22
///////////////////////////////////////////
ในเรือนคนงาน
อุไร เห็นแมน ดูแลมิวจึงลงมาเก็บสมุนไพรที่สวน เพื่อไปต้มให้มิวกิน แก้ช้ำใจ(ใน)
ถั่วพูซึ่งซุ่มดูเหตุการณ์ทั้งหมดจึง ออกมาเพื่อสอบถามอุไรว่า มิวหายไปไหนไม่เห็นหลายวันแล้ว
“ อุๆๆๆ ”
“ อะไร..ถั่วเน่า ”
“ นี้ ชั้นเรียกเธอดีๆ นะ...เห็นมิวไหม ”
“ พี่มิวไม่สบายนอนอยู่บนเรือน ”อุไรสะอึกไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไร จึงโกหกออกไป
“ไม่สบายเป็นอะไรแล้วมีใครพาไปหาหมอยัง ”
“โอ้ยถามมากไม่สบายก็ ไม่สบายสิ้..ชั้นมาเก็บสมุนไพรไปต้มให้พี่มิวดื่ม ”
“ แล้วทำไม ไม่พาไปหาหมอ...แล้วเก็บใบบัวบกนี้นะแก้ไข้ ”อุไร สะอึกเล้กน้อยกลัว กลัวว่าพู จะสงสัย เรื่องมิวหายไป
“ เอ่อ...มันก็แก้ได้น่ะ ”
“ เกิดอะไรขึ้น แล้วชั้นไม่เห็นคุณท่านหลายวันแล้ว..แล้วทำไมต้องกินใบบัวบก แก้ช้ำใน หรือว่ามิวโดนคุณหิน ทำอะไร บอกมานะ ”
“เอ่อ...คือ ”
“อะไร บอกมาเส่ ”
“ ไม่บอก...แกมาทางไหนกลับไปทางนั้นบัดเดี่ยวนี้ ”
“ ไม่..ชั้นจะขึ้นไปหา มิวไปดูอาการ ”
“ อย่านะ... ”
“ ทำไม ”
“ พี่มิวไม่สบายไมอยากเจอใครทั้งนั้น ”
“ ไม่ชั้นจะไป”
“ นี้มันเวลางานแกเอาเวลางาน มาอู้เหรอ...ชั้นจะให้คุณหินตัดเงินเดือนแก ”
“ เอาสิ้ไปเลย...ข้าไม่สนโว้ย หลีกไป ”
“ ไม่หลีก.. ”
“ ไม่หลีกไหม ได้ ”
ตุบ ถั่วพู ผลัก หัวอุไรอย่างแรง จนทำให้ เซล้มทับแปลงสมุนไพร
“ อร๊ายยยยย ไอ้บ้าไอ้ถั่วเน่า ”อุไรร้องขึ้นอย่างโกรธแค้น
มิวนั่งเงียบ น้ำตาไหลอาบข้างแก้ม เม่อมองวันเวลาที่ผ่านมาในชีวิตช่างสาหัสสากันเลยทีเดียว
“ ไม่รู้ ผมจะเกิดมาทำไม ..”
“มิว ชีวิตมิวมีค่านะ ”
“ ชีวิตมิวหรอ มีค่า ...เห็นไหมว่ามิวมีอะไรเหลือบ้าง เห็นไหมว่ามิวมีอะไรเหลือบ้าง!! ” น้ำตาไหลอาบข้างแก้ม ปานเขื่อนทะลัก
“ มิวมีพี่ไง ...พี่ขอโทษนะที่ทิ้งเราไป..” แมน โผลเข้ากอดมิวด้วยความรู้สึกผิด หากเขาอยู่ด้วยวันนั้นมิวคงไม่มีสภาพเป็นเช่นนี้
“ ฮือๆๆ........เจ็บเหลือเกิน ผม เจ็บเหลือเกิน เขาไม่เชื่อไม่ฟังอะไรผมเลย ฮือๆๆ... ”
“ อดทน นะมิว...พี่จะพาเราออกไปเอง ”
“ ก่อนจะพากันออกไป ช่วยเคลียรเรื่องเก่าก่อนได้ไหม ”หิน คุยโทรศัพท์ แล้วเดินขึ้นมาเห็นภาพบาดตาเข้าอย่างจัง
“ ฮึกๆ.... ”
“ อะไรมึงยังต้องการอะไรจากมิวอีก ”
“ ช่วยกันลากมัน ขึ้นรถ กูจะเอาไปส่ง เจ้านายใหม่มัน ในเมื่องูพิษเลี้ยงให้ตายไม่ก็ไม่เชื่องก็ต้องไปอยู่กับ พวกเดียวกัน ” มิวงุนงงสับสนไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร
“ ฮือๆๆ..ไม่ ผมไม่ไป..ไม่ พี่แมน ช่วยด้วย ฮึกๆ ” หัวใจมิวหล่นไปอยู่ตาตุ่ม กลัวรนรานราวกับคนเสียสติ
“ นี้ อย่าทำอะไรบ้าๆนะ...ชีวิต คนนะเว้ย ”
“ ถ้ากุไม่แลกตัวกะมัน แล้วยายกุละสัส...พวกนั้นมันต้องการแบบนี้ ”
“ มึงจะบ้าหรอ แล้วมึงก็เชื่อเชี่ยนะ”
“ กูรู้ แต่กูต้องเสี่ยง เห้ยพวกคนงานข้างนอก ตัวไอ้เด็กนี้ ออกไปขึ้นรถชั้น เร็ว ”คนงานชายร่างกายกำยำ สี้ห้าคน เดินเข้ามา จับตัว แมนไว้แล้วพาตัวมิวออกไป
“เห้ย ปล่อยกุ สิ้วะ..อย่าทำอะไรน้องมิวเลยนะพอเหอะกูขอร้อง เด็กเขามีพ่อมีแม่ ทำแบบนี้ไม่สงสารพ่อแม่เขาเลยหรือไง ”หิน ไม่รู้จะทำอย่างไร ในใจคิดตามที่ แมนพูดทุกอย่าง ใช่หากเขาต้องเลือกก็ต้องเลือก คนในครอบครัวเขาอยู่ดี
“ ปล่อย!!!..คุณหิน เชื่อผมสักครั้งนะ คุณกำลังเข้าใจผิด ..ผมไม่ได้ทำจริงๆ เชื่อผมนะ... ผมกราบละ ” มิว ก้มลงกราบแทบเท้าหิน น้ำตาหยดลงเท้าหิน ทีละหยดสองหยด ไหลรดเท้าทั้งสองข้างเป็นภาพที่น่าสลดใจแก่ผู้พบเห็นเป็นอย่างมาก
หินอึ้งไม่นึกว่ามิวจะกล้าลงทุนทำขนาดนี้
“ ฮึกๆๆ.....ไหนคุณบอกว่ารัก ผมนักผมหนา นี้หรือ คือสิ่งที่คุณทำกับคนที่คุณบอกว่ารักนี้หรอ..คือการแสดงออกคนที่เขารักกัน ฮึก ฮือๆ ” มิวซบใบหน้าลงที่เท้าหินวิงวอนขอให้หินเปลี่ยนใจเสียให้ได้
“ .....ปะ..... ป ล่ อ ย........ ” หิน สะอึก เบา ๆ
“ คนรักกันเขาทำกันแบบนี้หรอ..ฮือๆๆ... หยุดสักทีเหอะ..อย่าทำให้ผมรู้สึกไม่ดีกับคุณมากไปกว่านี้เลย ขอร้อง..ฮึกๆ ”มิวเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย สายตาวิงวอนเหมือน สุนัขที่เฝ้ารอรอคอยเจ้านั้น มองมาที่ ใคร ที่ได้เห็นเป็นต้องหวั่นไหวทุกราย
กำลังจะเชื่ออยู่แล้วเชียว
“ หึ้ยยยยยย...กูบอกให้ปล่อย!!!....รำคาญโว้ยยยย พวกมึงยืนเซ่ออยู่ทำไมมาลากมันออกไปสิ้ เร็ว!!... ” ในที่สุดหินก็เลือก เลือกที่จะทำให้ใจตัวเองต้องเจ็บปวด ทำไมเขาต้องเลือกแบบนี้ด้วยนะ
“ ไม่!!! อย่าว๊อยย หินกูขอร้อง อย่า เลยยย ”
“ แล้วยายกูละ..มันต้องการแบบนี้ กูไม่สน อะไรทั้งนั้น...ถ้ากูต้องเลือกกูก็ต้องเลือกครอบครัวของกูมากกว่าคนที่กูไม่รู้จัก ”
มิว รู้สึกเจ็บแปล๊บบบบบเข้าที่หัวใจ คนไม่รู้จักหรอ...ใครกันที่ คอยดูแลยามเจ็บไข้ ใครกับที่คอยป้อนน้ำป้อนอาหาร ใครกัน ที่ คอยทำกายภาพบำบัดให้ทุกวัน ใครกันที่เป็นที่รองรับอารมณืยามโมโห ใครกันนั่งเฝ้าทั้งคืนเพราะพิษจากบาดแผล ไม่ใช่คนที่ไม่รู้จักคนนี้หรอกหรือ ทำไมเขาถึงใจร้าย กับ มิวนัก ทำไม
“......... ” มิวไม่พูดแต่น้ำตาไหลออกมาสื่อถึงความเจ็บปวดทั้งร่างกายและจิตใจที่ตนได้รับตลอดร่วมสี่เดือน อยู่กับแม่กับยาย คำพูดสักคำ ก็ไม่เคยทำให้เจ็บช้ำน้ำใจ จะเฆี่ยนจะตีก็ไม่เคย แต่นี้ผู้ชายคนนี้เขาเป็นใครทำไมถึงทำร้ายเขาได้ลงคอ พอกันเสียที ในเมื่อเขาไม่ต้องการเรา จะอยู่ไปทำไม สู้ไปตายเอาดาบหน้า ดีกว่าอยู่กับควายสักวันก็ต้องเป็นควาย
เดี่ยว สักพัก จะมาต่อ อีกนะครับ กำลัง ปั่นอยู่ อิอิ
รู้ความจริแน่ๆๆวันนี้
หัวข้อ: // แ ค้ น เ ส น่ ห า // Drama [03/12/2555] P.59 จากนี้จนนิรันตร์...จบแล้วนะ :) (อ่าน 509577 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก