หัวข้อ: ขอบคุณครับ...ที่หนูเกิดมา[Mpreg][UP#CH15 End P.7]24/1/59

[Min*Jee]

เรื่องนี้พลิกไปพลิกมาดีต่ะ เหมือนจะงงๆ แต่ก็เข้าใจ
ไม่มีใครแต่งดีตั้งแต่ครั้งแรกหรอกค่ะ เก็บคำแนะนำไว้พัฒนาตัวเองดีกว่าเนาะ

[parksunghyo]

ขอพระเอกตัวจริงที่ไม่ต้องเป็นเทพบุษแต่รักและดีกับมะรุมก็พอบนโลกไม่มีคนดีแต่ต้องไม่ทำร้ายคนที่เรารักและขึ้นชื่อว่าสายเลือดของตัวเองนะคะ โปรดส่งใครมาร้ากกกกมะรุมทีอยู่อย่างนี้มันโหดร้ายเกินปายยยย~~~~

[mukmaoY]

คำผิดเยอะไปหน่อย

[farfarneenee]

พึ่งเข้ามาอ่านนนนนน สู้ๆนะคะ  พยายามต่อไป เป็นกำลังใจให้   

[ศตรัศมี]

ถึงแม้เราจะเกลียดพระเอก จนถึงขั้นรับไม่ได้กับความเลวที่เขาทำ แต่ขอบอกเลยว่านิยายเรื่องนี้สนุกครับ เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะครับ

[นายน้อยลูกกุ๊ก]

ขอโทษนะครับ วันนี้ผมของดอัพนิยายครับ เพราะตาผมอักเสบครับ หมอบอกห้ามใช้สายตาเป็นเวลานาน และคำบ่นอีกมากมาย หมอโงพยาบาลนี้ดุจริงอะไรจริง นั่นแหละครับถ้าพรุ่งนี้ผมค่อยยังชั่วจะมากลงนิยายให้นะครับ

ขอบคุณครับ สำหรับกำลังใจ ทราบซึ้งมากๆ 

[rmlab]

รักษาตัวให้หายดี และพักผ่อนเยอะๆ จ้า

[GuoJeng]

กินยาและพักผ่อนเยอะๆนะคับผู้แต่ง ยังไงก็รออ่านคับ

[นายน้อยลูกกุ๊ก]

ขอบคุณครับ...ที่หนูเกิดมา

นายน้อยลูกกุ๊ก

ตอนที่ 12 สุดท้ายก็เหมือนเดิม

แสงแดดอ่อนที่สาดส่องเข้ามาตามต่างหน้ากรุกระจกจรดเพดานของคฤหาสน์สุคนธนาของผู้ชายคนนั้นพ่อของมะเฟือง

"อือออ แม่ครัว จะไปไหน"  เสียงของนายมะเฟืองตัวน้อยดังขึ้นทันทีที่ผมขยับตัว

"ไม่ได้ไหนครับ แค่จะไปช่วยป้านวลทำกับข้าวครับ หนูอยากกินอะไรมั้ย เดี๋ยวแม่ทำให้"  ผมเกลี่ยผมที่ตกลงมาระหน้าผากของลูกน้อยเบาๆ อย่างเอ็นดู หัวฟูๆ ของนายมะเฟืองถูๆ ไถๆ มือผมอย่างออดอ้อนเหมือนทุกครั้งที่ผมลูบหัวให้ ชาติก่อนเป็นแมวรึไงเจ้าตัวเล็ก ชาตินี้เกิดมาถึงชอบให้คนลูบตัวจริงเลย

"ผมอยากทอดไข่"  ผมตีหน้ายุ่ง ทำไมนายมะเฟืองตัวน้อยที่อายุใกล้จะห้าขวบคนนี้ถึงได้ชอบนักนะ การทำอาหาร ผมรู้นะครับว่าบางครั้งการให้เด็กเล่นกับฟืยไฟมัยอันตรายมาก แต่พอโดนตื้อมากๆ เข้าเป็นอันต้องยอมตามใจเจ้าลูกคนนี้ทุกที ไม่เคยมีครั้งไหนที่ผมปฏิเสธลูกได้เลยสักครั้ง

กับพ่อของเขาก็เหมือนกัน ถ้าผมปฏิเสธเขาได้คงไม่ต้องมานั่งให้แพรพรรณโขกสับใช้งานอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันอยู่อย่างนี้ ดีหน่อยตรงที่ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้มายุ่งวุ่นวายอะไรกับลูกผมมากนัก ถ้าเป็นแบบนั้นผมก็ไม่ยอมเหมือนกัน!

