สุดขั้ว 26“นี่ ตื่นสิ”“หืม...” ผมขยับตัวซุกหน้าเข้ากับหมอนนุ่มนิ่ม หนีจากบางสิ่งที่คอยเขี่ยแก้มของผม จั๊กจี้น่า พอสักที เสียงทุ้มต่ำที่ฟังเย็นชาแทรกเข้ามาในความมืด หือ ตื่นงั้นเหรอ? ตอนนี้ผมกำลังนอนอยู่หรือไง? ไม่ใช่ว่าผมกำลังเดินเล่นกับพี่เฮดีสอยู่เหรอ เอ๊ะ ยังไง แต่ผมจำได้ว่ากำลังเดินเล่นอยู่นี่น่า ใครบางคนขยับตัวผมเบาๆ และส่งเสียงเรียกอีกครั้ง
“เฮ้ย ตื่นสิ” เสียงทุ้มต่ำน่าฟัง น้ำเสียงที่ฟังแล้วอบอุ่น ผมคิดว่าเสียงของเขาฟังดูหล่อชะมัด เหมือนพวกเสียงพากย์ของพระเอกหนัง แต่มันคล้ายๆ เสียงของพี่เฮดีสอยู่นะ แต่รายนั้นเสียงเย็นยะเยือกกว่านี้
“ถ้าไม่ตื่น ฉันจะให้ผีมานอนเป็นเพื่อนนาย เอาไหม?” เสียงเย็นยะเยือกที่คุ้นเคยกระซิบขู่ข้างหู ผมลืมตาอย่างไม่เต็มใจนัก โธ่ นี่เล่นจะเอาเพื่อนที่มองไม่เห็นมานอนด้วยแบบนี้ ผมก็ไม่มีกะจิตกะใจจะนอนสบายต่อแล้วล่ะ เมื่อลืมตาขึ้นผมก็เห็นชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาเปล่งประกายวิบวับอยู่ตรงหน้า หว่า หล่อซะตาของผมจะบอดให้ได้ ผมหน้าแดงเขินขึ้นมาอย่างกะทันหัน รู้สึกว่าวันนี้พี่เฮดีสจะหน้าตาสดชื่นแจ่มใสกว่าที่ผ่านหรือเปล่านะ ดูเปล่งออร่ามากกว่าเมื่อวานอีก
“กลัวผีขนาดนั้น?” พี่เฮดีสเอ่ยเยาะเย้ยหน่อยแล้วเคลื่อนตัวมาใกล้ผม เขาก้มลงมาจุ๊บหน้าผากของผมเบาๆ จูบไม่ทันตั้งตัวแบบนี้มันทำให้ขนอ่อนต้นคอของผมลุกซู่แน่ะ แอ๊ก!
“ฝันดีงั้นเหรอ?” พี่เฮดีสผละจากผม ลุกขึ้นยืนแล้วเอ่ยถามหน้านิ่ง ผมยันตัวลุกขึ้น พยักหน้าขัดเขินเล็กน้อย ฝันดีงั้นเหรอ? ดีน่ะสิ ก็ฝันถึงพี่นั่นแหละ!
“เอ่อ... ก็นิดหน่อยครับ”
“ฝันถึงใคร?”
“ไม่บอกหรอกครับ” ผมเงยหน้าตอบอย่างรวดเร็วและชัดเจน ทำให้คนถามชะงักเหลือบสายตาเย็นมาที่ผม เขาตวัดสายตามองผ่านผมไปอย่างเฉยชา ก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับบอกให้ผมอาบน้ำเพื่อออกไปกินข้าว หึ บางทีคนเราก็ต้องมีความลับกันบ้างสิ อีกอย่างจะให้ผมบอกว่าฝันถึงพี่นั่นแหละงั้นเหรอ ไม่มีทางแน่ๆ!
ผมค่อยๆ ขยับตัวลุกขึ้น เพราะยังรู้สึกว่าเนื้อตัวยังขัดๆ เคลื่อนไหวไม่สะดวกเหมือนปกติอยู่ ผมค่อยๆ หย่อนเท้าลงพื้นแล้วลุกขึ้นเดิน แต่เดินไม่กี่ก้าวขามันอ่อนไร้เรี่ยวแรง ร่วงไปกองกับพื้น รู้สึกเข็ดขัดยอกไปทั้งตัว นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน ผมกัดฟันฝืนลุกอีกครั้ง พอยืนได้ก็พักหายใจ ก้มมองตัวเองแล้วเบิกตากว้าง ตกใจกับสภาพร่างกายของตัวเอง นี่มันรอยบ้าอะไร เยอะแยะแบบนี้เนี่ย!? สภาพของผมอย่างกับว่าเพิ่งผ่านศึกสงครามมาแน่ะ!
“ให้ช่วยอุ้มไปส่งห้องน้ำไหม?”
ว๊ากกกกกกก! อย่าโผล่มาแบบไม่ให้สุ่มให้เสียงแบบนี้ได้ไหมครับพี่เฮดีส! ผมตกใจนะครับ ผมมองคนที่ยืนกอดอก ส่งสายตาตรงแน่วมา ผมรีบโบกมือปฏิเสธ พยายามจะเข้าห้องน้ำด้วยตัวเอง บ้าเอ๊ย แค่นี้ก็น่าอายพออยู่แล้ว ถ้าขืนให้เขามาช่วยผมจะต้องระเบิดเป็นจุณแน่ๆ พี่เฮดีสก็ไม่เซ้าซี้ยืนมองผมเงียบๆ คุณพี่ครับ มองกันขนาดนั้นผมก็ชักจะเริ่มประหม่าเหมือนกันนะ หยุดมองแล้วออกไปเถอะ ขอร้อง! แค่นี้ก็แข้งขาอ่อนเปลี้ยเดินไม่ไหวอยู่แล้ว ยิ่งถูกจ้องเขม็งแบบนี้ก็ยิ่งไม่มีแรงเดินน่ะสิ โธ่เอ๊ย
“เดินช้ายิ่งกว่าหอยทากคลาน”
“เรื่องของผมน่า! พี่ออกไปก่อนได้ไหม!?”
“ทำไม?”
ยังจะมาถามอีก บ้าชะมัด แถมยังทำหน้าสงสัยแบบจริงจังอีก พี่ซื่อบื้อขนาดนี้เลยหรือไง!? หรือจริงๆ แล้วรู้อยู่แก่ใจแต่ถามเพราะอยากจะแกล้ง ผมไม่สนใจคนข้างหลัง พยายามกระดืบเดินเข้าห้องน้ำไปด้วยสภาพไม่สมประกอบสักเท่าไร พอเข้าห้องน้ำไปได้ผมก็ถอนหายใจโล่งอกเสียงดัง แล้วสะดุ้งตกใจเสียงเคาะประตู
“อาบน้ำให้ไหม?”
“ไม่ต้องครับ!”
“ไม่ต้องเกรงใจหรอก”
“ไม่ครับ!” ผมตะโกนปฏิเสธเสียงดังลั่น หน้าแดงแปร๊ดกับเสียงหัวเราะต่ำๆ ในลำคอของเขา นั่นไงล่ะ! แกล้งผมจริงๆ ด้วย ไอ้เฮดีสงี่เง่าเอ๊ย!
กว่าผมจะออกมากินข้าวเช้าได้ก็ใช้เวลาเกือบชั่วโมง นี่มันนานพอๆ กับพวกสาวๆ อาบน้ำแต่งตัวเลยแฮะ ช่วยไม่ได้ ก็ผมเหมือนถูกสูบเรี่ยวแรงไปหมดตัว ใครเป็นคนสูบไปน่ะเหรอ เหอะ ดูก็รู้แล้วว่าเป็นใคร หน้าตาผิวหน้าเด้งดูเปล่งปลั่งยิ่งกว่าใช้ครีมหอยทาก! ผมแอบชำเหลืองมองคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าแล้วก้มหน้ากินข้าวต่อ ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า ท่าทางของพี่เฮดีสเหมือนคนอารมณ์ดีสุดๆ หน้านิ่งของพี่แกมันแสดงออร่าความสดใสออกมาอย่างเห็นได้ชัด ซึ่งมันดูน่าหมั่นไส้เป็นบ้าเลย ฮึ่ม!
“วันนี้พี่จะทำอะไรหรือเปล่า?”
“นอน” เขาตอบแบบไม่ใส่ใจเลยสักนิด
“จะนอนอย่างเดียวเหรอ?”
“แล้วให้ทำอะไรอีกล่ะ? ปล้ำนาย?”
ลามปามแล้วครับพี่! ตอบดีๆ จะได้ไหม ผมอุตส่าห์ถามดีๆ แล้ว ปัดโธ่! ผมย่นหน้าใส่เขาตอบกลับ ผมไม่มีทางสมยอมแน่ ตอนนี้ผมก็ไม่ต่างอะไรจากซอมบี้มีชีวิต ขืนให้ทำอีกต้องกลายเป็นศพไปจริงๆ น่ะสิ! พี่เฮดีสมองผมนิ่งเป็นนาทีก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ อะไรของเขา มองหน้าผมแล้วถอนหายใจ? มันหมายความว่ายังไงเนี่ย พี่เฮดีสหันไปมองทางอื่นพร้อมกับยกถ้วยกาแฟขึ้นจิบ
ผมพยายามยัดทุกอย่างตรงหน้าลงกระเพาะ เสียพลังงานไปมากผมก็ต้องเอาเข้ามากเป็นธรรมดา หลังจากตั้งหน้าตั้งตายัดข้าวเช้าแสนหรูเลิศอย่างกับสั่งตรงจากภัตตาคาร ไม่นานก็อิ่มแปล้สบายท้อง ผมยกแก้วน้ำล้างปากแล้วต่อด้วยของหวานแสนอร่อย อ๊ากกกก มีความสุขจังเลยครับ อิ่มอร่อยหลังจากผ่านช่วงเหน็ดเหนื่อยมาทั้งคืน อย่างกับตายแล้วฟื้นคืนชีพ พี่เฮดีสที่อิ่มไปนานกอดอกมองผมด้วยสายตาเหลือเชื่อ เขามองถ้วยจานเปล่าสลับกับผมไปมาแล้วเอ่ยถามอย่างประหลาดใจ
“กินหมดได้ไง?”
