หัวข้อ: >>อุบัติรักฟีโรโมน<< Omegaverse - ตอนพิเศษ ขำๆ วันช๊อต [28-05-62]

[omuya]

ผัวเมียคู้นี้ มันพอกันจริงๆ 5555

[BAKA]

หมั่นไส้ความสายเปย์ของอีธานนิดหน่อย ความเปย์ในเปย์นี้
ก็เข้าใจอ่ะเนอะว่านั่งดูเขาพูดเขายิ้มมันดียังไง แหมมมม

[pan19891990]

ความจับมือเดินห้าง ควงแขน นั่งตัก กอดเอว และความเปย์เมียให้เปย์สาวนี่ขอกรีดร้องดังๆสักที ขนาดนี้แล้วก็ขอคบให้เป็นเรื่องเป็นราวแล้วก็เลิกคิดมากเรื่องคู่ครองต่างชนชั้นซะ แต่ถึงขนาดจะหาตัวท็อปมาบริการนี่ก็ทำเป็นพูดไปงั้นชิมิล่ะ แค่น้องภูมองหน้าอกหญิงยังแอบหึงเลย
ชอบความหวานแบบแปลกๆนี้ จะไม่มีดราม่าอะไรต่อใช่มั้ยคะ อยากรู้ว่าตัวละครอย่างครามจะมีอะไรมาsurpriseหรือเปล่า สรุปว่าเรื่ิองกัดคองี้ ท้องได้งี้ จะไม่มีผลกับภูริจริงหรอ แต่คู่นี้ต่อให้ไม่ต้องกัดคอคุณท่านประธานก็หลงจะแย่แล้ว
รอติดตามตอนต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่า

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ภูริ เปย์...........แต่เป็นเงินของอีธาน
แต่อีธาน ได้ภูริ ชดเชย .......
มีความสุขเหมือนกัน
แต่เหมือนภูริ จะสุขมากกว่าสองต่อนะ 
       
 

[่jum]

 

[aommaboo]

หลงน้องหนักมาก! อีธานหลง เราก็หลง เฮ้ออ ภูริก็น่ารักก

[padthaiyen]

ตอนนี้น่ารักมาก

[GukakST]

>….ตอนที่ 37 [100%]….<

“วันนี้เงินเดือนออกหนิ” อีธานเอ่ยขึ้นขณะต่างคนต่างลงจากรถ

หลังจากพักฟื้นจนอาการหายดีแล้ว ภูริก็กลับมาทำงานตามเดิม อันที่จริงเขาต้องการจะกลับมาทำก่อนหน้านี้เกือบอาทิตย์ ติดที่อีธานไม่ยินยอม บ่นเขายาวเป็นหางว่าวเลยว่าเขายังอาการไม่ดีมากนัก ตัวก็ยังช้ำอยู่ หมอเองก็บอกว่าพักได้อีกหลายวัน ภูริอยากดื้อนะ อยากกลับไปทำงานเอายอดแล้วอะ แต่อีธานดูหัวเสียมากสุดท้ายเหตุการณ์หนนี้เขาก็เป็นฝ่ายยอมอีธานไป

ภูริกลับมาทำงานด้วยเสื้อผ้าชุดใหม่ เสื้อผ้าที่อีธานบอกว่าไม่ได้ใส่แล้ว ช่างเป็นไซต์เดียวกับตัวเขาเหลือเกิน ก็ภูริกับอีธานไม่ได้รูปร่างที่ใกล้เคียงกันขนาดนั้น แถม...มันยังคุ้นๆ ด้วยว่าเป็นเสื้อผ้าที่อีธานไปเดินซื้อวันนั้น เอาเถอะ อีธานบอกว่าเสื้อผ้าไม่ใส่แล้วก็ตามนั้นไป อย่าสงสัย หรือซักถามอะไรเลย คนมันปากแข็ง เอาแฉลงมางัดยังไม่พูดเลย

ด้วยไม่มีใครมาขัดขวางเหมือนเมื่อก่อน ภูริจึงออกงานนอกเยอะขึ้น เขาสามารถทำยอดได้เกินเป้าในทุกๆ การขาย ด้วยรอยยิ้ม ด้วยไมตรี เมื่อก่อนภูริขายของเก่งอยู่แล้ว ตอนนี้ได้โชว์ศักยภาพของตัวเองเต็มที่ขึ้นไปอีก ไม่แปลกเลยที่ผลการทำงานในเดือนนี้ของเขาจะดีเกิดคาดไปไกล

อีธานยังแปลกใจเลยคิดดูเถอะ ไอ้กระจอกคนนี้ไม่กระจอกนะเว้ย เพื่อปากท้องทั้งสาม ของตัวเอง แม่และน้อง ทำให้ภูริเป็นคนขยัน อืม...เขาขยันเป็นเรื่องปกตินะ เมื่อก่อนก็ขยัน ตอนนี้ก็โคตรขยัน ยิ่งงานเยอะ ยิ่งลูกค้าแยะ ยิ่งขยันจนเหมือนกับเสือชีต้าวิ่งกลับบ้าน ทำไมเหรอ...มันไวมากยังไงล่ะ

เปรียบเทียบได้งงงงวยแท้ เอาเถอะ ภูริเข้าใจคำเปรียบเทียบที่ตนเองมีให้ตนเองก็พอแล้ว

และแล้วการทำงานในเดือนนี้ก็ผ่านพ้นมาจนถึงวันสิ้นเดือน วันที่มนุษย์เงินเดือนทุกคนต่างรอคอยด้วยใจจดใจจ่อ จะบอกว่าเดือนนี้ภูริเปลี่ยนยาระงับฟีโรโมนไปอีกหนึ่งตัว แม่กับน้องอาการคงที่ไม่มีใครเข้าโรงพยาบาล แต่ก็มีการเปลี่ยนยาบางตัวที่แม่กับน้องใช้อยู่ โชคดีไม่เดือดร้อนเท่าไหร่ เงินก็เลยเพียงพอต่อการดำรงชีพโดยไม่ขาดแคลนข้าวและกาแฟ

อันที่จริง...อีธานมักเลี้ยงอาหารสามมื้อ

เขาบอกอีธานไว้นะว่าถ้าเงินเดือนนี้เขาได้เกินห้าหมื่น เขาจะเลี้ยงข้าวอีธานคืนบ้าง แล้วก็กะว่าจะเอาเงินที่ตัวเองไปเปย์อัลฟ่าสาวนั้นคืนอีธานบ้าง คือ...มันมีความสุขจริง และอีธานก็เต็มใจให้ แต่พอสติกลับมาก็รู้สึกว่าตัวเองไม่ควรทำอะไรแบบนั้นน่ะนะ หน้ามืดตามัวเพราะรอยยิ้มสวยๆ กับการเรียกชื่อตัวเองด้วยเสียงหวานๆ โดยแท้ แล้วยังไง ใช้เงินไปแล้วอะ ต้องคืนเขาไง ทำได้แค่นั้นอะในตอนนี้

เมื่อต้องคืนเงินที่เอาไปเปย์สาวบวกกับเลี้ยงอาหาร ภูริจึงขอเลี้ยงข้าวไม่เกินหนึ่งพันบาท ตอนอีธานได้ยินนี่คิ้วขมวดเลยล่ะ มื้อหนึ่งไม่เกินหนึ่งพัน มันกินอะไรได้ล่ะ ร้านอาหารที่อีธานเข้าอย่างน้อยๆ มื้อหนึ่งก็ไม่ต่ำกว่าสามพัน

แต่ไม่เป็นไร...ภูริเลี้ยงเขาก็กินได้หมดแหละ อันนี้ตอบในใจคนเดียว ส่วนปากอะเหรอ บ่นไปสิ บ่นที่ไม่ยอมเลี้ยงอาหารดีๆ หรือซื้อกาแฟดีๆ ให้เขากิน เอาแต่คิดเรื่องประหยัดอยู่อย่างเดียว แล้วอย่างนี้มันจะไปใช้ชีวิตคุ้มได้อย่างไร ไอ้เงินที่เอาไปเปย์นั่น ถ้าต้องหามาคืนเยอะแล้วจะเอาไปเปย์ทำไม ทำอะไรไม่คิดให้ดี ให้รอบคอบก่อนก็ต้องมาสิ้นเปลืองแบบนี้

คือ...ก็ฟังนะ ฟังแล้วก็ลืมอะ อีธานชอบบ่นไปเรื่อยเปื่อย บ่นยันเขางานเยอะไม่มีเวลามากินมื้อเที่ยงด้วยกัน แต่ว่าตัวเองต้องออกงานนอกไม่ว่างแม้กระทั่งโทรหา ภูริยังไม่ว่ากลับเลย ก็เข้าใจว่ามีงานเลยไม่กวนไง แล้วนี่อะไร...ตัวเองกลับไม่ยอมเข้าใจคนอื่นเลย

จับตีก้นหนึ่งที!

ภูรินะที่โดนตีไม่ใช่อีธาน โถ...ยังคงมีความเศร้าเล็กๆ อยู่ในใจเขาร่ำไป ก็เขาไม่สามารถเอาชนะอีธานได้เลยนี่นา อย่าว่าจะชนะด้วยกำลังเลย แค่จะเถียงให้ชนะยังยากเต็มที ต่อให้มีเหตุผลดี อีธานก็มีเหตุผลที่ดีกว่ามาลบล้างเขาอยู่ดีอะ

“ใช่ วันนี้เงินออก แต่วันนี้ผมมีงานนอก กลับดึกหน่อยนะครับ” ภูริยิ้มกว้างโชว์ฟันเรียงตัวสวย

“วันนี้เนี่ยนะ แล้วจะกลับกี่โมง...ผมต้องรอจนท้องกิ่วเลยหรือเปล่ากว่าคุณจะกลับมาเลี้ยงข้าวผมเนี่ย” อีธานจับมือภูริเดินเข้าลิฟต์ไปด้วยกัน

เป็นภาพชินตาไปเสียแล้วล่ะนะ ก็เป็นอย่างนี้ทุกวัน เหมือนเดินทะเลาะกันไปทำงาน เป็นการทะเลาะที่แปลกตรงที่อีธานไม่เคยปล่อยมือจากภูริเลย บางทีก็โอบเอว บางทีก็จับมือ แล้วแต่อารมณ์กับความหนักหน่วงของเมื่อคืนที่ผ่านมา

“คราวก่อนคุณยังไปทำงานกลับตั้งตีสอง ผมรอแล้วรออีก รอจนไส้จะขาดยังไม่บ่นคุณสักคำเลยนะ” ภูริเถียงกลับ อย่าคิดว่าโอเมก้าจะต้องกลัวอัลฟ่าตลอดสิ เพราะอัลฟ่าอย่างอีธานน่ะ....ภูริชินจนหมดความกลัวเกรงไปนานแล้ว

เพราะอีธานทำอะไรเขาไม่ได้ไง อย่างมากก็บ่น มากกว่านั้นก็จับแทง...แทงเอาแทงเอา เล่นเอาโอดโอยจนเสียงแหบเสียงแห้ง เสร็จกิจแล้วหาพลาสเตอร์แก้ปวดมาแปะเอวอย่างไว มันขัดมันยอกไปหมด ไม่รู้จะเคืองอะไรขนาดน้าน ไม่ต้องทำเหมือนกับว่าจะจ้วงแทงเขาให้ตายไปเลยก็ได้

แต่ช่างมัน...เขาก็ชอบอะนะ

บ้า! พูดแล้วเขิน!

“ก็ผมต้องทำงาน”

“ผมก็ต้องทำงาน นี่ผมไปพบลูกค้านะ ไม่ได้ไปหากิ๊ก ไม่ได้ไปนั่งกินเหล้าอะไรกับใครด้วย” ภูริสวนอย่างไว...เป็นคนยปากไวมากขึ้นอีกหน่อยเมื่อเจอกับความบ่นไม่บันยะบันยังของอีธาน

“แต่วันนี้คุณนัดผมเอาไว้”

“นัดลูกค้าสำคัญกว่าครับ คุณอีธานโปรดทำความเข้าใจ...”

“ไม่ ผมไม่เข้าใจ” แหนะ...งอแง งอแงหน้าตายด้วยนะ ไม่มียิ้ม ไม่มีคิ้วขมวด เรียบนิ่งอย่างกับรูปปั้นกันเลยทีเดียวเชียว

“ตอนเที่ยงถึงบ่ายสองผมน่าจะว่างนะ ผมออกไปหาลูกค้าช่วงเช้าแล้วว่าจะเดินเล่นก่อนค่อยออกไปงานต่อ” เขาจ้องหน้าอีธาน มองเข้าไปในดวงตาสีฟ้าคู่นั้น...กำลังคิดอยู่อะสิว่าเขากำลังหมายถึงอะไร

“มีหนังน่าดูนะ เข้ารอบสิบเอ็ดโมงห้าสิบ ถ้าคุณว่างอะนะ” ชัดเจน ชวนกันไปดูหนังนี่เอง

“มีตัง?”

“ไม่มี เงินยังไม่ออก ให้คุณจ่ายก่อนตอนดึกผมเอาให้ โอเคปะ นะ...ตามนั้น” ลิฟต์มาถึงชั้นสิบแปดแล้ว ชั้นทำงานของภูริเองไง

“ตามนั้น” อีธานปล่อยมือให้ภูริไปทำงาน ภูริก็โบกมือบ๊ายบาย...เป็นการบายที่ขยับอยู่สองสามนิ้วเท่านั้นแหละ

ร่างโปร่งเดินโปรยยิ้มหวานแจกจ่ายให้ทุกคนที่เขาเดินผ่าน พอดีเป็นคนยิ้มสวย ของสวยๆ งามๆ ก็ต้องแบ่งปันให้คนอื่นไง เห่อๆ...เอาเข้าจริงคืออารมณ์ดีครับผม ช่วงนี้เรียกว่าภูริอารมณ์ดีอยู่ทุกวันนั้นแหละ

พอไม่มีพิชัยแล้วงานเขาก็ดีขึ้นจากหน้ามือเป็นหลังมือ กับอีธานก็เรื่อยๆ มีความสุขดี ไม่ทะเลาะอะไรกันแรงๆ ไม่มีคำพูดแรงๆ ออกมาจากปากของอีกฝ่ายด้วย แค่ต้องยอมรับให้ได้ว่าอีธานเป็นคนขี้บ่นประมาณหนึ่ง เช่นเดียวกัน อีธานก็ต้องทนในส่วนที่เขาชอบเปลี่ยนเรื่องดื้อๆ กลางป้อง ครอบครัวภูริก็จัดว่าเรื่อยๆ

แค่คำว่าเรื่อยๆ เท่านี้ก็เท่ากับความสุขของภูริแล้ว ชีวิตที่ไม่มีปัญหาเป็นชีวิตที่เวิร์กที่สุดอะ เงินมันหมุนทันบ้างไม่ทันบ้างยังไม่เท่าไหร่นะ คิดดู...ถ้ากลายเป็นว่าช็อตจนเงินไม่มีกิน อันนั้นน่ะเป็นปัญหาแล้ว ซึ่งตอนนี้ภูริไม่มีอะไรอย่างนั้น

เฮ้อ...ชอบชีวิตแบบนี้จังเลย

งานเยอะ เหนื่อย แต่เงินก็เยอะขึ้นตามไปด้วย ถ้าได้ยอดมากขึ้นทุกเดือน รับรองว่าโบนัสของเขาปีนี้จะเยอะจนแทบสามารถเอาไปโปะบ้านได้เยอะเลยล่ะ คิดดู ถ้าเขาสามารถผ่อนบ้านหมด เขาก็จะไม่มีภาระอะไรที่หนักอีก เพราะบ้านเป็นหนี้ก้อนโตแถมดอกเบี้ยยังบานตะไทอีกต่างหาก

สมมุตินะ...ค่าบ้านที่ต้องส่งเดือนหนึ่งคือแปดพัน เงินต้นมันอะประมาณสี่พันนิดๆ อีกสามพันกว่าๆ คือดอกเบี้ย เป็นไง ดอกเบี้ยเกือบเท่าเงินต้นอีกที่ต้องจ่ายต่อเดือนอะ แค่คิดก็เหนื่อย งั้นทางเลือกที่ดีที่สุดคือไม่ต้องคิดครับผม จบปิ๊ง

“แฮปปี้ทุกวันเลยเนอะ” มาถึงหัวหน้าแผนกก็เอ่ยทัก คนนี้เป็นเบต้า แถมเป็นเพื่อสนิทภูริ

“คนเก่าไม่อยู่อะไรๆ มันก็ดีอะว่ามะ” ภูริหัวเราะเบาๆ

“จริงวะ แต่เอ...จะใช่แค่เพราะคนเก่าไม่อยู่อย่างเดียวปะ กับท่านประธานนี่น่ะ หวานกันทุกวันเลย” ในสายตาคนนอก มองยังไงภูริก็ไม่ใช่เด็กเลี้ยง จะเรียกว่าภูริเหมือนซ้อใหญ่ก็ไม่ผิด

ไม่มีใครรู้สถานะระหว่างภูริกับอีธาน แต่สิ่งที่ทุกคนเห็น ในทุกๆ วัน คือสองคนนี้ดูแลกันและกัน เป็นคู่รักอัลฟ่ากับโอเมก้าในอุดมคติ อาจจะมีบ้างที่เห็นอีธานดุหรือบ่นภูริ แต่นอกเหนือจากคำบ่นนั้นคือการเอาใจใส่อยู่ตลอดเวลา ภูริเองก็มีความสุข ยิ้มแย้มแจ่มใส่และพร้อมจะกวนกระสาทท่านประธานตลอดเวลา

ทุกคนอิจฉาเขา...ภูริเคยได้ยินเพื่อนตัวเองพูดแบบนั้น

“หวาน? กาแฟนี่สิหวาน” ภูริเดินเอากาแฟโบราญถุงกระดาษกับกระเป๋าเป้วางลงบนโต๊ะทำงาน จากนั้นนั่งลงบนโต๊ะก่อนมองหน้าเพื่อนยิ้มๆ

เพื่อนก็ถาม หญิงสาวหลายคนก็ถาม เรื่องของเขากับอีธานมันเป็นไปได้ยังไง เหมือนซินเดอร์เลร่าที่ตอนจบได้คู่กับเจ้าชายในฝัน ภูริแค่ยิ้มแล้วเปลี่ยนเรื่อง ถามว่าตอนนี้ชอบกับสิ่งที่เป็นไหม เขาชอบนะ เป็นไปได้ก็อยากรักษาสิ่งเหล่านี้เอาไว้ไม่ให้มันจบลง

แต่ในความเอาแต่ได้ก็ของเขา ก็มีความปลงอยู่ไม่น้อย ภูริรู้ดีว่าสิ่งที่อีธานแสดงออกมันเหมือนอะไร แต่เขาก็ไม่กล้าคิดเข้าข้างตัวเองมากไป หลายครั้งต้องบอกกับตัวเองว่าความสุขระหว่างเขากับอีธานมันเป็นเหมือนความฝัน สักวันหนึ่งเขาก็จะตื่นจากมัน

วันที่ยาถูกสร้างจนสำเร็จ!

แล้วไง...ตอนนี้ยังสร้างไม่เสร็จก็เก็บเกี่ยวกันไปครับผม!!!

“แถตลอด เขินอะดิ ช่างเถอะ…วันนี้มีเรื่องสำคัญต้องแจ้งนายด้วยนะ”

“อะไรเหรอ?” ภูริหลุดออกจากความคิดของตัวเองแล้วมาสนใจคำพูดของเพื่อน

“วันนี้มีการปรับตำแหน่ง ผลการทำงานของนายดีมากก็เลยเลื่อนขั้นนายขึ้นมาเป็นรองหัวหน้า แน่นอนว่าเงินเดือนเยอะขึ้น ได้ค่าตำแหน่งด้วยนะ อ๋อ..มีรถประจำตำแหน่งด้วยแหละ” เพื่อนเขาชูกุญแจรถยี่ห้อดังขึ้นมาเบื้องหน้า ดูตาวาวๆ ของเขานะ...มันเหมือนแมวเห็นหนูตัวน้อยยังไงยังงั้นเลยล่า

“ว้าว...เรื่องดีแต่เช้าเลย” คว้าให้ไว รถประจำตำแหน่งเลยนะเฟ้ย ทีนี้ก็จะมีรถเป็นของตัวเอง แอบวงเล็บว่ารถบริษัทนะ

“ดีใจด้วย” เพื่อนตบบ่าเขาเบาๆ ภูริยิ้มร่ารับคำเพื่อน

นอกจากจะปรับตำแหน่งของภูริแล้ว ก็ยังมีการประชุมแผนก ส่งใบประเมินที่ระบุผลให้กับพนักงานทุกคน จากนั้นก็พูดคุยเกี่ยวกับเรื่องการทำงาน ตอนนี้ต่อให้มีอัลฟ่าอยู่ในแผนก แต่อัลฟ่าก็ต้องเคารพหัวหน้างาน ตราบใดที่หัวหน้ายังคงให้ความเป็นธรรมกับลูกน้อง

วิธีการของอีธานได้ผลดีอย่างที่คาด มีรายงานถึงบุคคลจำนวณหนึ่งซึ่งมีพฤติกรรมที่เหลื่อมล้ำสิทธิผู้อื่น ทั้งนี้ไม่ใช่แค่อัลฟ่าเพราะมีเบต้าปะปนเข้ามาด้วย พอตรวจสอบแล้วพบว่ามีพฤติกรรมตามที่รายงาน คนโดยรายงานก็ต้องรับโทษไปตามระเบียบ ถือเป็นการเชือดไก่ให้ลิงดูอย่างหนึ่ง

แต่ว่าก็มีรายงานหลอก มีคนส่งรายงานเท็จมาเพื่อทดสอบระบบใหม่ พอโดนจับได้ก็ต้องรับโทษเช่นเดียวกัน มีหลายเคสเข้าก็เริ่มไม่มีใครอยากท้าทายกฎการทำงานใหม่นี้อีก แถมการเข้าประเมินผลการทำงานยังฉุกลหุก ไม่มีใครเตรียมตัวทันแม้แต่คนประเมินเองก็ตาม ทำให้เห็นเลยว่าผลการทำงานที่แท้จริงของคนในบริษัทเป็นอย่างไร และผลนั้นก็อยู่ในมือของพนักงานแล้วในเช้าวันนี้

จบการประชุมพูดคุยเสร็จทุกคนก็แยกย้ายไปทำงานใครงานมัน ภูริเตรียมเอกสารที่ต้องใช้ เขาเซทเอาไว้เป็นกองๆ เรียบร้อยตั้งแต่เมื่อวานนี้ นี่ก็แค่เอามาซ้อนๆ กันแล้วใส่กระเป๋าเดินออกไปทำงานได้เลย

พอดีเก่งอะนะ...รู้จักเตรียมตัวเตรียมงานเอาไว้อย่างดี

งานมันจะไวขึ้นถ้าคุณมีวินัยกับมัน ภูริเชื่ออย่างนั้น แล้วนอกจากเชื่อก็ยังทำด้วย ถือเป็นการพิสูจน์สิ่งที่คิดและเชื่อได้เป็นอย่างดี อ้อ แต่ไปงานนอกนี่ก็ไม่ลืมที่จะเอากาแฟถุงกระดาษของตัวเองไปด้วยหรอกนะ เขาซื้อมาสามสิบบาทเลยนะเฟ้ย ปล่อยให้ละลายอยู่ในออฟฟิตมันคงไม่เวิร์ก

ลูกค้าสำคัญที่ภูริเข้าไปดูแลก็คือวิชุตา เป็นรายใหญ่ที่ต้องเทคแคร์อย่างดีห้ามบกพร่องใดๆ วางใจได้ บอกแล้วว่าเขาเก่งมาก เขาจัดการได้หมด จะหล่อ จะสวยขนาดไหนก็ต้องหวั่นไหวให้กับรอยยิ้มของเขา ฮิ้ววววว

ภูริใช้วิธีการเดินพาหญิงสาวไปดูร้านเครื่องสำอาง ร้านขายเสื้อผ้าหรือน้ำหอมหรืออะไรก็ได้ที่ผู้หญิงชื่นชอบ ระหว่างที่เดินดูของ เขาจะอาศัยช่วงเวลานี้ในการขายของของตัวเอง เล่นเอาลูกค้านี่สั่งของเพลินกันเลย แต่วิธีกการนี้มีข้อเสียอย่างหนึ่งคือคุณต้องช่วยเธอถือของที่เธอเพิ่งซื้อไปด้วยนะ เป็นทั้งเซลล์และเบ๊พร้อมกัน

กวาดของต่างๆ จนหนำใจ ก็ต้องพาไปหาร้านน่ารักๆ นั่งทานเครื่องดื่มเย็นๆ เพื่อสรุปยอด คนอารมณ์ดี คุยอะไรมันก็จะง่ายไปหมด จบจากตรงนี้หน้าที่สุดท้ายก็ง่ายเสียยิ่งกว่าง่าย นั่นคือ...พาเธอไปส่งที่รถนั่นเอง

ระหว่างเอาใจหญิงสาวกับอีธานคนไหนเอาใจยากกว่ากันนะ? อ๋อ...น่าจะพอกัน เขาเดินไปอมยิ้มไปยังชั้นโรงหนัง ไม่ได้บอกอีธานไว้ว่าจะดูเรื่องอะไรเพราะว่าอีธานคงไม่มีความเห็นเกี่ยวกับหนังที่เขาจะดู

ก็อีธานไม่ชอบดูหนัง แล้วเขาก็มาให้เวลากับอีธานด้วยการชวนอีธานทำในสิ่งที่อีธานไม่ชอบเนี่ยแหละ ช่วยไม่ได้ ก็เรื่องนี้เขาอยากดู เป็นหนังผีเลยนะเฟ้ย ผู้กำกับคนนี้เคยสร้างหนังผีเลื่องชื่อมาแล้วมากมาย ถ้าเอ่ยชื่อทุกคนจะร้องอ๋อทันที

ภูริเลือกที่นั่งโซฟาตรงกลาง ด้วยความเป็นช่วงกลางวันแล้วก็ไม่ใช่วันหยุด คนเลยไม่เยอะเท่าไหร่ อีกอย่างหนังเรื่องนี้ก็ฉายมาได้อาทิตย์กว่าแล้ว กระแสค่อนข้างจะน้อยลงตามลำดับ แบบนี้แหละดี คนไม่เยอะก็ไม่วุ่นวาย อีธานน่าจะโอเคกับการที่ทั้งโรงมีเขากับคนอื่นแค่สามสี่ที่เท่านั้น

“คุณอยู่ไหนแล้ว...” ได้ตั๋วแล้วก็โทรหาอีธาน อีกราวๆ ห้านาทีหนังก็จะเข้าฉาย

“หันหลัง” เสียงใกล้มาก อย่าบอกนะว่าวาปมาอีกแล้ว ภูริลดมือถือลงแล้วกลับหลังหันไปส่งยิ้มให้

“มาไวมาก” ร่างโปร่งเดินเข้าไปใกล้แล้วเอามือดันแผ่นหลังใหญ่ของอีธานให้เดินไปด้วยกัน

อืม...เรียกว่าดันได้เหรอ เหมือนโอบกลายๆ เลยนะ

มันเป็นความคุ้นชินอย่างใหม่ระหว่างภูริกับอีธาน พวกเขาอยู่ด้วยกันแทบจะตลอด ไปไหนมาไหนด้วยกันบ้างช่วงวันหยุด ช่วงหลังเลิกงาน แล้วไอ้ระหว่างการเดินทางเนี่ยแหละ ไม่ว่าจะทางเท้าหรือบนถนน ภูริไม่ก็อีธานมักจะจับมือบ้าง โอบเอวอีกฝ่ายบ้างเพื่อให้เดินไปพร้อมๆ กัน

ภูริโอบเอวอีธานได้แค่ไม่นานนัก เผลอครู่เดียวคนที่เป็นฝ่ายโอบก็กลายเป็นอีธาน ร่างสูงพาภูริเดินไปเคาน์เตอร์สำหรับซื้อน้ำกับป๊อปคอนที่จะเอาเข้าไปกินในโรงหนัง ได้เวลาสั่งตามอำเภอใจครับผม เอาไส้กรอกนะ เอาเลย์นะ เอาป็อบคอนรสชีตนะ เอาน้ำโค้กด้วยนะ อั่มๆ....เอาซาหร่ายด้วย!

“เอาแค่ไส้กรอกกับน้ำ” สั่งไปตั้งเยอะ อีธานตัดบทจบเหลือแค่เนี่ย!

“เดี๋ยวดิ แค่นั้นอะนะ” จงมองตาโตๆ เท่าไข่ห่านของข้า เจ้าเห็นไหมว่าข้าตกใจแค่ไหน ฮื่อ...เอามาแค่นั้นมันจะไปพออะไร มันต้องเยอะๆ รอบกายเต็มไปด้วยของกินมากมาย หยิบจับตรงไหนก็มีของกินเต็มไปหมดงี้!

“อ่าฮะ” อีธานจ่ายเงินเรียบร้อย โอบเอวคอดของภูริลากออกมาจากเคาน์เตอร์ด้วย เดี๋ยวเจ้านี่จะสั่งของกินเพิ่ม

“อะไรล่ะคุณ แค่นี้ไม่พอหรอก ผมอยากกินป๊อปคอน อยากกินเลย์ด้วย ซาหร่ายก็ด้วย”

“พอ! เดี๋ยวก็อิ่มก่อนจะได้กินข้าวพอดี ตอนบ่ายคุณมีงานจนถึงค่ำมืด เกิดมื้อเที่ยงไม่กินอะไรที่อยู่ท้องคุณก็จะไปหิวเอาตอนเย็นอะสิ ไม่ต้องดื้อเลย หนังเข้าแล้ว” ไหล่ลู่คอหด มันเกิดความเซ็งขึ้นจับใจ

แต่ก็ยอมคล้องแขนอีธานแล้วเดินเข้าโรงหนังด้วยกัน ก็หนังเรื่องนี้เขาตั้งใจมาดูเลยนะ ถึงอีธานจะทำลายสวรรค์ขนมของเขาไปแต่เขายังมีไส้กรอกกับน้ำอัดลมอยู่ แค่นั้นก็ได้ เหรอ! แอบเกรี้ยวกราดได้ไหม ไส้กรอกแค่นั้นมันจะไปพอกระเตื้องอะไร อย่าว่าครึ่งกระเพาะเลย ไอ้กระเพาะมันจะรู้ตัวหรือเปล่าว่าเขาได้กินไส้กรอกลงไปให้มันย่อยอะ อาจจะไม่รู้เลยด้วยซ้ำเพราะมันเล็กมากกกกกก

“ที่นั่งล่ะคุณ” ดูหน้าบึ้งๆ นั่นสิ...แค่นี้ไม่พอใจ? ออกไปก็ได้กินแล้ว อีธานถอนหายใจเล็กน้อยกับความอยากกินขนมอันไร้สาระของภูริ อยากมากจนหน้างอเลยน่ะ

“ตรงนั้นครับ” ชี้ให้ดูโซฟาตัวกลาง มันมีทั้งหมดห้าคู่ และคู่ที่เขาเลือกมันอยู่ตรงกลางพอดี หนำซ้ำข้างๆ ก็ไม่มีใคร

“คุณเลือกดูเรื่องอะไรเนี่ย ทำไมคนน้อยขนาดนี้ อย่าบอกว่าเป็นหนังการ์ตูนนะคุณภูริ”อีธานเดินไปถึงเอาของวางไว้ตรงที่ที่เขาเตรียมให้ก่อนนั่งลง

“ไม่ใช่การ์ตูนหรอก ส่วนเรื่องอะไรดูๆ ไปก็รู้เองง่ะ” ปากเบะเล็กๆ หน้างอหน่อยๆ แต่ก็นั่งพิงร่างใหญ่ของอีธานเอาไว้

ไม...ก็มันสบายอะ!

“แล้วไหนบอกไม่มีเงิน ซื้อที่นั่งสวีตได้เชียว...”

“มีเหลือมาจากเดือนที่แล้วน่ะ แต่ก็หมดแล้วเรียบร้อย...มันจะดีมากถ้าคุณโอนค่าตั๋วหนังราคาห้าร้อยบาทให้ผม” ภูริเงยหน้ามองตาปริบๆ

อีธานไม่ได้มองสบตากับภูริ เขาล้วงมือเข้าไปหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองออกมากดเข้าแอพพลิเคชั่นธนาคาร จากนั้นก็โอนเงินเข้าบัญชีให้กับภูริไปหนึ่งพันบาท ซึ่งมันกระทบกระเทือนเงินในบัญชีเขาน้อยมากจนเหมือนไม่เกิดอะไรขึ้นเลยด้วยซ้ำ

ข้อความที่เด้งขึ้นมาทำให้ภูริละสายตาจากหน้าของอีธาน เขาหยิบมือถือสีม่วงจ๋าของตัวเองออกมาเพื่อดูว่ามีข้อความอะไรเข้า อาจจะเป็นจากลูกค้าหรือที่บริษัท แต่ที่ไหนได้เป็นข้อความจากธนาคารแจ้งเตือนมาว่ามีเงินเข้าบัญชีเขาหนึ่งพันบาท จากนั้นไอ้หน้าบึ้งๆ เมื่อครู่ก็หายไป กลายเป็นรอยยิ้มทันที

“คุณให้ผมมาเกินนะ...” เขาเงยหน้ามองอีธานอีกหน

“เผื่อช่วงเย็นคุณมีเหตุจำเป็นต้องใช้ไง ไอ้เงินเดือนบางทีมันก็ออกไม่ตรงเวลานัก เก็บสำรองเอาไว้จะได้อุ่นใจ คุณยิ่งมีอะไรแล้วไม่บอกผมอยู่” ดูคนเป็นห่วงแต่ไม่ยอมพูดตรงๆ สิ อ้อมโลกอยู่นั่นแหละ

“คุณนี่สายอ้อมจริงๆ นะ ห่วงก็บอกห่วง พูดให้ผมชื่นใจไม่เหนื่อยเท่าไหร่หรอกนะครับ” ภูริเอนหัวพิงกับบ่ากว้างของอีธานเพื่อดูไตเติลหนังเรื่องต่างๆ ด้านไหล่ของเขาก็โดนคนที่ตนเองนั่งพิงโอบเอาไว้จนไม่ต่างอะไรกับการนั่งกอดกันดูหนัง

“อืมเป็นห่วง”

“คิก...ขอบคุณนะครับ ชื่นใจจัง” เผลอหัวเราะด้วยความชอบใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่ลืมที่จะเอ่ยขอบคุณอีธานออกไป

รู้...รู้ดีนั่นแหละว่าอีธานเป็นห่วง อีธานเป็นห่วงมันทุกอย่าง ยิ่งเกิดเหตุการณ์ที่ป้ายรถเมล์วันนั้นอีธานยิ่งเป็นห่วงเข้าขั้นโคม่า เลิกงานดึกนี่ไม่ได้เลยนะ ต้องโทรบอก ไม่โทรบอกจะโดนงอน แล้วมันจะดีมากหากโทรหาให้อีธานขับรถไปรับ แม้ว่าจะดึกดื่นแค่ไหน หรืออีธานเหนื่อยกับงานมาเท่าไหร่ อีธานก็จะไป

ก็มารับพร้อมคำบ่นแหละ ชินแล้ว...ไม่แย่เสียหน่อย อีธานก็เป็นแบบนี้ บ่นแล้วก็พาเขาไปหาอะไรกิน กลับบ้านก็ไล่ให้ไปอาบน้ำอาบท่ามานอน แต่ถึงจะห่วงเขาขนาดไหน ทุกวันนี้ภูริก็ยังนอนอยู่ที่พื้นอยูดีนั่นแหละ อาจมีบ้างที่บางครั้งอีธานจะให้ภูรินอนบนเตียง เพราะว่ากิจกรรมเข้าจังหวะมันหนักหน่วงเกินกว่าจะปล่อยให้เขาลงไปนอนบนพื้นแข็งๆ

ไตเติลหนังจบแล้ว ฉากแรกของหนังที่ภูริเลือกเข้ามาดูกำลังเริ่มเล่นทีละน้อย บรรยากาศมืดมนและวังเวงมาพร้อมกับดนตรีคลอเบาๆ ท่วงทำนองแสนเศร้าเข้ากับโทนของหนังอย่างที่สุด แล้วมันก็ชวนให้ขนลุกเป็นบ้าเลย!

ภูริไม่แค่นั่งพิงไหล่อีธานอีกต่อไป เขาเอามือขึ้นมาปิดตาตัวเองเอาไว้แล้วแง้มนิ้วออกนิดๆ ทำไม...ไม่เคยดูหนังผีแบบครึ่งจอเหรอ? แล้วก็อย่าบ่นว่าเขากลัวผีจะมาดูหนังผีทำไม คนไม่กลัวผีอะดูทำไมดีกว่า เขาทำหนังผีมาให้คนกลัวผีเฟ้ย!

ส่วนคนข้างๆ เขาน้าน...ไม่น่าจะกลัวอะไรสักอย่างเดียว

อีธานเริ่มรู้แล้วล่ะว่าภูริเลือกดูหนังเรื่องอะไร เขาจ้องร่างโปร่งในอ้อมแขนคิ้วขมวด มันน่าตลกตรงที่กลัวมากแล้วจะดูทำไมเนี่ยแหละ แล้วดู...ดูผ่านร่องนิ้วแบบนั้นเพื่อ? เออ เอาเข้าไป ไอ้เมียเอ๋อนี่!

….100%….

เมื่อคืนเผลอหลับเลยไม่ได้อัปค่ะ ส่วนตอนที่ 38 ขึ้นจะเขียนแบบเรียลไทม์ ถ้าเขียนทันก็มาอัป ถ้าไม่ทันต้องขออภัยไว้เลยค่ะ ยังไงจะพยายามนะคะ อยากทำให้ออกมาดีที่สุดจริงๆ (ยกเว้นคำผิด มีหลงมาบ้างอย่าเคืองโกรธเค้าเยย)

อีธานนี่เริ่มมีบ่นเรื่องภูริไม่มีเวลาให้ แหม…ขอแหมยาวๆ น้องทำงานไงทำงาน เข้าไหมคะคุณท่านประธานขา~

[TongRung]

เอาแฉลงมางัด ก็ไม่บอกว่าห่วงจริงๆ จ้า เสื้อผ้า นาฬิกา ของเหลือทั้งนั้นนนน อยากได้สายเปย์อย่างนี้บ้างยอมให้บ่นทั้งวันเลยยยย

[AmPnie]

โอ้ยยยยยยยยยย หวานนนจนน้ำตาลยังอายยย เหม็นความรักฉบับอีธานค่ะ

[BooJiRa_]

ป๋าธานก็ยอมน้องตลอดดดดด หมั่นใส้

[แมวดำ]

ดีงาม

[Ti0590]

ถ้าวันที่ยาถูกสร้างเสร็จจะเป็นยังไง แต่อีธานคงไม่ปล่อยภูริไปหรอก

[Chompoo reangkarn]

 

[snowboxs]

หวายๆๆๆๆ ตอนท้ายคือไรอ่ะอีธาน"เมียเอ๋อ" มันฟินนะบอกเลย

[suikajang]

  ยอมรับแล้วว่าภูริเป็นเมีย อุ๊ยความรักฟุ้งกำจายยยย 
    

[tawanna]

พายุพัดผ่านไปแล้วเหลือแต่ท้องฟ้าที่แจ่มใสแล้วละนะภูริ

[B52]

มีความยอมรับว่าเมียเอ๋อ 

[Tiffany]

เป็นคู่แท้ที่ดูแลกันดีมากๆเลย

[puiiz]

 

[Jibbubu]

อะไรคือเมียเอ๋อค่ะอีธาน ปากแข็งจริงพ่อคนนี้

[NuNam]

โอ้ยยย ฟิน คลื่นสงบแบบแปลกๆ อย่าบอกว่าจะมีพายุมานะ 555

[JUST_M]

เรียกเมียแล้วเนี่ยยยยยยยย หืออออ

คึคึ

[Pin_12442]

หมั่นไส้ว้อยยยย

[azure]

แหมๆ หวานกันจริงจัง555

[miikii]

จ้ะะะะะะะเมียเอ๋อจ้ะะะะะะะะะะ
ตอนนี้มันดีมากเลย ฮือออออออออ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

 เอาแฉลงมางัดยังไม่พูดเลย ------ ชะแลง

หมดตัวร้ายอะไรๆก็ดีไปหมดเนาะ ซ้อใหญ่ภูริ
อีธาน  ภูริ   
       
 

[zakimi]

ความหวานนี้ท่านได้แต่ใดมาดูแล้วรู้สึกตัวปริ

[Kei]

อยากอ่านต่อแล้วค่า

[HISY]

เหม็นความรัก มดขึ้นเต็มหน้าจอ
ผัวหลงเมียเอ๋อ เข้ากันดี๊ดี