"ไม่ได้นะครับ มันอันตราย"  ผมพยายามพูดให้เจ้ามะเฟืองน้อยเข้าใจด้วยเหตุผล

"ไม่เอา มะเฟืองอยากทำๆ"  เจ้าตัวแสบร้องออกมาเสียงดังย้ำตาคลอเบ้า

"เอ๊ะ มะเฟืองอย่ามาเอาแต่ใจนะ" .ผมเองก็เริ่มขึ้นเสียงใส่ด้วยความโมโห ทำไมลูกไม่เข้าใจผมเลยว่าผมเป็นห่วง กลัวว่าจะได้รับอันตราย นี่คงเป็นเพราะผมตามใจลูกเกินไปใช่มั้ย เจ้ามะเฟืองถึงเอาแต่ใจ ไม่ยอมฟังผมแบบนี้

"ฮือออ แม่ดุมะเฟือง พ่อคร้าบบบบ..."  มะเฟืองแบะปาก น้ำตาไหลพราก ก่อนจะวเงออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว ปากก็ร้องหาพ่อไปด้วย เออ...ไอ้ตัวดี ตอนนี้มีพ่อแล้วนี่ ถึงได้ไม่สนใจแม่แบบนี้

"โอ๊ยยยย ฮือออ แม่คร้าบบ..."  อะไรอีกล่ะ นายมะเฟืองตัวน้อย เมื่อกี้ยังร้องหาพ่ออยู่เลยทำไมตอนนี้ถึงได้เรียกหาผมได้ 

"ครับๆ มีอะไรหรอเจ้าตัว...แพรพรรณ"  ผมชะงักไปนิดนึงเมื่อเห็นแพรพรรณยืนอยู่ใกล้ๆ มะเฟือง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นโกรธเมื่อเห็นเล็บยาวที่ตะไบจนแหลมคมทาสีแดงแปล๊ดหยิกลงบนท่อนแขนน้อยๆ ของเจัาลูกมะเฟือง นี่ผู้หญิงคนนี้กล้าดียังไงมาหยิกเจ้ามะเฟืองลูกรักของผม ขนาดผมยังไม่เคยตีซักที แล้วเธอมีสิทธิอะไรมาทำร้ายลูกผมแบบนี้!

"ปล่อยมะฟืองเดี๋ยวนี้นะ...คุณกล้าดียังไงมาทำร้ายลูกผม"  ผมดึงแขนมะเฟืองให้มาหาผมก่อนจะผลักแพรพรรณอย่างไม่แรงมากนัก แต่เธอกลับล้มลงไปอย่างแรง นี่มันอะไรกัน คิดจะทำอะไรทำไมต้องทำร้ายตัวเองแบบนั้นด้วย ผมมองเธออย่างฉงนสนเท่ห์ ก่อนจะเข้าใจเมื่อเหลือบหางมองดูทิศทางที่เธอมองไป เตชิน...อ้อ อย่างนี้นี่เอง มารยา...จะเรียกร้องความสนใจ แล้วป้ายความผิดว่าผมเป็นคนทำร้ายเธอสินะ ขอโทษเถอะผมไม่ใช่นางเอก แค่เพศก็ไม่ให้แล้วล่ะ

"นี่นายทำอะไรแพรน่ะฮะ มะรุม"  เต้ถามผมเสียงดังลั่น พร้อมกับเดินไปประคองแพรพรรณ เฮอะ นี่มันพระเอกหนังไทยชัดๆ

"ก็เห็นไม่ใช่หรอ"  ผมตอบอย่างไม่ใส่ใจ แล้วหันมาดูเจัามะเฟืองที่ยังร้องไห้สะอึกสะอื้นกับอกของผมอยู่  "เจ็บมากมั้ยลูก"  ผมถาม พลางลูบที่รอยหยิกแดงๆ ที่เริ่มขึ้นช้ำขึ้นมาแล้ว เพราะผิวขาวๆ ของนายมะเฟืองมันสามารถมองเห็นรอยหยิกจากผู้หญิงใจร้ายคนนั้นได้ดีนักล่ะ แต่ว่ามันไม่เห็นจะกระแทกตาผู้เป็นพ่อของเจ้าหนูมะฟืองเลยเนาะ หรือว่าเพราะความรักความหลงของเขาที่มีต่อผู้หญิงคนนั้นกันแน่นะ

...ความรักเหมือนโรคา มันบังตาให้มืดมัว...

