41.2“ฉันเป็นเมียของคุณกนต์ธร”
“...”
...เมีย ไม่เคยเห็นจะได้ยินเลยวะ “แล้วมีธุระอะไรครับ”
“ฉันอยากให้เธอเลิกยุ่งกับคุณกนต์ธรซะ”
“แล้วยังไงครับ” ...สาบานว่าไม่ได้กวนตีน แต่ไม่รู้ว่าคนอีกฝั่งต้องการอะไรกันแน่
“ฉันมาทวงของของฉันคืน”
“อ่าว..ลุงนันไม่ใช่คนเหรอครับ”
“หึ เป็นผู้ชายด้วยกันแท้ๆ น่าทุเรศ”
“เอ่อ...ผมไม่รู้ว่าคุณสองคนมีความสัมพันธ์กันยังไง กรุณาอย่าเอาผมเข้าไปเกี่ยว ผมไม่เคยได้ยินเรื่องของคุณจากปากเขาเลยด้วยซ้ำ ถ้าอยากได้คืนล่ะก็นะ...มาเอาจากผมไปให้ได้สิ จากเด็กผู้ชายอย่างผมน่ะนะ"
พอเนศตอบไปแบบนั้นแล้ว อีกฝ่ายก็ส่งเสียงหงุดหงิดออกมาและวางสายไปโดยที่ไม่ได้พูดอะไรออกมา คิดว่าหล่อนคงจะหงุดหงิดไม่น้องที่ปฏิกิริยาของเนศออกมาเป็นอย่างนี้
ถามว่าเนศรู้สึกยังไง ก็ต้องตอบว่า..เฉยๆซะมากกว่า และเขาก็ไม่ใช้คำว่าแย่งในกรณีนี้เพราะว่า เขาจะไม่เป็นฝ่ายแย่งแน่นอน เนศเป็นคนไม่คิดมากอยู่แล้ว และก็เป็นคนมีเหตุผลพอที่จะไม่ฟังความฝ่ายเดียวจากผู้หญิงคนนั้น อีกคนที่จะต้องคุยก็คือ..ลุงนัน
...แต่ก่อนจะไปเรื่องอื่น รายงานกูสำคัญกว่านะครับ เรื่องเมียๆเนี่ยเอาไว้ก่อน ไร้สาระเกินไป เอาไว้ค่อยคุยกันทีหลัง แล้วก็ก้มหน้าก้มตาคร่ำเคร่งกับรายงานต่อไป ราวกับไม่มีเรื่องเมื่อกี้นี้เกิดขึ้น ไม่ใช่ว่าจะลืมหรอกนะ แต่ควรจัดความสำคัญให้ถูกต้องมากกว่า
...เห็นกูบ้าๆบอๆติงต๊องแบบนี้ แต่กูเป็นตัวเต็งเกียรตินิยมนะคร้าบบบ- น้องหมอ กะ พี่วิศวะ -
ใช้เวลาไม่นานรายงานของเนศก็เสร็จ ในระหว่างนี้ลุงนันก็โทรมาหาเป็นระยะ แต่เนศก็ไม่ได้ถามหรือพูดอะไรออกไป ส่วนผู้หญิงคนนั้นก็หายเงียบไปไม่ได้ติดต่ออะไรมาอีก ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าวางแผนอะไรอยู่ ถ้าถามว่ากังวลมั้ย จะตอบว่าไม่ก็ดูเป็นการโกหก งั้นก็ต้องตอบว่านิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้เป็นปัญหาอะไร
(ไอ้หนูว่างรึยัง?) เสียงของลุงลอดมาตามสาย
...จะมาตามกูไปดูงานอีกล่ะสิ ฮึ่มมมมมม “ว่างแล้วครับ”
(ทำไมทำเสียงซังกะตายแบบนั้นวะ) รู้ทั้งรู้ก็ยังจะถาม
“ผมเบื่อลุง”
(กวนตีน) หัวเราะกับคำตอบของเนศ
“ไปกินไอติมกัน” จู่ๆเนศก็พูดชวนออกไปข้างนอก
(เอาสิอยู่กรุงเทพพอดี เดี๋ยวเข้าไปรับแล้วกัน)
ใช้เวลาไม่นานนักก็ประมาณครึ่งชั่วโมง เนศที่อาบน้ำแต่งตัวรอจนลงไปนอนกลิ้งบนที่นอนไปมา ก็ได้เวลาออกไปเที่ยวกับผู้ปกครอง เอ๊ย!แฟนที่อายุมากกว่าแต่ชอบทำตัวเหมือนหนุ่มซักที
ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้น เนศก็เดินหัวยุ่งไปเปิดประตู
“มาได้ซะที” ไม่พูดพล่ามอะไรทั้งนั้น ขอบ่นก่อนเลย
“เดี๋ยวนี้บ่นจริงบ่นจังนะ” ยิ้มอย่างเอ็นดู แล้วดึงปลายหูเล่น
“ผมยังไม่ทันจะบ่นเลย ลุงนี่พูดเองได้ไง” เดินไปหยิบของจำเป็นทั้งหลายที่กองอยู่ตามมุมห้อง ที่ไม่เคยจะเป็นระเบียบเรียบร้อย
“แล้วจะไปกินที่ไหนดี” เดินเข้าไปกอดจากทางด้านหลังแล้วจูบลงที่ต้นคอ
“ที่ไหนก็ได้ เอาจริงๆผมแค่ไม่อยากไปทำงานกับลุงน่ะ ฮ่ะๆๆ”
“รู้หรอกน่า เพิ่งทำรายงานเสร็จ ไปหาอะไรผ่อนคลายทำกันดีกว่า”
เนศพลิกตัวกลับมาเกาะเอวลุงนันแล้วยิ้มให้แบบที่คิดว่าน่ารักที่สุด
“เนอะๆๆ” หอมแก้มลุงอีกฟอดเล็กๆอย่างออดอ้อน
“พอไม่ต้องทำงานนี่หน้าหายหงิกเลยนะ” ขยี้หัว
“แน่นอนใครจะอยากไปทำกัน” เนศเดินไปหยิบของต่อ
“ไปรึยัง”
“ไปสิ”
ลุงนันพาเนศไปพักผ่อนอย่างเต็มที่ ทั้งดูหนังเรื่องที่อยากดู ซื้อของที่อยากได้ ทั้งเสื้อผ้าหรือของจิปาถะ พาไปกินของหวาน จนเมื่อถึงเวลาเย็นก็พาไปกินข้าวในร้านหรูที่เนศไม่เคยเข้ามาก่อน บรรยากาศในร้านก็เหมือนร้านอาหารแพงๆทั่วไปที่เห็นตามทีวีหรือนิตยสาร
“โหลุง ทำไมพามาร้านเว่อร์ๆแบบนี้อ่ะ” เนศป้องปากถามเพราะกลัวว่าโต๊ะข้างๆจะได้ยิน
“นานๆก็อยากให้ได้กินอาหารหรูๆบ้าง” ยิ้มให้บางๆ
“แหม ไม่ต้องขนาดนี้ก็ได้นะลุง ผมน่ะกินอ่ะไรก็ได้”
“ก็รู้ว่ากินง่าย แต่นานๆครั้งก็อยากพามานี่”
“อืม โอเคๆ” ยอมแพ้กับความดื้อของลุง เนศส่ายหัวไปตามจังหวะของดนตรีไปเรื่อยเปื่อย หันมองบรรยากาศรอบๆร้าน ก็ตกแต่งสวยดี เสียที่มืดไปหน่อยมองอะไรไม่ค่อยถนัดตา เป็นร้านที่เงียบสงบ เปิดเพลงสากลคลอไปเบาๆ
“คุณกนต์ธรนี่คะ” เสียงนั้นดังมาจากด้านหลังของเนศ เป็นเสียงที่คุ้นๆเหมือนเคยได้ยินมาไม่นานนี้
เนศไม่ได้หันกลับไปมองตามเสียงนั้น เพราะก็ไม่ได้เรียกตน แต่กลับมองเจ้าของชื่อกนต์ธรที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับเขา ลุงนันมีสีหน้าประหลาดใจ
“นาถ..” ชื่อนั้นที่หลุดออกมาจากปากลุงทำให้เนศจำได้ว่าคนที่มาคือใคร และเป็นใคร... เสียงรองเท้าส้นสูงเดินเข้าใกล้โต๊ะนี้มากขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งเจ้าตัวเดินมาหยุดที่โต๊ะ ยืนระหว่างลุงนันกับตน เนศเงยหน้าขึ้นมองในหน้าคนที่มา เจ้าหล่อนเหลือบมองเขาวูบหนึ่ง แต่ในวูบนั้นที่ใบหน้าก็มีรอยยิ้มมุมปากแบบท้าทายเขาประกอบอยู่บนใบหน้าสวยๆนั้นด้วย
นีรนาถเป็นผู้หญิงร่างปานกลาง ค่อนไปทางเล็กซะด้วยซ้ำ ใบหน้าเรียวรูปไข่ ตาสวยคม หล่อนแต่งหน้าจัดและเฉี่ยวตามแบบฉบับสาวมั่นเป๊ะ ดูแล้วอายุน่าจะสามสิบต้นๆ
“ไมเจอกันนานเลยนะคะ”
“อืม...”
“แล้วนี่..” นาถหันมามองเนศเป็นเชิงถาม ทั้งๆที่เธอเองก็รู้อยู่แก่ใจ
เนศยิ้มให้บางๆ ก่อนจะตอบว่า “น้อง..”
“เนศ” แต่ยังไม่ทันพูดจบก็โดนลุงขัดขึ้นซะก่อน “เดี๋ยวลุงตอบเองนะ” ลุงเลื่อนมือมากุมมือของเนศบนโต๊ะต่อหน้าต่อตานาถ
ไม่ใช่ลุงไม่รู้ว่านีรนาถกำลังทำอะไร เพราะในระยะนี้ภรรยาเก่าคนนี้หลังจากที่เลิกกันมานานหลายปี ช่วงสองสามอาทิตย์หลังนี้กลับโทรหาเขาบ่อยเหลือเกิน และเขาก็ได้ยินข่าวจากเพื่อนๆที่รู้จักเธอว่าตอนนี้เจ้าตัวกำลังเป็นหนี้เป็นสินมากมาย และก็เทียวถามจากเพื่อนๆเขาว่าเด็กหนุ่มที่อยู่ข้างๆเขาคนนี้เป็นใคร
เขาแต่งงานกับนีรนาถและใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันเพียงไม่กี่ปี แต่ก็รู้นิสัยเสียของหล่อนดี ลุงไม่ใช่คนใจแคบอะไรนัก กับภรรยาเก่าคนนี้ก็ช่วยเหลือกันมาตลอดทั้งที่ก็ไม่ได้มีลูกด้วยกัน ที่ช่วยก็เพราะไม่อยากให้ผู้หญิงคนนี้เข้ามายุ่มย่ามในชีวิตอีก แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่แล้ว
“แฟนผมเอง”
นีรนาถหันไปมองกนต์ธรอย่างไม่เชื่อหูตัวเองว่าผู้ชายตรงหน้าเธอคนนี้จะกล้าพูดออกมา
“อย่ามาล้อเล่นกันนะคะ” แต่เธอก็ยังจะยิ้มอย่างใจดีสู้เสือ
“ผมเคยล้อเล่นกับคุณเหรอ” ลุงยิ้มบางๆไปให้ มองอย่างผิวเผินก็ดูอ่อนโยนดี แต่สำหรับหล่อนที่รู้จักสามีเก่าคนนี้ดีแล้ว นี่คือรอยยิ้มที่..น่ากลัว แต่เธอก็ทำเป็นไม่สน
“หึ ยั่วเค้ายังไงล่ะ” หันกลับไปทีเนศ สายตาเย้ยหยันและ..ดูถูก
“ผมว่ามีอะไรก็ไปคุยกันข้างนอกดีกว่ามั้งครับ” เนศตอบกลับ
“ทำไม อายรึไง”
“คนที่จะอายน่ะไม่ใช่ผมแน่นอน แต่เป็นคุณน่ะแหละ”
“มั่นใจเหลือเกินนะ”
ที่ลุงนิ่งไม่ใช่ว่าไม่อยากเข้าไปปกป้องเนศ แต่ก็อยากรู้เหมือนกันว่าเนศจะจัดการยังไง และผลที่กำลังติดตามอยู่นี่ ก็พอใจน่าดูชมทีเดียว
“ผมไม่ได้มั่นใจ แต่ถ้าคุณคิดว่าจะเอาเขาคืนไปจากผมให้ได้ตามที่ปากพูดล่ะก็อย่าเล่นสกปรกกันก็พอ”
“พวกเธอน่ะสิ สกปรก ผู้ชายด้วยกันแท้ๆ ทุเรศ”
