อ่าน Side Story อาเมน-เมษา ต่อได้ที่นี่ค่ะ >> http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42481.0
Stay with me
โทรศัพท์ส่วนตัวของเขาสั่นครืดคราดอยู่ในเสื้อสูท จอมทัพแง้มมันดูก่อนพบว่าเป็นเฌอปรางโทรเข้ามา เขาขมวดคิ้วมุ่น การประชุมตรงหน้ายังเคร่งเครียดแต่ก็ไปได้ด้วยดี จอมทัพไม่คิดว่าเขาควรรับโทรศัพท์จากคู่ปรับตลอดกาลของเขาในเวลานี้ พักหลังเฌอปรางชอบกวนประสาทเขาจากทุกช่องทาง เอาเป็นว่าเงียบๆไว้เดี๋ยวหล่อนก็คงรอให้สายตัดไปเอง
เอากุมมือประสานไว้ วางศอกลงบนขอบเก้าอี้ เอนหลังพิงพนักวางมาด ก่อนที่จะต้องสะดุดลมหายใจตัวเองอีกครั้ง เมื่อโทรศัพท์เขาสั่นเป็นจังหวะถี่ๆของเมสเสจ จอมทัพตีหน้านิ่งขรึม เจย์นั่งอยู่ด้านข้างขวาเขา ส่วนวิคเตอร์อยู่อีกฝั่ง
วันนี้มิถุนาไปทำงานแต่เช้า จอมทัพเป็นคนไปส่ง ฝากฝังบอร์ดี้การ์ดไปด้วยอีกสองนาย เขาเห็นว่าช่วงนี้งานมันค่อนข้างยุ่ง วิคเตอร์เองก็มีหน้าที่ของตนเอง มิถุนาเองแม้จะสนิทกับวิคเตอร์แค่ไหน แต่ก็ไม่เคยปริปากงี่เง่าเรื่องราวเหล่านี้ใส่เขาเลยสักครั้ง เขาเห็นว่าวันนี้มิถุนามีงานกับเฌอปราง คิดว่าคงไม่มีปัญหาอะไร เสร็จงานคงไปเดินเล่นกันตามประสา เขาก็อยากให้มิถุนาหายใจหายคอได้สักหน่อย
ฝ่ามือหนาเลื่อนกดหน้าจอเพื่ออ่านข้อความบนหน้าจอโทรศัพท์ ก่อนชะงักไปเมื่อเห็นข้อความบนนั้น จอมทัพขมวดคิ้วมุ่น เขายกมือขึ้นยุติการประชุมชั่วขณะ ข้อความบนหน้าจอทำให้เขาหัวใจกระตุก
'Jacky, Mi has got a cold. He fainted. Call me back!!! asap'(แจ็คกี้ มิไข้ขึ้นสูงมากจนเป็นลม โทรกลับหาฉันด่วน!!!)
เขาผุดลุกจากเก้าอี้ นึกขอโทษเฌอปรางในใจที่เมื่อครู่ก่นด่าว่าเธอมันตัวยุ่ง จอมทัพผลักประตูออกจากห้องประชุม เจย์และวิคเตอร์เดินตามแทบจะทันที
มาเฟียหนุ่มเอนหลังพิงกำแพงด้วยใบหน้าเคร่งเครียด เขาดึงโทรศัพท์ออกมาก่อนกดโทรหาเฌอปรางทันที จอมทัพยืนรอสายอยู่เพียงแค่สองสัญญาณ ปลายสายก็รับสายด้วยความรวดเร็ว
(แจ็คกี้! ทำไมไม่รับโทรศัพท์ฉัน) หญิงสาวเม้งแตกทันที จอมทัพได้แต่นวดขมับเบาๆ
“ประชุมอยู่ บอกมาก่อน มิอยู่ไหน เป็นอะไรมากไหม" เขาถาม ร้อนใจไม่แพ้กัน
(อยู่คอนโดฉัน หลับอยู่ แต่ไข้สูงมาก ฉันจะเรียกรถพยาบาลแล้วเนี่ย---)
“แล้วทำไมไม่ส่งโรงพยาบาล" จอมทัพถามกลับอย่างไม่พอใจ ได้ยินเสียงเฌอปรางกะแทกลมหายใจกลับมา
(ก็มิไม่ยอมไป!! บังคับยังไงก็ไม่ยอม ไม่ยอมกลับเซฟเฮ้าส์เพราะกลัวนายจะรู้ ไม่ให้ฉันบอกนาย ขู่บอร์ดี้การ์ดนายอีก!!! บอกแต่ว่าพรุ่งนี้มีงานๆๆๆๆ เข้าโรงพยาบาลไม่ได้ ฉันล่ะจะบ้าตายแล้วนะ) เฌอปรางโวยชุดใหญ่ (นี่มาที่นี่เลยได้ไหม เดี๋ยวนี้เลยแจ็คกี้!)
จอมทัพเกร็งขมวดคิ้วแน่น เขากำโทรศัพท์ในมือ "ครึ่งชั่วโมง จะรีบไป"
เขากดวางสาย ท่าทางนิ่งเงียบแต่จริงๆแล้วร้อนรนเหลือเกิน แม้กระทั่งเจย์กับวิคเตอร์เองก็รับรู้ได้จากสายตาของเจ้านาย จอมทัพอยากจะถอนหายใจแต่อะไรก็ตึงแน่นไม่หมด มิถุนาขึ้นชื่อเรื่องกิตติศัพท์ความดื้อดึง เขาไม่แปลกใจเลยสักนิด ตอนนี้ก็ห่วงแทบบ้า แต่จะทิ้งการประชุมไปดื้อๆก็ไม่ได้ด้วย
ช่วงนี้มิถุนางานค่อนข้างหนัก คราวก่อนเขาก็ทะเลาะกันไปด้วยเรื่องพวกนี้กันไปแล้วยกหนึ่ง มิถุนารักงานของตนและเต็มที่กับมันเสียทุกครั้ง จอมทัพพอเข้าใจ แต่ก็อดห่วงไม่ได้ เขารู้ว่ามิถุนาไม่อยากให้ใครมองว่าที่มาอยู่กับเขาด้วยเพราะเขาเป็นเสี่ยเลี้ยง อันที่จริงกาลเวลาก็น่าจะเป็นข้อพิสูจน์ได้ทั้งหมดแล้ว แต่มิถุนาเอง ตั้งแต่คราวก่อนที่ชวดงานติดๆกันจนนอยด์ไปพักใหญ่ พอตอนนี้งานกลับมาชุกอีกครั้ง ก็เล่นรับแทบไม่ยอมปล่อยหลุดมือไปสักงาน ตัวเขาเองก็ไม่ค่อยอยากจะพูดอะไรมากเสียเท่าไหร่ เพราะช่วงนี้เขาก็งานยุ่งมากจนแทบได้เจอกันแค่ตอนนอนเช่นเดียวกัน เขาก็ไม่อยากที่จะบังคับมิถุนาให้อยู่บ้านเฉยๆแบบไม่มีอะไรทำนักหรอก
แต่เมื่อคืนก็เห็นอิดโรยกว่าปกติ ทำไมเขาไม่ฉุกใจคิดบ้างนะ
“วิคเตอร์ นายไปคอนโดเฌอปราง มิไข้ขึ้นสูงมาก ถ้าท่าไม่ดีส่งโรงพยาบาลแล้วรายงานฉันด่วน" เขาสั่ง วิคเตอร์ผงกหัวเล็กๆ
“ครับ"
“เจย์ วันนี้เอาเรื่องนี้ให้เสร็จ งบประมาณกับเรื่องที่เหลือยกยอดไปมะรืนนี้ให้หมด" เขาถอนหายใจออกมาในที่สุด "ไปกันได้แล้ว"
วิคเตอร์รับคำก่อนเดินเลี่ยงไปทางลิฟท์ ส่วนเขาเดินกลับเข้าห้องประชุมไปพร้อมเจย์ เสียงเซ็งแซ่เงียบลงเมื่อประมุขของการประชุมเดินกลับมา จอมทัพทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตัวเดิม เขากวาดสายตามองไปรอบๆ สติสตังค์เริ่มไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเท่าไหร่นัก เขาเริ่มดำเนินการประชุมอีกครั้งอย่างรวดเร็ว และตัดบทจบมันลงภายในสิบห้านาทีที่เหลืออยู่
จอมทัพเดินไปตามทางเดินอย่างรวดเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ จนเจย์แทบจะต้องกึ่งเดินกึ่งวิ่งตาม พวกเขามาหยุดอยู่ที่หน้าห้องพักของเฌอปรางที่อยู่ตรงข้ามห้องของมิถุนา น่าทึ่งเหลือเกินที่พวกเขาเดินทางจากออฟฟิศมาถึงที่นี่ได้ภายในยี่สิบนาที เจย์แทบหัวใจวายตาย มาเฟียหนุ่มเคาะลงบนประตูอย่างเบามือเพราะเกรงว่าคนที่หลับอยู่จะตื่น สักพักประตูก็แง้มออก เฌอปรางในชุดลำลอง ใบหน้าไร้เครื่องสำอางเติมแต่งก็โผล่หน้าออกมา
“มาช้านะยะ" เจ้าหล่อนเปิดศึกทันที แต่จอมทัพเองก็ห่วงจนแทบจะไม่ใส่ใจ
