ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป
http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
...
นิยายเรื่องนี้สั้นมากๆนะค่ะ สั้นกุดเลย555 เราเคยเอาลงแล้วครั้งนึงแต่ไม่ได้บอกว่าจบแล้วจึงโดนลบไปT^T เป็นเรื่องแรกที่ลองแต่งลงเลย(ความทรงจำสีจางๆ) วันนี้มารื้อ แล้วเจอเลยลองเอามาลงอีกรอบ โดยไม่มีการปรับเปลี่ยนอะไรแม้แต่น้อย จึงอาจจะดูแบบเด็กๆขาดๆเกินๆไปบ้างนะค่ะ (ก็แกเล่นแต่งตอนมอต้น ตอนนี้ก็มหาลัยเข้าไปแล้ว)
แต่อยากเอาความทรงจำเรื่องแรกของเรามาให้ลองอ่านดูค่ะ ยังไงก็แสดงความเห็นติชมกันได้นะค่ะ
อยากกินไข่พะโล้โป๊ะ!
อบเชย!!!! ควรจะเป็นชื่อของสาวน้อยน่ารักๆสักคน แต่คงไม่ใช่อบเชยคนนี้อย่างแน่นอน พ่อแม่ของเด็กหนุ่มร่างเล็ก ดูจะผอมแห้งกว่าเด็กวัยเดียวกันได้ตั้งชื่อนี้ไว้สำหรับลูกสาวแสนน่ารักของพวกเขา แต่ฟ้ากลับส่งลูกชายแสนอัปลักษณ์มาแทน ถึงแม้จะเป็นลูกสาวหรือลูกชาย จะน่ารักหรืออัปลักษณ์พวกเขาทั้งสองก็รักลูกชายคนเดียวของเขามาก แม้ว่าหน้าตาของเด็กชายจะขรุขระ แถมรูปร่างยังดูผอมแห้งแรงน้อยบวกกับการแต่งตัวที่ดูเชยสมชื่อ เสียจนหลายคนไม่อยากจะชายตามอง อบเชยเป็นเด็กร่าเริงถึงแม้จะเจออะไรที่ร้ายแรงเขามักจะยิ้มให้กับมันและคิดในแง่ดีเสมอ เขาไม่เคยเสียใจ ตัดพ้อต่อว่าโชคชะตาที่ให้เขาเกิดมาเป็นแบบนี้ แค่พ่อแม่รักเขา แค่เขายังมีอวัยวะครบถ้วนสมบูรณ์ แม้จะไม่ได้ดูดี โดเด่น แต่เพียงแค่นี้เขาก็มีความสุขที่สุดแล้ว
“อบเชยไปตลาดกับแม่หน่อยลูก ไปช่วยแม่ถือของหน่อย” เด็กชายถอดแว่นสายตาออกเผยให้เห็นดวงตากลมโตที่ดูสดใสร่าเริง ก่อนจะรีบวิ่งไปหิ้วตะกร้าในครัวเดินตามแม่ของตนไปขึ้นรถ
“วันนี้กินอะไรดีลูก”
“ข้าวราดแกงกระหรี่ดีไหมครับ” อากาศสดชื่น และบริสุทธิ์เป็นสิ่งที่เขาปรารถนามากที่สุดจากเด็กบ้านนอกคนนึงต้องย้ายตามพ่อแม่ที่ต้องอยู่บ่อยครั้ง เนื่องจากสายงานของพวกท่านทำให้อบเชยเป็นคนที่ปรับตัวเก่ง และเข้ากับคนอื่นได้ง่าย เขามีเพื่อนใหม่ที่โรงเรียนมากมาย เป็นที่รักของทุกคน แต่จะมีเพียงแค่คนเดียวที่เขาไม่เข้าใจว่าโกรธ เกลียดเขามาแต่ชาติปางไหน ถึงไม่คิดจะญาติดีด้วยสักครั้ง เด็กหนุ่มเดินกินน้ำแข็งใสอย่างเอร็ดอร่อยระหว่างรอแม่เลือกซื้อเนื้อหมู แม้ปีนี้เขาจะอายุ16แล้วก็ตาม แต่การได้ทำตัวเหมือนเด็กๆเล็กทำให้เขา รู้สึกดี ด้วยความที่ถูกสอนว่าทำอะไรแล้วตัวเองมีความสุขก็ทำไป เขาจึงทำสิ่งที่ตัวเองทำแล้วมีความสุขไม่สร้างความเดือดร้อนให้แก่ใคร ซึ่งความสุข และความท้าทายของเขาอย่างนึงก็คือ การทำให้ 'เจ้าชายน้ำแข็ง'ยอมพูดดีๆกับเค้าสักครั้ง แน่นอนว่ามันยากกว่าการพิชิตยอดเขาเอเวอเรสเสียอีก อบเชยได้พยายามทำทุกวิถีทางมาตลอดระยะเวลาหนึ่งปีเต็มตั้งแต่ย้ายมาเรียนที่โรงเรียนแห่งนี้ โดยมีทุกคนเป็นแรงใจให้เขาทำภารกิจนี้สำเร็จมาโดยตลอด แต่คนที่ไม่ให้ความรวมมือกับเขาคงมีอยู่เพียงคนเดียว 'พะโล้' เจ้าของฉายาเจ้าชายน้ำแข็ง พะโล้เป็นลูกชายเจ้าของโรงน้ำแข็ง ไม่รู้ว่าเพราะอยู่กับน้ำแข็งมาตั้งแต่เกิดรึป่าวจึงทำให้พะโล้กลายร่างเป็นปีศาจน้ำแข็งของใครหลายๆคน แต่เมื่ออบเชยเข้ามาเด็กชายได้เปลี่ยนฉายาของปีศาจน้ำแข็งตนนี้ว่า ‘เจ้าชายน้ำแข็ง’ ตั้งแต่นั้นมาทุกคนจึงเรียกกันจนติดปากว่าเจ้าชายน้ำแข็ง ทำให้ความน่ากลัวของพะโล้ดูลดลงไปทันตา รวมทั้งอบเชยได้นำความวุ่นวายมาให้พะโล้ไม่เว้นวัน จึงเป็นเรื่องธรรมดาที่พะโล้จะรู้สึกอยากออกห่างไอ้เจ้าขี้ก้างอัปลักษณ์คนนี้ให้ไกล
“หนูอบเชย”
“คะ..ครับ อะ…อ้าว!! สวัสดีครับคุณป้า” อบเชยยกมือไหวผู้หญิงวัยเกือบสี่สิบที่ยังดูสาวสะพรั่งในชุดอยู่บ้านสบายๆแต่ยังคงความสง่างามไว้ไม่เสื่อมคลาย อย่างรวดเร็ว
“มาตลาดกับใครจ๊ะ?”
“กับคุณแม่ครับ แล้วคุณป้าละ……”
“ผมไม่กินแกงกระหรี่!!”เสียงห้าวทุ้มดังขึ้นพร้อมกับใบหน้าหล่อเข้มที่ตอนนี้ทำหน้าบอกบุญไม่รับปรากฏขึ้น
“อ้าว!!พะโล้”
“สวัสดีครับ” ชายหนุ่มยอกมือไหว้คุณแม่ยังสาวของอบเชยด้วยท่าทีนิ่งเฉย ตามนิสัยของตนส่งผลให้ริมฝีปากเรียวบางของอบเชยแบะออกเล็กน้อย ซึ่งแน่นอนว่าอบเชยจะไม่ปล่อยให้บรรยากาศอึดอัดอย่างแน่นอน
“นายไม่ชอบแกงกระหรี่หรอ!!!”
“ยุ่ง!!!”
“พะโล้!!ทำไมลูกพูดแบบนี้ ขอโทษทีนะจ๊ะ” เสียงคุณนภาเอ่ยเตือนบุตรชายก่อนหันมาขอโทษอบเชย ผู้ใหญ่ทั้งสองขอตัวไปจ่ายตลาดด้วยกัน แล้วปล่อยให้เด็กชายทั้งสองเดินตลาดด้วยกันแทน
“กินน้ำแข็งไสไหม??”
“……”
“อร่อยนะ”
“……”
“นั่นลูกชิ้น หยุดก่อนๆๆ” แม้พะโล้จะรู้สึกรำคาญทุกครั้งที่เสียงของอบเชยดังออกมาจากปากบางๆ แต่ก็ยอมหยุดยืนรอเขาซื้อลูกชิ้นปิ้งอย่างใจเย็น สร้างความสงสัยให้อบเชยอย่างมาก ถ้าเป็นทุกครั้งพะโล้จะหันมาดุเขาสักคำสองคำก่อนจะเดินหนีไปอย่างหงุดหงิด แต่นี่กลับนิ่งเฉยเสียจนดูไม่ออกว่ากำลังคิดอะไรอยู่
“อะ” อบเชยส่งลูกชิ้นปิ้งไม้นึงให้พะโล้ ชายหนุ่มรับไปถืออย่างเงียบเชียบไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกจากเรียวปากได้รูปแม้แต่คำเดียวนั่นยิ่งทำให้อบเชยตกใจมากยิ่งขึ้น เพราะทุกครั้งจะต้องมีคำด่า หรือไล่ให้ไปไกลๆ
“เป็นไร??”
“……”
“ นายเป็นคนหรือหุ่นยนต์กันแน่เนี่ย!!” อบเชยหันไปบีบคางของพะโล้อย่างหมันเขี้ยว
“………”พะโล้ทำเพียงแค่ปรายตามอง และหันกลับมากินลูกชิ้นอย่างไม่ใส่ใจ วันนี้เจ้าชายน้ำแข็งของเขาเป็นอะไรไป สงสัยครั้งนี้คงจะรำคาญเขาจริงๆเสียแล้ว อบเชยถอนหายใจอย่างหนักหน่วง คิดไม่ตกกับปัญหาตรงหน้า ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่คนที่นั่งอยู่ข้างๆเขาจะยอมพูดดีๆด้วยเสียที ขอแค่คำเดียวให้ชื่นใจหน่อยก็ไม่ได้ อุตส่าห์พยายามมาตั้งนาน
“อิ่มแระ เราไปกันเถอะ” อบเชยโยนไม้ลูกชิ้นลงถังขยะ แต่กลับไม่ลงถังเขาหงุดหงิดเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นปัดกางเกงสามส่วนของตัวเอง พะโล้เงยหน้ามอง อบเชยด้วยสายตาเรียบเฉยไม่แสดงท่าทีใดๆ จ้องมองจนอบเชยรู้สึกว่าผิดปกติ
“วันนี้นายเป็นไรเนี่ย”
“……..” ยังคงเหมือนเดิม ไม่มีเสียงตอบรับจากคนร่างสูงที่นั่งอยู่ที่พื้น
“เอางี้ ถ้าขี้เกียจพูดนัก ก็ให้พยักหน้ากับส่ายหัวโอเคม่ะ??”
“……” อบเชยมองชายหนุ่มอย่างปลงๆ
“อร่อยไหม??” พะโล้มองหน้าอบเชยก่อนส่ายหัวช้าๆแล้วกัดลูกชิ้นลูกสุดท้ายเข้าปากก่อนโยนไม้ลงถังขยะอย่างแม่นยำ
“โห อย่างเจ๋งอ่ะ”อบเชยทำตาโตทั้งๆที่พะโล้อยู่ห่างจากถังขยะตั้งเยอะแต่กลับโยนลงถังได้แม่นยำอย่างกับจับวางส่วนเขานั่งอยู่ใกล้ๆถังขยะแท้ๆไม่ลงถังเลย นี่และความแต่ต่างแต่ลงตัวของพวกเขาสองคน
“ของฟรียังบอกไม่อร่อยอีกไรว้า~~”
“……….”
“เอาน้ำม่ะ??” พะโล้พยักหน้าเบา แค่นี้ก็ทำให้อบเชยยิ้มแก้มแทบปริ อย่างน้อย พะโล้ก็ยอมทำเรื่องปัญญาอ่อนที่เขาเสนอ แค่นี้ก็น่าดีใจพอๆกับถูกหวยเลยทีเดียว
“อ่ะ” น้ำมะพร้าวแบบที่พะโล้ชอบถูกส่งเข้าปากอย่างรวดเร็ว ส่วนในมือของอบเชยเป็นน้ำเก๊กฮวยสีเหลืองอ่อนมีน้ำแข็งลอยอยู่ดูเย็นชื่นใจไม่น้อย
“เหมือนฉี่เลยเนอะ” อบเชยพูดไปก็ดื่มน้ำไปอย่างใจเย็น ส่วนพะโล้นั่งมองอบเชยกระดกเก๊กฮวยหน้านิ่ง ไม่ตอบรับหรือแสดงท่าทีใดๆ
“ไปแล้วนะ” อบเชยหันมามองพะโล้เมื่อเห็นมารดาของตนเดินเข้ามาใกล้ ก่อนส่งยิ้มเหมือนทุกครั้ง ส่งยิ้มที่พะโล้เห็นว่าน่าเกลียดเสมอ ส่งยิ้มที่ทำให้พะโล้หงุดหงิดและเป็นรอยยิ้มที่สดใส ยิ้มเหมือนคนที่อยู่เหนือกว่าเขาตลอด แต่วันนี้เขากลับรู้สึกว่ารอยยิ้มของอบเชยดูน่ารัก ดูน่ามอง และน่าจดจำ……..
วันรุ่งขึ้นในวันที่พระอาทิตย์ยังคงขึ้นทางทิศตะวันออกดั่งเช่นในทุกวัน แต่วันนี้มีบางสิ่งที่ไม่เหมือนในทุกๆวัน เพราะบางสิ่งที่สำคัญกำลังจะหายไป
“อบเชย มาลาพะโล้เร็วลูก” ชายรูปร่างเล็กผอมบางวิ่งออกมาจากบ้านด้วยตาที่บวมเป่ง คราบน้ำตายังคงอยู่บนใบหน้า เมื่อเห็นหน้าของชายหนุ่มร่างสูงน้ำตาที่คิดว่าเหือดแห้งไปแล้วกลับเอ่อล้นออกมาจากดวงตากลมโตอย่างห้ามไม่อยู่
“…..”
“…..” มีแต่ความเงียบปกคลุมทั้งสองคน คนหนึ่งนิ่งอึ้งกับน้ำตาของร่างตรงหน้า ส่วนอีกคนกำลังร้องไห้สะอื้นอย่างหนักและส่งสายตาตัดพ้อมาไม่ขาดสาย ทั้งที่เมื่อก่อนแม้ว่าเขาจะเอ่ยดุ ด่า ว่าหรือทำร้ายจิตใจเพื่อให้เลิกยุ่งวุ่นวายกับเขามากแค่ไหนก็ไม่เคยที่จะได้เห็นน้ำตาของอบเชย จะได้เห็นเพียงรอยยิ้มที่ดูจะกวนโมโหเขามากยิ่งขึ้น แต่ครั้งนี้ เขาไม่ได้พูดอะไรแม้แต่คำเดียวทำเพียงแค่ยืนมองหน้ากันแต่อบเชยก็ร้องไห้ปริ่มจะขาดใจ
“นายอึก…อะ….อึกฮือ จะไปไหน” มือเล็กกำแขนเสื้อของคนร่างสูงกว่าไว้เสียจนยับ เสียงเล็กๆดังแข่งกับเสียงสะอื้นจนแทบจะฟังไม่ได้ศัพท์ แต่พะโล้กลับได้ยินมันอย่างชัดเจน
“ย้ายบ้าน”เป็นครั้งแรกที่ชายหนุ่มยอมพูดดีๆกับอบเชย แต่ร่างเล็กไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะมาดีใจกับเรื่องเล็กน้อยแค่นี้ ตอนนี้มีเรื่องที่ใหญ่กว่า คือพะโล้กำลังจะย้ายบ้าน กำลังจะหนีเขาไป!!!
“นายรำคาญเรา เกียจเราจนต้องย้ายบ้านหนีเลยหรออึก ฮืออ”อบเชยไม่สามารถเก็บกักความเสียใจและความน้อยใจที่มีมาตลอดได้อีกแล้ว แม้จะรู้ว่าพะโล้รำคาญ แม้จะรู้ว่าพะโล้รังเกลียด แม้จะรู้ว่าพะโล้ไม่ชอบแต่อบเชยก็อยากที่จะลองพูดคุยกับพะโล้เหมือนทุกคน ได้พูดคุยกันดีๆ ได้อยู่ใกล้ๆ แค่นี้ก็พอ
“ไม่เลย”
“นายอย่าไปเลย เราสัญญาเราจะไม่ยุ่งกับนายอีก จะไม่รบกวนนายอีกนะอย่าไปเลย” อบเชยอยากจะเข้าไปดึงข้อมือใหญ่นั้นไว้ แต่ก็กลัวว่าพะโล้จะโกรธแล้วรีบหนีเขาไปเร็วกว่าเดิม พะโล้ค่อยๆดึงมือของอบเชยมากุมไว้ก่อนที่อีกมือจะยกขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้กับคนตรงหน้า
“อย่าสัญญาสิ่งที่ทรมานใจตัวเอง และใจของเราเลย” อบเชยงุนงงกับคำพูดของพะโล้ เด็กชายเงยหน้าขึ้นมาก็ต้องตกใจกับรอยยิ้มแสนอ่อนโยนที่พะโล้ส่งมาให้ ใช่พะโล้ยิ้มให้เขาเป็นรอยยิ้มที่ไม่เคยมีใครได้เห็น ไม่เคยมีใครได้จากพะโล้นอกจากอบเชยในตอนนี้
“เป็นแฟนกันนะ” เพียงประโยคสั้นๆไม่มีความโรแมนติก หรือคำพูดที่สวยหรู แต่กลับทำให้หัวใจทั้งสองพองโตอย่างไม่รู้ตัว ต้นรักเล็กๆที่แต่ละคนถะนุถนอม ดูแลอย่างดีได้เจริญเติบโตพร้อมที่จะมาอยู่เคียงข้างกัน เพื่อร่วมกันดูแลให้เจริญงอกงามและแข็งแรงมากขึ้น
“อืม แต่นายกำลังจะไป”
“พะโล้ขาดอบเชยไปก็คงไม่หอมอร่อย อบเชยเป็นแฟนพะโล้นะครับ” ทั้งสองยืนกอดกันใต้ต้นหูกวางที่แผ่กิ่งก้านสาขาให้ร่มเงาดั่งเช่นสิ่งต้นไม้ใหญ่พึงกระทำ พร้อมความเข้าใจกันและกัน
สี่ปีผ่านไปไวเหมือนโกหก
“พะโล้นายจะไปได้หรือยังสายแล้วนะ!!”เสียงชายหนุ่มรูปร่างบอบบ้างเค้าโครงหน้ายังคงไม่เปลี่ยนแปลง แต่ใบหน้าที่สะอาดสะอ้านขาวเนียนอมชมพูกับทรงผมหน้าม้าเต่อสีดำสนิทยิ่งขับให้ดวงหน้าดูสว่าง และน่ารักมากยิ่งขึ้น
“เมื่อไหร่นายจะกลับไปน่าเกลียดเหมือนเดิมสักทีเนี่ย” เสียงทุ้มต่ำดูหงุดหงิดดังขึ้น ใบหน้าหล่อเหลาเกลี้ยงเกลา คมคายและดูมีเสน่ห์ รับกับผมซอยยาวดูรุงรังที่มัดรวบอย่างลวกๆไว้ข้างหลังของพะโล้โผล่ออกมาจากห้องนอนภายในคอนโดขนาดกลางใกล้มหาวิทยาลัย
“ไม่ชอบหรอมีแฟนน่ารักอ่ะ” อบเชยแกล้แหย่กระเซ้าพะโล้ เขารู้ว่าตั้งแต่ที่เขาลุกขึ้นมาเปลี่ยนแปลงตัวเองท่ามกลางเสียงคัดค้านของคุณแฟนอย่างพะโล้ทำให้ชายหนุ่มร่างสูงดูจะอารมณ์เสียตลอดเวลาที่มีคนเข้ามาทำท่าจะจีบเขา
“ชอบ แล้วก็รู้ด้วยว่าคนอื่นก็ชอบเหมือนกัน”
“ชอบแล้วจะบ่นทำไม??” อบเชยยิ้มในความตรงไปตรงมาของพะโล้ ตั้งแต่ที่เขาและพะโล้เป็นแฟนกันพะโล้ก็ดูจะพูดมากขึ้น ขี้อ้อนมากขึ้น และเปลี่ยนไปมากขึ้น แต่เปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นก็ถือว่าโอเคอยู่ ทำให้เขาได้ค้นพบพะโล้ในอีกมุมนึงที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
“ก็แค่อยากชอบคนเดียว ไม่อยากแบ่งให้ใครชอบอ่ะเข้าใจป่ะ” อบเชยมองแฟนหนุ่มที่ขับรถหน้าบูดอยู่ข้างๆก่อนจะหอมแก้มสากๆอย่างหมันเขี้ยว หลังจากวันที่พะโล้มาขอเขาเป็นแฟน ทั้งสองคนก็ต้องห่างกันไปถึงสามปีเพราะพะโล้ย้ายบ้าน และย้ายไปเรียนโรงเรียนเอกชนชื่อดังใกล้บ้าน แต่ทั้งคู่ยังคงติดต่อกันอยู่เสมอ กว่าจะได้เข้ามหาวิทยาลัยเดียวกันได้ ก็เล่นเอาเหนื่อยกันแทบแย่ แต่เพราะรักไงอะไรก็ยอม
“รักพะโล้นะ”
“รักเหมือนกัน”
“รักใครเหมือนกัน” พะโล้หันมามองหน้าคนข้างตัวก่อนก้มลงไปกระซิบที่ริมหูด้วยเสียงแผ่วเบา
“ก็รักอบเชยไงครับ” ก็บอกแล้วว่าพะโล้น่ะขาดอบเชยไม่ได้หรอก
จบ