"นี่นายผลักแพรทำไม เธอไปทำอะไรให้นายกันน่ะฮะ"

"ก็ผู้หญิงคนนี้มาหยิกลูกของผมก่อน"

"แต่นายเป็นผู้ชายนะ"

"แพรพรรณก็เป็นผู้ใหญ่รังแกเด็กเหมือนกันน่ะแหละ"

"อย่ามาเถียงนะ ก็เห็นๆ กันอยู่ว่านายเป็นคนผิด"  ฮะ ก็บอกอยู่นี่ไงว่าผู้หญิงคนนั้นทำร้ายลูกก่อน แถมลูกก็ยังร้องไห้สะอึหสะอื้ยปานจะขาดใจด้วยความเจ็บอยู่ตรงนี้ ไม่คิดจะเป็นห่วงหน่อยหรือยังไง เป็นพ่อภาษาอะไรไม่ห่วงลูกเลยซักนิด หรือที่ผ่านมาที่ทำเป็นรักทำเป็นห่วงใยลูกนี่คือการเสแสร้งใช่มั้ย...

"อยากคิดยังไง ก็คิดไป ผมขอตัวจะไปทายาให้ลูก"  ผมพูด ก่อนจะย่อตัวอุ้มลูกเอาไว้ในอ้อมแขน โดยพยายามไม่ถูกรอยแผลจากการหยิกที่แขนของมะเฟือง ที่ตอนนี้เลิกร้องไห้แล้ว แต่ก็ยังสะอึกอยู่เป็นพักๆ

"เดี๋ยวก่อน นายต้องมาขอโทษแพรก่อน"  เต้สั่ง พร้อมกับชี้ไปที่แพรพรรณที่นั่งอยู่บนพื้นทำหน้าแหยเกเรียกร้องความสงสารจากผู้ชายหน้าโง่อย่างเสแสร้ง

"มันเรื่องอะไรที่ผมต้องขอโทษ ก็เธอทำลูกผมก่อน ผมก็แค่ป้องกันตัว"  ผมรู้นะว่าทำแบบนี้มันไม่เป็นสุภาพบุรุษเลย แต่ผู้หญิงคนนั้นมาทำร้ายลูกผมก่อน เรื่องนี้ผมจะไม่ขอยอมทน!

"หึ เลวจริงๆ คนอย่างนาย ถ้าเด็กนั่นโตขึ้นก็คงเลวเหมือนนายนี่ล่ะมั้ง เพราะนายเป็นคนเลี้ยงเด็กนี่มานี่นา สันดานเลวๆ มันคงถ่ายทอดกันมาแน่ๆ ถึงมารังแกผู้หญิงไม่มีทางสู้แบบนี้"

"พูดดีๆ นะ มะเฟืองไปรังแกผู้หญิงคนนั้นตอนไหนกัน"  ด่าผม ผมไม่ว่า ทำร้ายผม ผมไม่โกรธ แต่ทำไมต้องทำร้ายลูกของผมด้วย

"ก็แพรบอกว่าเด็กนั่นมันเดินชนแพร แล้วไม่ขอโทษ แถมยังมาแลบลิ้นปลิ้นตาใส่แพรอีก"  เลวจริงๆ ที่มาใส่ร้ายเด็กเล็กๆ แบบนี้ มะเฟืองไม่มีทางทำแบบนั้นหรอก ผมรู้จักนิสัยลูกดี

"อย่ามาเรียกลูกว่ามันนะ แล้วลูกก็ไม่เคยรังแกผู้หญิงคนนั้นด้วย มีแต่เธอนั่นแหละที่มาทำร้ายมะเฟือง"

"เฮอะ ลูกฉันจริงๆ รึเปล่าก็ไม่รู้ ก็เมื่อก่อนนายร่านอย่างกับอะไรดี เด็กคนนี้ก็คงเป็นลูกของหนึ่งในบรรดาผู้ชายที่นายคั่วอยู่นั่นแหละ อย่ามายัดเหยียดเด็กนิสัยเสียๆ มาให้ฉันนะ"  เฮอะ...ผมคิดผิดจริงๆ ที่คิดว่าผู้ชายคนนี้กับตัวกับใจได้แล้ว หึ สุดท้ายมันก็เหมือนเดิม