“ก็คนมันหิวนี่ อีกอย่างพี่ทำอร่อยด้วยแหละ ขอบคุณครับ!” ผมบุ้ยปากรู้สึกเขินอยู่เหมือนกันที่ฟาดอาหารจนเกลี้ยงโต๊ะแบบนี้ ต่อหน้าต่อตาพี่เฮดีสเลยอะ ผมควรจะรักษาภาพพจน์กว่านี้สิ แต่ก็คงจะไม่ทันแล้วล่ะมั้ง ฮ่าฮ่าฮ่า(หัวเราะทั้งน้ำตา) ผมเงยหน้ามองพี่เฮดีสแล้วฉีกยิ้มกว้างให้ ขอโทษจริงๆ ครับ ผมเผลอตัวไปหน่อย แต่มันอร่อยจนหยุดไม่อยู่จริงๆ นะ! พี่เฮดีสหลบหน้าไปมองทางอื่น เขายกมือลูบคอแล้วพยักหน้าไม่พูดอะไรอีก
อะไรหว่า ท่าทางแบบนั้นมันเหมือนกับ... อ่าฮะ ผมเดาว่าเขาต้องเขินอยู่แน่ๆ เลย! ฮิๆ ผมเหลือบมองเขาพร้อมกับอมย้ำหัวเราะหึๆ ในลำคอ หูของพี่เฮดีสแดงแปร๊ดขึ้นมาทันที เขาสะบัดหน้ามาเอ่ยเสียงเข้ม ทำท่าเหมือนโมโห
“กินเสร็จแล้วก็เอาไปล้างให้เรียบร้อย”
“คร้าบผม”
ผมรีบเก็บข้าวของไปล้างในห้องครัว ไม่คิดจะแซวเขาต่อ เพราะเดี๋ยวตัวผมจะเดือดร้อนเปล่าๆ ผมตั้งใจล้างและเช็ดถ้วยชามเรียงเข้าที่เรียบร้อย ปากฮัมเพลงคลอเบาๆ ไม่น่าเชื่อเลยว่าตอนนี้ผมสมหวังอย่างที่ฝันเอาไว้ ขอบคุณที่มันไม่ใช่แค่ฝัน ผมมีความสุขจนล้น หึๆ ผมเช็ดมือเดินออกไปจากห้องครัว เดินมาหาพี่เฮดีสที่ห้องนั่งเล่น เห็นเขากำลังเอนตัวพิงโซฟานอนอ่านหนังสืออยู่ ผมเดินเข้าไปนั่งลง ก้มหน้ามองดูหนังสือที่เขากำลังอ่านอยู่
“...” งะ ก้มนานไปหน่อย มึนหัวเลย
“ทำอะไร?” พี่เฮดีสถามออกมาในขณะที่เขายังคงอ่านหนังสือต่อไปด้วยท่าเดิม ผมเงยหน้า นวดต้นคอของตัวเองแล้วตอบออกไป
“เปล่า แค่ดูว่าพี่อ่านอะไรเฉยๆ ขอโทษที่รบกวนครับ”
ผมนั่งกอดเข่าจ้องมองเขาที่นอนอ่านหนังสือต่ออยู่เงียบๆ พิจารณาใบหน้าหล่อเหลาจับจ้องหนังสือในมือด้วยอารมณ์สงบนิ่ง มีเพียงดวงตาสีดำเข้มที่เลื่อนตามตำแหน่งตัวหนังสือ ผมมองเขาอย่างครุ่นคิด เฮ้อ ไม่ว่ายังไงผมก็คิดว่าพี่เฮดีสเนี่ยไม่เรียกว่าหล่ออย่างเดียว สวยด้วย! หน้าเรียวรูปไข่ ตาเรียวโตคมสวย ขนตางอนหนา จมูกโด่งสันตรง ปากสีแดงน่าจุ๊บ หว่า ไม่ว่าจะดูยังไงก็ดูงดงามเหมือนไม่ใช่มนุษย์ ถ้าบอกว่าเขาเป็นแวมไพร์หรือมนุษย์ต่างดาว ผมก็เชื่อสนิทล่ะ
“นี่”
“ครับ?” ผมเอียงหน้าตอบรับพี่เฮดีสด้วยรอยยิ้มกว้าง ไม่แค่หน้าตาเท่านั้น ขนาดเสียงของเขายังหล่อเลย! ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนระดับสูงแบบนี้จะมาชอบผมได้ แหะๆ รู้สึกปลาบปลื้มชะมัดยาก พี่เฮดีสปิดหนังสือหันมาจ้องผมเขม็ง ผมเลิกคิ้วรับ เขาถอนหายใจแล้วกัดฟันถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
“จะจ้องอีกนานไหมเจ้าบ้า ชิ เขินนะโว้ย”
“...” ผมเบิกตามองพี่เฮดีสอย่างแปลกใจ ก่อนที่หัวใจมันจะเต้นรัว อดจะที่ยิ้มไม่ได้ พี่เฮดีสหลบสายตา หน้าขาวๆ ของเขาแดงเล็กน้อย ท่าทางเหมือนคนเขินเอามากๆ ผมวิญญาณแทบหลุด กำมือแน่น พยายามควบคุมตัวเองไม่ให้พุ่งเข้าไปหาเขา ท่าทางแบบนั้นมันโดนใจเป็นบ้า อยากจะพุ่งเข้าไปกอดจัง พี่เฮดีสสสส น่ารักเกินไปแล้วววว!
พี่เฮดีสถอนหายใจกับท่าทางบ้าบอของผม ผมเม้มปาก พยายามกอดเข่าเอาไว้แน่น ตาจ้องเขม็งมองเขาอย่างห้ามอกห้ามใจ ฮือ! อยากกอดจัง ใบหน้าหล่อเหลากลับมานิ่งและเย็นชาเหมือนเดิมอย่างรวดเร็ว เขาหันกลับไปสนใจหนังสือในมือเปิดอ่านต่อ ไม่สนใจผมแล้ว ผมกระซิบตาปริบๆ รู้สึกแปลกๆ ที่เขาไม่สนใจ หน้าของผมค่อยๆ งอ พี่เฮดีสเหลือบสายตามามองสักพักเขาก็ยกมือปิดปาก ตัวสั่นระริก อะไรอะ หัวเราะผมอย่างนั้นเหรอ? มีอะไรน่าขำกัน! พี่เฮดีสหยุดสั่น เขาหันมาจับมือของผมแล้วชวนเสียงเรียบ
“นอนด้วยกันสิ”
“หือ นอนตรงไหน?” ผมหรี่ตาลง มองพี่เฮดีสที่ไม่มีร่องรอยของคนกลั้นขำเหมือนเมื่อกี้ ทำไมคนๆ ถึงได้ปรับสีหน้าเร็วขนาดนี้กันเนี่ย ผมถามกลับเมื่อเห็นขนาดโซฟา ถึงมันจะใหญ่แต่พี่เฮดีสคนเดียวก็เต็มหมดแล้ว จะให้ผมนอนตรงไหนอีกล่ะ จริงๆ แล้วผมก็ใจดีนะที่เขาชวน พี่เฮดีสลูบตามนิ้วมือของผม เขาตบอกของตัวเองเบาๆ
“ผมหนักนะครับ” ผมส่ายหน้าปฏิเสธ จะให้ผมไปนอนซบอกพี่นะเหรอ บ้าไปแล้ว ผมตัวหนักนะ ไม่ใช่สาวๆ ร่างเล็กบอบบางสักหน่อย พี่เฮดีสมองผมด้วยสายตาเย็นมากกว่าเดิม เขาเอ่ยเสียงราบเรียบ
“เมื่อคืนฉันก็ทับนาย ไม่เห็นนายจะบ่น ให้นายทับคืนเลยนะ”
บ้าจริง! มันคนละเรื่องแล้วครับ! ผมส่งค้อนให้กับเขาทันที ยังจะโยงไปเรื่องนั้นอีกนะ พี่เฮดีสไม่สนใจ ดึงผมให้เข้าไปหา ผมยกธงขาวยอมแพ้ ปีนข้ามไปนอนอีกฝั่งของโซฟา เกร็งตัวจนแข็งทื่อ คิดว่าทำแบบนี้จะช่วยทำให้ตัวมันเบาขึ้นได้ พี่เฮดีสตบหลังผมเบาๆ แล้วกระซิบข้างหูจนผมจั๊กจี้
“อย่าเกร็ง เดี๋ยวก็เป็นเหน็บหรอก”
“ครับ”
จริงๆ แล้วก็ไม่ได้ทับขนาดนั้นหรอก มันมีพื้นที่ให้ผมนอนตะแคงได้อยู่ ผมนอนซบหน้ากับไหล่หนาของเขา ได้กลิ่นหอมอ่อนๆ จากตัวของพี่เฮดีสด้วย อืมมม กลิ่นอะไรกันเนี่ย เป็นผู้ชายแท้ๆ กลับตัวหอม ผมใช้จมูกสูดฟุดฟิดก่อนจะรู้ว่ามันเป็นกลิ่นของน้ำยาปรับผ้านุ่มจากเสื้อผ้าของเขานั่นเอง หว่า มันหอมมากเลย
ผมหลับตารู้สึกสงบสุข ตัวก็ค่อยๆ ผ่อนคลาย ไม่เกร็งแล้ว ผมลืมตาขึ้นเงยหน้ามองพี่เฮดีสที่อ่านหนังสือต่อ ผมหรุบตาต่ำมองลูกกระเดือกของพี่เฮดีสแล้วยกมือไปแตะมันเบาๆ พี่เฮดีสก็ยังนิ่งเหมือนเดิม ผมลองลูบมันเบาๆ แล้วสะดุ้งเมื่อเขาส่งเสียงขู่ในลำคอ ทำให้ลูกกระเดือกสั่นไปด้วย ผมรีบผละมือออกมาแล้วนอนนิ่ง ไม่นานเจ้ามืออยู่ไม่สุขก็ขยับอีกครั้ง และเหมือนเดิมเมื่อโดนเสียงขู่ก็หดกลับคืนมา
ผมอมยิ้ม ไม่รู้ทำไมเหมือกัน เพียงแค่นี้ก็ทำให้ผมมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก
พอตกเย็นพี่เฮดีสมาส่งผมที่บ้าน ตอนแรกเขาบอกให้ค้างแล้วจะให้ยืมชุดนักศึกษา แต่ผมปฏิเสธ เดาว่าถ้าพรุ่งนี้ผมให้พี่เฮดีสไปส่งที่คณะล่ะก็... หึๆ ผมขอปลอดภัยไว้ก่อนแล้วกัน พี่เฮดีสเองก็ไม่คัดค้านอะไร ยอมมาส่งผมแต่โดยดี ผมหันไปมองพี่เฮดีสที่เดินตามหลังเข้าบ้านมาด้วยอย่างแปลกใจ หือ? ทำไมเขาถึงเดินตามมาส่งถึงในบ้านแบบนี้ล่ะ เขาไม่กลับอย่างนั้นเหรอ ผมมองพี่เฮดีสที่เดินเข้ามานั่งบนโซฟาอย่างงุนงง
“พี่เข้ามาทำอะไรเหรอ?” ผมถามออกไปตรงๆ มันเหมือนเป็นคำถามที่ไร้มารยาทสิ้นดี แต่เพราะนี่เป็นพี่เฮดีส ถ้าไม่ถามตรงๆ คุณจะไม่มีวันได้คำตอบตรงประเด็น (ขนาดถามตรงยังตอบอ้อมโลกเลย) พี่เฮดีสเงยมองผม หยิบรีโมตเปิดแอร์ เปิดทีวี เขาเอียงตัวนอนแล้วตอบด้วยน้ำเสียงเฉยชา
“จะค้างบ้านแฟนมันแปลกหรือไง?”
“... อ๊ะ หา?...”
บ้านแฟน!?
ผมหน้าไหม้จนควันขึ้นเขม่น พี่คนนี้จู่ๆ มาพูดอะไรชวนอายหน้าตาเฉย ผมเม้มปากมองคนที่ทำตัวสบายเยี่ยงบ้านของตัวเองอย่างหมั่นไส้ ผมหัวเราะหึๆ เมื่อคิดอะไรขึ้นมาได้ เป็นแฟน? จำไม่ได้เลยว่าผมไปเป็นแฟนเขาตั้งแต่เมื่อไร จำไม่เห็นได้ว่าเขาเคยเอ่ยขอผมคบด้วย คนปากแข็งอย่างผู้ชายคนนี้คิดจะรวบรัดผมโดยไม่เอ่ยปากเป็นทางการอย่างนั้นเหรอ? รู้เอาไว้ซะด้วยว่า คุณเนรัญจะไม่มีทางยอมเด็ดขาด!
ผมกระแอมเบาๆ ตั้งท่าตีสีหน้าสงบนิ่ง แกล้งอุทานขึ้นอย่างแปลกใจ
“เอ๋ แฟนงั้นเหรอครับ นี่พี่หมายถึงผมงั้นเหรอ?”
พี่เฮดีสเหลือบมามองผมด้วยสายตานิ่งไม่สั่นไหว เขาจ้องผมด้วยสายตาเย็นชา หือ! คุณเนรัญอดทนไว้ อย่าไปกลัว! ผมถอนหายใจแล้วส่ายหน้าไปมา
“จำไม่ได้ว่าเคยตกลงเป็นแฟนกับพี่ตอนไหนนะครับ เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า?”
“...” นิ่ง! แถมยังอัพเพิ่มความน่ากลัวมากขึ้นอีก
ผมรีบกอดอก ห้ามไม่ให้ตัวเองสั่นกลัว โอ๊ย หนาวขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุวุ้ย
“เพราะฉะนั้นผมไม่ใช่แฟนพี่ ขอให้เข้าใจด้วยนะครับ”
“...” แม่ง พูดขนาดนี้ยังนิ่งอีก!
พี่เฮดีสลุกยืน จ้องผมเขม็งอย่างน่ากลัว สายตาเหมือนอยากกระโจนมาตีผมทุกเมื่อ หว่า! นี่ผมกำลังหาเรื่องใส่ตัวอยู่หรือเปล่าเนี่ย!? เขาก้าวเท้าเข้ามาหาผมก็ผงะตกใจ ตัวสั่นเทาเหมือนลูกนกที่ตากฝนในฤดูหนาว มือหนาวางบนไหล่ของผม มันบีบไหล่ของผมแน่น ดวงตาสวยของเขาเบิกกว้างขึงตามองผมใกล้ๆ หยา! ขอโทษครับ ผมแค่ล้อเล่นเฉยๆ! น่ากลัวววว! แง้!
“ฟังนะเจ้าเด็กบ้า”
ครับ! ฟังอยู่ครับ!
“ฉันจะพูดแค่ครั้งเดียว”
ได้สิครับ จะพูดกี่ครั้งก็ได้ แต่ปล่อยผมก่อน ผมเจ็บบบบ
“ปะ... เป็นแฟนพี่นะเนรัญ”
ฉึก!
ผมติดอยู่ในห้วงอากาศ คำพูดสั้นๆ ของพี่เฮดีสดังสะท้อนซ้ำไปซ้ำมาในหัวของผม หะ อะไรนะ? เมื่อกี้นี้พี่เฮดีสพูดว่าอะไร ผมเงยหน้ามองใบหน้าหล่อที่ก้มต่ำจนมองไม่เห็นว่าอีกฝ่ายทำสีหน้าอย่างไรอยู่
“พี่พูดอะไรนะ ผมฟังไม่ชัดเลย”
“บอกให้ฟังดีๆ ไง!” พี่เฮดีสโบกหัวผมอย่างรวดเร็ว เขาตะโกนใส่หน้าผมเสียงดัง ผมเงยหน้ามองเขาแทบไม่กะพริบตา ก่อนจะหลุดเสียงหัวเราะออกมา ปรูด! หน้าแดงเถือกเลย! พี่เฮดีสปล่อยมือจากผมแล้วถอยหลังออกห่าง เขาเม้มปากแน่นแล้วแผดเสียงใส่ผมจนหูแทบจะดับ
“อะไร! อย่ามาหัวเราะนะโว้ย! เจ้าเด็กบ้า! มันขำมากหรือไงวะ!?”
ผมยังคงหัวเราะไม่หยุด โอ๊ยยย ไม่ไหวแล้ววว! พรุ่งนี้โลกจะแตกก็ไม่เป็นไร แค่นี้ผมก็มีความสุขมากแล้ว! พี่เฮดีสมองผมด้วยสายตาไม่พอใจ เขาสะบัดหน้าเดินฉับๆ ออกไป
“ฉันจะกลับแล้ว!”
“เอ๋ พี่ไม่ค้างบ้านแฟนแล้วเหรอครับ?” ผมหยุดหัวเราะแล้วฉีกยิ้มกว้างถามเขาไปอย่างรวดเร็ว พี่เฮดีสหันกลับมาตอบอย่างรวดเร็ว น้ำเสียงบูดอย่างฟังได้ชัด
“แฟนอะไร ไม่มี!”
“ไม่เอาน่า แค่นี้อย่างอนสิ”
“ใครงอน! งี่เง่าจริง ฉันจะกลับ!” พี่เฮดีสขึ้นเสียงจนคอเป็นเอ็น ท่าทางเขาจะอายมากเลยน่ะเนี่ย ทำโมโหกลบเกลื่อนจนไม่เหลือเค้าของเฮดีส จ้าวนรกแสนสะพรึงคนนั้น ผมหัวเราะในลำคอ พุ่งเข้าไปรั้งเขาไว้ก่อนที่อีกฝ่ายจะออกไปจริงๆ ผมกอดเขาไว้ แนบหน้ากับแผ่นหลังกว้าง
“ผมไม่ได้หัวเราะพี่นะ แค่รู้สึกมีความสุขจนอยากจะหัวเราะเท่านั้น เพราะฉะนั้นคืนนี้อยู่กับผมนะครับ”
พูดเองยังเขินเลย! เหมือนผมกำลังอ้อนเขาอยู่อย่างนั้นนั่นแหละ น่าอายชะมัด! พี่เฮดีสยืนนิ่งไม่ตอบอะไรกลับ ผมเงยมองเสี้ยวหน้าของเขาเพื่อดูว่าเขากำลังคิดอะไร ใบหน้าหล่อนิ่งแต่ก็ยังมีร่องรอบแดงระเรื่อจากความขัดเขินอยู่
“พี่เฮดีส”
“...” เขายังนิ่ง ไม่เคลื่อนไหว
“ผมรักพี่”
เขาแกะมือผมออกจากตัวแล้วหันมาเผชิญหน้าด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ผมมองหน้าเขาก่อนจะยิ้มออกมา หน้านิ่งแต่ดวงตาของเขาเปล่งประกายระยิบระยับชัดเจน พี่เฮดีสถอนหายใจ ขยับตัวพึมพำกับตัวเองแล้วก้มหน้าลงมาหาผม
“...เด็กบ้า อยากพูดอะไรก็พูดจริงๆ เลยนะ”
“ก็มันเป็นเรื่องจริงนี่ ผมรักพี่...” ผมขยับริมฝีปากเอ่ยเสียงแผ่ว ริมฝีปากของเราใกล้กันมาก แม้ผมจะขยับเบาๆ แต่มันก็ชนกันอยู่ดี พี่เฮดีสส่งเสียงห้ามไม่ให้ผมพูดอะไรอีก จากนั้นริมฝีปากของเราก็แตะกันอย่างสมบูรณ์ ผมหลับตาลง มือเกาะแขนของเขาไว้
เราพยายามเติมเต็มให้กับอีกฝ่ายที่ต้องการมากขึ้นเรื่อยๆ ด้วยการจูบ ร่างกายของเราเบียดแนบแน่น ริมฝีปากเริ่มร้อนผ่าวเสียดสีบดเคล้ากันและกันก่อนจะค่อยๆ ผละจากกัน ผมลืมตาขึ้น ลมหายใจอุ่นๆ ของเขารดหน้าผากของผมเบาๆ ผมเงยหน้ามองและเขาก็ก้มลงมา ผมยิ้มและเขาก็ยกมุมปากบางๆ แค่มองตากันเราก็รู้ว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร มันไม่ใช่อะไรอื่น นอกเสียจากความอบอุ่นจากร่างกายของอีกฝ่ายนั่นเอง
รู้สึกว่าวันนี้การมาเรียนเป็นอะไรที่ลำบากเหลือเกิน ผมไม่ยอมให้พี่เฮดีสมาส่ง เขาก็เข้าใจดีถึงไม่เซ้าซี้อะไร เมื่อเช้าพวกเราต่างฝ่ายต่างมาเรียนเอง ผมแอบสังเกตปฏิกิริยาของผู้คน แปลกที่พวกเขาเหมือนจะไม่รู้เรื่องอะไรเลย ยังทักทายผมเหมือนปกติ หรือว่าเรื่องใจตอนนั้นยังไม่รั่วไหล? อ๊ะ ดีจัง! ผมอุตส่าห์เตรียมตัวรับคลื่นมหาชนที่จะโถมเข้าใส่แล้วน่ะเนี่ย ผมถอนหายใจโล่งอก กินข้าวเช้าอย่างมีความสุข
“ฮิๆ”
ความลับของผมยังไม่แตกสินะ ดีจังเลย
“ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เชียวนะ”
“ว๊ากกกก!!!”
ระหว่างที่ผมกำลังเดินไปเรียนก็มีคนเข้ามากระซิบข้างหู ผมสะดุ้งร้องเสียงหลง พวกเขาก็หัวเราะขำคิกคัก ผมหันไปขึงตาใส่พวกบ้าที่เล่นพิเรนทร์ๆ ตั้งแต่เช้า ก่อนจะชะงักเมื่อเห็นเป็นเหล่าพยานเหตุการณ์อื้อฉาวในคืนนั้น แถมยังมาครบกันทุกคนอีกด้วย! ผมทำหน้าเจื่อนทันทีเมื่อเห็นสายตาวิบวับจากพวกเขา สาวหมายเลขหนึ่งแห่งแก๊งชะนีน้อยในป่าใหญ่พุ่งเข้ามาหาผมด้วยดวงตาวาววับ กระทู้ศอกใส่ผมอย่างกับเธอสนิทสนมกับผมเป็นสิบชาติ
“รัญจ๋า เป็นไงบ้าง หือๆ”
“ก็สบายดี”
“ไม่ใช่เรื่องนั้นย่ะ! หมายถึงพี่เฮดีสต่างหากเล่า” เหล่าชะนีน้อยในป่าใหญ่กรีดกรายมือเข้ามาหาผมอย่างไม่พอใจ ก่อนจะเอ่ยกระซิบกระซาบเสียงเบา แล้วไปกรี๊ดกร๊าดดีดดิ้นจะเป็นจะตาย พวกเขามองผมด้วยสายตาแปลกๆ กึ่งมีความสุขกึ่งภาคภูมิใจ สายตาอย่างกับพ่อแม่ที่ลูกสาวกำลังจะเป็นฝั่งเป็นฝา!
“ไปเรียนไง”
“อ๊ายยยย ‘ไปเรียน’ อ๊างงงงง!”
อะไรของพวกนี่วะ!? แค่พี่เฮดีสไปเรียนก็ถึงกับฟินขนาดนี้เลยเหรอ?
“แบบนี้ก็แสดงว่าเพิ่งแยกกันน่ะสิ อ๊ายยย อยู่ด้วยกันทั้งวันทั้งคืน! โอ๊ย ฟินาเล่!”
ผมหน้าแดงแปร๊ด เจ้าพวกนี้! แค่คำพูดไม่กี่คำก็ยังล้วงลึกไปได้นะ
“แล้วพี่เฮดีสเป็นยังไง เก่งปะ?”
กะ... เก่งอะไร!? ยิ่งฟังพวกนี้พูดผมก็ยิ่งหน้าแดง ควันออกหู เหมือนตัวจะระเบิดทุกเมื่อ พวกนั้นก็ปิดปากหัวเราะเสียงแหลมอย่างมีความสุขที่แหย่ให้ผมจนมุมได้
“อ๊ายยยยยย หน้าแดงแปร๊ดเลย!”
“ฮิ้ววววว!”
“หนูอิจฉารัญจริงๆ อยากจะสิงนางซะตอนนี้เลย ให้ตายเถอะ”
ผมสะดุ้งเฮือก สิงเลยเหรอ!? พวกเพื่อนๆ ก็หัวเราะคิกคัก โอเล่ทำหน้าเจ้าเล่ห์แล้วชี้ไปที่สาวน้อย(?)แสนใสซื่อจึงมองผมด้วยแววตาอิจฉาตาร้อน
“มันชอบพี่เฮดีสมาก เข้าขั้นบ้าเลยแหละ”
เขาพยักหน้า เอ่ยเพ้อหาพี่เฮดีส สายตาเคลิ้มฝัน
“ใช่เลย ตั้งแต่ครั้งแรกที่หนูได้เจอพี่เฮดีส ตอนนั้นพ่อสุดหล่อของหนูกำลังยืนคุมน้องเฟรชชี่อยู่ ให้ตายเถอะ อยากให้พี่เฮดีสมาเป็นพี่ว้ากคณะเกษตรบ้างจัง อ๊ายยย อยากจะถูกคนหล่อๆ แบบนั้นด่าตะคอกออกคำสั่ง...”
“ใช่แล้วแกเอ๊ย พี่เฮดีสสส ฟาดก้นเค้าแรงๆ เลย กรี๊ดดดด”
“ตบจูบๆ พิศาลกว่านี้สิคะพี่เฮดีสสส”
“อร๊างงงง ด่าหนูอีกค่ะพี่เฮดีส เฆี่ยนหนูเลยก็ได้ หนูยอมมมม!”
“...” ผมอ้าปากเหวอ
บางทีผมควรจะแนะนำไม่ให้พี่เฮดีสเข้าใกล้คณะเกษตรจะปลอดภัยกว่า...
ไม่มีเวลาให้สวีตแล้วแจ้! ต้องดำเนินเรื่องคลี่คลายปมปริศนาเรื่องราวของนาย H ผู้สร้างแผลใจให้เฟรชชี่วิศวะ
A : ช่วยพวกเราหน่อยเถอะ ขอร้องล่ะ H!
U : เฮ้ น่าสนใจดีออก มึงไม่ลองทำล่ะ? ช่วยเพื่อนหน่อยโว้ย
H : ... (ในใจ : แม่ง ยุ่งยากฉิบ)
A : ยอมช่วยพวกเราแล้วใช่ไหม? ขอบใจนะโว้ย!!!
H : ... (ในใจ : กูไปตกลงตอนไหนวะ?)
หลังจากนั้น...
A : หลังจากไอ้Uบิ้วแล้วจะโยนให้มึงพูดนะ ประโยคนี่เป๊ะๆ นะ
H : ... (มองบทเงียบๆ)
ในที่สุด...
พี่ว้ากประดับเกียร์ 1 : แค่นี้พวกคุณทำกันไม่ได้งั้นเหรอครับ!? ヾ(｡`Д´｡)ﾉ
ปีหนึ่ง : (แล้วไงวะ) #ทำหน้าชิว (#`ε´#)
พี่ว้ากประดับเกียร์ 2 : พวกคุณยังต้องการรุ่นอยู่ไหมมม!? ヽ(ｏ`皿′ｏ)ﾉ
ปีหนึ่ง : (ช่างแม่งสิ) #ชิวต่อ （ ´_ゝ`）
A : อยากได้เกียร์หรือเปล่า!!!!? ヽ(o`皿′o)ﾉ
ปีหนึ่ง : (อยาก แต่ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร) ~(•ε • ~)
U : ถ้าไม่มีเกียร์ พวกคุณจะเป็นยังไงรู้ไหม!?
ปีหนึ่ง : (แล้วจะเป็นอะไรล่ะ?) #ทำหน้าหาเรื่อง (`ヘ´)
H : เหอะ ε-(´・｀) ถ้าทำไม่ได้ก็แค่ปรสิตชั้นต่ำ อยู่ไปก็หนักโลก #หน้านิ่งสายตาเย็นยะเยือก
ปีหนึ่ง : Σ (゜д゜;)
คำให้การของเฟรชชี่
X : เหมือนพวกเรากลายเป็นปรสิตไปจริงๆ เลย! น่ากลัว แง้!!! （ つ﹏╰）
คำให้การของผู้อยู่ในเหตุการณ์
D : รู้สึกว่าจากนั้นมาปีหนึ่งก็สงบเสงี่ยมสุดๆ กลายเป็นทาสนาย H ไปเลย (=_=;)))
หัวข้อ: ♕♕♕ ดีสุดขั้ว & ชั่วสุดขีด ♛♛♛ [Up. Special 1 P.102 13/5/58] (อ่าน 1091528 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก