หัวข้อ: {{{{{{{{{ เ พ ลิ ง ใ น ว า ยุ }}}}}}}}} บทส่งท้าย [p14 up13.07.59]

[kdds]

อ่านแล้วอึดอัดน่ารำคาญเน๊าะตอนนี้
วามีปากแต่ไม่พูดอมพะนำอยู่นั่น คนเข้ามาจีบไม่เล่นด้วยแต่ก็ไม่ปฏิเสธให้ชัดเจน ไปไหนมาไหนด้วยปล่อยให้ถึงเนื้อถึงตัวง่ายๆ
เพลิงหึงเขาจะแย่แต่ก็มึนฟอร์มจัดเหลือเกิน นึกไม่ออกว่าจะจบในอีก2-3ตอนได้อย่างไร

[naoai]

มืดมนดีแท้

[Rebtur]

วาก็ควรพูดควรอธิบายมะ ไม่ใช่อะไรก็ตอบชวนเข้าใจผิดแบบนี้ไปซะหมด 
 เขาจะไปเข้าใจได้ไงถ้าไม่พูด เขาก็คงเข้าใจตามที่เขาเห็น
แล้วก็ดราม่ากับเพลิง ถามว่าทำไมๆๆ ถามตัวเองดีไหม ทำไมไม่อธิบายให้ถูก
เพลิงก็เหมือนกัน นี่ก็ไม่คิดจะถามดีๆ ใช้คำด่าแรงๆใช้กำลังเข้าว่าตามอารมณ์
หงุดหงิดคู่เลยค่ะตอนนี้ หงุดหงิดอิฏฐ์ด้วย ฮึ่ยยยย /ขอโทษค่ะอินไปหน่อย ._.

[Bellze12]

โธ่ กำลังจะดีอยู่ละเชียว
ทะเลาะกันอีกแล้ว

[ณ ที่เดิม™]

อ่านแล้วอึน อ่านแล้วมึน หึงกันรุนแรงเชียว 

[ดาวโจร500]

อธิบายมันยากตรงไหนวะ แล้วทำไมไม่เข้าใจว่าตัวเองสมควรโดนว่า การกระทำมันชวนคิด จะโกรธทำไมวะ ไมไม่อธิบายให้เขาฟังถ้ากลัวเขาเกลียด ให้เขาตรัสรู้เองมันก็ไม่ใช่ เพลิงเป็นใครรู้จักกันมานานรึก็ไม่ใช่ สมควรโดนด่าเอาจริงๆ ยอมให้คนอื่นจูบเหมือนเป็นเรื่องปกติ ง่ายจริงๆนั่นแหละ

[winterday]

ขอบคุณผู้แต่งเรื่องนี้จริง ๆ นะคะ เนื้อเรื่องดี น่าติดตาม ชอบภาษาด้วยค่ะ

[Nooneder]

จะจบแล้วเหรอออ อยากอ่านต่อออออออ

[RindaP]

 

[minenat]

เพลิงก็ใจเย็นๆเนอะ

[Foggy Time]

คาดว่าจะแบดเอน

[PIang-gel]

ชอบค่ะ รอ

[aloney]

ขอแฮปปี้แอนด์ดิ้งนะค่าาาาาาาาาาาา

[yochan]

ตอนที่ 14






“ปล่อย...”
   
น้ำเสียงสั่นเล็ดลอดจากริมฝีปากอิ่ม ไหล่ทั้งสองของร่างข้างใต้ถูกผลักลงจนแผ่นหลังแนบติดกับโต๊ะ สองมือยึดข้อมือคนตรงหน้าไว้ พร้อมออกแรงกดจนมือขาวซีดแทบจมลงไปในโต๊ะเรียนแข็งกระด้าง
   
แน่นอนว่าวายุยังคงไม่แม้แต่จะกล้าเผชิญสายตา
   
“ไม่”
   
ความเย็นชาแผ่ออกมาพร้อมกับคำพูด ดวงตาจับจ้องบุคคลใต้ร่างที่กำลังนอนหงายอย่างไร้หนทางหนี ไร้สิ้นอิสรภาพติดกับอยู่ภายใต้วงแขน
   
ถึงอย่างนั้น แม้แรงบีบที่ข้อมือจะกดทับเขาหนักหน่วงแค่ไหน เจ้าของข้อมือนั้นก็ยังคงพยายามฝืนแรงให้หลุดออกจากการเหนี่ยวรั้งไปเสียให้ได้ แม้จะรู้ว่าไร้ประโยชน์ก็ตาม
   
ทว่ายิ่งฝืนแรง ผมก็ยิ่งออกแรงบีบที่ข้อมือก็หนักมากขึ้นเท่านั้น คมเล็บฝังลงไปในเนื้อนุ่มแรงเสียจนมือเรียวทั้งสองขึ้นสีแดงตัดกับผิวเนื้อขาว ปลายนิ้วทั้งสิบของอีกฝ่ายน่าจะชาจนไม่สามารถกระดิกเขยื้อน
   
“ฉันเจ็บ... ปล่อย...”
   
วายุเอ่ยซ้ำ แรงที่ต้านทานค่อยๆ อ่อนลงไม่ต่างจากน้ำเสียง
   
“อยากให้ปล่อยงั้นหรือ? ออกแรงดิ้นแค่นี้ อยากให้ปล่อยจริงหรือไง?” ผมตะคอก
   
ความอัดอั้น ความโมโห โถมใส่คนตรงหน้าอย่างไม่คิดจะเก็บไว้ ท่าทีปวกเปียกแบบนี้ยิ่งกระตุ้นให้อยาก ทำลาย เปลือกนอกจนไม่สามารถแสดงออกมาอย่างน่าหงุดหงิดแบบนี้ได้อีก
   
อยากรู้นัก ว่าการปั่นหัวคนอื่นมันทำให้เขาสนุกมากแค่ไหน มันคงสนุกและสาแก่ใจเขามากขนาดที่สามารถล้อเล่นกับความรู้สึกอื่นได้โดยไม่จำเป็นต้องรู้สึกรู้สาเลยงั้นสิ
   
“บอกมาสิว่าอยาก เซ็กส์แบบชั่วข้ามคืนก็จบน่ะ อยากนักใช่ไหม?”
   
ลมหายใจผมถี่กระชั้นไม่ใช่เพราะเหนื่อยหอบ แต่เป็นเพราะแรงโทสะ
   
วายุปิดเปลือกตาแน่น ริมฝีปากกัดเม้มอย่างพยายามกล้ำกลืนบางอย่างลงลำคอ
   
“ตอบมาสิ!”
   
มือหนึ่งเคลื่อนจับใบหน้าที่เอาแต่หลบสายตา ยิ่งนิ่งเงียบไม่ยอมขยับไม่ยอมสบตา ผมก็ยิ่งออกแรงกดสองข้างแก้มแน่นจนเขายอมหันมาเผชิญอย่างเสียไม่ได้ ริมฝีปากแดงสั่นไหว เมื่อพยายามขยับเอ่ยคำพูด
   
“คนที่อยากน่ะ... มันนายไม่ใช่หรือไง เพลิง”
   
สิ้นประโยคนั้น แรงนิ้วมือที่จับกุมอีกฝ่ายไว้ก็ชะงักเสียดื้อๆ ราวกับว่าถ้อยคำที่เอ่ยออกมามีอานุภาพบางอย่างจนทำให้ไม่ว่าการกระทำ หรือกระทั่งลมหายใจของผมนั้นขาดห้วง
   
“นายไม่ใช่หรือไงที่บอกว่า เกลียด!”
   
เจ้าของน้ำเสียงสั่นเอ่ยดังขึ้นเรื่อยๆ ดังขนาดที่คิดว่านี่คงเป็นครั้งแรก ที่ได้ยินเขาเปล่งน้ำเสียงออกมาอย่างใช้อารมณ์
   
“ถ้าเกลียดกันนัก ก็ปล่อยฉันไปเสียที!”
   
“......”
   
ดวงตาจ้องมองเจ้าของใบหน้าขาว รูปปั้นงดงามที่เคยมีรอยยิ้มประดับ บัดนี้รอยยิ้มนั้นหายวับไปจากวิถีสายตา นัยน์ตาที่ไม่เคยฉายประกายใดๆ กลับเต็มไปด้วยความวูบไหว สีหน้าที่เคยไม่บ่งบอกความรู้สึกที่แท้จริง กลับแสดงออกไม่เหมือนทุกที
   
“หรือที่ไม่ยอมปล่อย เพราะนายเองต่างหาก ที่ติดใจจนปล่อยฉันไม่ได้”
   
ทุกอย่างนิ่งงัน ในหัวฉายเพียงภาพเบลอราวกับสติถูกกระแทกกระทั้นอย่างรุนแรง
   
กระแทกด้วยคำพูดและท่าทีที่ทำให้ความเชื่อมั่นพังทลาย
   
และชั่วขณะที่เผลอไป วายุก็ออกแรงผลักผมออก
   
สองขาถอยกลับไปยืนนิ่ง แม้มือจะปล่อยให้เขาเป็นอิสระ หากสายตายังคงไม่ผละออกไปจากร่างที่กำลังรวบรวมเรี่ยวแรงยันตัวลุกขึ้น
   
“ยอมรับมาเถอะ ว่านายต่างหากที่ต้องการฉัน”
   
รูปปั้นที่ดูผิดไปจากเดิมหัวเราะออกมาอย่างไร้ความจริงใจ บอกไม่ถูกว่าเขากำลังเอ่ยออกมาด้วยความรู้สึกใด อาจจะต้องการแดกดัน ไม่ก็รู้สึกสมเพช
   
“ถ้าอยากนอนกับฉันขนาดนั้น ฉันจะปล่อยให้นายทำก็ได้” เขาเอ่ยต่อไม่หยุด
   
ถอยเท้าออกจากอาณาบริเวณใกล้อีกฝ่ายเรื่อยๆ สิ่งที่เคยไม่อยากยอมรับ ที่เคยพยายามกลบเกลื่อนความรู้สึก ต่อให้ดิ้นรนฝืนความรู้สึกแค่ไหน สุดท้ายความจริงก็ปรากฏเด่นชัดอยู่ตรงหน้า
   
“นายพูดถูก...”
   
ผมเอ่ยทั้งที่ไม่มีกระแสโทสะเจืออยู่ในน้ำเสียง ทว่ามันกลับเต็มเปี่ยมไปด้วยรู้สึกยอมรับความจริงจากก้นบึ้งของหัวใจ
   
“ฉันเอง...ที่ต้องการนาย”
   
ต้องการมาก จนกลายเป็นคนที่โง่เง่า เอาแต่วิ่งตามเขาและถูกปั่นหัวอยู่ฝ่ายเดียว
   
วายุอ้าปากราวกับจะเอ่ยคำพูด หากแต่ก็ไม่มีเสียงใดหลุดเล็ดลอดออกมา
   
“สำหรับนาย ทุกอย่างคงเป็นแค่เกมเกมนึง”
   
แค่เพื่อความพอใจ คนอื่นจะตกหลุมจมดิ่งลึกแค่ไหนก็ไม่มีความหมาย
   
“ฉันแพ้ พอใจแล้วหรือยัง”
   
แพ้อย่างราบคาบ จะดันทุรังต่อไป ก็รังแต่จะสูญเปล่า
   
“ถ้าสาแก่ใจแล้ว ก็อย่ามาล้อเล่นกับความรู้สึกฉันอีก”
   
วายุมองผมด้วยสีหน้าประหลาด แต่มันก็ไม่มีประโยชน์ที่จะตีความเรื่องใดเกี่ยวกับคนคนนี้อีก ไม่มีประโยชน์ที่จะใส่ใจ ไม่มีประโยชน์ที่จะคิดสนใจถึงเนื้อในที่แท้จริงของเขาตั้งแต่แรก
   
ได้แต่ยิ้มเยาะให้กับเจ้าของใบหน้าดุจรูปปั้น ท้ายที่สุดต่อให้เปลือกปูนปั้นอันสวยงามนั้นดูผิดแผกไป หรือแม้กรอบตาของรูปปั้นทั้งสองข้างจะแดงก่ำรื้นไปด้วยน้ำใส แม้กระทั่งมีหยาดน้ำตาจะไหลรินลงมาให้เห็นต่อหน้า
   
ผมก็จะไม่ทิ้งความรู้สึกใดให้กับเขาอีก



.
.

[yochan]

.
.



   
“อืม อยู่ที่โรงอาหารใช่ไหม? ฉันกำลังจะไป”
   
ผมกดวางสาย พลางเก็บเครื่องมือสื่อสารสีดำกลับเข้าไปในกระเป๋ากางเกง สองขามุ่งหน้าไปหาเพื่อนสนิทที่กำลังรออยู่ที่โรงอาหาร
   
ณพติดต่อชวนผมให้ไปทานข้าวด้วยกันที่นั่น เนื่องจากไม่อยากฟุ้งซ่านไปถึงเรื่องไม่เป็นเรื่อง จึงตอบตกลงไปอย่างง่ายดาย เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่จะว่าทำให้โล่งใจก็อาจใช่ เพราะความรู้สึกที่สั่งสมอัดอั้นมาตลอด รวมไปถึงความอาลัยอาวรณ์นั้นหายวับไปหมด
   
จะมีก็แต่ความเคลือบแคลงสงสัย ที่คืบเคลื่อนแทนที่เข้ามาแฝงตัวอยู่ในหัวใจ เป็นความสงสัยที่ให้ความรู้สึกแตกต่างไปจากเดิม ผมไม่ได้แคร์อีกต่อไปแล้วว่าเนื้อแท้ภายใต้รูปปั้นประติมากรรมชั้นเลิศจะสวยงามดั่งภายนอก หรือฟอนเฟะกลับตาลปัตรกับรูปลักษณ์ แต่สีหน้าและแววตาของวายุที่มองผมแบบนั้น ทำให้ความใคร่รู้ในเรื่องอื่นเข้ามาแทนที่
   
นัยน์ตาที่ซ่อนเร้นอะไรบางอย่างเอาไว้อย่างแยบยล ท่าทีที่ราวกับว่าเขาต้องการพูดอะไรบางอย่างออกมา แม้สมองจะสั่งการให้เมินเฉยต่อความวูบไหวผิดแปลก หากแต่หัวใจกลับไม่ยินยอมอยู่นิ่งเฉย
   
ผมเลือกที่จะเดินจากมา โดยที่วายุก็ไม่ได้คิดจะเอ่ยสิ่งใดเช่นกัน
   
น่าเหนื่อยหน่ายกับการต้องคิดตีความทุกอย่างเอาเอง ผมไม่อยากสร้างความหวังลมๆ แล้งๆ ให้เกิดขึ้นอย่างสูญเปล่าอีก แต่เสี้ยวหนึ่งในใจผม ก็ยังคิดว่าตัวเองไม่ได้มองผิด นัยน์ตาคู่นั้นที่มองมายามที่ก้าวเท้าถอยห่าง มันซ่อน คำขอร้อง เอาไว้อย่างแนบเนียน ทว่าก็ไม่แนบเนียนพอจะหลุดรอดไปจากสายตาผมได้
   
ถึงอย่างนั้นก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าผมยังมีความลังเลที่จะตีความให้แน่ชัดลงไป
   
บางทีการปล่อยให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้อาจจะดีกว่า เพราะการที่ต้องตกเป็นจำเลย ต้องจมอยู่ในห้วงของความไม่แน่นอน ทำให้การหยัดยืนบนพื้นดินนี้เหมือนจะสั่นคลอนได้ทุกเมื่อ
   
กดสายหาณพอีกครั้งเมื่อเดินมาถึงโรงอาหาร ทันทีที่เดินผ่านทางเข้า สายตาก็มองเห็นเขาโบกไม้โบกมือเรียก
   
ผมเข้าไปสมทบกับเพื่อนร่างสูง หย่อนตัวนั่งยังไม่ทันถึงเก้าอี้ ณพก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ป้องมือทำท่ากระซิบกระซาบบางอย่าง
   
“เมื่อกี้น่ะ...” เขาส่งเสียงเบาราวกับว่าไม่อยากให้คนอื่นได้ยิน ทว่าหมอนี่คงลืมนึกว่าภายในโรงอาหารที่คนค่อนข้างแน่นขนัดและเสียงจอแจก็ดังจนฟังไม่ได้ศัพท์ ไม่มีใครจะสนใจเสียงจากโต๊ะอื่นหรอก
   
ผมเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถามขณะที่ขยับเก้าอี้นั่งให้เข้าที่
   
“ฉันเห็นคนนั้นไปกับคนนั้นด้วย”
   
“......”
   
คนนั้นกับคนนั้น นี่เขาหวังว่าผมจะเข้าใจที่เขาพูดหรือไงว่าคือใครกับใคร?
   
มหาวิทยาลัยออกกว้างขวาง แล้วณพก็ออกจะรู้จักคนไปค่อนมหาวิทยาลัย จะให้เลือกว่าคนที่ว่านี้คือใครในหมู่คนที่เขารู้จัก ก็ออกจะยุ่งยากและเสียเวลาเกินไปหน่อยมั้ง
   
พอผมขมวดคิ้ว สายตาปรายมองอย่างเขม่นไปที่อีกฝ่าย ณพก็ล้มเลิกความพยายามที่จะบ่ายเบี่ยงไม่เอ่ยชื่อออกมาตรงๆ
   
“วายุไง”
   
ทันทีที่ชื่อของเขาหลุดออกมา ผมก็ชะงักไป ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าอีกคนที่เขาจะพูดถึงคือใคร เป็นเรื่องที่ผมคาดการณ์ไว้อยู่แล้วว่าสองคนนั้นจะต้องเจอกัน
   
“ฉันไม่อยากรู้”
   
สวนกลับออกไปทันควันก่อนที่ณพจะเอ่ยต่อ ผมลุกขึ้นผละออกมาซื้ออาหารโดยไม่สนใจเพื่อนที่กอดอกมองผมอย่างไม่วางตา
   
กลับมานั่งที่โต๊ะอีกที ณพก็เปลี่ยนเป็นพูดเรื่องอื่น ทว่าก็แค่ครู่เดียวเท่านั้น เพื่อนตรงหน้าก็วกกลับมาที่เรื่องของวายุต่อ
   
“นี่...ถามจริงเหอะ นายจะไม่ทำอะไรจริงหรือ?”
   
“......”
   
มือที่กำลังตักอาหารใส่ปากหยุดค้าง สายตามองณพอย่างไม่เข้าใจในความหมายที่เขาเอ่ยสักเท่าไหร่ “ทำอะไรนี่คือ?”
   
“จีบไง เดินหน้าจีบจริงจังน่ะ ฉันรู้หรอกน่า นายน่ะชอบเขาใช่มั้ยล่ะ” เพื่อนฝั่งตรงข้ามยกนิ้วชี้มาใกล้ดวงตา จนผมผงะถอยไปนิดหน่อย “ตานายน่ะ มันฟ้อง เห็นกี่ทีก็มองเขาตาเป็นมัน”
   
“พูดอะไรบ้าๆ” ผมปัดมือที่ชี้นิ้วตรงหน้าออก
   
ในเมื่อเราไม่ได้เริ่มต้นด้วยซ้ำ ก็ไม่มีประโยชน์ที่เข้าไปสานสัมพันธ์
   
“อะไรว้า ทำเป็นหยิ่ง มีโอกาสได้ใกล้ชิดทั้งที เดี๋ยวก็โดนคนอื่นคาบไปกินหรอก!”
   
“......”
   
ความอยากอาหารหายวับไปทันที ผมวางช้อนส้อม ลมหายใจพ่นพรูออกจากจมูก
   
“เฮ้ย ทำหน้าเครียดอีกละ หรือว่าฉันพูดแทงใจดำ?”
   
ผมไม่ตอบ
   
“เอ่อ...” ณพเกาหัวแกรกๆ “เอาน่า อย่างนายหาดีๆ ได้อยู่แล้ว เอาไว้เดี๋ยวพาไปเปิดหูเปิดตา โอเค้?” เขาเปลี่ยนเรื่องพูดเพื่อแก้บรรยากาศ มือหนาตบไหล่ผมไปหลายที
   
ใบหน้าพยักให้อีกฝ่ายส่งๆ ไปอย่างนั้น แม้ใจจริงจะไม่ได้รู้สึกอยากไปเปิดหูเปิดตาอย่างที่เขาว่าแม้แต่น้อย
   
“ฉันว่าฉันกลับก่อนดีกว่า วันนี้ฉันรู้สึกไม่ค่อยดี”
   
ตัดสินใจตัดบทสนทนา ศีรษะปวดหนึบขึ้นมาดื้อๆ จนต้องยกมือขึ้นนวดขมับให้คลายตึงเครียดลง
   
“เอางั้นเหรอ... งั้นให้ฉันไปส่งไหม? ดูท่าทางนายไม่ดีจริงๆ แฮะ”
   
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันกลับเอง”
   
“เอาน่า ยังไงก็ต้องขับรถผ่าน” ณพเอ่ยต่อ “นายไปสตาร์ทรถรอฉันก่อนแล้วกัน ขอเอาของนี่ไปคืนเพื่อนเดี๋ยว” สายตามองปราดไปที่ซีดีสองสามแผ่นที่วางอยู่ด้านข้าง
   
ผมถอนหายใจแรงอีกครั้ง มือพลางยื่นรับกุญแจรถจากเพื่อนสนิท
   
“รถจอดอยู่ที่เดิมนะ เดี๋ยวเสร็จแล้วตามไป”
   
เพื่อนร่างสูงเอ่ยทิ้งท้ายก่อนจะกดโทรศัพท์ติดต่อคนที่ต้องไปพบ ผมแยกกับณพตรงนั้น สองเท้ามุ่งหน้าไปยังลานจอดรถของตึกคณะ
   
ขณะที่กำลังจะเดินเลี้ยวตรงมุมตึกเพื่อเข้าไปยังลานจอด เสียงสนทนาบางอย่างก็ลอยเข้าหู เท้าผมหยุดชะงัก น้ำเสียงที่ได้ยินทำให้รู้ดีว่าผู้พูดนั้นเป็นใคร
   
ไม่ต้องมองเห็นหน้า ผมก็รู้ว่า วายุ กำลังคุยกับคนที่ชื่อ อิฏฐ์ อยู่ไม่ห่างจากจุดที่ผมยืน โลกมหาวิทยาลัยนี่ช่างเล็กจนน่าหงุดหงิดเสียจริง เล็กจนอดที่จะหัวเราะไม่ได้
   
“วาดูซึมไปนะ”
   
“ฉันไม่เป็นไร”
   
“เพราะเขาใช่ไหมวาถึงเป็นแบบนี้ หมอนั่นน่ะ มีอิทธิพลกับวาขนาดนี้เชียว?”
   
“......”
   
วายุนิ่งเงียบเมื่อเจอคำถาม เหมือนกับที่ผมเองก็รู้สึกประหลาดใจว่า ใคร คือคนที่เขาเอ่ยถึง
   
“ฉัน...ไม่เข้าใจว่านายกำลังพูดอะไร” วายุบ่ายเบี่ยงเลี่ยงการตอบคำถามนั้น
   
“ผมดูออกหรอก คนที่เจอหน้าห้องสมุดวันนั้นน่ะ พอวาเจอเขาที ท่าทีก็เปลี่ยน”
   
“......”
   
ความตึงเครียดแผ่ออกมาอย่างรู้สึกได้ แม้กระทั่งนิ้วมือทั้งสิบของผมก็เย็นเยียบผิดปกติ หัวใจเต้นรัวแรงราวกับจะทะลุจากอกออกมา
   
“วา...รักเขาใช่ไหม?”
   
“......”
   
เสี้ยววินาทีที่ได้ยินคำนั้น ทุกอย่างนิ่งงัน ภายในอกข้างซ้ายสะเทือนหนักเสียจนเจ็บแปลบ ทั้งเจ็บ ทั้งตื่นตระหนก คละเคล้ากันไปจนแยกไม่ออกว่าแท้จริงแล้วกำลังรู้สึกอย่างไรกันแน่
   
“เพราะงั้นถึงได้เป็นแบบนี้”
   
“พอเถอะ”
   
“วาได้บอกเขาหรือเปล่า”
   
“ฉัน...” เจ้าของน้ำเสียงสั่นเครือหยุด เขาพูดอะไรไม่ออก ผิดกับอีกคนที่ยังเอ่ยต่อ
   
“ไม่ได้บอกสินะ...” ลมหายใจยาวพรูออก “เอาเถอะ... แต่ถ้าเขาทำให้วาเจ็บขนาดนั้นก็ ตัดใจดีกว่า”
   
มือทั้งสองข้างกำหมัดแน่น คมฟันกัดลงที่ริมฝีปากจนปลายลิ้นรับรู้รสคาวของเลือดตัวเอง
   
ความรู้สึกอัดอั้นตีตื้นขึ้นจุกอยู่ที่ลำคอ ร่างกายหายใจได้ไม่ทั่วท้อง ภายในอกเจ็บแปลบยิ่งขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่ ทุกอย่างถาโถมเข้ามาหนักหน่วง ผมหลับตาลง ภาพเหตุการณ์หลายอย่างฉายอยู่ในหัวราวกับกำลังวกกลับไปในอดีต
   
ทว่ามันเป็นอดีตที่ผมย้อนกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้สักอย่าง
   
“ฉันรู้...” เจ้าของน้ำเสียงสั่นเครือเอ่ยอย่างแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน
   
ผมเปิดเปลือกตาขึ้น ขณะที่สายลมพัดไหวให้น้ำเสียงแผ่วนั้นดังแว่วอยู่ในอากาศ
   
“ฉันจะตัดใจ”


.
.


TBC   


____


ขอบคุณที่ติดตามนะคะ ^^ ใกล้จะจบแล้วล่ะค่ะ

[นางฟ้าเชียงชุน]

ต่างคนต่างรู้ใจกันแบบหน่วงๆ เพลิงเดินหน้าเอาจริงเลยวายุนางไม่ปฏิเสธหรอก มาต่อไวๆนะคะ ลุ้นเลย

[lizzii]

สงสารวาจัง แบกรับทุกอย่างมาตั้งแต่ต้นเลยง่ะ

[NuNam]

อย่าพึ่งตัดใจน๊าาา รอเพลิงก่อนนนน

[kdds]

หนุ่มๆคะ  มีไรขัดข้องใจก็พูดออกมาค่ะ อ่านแล้วอึดอัดขนาด
อยากตบหัวเพลิงซักป๊าบ

[naoai]

อึมครึมตั้งแต่ต้นยันจะจบทีเดียว

[minenat]

ในขณะที่วาจะตัดใจคนโง่อย่างเพลิงก็พึ่งรู็ใจ

[Guill]

อึมครึม

[Kamidere]

ไปซะเหอะเพลิง มีวี่แววว่าอยู่กับวาก็จะเสียใจเพราะต้องคิดไปเองทุกเรื่อง

[snowboxs]

ก็งได้แต่ฝากไว้ที่เพลิงแล้วล่ะ
ว่าจะเดินหน้าสุดกำลัง
หรือถอยไปเป็นเส้นขนาน

[เอมมี่]

สงสารวาจังงง

[Shonteen]

ดีงามคะ รอ

[Nus@nT@R@]

ฮึ้ย....จะตัดใจจริงๆหรอวา

[lnudeel]

อ้าวเวรแล้วพี่เพลิง. หนูวาจะตัดใจฉับๆแล้ว

[owlseason]

 
ไม่อยากให้จบเลยอ่ะะะะะ

[Foggy Time]

แต่ละคน เห้อ 555