เฌอปรางถอนหายใจเบาๆ เธอปลดโซ่ประตูออก แล้วปล่อยให้มาเฟียหนุ่มเข้ามา เจย์ยิ้มทักทายเฌอปรางบางๆ วิคเตอร์เดินออกจากห้องน้ำพร้อมกับกะละมังน้ำเย็น เขาเลิกคิ้วทักทายคู่หู ก่อนเดินตามแผ่นหลังของเจ้านายเข้าห้องนอนเฌอปรางไปด้วยกัน
มิถุนานอนหน้าซีดอยู่บนเตียง ตัวเล็กๆนั้น ทั้งๆที่ขาวอยู่แล้ว ตอนนี้ขาวซีดราวกับกระดาษ จอมทัพทรุดตัวนั่งลงที่ขอบเตียง ริมฝีปากจิ้มลิ้มแดงระเรื่อด้วยอาการของคนไม่สบาย เขายกมืออังที่หน้าผากเล็กแล้วก็ต้องสะดุ้งชักมือออกแทบไม่ทันเพราะมันร้อนมากเหลือเกิน ลมหายใจร้อนผ่าวปะทะที่หลังมือ เขาลูบศีรษะมิถุนาเบาๆ
“ทำไมไม่ไปส่งที่เซฟเฮ้าส์ล่ะ" จอมทัพเอ่ยถามหญิงสาวเจ้าของห้องที่ยืนกอดอกอยู่ไม่ห่างกัน เฌอปรางกัดปากเบาๆ
“ก็มิไม่ให้บอกนาย โรงพยาบาลก็ไม่ให้ไป พอขึ้นรถมิก็สั่งให้ขับมาที่คอนโดฉัน แอบโทรหานายได้ก็บุญแล้วย่ะจะบอกให้" เฌอปรางบ่นกระปอดกระแปด "นี่เกือบโดนตำรวจจับข้อห้าใช้โทรศัพท์ระหว่างขับรถเลยนะยะ"
จอมทัพไม่ถือสาเฌอปรางนัก เขาถอนหายใจเบาๆ
“แจ็คกี้ ฉันมีงานต่อตอนเย็นน่ะ" เฌอปรางลดเสียง กระซิบบอก "ขอโทษนะ แต่อาจจะอยู่ดูให้ได้ไม่นานนัก" เธอออกตัว แม้ในใจจะเป็นห่วงมากก็ตามที
“ไม่เป็นไร แค่นี้ก็ขอบใจมากแล้ว" จอมทัพว่า เขามองเจย์ที่วางผ้าชุบน้ำลงบนหน้าผากมิถุนาอย่างเบามือ "เดี๋ยวฉันดูต่อเอง"
“แล้วเรื่องมิสเตอร์ลี จากสิงคโปร์เย็นนี้ล่ะครับ จะยกเลิกไหม" เจย์เอ่ยถามถึงตารางงานต่อ จอมทัพพลิกมองนาฬิกา
“นายกับวิคเตอร์พาเขาชมสินค้าก่อนแล้วกันเย็นนี้ เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะนัดเขาทานข้าวเพื่อพูดคุย ฝากด้วยแล้วกัน"
“ครับ" เจย์รับคำ
“แต่ถ้าท่าไม่ดี นายรีบส่งโรงพยาบาลเลยเถอะ ไอ้เรื่องงานน่ะ ค่อยไปจ่ายชดเชยทีหลัง ขนหน้าแข้งนายไม่ร่วงหรอก" เฌอปรางกล่าว จอมทัพพยักหน้าเบาๆไม่พิรี้พิไรกับคำตอบมากนัก เพราะในใจเขาก็คิดจะทำอะไรเช่นนั้นอยู่แล้ว
เฌอปรางมุดหายเข้าไปในห้องแต่งตัว ในขณะที่เจย์แจกแจงงานให้เจ้านายต่ออีกนิดหน่อยแล้วเขาก็รีบหายออกไปพร้อมกับวิคเตอร์เพราะใกล้จะได้เวลานัดเต็มแก่ จากนั้นเฌอปรางก็ตามไปอีกคนโดยกำชับว่าถ้ามิถุนาอาการแย่ขึ้นมาต้องรีบพาเพื่อนเธอส่งโรงพยาบาลอย่างไวที่สุด แล้วก็แจกแจงต่อว่าประตูเป็นระบบล็อคอัตโนมัติ ให้ปิดไว้ได้เลย และโทรรายงานเธอตลอดเวลาหากเกิดอะไรขึ้น
จอมทัพพยักหน้ารับส่งๆ ก่อนมองดูเพื่อนรักของมิถุนาวิ่งปรู้ดหายออกไปจากห้อง เขาเดินไปงับผ้าม่านในห้องลง ก่อนลดอุณหภูมิเครื่องปรับอากาศในห้องให้เป็นระดับปกติ เฌอปรางตั้งไว้ที่ยี่สิบเอ็ดองศา ยัยบ้านั่นนอนเข้าไปได้อย่างไรจอมทัพก็ยังคิดไม่ค่อยออก
เขาทรุดตัวลงนั่งที่ขอบเตียงอีกหน เอื้อมมือแตะมือมิถุนาเบาๆ มือขาวจัดของอีกฝ่ายกอบกุมมือเขากลับ จอมทัพระบายยิ้มบางๆ เป็นรอยยิ้มที่เขามีไว้ให้กับมิถุนาของเขาคนเดียว
