ตอนที่ 21 รักต่อไปหรือเลิกรัก
“รัก”
ไม่ว่าจะตั้งนิยามคำนี้มากเท่าไรก็เทียบไม่ได้กับการที่ได้สัมผัสกับมันจริงๆ
ลิ้มรสของมัน
หอมหวาน
ขมขืน
เรียบเชียบ
หรือเจ็บปวด
ในเมื่อรักยังมีรสชาติตั้งมากมายแล้วการเลิกรักมันจะรู้สึกยังไงนะ?
จะเจ็บปวดทุกข์ทรมาณหรือปลดปล่อยตัวเองจากพันธนาการที่เรียกว่า “รัก”
ตอนนี้สิ่งที่ฟีนประสบคงเทียบได้กับสองสิ่งนั้น
“ฟีนกินแอปเปิ้ลนะ”วินพูดกับฟีนพร้อมส่งแอปเปิ้ลให้ ฟีนรับมาแล้วก็จ้องมองมัน แอปเปิ้ลชิ้นเล็กพอดีคำที่ถูกปอกโดยคนที่เคยทำร้ายเขาและบดขยี้หัวใจเขาซะไม่เหลืออะไร
“วันนี้นายไม่ไปทำงานหรือไง”ฟีนถาม
“ไปแต่ขออยู่กับเมียก่อน”วินพูดหน้าตาเฉย ฟีนสับสนตั้งแต่วันนั้นวันที่เขาตื่นมาแล้วได้ยินที่วินคุยกับพี่ชาย
“ฉันไม่ใช่เมียนาย”ฟีนบอกวินไปเพราะเขาไม่ต้องการให้วินทำกับเขาแบบนี้ ยิ่งวินทำดีกับเขามากเท่าไร เขาก็ยิ่งตัดใจไม่ลง ยิ่งเจ็บปวด ฟีนไม่รู้ว่าควรทำยังไงดี ยิ่งรักก็ยิ่งเจ็บ พอจะเลิกรักมันกลับเจ็บปวดยิ่งวินทำดีกับเขามากเท่าไรมันกับยิ่วทำร้ายเขา
“ถ้านายคือ พีระพล อิสระวงศ์ละก็นายเป็นภรรยาของวิทยา ศิริวัฒ หรือก็คือวินสุดหล่อคนนี้นี่เอง”วินเก็กท่าบอกกับฟีนด้วยใบหน้าที่มั่นใจ
“ฉันจะหย่าให้นาย”ฟีนพูดออกมาเบาๆ
“เมื่อกี้นายพูดว่าอะไรนะ”วินถาม เมื่อกี้เขาใช่ว่าจะไม่ได้ยินเพียงแต่อยากจะถามให้แน่ใจว่าตัวเองไม่ได้ฟังผิดไป
“ฉันบอกว่าฉันจะหย่า...โอ๊ย”ทันทีที่ฟังจบวินก็บีบมือฟีนไว้ทันที บีบสุดแรงจนแขนข้างนั้นเริ่มปรากฎรอยแดง
“ลองพูดใหม่สิ พูดมันอีกที”วินตะคอกใส่หน้าฟีนเขาโกรธมากที่ฟีนคิดจะไปจากเขาทั้งที่เขาพยายามทำดีกับฟีนทุกอย่างตังแต่ฟีนออกจากโรงพยาบาล
“ฉันจะหย่า ต่อให้นายทำฉันเจ็บมากกว่านี้ ฉันก็ขอยืนยันคำเดิมฉันจะหย่า”ฟีนไม่กลัวว่าวินจะทำร้ายตัวเอง รวบรวมความกล้าออกมาตะโกนใส่หน้าวิน
“เพียะ”
เสียงตบจากคนที่บอกว่าตัวเองทำดีสุด ทำให้คนที่โดนตบเจ็บ แต่ไม่ใช่ที่ใบหน้าที่ปรากฎรอยช้ำแต่เป็นที่ใจ ที่มันช้ำๆไปหมด“นายมันก็ดีแต่ทำร้ายคนอื่นเขา นายว่ารูสว่าสารเลวนายมันก็สารเลวไม่ต่างกันหรอก ไม่สิ นายมันชั่วและเลวร้ายกว่า”ทันทีที่ฟีนพูดจบวินก็จิกผมให้ฟีนจ้องหน้าเขา มือที่บีบแขนฟีนอยู่ยิ่งบีบให้แน่นขึ้นกว่าเดิม
“มองหน้าฉันไว้แล้วจำใส่ใจเอาไว้ว่าฉันคนที่นายบอกว่าเลวคือคนที่เป็นผัวนายแล้วถ้านายอยากให้ฉันเลวนักล่ะก็...ได้ ฉันจะเลวให้สุดใจ เลวจนนายสำนึกได้ว่าผิดที่กล้ามาว่าฉัน”วินจบก็บดเบียดริมฝีปากเขากับร่างบาง
“โอ๊ย”วินร้อง ฟีนกัดปากเขา
“นี่นายกล้ากัดฉันเหรอ”วินพูดลิ้มรสเลือดในปาก
“ใช่ ถ้านายทำมากกว่านี้อีก”ฟีนบอกอย่างท้าทายโดยที่ไม่รู้เลยว่าได้ทำฟางเส้นสุดท้ายขาดลง
“ที่ผ่านมา ที่ฉันดีกับนายคงจะลืมไปแล้วสินะว่าฉันคนนี้เป็นคนยังไง”
“ก็ชั่ว เลว สารเลว”ฟีนพูดออกมาจ้องหน้าวินด้วยความโกธร
“ได้แล้วนายอย่ามาว่าฉันทีหลังหรือกัน เพราะนายทำตัวนายเอง”วินพูดจบเขาผลักพื้นให้นอนกับโซฟา ฟีนที่ไม่ยอมวินก็ดิ้นจนวินทนไม่ไหว ต่อยเข้าที่ท้องฟีนสามที ส่งผลให้ฟีนนั้นหยุดนิ่งทันที วินจับแขนฟีนมันไว้ด้วยเนคไท ก่อนที่จะถอดกางเกงฟีนออกและส่งตัวเองเข้าไปทันที
“เจ็บๆ...เจ็บ”ฟีนร้องร่างกายที่เพิ่งหายป่วยและไม่ได้โดนกระทำมานานทำให้ร่างกายไม่พร้อมรับกับความเจ็บปวดที่ประทังเข้ามา เจ็บจนร่างกายแทบแตกเป็นเสี่ยงๆ เสียงกรีดร้องที่ดังขึ้นมาเพราะความเจ็บปวดไม่อาจทำให้ร่างสูงเลิกทำกลับกระแทกเข้าไปให้แรงขึ้น เลือดไหลออกมาตามจังหวะที่ร่างสูงสร้างขึ้น ทั้งที่รู้แต่ก็ไม่ยอมที่จะหยุด
‘ในเมื่อเป็นคนดีแล้วนายไม่รัก ฉันจะเป็นคนเลวที่ทำให้นายรักให้ได้’วินได้แต่คิดแบบนี้
ฟีนยังคงเจ็บปวดกับการกระทำที่ไม่มีคำว่าปราณีแม้แต่น้อย ร่างบางสลบไปและตื่นขึ้นมาก็ยังพบว่าตัวเองยังคงเป็นที่ระบายให้กับร่างสูงอยู่ น้ำตาที่ไหลออกมายิ่งไหลเพิ่มมากขึ้น
‘แบบนี้ก็ดีแล้วสินะ ฉันจะได้เลิกรักนายได้’ฟีนคิดและได้แต่ร้องไห้ออกมา ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาพร้อมกับความเจ็บปวดจากหัวใจ
TBC……………….