่มชอบมันหรอกนะครับ ผมชอบมันมานแล้ว แรกๆมันเป็นความรู้สึกแบบเพื่อนสนิทกันมากกว่า แต่พอมันย้ายมาเรียนในเมือง ผมจึงรู้ว่าผมกับมันแยกกันไม่ได้

จริงอย่างที่มันบอกครับ ว่ามันเรียนที่นี่มันฮอตเหลือเกิน เพราไม่ว่าจะเดินไปทางไหนมีแต่คนเรียกชื่อมัน

“พี่กายค่ะ สวัสดีค่ะ” ไม่ก็

“น้องกายปิดเทอมทำไมไม่โทรหาพี่เลย” หรือไม่

“ไอ้กาย ทำไมไม่มาเตะบอลวะ” และยังมี

“นายกายวพล เอาเสื้อไว้ในกางเกงด้วย”

เอาเป็นว่าไม่ว่าใครในโรงเรียนนี้มีแต่คนที่รู้จักมัน ผมเงยหน้าขึ้นไปมองคนที่กอดคอผมอยู่ มันยิ้มอย่างภูมิใจที่มีแต่คนรู้จักมัน

“เห็นมั๊ย กูบอกมึงแล้วว่ากูฮอต” น่านนน ยังมีหน้ามาโม้อีก

“เออ กูเชื่อแล้วว่ามึงฮอต” ผมได้แต่ตามน้ำไปครับ และเราเดินมาใกล้จะถึงโรงอาหารก็มีคนมาทักมันอีกคนครับ แต่คนนี้ไอ้กายถึงกับหยุดคุยด้วย

“เอ๊ย ไอ้กายมั๊ยวะ” มันเรียกไอ้กายเหมือนกับไม่แน่ใจว่าใช่หรือเปล่า

“เออ  แล้วมึงใครอะ” ไอ้กายตอบกลับไป กวนตีนจังเลยนะมึง

“กูบอยไง จำไม่ได้เหรอวะ ที่อยู่ซอยถัดไปจากบ้านมึงอ่า” คนที่เพิ่งจะบอกชื่อว่าชื่อ”บอย”ตอบกลับมาครับ

“บอย ซอยถัดไป บอย ๆๆ เอ๊ย ไอ้บอยKงอเหรอวะ” ไอ้กายนึกอยู่นานครับว่าใคร ก่อนจะเรียกชื่อพร้อมฉายามันออกมาเสียงดัง

“สัด ไอ้กาย เบาๆดิวะ กูอายคน” เจ้าตัสถึงกับหน้าแดงที่โดนไอ้กายล้อครับ เล่นเอาผมขำกับท่าทางของมัน

“เอ๊ย ขอโทษ ไม่ได้ขำนายนะ ชั้นไม่ได้ขำ” จะแก้ตัวยังไงดีละครับเนี่ย มันมองหน้าผมแล้ว จะต่อยกูมั๊ยเนี่ยยย

“ไม่ได้ว่าอะไรนี่ครับ” มันพูดมาหน้าเข้ม แล้วยิ้มตาตี่มาให้ผม เล่นเอาตามิดเชียว

“ไอ้เต้นี่ไอ้บอย ไอ้บอยนี่ไอ้เต้ ไอ้เต้ไอ้บอยนี่ไอ้กาย โอเครู้จักกันหมดแล้วไปกินข้าวกันเถอะ กูหิวแล้ว ฮ่าๆๆ” เป็นไอ้กายครับที่พูดตัดจบการสนทนาครั้งนี้พร้อมกับเดินกอดคอกันสามคนเข้าโรงอาหารโรงเรียนไป

.

.

.


“แม่ได้ข่าว่ากายจะแต่งงานแล้วเหรอลูก” แม่เดินมาทักผมขณะที่ผมกำลังเงยหน้ามองรูปรับปริญญาของผมที่มีไอ้บอยและไอ้กายถ่ายร่วมด้วยที่แม่นำไปอัดขยายรูปใหญ่มาแปะฝาบ้าน

“ครับ จะแต่งปลายปีนี้” ผมตอบแม่แล้วจ้องไปที่หน้าของไอ้กาย เพื่อนที่ผมรัก และรักมันมาก หลังจากนี้ผมต้องรักมันในขอบเขตของเพื่อนเท่านั้นแล้วสิ ... แค่เพื่อนเท่านั้นแล้วสินะ

“ว่าไปแม่ก็ไม่ได้เจอกายนานแล้ว ไม่รู้จะยังหล่อเหลาเหมือนเดิมหรือเปล่า จำได้ว่าเมื่อก่อนมาบ้าน คุยกับแม่ได้เป็นวันๆเชียว” แม่พูดพร้อมเดินมานั่งที่โซฟาหน้าทีวี โดยมีผมเดินตามมาด้วย จะว่าไปทั้งไอ้กายและไอ้บอย สองคนนี้สนิทกับแม่ผมมาก เพราะแม่ผมชอบเด็กๆ และได้อสงตัวนั้นชอบอ้อนด้วย ยิ่งทำให้แม่ผมยิ่งรักยิ่งเอ็นดูใหญ่

“หล่อแม่ แต่หล่อน้อยกว่าเต้” ผมตอบแม่ไปพร้อมทำหน้าทะเล้นใส่

“หล่อจริงเรอะ ถ้าหล่อจริงก็มีเมียนานแล้วสิ ไหนละนี่ยังไม่เห็นเคยพาแฟนมาไหว้แม่หรืออะไรเลย ไม่หล่อจริงนี่หว่า” ผมถึงกับขำไม่ออกเมื่อแม่พูดประโยคนี้ออกมา ทั้งๆที่ผมคิดว่าแม่คงรู้อยู่แล้วว่าผมเป็นยังไง เมื่อแม่พูดออกมาแบบนี้ทำให้ผมไม่แน่ใจว่าแม่รู้หรือแกล้งไม่รู้ ต้องการให้ผมทำอะไรกันแน่ ..

“เหอะๆ อย่ารีบสิคุณหญิงแม่ ของแบบนี้รีบร้อนไป ก็จะได้ของไม่ดี” ผมได้แต่ทำพูดกลบเกลื่อน พร้อมกับเดินเข้าห้องไป


.

.

.


“เอ๊ยไอ้เต้มานานแล้วเหรอ” ไอ้บอยทักผมขึ้นเมื่อมาถึงโต๊ะประจำของพวกเรา

“มาได้ซักพักแล้ววะ ไมมึงมาช้าจังวะวันนี้” ผมถามมันไปครับ เพราะปกติผมกับมันจะมาไล่เลี่ยกัน

“วันนี้พ่อแม่กูมีงานที่ศาลากลาง กูเลยต้องออกมากับพวกแก กว่าจะได้เสด็จกันแต่ละท่าน แล้วเอากูเหนื่อยใจ” ไอ้บอยบ่นออกมาให้ผมฟังครับ ไอ้นี่ไม่พ่อก็แม่หรือก็คนขับรถันจะขับรถมาส่งทุกวันครับ บ้านมันรวยต้องเข้าใจ

“ทีหลังมึงก็นั่งรถเมล์มากับกูดิ จะได้เร็วๆ ไม่ต้องมาบ่น” ผมพูดประชดมันครับ เพราะรู้ว่ายังไงซะมันก็คงไม่นั่งรถเมล์หรอก คุณหนูซะขนาดนั้น

“เอ๊ย จริงเหรอวะ งั้นพรุ่งนี้กูนั่งมาพร้อมมึงเลยนะเว๊ย กูจะไปรอมึงที่บ้านหน้าบ้านมึงนะเว๊ย รอกูด้วยนะมึง กูไม่เคยขึ้น กลัวขึ้นผิด” อะไรกันนี่ มันเอาจริงเหรอวะนี่ ... ตอนนั้นไม่ได้คิดอะไรครับ คิดแต่ว่ามันจะเป็นภาระแก่ตัวผมเองหรือเปล่า และมันจะเป็นไปได้กี่น้ำกัน


และหลังจากนั้นผมกับไอ้บอยก็ได้นั่งรถเมล์มาเรยนด้วยกันทุกวัน ผมกับมันก็เริ่มจะสนิทสนมขึ้น เกือบจะเท่าๆกับไอ้กายเลยนั่นแหละ ...  เรานั่งรถเมล์กันได้ประมาณเดือนสองเดือนจนวันนึง


“เอ๊ย ไอ้เต้ ไอ้บอย มึงอยากอยู่หอป่าววะ” จู๋ๆ ไอ้กายก็ถามขึ้นมาครับ

“ทำไมวะ มึงจะชวนพวกกูไปอยู่ด้วยเหรอวะ” ไอ้บอยถามกลับครับ เพราะว่าไอ้กายมันก็อยู่หอในเมืองมาตั้งแต่สมัยเรียนม.ต้นกับกลุ่มเพื่อนๆมัน

“เออ กูว่าจะชวนพวกมึงไอยู่ด้วยกับกู” ไอ้กายตอบมาครับ

“แล้วเพื่อนๆของมึงละ เค้าจะไม่ว่าเอาเหรอ” ผมถามกลับไปด้วยความสงสัย

“พวกมันจะออกไปอยู่ที่อื่นกันวะ ไม่ได้มีปัญหาไรกัน แค่มันจะไปอยู่กับเมียมัน” มันตอบกลับมา พร้อมร้อนตัวบอกถึงเหตุผล เมื่อผมมองไปแบบงงๆว่าทำไมถึงจะออก

“อยู่ ก็อยู่ด้วย ขี้เกียจนั่งรถไปกลับวะ” ไอ้บอยครับตกลงเป็นคนแรก

“แล้วมึงละไอ้เต้ จะอยู่ป่าว” ไอ้กายหันมาถามผมครับ

“เดี๋ยวก่อนดิวะ กูต้องขอแม่กูก่อน แต่กูว่ายากวะ แม่กูเลี้ยงกูอย่างกะไข่ในหิน คงไม่อยากให้กูออกมาอยู่หอตอนนี้หรอกวะ” ผมตอบไปก้อมหน้าไป

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวกูไปคุยกับแม่มึงให้” ไอ้กายพูดเสนอความคิดเห็นขึ้นมาครับ

“เอ๊ย จะดีเหรอวะ” ผมถึงกับเอ๊ยออกมา

“ดีสิมึง เดี๋ยวกูช่วยด้วย” ไอ้บอยร่มเสริมทัพอีกแรงครับ


และนั่นเป็นครั้งแรกที่ไอ้บอยมาบ้านของผม ส่วนไอ้กายเคยมาแล้วเมื่อตอนประถม ซึ่งก็นานพอควร และนั่นทำให้แม่ของผมมีชื่อลูกบอยลูกกายอยู่ในชีวิต เพราะแม่ผมชอบไอ้สองคนนี้ซะเหลือเกิน และผมก็ได้มาอยู่หอตามคำช่วยขอของพวกมันทั้งสองคน


.

.

.

ผมหลับไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ แต่คงหลับไปเพราะฤทธิ์ยา รู้สึกตัวอีกทีก็เห็นมีคนลางๆนั่งอ่านหนังสืออยู่ข้างเตียง พอลืมตาออกมาดูชัดๆ ถึงจะรู้ว่าใคร

“ไอ้บอย มาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ” ผมถามออกไป พร้อมกับพยายามขยับตัวขึ้นนั่ง

“มาได้ซักพักแล้ว เห็นมึงนอนอยู่เลยไม่อยากปลุก” มันตอบผมพร้อมกับเอาหนังสือเก็บวางที่ชั้นหนังสือข้างๆเตียง

“อืม มีอะไรหรือเปล่าวะ” ผมถามออกไปด้วยความสงสัย ว่ามึงจะมาทำไม

“มาที่นี่ต้องมีอะไรด้วยเหรอวะ กูก็แค่มาเยี่ยมไม่ได้เหรอวะ อะไรกันวะกูอุตส่าห์เป็นห่วง” มันพูดออกมาแบบน้อยเนื้อต่ำใจครับ น่ารักตายแหละ

“เออ มาได้ ไม่ว่าแล้วครับ อย่างอนนะครับ ดูสิหน้างอเหมือนKแล้ว” ผมได้ทีก็ขอแซวมันบ้างครับ ไม่ได้แซวซะนานเลย

“เงียบไปนะมึง ยังไม่หายดี อย่ามาปากดี” มันถึงกับนั่งไม่ติดครับ จี้ใจดำมันก็งี้แหละ ..

“ติ๊ด ดี้ ดิด ตี่ ดิด ดี้ ดิด” เสียงโทรศัพท์ของผมดังครับ

“อัลโหลครับ” ผมทักปลายสายไป

“ทำไรอยู่เหรอ” ปลายสายถามมาครับ

“เพิ่งตื่นนอนครับ พอดีกินยาไปแล้วหลับ แล้วคุณละ” ผมถามปลายสายกลับไป

“กำลังคิดถึงคุณอยู่” ดูเอาสิครับคุณผู้อ่าน นี่ขนาดจากมาวันเดียวขนาดนี้ ...

“เชื่อได้ปะเนี่ย” ขอลองเชิงหน่อยครับ

“เชื่อได้สิ คิดถึงจริงๆนะ คิดถึง ฉึกๆ”

“ฮ่าๆ ไปเอามาจากเจเจใช่มั๊ยเนี่ย ไอ้ฉึกๆเนี่ย”  ผมว่าพ่ลูกคู่นี้เพี้ยนขึ้นไปทุกวันแล้วครับ

“เต้ หนังสือเล่มนี้สนุกมั๊ย” เสียงไอ้บอยดังขึ้นแทรกเข้ามครับ ลืมไปเลยว่ามันยังอยู่ในห้อง

“ก็สนุกดี เอาไปอ่านสิ” ผมตะโกนตอบมันไปครับ

“อยู่กับใครนะ” ปลายสายถามผมมาครับ

“กับไอ้บอยครับ มันมาเยี่ยม” ผมก็ตอบปลายสายกลับไป

“แล้วเล่มนี่ละวะ สนุกป่าว” ไอ้บอยพูดพร้อมกับหยิบหนังสืออีกเล่นนึงขึ้นมาถาม

“เล่มนั้นมึงอ่านแล้วจำไม่ได้เหรอวะ มันของมึงกูยืมมึงมาและก็ไม่ได้คืน” ผมตอบไอ้บอยไปอีกทีครับ และเริมชักจะหงุดหงิดกับมันแล้ว

“อ๋อเหรอ ... ของกูเหรอเนี่ย จำไม่ได้เลย” มันทำเป็นเกาหัวแก้หน้าแตกครับ

“แล้วนี่เจเจไปไหนละครับ” ผมถามปลายสายไปอีกที เมื่อเห็นทางนั้นเงียบ

“อ๋อ เจเจนั่งเล่นหุ่นยนต์อยู่หน้าทีวีอ่า พอดีไอ้เวย์มันซื้อหุ่นยนต์ตัวใหม่มาให้ เห่อใหญ่เชียว” คุณเท่ห์เล่ามาทำให้ผมนึกภาพตามแล้วอมยิ้มชวนให้คิดถึงภาพเด็กตัวเล็กๆที่ขลุกอยู่กับกองหุ่นยนต์ เน้นว่ากองนะครับ ... เพราะเจเจมีเยอะมาก

“สงสัยได้หุ่นยนต์ใหม่ จนลืมพี่เลี้ยงอย่างผมแล้วมั้งครับเนี่ย” ผมแกล้งพูดแซวไปครับ

“คงงั้นแหละ นี่ไม่แน่ถ้าชั้นได้หุ่นยนต์ หรือตุ๊กตาตัวใหม่ซักตัว ชั้นอาจจะลืมคนทางโน้นก็ได้” คุณเท่ห์มีแซวกลับครับ

“แล้วแต่ ตามใจ ตามสบาย ไม่แคร์” ผมเหรอครับ จะไปว่าอะไร แต่ใจก็แป้วๆชอบกลแฮะ

“ไอ้เต้ กูยืมเล่มนี้ไปอ่านนะเว๊ย” ไอ้บอยตะโกนเข้ามาพร้อมชูหนังสือเรื่อง “อาจารย์ในร้านคุ้กกี้” ของนักเขียนในดวงใจผม คุณนิ้วกลมขึ้นมา

“เออ เอาไปสิ เล่มนั้นสนุกมากเลยนะ กูชอบมากเลยวะ” ผมพูดตอบมันไป พร้อมให้คำแนะนำเสริมอีกนิด

“เอ๊ย มีลายเซนต์นักเขียนด้วยนิ” ไอ้บอยพูดขึ้นเสียงดังเมื่อเห็นลายเซนต์นักเขียน

“เออ ใช่ เล่มนั้นกูซื้อในงานสัปดาห์หนังสือ แล้วได้ขอลายเซนต์พี่นิ้วกลมมาด้วย โคตรดีใจเลยวะ” ผมโม้ออกไปอย่างอารมณ์ดี

“สงสัยมึงต้องชอบนักเขียนคนนี้จริงๆ  กูยืมไปอ่านก่อนนะเว๊ย ถ้าชอบเดี๋ยวมาเอาเล่มอื่น เห็นมีของนักเขียนคนนี้ตั้งหลายเล่มแหนะ” ไอ้บอยตอบผมกลับมา

“ดูเหมือนนายจะยุ่งๆนะ งั้นชั้นค่อยโทรมาใหม่ดีกว่า” คุณเท่ห์คงเห็นว่าผมกำลังคุยกับไอ้บอยอยู่เลยพูดออกมา

“เอ่ออ ก็ได้ครับ ว่างๆผมค่อยโทรไปนะครับ ถ้าสัญญาณดี และมีสัญญาณ” ผมพูดบอกคุณเท่ห์เรื่องสัญญาณโทรศัพท์อีกทีก่อนที่จะวางสายไป

“มึงกับเค้ากำลังคบกันใช่มั๊ย” พอผมวางสายปุ๊บ เสียงของคนที่สนใจแต่หนังสือเมื่อคู่ พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่แตกต่าง มันดูเหมือนคนที่พูดออกมารอคอยคำตอบจากปากผมว่าไม่ใช่ สายตาที่ตั้งคำถามและเจือความกังวลใจอย่างเห็นได้ชัด

“กูรู้นะว่ามึงกำลังคยกับเค้าอยู่” มันพูดย้ำมาอีกทีครับ น้ำเสียงและสายตาตอนนี้ไม่ต่างจากเมื่อห้าปีที่แล้ว วันที่มันถามความในใจผม


.

.

.


“เอ๊ย พรุ่งนี้วันวาเลนไทน์มึงจะซื้อดอกไม้ให้ใครบ้างวะไอ้เต้” ไอ้บอยครับที่เดินมาข้างๆผมตอนกลับหอ ส่วนไอ้กายอยู่เตะบอลที่โรงเรียน

“ไม่มีวะ กูไม่รู้จะซื้อให้ใคร” ผมตอบมันไปแต่ในใจคิดว่า ยังไงซะปีนี้ผมต้องซื้อะไรให้ไอ้กายให้ได้

“จริงเหรอวะ ว้า ... แย่จัง” มันพูดมาอย่างกับเสียดายที่ผมไม่ได้ซื้อให้ใคร

“ทำไมของมึงวะ จะมาทำหน้าเสียดายทำไม”ผมถามมันไปอย่างหงุดหงิด ไม่ซื้อให้ใครมันแปลกตรงไหน

“เปล่าหรอก ไม่มีไร แต่กูต้องซื้อให้คนที่กูชอบวะ งั้นกูไปก่อนนะเว๊ย เจอกันที่หอ” มันพูดพร้อมกับเดินแยกไปอีกทางนึง สงสัยจะไปหาซื้อของ ... ไอ้บอยมีคนที่ชอบแล้วเหรอวะ ..

แล้วผมก็เดินมาที่ร้านขายของขวญ เดินเข้าไปเลือกการ์ดธรรมดาๆมาหนึ่งใบ และหยิบเอาช็อคโกแลตราคาไม่แพงนักมาหนึ่งกล่อง แค่นี้คงพอแล้วมั้ง สำหรับกำลังทรัพย์ของผม ..


และแล้วเช้าวันวาเลนไทน์ก็มาถึง วันที่ทั้งโรงเรียนเต็มไปด้วยช่อดอกไม้ ตุ๊กตา กล่องของขวัญ และช็อคโกแล็ตมากมาย ผมเดินเข้าไปอย่างตื่นเต้นหวังจะให้ไปทันก่อนที่ไอ้บอยจะมา ผมจะได้ให้ของกับไอ้กายโดยไม่ต้องอายไอ้บอย ผมเดินไปที่ๆนั่งประจำของกลุ่มพวกผม ..



แต่ผมคงมาสายไป เพราะโต๊ะที่นั่งอยู่นั้นมีไอ้กาย กับเด็กหญิงม.ต้นหน้าตาหน้ารักคนนึง กำลังนั่งจับมือกัน พร้อมช่อดอกไม้ช่อใหญ่บนมือหญิงสาว และกล่องช็อคโกแลตกล่องโตที่วางอยู่บนโต๊ะ ผมเห็นถึงกับต้องเอาช็อคโกแลตและการ์ดที่ถือมา แอบไว้ข้างหลังตัวเอง น้ำตาที่พยายามกั้นไว้ ก็ไหลออกมาแบบไม่รู้ตัว ..


“มึงชอบไอ้กายเหรอ” และต้องตกใจกับเสียงคนที่มายืนอยู่ข้างหลัง ผมหันหน้าไปก็รู้ว่าเป็น

“ไอ้บอย” มันเดินมาหน้าเศร้าพร้อมกับกล่องของขวัญกล่องเล็กในมือและดอกกุหราบสีขาวหนึ่งดอก

“มึงชอบมันใช่มั๊ย บอกกุมาสิไอ้เต้ ว่ามึงชอบไอ้กายใช่มั๊ย” มันถามผมมาอย่างจริงจัง สายตาของมันตอนนี้ดูเศร้านัก..

“ทำไมกัน ทำไมคนๆนั้นไม่เป็นกูวะ ทำไมมึงถึงไม่ชอบกู !!! ”


.

.

.


 และนั่นคือประโยคที่ก้องหูผมในตอนนั้น และยังจำมันได้ดี ..










และผมก็ได้ยินมันอีกครั้งในวันนี้ ...




 “ทำไมคนๆนั้นไม่เป็นกูบ้างวะ ทำไมกูถึงไม่ได้โอกาสนั้นจากมึงบ้า ทำไมวะไอ้เต้”










จบแล้ว ... ฉึกๆ

[Nus@nT@R@]

ค้างมาก ฉึกๆ

[nine-poo]

ช่ายแล้วค้างฉึกๆ
สงสารบอยเหมือนกันนะ แต่คนเรามันบังคับจิตใจไม่ได้เข้าเจ้ยไมนายบอย
รักแบบเพื่อนก็คือแบบเพื่อน รักแบบคนรักก็คือรัก...แต่เริ่มสงสารซะแว้วว (บอยจะเป็นตัวร้ายตัวต่อไปช่ายมั้ยยยยยย)

[andy_kwan]

+1ให้น้องเจเจจ๊ะ   รออ่านตอนต่อไปนะ

[Bejae]

สงสารบอยเหมือนกันนะเนี้ยะ ฉึกๆ
แต่นะ ความรักมันไม่เข้าใครออกใครนิหว่าโน๊ะ
นิคุณเพ่เท่ห์แกงอนๆป่ะนั้น
ไม่สนใจกันนั้น ฉึกๆ

[Little Devil]

ขัดใจนายบอย
น้องเต้ระวังตัว
+1

[หอยทาก]

ค้างจิงๆน่ะแหละ ฉึกๆ

[roseen]

บังคับใจกันได้ด้วยเหรอไอ้เชรี่ยบอยย

[PEENAT1972]

เศร้าสะ ฉึกๆๆๆ

[จันทร์ผา]

ค้างอะไรท์เตอร์ ฉึกๆๆ

[covnizz]

คิดถึงเจเจ  ฉึกๆ  ..



  

[hpsky]

ไรเตอร์กับมาแล้ววว แต่ทำค้างนะ ฉึกๆ

[kingphai]

หวาๆๆๆ
ยินดีต้อนรับทิดไรท์เตอร์นะครั
อิอิ
คิดถึงมากมาย
ฉึกๆ

[ณ ที่เดิม™]

มาต่อแล้ว 
ลามมาจนได้ไอ้ คำว่า ฉึกๆนี่

รอตอนต่อไปขอรับ ฉึกๆ

[DexTunG]

 

[bbyuqin]

น้องเต้จะทำยังไงดีเนี่ย ... บอยก็ขัดได้ตลอดสิน่า

แล้วเต้จะได้กลับไปหาคุณเท่ห์มั้ยอ่ะ ฉึกๆ (เอากะเค้าซะหน่อย)

[wan]

ต้อนรับทิดกลับเล้า ฉึก ๆ
ความรักของเพื่อนกลุ่มนี้ วนเป็นงูกินหางเลย
+1 เป็นกำลังใจให้นะครับ ฉึก ๆ 

[wisa]

 

[rmlab]

น่าสงสารบอย

[darling]

+1 เป็กำลังใจให้ทิดสึกใหม่

แต่จะดีมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ถ้าพาน้องเต้กลับมาหาพี่เท่ห์ไวไว