ใบหน้าจิ้มลิ้มแม้จะซีดเผือดด้วยพิษไข้แต่ก็ยังดูน่าทะนุถนอม จอมทัพสอดกายลงใต้ผ้านวมผืนเดียวกันโดยไม่กลัวว่าจะติดหวัดของคนรัก เขากึ่งนั่งกึ่งนอนบนเตียงนุ่ม เอนศีรษะกลมให้พิงเข้าที่อกของเขา
จริงๆเขาก็อยากจะพามิถุนาไปโรงพยาบาลเต็มแก่ แต่เท่าที่ดูอาการยังเหมือนทรงตัวอยู่ ไอ้ที่จะพาไปโรงพยาบาลน่ะ ยังไงคืนนี้ก็ต้องแอดมิดแน่ๆ เขาแค่อยากจะให้มิถุนาตื่นมาคุยกันดีๆเสียก่อน ไม่เช่นนั้นเดี๋ยวตื่นมาอีกครั้งที่โรงพยาบาล คนตัวเล็กของเขาจะต้องมาจิตตกเพราะเบี้ยวงาน ทำงานคนอื่นเสีย พาลจะโกรธเขาเอาอีก
จอมทัพนอนอยู่ข้างๆคนรักอยู่เกือบชั่วโมง กระทั่งใบหน้าเล็กเอียงเข้าหาเขาแล้วปรือตาขึ้นอย่างยากลำบาก มิถุนาหน้าแดงก่ำ ตาเองก็แดงก่ำไม่แพ้กัน ริมฝีปากจิ้มลิ้มทำท่าจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ลำคอก็ดูเหมือนจะแห้งผากไปเสียหมด
เขาเห็นใบหน้าของคนที่เขานอนอิงแอบอยู่ทุกคืนวันอยู่ตรงหน้า มิถุนาขยี้ตาเล็กน้อย ตัวร้อนรุ่มด้วยพิษไข้ไปเสียหมด เขารู้สึกแสบคอไปหมด แค่ลืมตายังยาก ปลายนิ้วเบาไปเสียหมด เขาแปลกใจเล็กน้อยที่เห็นจอมทัพ แต่ก็...ดีใจมากกว่า
“เป็นไงบ้าง" เสียงทุ้มเอ่ยไถ่ถาม มิถุนาไอโขลกก่อนรับขวดน้ำเปล่ามาเปิดดื่ม
“ผมหลับไปนานไหมครับเนี่ย" คนป่วยถามกลับ จอมทัพดึงร่างอ่อนปวกเปียกขึ้นมานั่งพิงข้างๆกัน
“สักพักน่ะ หลับไม่สบายหรือ"
“นิดหน่อยน่ะครับ ครั่นเนื้อครั่นตัวไปหมด" มิถุนาว่าเสียงแหบแห้ง "คุณเลิกงานแล้วเหรอ" เขาถามทั้งเสียงอ่อนแรง
“ยังเลย ปรางโทรมาตามน่ะ"
“ผมไม่ได้เป็นอะไรมากเสียหน่อย" คนป่วยปฏิเสธ "คุณกลับไปทำงานก็ได้ เรากลับเซฟเฮ้าส์ตอนนี้ก็ได้นะครับ ผมไปนอนต่อที่ห้องเอง" มิถุนาว่า จอมทัพได้แต่ส่ายหน้า
“ไปหาหมอไหม"
พอได้ยินคำว่าหมอ มิถุนาก็หน้ายู่ทันที เขาส่ายหัวไปมาเบาๆทั้งๆที่ยังมึนๆอยู่
“พรุ่งนี้มีงานเปิดตัวที่ผมเป็นแบรนด์แอมบาสซาเดอร์ให้ ยังไงก็ต้องไป" คนป่วยดื้อดึง เสียงแทบจะไม่มีพูดอยู่แล้ว
“ไปหาหมอ นอนโรงพยาบาลแล้วพรุ่งนี้ค่อยขอออกมาสักสองชั่วโมงไม่ได้หรือ" จอมทัพตะล่อม แก้มแดงๆของคนข้างตัวทำให้เขาไม่กล้าเผด็จการมากนัก
“รอให้ผ่านพรุ่งนี้ไปแล้วค่อยแอดมิดได้ไหมครับ" จอมทัพนิ่งคิด เขารู้สึกได้ว่าวิธีสุดท้ายที่จะทำได้ก็คงเป็นรอให้มิถุนาหลับแล้วเขาค่อยอุ้มไปโรงพยาบาลเลยทีเดียว "ผมยังไหวนะ"
“หิวไหม" จอมทัพเปลี่ยนเรื่อง รู้อยู่แก่ใจคืนนี้ยังไงก็คงจบที่โรงพยาบาล เพียงแต่เขาไม่อยากจะทำร้ายจิตใจคนสปิริตการทำงานสูงเท่านั้นแหละ แต่ยังไงๆเขาก็ไม่ยอมให้มิถุนามาเสี่ยงอาการทั้งคืนแน่ๆ
มิถุนาพยักหน้าเบาๆ "ก็นิดหน่อยน่ะครับ"
“เดี๋ยวหาอะไรให้ทานนะ" จอมทัพว่า เขาตวัดผ้าห่มออกแล้วลงไปยืนข้างเตียง ฝ่ามือหนากดไหล่เล็กให้นอนลงแล้วจุมพิตเบาๆที่หน้าผากมน "นอนรอไปก่อนนะ"
“ตกลงไม่กลับเซฟเฮ้าส์เหรอครับ" มิถุนาถามเสียงแหบแห้ง
“ต้องรอวิคเตอร์กับเจย์มารับน่ะ ฉันไม่มีรถ" จอมทัพปด ด้านล่างมีทัพบอร์ดี้การ์ดของมิถุนารออยู่ เขาจะไปเมื่อไหร่ก็ได้ เพียงแต่เขาต้องการรอให้คนป่วยหลับ จะได้จัดการพาไปโรงพยาบาลเสียให้สิ้นเรื่อง
ร่างหนาเดินล้วงกระเป๋าออกไปจากห้องนอน เขาปิดประตูห้องนอนลงอย่างเงียบเชียบก่อนหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วกดโทรออก จอมทัพพิงแผ่นหลังไว้กับขอบเคาน์เตอร์ครัวที่ริมระเบียง รอครู่เดียวเจย์ก็รับสาย
(ว่าไงครับ)
“จองโรงพยาบาลเลย ห้องพิเศษเหมือนเดิม แล้วไปเจอกันที่นั่น"
(ยอมไปแล้วเหรอครับ) เจย์ถามคล้ายกระเซ้า
“ยัง แต่เดี๋ยวรอให้หลับก่อน นี่กำลังจะหาอะไรให้กินอยู่"
(อ่า ครับ...) เจย์พึมพำ (เอ เห็นวันนี้มินิมาร์ทด้านล่างปิดปรับปรุงร้านนี่ครับ) เขาบอกเจ้านาย
“แล้วสั่งอะไรได้บ้างล่ะ จัดการให้หน่อย"
(ไม่ดีมั้งครับ มีแต่อาหารไม่มีประโยชน์ ถ้าเอาเจ้าดีๆหน่อย คงรอนาน) เจย์ท้วง (นายท่านลองทำสิครับ ไม่เห็นยากเลย)
“ว่าไงนะ" จอมทัพแทบสำลักน้ำลายตัวเอง
(เดี๋ยวผมพิมพ์สูตรส่งไปให้ทางเมสเสจ ครัวคุณปรางน่าจะมีของครบพอถูไถไปได้) เจย์เปรย
“โทรตามอาเจียงมาที่นี่ดีกว่า" จอมทัพทำท่าจะตัดบท
(อาเจียงไม่อยู่น่ะสิครับ เห็นว่าลาไปเที่ยวเหนือไม่ใช่เหรอครับ) เจย์ท้วงอีกครั้ง ทำเอาจอมทัพแทบกุมขมับ (ไม่ยากหรอกครับ ทำตามผมบอก แปปเดียวเอง จะได้รีบมาโรงพยาบาลไงครับ)
จอมทัพถอนหายใจพรืดใหญ่ "ลองส่งมาก่อนแล้วกัน ฉันหาทางเอง"
เขาตัดสายคนสนิท ก่อนยืนมึนอยู่หน้าเคาน์เตอร์ครัวอยู่นานสองนาน สักพักโทรศัพท์ก็สั่นอีกครั้ง พร้อมกับเมสเสจข้อความยาวเหยียดพร้อมรูปภาพประกอบจากเจย์ยาวเป็นพรืด จอมทัพไล่อ่านข้อมูลบนหน้าจอ ฝ่ามือหนาไล่เปิดตู้เย็นดูวัตถุดิบตามที่เจย์บอก เขาชั่งใจอยู่อีกสักพักหน้าตู้เย็น แต่สุดท้ายฝ่ามือหนาก็ดึงเอาหมูสับกับก้อนคนอร์ออกมาจนได้ เขาเปิดลิ้นชักล่างหาผัก ตามสูตรเจย์บอกให้ใช้ผักชี มาเฟียหนุ่มไล่หาผักชีแทบพลิกตู้เย็นแต่ก็ไม่พบ เขาดึงถุงพลาสติกออกมาหนึ่งใบ ด้านในเป็นผักหน้าตาคุ้นๆ มาเฟียหนุ่มบอกกับตัวเองว่ามันคงแทนกันได้ เขาจึงเปิดน้ำใส่กะละมังใบเล็กแล้วโยนผักลงไปแช่แทบจะทันที
จอมทัพยืนงงเสียยิ่งกว่าครั้งแรกที่ศึกษาตัวเลขขึ้นลงในกระดานหุ้น เขาเดินเปิดกล่องที่วางบนเคาน์เตอร์เพื่อหาข้าวสาร ก่อนที่จะพบว่าเฌอปรางเก็บมันไว้ในถังแสตนเลสอย่างดีข้างตู้เย็น
มาเฟียหนุ่มยืนมองหม้อหลายขนาดที่ถูกแขวนไว้เป็นระเบียบก่อนสุ่มหยิบขนาดกลางออกมา เขาเปิดน้ำก๊อกใส่ลงไปเสียค่อน ก่อนตั้งหม้อแล้วเปิดเตาแรงสุด โชคดีที่เป็นเตาไฟฟ้าแบบเดียวกับที่เคยใช้สมัยอยู่อเมริกาจึงไม่ต้องมานั่งงงอีกรอบว่ามันใช้งานอย่างไร
สาหัสกว่านั้น เขาไม่รู้จริงๆว่าจะต้องใช้ข้าวสักเท่าไหร่ แต่ก็กะเอาจากเซนส์แบบมั่วๆ จอมทัพเกาหัวแกรกๆ ก่อนพับแขนเสื้อตวงข้าวเทลงไปในหม้อต้มสามถ้วยเต็ม จากนั้นตามสูตร เขาแงะเอาคนอร์ก้อนใส่ลงไปในหม้อทั้งก้อนแล้วก็คนจนหม้อขึ้นฟองฟอดทั้งๆที่น้ำยังไม่เดือด จากนั้นก็ปิดฝายืนรอมันอย่างใจจดจ่อ เจย์บอกว่าให้ใส่หมูกับผักทีหลัง มันคงจะรอดอยู่แหละ...มั้งนะ
“บ้าชะมัด" จอมทัพพึมพำกับตัวเองเบาๆ ให้ตายเถอะ นี่เป็นครั้งแรกที่เขามายืนทำอาหารหน้าเตาเลย แน่นอนว่าตอนที่อยู่อเมริกามันก็มีบ้างที่เขาจะทำครัว แต่นั่นมันก็ง่ายๆ พวกแซนด์วิช ขนมปัง หรืออาหารกระป๋องง่ายๆกันตายในวันที่หนาวจนไม่อยากออกไปไหน วิคเตอร์พักอยู่ห้องเดียวกับเขา บางครั้งก็เป็นวิคเตอร์ที่จัดการเรื่องอาหารให้ แม้ว่าฝีมือจะด้อยพัฒนาไม่ต่างจากกัน
จอมทัพส่งเมสเสจหาเจย์ถามวิธีการทำพร้อมกับอัพเดทสิ่งที่ตัวเองได้จัดการไปแล้วด้วย แต่รออยู่หลายนาทีลูกน้องคนสนิทก็ยังไม่ตอบมา อนุมานได้เองว่าเจย์คงทำงานอยู่ มาเฟียหนุ่มเก็บโทรศัพท์ลงในกระเป๋ากางเกง ก่อนหันกลับไปที่เตา แล้วก็ต้องหลุดอุทานออกมาเมื่อฟองลอยฟอดอยู่ที่ขอบหม้อ เขารีบพุ่งตัวไปเปิดฝาแทบจะทันที ความร้อนทำเอามาเฟียหนุ่มสะดุ้ง เขาปล่อยฝาหล่นกระทบพื้นดังแกร๊ง
“ชิบหาย" จอมทัพสบถ เขายืนขยี้หัวไปมาอย่างหัวเสีย ไม่น่าเชื่อคำพูดเจย์เลยให้ตายสิพับผ่า
มิถุนาสะดุ้งลืมตาขึ้นอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงวัตถุหนักตกกระทบลงพื้น เขายันกายลุกขึ้นด้วยอาการมึนหัว ไอโขลกก่อนหยิบน้ำขึ้นดื่ม เขาขมวดคิ้วหน่อยๆเมื่อไม่เห็นจอมทัพอยู่ในห้อง และกลิ่นแปลกๆจางๆที่ลอยแตะจมูกมาจากทางด้านนอกทำให้เขาต้องมุ่นคิ้วเสียมากกว่าเดิม...
มิถุนายันกายลุกขึ้น เขาขยี้ตาเบาๆก่อนค่อยๆเดินโผเผออกไปด้านนอก เขาเห็นแผ่นหลังของคนรักยืนอยู่ด้านหน้าเคาน์เตอร์ครัว พร้อมกับควันที่ลอยคลุ้งไปหมด เหมือนจอมทัพจะได้ยินเสียงฝีเท้า เขาละมือจากเตาไฟฟ้าตรงหน้าแล้วหันกลับมาดูคนที่ยืนหน้าปั้นจิ้มปั้นเจ๋ออยู่ด้านหลัง มิถุนาเลิกคิ้ว มองภาพตรงหน้าแล้วได้แต่กลั้นยิ้ม เมื่อเข้าใจอะไรมากขึ้น
“ทำอะไรน่ะครับ" เขาทั้งสงสัย ทั้งขัน เมื่อเห็นสภาพครัวตรงหน้าที่น้ำเจิ่งนอง แถมยังมีเศษข้าว ผัก เนื้อสัตว์ กระจายเต็มพื้นที่
“เอ้อ...” มาเฟียหนุ่มจนมุมตอบไม่ถูก เขายืนนิ่ง เกาแก้มตัวเองอย่างเผลอตัว
“......” มิถุนายังคงจ้องตาแป๋ว
จอมทัพถอนหายใจออกไป เขาส่ายหัวให้กับตัวเองเบาๆก่อนวางทัพพีในมือลง แล้วยกฝ่ามือทั้งสองขึ้นตรงหน้า
“โอเคๆ" เขาถอนหายใจอีกครั้ง "จะทำอาหารให้กิน แต่มันคง...”
มิถุนาหัวเราะทั้งๆที่ไร้เสียง เขาค่อยๆเดินไปหาคนรักที่ยืนหมดมาดอยู่หน้าเคาน์เตอร์ครัว มือเล็กหยิบเอาผักที่แช่น้ำจนแทบเปื่อยขึ้นมาแล้วขำคิก
“นี่จะเอาผักคะน้ามาทำอะไรน่ะครับ" มิถุนาเลิกคิ้ว
“ก็หาผักชีไม่เจอ" มาเฟียหนุ่มแก้ตัวทำเอาคนป่วยกลั้นยิ้มแก้มแทบแตก
“แล้วคุณจะทำอะไรเหรอ" มิถุนาถาม จอมทัพไม่รู้สึกอยากตอบคำถามเลยจริงๆ
“...ข้าวต้ม"
มิถุนาอมยิ้มอย่างเอ็นดูทั้งหน้าซีดเซียว “ใครเขาเอาคะน้ามาทำข้าวต้มกันน่ะครับ"
มิถุนาส่ายหัวไปมาเบาๆ มือขาววางคะน้าลงบนซิงค์ล้างมือ ก่อนเดินเข้าไปสวมกอดร่างใหญ่โตของมาเฟียหนุ่ม นึกอุ่นใจและอบอุ่นใจจนน้ำตาซึมที่จู่ๆอีกฝ่ายลุกขึ้นมาทำอะไรแบบนี้ให้ เขากระชับอ้อมกอดแน่น เช่นเดียวกับจอมทัพที่กอดร่างเล็กๆไว้แนบอกเช่นกัน
“ก็ว่าอยู่แล้วว่ามันต้องไม่รอด" เขาพึมพำ มิถุนายิ้มบางๆ
"ขอบคุณนะครับ"
“อยากกินอะไรไหม เดี๋ยวจะสั่งให้" เขาถาม ลูบหัวคนป่วยเบาๆ "จะได้พักผ่อนเสียที"
มิถุนาไอเบาๆก่อนส่ายหัว "ไม่ต้องหรอกครับ เดี๋ยวผมช่วยนะ"
ฝ่ามือเล็กดันคนตัวโตกว่าให้ไปยืนที่หน้าเตา เขาเอื้อมมือลดไฟลง สวมกอดมาเฟียหนุ่มไว้จากทางด้านหลังและชะโงกหน้าไปมองเบื้องหน้่า มิถุนาชี้นิ้วแล้วบอกเสียงแหบแห้ง
“ค่อยๆคนนะครับ แล้วใส่หมูลงไป ใส่ลงไปหมดเลยก็ได้ แล้วก็คนเบาๆ"
จอมทัพทำตามคนตัวเล็กทางด้านหลังอย่างไม่อิดออด รู้สึกเสียหน้าอยู่เหมือนกันที่สภาพข้าวต้มของเขามันเละเสียจนไม่น่าจะกินได้ แต่มิถุนาก็ยืนยันว่าจะกิน
“ใส่ไข่ด้วยก็ได้นะครับ" มิถุนาเดินไปเปิดตู้เย็น เขาตอกไข่ลงในหม้ออย่างเชี่ยวชาญ "เร่งไฟอีกนิด เดี๋ยวตุ๋นอีกสักพักก็ปิดไฟได้แล้ว" เขาว่า
“ไม่กินอย่างอื่นจริงๆเหรอ" จอมทัพถามย้ำ แต่มิถุนาก็ยังคงส่ายหัว
“ถ้าไม่ใส่คะน้าลงไปก็พอจะกินได้นะครับ" คนป่วยกระเซ้า ทำเอาจอมทัพต้องเผลอหลุดยิ้มออกมา
มิถุนาปิดเตา เขาเดินไปนั่งรอที่โต๊ะอาหารระหว่างที่จอมทัพตักข้าวต้มใส่ถ้วยเอามาวางให้ตรงหน้า ร่างสูงใหญ่ทรุดตัวนั่งลงตรงข้ามกัน มาเฟียหนุ่มเอื้อมมือเกลี่ยปอยผมที่ละใบหน้าขาวซีดออก แก้มทั้งสองแดงปรั่ง ลมหายใจก็ร้อนจนสัมผัสได้ เขาถอนหายใจเบาๆ มิถุนาดูท่าจะไม่ไหวแล้วแต่ก็ยังฝืนยิ้มและนั่งอยู่ตรงหน้าเขา...
มือเล็กตักข้าวต้มเข้าปาก เขาค่อยๆเคี้ยว รสชาติไม่ได้เรื่องเลย ข้าวก็สุกไม่ทั่วกัน เค็มปะแล่มด้วยซ้ำ เขากระนั้นพอได้ลิ้มรสมันเขาก็อุ่นซ่านไปทั้งใจ น้ำตาคลอเบ้า แล้วก็ไหลออกมาจนได้
“มันรสชาติแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ" จอมทัพถาม เขาถอนหายใจออกมาเบาๆ "นี่อย่าร้องไห้สิ"
“เปล่าสักหน่อย"
“......”
“ขอบคุณนะครับ" มิถุนาย้ำบอก
“อืม...” มาเฟียหนุ่มพยักหน้ารับเบาๆ เขาเอื้อมมือกุมมือคนตรงหน้าเอาไว้ แล้วประคองมันไว้แนบใบหน้า "นี่...ฉันไม่เคยทำอะไรแบบนี้ให้ใครหรอกนะ"
“นายก็น่าจะรู้ว่าฉันรักนายมากแค่ไหน" จอมทัพกระซิบเบาๆ "เพราะฉะนั้น...ไปโรงพยาบาลเถอะนะ เรื่องของพรุ่งนี้ก็คือเรื่องของพรุ่งนี้ ไม่ต้องพยายามให้มันมากเกินไปหรอกนะ นายยังเก่งมากๆในสายตาฉันอยู่ดีนั่นแหละ"
“......”
“เวลาเห็นนายไม่สบายทีไร ฉันรู้สึกจะขาดใจตายไปทุกทีเลยมิถุนา"
“......”
“เป็นห่วงตัวเองหน่อยเถอะนะ อย่าให้ฉันเป็นบ้าตายไปคนเดียวเลย"
น้ำเสียงออดอ้อนทำให้มิถุนาถึงกับน้ำตาตก เขากระชับมืิอจอมทัพกลับจนแน่น
“ผมขอโทษนะที่ทำให้เป็นห่วง"
“ก็ห่วงมาตลอดนั่นแหละ" จอมทัพว่า เขาไล่จุมพิตปลายนิ้วคนตรงหน้าเบาๆ "ห้ามไม่ได้หรอก"
มิถุนาหลับตานิ่ง
“ไปหาหมอกันนะ นายน่ะ จะไม่ไหวอยู่แล้ว อะไรที่ไม่ไหวก็ไม่ต้องฝืนก็ได้นี่"
“......”
“ยังมีฉันอยู่ทั้งคน แบ่งมาให้ฉันบ้างก็ได้นะ"
“อืม"
มิถุนาน้ำตาตก เขาแพ้ใจจริงๆ...
สรุปในคืนนั้นมิถุนาก็ต้องแอดมิดโรงพยาบาลด้วยไข้หวัดใหญ่ สุดท้ายก็หลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อน ส่วนเรื่องงานในวันรุ่งขึ้น เจย์ก็จัดการเลื่อนพร้อมกับค่าชดเชยก้อนใหญ่เสียจนเจ้าของแบรนด์ไม่กล้าปฏิเสธ ส่วนเฌอปรางนั้นพอกลับคอนโดมาก็แทบลมจับเมื่อพบกับสภาพห้องครัวที่เละเทะสุดๆของตัวเอง เธอทำอะไรไม่ได้นอกเสียจากเมสเสจไปด่าแจ็คกี้ด้วยความรักใคร่สุดจิตสุดใจ
'What the f*uck you have done to my room Jacky!!!!!'
FIN
มาลงแว้ว เย้ๆ ตอนพิเศษนี้สั้นหน่อยนะคะ แต่ตอนอื่นๆที่เขียนไว้บ้างแล้ว จะยาวกว่านี้มาก มีทั้งเรื่องเล่าจากฮ่องกงในอีก7ปีข้างหน้า, ฮันนีมูนที่เกาหลีใต้ 555 (ตอนนี้เขียนจบไปสองตอน)
ชี้แจงก่อนนะคะ ตอนนี้เป็นตอนต่อมาจาก Side Story 'Sickness' ที่เคยลงในแฟนเพจ ใครยังไม่เคยอ่านไปดูใน Note ในแฟนเพจไคลี่ได้จ้า
ขอบคุณนะคะที่ยังติดตามมาถึงตอนนี้
หนังสือโอนได้ถึง29นี้นะคะ ตามไปในแฟนเพจไคลี่ด้านล่าง ดูที่ Note แล้วเลือกหัวข้อ Detail01 ได้เลยค่ะ
ขอบคุณมากๆนะคะ
โพลล์
หัวข้อ: ล่ารักหัวใจมาเฟีย | 011114 | ตอนพิเศษ : Falling Slowly | Page 124 | (อ่าน 2274130 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก