หัวข้อ: ▌▌You Mean So Much To Me เพราะหนูเป็นลูกป๊า Y ▌▌ตอน special UP! 14/2/58

[iforgive]

น่ารักเนอะ มาอ่านด้วยคน

[Chichi Yuki]

ชิชะ! ป๊าเจ้าเล่ห์ที่สุดอ่ะ
ตกลงน้องพราวใช่ลูกป๊าจริงๆ หรือเปล่าอยากรู้จังเลยค่ะ

[cancan]

 :L2:ป้า เอ้ย..ป๊า  ไม่อยากปล่อยให้หนูพราวไปไหน  คนอ่านก็ไม่อยากใหัหนูพราวหากจากป๊าเหมือนกัน 

[Pakbung Mazo]

รอคอยน้องพราวน้าา น่ารักง่าาาาา

[nunnan]

คุณป๋า ก็จัดให้น้องเลยสิค่ะ 

[monaligo]

ชอบอ่ะน่าติดตามๆ

[ploy23]

ฟินนนนนนนน

[buathongfin]

พราวทำตัวน่ารัก เดี๋ยวฉุดซะหรอก 

[ChiOln]

คุณป๊า >..<

[ferrari_L]

                       ตอนที่  4
                       50%
                         



                        เสียงคุยกันของป๊าและพี่ไหมรบกวนการนอนของผมมากกกกก ผมรู้ว่านี่มันก็สิบโมงแล้ว แต่ผมยังไม่อยากตื่นสักหน่อย แล้วทำไมต้องมาคุยกันที่นี่ด้วยล่ะ! แล้วพี่แกจะมาเยี่ยมผมทำไมวันที่ผมกำลังจะออกจากโรงพยาบาลเนี๊ย ช้าไปหลายวันเลยป้ะ?! ป๊าเหลือบมามองผมเสียก่อนก่อนที่ผมจะหลับตาลงอีกรอบ
                        “ตื่นแล้วเหรอพราว ดีขึ้นมั้ย”
                        ผมพยักหน้า เพิ่งสังเกตว่าสายน้ำเกลือถูกปลดออกไปแล้ว คงรอแค่ผมตื่นเท่านั้น ป๊าเดินมาช่วยพยุงผมลุกขึ้นนั่ง พี่ไหมก็เข้ามาช่วยด้วย ผมเลยยกมือไหว้ แต่ตานี่มองพื้นอย่างเดียวล่ะครับ ผมหย่อนเท้าลงพื้นกะจะรีบเดินเข้าห้องน้ำไป ไม่อยากจะเจอเขา แต่ขาดันไม่ถึงพื้นเสียนี่ T_T ป๊าเลยช้อนตัวผมอุ้มมาส่งในห้องน้ำซะอย่างนั้น
                        “เป็นอะไรหึ หน้างอแต่เช้า ฝันร้ายเหรอเรา”
                        “ไม่ได้ฝันร้าย ตื่นร้ายต่างหาก”
                        “ตื่นมาเจอป๊าเลยร้ายเหรอไง” ป๊าทำหน้ายียวนถาม ผมสะบัดหน้าหนี เขารู้ว่าผมไม่ชอบพี่ไหม
                        ฟอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
                        “ฮึ่ยยยย” ผมเอามือเช็ดแก้มที่ถูกหอมอย่างโมโห ป๊าก็ก้มลงมาหอมอีก ผมก็เช็ดอีก เหมือนร่างสูงจะชอบใจที่เห็นผมหงุดหงิดถึงได้หอมไม่ยั้ง
                        “พอแล้ว ถูจนแก้มแดงหมดแล้วเนี้ย เขามาเยี่ยมพราวนะ...” ป๊าจับมือผมไว้แล้วจุ๊บบนหลังมือที
ต่อหน้าเขาก็เอาอกเอาใจผมเงี้ยะ แต่พอลับหลังป๊าเขาชอบหยิกผมนี่!! พี่ไหมเป็นลูกสาวของคนข้างบ้านครับ(เจ้านายของมิ้นต์นั่นแหละ) แม่เขาชอบมายัดเยียดลูกสาวตัวเองให้ป๊า ผมก็เลยไม่ชอบไปใหญ่... เอาเป็นว่า ผมไม่ชอบทุกคนที่จะมาแย่งป๊าไปจากผมนั่นแหละ
                        มือข้างนึงจับคางผมเอียงไปมาให้ได้องศากับแปรงสีฟันที่ป๊ากำลังขัดฟันให้ผมอย่างเมามัน = = ผมทำได้แค่อ้าปากมองป๊าที่ยิ้มอย่างอารมณ์ดีด้วยตาขวางๆเท่านั้นแหละครับ
                     “หนูจะอาบน้ำ”
                     “ไม่เอาครับ เดี๋ยวเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนแล้วป๊าจะไปเช็ดตัวให้ที่บ้าน”
                     ผมนิ่งคิด... ก็ดีนะ ผมจะได้กลับบ้านเร็วๆ และป๊าก็จะได้ไม่ต้องอยู่กับพี่ไหมนานๆ
                     “ก็ด้ะ”
                     “งั้นป๊าจะไปรอข้างนอกนะ”
                     “ฮะ^^” ป๊าขยี้หัว ทำท่าจะเดินออกไป แต่ผมนึกอะไรขึ้นมาได้ก่อนจึงรีบดึงแขนหนาไว้ “ป๊ารออยู่นี่แหละ หันหลังด้วย...”
                     ผมเปิดตู้หยิบเสื้อผ้าออกมาเปลี่ยนอย่างรวดเร็ว ใครจะไปยอมให้ป๊าออกไปอยู่กับพี่ไหมสองคนกันล่ะ แค่ฉวยโอกาสคุยกันตอนที่ผมหลับก็มากพอแล้วเหอะ!














                     “ขอบคุณที่มาเยี่ยมพราวนะครับ” ร่างสูงบอกตอนที่พี่ไหมมาส่งผมขึ้นรถ
                     “ไม่เป็นระ...”
                     “ป๊า หนูเริ่มเวียนหัวแล้ว” ผมไหว้พี่ไหมแล้วดึงแขนป๊าเข้ารถที่ลุงจักรเปิดประตูรอให้อยู่ก่อนแล้ว
                     “เวียนหัวมากมั้ยเด็กแสบ”
                     ป๊าถามล้อๆ ผมเลยทำหน้ามุ่ย เกลียดคนรู้ทัน - -! กอดเอวแล้วซุกอกอย่างเดียว ป๊าหัวเราะหึหึแล้วลูบหัวให้จนผมเคลิ้มๆจนเกือบจะหลับ แต่ก็ต้องลืมตาโพลงขึ้นมาเมื่อนึกอะไรขึ้นได้
                     “ป๊า แล้วคนที่ช่วยหนูไว้ล่ะ”
                     “ใคร”
                     “ก็สองแม่ลูกที่ให้หนูไปพักด้วยไง” ผมเงยหน้ามอง เห็นป๊าหน้านิ่งไป “ทำไมต้องทำหน้าดุด้วย -3-”
                     “เปล่า” เขาปรับสีหน้าให้เป็นปกติแล้วยิ้มอ่อนโยนให้ผม “ป๊า ‘ตอบแทน’ พวกเขาแล้วล่ะ”
                     “อ้อ ดีจัง”
                     ผมมองไปด้านหน้าเห็นลุงจักรมองป๊าผ่านกระจกหลังแว๊บนึงแล้วหันกลับไปมองทางเหมือนเดิม ป๊าเอาเสื้อสูทที่แขวนอยู่ด้านหนึ่งของรถมาคลุมให้เพราะแอร์มันเย็น ผมชวนร่างสูงคุยนั่นคุยนี่ไปเรื่อย นอนเปื่อยไปหลายวันรู้สึกมีเรื่องคุยกันเยอะเลยแฮะ ถ้าเกิดว่าผมไม่ได้อยู่กับป๊าเป็นปีๆผมต้องตายแน่ๆ T^T














                     ผมถูกป๊าช้อนตัวพาขึ้นบนห้อง เขาจะแกล้งผม! ผมดิ้นจะลงป๊าเลยจับเหวี่ยงไปมาแรงๆให้ผมกลัวตกแล้วรัดคอเขาแน่น แต่เมื่อลุงจักรเปิดประตูห้องนอนออกกว้างและเห็นสิ่งที่กองพูนอยู่บนโต๊ะชุดรับแขกมุมหนึง่ของห้องนอนแล้วป๊าแทบจะปล่อยร่างผมร่วง ดีที่เขายังได้สติก่อน แฟ้มงานหลากหลายขนาดวางซ้อนกันอยู่บนโต๊ะทำงานในห้องนอนของเรา ป๊าหย่อนผมไว้บนเตียงแล้วหันไปมองลุงจักรอย่างต้องการคำตอบ
                     “นี่เป็นงานที่ต้องการด่วนครับ ยังมีอีกส่วนหนึ่งอยู่ที่ห้องทำงาน”
                     =[]= ป๊าาาาาาาาาา~~~~
                     การที่เขาไม่ไปทำงานสามวันทำให้งานค้างคาขนาดนี้เลยเหรอ ป๊าส่งสัญญาณให้ลุงจักรและแม่บ้านที่ขนกระเป๋าของผมมาให้ออกไปก่อน ผมชูสองนิ้วเป็นกำลังใจให้พ่อหมีใหญ่ที่ลงมานอนแผ่บนที่นอนแล้วคว้าตัวผมกอดรัดกลิ้งไปมาด้วย
                     ผมที่คร่อมป๊าอยู่ก้มลงจุ๊บปากหนาอย่างเอาใจ แต่ป๊าไม่พอแค่นั้นเขากดท้ายทอยผมให้รับกับจูบร้อนแรงอย่างเรียกร้องจนผมขาดอากาศ ป๊าปล่อยให้ผมได้มีโอกาสกอบโกยลมหายใจเข้าปอดเพียงไม่นานก็ประกบลงมาใหม่ซึ่งหนักหน่วงกว่าเดิมเนินนานก่อนที่ร่างสูงจะถอนจูบออกไปให้ผมได้หายใจหายคออีกครั้ง เมื่อทำท่าจะจูบผมอีกผมก็เลยดันคางเขาไว้
                     “พอแล้ว แฮ่กๆๆ”
                     “จะจูบเท่าจำนวนแฟ้มงานเลย”
                     “อื้อ ป๊าอ่ะ”
                        จนได้ครับ- - ป๊าจูบผมกี่ครั้งไม่รู้ รู้แต่ผมเริ่มร้อนขึ้น รู้สึกต้องการมากกว่านี้ ความต้องการทางเพศ... ผมมีความต้องการทางเพศกับพ่อตัวเอง เฮ้ย!!!!!! OoO ผมผลักป๊าออก หน้าร้อนวาบเมื่อคิดไปถึงจุดนั้น สำรวจตัวเองก็พบว่าเสื้อผมถูกทอดออกไปกองอยู่ข้างๆและกางเกงกำลังจะเป็นชิ้นต่อไป!




                   

                      อิหนูพราวขี้หวง จะเสร็จป๊าป่าวเนี้ย คึคึคึ
                      คือ เราหากระทู้ตัวเองไม่เจอ หายากตาลาย 
                     มันไม่มีขึ้นให้แต่กระทู้ที่เราตั้งเหรอแจ่ะ
                     บอกเค้าด้วยน้าๆๆๆ เพิ่งเล่นแล้วงงๆ


                     ขอบคุณที่เข้ามาอ่านง้าบบบบ
                     
 
 
 

[nunnan]

ตัดฉับบบบ 

[heroza]

ป๊ารักลูกได้ถูกทางจริงๆ 

ท่าทางอาจมีการเปลี่ยนจากลูกไปอยู่ในสถานะอื่น คึคึคึคึคึ

[NUTSANAN]

นังหนูพราวววว วว  ว ว
อ๊ายย ยย
เมื่อไหร่จะเสร็จป๊าาา
 

[supizpiz]

กรี๊ดดดด เชียร์ให้เสร็จพ่อหมีในเร็ววันจ้ะ อิอิ 

[Opoln Miyabi]

  เอาเลยๆ เปลี่ยนจากลูกเลื่อนมาเป็นเมีย 

[Chichi Yuki]

อะๆๆๆ...NC!
เอาแล้วครับงานนี้
หนูพราวไม่มีเสื้อผ้าแล้ววว~
ป๊ามือไวนะเนี่ย

[ferrari_L]

ตอนที่ 4 อีก 50 % จ้า


 



