หลังจากตอนนี้เป็นต้นไป เรื่องอาจจะเครียดไปบ้าง ใจจริงแล้วก็ไม่ได้อยากจะเขียนถึงเลย แต่เพื่ออะไรบางสิ่งบางอย่าง อยากให้คนอ่านได้รับรู้ และใช้ความคิดตามไปด้วย บางทีมันอาจจะเป็นประโยชน์แก่ทุกคนบ้างก็ได้
ตอนที่ 65 แล้วการสอบปลายภาคก็มาถึงจนได้ ฉันต้องอ่านหนังสือตั้งแต่เย็นยันเช้าเลย ยังดีที่มีสอบวันเว้นวันบ้าง ไม่งั้นก็เดี้ยง ส่วนผลสอบก็ออกมาน่าพอใจยิ่งนัก ยกเว้น สถิติ วิชาเดียว ทำฉันเสียวลากไส้ เหอ ๆ เกือบเอฟแล้วมั้ยล่ะตู
“นังจืด สอบได้ปล่าววะ” นังเปิ้ลใหญ่ถามฉันขณะที่เราสอบเสร็จกันแล้ว
“พอถูๆไถๆแหละ”
“อ้อเหรอ แต่งานนี้ฉันว่านะ คนที่ท๊อปต้องเป็น นายอดิษฐ์แหง ๆ”
น่าน นังเปิ้ลตอบแอบชอบอยู่แน่ ๆ แต่ว่า คนนี้ไม่หล่อเลยอ้ะ ดีแต่ว่าเรียนเก่ง สูงเท่ห์ หน้าตาธรรมดา แต่ ดูมีเสน่ห์
“คงงั้นแหละ ก็แมร่งเก่งขนาดนั้น”
“ฉันล่ะปลื้มจังเลย”
“ไม่ขอเค้าเป็นแฟนเลยล่ะ เห็นยังโสดอยู่นี่”
“บ้าเหรอ ใครจะกล้า” ตอนนี้ชีอายจนหน้าแดงไปแล้ว ฉันล่ะเซ็ง มัวแต่อายเด๋วก็อดพอดี
พวกเราเดินออกจากคณะไปยังโรงอาหาร ผ่านเจ๊หนึ่งพอดี ชีก็ยังแอ๊บเด็กเช่นเดิม อิอิ
“หวัดดีจ้ะ เด็ก ๆ จะไปไหนกันจ้ะเนี่ย” ชีถามไถ่พวกฉัน
“ไปกินข้าวค่ะเจ๊ ไปด้วยกันป่ะ” ฉันชวนชีไปด้วย แต่ชีก็ส่ายหน้าไปมา
“ไม่ล่ะจ้ะ เจ๊มีนัด” อุ้ย นัดกับหนุ่มที่ไหนน้า
“เอ๊ะ ๆ หนุ่มคนไหนเอ่ย ที่เจ๊นัดไว้น่ะ”
“บ้าเหรอ ยัยน้องจืด ไม่มี๊” โอ้โห อายม้วนไปแล้วนั่นนะ
“เจ๊ไปก่อนล่ะ เด๋วไปสาย”
“ค่า กินให้อร่อยนะจ้ะ เจ๊”
แกเดินไปอีกทางนึงแล้ว สงสัยจะไปศูนย์อาหาร เคเอฟซี ล่ะมั้ง
“งั้นเราก็ไปกันดีกว่า”
พวกฉันไปนั่งกินข้าวที่โรงอาหารเก่ากัน เราคุยเรื่องที่จะไปฝึกงาน โชคร้ายชะมัดที่ได้ไปคนละที่กับนังเปิ้ลและเพื่อน ๆ ฉัน ก็นังพวกนั้น มันได้ขึ้นเรือเซฟเดคกันอ้ะ อิจฉาดีมั้ยเนี่ย (โอ้ ที่สัญมีผู้ชายมาเยอะด้วยอ้ะ จากจุฬาแหละ เสียด้ายเสียดาย อุ๊บ.....)
“แหม ฉันยังอยากไปเกาะเลยนะยะ จะมาอิจฉาอะไร” นังเปิ้ลเล็กแอบกัด
“แหม แต่ผู้ชายมันน้อยนี่ แค่ 3 คนเอง ไม่พอกินหรอก” อ่านะ ไปนู้น
“ดอกนะหล่อน ไปดูปลิงดูปลาน่ะดีแล้ว เด๋วผู้ชายทางนี้ฉันดูเอง” อ้าว นังเปิ้ลใหญ่แรงเนาะ
“โอ้โห สวยเนาะ ทำยังกะจะได้งั้นแหละ”
“อิเวร” ดูมันด่าฉัน
“แล้วจืดจะไปยังไงเนี่ย” กวางถามบ้าง
“ไปรถด่วนพิเศษ”
แล้วฉันก็อธิบายว่าจะไปยังไง งานนี้ต้องสนุกแน่ ๆ เลยอ้ะ คิดแล้วก็อยากไปเร็ว ๆ จังเลย
“ถ่ายรูปมาดูบ้างนะเว้ย”
“เออน่า ไม่พลาด” เราสี่คนกินข้าวเสร็จแล้วก็แยกย้ายกันกลับบ้านใครบ้านมัน
///////////////////////////////////
พักนี้ไม่ค่อยได้เจอกับอาร์ทเท่าไหร่ คงเพราะทางนั้นก็ติดสอบอยู่เหมือนกัน กับเบสก็พอกัน ช่วงนี้เราเลยต้องห่างกันสักพัก (ไม่กี่วันหรอก) แต่แปลกวันนี้คนที่โทรมาหาฉันก่อน คือ
“ฮัลโหล ว่าไงจ้ะ” ฉันรับสายตอนที่ตัวเองกำลังจะเดินกลับหอ
“สอบเสร็จรึยังจืด”
“เสร็จแล้ว โล่งเลยล่ะ”
ฉันรู้สึกสบายใจนะ หลังจากบุกบ่าฝ่าฟันมาเกือบสองอาทิตย์เต็ม ๆ
“แล้วตอนนี้อยู่ที่ไหนเหรอ” หืม
“ก็กำลังจะกลับหอน่ะ”
“อย่าเพิ่งกลับได้มั้ย มาเจอเราหน่อยสิ” เอ มีเรื่องอะไรด่วนรึปล่าวหว่า
“ที่ไหนเหรอ”
“รอเราอยู่ตรงป้ายรถเมล์หน้าปากซอยนะ เด๋วเราไปหา แป๊บเดียว”
“อืม ๆ แล้วเจอกัน” ฉันวางสายงง ๆ อะไรหว่า
แล้วก็เดินไปรออาร์ทที่ป้ายรถเมล์นั่นแหละ ไม่นานนัก อาร์ทก็เดินข้ามสะพานลอยมา สีหน้าท่าทางไม่ค่อยดีเลย
ไม่รู้จะมีเรื่องอะไรรึปล่าว
“รอนานมั้ย” สงสัยจะวิ่งมา หอบแฮกเลยนะนั่น
“แป๊บเดียวเอง ว่าแต่ ทำไมรีบร้อนจังเลยล่ะ”
“จืด ไม่มีสอบอีกแล้วใช่มั้ย” ฉันก็พยักหน้ารับ เพราะมันวันสุดท้ายแล้วนี่
“อืม หมดแล้วล่ะ”
“งั้นก็กลับบ้านได้น่ะสิ” เอ ฉันชักเริ่มงงเข้าไปใหญ่แล้วนะเนี่ย
“บ้าน บ้านที่ต่างจังหวัดน่ะเหรอ”
อาร์ทบอกว่าใช่ เขาทำหน้าเศร้า ๆ ก่อนที่จะพูดต่อไปว่า
“จำนนท์ได้มั้ย”
“จำได้สิ ตาน้องนนท์สุดกวนนั่นน่ะเหรอ ตอนนี้ยังสบายดีอยู่รึปล่าว”
ฉันนึกถึงใบหน้าของคนที่ชอบหยอกล้อฉัน แถมยังเคยชอบฉันด้วย จะว่าไปก็ไม่ได้เจอมาตั้งนานมากแล้ว
“เอ่อ ตอนนี้ นนท์....” อาร์ทดูไม่ค่อยอยากจะพูดถึงเท่าไหร่
“ทำไมเหรอ หรือว่า นนท์มันจะแต่งงานแล้วล่ะ” ฉันก็นะ แหย่เล่นไปเรื่อย
“จืด นนท์เสียแล้ว”
อาร์ทพูดออกมาเพียงเท่านั้น เค้าก็นั่งก้มหน้าเครียด ๆ ส่วนฉันน่ะเหรอ ฉันจะพูดยังไงดีล่ะ ฉันพูดอะไรไม่ออก
มันค้างเติ่งอยู่แค่นั้นเอง
“อาร์ท อย่าพูดเล่นสิ มันไม่ดีนะ”
ฉันยิ้ม ฉันยังไม่อยากเชื่อ ว่านนท์จะตายแล้ว ไม่หรอก อาร์ทต้องพูดเล่นแน่ ๆ
“จืด กลับบ้านพร้อมกับเราเลยมั้ย”
“อาร์ท.... ไม่จริงใช่มั้ย”
จะให้ฉันทำใจเชื่อได้ไงล่ะ ก็ในเมื่อนนท์ยังหนุ่มยังแน่น ภาพเก่า ๆ ที่เราเคยเล่นเคยเที่ยวด้วยกัน มันก็ผุดขึ้นมา แล้วคนอ่อนไหวอย่างฉัน จะทนกลั้นน้ำตาอยู่ได้อย่างไร
“ตั้งแต่เมื่อไหร่” ฉันถามพร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินลงมาไม่ขาดสาย
“เมื่อคืนวานนี้เอง”
เท่านั้นฉันก็นั่งเอามือปิดหน้า อะไรกัน ทำไมพอฉันสบายใจได้ไม่นาน ตัวเองก็ต้องมาพบเจอกับเรื่องที่น่าเศร้าแบบนี้ด้วยนะ ทำไมกัน
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ความสุขยังไม่ทันจางหาย ความทุกข์ก็ถาโถมเข้าเสียแล้ว โลกนี้หนอ ช่างโหดร้ายเสียจริง ๆ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