"อย่ามาว่าแม่มะเฟืองนะ พ่อใจร้ายๆๆ ฮืออ"  มะเฟืองวิ่งเข้าไปทุบตีเต้อย่างโมโหที่เขาด่าผม ผมรู้ว่าลูกรักผมมากเวลามีใครมาว่าร้ายผม มะเฟืองจะโกรธขึ้นมาทันที

"โว้ย ไอ้เด็กนรกนี่"  เต้สบถออกมาเสียงดัง ก่อนจะเหวี่ยงตัวมะเฟืองออกไปไกลๆ แต่ทางนั้นมัน...บันได!

"มะเฟือง!..."

#########################

เฮ้ยๆ แกทำอะไรมะเฟือง ไอ้เต้!

ขอโทษที่มาช้าครับผม พอดีเกิดเหตุด่วนเหตุร้ายกับตาข้างซ้ายของผมนิดนึงครับ ซึ่งตอนนี้ก็ดีขึ้นแล้วครับ ขอบคุณครับ ที่ให้กำลังใจ และติดตามอ่านนิยายของผมครับ เอาไว้ผมจะนำคำติชมไปปรับปรุงแก้ไขกับเรื่องหน้านะครับ ส่วนเรื่องนี้ไปไกลจนกู่ไม่กลับแล้วครับ ใกล้โค้งสุดท้ายแล้ว

[gatenutcha]

 
เลวอ่ะ   มะรุม อย่าให้ลูกมันเลย
สงสารลูกอะ  อยู่กะไอ้เลวนี่  เกลียดมัน

[นายน้อยลูกกุ๊ก]

เลวอ่ะ   มะรุม อย่าให้ลูกมันเลย
สงสารลูกอะ  อยู่กะไอ้เลวนี่  เกลียดมัน

สุดท้ายก็ไม่ได้ให้ครับ ผมคิดว่ามะรุมคงเข็ดแล้วล่ะครับ

[gatenutcha]

เลวอ่ะ   มะรุม อย่าให้ลูกมันเลย
สงสารลูกอะ  อยู่กะไอ้เลวนี่  เกลียดมัน

สุดท้ายก็ไม่ได้ให้ครับ ผมคิดว่ามะรุมคงเข็ดแล้วล่ะครับ

ดีเลย  สงสารมะรุมมาก  อ่านแล้วอยากจะกระทืบเต้มาก  ที่สุด
อยากให้มะรุมเจอคนดีๆ ส่วนเต้ อยู่กะ แพรพรรณไปเหอะ เหมาะดี

[tuek]

เลวจริงๆๆมะรุมอย่าอยู่เลยบ้านหลังนี้

[นายน้อยลูกกุ๊ก]

เลวอ่ะ   มะรุม อย่าให้ลูกมันเลย
สงสารลูกอะ  อยู่กะไอ้เลวนี่  เกลียดมัน

สุดท้ายก็ไม่ได้ให้ครับ ผมคิดว่ามะรุมคงเข็ดแล้วล่ะครับ

ดีเลย  สงสารมะรุมมาก  อ่านแล้วอยากจะกระทืบเต้มาก  ที่สุด
อยากให้มะรุมเจอคนดีๆ ส่วนเต้ อยู่กะ แพรพรรณไปเหอะ เหมาะดี

แต่ตอนสุดท้ายเต้ไม่ได้อยู่กะแพรนะครับ รู้สึกแพรจะทิ้งเต้ ถ้าไม่มีการเปลี่ยนแปลงอะไรนะครับผม^^

[rmlab]

ไอ้เต้เลวมาก ทำเด็กได้

[GuoJeng]

เห็นใจมะรุมนะที่ทำไรไม่ได้ จะตอบโต้ก็ไม่ได้ แล้วจะมมาอยู่กับเต้ทำไม
   รอ รออ่านตอนต่อไปคับ

[B52]

จะสามารถทำอะไรได้บ้าง

[HISY]

ไอ้เต้นี่มันเลวจริงๆ
แอบฮาตอนท้ายที่คนเขียนบอกจะเก็บคอมเม้นท์ไปปรับปรุงเรื่องหน้า
เรื่องนี้กู่ไม่กลับแล้ว 55 ยังไงก็เป็นกำลังใจใ้ห้ค่ะ

[Yara]

มะรุม อย่าอยู่เลย ในเมื่อมันทำร้ายมะเฟืองขนาดนี้ ครั้งก่อนก็ยังไปหาที่อยู่จนไม่เจอันได้ตั้งหลายปี คราวนี้ก็น่าจะทำได้นะ เราหวังว่า จะมีคนดีๆเค้ารักมะรุมจริงๆซักคนนะ

[iceman555]

เฮ้อออ สงสารมะรุมกะมะเฟืองจริงๆ 

[Sorso]

ฮื้ออออ มะเฟืองงงงง

[BlueCherries]

 

หึหึ

จงแท้งซะตอนนี้เลยมะรุม 

[่jum]

บทสรุปของเรื่องนี้ ตามมโนของคนอ่าน

มะรุมกับลูกทั้งสองอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข

เต้ประสบอุบัติเหตุพิการ ครอบครัวเต้โดนแพรโกงทรัพย์สินไปทั้งหมดจนล้มละลาย แล้วแพรก็ทิ้งเต้กับครอบครัวไป

แพรติดเอดส์จากสามีใหม่และโดนสามีใหม่ปอกลอกทรัพย์สินที่ได้จากเต้จนหมดตัวแล้วทิ้งไป

  

[tunnum39]

เต้เลวมากทำร้ายได้แม้กระทั่งเด็ก

[นายน้อยลูกกุ๊ก]

ขอบคุณครับ...ที่หนูเกิดมา

นายน้อยลูกกุ๊ก

ตอนที่ 13 ปิดตำนานคนอ่อนแอ

"มะเฟือง!..."  ผมร้องเรียกชื่อลูกเสียงดัง เมื่อเห็นร่างน้อยของลูกกระเด็นไปทางบันไดจากแรงผลักของผู้เป็นพ่อของตัวเอง
ไม่นะ ม่ายยยยย...

ผมรีบวิ่งเข้าไปรับลูกแบบสุดชีวิต ลืมสิ้นทุกสิ่งทุกอย่าง ลืมไปเสียสนิทว่าในท้องของผมยังมีลูกอีกคน!

"มะเฟือง..."  ผมเรียกมะเฟืองเบาๆ ผารู้สึกโล่งใจมากที่กอดมะเฟืองไว้ทัน แต่ทว่าตัวของผมก็เริ่มโงนเงนเพราะรับน้ำหนักของคนสองคนไม่ไหว จึงกลายเป็นเราตกลงไปทั้งสองคน!

จากปลายหางตาของผมที่เห็นเพียงชั่วขณะหนึ่ง ผมเห็นผู้ชายเลวๆ คนนั้นมองมาที่เราสองแม่ลูกอย่างตกใจ หึ คงคิดอยู่ล่ะสิ ว่าหากเราสองแม่ลูกตายตัวเองจะถูกข้อหาพยายามฆ่าโดยไม่เจตนาเอาน่ะ

ผมไม่ได้มองโลกในแง่ร้ายนะ เพราะ คนอย่างเต้ เตชิน คนนั้นเป็นแบบนั้นจริงๆ เขาเป็นคนที่เห็นแก่ตัว ไม่เคยห่วงใครนอกจากตัวเอง ยิ่งสำหรับพวกเราสองแม่ลูกแล้วด้วย ถึงจะตายไปเขาก็คงไม่รู้สึกอะไรหรอก!

ผมคิดว่าผมคงต้อง...พอแค่นี้แล้วล่ะ การ 'รัก' คนที่ไม่ได้รักเรามันเจ็บปวดทรมานเกินกว่าขีดความอดทนของผมจะรับไหวซะแล้วล่ะ

ที่ผมตามเขามาที่บ้านหลังนี้ เพราะคิดว่าเขาจะห่วงใย เมตตา หรือว่าเอ็นดูดจ้าลูกมะเฟืองน้อยของผมบ้าง แต่ว่าไม่เลย ไม่มีเลยแม้แต่ เศษเสี้ยวของความเวทนาซักนิดก็ยังไม่มีให้กันบ้างเลย

หยุดและพอ...คือสิ่งที่ผมควรจะทำหลังจากที่มีรอดชีวิตไปจากเหตุการณ์ครั้งนี้สินะ

ผมควรจะปิดตำนานมะรุมผู้อ่อนแอซะที...

แม่ขอโทษนะลูก ที่ทำให้หนูต้องเจ็บตัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า ขอโทษนะครับ ที่เจ็บแล้วไม่เคยจำ ยังยอมให้เขาทำร้ายซ้ำๆ จนลูกรักของแม่ต้องเจ็บไปด้วย ขอโทษที่แม่ใจง่ายตามเขามาที่นี่จนทำให้พวกเราอาจจะสิ้นลมหายใจจากไปในเหตุการณ์ครั้งนี้ แม่ขอสัญญาหากเรายังมีชีวิตอยู่ พวกเราจะไม่ต้องเจ็บ ต้องทรมานกับผู้ชายเลวๆ ที่ชื่อว่า เตชินอีกต่อไป...

********************************

แสงแดดที่เล็ดลอดผ่านเข้ามาในเปลือกตา ปลุกให้ผมตื่นจากนิทรารมณ์อย่างช้าๆ ด้วยสายตายังไม่คุ้นชินกับแสงภายนอกเปลือกตาจึงทำให้รู้สึกแสงมันจ้าจนแสบตา ผมจึงพยายามพริบตาถึ่ๆ อยู่สักพักก่อนที่สายตาจะปรับแสงได้พอดี

"โอ๊ย..."  เสียงร้องเบาๆ ด้วยความเจ็บปวดตรงบริเวณหน้าท้องและแขนขวาดังขึ้น ขณะที่ผมพยายามขยับตัว ทำให้เจ้าของกลุ่มผมสั้นสีดำนุ่มลื่นขยับขยุกขยิก ก่อนจะค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมา เตชิน...

"ตื่นแล้วหรอจ๊ะ หิวน้ำมั้ย เดี๋ยวเต้รินน้ำให้นะ"  เสียงของผู้ชายคนนั้นดังขึ้นมา แต่ผมไม่รู้ว่าเขาพูดอะไร เพราะตอนนี้สายตาและจิตใจผมได้มองออกไปนอกหน้าต่างบานใหญ่ มองวิวที่อยู่ไกลๆ ด้วยสายตาเลื่อนลอยและว่างเปล่า ทำไม...ทำไม ผู้ชายคนนี้ถึงมาอยู่ที่นี่กัน

"เอ่อ...มะรุมรอแป๊บนึงเนาะ พอดีเต้พึ่งหัดใช้วิลแชร์เลยไม่ค่อยถนัดน่ะจ้ะ"  พอเต้พูดแบบนั้น ผมก็มองไปยังท่อนล่างเต้ที่นั่งอยู่บนวิลแชร์นิดนึง แม้ใจจะเกิดคำถามขึ้นมาว่าเขาไปทำอะไรมาถึงอยู่ในสภาพนี้ แต่ผมก็ไม่ได้อยากรู้อะไรมากนักจึงหันหน้าออกไปมองนอกหน้าต่างตามเดิม

ผมมามำอะไรที่นี่นะ ที่โรงพยาบาล...จริงสิ ผมกับมะเฟืองตกบันได!

ผมรีบกวาดสายตามองหาเจ้ามะเฟืองลูกน้อย พร้อมกับเอามือกุมท้องอย่างขวัญเสีย ลูกของผม เจ้าตัวเล็กทั้งสองคนนั้นยังมีชีวิตอยู่มั้ย!

ดูเหมือนว่าผู้ชายคนนั้นจะเดาใจผมออก จึงรีบอธิบายทันที

"มะเฟืองกับเจ้าตัวเล็กไม่เป็นอะไรแล้วจ้ะ มะเฟืองแขนขวาหัก ส่วนเจ้าตัวเล็กในท้องนี่ยังอยู่ดีจ้ะ แต่หมอบอกว่าต้องพยายามระมัดระวังกว่านี้"  พอพูดจบ ผู้ชายคนนั้นก็เงียบเสียงลงเสียเฉยๆ ส่วนผมก็ไม่ได้สนใจอะไรมากมาย แค่ลูกสองคนยังอยู่ดี แค่นี้ผมก็ไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว

"มะรุม เต้ขอโทษนะจ๊ะ สำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่เต้ทำกับลูกแล้วก็กับมะรุม"  ผมเงียบไร้ปฏิกิริยาอะไรตอบสนองกลับไป ราวกับขอโทษพวกนั้นลอยผ่านหูผมไปเฉยๆ ผมบอกแล้วไงว่าผมจะไม่ขอยุ่งเกี่ยวกับผู้ชายคนนี่อีก ไม่ว่าจะกรณีใดๆ ก็ตามแม้คนเกียจชังกันก็ไม่เว้น!

"เต้ขอโทษนะ จะให้เต้ทำอะไรก็ยอมแต่อย่าทิ้งเต้ไปนะเต้ขอร้อง อย่าทิ้งเต้นะ แพรก็ทิ้งเต้ไปแล้ว มะรุมอย่าทิ้งเต้นะ"  น้ำตาลูกผู้ชายที่ชื่อเตชินไหลออกมาจากตาคมช้าๆ หึ น่าสมเพชจริงๆ ไหนบอกรังเกียจไหนบอกว่าขยะแขยง แล้วนี่คืออะไร จะมีขอร้องอ้อนวอนอะไรอีก

แม้อีกใจจะสงสัยว่าทำไมแพรพรรณถึงทิ้งผู้ชายคนนี้ไปได้ แต่อีกใจก็เตือนเอาไว้ว่า ตอนนี้เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก ไม่มีแล้ว...จากนี้ และตลอดไป

"เต้ขอโทษนะ เต้ 'รัก' มะรุมกับลูกนะ รักมาก"  คำว่ารักจากปากผู้ชายคนนี้ เมื่อก่อนผมอยากได้ยินมาตลอด แต่ตอนนี้ คำว่ารักคำนั้น มันไม่มีความหมายอะไรกับผมอีกแล้ว มันเป็นแค่วลีหนึ่งวลีที่ไร้ความหมายใดกับผมก็แค่นั้น

"เต้รู้นะ ว่ามันอาจจะสายไป และอาจจะไม่เพียงพอที่จะชใช้กับสิ่งที่เต้ได้ทำลงไปในอดีต แต่เต้ขอใช้อีกครึ่งชีวิตใช้ชดความผิดทั้งหมดกับมะรุมจะได้มั้ยจ๊ะ ผมขอแค่นี้ ไม่ว่ามะรุมอยากได้อะไร เต้จะหามาให้ทุกอย่าง" 

"งั้นก็ไปจากชีวิตฉันซะ หายสาบสูญไปให้ไกลจากชีวิตของพวกเรา แค่นี้แหละสิ่งที่ฉันต้องการ"  ผมบอกความตั้งใจที่ผมคิดมาตลอดออกไปอย่างไม่ลังเล...

"มะรุม...!"

#########################

ตอนหน้าจบดีกว่าเนาะ จบกันเถอะเรา ต่อไปทำไม 5555 ถึงตอนหน้าจะจบแต่ก็ยังมีตอนพิเศษอยู่เด้อครับผม จบมื้อนี้คักๆ
ผมสะใจตรงประโยคพิฆาตนี่มากเลย "ออกไปจากชีวิตฉันซะ หายสาบสูญไปให้ไกลจากชีวิตพวกเรา แค่นี้แหละคือสิ่งที่ฉันต้องการ"
คิดได้ก็สายไปแล้วครับพี่น้องแม๊ว

ป.ล.เรื่องจบแบบไม่ค่อยโอเค พระเอกนายเอกรักกันหวานชื่นรับได้รึเปล่าเอ่ย?

[นายน้อยลูกกุ๊ก]

บทสรุปของเรื่องนี้ ตามมโนของคนอ่าน

มะรุมกับลูกทั้งสองอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข

เต้ประสบอุบัติเหตุพิการ ครอบครัวเต้โดนแพรโกงทรัพย์สินไปทั้งหมดจนล้มละลาย แล้วแพรก็ทิ้งเต้กับครอบครัวไป

แพรติดเอดส์จากสามีใหม่และโดนสามีใหม่ปอกลอกทรัพย์สินที่ได้จากเต้จนหมดตัวแล้วทิ้งไป

  

โอ้โห เกือบถูกครับ เกือบถูก แต่ที่ผมแต่งครอบครัวเต้ไม่ล้มละลายอ่ะครับ ส่วนแพรติดเอดส์นี่น่าคิดเนาะ

[iceman555]

 

[Min*Jee]

หืมมมมม เต้นั่งวิลแชร์คืออะไรรรรรร
รอตอนต่อไปน้าาาา

[HISY]

 

[B52]

ใครจะเป็นจะตายช่างมันขอแค่มะรุมและลูกปลอดภัยก็พอ