หัวข้อ: ร้าย...หรือรัก ตอน จบแล้ว 2-2-55

[anukul]

มารอออออออออออออออออออออออออออ

[anukul]

มารออออออออออออออออออออออออออ

[anukul]

กลับมาด่วนนนนนนนนนนนน

[anukul]

รีบๆม่ต่อนะครับ

[broke-back]

จะครบเดือนแล้ว

..รออ่านซะ ปากซีดดดดดดด..
แง๊ๆๆๆๆๆๆๆๆ

[konjingjai]

คำว่าทรยศและหักหลังมันมักจะมาพร้อมกันเสมอ   มาพร้อมกับคำว่าเสียใจ   ถ้าคุณรู้ว่าคนที่คุณรักและไว้ใจเขานำคำเหล่านี้มาสู่คุณ  คุณจะจัดการกับมันอย่างไรล่ะ  คุณจะยอมแพ้ลุกขึ้นมาสู้  หรือลุยเข้าไปให้มันรู้ดีกันไปข้างหนึ่ง

หลังจากที่ผมจับได้ว่าไอ้เฟคมันมีคนอื่นอีกคนนอกจากผม   ผมก็กลับมานั่งมองพิจารณาดูว่าผมจะทำอย่างไรดีกับชีวิตของตัวเอง  คนที่ผมไว้ใจ  มอบชีวิตอีกครึ่งให้เขาดูแลกลับมาทำร้ายกันได้อย่างเลือดเย็น  คำว่ารักที่พร่ำออกมาจากปากของเขาอีกล่ะ  หรือมันเป็นเพียงแค่ลมที่พ่นออกมาจากปากเท่านั่น  เป็นคำที่เอาไว้หลอกคนโง่ๆ  อย่างผม

ชีวิตเกย์มันก็เป็นอย่างนี้แหละไม่มีคำว่ารักจริงหรอก   แต่คบกันไปวันๆ  พอเบื่อก็เลิกกันไปหาความจริงใจไม่เจอ

แต่....ก่อนที่ผมจะเป็นฝ่ายยอมไป  ผมก็ขอทำอะไรเล็กน้อยเพื่อเป็นการพิสูจน์ว่าเขาจะเลือกใคร

ผมเริ่มจากการที่ไปแอบเอาเบอร์ของไอ้บอสหรือไอ้เชี๊ยอะไรก็ไม่รู้มาจากโทรศัพท์ของไอ้เฟค  โดยที่เจ้าตัวมันก็ไม่ได้สงสัยอะไรเลย  คงเพราะว่ามันคงคิดว่าผมมันโง่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย   ผมยืมโทรศัพท์ของมันมาโทรโดยที่อ้างว่าโทรศัพท์ของผมแบตหมด  ผมจึงได้เบอร์โทรนั้นมาอย่างง่ายดาย

เมื่อได้มาแล้วผมจึงดำเนินการตามแผนต่อไปว่าเด็กคนนี้อยู่ที่ไหนกันแน่  แต่จะให้ไปถามตรงๆ  ใครจะบอกล่ะ  มันต้องมีลูกล่อลูกชนกันบ้าง

“ฮัลโล...”

เสียงปลายสายอีกด้านรับสายผมหลังจากปล่อยให้ผมรออยู่นาน    พอผมได้ยินเสียงผมก็รู้แล้วว่าไม่ผิดตัวแน่นอนเพราะว่ามันเป็นเสียงเดียวกับที่โทรมาอ้อนไอ้เฟคในครั้งก่อน

“เออ...สวัสสดีครับขอสายน้องบอยหน่อยครับ”

ปลายสายเงียบไปสักพักก่อนที่จะตอบกลับมาว่า

“ขอโทษครับไม่มีนะครับน้องบอยไหน..ผมไม่รู้จักครับ”

ปลายสายตอบกลับมาอย่างงงๆ   ใช้ซิมึงต้องงงอยู่แล้วไอ้น้องบอยบ้าอะไรนั้นมันไม่มีหรอก  กูก็แค้อยากจะล้วงความลับจากมึงมากกว่า

“งั้นขอโทษด้วยนะครับ...สงสัยโทรผิด  แต่น้องเขาก็ให้เบอร์โทรนี้มานะครับ”

“คงให้ผิดแล้วล่ะครับ”

ปลายสายตอบกลับมาแล้วทำท่าเหมือนจะวางสายเมื่อเหยื่อไม่หุบเบ็ดผมก็คงต้องรุกแล้ว

“เอ่อ...เดี๋ยวก่อนครับน้องที่นั้นใช่ที่หาดใหญ่หรือเปล่าครับ”

ผมแกล้งถามผิดๆ  เพื่อที่จตะได้ดึงข้อมูลที่ต้องการออกมา

“ไม่ใช่หรอกครับที่นี่เชียงใหม่ครับ   แค่นี้นะครับผมจะต้องไปเรียนแล้ว”

“ครับๆ   ผมขอโทษจริงๆ  คงจะโทรผิดจริงๆ  นั้นแหละครับแล้วน้องไม่ใช่น้องบอยแล้วน้องชื่ออะไรครับ”

“ผมชื่อบอสแค่นี้นะ”

แล้วมันก็วางสายไป  แค่นี้ก็รู้แล้วว่าข้อมูลที่ผมคิดเอาไว้ตรงกัน   เหลือก็เพียงแค่ไปดูเท่านั้นว่ามันเป็นใครหน้าตาแบบไหน  แต่ผมจะเอาข้อมูลจากที่ไหนล่ะ

วันรุ่งขึ้นผมขอตามไอ้เฟคไปทำงานด้วยที่บริษัทของมันเพื่อว่าผมจะไปเจออะไรดีๆ  ที่นั้นก็ได้เพราะว่าที่ห้องผมค้นหาแล้วก็ไม่เจอ  ดูไอ้เฟคมันงงๆ  ที่อยู่ดีๆ  ผมขอตามมันไปที่บริษัทด้วยทั้งๆ  ที่เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมามันชวนให้ผมไปที่บริษัทกับมันผมยังปฏิเสธ  แต่มันก็ยอมตามใจผมโดยที่มันไม่ได้นึกระแวงอะไรเลย   และผมก็ไม่ผิดหวัง  ผมได้หลักฐานว่าเด็กคนนั้นมันเรียนอยู่ที่ไหนแล้วชื่ออะไรแค่นี้ก็พอเพียงแล้วสำหรับการเดินทางไปเชียงใหม่ในอาทิตย์ต่อมา

ผมเดินทางมาเชียงใหม่พร้อมกับขิงโดยที่ผมสองคนไม่บอกกับไอ้เฟคและพี่กันต์ว่าจะไปไหนกันผมบอกกับไอ้เฟคแค่เพียงว่าวันนี้ผมจะไปเที่ยวกับขิงเท่านั้น   ตอนแรกไอ้เฟคมันก็จะไม่ยอมเพราะอะไรไม่รู้แต่ที่แน่ๆ  ทั้งขิงกับไอ้เฟคต่างไม่ชอบหน้ากัน  เมื่อวันที่ไปกินข้าวที่ห้องของพี่กันต์สองคนนี้ก็เกือบวางมวยกันดีที่ว่าพี่กันต์ห้ามเอาไว้

แต่สุดท้ายผมก็หาทางเลี่ยงออกมาจนได้

ผมกับขิงเดินทางมาด้วยกันโดยที่ผมเองก็ไม่ได้บอกขิงหรอกว่าผมมาเชียงใหม่ทำไมบอกเพียงแต่ว่ามาทำธุระแล้วตอนเย็นก็กลับกัน  ผมจ้างรถให้เขาไปส่งที่โรงเรียนตามที่อยู่ที่ผมได้มาจากบิลค่าเทอมที่ผมค้นเจอในห้องทำงานของไอ้เฟคตอนที่มันออกไปประชุมกับลูกค้าของมัน

โรงเรียนใหญ่ใช้ได้ไอ้เฟคมึงก็ทุ่มไม่อั้นดีเหมือนกันคงหมดไปเยอะซิท่า    ว่าแล้วค่าเทอมมันถึงเกือบแสน ผมมองเข้าไปในโรงเรียนที่นี่มันโรงเรียนชายล้วนผมมีแค่ชื่อของเด็กคนนั้น แล้วผมจะไปหาตัวเจอได้อย่างไงล่ะ  ผมเริ่มตันหนทาง

“บีม...ขิงถามจริงๆ  เถอะว่าที่ลากขิงมาเชียงใหม่เนี๊ยเพื่ออะไร  บีมจะมาตามหาใครใช่ป่ะ”

ขิงถามผมขึ้นมาหลังจากเงียบและเป็นผู้ตามผมมาตลอด  ผมหันไปมองหน้าขิงเอาเถอะบอกกับขิงไปเพื่อที่ว่าขิงอาจมีคำตอบหรือความคิดดีๆให้ผมก็ได้  แล้วผมจึงเล่าเรื่องของไอ้เฟคให้ขิงฟังทั้งหมด

ขิงเงียบเพื่อตั้งใจฟังสักพักขิงก็ยิ้มออกมา

“ขิงพอจะช่วยบีมได้   แต่ขิงไม่มั่นใจว่าจะใช้คนเดียวกันหรือเปล่า”

แล้วขิงก็เล่าเรื่องที่ขิงเห็นไอ้เฟคกับเด็กผู้ชายคนหนึ่งเมื่อเดือนก่อน   แต่ตอนนั้นขิงไม่รู้ว่าผมยังคบอยู่กับไอ้เฟค  แต่ตอนหลังขิงรู้ว่าผมคบอยู่กับไอ้เฟคแต่ก็ไม่ได้บอกเพราะว่าขิงก็ลืมไปแล้ว  พอผมมาเล่าเรื่องนี้ให้ผมฟังขิงเลยนึกออก

“งั้นก็ลองไปดูก่อนดักว่าเพื่อจะใช่”

ผมกับขิงเดินเข้าไปในโรงเรียนโดยที่บอกกับยามหน้าประตูว่าผมเป็นญาติของเด็กคนนั้นมาจากรุงเทพ   ยามจึงยอมให้เข้าไป  ผมกับขิงใช้เวลาไม่นานมาก็มาเจอกับเด็กคนที่ขิงบอก  แต่พวกผมก็มองห่างๆ  แล้วผมก็นึกขึ้นมาได้ว่าไอ้เด็กคนนี้คือคนที่ไอ้เฟคมันเคยเอามานอนที่ห้องด้วยแล้วผมก็เคยเปิดเข้าไปเจอแต่เพื่อความแน่ใจผมจึงลองโทรไปหาเด็กคนนั้น  และก็เป็นอย่างที่ผมคิดเด็กคนที่ยืนห่างจากผมเพียง  20  เมตรคือคนๆ  เดียวกันกับคนที่ไอ้เฟคมันปั้นใจไปให้

ผมชวนขิงกลับทันที   ขิงเองเขาก็งงๆ  ว่าทำไมผมถึงชวนกลับเฉยๆ   ไม่ทำอะไรสักอย่าง  ก็ผมบอกแล้วไงครับว่ามาดูว่าเป็นใคร  พอเห็นแล้วก็กลับได้  ผมไม่ทำอะไรน้องเขาหรอกครับ  นั้นมันเป็นปลายเหตุผมต้องจัดการที่ต้นเหตุดีกว่า 

ผมกลับมาถึงกรุงเทพก็มืดพอดี  ผมแยกจากขิงโดยที่ให้สัญญาว่าจะไปเลี้ยงเหล้าเป็นการตอบแทนที่ทนนั่งเครื่อองบินไปกับผมถึงเชียงใหม่เพื่อที่จะไปดูคนเพียงคนเดียวแล้วก็กลับ  ผมมาถึงห้องไอ้เฟคมันยังไม่กลับเข้ามาเหมือนกัน  ผมจึงเก็บเสื้อผ้าที่เป็นของผมจริงๆ  ลงกระเป๋า  ไม่ว่าคำตอบที่ผมต้องการในคืนนี้จะออกมาเป็นอย่างไงผมก็จะย้ายไปอยู่ที่อื่นสักพัก  ผมโทรติดต่อกับไอ้อ้นเอาไว้แล้ว  และมันก็ยินดีตอนรับ

ไม่นานไอ้เฟคมันก็กลับเข้ามาอารมณ์ดีมากๆ  ผิวปากเข้ามาเสียด้วยคงยังไม่รู้ชะตากรรมของมันซิว่าจะเกิดอะไรขึ้น   มันเข้ามกอดแล้วหอมแก้มผมก่อนที่มันจะไปพลัดผ้าแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่ออาบน้ำ   

มันเข้าไปได้สักพักเสียงน้ำก็เงียบลงผมจึงเดินตามมันไปในห้องน้ำ  ไอ้เฟคมันกลังเช็ดตัวอยู่

“บีมมีอะไรกับพี่ครับ”

ผมเดินยิ้มเข้าไปหามันโดยที่ผมไม่ตอบอะไรมัน  พอไปถึงผมก็เอามือไปลูบที่น้องชายของมันจนมันสู้มือผมผมจึงกำเอาไว้

“อะไรกันเนี๊ยทำไมวันนี้บีมร้อนแรงจังเลยครับอยากมีอะไรกับพี่เหรอ  เดี๋ยวพี่จัดให้นะแต่ตอนนี้ปล่อยก่อนได้หรือเปล่าครับพี่รู้สึกเจ็บๆ  แล้วล่ะ”

“ผมไม่ได้ร้อนแรงอะไรหรอกครับผมแค่อยากถามอะไรพี่เฟคนิดหน่อยนะครับ”

“ถามเรื่องอะไรล่ะครับถามมาเลย”

“เด็กที่ชื่อบอสเรียนอยู่ที่.....เชียงใหม่นี้เป็นใครครับมีความสัมพันธ์อะไรกับพี่”

จากรอยยิ้มของไอ้เฟคถ้าผมมองไม่ผิดไปมันหุบลงทันที  ก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นซีด

“บอสไหนพี่ไม่รู้จัก”

ผู้ร้ายมันยังปากแข็งครับ

“ไม่รู้จักไม่เป็นไรครับ   แค่ผมอยากให้พี่เลือก....”

ผมค่อยๆ  เอามืออีกข้างที่ไม่ได้จับน้องชายของไอ้เฟคที่ตอนนี้มันเหี่ยวลงด้วยความตกใจ    เข้าไปในกระเป๋ากางเกงแล้วหยิบมีดพกเล่มเล็กๆ   ที่พ่อให้ติดตัวไว้ใช้คราวจำเป็นออกมา

“เฮ้ย...บีมไม่เล่น  เก็บมีดลงไปก่อนเดี๋ยวมันเข้าใคร”

ผมยิ้มเย็นชาให้มันก่อนที่ผมจะจ่อมีดคมๆ  ไปที่น้องชายของมัน

“ผมให้พี่เลือกไงครับว่าพี่จะเลือกเด็กคนนั้นหรือว่าพี่จะเลือกน้องชายของพี่เอาไว้..........”





สุดท้ายก็มทาถึงตอนจบจนได้นะครับ  ต้องขอบคุณทุกคนที่เข้ามาติดตามเรื่องราว  ระยะเวลาปีกว่าๆ  ที่ผ่านมีเรื่องราวมากมายที่ผ่านเข้ามาในชีวิตจนบางครั้งระยะเวลาที่นำเรื่องมาโพสให้อ่านอาจจะไม่ต่อเนื่องแต่ทุกคนก็ให้ความสนับสนุนเรื่อยมา  ต้องขอบคุณมากจริงๆ  ครับ

ส่วนเรื่องที่ว่าเฟคจะเลือกอะไรนั้นใครที่ติดตามนิยายเรื่องนี้มาตลอดก็คงจะรู้นะครับว่าเป็นอย่างไง  บายครับแล้วอย่าลืมติดตามนิยายเรื่องที่เหลือของผมด้วยนะครับ

[Ploy-ha]

มาแล้ววววววววววววว เย้ๆ

[ordkrub]

สะจายยยยย
จัดไปหนักๆนะน้อง

[kitty]

 o22จบแล้วจิงหรออออออออออออออออออออออ   ม่ายจิงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

[aehJTS]

เฮ้ยจบกับแบบนี้เลยเหรอ ก็รู้อะนะว่าเลือกอะไร แต่มันคือไงละแบบว่าบิ้วมาเต็มที่เลย ตัดซะขาดยังกับของไอ้เฟคเลยอะ

ขอบคุณ นักเขียนคะ ที่นำนิยายดี ๆ มาแบ่งปันความสุข

  คะ

[Still_14OC]

กรี๊ดดดดดดดด ไม่จริง จบแล้วเหรอ เค้ารู้แหละ ว่า อิเฟคมันเลือกใคร แต่แบบ มันยังดัดหลังไม่สะใจอ่ะ (สงสัย ตูจะเป็น S แน่ๆ) อ้อนวอน konjingjai ขออีกติ่งนึงจัดเฟคหนักๆไม่ได้เหรอ แต่ เค้า ก็ ตามอ่านเรื่องอื่นแหละ ขอบคุณนะ
 

[lucifel]

ตัดมันเลย
ไม่รู้จักแต่ส่งเสีย เลี้ยงดู
นี่ถ้ารู้จักไม่พามาเหยียบหน้าแล้วเหรอ

[yayee2]

สุดยอดจ้ะน้องบีม
เฟค..ไอ้ผู้ร้ายปากแข็ง  ด้านไว้ก่อน..?สอนไว้เหรอเฟค
  :เฮ้อ:จริงๆแหละ มันจบเหมือนยังไม่จบอะเนอะ
ก็ยังจะติดตามผลงานเรื่องอื่นๆที่ยังไม่จบต่อไปจ้ะ

[Ak@tsuKII]

  ยังไม่สะใจเลย ไอ้เฟคสมควรได้รับบทเรียนมากกว่านี้ ด้านจิตใจให้มันทรมานกว่านี้ หนีหายไปจากชีวิตเน่าๆมันเลย อย่าให้อภัยมันง่ายๆD

[anukul]

ไม่เชื่อ  ยังไม่จบ

[yochiokissme]

อย่าเพิ่งจบเลยนะ เอาให้สะใจกว่านี้

[naiin]

จบแบบนี้บีบคอกันชัดๆ  แงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ     

[TanyaPuech]

 

กลับมาอ่านอีกครั้ง  ทำไมมันยังอึดอัด  มาม่าเหมือนเดิมล่ะ

เฟคนี่ทุเรสจัง

อยากให้บีมปล่อยเฟคไป  แล้วก็จากไปโดยไม่ต้องง้อไรแล้วล่ะ

อยากไปอย่างเงียบๆให้ไอเฟคมันสำนึกผิดบาปด้วยตัวเอง สะใจกว่าเยอะ

ไม่อยากให้บีมทำแบบนี้ ถามว่าสะใจไหม สะใจ แต่ก็ไม่มีอะไรดีขึ้น

สำหรับคนไม่รู้จักพออ่ะนะ

ป.ล.  ถ้าปล่อยจบแค่นี้เราก็ทำไรคนเขียนไม่ได้แต่ขอบอกว่าตบหน้าดียังจุกน้อยกว่าครับพี่

[ever-never]

จบแล้วร๋อ อะไรวะ งง????

[Ryze]

ปิดจบเหมือนมีต่อ...
เหมือนนิยายไม่สมบูรณ์อ่ะ
ถึงจะรู้ว่ามันจะเลือกอะไรก็เหอะ

[OHmeza019]

บีม แรงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ชอบๆๆๆ อะครับ
เอาเลย เอาเลย บีม เจือนมันเลย ^^

[♠♥♦♣]

เฮ้ย!!! จบแล้วเรอะ กุดมากค่ะ
คนเขียนจะรีบไปไหนเนี่ย ปูเรื่องบอสมาอย่างเยอะอ่ะ นึกจะจบก็ตัดฉับ
ล้อกันเล่นใช่มั้ยเนี่ย??

[tawan]

แม่งเลิกเลย

โมโหมากกกก

 

[silverspoon]

จบแบบปาหมอนมากค่ะคนเขียน

ล้อเล่นแบบขำๆใช่ป่าวเอ่ย

[n2]

บีมจัดหนักเลย
เฟคเจ้าชู้ดีนัก

[mumu2pm]

แงๆๆ ตัดฉับอย่างนี้ได้ไงอ่ะ มาต่อเร็วๆนะครับรออยู่!!!

[melody]

จบแบบนี้เอามีดมาแทงกันดีกว่า
อะไร มันยังไง ถึงจะรู้ว่าสุดท้ายแล้วเฟคเลือกใคร
แต่มันไม่ใช่ มันต้องไม่ใช่แบบนี้ ไม่จบตัดฉับๆ แบบนี้ซิคะ มันยังไม่หนำใจเลย

[zazoi]

เอ่อ จบแล้วจริงๆหรือคะ แบบเนื้อเรื่องปูมาหลายอย่าง แต่พอจบก็ตัดจบ ส่วนตัวยังไม่ค่อยเคลียอ่ะค่ะ
แม้จะรู้ว่าเฟคเลือกอะไร แต่สุดท้าย บอสกับบีมจะเป็นอย่างไรต่อคะ

[saotome]

เฮ้ย...งง มากอ่ะ รอมานานแล้วไหงเป็นงี้อ่ะ 
คนเขียน...หลอกรึเปล่าว่าจบแล้ว
เราไม่เคลียร์มากอ่ะ ยิ่งการที่บีมเอามีดไปจ่อซึ่งเฟคก็ต้องจำใจตอบอยู่แล้ว 
มันไม่ใช่ความรู้สึกจริงๆ อีกอย่างในตอนพิเศษซึ่งน่าจะเป็นเวลาที่ผ่านจากปัจจุบันไปนานที่ไปเที่ยวเชียงใหม่
พวกเขาเหมือนก็รักกันดี แล้วยังเรื่องขิงกับกันต์อีกก็ยังไม่เคลียร์เลยอ่ะ ว่าเอาไงกันแน่
ไม่ใช่ว่า คนเขียนเบื่อแล้วไม่อยากเขียนต่อนะ เลยรีบๆให้มันจบๆไป (ขอโทษถ้าทำให้รู้สึกไม่ดีนะครับ)
ยังหวังว่าคนเขียนจะมีอะไรมาต่อให้เนื่อเรื่องมันกระจ่างมากขึ้น และการจบครั้งนี้เป็นแค่มุก 
ปล. ตามอ่านเรื่องที่คนเขียนแต่งอยู่หลายเรื่อง เรื่องนี้ก็ตามมานานอยู่ก็หวังว่าจะมีไรเพิ่มมานะครับ

[Greennut]

   น่าจะให้เฟคได้รับบทเรียนหนักกว่านี้