                   “จะจูบเท่าจำนวนแฟ้มงานเลย”
                  “อื้อ ป๊าอ่ะ”
                     จนได้ครับ- - ป๊าจูบผมกี่ครั้งไม่รู้ รู้แต่ผมเริ่มร้อนขึ้น รู้สึกต้องการมากกว่านี้ ความต้องการทางเพศ... ผมมีความต้องการทางเพศกับพ่อตัวเอง เฮ้ย!!!!!! OoO ผมผลักป๊าออก หน้าร้อนวาบเมื่อคิดไปถึงจุดนั้น สำรวจตัวเองก็พบว่าเสื้อผมถูกทอดออกไปกองอยู่ข้างๆและกางเกงกำลังจะเป็นชิ้นต่อไป!
                  “อื้อ ป๊า ทำอะ แฮ่กๆ ไร”
                  “กำลังรักลูกไงครับ”
                  “อ๊ะ >////<”
                  ผมสะท้านไปทั้งตัวเมื่อปากร้อนครอบครองยอดอกของผมแล้วดูดดึงอย่างเมามัน คือ มันใช่เหรอ... แต่ถึงจะคิดยังไงผมก็ปล่อยให้ป๊าทำตามอำเภอใจ ปล่อยให้เขาจูบผมไปทั่วตัว โดยที่ผมได้แต่บิดกายเร่าด้วยความเสียวซ่านอยู่ใต้ร่างเขาเท่านั้น!
                  ริมฝีปากหนาดูดดึงเนื้อผมจนเป็นรอยตามคอและต้นขาเต็มไปหมด เจ็บแปล๊บๆแต่ความรู้สึกดีมันมีมากกว่า ร่างผมกระตุกเมื่อมือหนาสัมผัสเข้าที่กึ่งกลางลำตัวที่ไม่เคยต้องมือใครมาก่อนนอกจากมือผมที่ล้างทำความสะอาดเท่านั้น
                  “อ๊ะ ป๊า ไม่ให้ดูนะ T////T” ผมพยายามปิดส่วนที่แข็งขืนขึ้น
                  “น่ารัก” เขาบอกว่าผมน่ารักบ่อยๆ แต่ทำไมคราวนี้ผมเขินมาก... มากกว่าปกติ
                  “อะ อย่า!! อ๊าๆ ป๊า...”
                  ผมทั้งร้องห้ามและร้องครางเมื่อพ่อหมีใหญ่ครอบครองส่วนที่อ่อนไหวของผมด้วยปาก! เล้าโลมมันราวกับเป็นของอร่อย ทั้งปากทั้งมือที่ช่วยกันปรนเปรอความสุขให้ผม แต่อยู่ๆผมก็รู้สึกปวดฉี่ขึ้นมาซะเฉยๆ ไม่ๆ มันไม่ใช่ปวดฉี่ แต่ผมอยากจะปลดปล่อยอะไรบางอย่างต่างหากล่ะ ทำไมผมต้องมาทำเรื่องน่าอายอย่างนี้ต่อหน้าป๊าด้วย ฮืออออๆๆๆ
                  “ป๊า ปล่อย อ๊ะๆ มะ ไม่ไหวแล้ว”
                  นอกจากจะไม่ปล่อยแล้วยังเร่งมือหนักจนผมไม่สติ ไม่รับรู้อะไรทั้งนั้นนอกจากเรื่องอย่างว่า
                  “ป๊า หนู อ๊ะๆๆ”
                  ผมหายใจหอบราวกับวิ่งขึ้นดอยสักยี่สิบกิโล ป๊ารูดปิกกาจู้ขึ้นลงเร็วๆ ปากหนาก้มลงจูบดูดดื่มกับผมจนได้แต่ครางอื้ออึงในลำคอเท่านั้น ผม... ไม่ไหวแล้วจริงๆนะ แงๆๆ ผมเบี่ยงหน้าหนี พยายามดันมือหนาออก
                  “ปล่อยออกมาครับที่รัก”
                  ผมส่ายหน้า แต่มันกลับอยากปลดปล่อยมากขึ้นเรื่อยๆ ความรู้สึกสุขสมอย่างบอกไม่ถูก จนในที่สุดผมก็เกร็งร่างและปล่อยออกมาจริงๆ ป๊าขยับมืออีกสองสามทีเพื่อรูดของเหลวสีขาวข้นออกมาจากตัวผม
                  “แฮ่กกๆๆ ป๊า ฮืออออ”
                  ผมซุกหน้าร้องไห้ไม่มีน้ำตากับอกหนา มือก็ทุบเขาตุ๊บๆ ผมอายจนอยากจะร้องไห้จริงๆนะ T////T พ่อหมีใหญ่พรมจูบไปทั่วใบหน้าและลำคอผม หยิบเสื้อมาเช็ดหน้าท้องเอาของเหลวออกไป
                  “เยอะ”
                  “ห้ามพูดนะ ฮือๆๆ”
                  “จากลูกหมีขาว กลายเป็นลูกหมีแดงแล้ว”
                  “ห้าม!”
                  ผมตีหน้าโหดที่ไม่ค่อยโหดเท่าไหร่ (TT)ใส่ป๊า ใช่สิ...ผมเขินจนแดงลามตั้งแต่หน้าไปทั่วตัวเลย T^T ผมงอตัวหอบเบาๆ เพลียขึ้นมาจนอยากจะหลับ ป๊าดึงผ้าห่มมาห่มให้ผมก็เลยเอามาพันตัวเป็นดักแด้เสียเลย ไม่ให้ป๊าล่วงล้ำเข้ามาอีก ร่างสูงผละออกไปเข้าห้องน้ำเป็นนาน พอผมเคลิ้มๆจะหลับก็ได้ยินเสียงเปิดประตูออกมาพอดี
                  “ป๊าทำอะไรหนู เหนื่อย!”
                  “เขาเรียกว่าช่วยตัวเอง ไม่เคยทำเหรอ”
                  ป๊ามาจุ๊บหัวแล้วลูบหัวผมเบาๆ แต่ทำไมต้องทำหน้าล้อกันด้วย! ผมส่ายหน้า ผมเคยเรียนแต่ทฤษฏีที่บอกว่าช่วยตัวเองบ้าง ฝันเปียกบ้าง แต่ไม่มีวิธีทำละเอียดอย่างนี้สักหน่อย -///- นี่อาจจะจริงที่บอกว่าบ้านเป็นโรงเรียนหลังแรกของเด็กๆนะครับ ป๊าเอากะลังใส่น้ำพร้อมกับผ้าขนหนูเตรียมจะเช็ดตัว
                  “ไม่เอาน้า หนูจะเช็ดเอง”
                  ผมไม่ยอมให้ป๊าเห็นปิกกาจู๊ผมอีกแล้ว! T_T แต่ป๊าไม่ยอมแกะห่อผ้าออกแล้วเช็ดตัวให้จนหมดจดทั้งๆที่ผมพยายามจะหนีบขาไว้เต็มที่แล้วนะ
                  “แค่นี้ก็เหนื่อยแล้ว เย็นนี้ต้องออกกำลังกายกันละ”
                  “ไม่” ผมหันหน้าไปอีกทาง มันรู้สึกมองหน้าไม่ติด เห็นหน้าคมแล้วทำอะไรไม่ถูก งื้ออออ
                  “พราว!” ตีก้นผมด้วย! T^T
                  “ป๊าน่ะ” ผมว่างอนๆ ผมไม่ได้ออกกำลังกายมานานแล้วเหมือนกัน แถมวิชาพละของปีนี้ยังเรียนเต้นรำด้วย ป๊าบอกว่าที่ร่างกายผมอ่อนแอเพราะผมไม่ยอมออกกำลังกายและกินแต่ของไม่มีประโยชน์ พอผมกินข้าวกินยา นอนหลับไปงีบหนึ่งก็ถูกคนตัวสูงปลุกไปเล่นบาส (หลังบ้านผมมีสระว่ายน้ำแล้วก็มีสนามบาสด้วยครับ) ผมพยายามชู๊ตมาเป็นชั่วโมง ไอ้ลูกกลมๆหนักๆนี่ก็ยังไม่ยอมลงห่วงให้เห็นเป็นขวัญตาสักกะที จนผมต้องอัปเปหิร่างที่อ่อนปวกเปียกด้วยความเหนื่อยของตัวเองมานั่งมองป๊าชู๊ตเองเล่นเองอยู่ข้างสนาม พอลูกบาสลงห่วงผมก็ปรบมือให้ จนเจ็บมือไปหมด(ก็ป๊าชู๊ตลงทุกลูกเลยนี่นา T^T)
                  “พราวอย่าอู้ มาเลย”
                  ป๊าทำเหมือนเมื่อกี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น นั่นทำให้ผมค่อยรู้สึกผ่อนคลายและลดความอายลงไปได้บ้าง ผมเดินไปหาป๊าอย่างอิดออด แล้วเอาลูกบาสมาเลี้ยง เลี้ยงอย่างนั้นแหละ ก็ผมชู๊ตไม่ลงนี่ ใครจะไปแสดงตลกอย่างนั้นให้ป๊าดูอีกกัน ป๊าเริ่มยืนกอดอกมอง ผมก็ไม่สนใจเดินเลี้ยงลูกบาสไปทั่วสนาม แถมร้องเพลงแมงมุมขยุ้มหลังคาไปด้วย -.,-
                  “พราวครับ”
                  “หนูไม่อยากเล่น เราไปว่ายน้ำกันเถอะ”
                  “มันไม่เสียเหงื่อ ต้องขับของเสียออกซะบ้าง”
                  อย่างน้ำอสุ จิเมื่อกี้เป็นของเสียหรือเปล่าครับ... T//////////////////////T
                  ผมชู๊ตลูกบาสอีกครั้งแต่มันก็ไปโดนขอบห่วงแล้วกระเด็นไปคนละทิศละทาง ผมว่าที่เหงื่อออกนี่ไม่ใช่เพราะเล่นบาสหรอก เพราะวิ่งเก็บลูกต่างหากล่ะ! อย่างน้อยคราวนี้ก็เกือบลงล่ะนะ(ครั้งอื่นนี่ผมชู๊ตไปด้านหลังตัวเองก็มีครับ) ผมเล็งเป้าไว้ตั้งท่าจะลองอีกทีป๊าก็เดินเข้ามาใกล้ เขาก้มลงรัดขาผมแน่นแล้วยกขึ้น ผมตกใจกอดลูกบาสหลับตาปี๋ คิดว่าจะตกเสียแล้ว
                  “เอ้า โยน”
                  ผมลืมตามองห่วงที่ห่างจากหัวผมไปไม่มาก มือผมสามารถเอื้อมถึงได้เลย โหหหหห~~ ถึงขนาดต้องอุ้มกันเลยเหรอ T^T แต่ผมไม่กล้าปล่อยมือจากอะไรทั้งนั้น มันสูงอ่ะ กลัวตก...
                  “ถ้ายังไม่ลงอีกล่ะ”
                  “ให้เหยียบบ่าขึ้นชู๊ตเลยเอ้า!”
                  “ขอให้จริง จะโยนละนะคร้าบ” ผมบอกเนือยๆ ถึงจะไม่ลงจริงๆผมก็ไม่กล้าทำอย่างนั้นหรอกครับ มันบาปน่ะ
                  ฮึบ!
                  ผมโยน(อย่าเรียกว่าชู๊ตเลย - -)ลูกบาสออกไปเบาๆมันก็เข้าห่วงผ่านตาข่ายและตกลงพื้นอย่างสวยงาม เยสสสสสสสส~~~ ผมทำได้แล้วๆๆ (นี่เรียกว่าทำได้อ่อ? = =) ผมกอดหัวป๊าแล้วจุ๊บบนหน้าผากชื้นเหงื่อของเขาอย่างดีใจ
                  “เก่งมาก” เขาชมแล้วจุ๊บพุงผมที่อยู่ตรงหน้าเขาพอดีบ้าง แต่ทำไมผมเขิลลลลลล อ๊ากกๆๆ -///-




                   
                  อุต๊ะ อิหนูพราวรอดตัวไปจ้า ฮ่าๆๆๆ 

                  เป็นการเขียนเอ็นซีครั้งแรกของเค้า T_T
                  ผิดพลาดอะไรบอกเค้าด้วยน้าๆๆๆ เค้าไม่มั่นเลอ เค้าเลยมาแบบเบาๆก่อน ฮือๆๆ

                  ขอบคุณที่เข้ามาอ่านจ้า
                  รักนักอ่านทุกคน จุ๊บบบบบบ

[Chichi Yuki]

กรี๊ดกร๊าด~มาแบบรวดเร็วทันใจเลย
น่าเสียดาย เอ้ย! ค่อยยังชั่วที่น้องพราวไม่โดยมากกว่านี้ อิอิ

ปล.ตกลงน้องพราวอายุเท่าไหร่เหรอคะ

[supizpiz]

อ๊อกกกก พ่อหมีแอบเนียนนะ อิอิ

[fay 13]

 

[nomo9]

อร๊าาาาายย ลูกหมีขาวน่ารักอ่ะ ^^

[★KVH™★]

น่ากอดรัดฟัดเหวี่ยงที่สุด
รู้เลยทำไมป๊าหลงหนู?
หนูพราวน่ารัก ติดตามครับบ

[cancan]

เอ้ ครอบครัวหมีนี่มันยังไงนะ ดูพ่อหมีจะดูแลลูกหมีไม่ขาดแต่เกินๆยังไงก็ไม่รู้  สงสัยต้องมีเบื้องหลังอะไรรึเปล่า 
น้องพราวเหมือนหมีน้อยสัญชาตจิ้งจอก เจ้าเล่ห์ขี้อ้อนงี้ที่หนึ่ง
คุณพ่อหมีรูปหล่อนี่ก็ทำตัวน่ารักได้ใจคนอ่านไปเต็มดวง 

[sang som]

น่ารักเกินไปแล้ว~

[dahlia]

คือคุณป๊ากับน้องพราว น่ารักมากเลยอะ ว่าแต่ว่าเป็นพ่อลูกกันจริงๆ เหรอ

[oiruop]

 

[ferrari_L]

                    ตอนที่ 5
                    60%

                     



                    “พี่พราว พี่เอเธนส์ไม่เห็นจะทำตามเลย”
                    มิ้นต์ทำหน้ามุ่ยใส่เอเธนส์ อ้อ เอเธนส์นี่ชื่อหมาผมเองแหละครับ พันธุ์ซามอยด์ตัวโตเต็มวัย ขนสีขาวทั้งยาวทั้งฟู มิ้นต์แบมือคว่ำลง เจ้าเอเธนส์มันก็มองอย่างใจจดใจจ่อ แต่พอมิ้นต์กดมือลงมันก็นั่งลงตาม... ซะที่ไหนล่ะ! มันก็ผงกหัวมองตามมือน้องผมขึ้นลงๆอย่างนั้น = =
                    “ฮ่าๆๆ ขนาดหมายังไม่เชื่อฟังเลยหว่ะ”
                    มิ้นต์หันไปค้อนให้พี่หม่อน พี่เขาเป็นน้องของพี่ไหมครับ แต่เขานิสัยดีมากเลย คอยช่วยเหลือผมหลายๆอย่างทั้งเรื่องเรียนเรื่องกิจกรรม แต่เทอมหน้าพี่เขาก็ต้องไปเรียนมหาวิทยาลัยแล้วครับ ส่วนผมก็ขึ้นเกรดสิบสอง!
                    “พี่ว่าเราแค่บอกมันก็พอ จุ๊ๆๆ เอเธนส์ นั่ง!”
                    .....................................
                    .................................................
                    แป่ววววว
                    มิ้นต์หัวเราะจนตัวงอ เอเธนส์ยืนมองหน้าพี่แกเฉ๊ยยยยย~~~~ แสดงความสามารถหน่อยสิพี่เอเธนส์ แงๆๆ อายเค้ามั้ยเนี้ย ผมหยิบขนมให้มันกิน ทีป๊าสะบัดมือนิดเดียวก็ทำตามละ นี่คนสามคนช่วยกันสอนจนปากเปียกปากแฉะ... ยังไม่ได้เรื่องได้ราวอะไรขึ้นมาเลย
                    “พี่เอเธนส์ก็ไม่เชื่อฟังคุณหม่อนเหมือนกัน ฮ่าๆๆ”
                    “เงียบไปเลย” ร่างสูงว่าเสียงสะบัด ทำหน้าดุใส่มิ้นต์
                    “พี่เอเธนส์มานี่ๆๆ” ผมเอาขนมล่อครับ มันก็เดินตามมา
                    ผมชูขนมขึ้นสูงตอนมันเดินมาใกล้จะงับ “ยืน!” เจ้าสี่ขายืดตัวเต็มความสูง ขาหน้าทั้งสองข้างเกาะที่หน้าท้องผมแล้วยืดคอแบบสุดเพื่อแย่งชิงขนม ผมยัดใส่ปากมันอย่างง่ายดาย กอดคอมาจุ๊บหัวให้รางวัลมัน ฮ่าๆ
                    “โหยยยย แบบนี้ไม่ได้สิพี่พราว”
                    “พราวโกงอ่ะ”
                    ผมหัวเราะ ฟัดพี่เอเธนส์เล่น ขนนุ่มจัง อิอิ ผมเลี้ยงมาได้สองสามปีแล้วครับ ตั้งแต่พี่เอเธนส์เด็กๆเลย แต่ทำไมต้องเรียกหมาว่าพี่น่ะเหรอ ก็หมามันมีช่วงอายุสั้นกว่าคนใช่มั้ยล่ะ เทียบๆกันแล้วพี่เอเธนส์แก่กว่าผมอีก
                    โห่ง โห่ง โห่ง
                    ผมกับมิ้นต์ที่กำลังช่วยกันขยำพี่เอเธนส์อยู่สะดุ้งจนตัวโยน ไอ้สี่ขามันเห่าไปทางด้านหลังผมแล้วสะบัดตัวแรงๆจนหลุดออก วิ่งหน้าตั้งหางกระดิกออกไปที่ประตูบ้าน คงไม่ต้องบอกหรอกมั้งว่าไปหาใคร... ผม มิ้นต์แล้วก็พี่หม่อนเดินตามมันออกมาเห็นพ่อหมีใหญ่กำลังคุยอยู่กับแม่ของพี่หม่อนที่สนามหญ้าหน้าบ้าน
                    “พี่พราวจะกลับแล้วเหรอ” มิ้นต์ทำหน้างอย เราเหมือนกันตรงที่พออยู่บ้านแล้วจะไม่มีใครเล่นด้วย บางครั้งผมยังมีป๊า แต่มิ้นต์ไม่มีใครเลย พ่อแม่แกเสียไปหลายปีแล้ว แถมยังชอบถูกพี่ไหมจิกๆอีก
                    “อืม ไว้พรุ่งนี้จะมาเล่นด้วยใหม่”
                    ผมกำลังจะเดินไปหาพี่เอเธนส์ต้องถูกแรงกระแทกจากพี่ไหมที่วิ่งหน้าตื่นมาหาป๊า - - หล่อนวี๊ดว๊ายไถ่ถามสารทุกข์สุขดิบชวนกินข้าวนู่นนั่นนี่ใหญ่เลย ยิ่งวันนี้ใส่ชุดสูทแล้วดูเท่ขึ้นไปอีก =*=
                    “ไว้วันหลังแล้วกันนะครับ วันนี้ผมขอพาเด็กดื้อกลับบ้านก่อน สวัสดีครับ”
                    ผมก็ไหว้ลาก่อนจะเอาเชือกไปคล้องปลอกคอพี่เอเธนส์พาเดินออกบ้านไปแต่ไม่ลืมที่จะหันไปโบกมือให้มิ้นต์ เพิ่งจะบ่ายสามอยู่เลย ทำไมวันนี้กลับมาเร็วได้! ป๊ารีบเดินตามมาแล้วคว้าแขนผมได้ก่อนที่จะขึ้นบ้าน
                    “เป็นอะไรครับ”
                    ผมไม่ตอบ พยายามจะดึงหมาพยศที่เอาแต่ไปตะกุยขาป๊า เสน่ห์แรงจริ๊งงงงง ขนาดหมายังชอบเลย ผมหมดความอดทนและเก๊กหน้านิ่งไม่ไหวแล้วเลยยัดเชือกพี่เอเธนส์ใส่มือป๊า แต่ร่างสูงกลับฉวยมือผมไว้แล้วดึงไปกอดแน่น
                    “ขอโทษ แต่วันนี้ป๊าทำงานเสร็จหมดแล้ว”
                    ผมยังงอน หลายวันมานี่คนที่ผมเห็นหน้าเป็นคนสุดท้ายก่อนนอนและคนแรกตอนตื่นไม่ใช่ป๊าไง! เราแทบคุยกันนับคำได้เลย ข้าวก็ไม่ได้กินพร้อมกันด้วย น้ำหนักผมต้องลดอีกแน่ๆอ่ะ
                    ฟอดดดดดดดดดดดด
                    “หายโกรธป๊านะครับ”
                    “ไม่รู้”
                    “เอ้า เป็นคนงอนก็ต้องรู้สิ” ป๊าหัวเราะ ช่วยเครียดที่ผมงอนบ้างได้มั้ยเนี้ย! ทีป๊างอน ผมยังเครียดแทบตาย
                    “เสาร์ อาทิตย์นี้ ป๊าจะไปราชบุรี ใครงอนก็อดนะ”
                    O_O ผมหันขวับมามองหน้าป๊า ฟาร์มแกะของผม! อยากไปๆๆๆๆ ผมทำหน้าตื่นๆเขย่าแขนป๊า ร่างสูงลูบหัวผมแล้วจับปอยผมไปทัดที่หูให้ ปลายนิ้วยาวจิ้มที่ปากตัวเอง ประมาณว่า ‘ถ้าอยากไป ต้องทำไง’ ตลอดเลย -3-
                    ผมคล้องลำคอแกร่งให้โน้มลงมาพร้อมๆกับที่ตัวเองเขย่งปลายเท้าขึ้นไปมอบจูบให้พ่อหมีใหญ่ เขาไม่ได้ทำอะไรแค่ยืนเฉยๆให้ผมจัดการคนเดียว ฮึ่ยยย ผมทุบอกป๊า... ร่างสูงผละออกหัวเราะเบาๆ หมายความว่าจะไม่ให้ไปด้วยใช่มั้ยห๊ะ! ผมหันหลังหนีเดินเข้าบ้านเร็วๆ งอนหนักแล้ว... ง้อไม่หายแล้วด้วย!
                    “ป๊ายังไม่ได้ว่าอะไรเลยนะ พราว คิกๆ โถ่ พราว”
                    เขาเรียกผมไม่หยุดทั้งๆที่เดินตามหลังมา ผมเดินเข้ามาในห้องจะปิดประตูหนีเขากลับเอาตัวแทรกเข้ามาได้เสียก่อน ป๊าเดินมากอดผมไว้จากทางด้านหลัง คางแหลมเกยอยู่บนไหล่ผม ปลายจมูกโด่งก็คลอเคลียอยู่ข้างแก้ม จะแกะก็คงไม่ออกแล้วรัดกันขนาดนี้ก็จมอยู่ในอกอย่างเดียวล่ะครับ T////T
                    “ฮึก ฮืออออออ”
                    “อะ อ้าววว” ป๊าเหวอไปเลย ทำอะไรไม่ได้ขอร้องไห้ไว้ก่อนล่ะ ป๊าไม่รู้หรอกว่าผมร้องไห้ทุกคืนเพราะป๊าไม่สนใจน่ะ
                    “โอเคๆ ไม่แกล้งแล้วๆ” เขาเช็ดน้ำตาออกให้ “ป๊าให้ไปด้วยอยู่แล้ว เรื่องนี้ก็น่าจะรู้อยู่”
                    เขาจะหอมแก้มผมแต่ผมกลับหันหนีไปอีกทาง “จะไปรู้ได้ไง! ใครละที่ทิ้งให้หนูอยู่คนเดียวตั้งหลายวัน! ไม่สนใจกันเลย! เหมือนไม่รักกันแล้ว! เรื่... อื้ออออ!”
                    มือใหญ่จับคางผมให้หันไปหาแล้วกดจูบลงมา ละเลียดริมฝีปากในคราแรกก่อนจะค่อยๆดูดดื่มล้ำลึกมากยิ่งขึ้นเรื่อยๆ จากที่หันหลังให้ป๊าอยู่ก็ค่อยๆถูกจับพลิกมาเผชิญหน้าเอียงหัวให้ริมฝีปากแนบชิดกันมากขึ้นอีก ไล้ลิ้นเข้าหากันอย่างไม่ยอมแพ้ ตอนแรกก็จูบกันเฉพาะวันสำคัญ โตมาอีกก็จูบเพื่อง้อ จนถึงตอนนี้... กลับจูบกันตามอารมณ์ แบบไม่มีเหตุผล จูบกันบ่อย...
                    “อื้ออ แฮ่กกๆๆ อื้อ พอแล้ว”
                    “จุ๊บ หายงอนยัง จุ๊บๆ”
                    เสียงจูบกันจ๊วบจ๊าบมันทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ เหมือนไม่พอ ไม่อยากพอแค่นี้  -////- บ้าแล้ว... ผมรีบซุกหน้าลงกับอกกว้าง ไม่งั้นโดนกินปากไม่หยุดแน่ๆ พ่อหมีใหญ่ก็หื่นไปนะช่วงนี้ แต่... หื่นมันใช้กับคนที่เป็นแฟนกันไม่ใช่เหรอ อ้ากกกๆๆ พ่อลูกหื่นใส่กันได้เหรอ อะไรเนี้ยยยย T//////T
                    “วันนี้ต้องกินข้าวเย็นด้วยกันนะ”
                    “ครับ”
                    “ดูการ์ตูนเป็นเพื่อนด้วย”
                    “ครับ”
                    “ตบอกให้ด้วย!”
                    “ครับ!”
                    “หนูยังไม่หลับป๊าก็ห้ามหยุด!”
                    “ครับลูก!!”














                    คืนนั้น 
                    มือหนาค่อยๆผ่อนแรงลงจนหยุดมือวางทาบไว้ที่หน้าอกผม ผมสะกิดหลังมือให้ป๊ารู้สึกตัว เขาแอบหลับ! ความจริงถ้าป๊ามาตบอกให้ไม่นานผมก็หลับแล้วครับ แต่ตอนนี้ผมอยากแกล้งพ่อหมีใหญ่มากกว่า ถึงจะง่วง ตาใกล้ปิดเต็มที่แล้วแต่ผมก็ยังถ่างตาไว้อยู่
                    “อื้ออออ” ผมครางเรียกเมื่อมือหนาเริ่มจะหยุดอีกครั้ง
                    “เมื่อไหร่จะหลับสักทีนะเรา” ป๊าจุ๊บหัว ลูบมือไปตามหน้าอกผมแทน
                    “อ๊ะ” -////- ตัวผมกระตุกเมื่อปลายนิ้วยาวลูบไปโดนยอดอกผม เสียววาบไปทั้งตัวเลย
                    “หึหึหึ”
                    “อ๊ะ อ๊ะๆ ป๊า” มือใหญ่สะกิดจนปลายยอดแข็งเป็นไตขึ้นมา ขนแขนลุกซู่อย่างไม่ทราบสาเหตุ หอบหายใจแรงๆเพื่อระบายอาการเสียวซ่าน
                    “ทำอย่างนี้จะหลับมากกว่ามั้ย” มือใหญ่ล้วงเข้าไปในเสื้อแล้วดึงปลายบิดเบาๆ แต่ตัวผมกลับพล่านไปด้วยอารมณ์บางอย่าง ข้างล่างของผมมันเริ่มร้อน... ป๊าจะสำแดงฤทธิ์อะไรเหมือนวันนั้นหรือเปล่า ฮือออ
                    “อะๆ มะไม่ อย่า...” ผมพยายามกัดริมฝีปากไม่ให้ส่งเสียงครางออกมา ดวงตาคมมองใบหน้าผมด้วยดวงตาวาวฉ่ำแปลกๆ ป๊าก้มลงหอมซอกคอผมแล้วปล่อยจากมือออก กลับมาตบอกผมเหมือนเดิม มืออีกข้างก็ประสานเข้ากับมือผม
                    “รีบหลับได้แล้วลูกหมี ป๊าจะได้ไปจัดการตัวเองซักที”
                    “อื๊อ!”
                    “หยุดครางก่อนที่ป๊าจะทนไม่ได้”
                    อะ อะไรเล่า! พูดถึงอะไรเนี้ย แล้วทำไมต้องอาย ทำไมต้องบิดห๊ะ ตอบบบบบบ!!! >///////<





                     
                    อิหนูพราวชอบเรียกร้องความสนใจจั๊งงงงง


                   ตอบคำถามแจ่ะ
                    พราวอยู่มอปลาย ขึ้น ม.หก ก็ประมาณสิบเจ็ดโน๊ะ ส่วนอายุคุณป๊าก็ติดตามตอนต่อไป คึคึคึคึ
                   
                    ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นต์ค่ะ
                    อ่านเม้นต์แล้วตื่นเต้นอ่ออออออ ชอบๆๆๆ
                   

                    เค้าจิ้นอิหนูพราวเป็นคนนี้ล่ะ แต่จะจิ้นเป็นอย่างอื่นก็ได้ ตามสบายเลยฮะ

                 


                    ส่วนคุณป๊าก็น่าจะอย่างนี้
                   

[fay 13]

 

[Aoya]

น้องพราวน่าร้ากกกกก 

[cancan]

วิธีจัดการเด็กดื้อของพ่อหมีนี่มันช่าง........
แต่ทำแล้วตัวเองดันลำบากซะแทน