“นีรนาถ ผมขอบอกคุณตรงนี้ไว้เลยนะ ผมให้เกียรติคุณมาตลอดในฐานะเพศหญิง แต่ก็อย่าคิดว่าผมจะกลับไปหาคุณอีก ต่อให้คุณคิดจะเล่นสกปรกยังไงก็อย่าคิดว่าผมไม่รู้”
“...” นีรนาถเงียบ ได้แต่อึ้งพูดอะไรไม่ออก ด้วยความที่ปกติแล้วกนต์ธรที่เธอรู้จักไม่ใช่คนแบบนี้
“คุณเปลี่ยนไปมากนะ เพราะเด็กนี่งั้นเหรอ” เธอกัดฟันเพื่อระงับอารมณ์ภายใน
“ผมก็เป็นของผมแบบนี้มาตลอด เพียงแต่คุณไม่เคยสนใจใครนอกจากตัวเองเลยต่างหาก เพราะฉะนั้นแล้ว..คุณเดินกลับออกไปจากตรงนี้ซะเถอะ ผมไม่ขอยุ่งเกี่ยวกับคุณอีกต่อไป แล้วก็อย่ามากรี๊ดแถวนี้นะ ก็อย่างที่เนศบอกคนที่จะอายคือคุณไม่ใช่พวกเรา”
นีรนาถทั้งโกรธทั้งอาย แต่เธอก็ไม่ปริปากโวยวายอะไรออกมาทั้งสิ้น และยอมเดินออกไปจากตรงนั้นแต่โดยดี
“โหววว ลุง” เนศทำหน้าแบบตื่นตาตื่นใจ
“อะไรไอ้แสบ” ยิ้มตลกคนตรงหน้า
“ลุงจริงจังน่ากลัวมากอ่ะ”
“เพื่อเนศน่ะ..แค่นี้จิ๊บๆ”
“งั้นขอบ้าน”
“ได้สิ”
“ขอรถ”
“แบบไหนละบอกมา”
“ขอทอง”
“เล็กน้อย”
“งั้นนี่ล่ะ...เป็นของผมคนเดียวได้มั้ย”
ลุงยิ้มหล่อๆออกมาให้ได้เห็น
“ตอนนี้ลุงก็เป็นของเนศคนเดียวอยู่แล้วนี่”
.
.
.
ความรักของทั้งสองคน ที่อายุไม่ใช่เรื่องสำคัญ เพศไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่ความรักของสองคนต่างหากล่ะที่ทั้ง
“สำคัญ” และ
“ยิ่งใหญ่”TBC,,,กลับมาแล้วฮ๊าฟฟฟฟฟฟ 
หลายคนอ่านแล้วอาจคิดว่าแมร่งน้ำเน่าชิบห๋อง ซึ่งเฮาก็ยอมรับว่ามันน้ำเน๊าาาาา น้ำเน่า
ก็ยังคงคอนเซปของเฮาว่าเป็นนิยายตามใจ(เรา) อยากจะให้นิยายตัวเองมีกลิ่นอายของละครไทย 
ที่มาช้าไม่ใช่อะไร เพราะเราต้องไปเรียนทำเบเกอรี่ค่ะ มีเรียนทุกวันจันทร์ถึงศุกร์
ส่วนเสาร์อาทิตย์ก็กลับบ้านนอกอ่ะจ่ะ 
ขอโทษที่มาต่อช้านะฮับ 
และก็ต้องขอโทษที่จะต้องบอกว่าตอนหน้าจะจบแล้วนะค้าบบบบบบบ
เอาไว้ลงตอนจบแล้วเราจะประกาศจองนะจ๊ะ เพราะต้องปั่นตอนพิเศษไปด้วยสี่ตอน!!!!!!
ย้ากกกกกกกกกกกกกกกกก 
หัวข้อ: " น้องหมอ กะ พี่วิศวะ " ตอนจบ หน้า 97 ย้ายได้เลยค่าา (อ่าน 884684 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก