หัวข้อ: It's Real เดี๋ยวรักเลย♥ พิเศษ HAPPY FAMILY♥

[Mc_ma]

ตามอ่านทันก็จบพอดี
สนุกมาก น่ารักกำลังดี NCกรุบกริบๆ
อ๊า....... พี่โซลน้องต้า น่ารักๆๆๆ
 


 
ขอบคุณค่ะ บวกๆ
รอตอนพิเศษไต๋กะดินด้วยคนนะคะ

[mild-dy]

รอตอนต่อไปจ้า

[nongrak]

ต้าต้องเข้าใจโซลอยู่แล้ว ก็แหม เก็บกดมาตั้งนานนนน

+1+เป็ดจ้า

[wanmai]

ก๊อกๆ

ยังมีใครอยู่ไหมน้อ มาซะดึกดื่น

ถ้ามีคนอยู่ เตรียมทิชชูให้พร้อม เผื่อใหม่ด้วยซักโหลนะคะ

พี่ไต๋กับพี่ดินกำลังจะมาแว้ว

[gupalz]

รอๆ 55555

[wanmai]

It’s Real เดี๋ยวรักเลย


ตอนพิเศษ คุณคือคนที่ใช่ (ไต๋&ดิน)



ภายในห้องนอนที่มืดสลัว ชายหนุ่มร่างสูงสะดุ้งตื่นจากการนิทรา หอบหายใจแรงจนอกกระเพื่อมไหว เหงื่อในกายไหลชุ่มทั้ง
เนื้อตัวและใบหน้าคมเข้ม พักนี้เขามักจะฝันเห็นเรื่องในอดีตบ่อยขึ้น มันเพราะอะไรกัน ดินยกมือลูบใบหน้าชื้นเหงื่อเครียดๆ
เสียงในความฝันยังตามมาแม้ในความจริงที่ลืมตาตื่น

‘ดิน เราเลิกกันเถอะ อยู่กับคุณผมไม่มีอิสระเลย’

มันเป็นคำพูดที่คอยตามหลอกหลอนเขาทุกโมงยามที่หลับตาลง ความรัก และความสุขที่เคยมีร่วมกันกับใครคนนั้นมันเป็นเพียง
ภาพลวงตาเท่านั้นเองหรือ?

‘แกใช่ไหมที่ทำให้ลูกชายฉันผิดเพศแบบนี้ ไอ้พวกวิตถาร เป็นแบบนั้นของแกคนเดียวยังไม่พอ ยังมาทำให้ลูกฉันเป็นไป
ด้วยอีก นี่ดีนะที่ลูกชายฉันกลับตัวกลับใจทัน ไม่อย่างนั้นคงจมอยู่ในวังวนสกปรกกับแกแล้ว’

ดินยกมือปิดหู น้ำเสียงแหลมสูงของหญิงวัยกลางคนที่ด่าว่าเขาต่อหน้าธารกำนัล มันบาดลึกลงไปจนหัวใจรักของเขาที่มีต่อ
ลูกชายของเธอบอบช้ำ เท่านั้นมันคงยังทำให้เขาเจ็บไม่พอ คนที่เขารักนักหนาถึงได้เพียงยืนมองเขาถูกมารดาบังเกิดเกล้าด่า
อยู่ฝ่ายเดียวเช่นนี้

กระนั้นแล้ว เขายังจะต้องยกหัวใจช้ำๆดวงนี้ให้ใครอีกหรือ ในเมื่อคนที่รักมากกลับทำกันได้ลง แบบนี้แล้วยังจะให้เขาเชื่อใจใคร
ที่ไหนได้อีก คำรักหวานหูมันก็แค่ลมปาก ที่พูดแล้วมันก็ผ่านเลยไป จะมีใครที่จะรักและทะนุถนอมน้ำใจกันอีก จะมีอยู่อีกหรือ
คนๆนั้น

‘ถ้าไม่รักก็ไม่ต้องมาทำเป็นหวังดีกับผมหรอก ไม่ต้องมาสอนผมว่าอะไรดีไม่ดี ไม่ต้องมาบอกว่าผมควรรักใครหรือไม่ควรรัก
ใคร เพราะผมรู้ใจของตัวผมเองดีว่า…ผมรักคุณ’

‘ดิน อย่าปฏิเสธผมอีกเลยนะ เรารักกันไม่ใช่เหรอ?’

คำพูดของคนๆนั้น คนที่เข้ามาวนเวียนอยู่ในชีวิตของเขามักจะดังแทรกขึ้นมาในความคิดทุกบ่อย และมันกำลังสร้างความสับสน
ให้ดิน

เขาจะเชื่อได้ไหมว่า... คนๆนี้จะไม่ทำร้ายเขาเหมือนอดีตที่ผ่านมา

จะเชื่อได้ไหมว่า... คนๆนี้... คือคนที่ใช่สำหรับเขาจริงๆ



+++++++++++++



หลังจากวันที่ไตรภพสะสางปัญหาคาใจกับนายดินแดน ผู้ต้องคดีความรักของตนเองแล้ว ไตรภพก็ไปมาหาสู่กับดินอย่างเปิดเผย
ในตอนแรกที่ดินตื่นขึ้นมาในวันนั้น นายตำรวจหนุ่มก็เตรียมตั้งรับเต็มที่หากดินจะมีคำพูดเจ็บๆคันๆมาปฏิเสธหรือโกรธเคืองเขา
แต่ก็ไม่ เขาคาดคะเนผิดไปเอง ดินไม่ได้ว่าอะไรสักคำ ขอไปอาบน้ำแล้วให้พามาส่งที่ไร่เท่านั้น ถึงจะแปลก แต่ไตรภพก็ว่ามัน
ก็ดีแล้ว

การที่นายตำรวจตัวโตแวะเวียนมาเยี่ยมมาหาดินบ่อยๆ พ่อแม่ของดินเองก็คงรู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขากับดินเป็นแบบไหน
แต่ท่านก็ไม่ได้พูดอะไรที่เป็นการคัดค้าน เพียงแต่รู้สึกได้ว่าท่านก็คอยจับตามองเขาอยู่ ในสายตาคนภายนอกก็ยังคงเห็นเขากับ
ดินเป็นเพียงเพื่อนของเจ้านายกับลูกน้องมือขวาของนาย ที่จะสนิทกันก็ไม่แปลก แต่ที่ไม่แปลกก็คงเป็นเพราะดินไม่ได้มีทีท่าว่า
จะสนิทกับเขาเกินไปกว่าที่เคยเป็นต่างหาก ดินก็ยังคงเป็นดินล่ะนะ ชอบตีสีหน้าเคร่งขรึมปกปิดส่วนที่อ่อนแอในจิตใจ

วันเวลาที่ผ่านเลยไป มันทำให้ไตรภพรู้สึกไปว่าเขาและดินมีพัฒนาการที่ดีขึ้น จนแทบจะเรียกได้เต็มปากเต็มคำว่าคนรักกัน
ชายหนุ่มตัวโตได้ให้กุญแจบ้านของตนเองกับคนหน้าเข้มเอาไว้ด้วย เผื่อวันไหนที่ดินอยากมาหาเขาจะได้เข้ามาในบ้านได้เลย
ก็ว่ากันไป อย่างดินน่ะหรือจะมาหาเขา

งานหมั้นของพิมพิกาน้องสาวของดิน กับต้นพี่ชายของน้องตาต้า ไตรภพก็เป็นหนึ่งในแขกรับเชิญ งานเป็นไปอย่างเรียบร้อย
เหมาะสม บรรยากาศครอบครัวแสนอบอุ่น และมีกินเลี้ยงเล็กๆในตอนค่ำ นายตำรวจหนุ่มก็มาร่วมงานเช่นเดิม จนเริ่มมืดและงาน
เลิกไป ไตรภพจึงขอนอนที่บ้านพักของดินด้วย โดยให้เหตุผลว่าที่บ้านโซลมีแขกเยอะแล้ว ห้องนอนไม่พอ และเขาก็ดื่มไปพอ
สมควรจึงไม่อยากประมาทขับรถเอง ป้าพิศแม่ของดินจึงให้มาพักที่บ้านพักด้วย แหมะ เข้าทางคุณตำรวจเขาล่ะ



++++++++++++



ไตรภพอาบน้ำและใช้เสื้อผ้าของดินไปก่อนในคืนนี้ หาตัวที่ใหญ่ที่สุดให้แล้ว พอแขกอาบน้ำเสร็จดินจึงเข้าไปอาบต่อ ไตรภพ
ขึ้นมานั่งรอเจ้าของห้องเขาที่เตียง มองสำรวจรอบห้องแล้วก็ยิ้มกับความเรียบง่ายแต่เรียบร้อยของห้อง โดยไม่ได้ตั้งใจสายตา
ก็ไปสะดุดเอารูปสมัยเรียนของดินที่ตั้งเรียงรายอยู่ที่โต๊ะมุมหนึ่งของห้อง ไม่ได้อยากละลาบละล้วง แต่ก็อยากเห็นดินตอนเป็น
หนุ่มน้อยเหมือนกันล่ะน่า แต่ความคิดนั้นกลับเป็นความคิดที่ผิดมหันต์ เมื่อเขาต้องมาเห็นในสิ่งที่ไม่ควรเห็นแบบนี้

ที่รักของดิน

รูปคู่ของชายหนุ่มสองคนที่แค่มองก็รู้ว่าไม่ใช่แค่เพื่อน ทั้งยังตัวหนังสือที่กำกับใต้รูปยิ่งย้ำชัดว่าเป็นอื่นใดไปไม่ได้ นอกเสียจาก
คนในรูปนี้คือ... อดีตคนรัก ที่แม้แต่ตอนนี้ดินก็คงยังไม่เคยลืม

ไตรภพวางกรอบรูปนั้นลงช้าๆ ด้วยหัวใจที่แสนหนักอึ้ง ทั้งที่เขาคิดว่าดินเองก็มีใจ ถึงได้ยินยอมให้เขาได้ถึงเพียงนั้น แล้วนี่มัน
คืออะไร ไม่อยากจะคิดไปเอง แต่มันก็คิดไปแล้ว รูปใบนั้นมันอยู่ของมันที่ตรงนั้นดีๆ เป็นเขาเองนั่นล่ะที่ไปหยิบมันขึ้นมา เป็น
เขาเองอีกนั่นล่ะที่ทำร้ายหัวใจตัวเอง

ดินกลับขึ้นมาด้านบนหลังจากลงไปอาบน้ำที่ห้องน้ำด้านล่างแล้ว เพียงแค่ก้าวเข้ามาในห้องร่างกายตนเองก็แทบเรียกได้ว่า
ปลิวหวือ เมื่อถูกกระชากแรงให้ถลาไปที่เตียง ก่อนจะถูกผลักให้ล้มลงไปและกดลงบนที่นอน ร่างกายสูงใหญ่ตามลงมาทาบทับ
ทันที ดินขืนตัวไว้อย่างไม่ยอมแล้วมองหน้าคนตัวโตอย่างเอาเรื่อง

“นี่คุณ เป็นบ้าอะไรน่ะ!”

ไตรภพไม่สนใจจะตอบคำถาม กลับกดจูบดุดันรุนแรงจนเจ็บไปทั้งปาก ดินผลักดันร่างกายสูงใหญ่ให้พ้นไป แต่ไตรภพกลับกด
แขนที่ต่อต้านเขาให้จมลงไปในที่นอนนิ่งสนิท ผละริมฝีปากมาซุกไซ้ซอกคอ ขบเม้มแรงจนเกิดรอย ไล่มารวบดูดยอดอกผ่าน
เสื้อยืดใส่นอนตัวบาง ดินพยายามดิ้นรนให้หลุดพ้นจากการคุกคาม นี่มันเกิดอะไรขึ้น!!?

“อย่านะคุณไตรภพ นี่มันบ้านผมนะ!!”

ถึงจะยกเรื่องนี้มาขู่ก็ไม่ได้ผล แถมคนตัวโตยังย้ายมาจูบปิดปากซ้ำอีก อย่าให้หลุดไปได้นะ!!!

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“ดิน หลับรึยังลูก แม่เอาผ้าห่มมาให้คุณผู้กองเขาน่ะ”

เสียงเคาะประตูและเสียงเรียกของป้าพิศเพียงแค่ทำให้ไตรภพชะงักเท่านั้น แต่ไม่ใช่จะยอมหยุด กดจูบต่ำลงมา ปล่อยมือที่กด
แขนดินเอาไว้เพื่อจะรั้งเอวกางเกงคนใต้ร่างลง ดินจึงได้จังหวะดันตัวออกสุดแรง แต่คนที่ถูกดันออกก็จะโถมกายกลับมาหา ดินจึง
ต้องตวาดเรียก

“คุณไต๋!!”

อารมณ์ตอนนี้ชักจะโกรธนายตำรวจตัวโตขึ้นมาจริงๆแล้ว ดินมองหน้าไตรภพที่เอาแต่ทำเป็นตีมึนจะเข้าคลุกวงในตนเองตลอด
มันไม่ใช่แบบนี้สิ ไตรภพไม่ได้เป็นคนแบบนี้ ก่อนหน้านี้ไม่กี่นาทียังดีกันอยู่เลยไม่ใช่หรือ ตอนที่เขาไปอาบน้ำข้างล่างมีอะไร
เกิดขึ้นบนห้องนี้กันแน่

“ดิน” เสียงแม่ยังเรียกมาอีก ทำให้ดินต้องขานรับออกไป

“ครับแม่”

ขานรับแม่แล้วก็หันมาบอกคนที่เอาแต่นั่งเงียบ

“ไปเอาสิ”

ไตรภพมองหน้าดินด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก ก่อนจะเดินออกไปเปิดประตูเพื่อรับเอาผ้าห่มกับหมอนจากป้าพิศ พอกลับมาดินก็
รีบชี้ไปที่ฟูกนอนที่ตนเองรีบเอามาปูไว้เมื่อครู่ ไตรภพทำมึนจะขึ้นไปนอนบนเตียงด้วย ดินรีบร้องห้ามทันที พร้อมชี้นิ้วบอก

“ไปนอนโน่น”

นายตำรวจตัวโตจ้องตากับหนุ่มหน้าเข้มที่ก็จ้องกลับมาไม่หลบชั่วครู่ ก่อนจะเดินไปที่พื้นที่ถูกปูไว้ให้ โยนหมอนกับผ้าห่มลงไป
แรงๆ ล้มตัวลงนอนหันหลังให้คนบนเตียงทันที

ดินมองคนตัวโตงงๆ ผีจะเข้า ผีจะออกหรืออย่างไรกัน ก่อนจะเลิกสนใจ ปิดไฟแล้วนอนหันหลังให้อีกคนด้วยเหมือนกัน

ตกดึกเจ้าของห้องก็อดไม่ได้ที่จะลุกมาดูแขกที่นอนนิ่งอยู่ท่าเดิมผ้าห่มไม่ยอมคลุมกาย ดินจึงต้องมาห่มผ้าให้ พอสัมผัสอุ่น
กระทบผิวไตรภพก็รู้สึกตัวรีบดึงแขนคนที่ห่มผ้าให้ตนเองเอาไว้ เลยกลายเป็นดินเสียหลักมาคร่อมอยู่เหนือตัวของไตรภพ

“ถึงห้องผมจะไม่ได้ติดแอร์ก็ใช่ว่าจะไม่หนาวนะ”

ดินบอกอย่างนั้น แต่อีกคนดูจะไม่ได้ฟัง มือหนารั้งต้นคอคนด้านบนลงมา ดินขืนตัวไว้แต่ไตรภพก็รั้งลงมาจนได้อยู่ดี ประกบ
ริมฝีปากแลกจูบกันอย่างร้อนแรง แตกต่างกับความรู้สึกก่อนหน้านี้ที่มีแต่ความดุดันโดยสิ้นเชิง ไตรภพพลิกให้ดินลงไปอยู่
ด้านล่าง พาดขาขึ้นคร่อมเอวคนใต้ร่างไว้ ถอดเสื้อของตนเองพ้นศีรษะ ก่อนจะก้มลงไปหาอีกครั้ง บทเพลงรักร้อนแรงจึงถูก
บรรเลงขึ้นตลอดทั้งคืนนั้น



+++++++++++



เช้ามาดินก็ไม่เห็นคนที่นอนอยู่ข้างกายกันมาตลอดคืนอย่างไตรภพแล้ว ชายหนุ่มลุกขึ้นอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าลงมาด้านล่าง ถาม
แม่ว่าคนนั้นออกไปตั้งแต่เมือไหร่ก็ได้ความว่าตั้งแต่ฟ้ายังไม่สางเลย หัวคิ้วเข้มขมวด จะรีบอะไรขนาดนั้นกัน

ครอบครัวดินนั่งพร้อมหน้าที่โต๊ะทานข้าว บ้านพักของครอบครัวดินหลังใหญ่ที่สุดในบ้านพักคนงานทุกหลัง ดูเป็นบ้านที่อยู่อาศัย
กันโดยทั่วไป ทั้งบ้านมีเพียงครอบครัวดินเท่านั้นที่ได้อยู่ เป็นอภิสิทธิ์เฉพาะของลุงสนที่อยู่ด้วยกันกับไร่รณวีร์มายาวนาน ดินนั่ง
ลงที่โต๊ะ ป้าพิศกับพิมพิกาจึงตักข้าวและลงมือทานข้าวเช้ากันก่อนออกทำงานในวันนี้

ดินลอบถอนหายใจเฮือกใหญ่ เมื่อนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างตนเองและไตรภพ แบบนี้มันเหมือนเขาเป็นแค่คนสนองความใคร่เท่า
นั้นเองไม่ใช่หรือ พออยากก็มา เสร็จสมแล้วก็ไป ไม่มีลากันสักคำ

หนุ่มหน้าเข้มตักข้าวเข้าปากไม่กี่คำก็บอกว่าอิ่มและขอตัวไปทำงาน พ่อ แม่ และน้องสาวของดินมองตามหลังคนที่เดินออกจาก
บ้านไป แล้วหันมามองหน้ากันเองงงๆ



++++++++



หลายวันให้หลัง ไตรภพไม่ได้ติดต่อกลับมาเลยตั้งแต่วันนั้น ครั้นจะให้ดินติดต่อไปเองก็ใช่ที่ คิดว่าคนนั้นเขาคงยุ่งกับงาน แต่มัน
ยุ่งมากถึงขนาดที่โทรหาไม่ได้เชียวหรือ หรือไม่ก็ เขาคงเบื่อแล้ว ยอมเขาง่ายไปมันก็เท่านี้ล่ะนะ จะเอาอะไรมากกับความรักรูป
แบบนี้ มันบิดๆเบี้ยวๆมาตั้งแต่แรกอยู่แล้วนี่

ไตรภพที่อยู่ห่างจากดินไปก็ไม่ได้อยู่อย่างมีความสุขสักเท่าไหร่ วันนี้นายตำรวจตัวโตจึงไปรับดินที่ไร่หลังเลิกงาน และพามาที่บ้าน

ดินกำลังแกะถุงกับข้าวที่ไต๋ภพซื้อมาอยู่ในห้องครัว เพื่อจะได้อุ่นให้ร้อนก่อนทาน ติดเตาแก๊สและวางหม้อที่เทแกงใส่ลงตั้ง
ไตรภพเดินเข้ามาด้านหลังแล้วเข้ามารวบกอด สูดดมกลิ่นแก้มที่แสนคิดถึง

“คุณ ผมอุ่นกับข้าวอยู่ไม่เห็นเหรอ?”

ดินปรามคนทำรุ่มร่าม ไตรภพไม่สนใจเสียงห้ามปราม ไซ้ลำคอคนพูดขณะตอบกลับคำห้ามปรามนั้น

“ตอนนี้ผมยังไม่หิวข้าว ผมหิวคุณมากกว่า”

“คุณไต๋…”

ไตรภพเชยคางดินให้หันมารับจูบ สอดมือเข้าไปลูบไล้เนื้อตัวดิน เล้าโลมร้อนแรง ปลุกอารมณ์รักโหมกระพือ ดันตัวดินให้ไป
โก้งโค้งเกาะขอบโต๊ะยึดไว้ ก่อนจะปลดกางเกงคนตรงหน้าและของตนเองลงอย่างรีบร้อน...

แกงในหม้อที่กำลังเดือดพล่าน ยังไม่ร้อนเร่าเท่าเลือดในกายของทั้งสองคน



++++++++++++


ต่อด้านล่างค่ะ

[wanmai]

ความกังวลว่าตัวเองไม่มีอะไรเทียบกับชายหนุ่มหน้าตาดีที่เห็นในรูปได้ ทำให้ไตรภพมีเซ็กซ์ที่ร้อนแรงกับดินครั้งแล้วครั้งเล่า
ความดิบเถื่อนในรสกามาไม่ได้ช่วยให้ความกังวลที่มีหายไปแม้แต่น้อย มันกลับยิ่งทำให้เขารู้สึกว่า...ดินอยู่กับเขาด้วยความ
ฝืนใจ

“เป็นอะไร?”

ดินที่ผ่านศึกรักร้อนแรงจากนายตำรวจหนุ่มจนแทบช้ำไปทั้งตัวแล้วตอนนี้ เอ่ยถามคนที่เอาแต่นั่งก้มหน้าอยู่ปลายเตียงไม่พูด
ไม่จาหลังจากเสร็จธุระกับร่างกายเขา จะกวนอารมณ์กันสินะ

“อย่าเอาแต่เงียบสิ!”

ดินเริ่มจะเสียงดังเข้าใส่ ไตรภพยังไม่ตอบอะไรกลับมานั่นยิ่งทำให้อารมณ์ของดินเดือดขึ้นไปอีก

“จะต่ออีกก็ได้ พามาเพื่อแบบนี้อยู่แล้วนี่”

ไม่อยากจะประชด แต่มันก็อดไม่ได้ คิดว่าเขาเจ็บไม่เป็นหรือไง

“ดิน”

คนที่ทำเฉยมาตั้งนานหันมาหาคนพูดทันที ดินมองหน้านายตำรวจหนุ่มอย่างผิดหวัง เขาเคยคาดหวังว่าคนๆนี้จะรักเขาจริง แต่
สุดท้ายก็ไม่ใช่

“ไม่ทำล่ะ”

ดินยังร้องท้า เจ็บนะ เจ็บมากที่ทำแบบนี้ ไตรภพดึงผ้าห่มมาคลุมร่างกายเปลือยเปล่าของคนที่ตนเองบอกว่ารักนักหนา แต่เขา
กลับเป็นคนทำลายคำว่ารักที่มีเสียเอง หนามที่ฝังอยู่ในใจเขาหาทางบ่งมันออกไม่ได้ หนามจากอดีตของคนตรงหน้าที่มันคอย
ทิ่มตำเขาอยู่ตอนนี้

“คุณรักแฟนเก่าคุณมากไหม?”

ที่สุดแล้วก็ต้องถาม แม้จะรู้คำตอบดีก็อยากจะคาดหวังให้มันเป็นอย่างอื่นมากกว่าที่ตนเองคิดไว้

“คุณนี่ท่าจะไม่เข้าใจ คำว่าเก่าก็คือเก่าสิ จะเอามาคิดทำไมอีก”

“งั้นผมถามใหม่…”

“………..” ไตรภพตั้งท่าจะถามใหม่อย่างที่พูด ดินจึงต้องฟัง ถ้าคำถามไม่เข้าหูล่ะก็...

“ระหว่างผมกับเขาเรื่องบนเตียงใครดีกว่ากัน”

ดินถึงกับนิ่งค้างกับคำถามนั้น ถ้าจะถามเขาแบบนี้ สู้เอาไม้หน้าสามมาฟาดหน้าเขาดีกว่า มันคงจะเจ็บน้อยกว่านี้อีกหลายเท่าตัว

“มันเทียบกันไม่ได้หรอก คุณไม่ใช่เขา และเขาก็ไม่ใช่คุณ ถ้าคุณกังวลว่าผมเคยมีอะไรกับคนอื่นมาก่อนที่จะมาเจอคุณ ผมก็
คงต้องบอกให้คุณเลิกกับผมซะ เพราะผมกลับไปแก้ไขอดีตไม่ได้หรอก และที่คุณถาม ผมชอบแบบเขามากกว่า จบไหม!?”

ดินพูดรัวแทบไม่หายใจ เขาไม่เคยโกรธใครเท่านี้เลย ให้ตายเถอะ คนเฮงซวย!

ดินลุกไปเข้าห้องน้ำด้วยความหงุดหงิด เข้าไประงับอารมณ์และจัดการตัวเองให้เรียบร้อย เมื่อออกมาด้านนอกไตรภพก็ไม่อยู่
แล้ว ดินเม้มปากหน้าเครียด ก่อนจะลงไปด้านล่างเพื่อที่จะเรียกรถแถวนั้นกลับบ้านเอง

เมื่อลงมาข้างล่างก็เห็นเจ้าของบ้านเขานั่งก้มหน้าอยู่ที่โซฟา ดินเดินเลยไปไม่พูดจา ไตรภพรีบลุกเดินตามทันที ดึงแขนคนที่จะ
เดินเลยรถให้กลับมาขึ้นรถ แล้วปิดประตูปัง ก่อนจะอ้อมขึ้นไปนั่งด้านคนขับ ดินนั่งเงียบไม่มองหน้าเจ้าของรถ ไม่คิดที่จะลงไปให้
ไตรภพต้องตามไปลากตัวกลับมาอีกด้วย จะทำอะไรก็ตามแต่ใจคนๆนั้นเถอะ เขาหมดแรงจะต่อต้านแล้ว ดินเอนศีรษะพิงเบาะ
แล้วหลับตาลง ไม่ยอมรับรู้ต่อคำที่อีกคนบอกมาจากนั้น

“ขอโทษ”

ไตรภพเอ่ยบอก แต่ดินยังเงียบ ไม่พูดอะไรเป็นการต่อความให้ยาว รถยนต์ของไตรภพจึงถูกสตาร์ทและเคลื่อนออกจากบ้านไป



++++++++++++++



รถของไตรภพมาจอดลงหน้าทางเดินเข้าบ้านพักคนงานของไร่รณวีร์ ดินขยับจะลงจากรถ มือหนาของนายตำรวจหนุ่มรีบคว้าดึง
มือเรียวไว้ ดินจึงหยุดและนั่งนิ่งๆโดยไม่มีคำพูดใดๆ ทั้งคู่ต่างเงียบไม่มีใครเอ่ยว่าอะไรขึ้นมาก่อน เมื่อดินรู้สึกว่ามันนานเกินไป
แล้วจึงบิดข้อมือเบาๆ คราวนี้ไตรภพยอมปล่อยง่ายๆ ดินจึงลงจากรถไป ปิดประตูรถและเดินเข้าบ้าน

ดินหันกลับมามองรถของไตรภพที่เคลื่อนตัวแบบกระชากออกไป บอกกับใจตนเองว่าให้ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเช่นทุกที
ใช้ใบหน้าที่นิ่งเฉยปกปิดมันเอาไว้ให้มิดที่สุด แม้อยากจะทำเช่นนั้น แต่ในใจของเขาตอนนี้กลับเจ็บปวด จะมีใครที่เขามา
จริงจังด้วย มันก็แค่ความสุขชั่วครู่ชั่วยาม พอกลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริง เราก็ไม่เหลือใครเลย



+++++++++++



ไตรภพไม่ได้ตรงกลับบ้านตนเอง แต่แวะมาหาโซลที่บ้าน ขอดื่มย้อมใจสักหน่อยโดยมีเจ้าบ้านอย่างโซลดื่มเป็นเพื่อน ตาต้าเห็น
เพื่อนสนิทเขามีเรื่องจะปรึกษากันด้วยน้ำเมาจึงพาน้องจินนี่ขึ้นนอน ก่อนจะลงมาหาพี่ที่โต๊ะกลางสวนหย่อมหน้าบ้าน นั่งลงที่เก้าอี้
ตัวข้างๆพี่

“ปัญหามันอยู่ตรงไหนวะ กูยังงง?”

หลังจากที่โซลฟังเพื่อนพร่ำเพ้อมายังจับประเด็นไม่ได้ว่าเพื่อนโกรธดิน ลูกน้องคนสนิทของตนเองเรื่องอะไรกัน

“เขาไม่ลืมคนเก่า” ไตรภพบอกเพื่อน ยกแก้วน้ำเมาขึ้นกระดกรวดเดียวจนตาต้ามองพี่ผู้กองไต๋ตาโต ไม่บาดคอแย่หรือ

“อะไรทำให้มึงคิดแบบนั้น?” โซลถามหาเหตุผลประกอบ ได้ยินจากเพื่อนว่าดินเคยมีคนรักมาก่อน แต่ไม่ได้รู้ตื้นลึกหนาบางไป
มากกว่านี้

“เขายังเก็บรูปของคนนั้นไว้อย่างดี แล้วเขาก็ยังบอกกูเองว่าเขาชอบคนนั้นมากกว่ากู เชี่ยเอ๊ย!!”

พอพูดถึงตรงนี้นายตำรวจหนุ่มก็สบถออกมา ยิ้มเยาะตนเองที่หลงเพ้อไปว่าคนนั้นเขาจะรักตอบกลับมาบ้างสักนิด เขายังไม่ลืม
คนรักเก่าด้วยซ้ำ จะมีใจที่ไหนแบ่งมาให้คนทางนี้กัน โง่สิ้นดีเลยไอ้ไต๋

“เข้าใจผิดรึเปล่า?”

โซลยังไม่ปักใจว่าดินจะเป็นแบบนั้น เขาก็ต้องเข้าข้างลูกน้องคนสนิทหน่อยล่ะนะ ก็รู้จักเพื่อนตนเองดีพอๆกับรู้จักดินนั่นล่ะ

“หรือไม่ก็พี่ดินอาจจะลืมไปแล้วว่าเก็บเอาไว้ก็ได้ ต้ายังเคยลืมเลยบางทีอ่ะ ถ้ามันไม่สำคัญ คนเราก็ลืมได้ง่ายๆเนอะ”

ตาต้าที่นั่งฟังบทสนทนาที่มีพี่ดินเข้ามาเกี่ยวข้องแล้วก็อยากจะขอแสดงความคิดเห็นสักหน่อย ปล่อยให้พี่โซลกับพี่ผู้กองไต๋คุย
กันเองก็คงได้แต่มุมมองของคนที่มั่นใจในตนเอง และคิดแต่ว่าความคิดข้างเดียวของตนเองถูกอยู่นั่นล่ะ ไตรภพเอื้อมมือข้ามโต๊ะ
มาโยกศีรษะเด็กดื้อของโซล เจ้าของขี้หวงอย่างโซลจึงรีบดึงกลับ ก่อนจะเสนอแนะทางออกง่ายๆกับเพื่อน

“กูว่ามึงคงไปทำประชดดินมันเข้าล่ะสิ มันถึงได้ประชดมึงกลับ คุยกันดีๆดีกว่าไต๋ มึงอย่าใช้อารมณ์ให้มากนัก เดี๋ยวจะเสียคนที่รัก
ไปไม่รู้ตัวนะเว้ย เชื่อใจดินมันหน่อย อย่ามองมันในแง่ลบขนาดนั้น”

“กูเปล่า” ไตรภพยังออกปากปฏิเสธ ทั้งที่สิ่งที่ตนเองกำลังทำอยู่คือการไม่เชื่อใจคนที่ตนเองรัก

“เปล่าเหรอ มึงกำลังทำอยู่เลยล่ะตอนนี้น่ะ ป่านนี้ดินมันคงคิดไปไกลแล้ว”

“พี่ดินคงคิดว่าพี่ผู้กองไต๋เบื่อเขาแล้วเลยหาเรื่องเลิกกัน”

“เฮ้ย! แรงไปไหมตาต้า” ไตรภพเกือบสำลักกับคำวิจารณ์ของหนุ่มน้อย

“เป็นต้า ต้าก็คิดนะถ้าพี่โซลมาระแวงต้าอย่างไร้เหตุผลแบบนี้ ถ้าต้าบอกว่าจบมันก็คือจบ ถ้ายังไม่เชื่อใจกัน ต้านี่ล่ะจะจบกับ
พี่โซลเอง!”

“อ้าว? ไหงมาลงที่พี่ล่ะครับเด็กน้อย”

โซลบีบจมูกคนน่ารักที่พาดพิงถึงตนเองอย่างหมั่นเขี้ยวเล็กๆ น้องก็ย่นจมูกทำหน้าทะเล้นใส่

“ต้าแค่ยกตัวอย่างครับ ไม่โกรธนะ” หนุ่มน้อยเอ่ยอ้อนพี่

“ไม่โกรธครับ”

โซลยิ้มแล้วโอบร่างเพรียวเข้ามาชิดอีก ตาต้าก็เอนตัวพิงพี่ไม่ขัดเขินต่อสายตาพี่ผู้กองไต๋แต่อย่างใด พร้อมคิดในใจ อิจฉาล่ะสิ

“ยอมง่ายจังวะ?”

ไตรภพมองเพื่อนอย่างประหลาดใจ อะไรจะยอมให้กันได้ขนาดนี้ นี่ใช่โซล ทัชธร เพื่อนรักของเขาจริงๆนะรึ? โซลมองหน้า
น้องตาต้าที่ก็เงยมามองพี่โซลตาแป๋วแล้วยิ้ม ก่อนจะบอกกับไตรภพเพื่อนรักไป

“เรื่องเล็กน้อยก็ยอมไปเถอะ ถ้ามันจะทำให้คนที่เรารักมีความสุข”



++++++++++



พอได้พูดระบายความรู้สึกให้คนอื่นได้รับฟังบ้าง ไตรภพก็เริ่มใจเย็นลง มีเวลาได้คิดทบทวนสิ่งต่างๆที่ตนเองได้กระทำการลงไป
เขาคิดเองเออเองทั้งนั้น ไม่ได้ถามไถ่ดินให้ดีๆด้วยซ้ำ ซ้ำยังประชดประชันเข้าไปอีก นายตำรวจหนุ่มตกลงใจว่าจะไปง้อคนหน้า
เข้มในวันต่อมา แต่ยังไม่รู้เลยว่าจะเอาอะไรไปง้อดี

เครื่องประดับก็คงไม่ดี เพราะดินอยู่ในไร่ไม่ได้จะไปไหนสักหน่อย ดอกไม้ อืม ไม่ไหว ให้หอบช่อดอกไม้ไปง้อดินคงได้เขวี้ยง
กลับใส่หน้าคนให้อย่างเขา ถ้าอย่างนั้นเอาอะไรดี ไตรภพคิดหาสิ่งของจะไปง้อดินอยู่ทั้งวันจนกลับมาถึงบ้าน

พอลงจากรถจะเปิดประตูเข้าบ้านก็ชะงัก ประตูไม่ได้ล็อค นายตำรวจหนุ่มตั้งท่าระแวดระวังเต็มที่ แม้บางทีอาจจะเป็นคนที่บ้าน
ใหญ่มาหาเขาก็ได้ แต่เพื่อความไม่ประมาทก็ต้องระวังไว้ก่อน

ไตรภพค่อยก้าวเดินอย่างมั่นคงเข้าไปในตัวบ้าน มือหนาแตะปืนที่เหน็บเอวเตรียมพร้อม และชักออกมาเล็งเมื่อพ้นมุมห้องนั่ง
เล่น แต่พอเห็นคนที่หลับอยู่ที่โซฟาถึงถอนหายใจอย่างโล่งอก เก็บปืนเข้าที่เข้าทาง ก่อนจะเข้าไปปลุกคนหลับให้ไปนอนบน
ห้อง

“ดิน ดินครับ”

“หื้อ”

แรงเขย่าที่ตัวทำให้ดินงัวเงียลุกขึ้นมา พอเห็นคนที่นั่งยองอยู่ข้างโซฟาตัวที่ตนเองนอนอยู่ก็เอ่ยทัก

“กลับมาแล้วเหรอ?”

ไตรภพยิ้มกับคำทักทาย รู้สึกดีเหมือนมีคนรอเราอยู่ที่บ้าน เวลากลับมาแล้วถามไถ่เช่นนี้พร้อมน้ำเย็นๆชื่นใจก็จะดีไม่น้อย นี่เขา
เรียกฝันกลางวันหรือเปล่านะคุณตำรวจ?

“ขึ้นไปนอนบนห้องดีกว่านะ ตรงนี้เมื่อยแย่”

ไตรภพบอก ดินก็ลุกตามอย่างว่าง่าย เดินตามแรงดึงเบาๆของคนตรงหน้าขึ้นไปชั้นบนของตัวบ้าน ไตรภพให้ดินนอนที่เตียงของ
เขา ส่วนตัวเขาก็เข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เมื่อกลับออกมาอีกทีดินก็ยังนอนคว่ำหน้าหลับอยู่บนเตียง

ไตรภพเดินมานั่งข้างๆ ลูบแก้มคนหลับแผ่วเบา ก่อนจะชะงักเมื่อคนที่ตนเองคิดว่าหลับอยู่พูดขึ้นมา

“คุณมันบ้า”

“อ้าว ไม่ได้หลับเหรอ?”

ดินลืมตาขึ้นมองหน้าคนที่นั่งข้างๆ ขยับลุกขึ้นแล้วว่าคนตัวโตต่อ

“คนบ้า”

“ผมยอมรับก็ได้ว่าบ้า ถ้าเป็นเรื่องของคุณผมมักขาดการไตร่ตรองตลอด ขอโทษนะ”

“บ้า”

ยังย้ำแค่คำนี้ ก็ไตรภพบ้าจริงๆนี่ คิดอะไรไม่เข้าท่า แทนที่จะถามเขาดีๆกลับเอาแต่ประชด ดินเองก็พอกัน นี่ถ้าน้องชายเจ้านาย
ไม่มาบอกเขาเรื่องที่ไตรภพกังวลอยู่เขาก็คงไม่รู้สาเหตุและที่มาที่ไปของอาการผีเข้าของไตรภพแน่ บ้าจริงๆ

“อืม บ้าครับ”

คนตัวโตยอมรับคำต่อว่าอย่างง่ายดาย รั้งตัวคนตรงหน้ามากอดเอาไว้ ดินยอมอยู่นิ่งให้กอด ทั้งคู่เงียบอยู่เช่นนั้นเหมือนต้องการ
จะเข้าใจความรู้สึกของอีกคนในความเงียบที่ทั้งสองคนสร้างขึ้น สักพักดินที่ซบหน้าอยู่กับอกแกร่งถึงได้พูดขึ้นมา

“คุณคิดว่าผมมันใจง่ายใช่ไหมที่ยอมคุณง่ายดายแบบนี้น่ะ”

นี่ก็เป็นอีกเรื่องที่ดินคิดอยู่ตลอด เขาและไตรภพมีความสัมพันธ์ทางร่างกายกันโดยไม่ตะขิดตะขวงใจสักนิด มันเข้ากันได้ดีจนเกิน
ไปด้วยซ้ำ ทั้งที่รู้จักกันไม่ถึงปีดี แต่ดินกลับยอมนอนกับนายตำรวจหนุ่มไปอย่างง่ายดายเสียแล้ว

“เปล่า”

“คุณคิด!”

ไตรภพบอกปฏิเสธ เขาไม่เคยคิดว่าดินง่ายเลยแม้แต่น้อย ถ้าง่ายจริงคงไม่ต้องตามตื้อนานขนาดนี้หรอก แต่อีกคนดันแย้งกลับมา
ทันท่วงทีนี่สิ แอบคิดอะไรคนเดียวหรือเปล่านี่

“เป็นอะไรครับวันนี้ ดื้อเกินปรกตินะเนี่ย?”

นายตำรวจหนุ่มเอ่ยเย้า กอดคนในอ้อมแขนแน่นเข้า

“ถ้าผมไม่รัก ผมไม่ยอมคุณหรอกนะ”

คำสารภาพที่แสนเบา แต่ไตรภพก็ได้ยินมัน คำที่รอคอย พอได้ฟังแล้วมันรู้สึกดีจริงๆ มันตื้อๆในหัวใจอย่างไรไม่รู้

“ผมรู้ ผมงี่เง่าเอง ขอโทษนะครับ”

ไตรภพดันตัวดินออกมา โน้มใบหน้าลงไปกดจูบนุ่มนวล อ่อนหวาน หยอกล้อ เคล้าคลอให้หลงเคลิ้ม ค่อยเอนตัวดินลงนอนบน
เตียงนอนนุ่ม ฝากภาษากายเว้าวอนขอโทษกันอยู่เช่นนั้นไม่รู้จบ จนแทบมลายสิ้นเรี่ยวแรงที่มีถึงได้รับการให้อภัย…



+++++++++++



“ดีกันแล้ว?”

โซลทำหน้าหน่ายใจใส่เพื่อนตัวดีที่ยิ้มแป้นเพราะคืนดีกับแฟนแล้วเรียบร้อย ยังมีหน้ามาลางานให้กันอีกนะไอ้นี่ ทำลูกน้องเขา
เสียงาน เดี๋ยวก็เรียกค่าเสียหายให้เข็ด

“คนมันรักกันอ่ะนะ”

คนทำให้ลูกน้องคนสนิทของโซลเสียงานยังยักคิ้วกวนมาให้ โซลยิ่งหมั่นไส้เพื่อนเข้าไปอีก โถ ก่อนหน้านี้ล่ะทำเป็นหงอย

“แล้วแมวตัวไหนมันมาคร่ำครวญกับกูวะว่าเขาไม่รักน่ะ ใคร!!?” โซลเน้นคำย้ำชัดให้เพื่อนสนิทย้อนคิดสักนิดหนึ่ง

“ไม่รู้เว้ย ที่แน่ๆไม่ใช่กู”

“เหรอ?”

ไตรภพปฏิเสธหน้าตาย โซลมองเพื่อนอย่างรับไม่ได้สุดๆ นายตำรวจหนุ่มยิ้มขำกับสีหน้าเพื่อน คนมันกำลังอารมณ์ดีน่ะนะ อะไร
ก็มาทำให้ขุ่นมัวไม่ได้หรอก

“บางทีเขาอ้อนกูแบบนี้บ้างก็ดีนะ”

ไตรภพเปรยยิ้มๆ นึกถึงคนที่บ้านแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ ใครจะมองว่าคนๆนั้นเคร่งขรึม เข้าใจยาก แต่ในสายตาเขาแล้ว ดินแดนคนนี้
กลับน่ารักที่สุด และเขาก็รักไปแล้วด้วย

“โรคจิต”

โซลกระแทกเสียงใส่ ไตรภพหรี่ตามองเพื่อนก่อนจะถามตรงประเด็นด้วยสีหน้ากวนจัด

“หรือมึงไม่ชอบให้น้องตาต้าอ้อน”

“เฮ้ย! อย่ามาพาดพิง เล่นของสูงเลยนะนั่น”

“โห~ เก็บไว้บนหิ้งเลยงั้นสิ”

นายตำรวจหนุ่มขำท่าทางของเพื่อน ที่ออกอาการเหมือนว่ายกน้องตาต้าน้อยเอาไว้บนหิ้งอย่างจริงจังจนแตะต้องไม่ได้

“ห้ามแตะแล้วกัน”

ยิ้มยักคิ้วให้เพื่อน ไตรภพหัวเราะในลำคอ ก่อนที่ทั้งสองหนุ่มเพื่อนรักจะหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดี

การใช้ชีวิตคู่ มันก็ต้องมีบ้างที่จะกระทบกระทั่งกัน อาจจะเป็นเรื่องเล็กน้อย หรือเรื่องที่มันใหญ่โต ด้วยความคิดเห็นที่แตกต่าง
เพราะไม่ได้มีแค่ตัวเราที่จะคิดและตัดสินใจเพียงคนเดียว เมื่อมีอีกคนเข้ามาร่วมในการดำเนินชีวิตในแต่ละวัน การตัดสินใจ การ
นึกคิดจึงต้องมีอีกคนอยู่ในนั้นด้วยเสมอ

ใส่ใจกันและกันให้มาก การอยู่ร่วมกันโดยมีหัวใจรักเป็นหลักยึด มีความเชื่อใจกันคอยเสริม ต่อให้ปัญหาจะใหญ่แค่ไหน เราก็ต้อง
มีทางออกและสามารถแก้ปัญหานั้นจนได้

ความรัก เมื่อเกิดขึ้นมาในหัวใจของใครแล้ว ก็ต้องมีทั้งสุขและทุกข์ปะปนกันไป แต่แน่นอนล่ะว่า ความสุขที่ได้รัก มันย่อมมากกว่า
ความทุกข์ อยู่ที่ว่าเราจะมองจากมุมไหนเท่านั้นเอง



จบตอนพิเศษ (ไต๋&ดิน)


ขอบคุณทุกกำลังใจมากๆค่ะที่ยังอยู่ด้วยกัน จิ้มบวกกันไปค่ะ

ขอบคุณท่านที่ติดตามกันมาตลอด และขอบคุณท่านที่เพิ่งเข้ามาใหม่ด้วยค่ะ

วันใหม่ค่ะ

[gupalz]

ผู้กองเถื่อนดีจัง ชอบบบบ

[PetitDragon]

เอะอะๆ จับกดอย่างเดียวเลยผู้กอง 

[love2y]

เกือบไปแล้วๆ นึกว่าจะมีมาม่าให้ซดซะแล้วววววว >_<

[MooJi]

ผู้กองไต๋จะดุเดือดไปไหนเนี้ย
กดอย่างเดียวไม่ถามอะไรเลยแบบนี้พี่ดินก็แอบเสียใจดิ
พี่ดินไม่ใช่ที่ระบายอารมณ์นะ
ดีนะเนี้ยที่พี่ดินยอมอ่อนให้มาหาถึงบ้านไม่งั้นได้เฉาอยู่คนเดียวแน่ๆ
แต่ตอนจบก็หวานได้อีก
คนเรารักกันก็ต้องเชื่อใจกันไว้ใจกัน การถามและตอบก็สำคัญ
ถ้าไม่มีใครถามก็ไม่มีใครตอบ  ไม่มีใครยอมลดก็ไม่เข้าใจในความคิดความรู้สึกของอีกฝ่าย
และก็จะปรับตัวเข้าหากันไม่ได้เพราะไม่เข้าใจกัน
ดังนั้นการประคับประคองความรักให้อยู่ไปนานๆนั้นเป็นเรื่องที่ยากมาก
แต่ก็ใช่ว่าจะทำไม่ได้ถ้าหากรักกันจริงๆ
^^

[Salome]

น้องใหม่จ๋า คงคอนเซปคู่รักหน่วงหนึบดีจริงๆ
อ่านไปหน่วงไป แหมแต่ขัดใจอิผู้กองนะ อยากให้ดินงอนนานกว่านี้จริงจริ๊ง
เรื่องเก่าเหลาเหย่ยังไมทันถามเขาเล้ย คิดไปเองซะ
ยังไงก็ติดตามเรื่องของน้องใหม่ทุกเรื่องแหละค่ะ แต่เป็นโรคจิตไง ชอบให้แต่งไปเยอะๆก่อนแล้วค่อยไปอ่าน
มันสะใจไงได้อ่านทียาวๆเลย
กดเป็ดกดบวกแล้วนะจ๊ะ

[kisz]

เข้าใจกันสักทีนะ เย่ ^^

[roseen]

 :-[อย่ารุนแรงกับน้องนักสิ

[choijiin]

แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยย
พี่ไต๋เนี่ยบ้าๆๆๆๆๆๆๆ
 
ทำไมไปสงสัยน้องดินเข้าแบบนั้นเล่าเอ้อ
แบบนี้คนอ่านไม่ปลื้มๆนะคะขอบอก
ต่อไปต้องดูแลรักษาน้ำใจน้องดินให้ดีนะคะ
ไม่งั้นคนอ่านจะไซโคน้องวันใหม่
ให้หาสามีใหม่ให้น้องดินเลยนะ
 

[zero3]

ผู้กองบ้าจริงๆเนาะพี่ดิน
ทำอะไรแต่ละอย่างส่อให้พี่ดินคิดมากตลอด
อะไรของเค้าฟระ นอยด์เอง แล้วให้พี่ดินง้อ
สู้พี่โซลก็ไม่ได้ ชิส์

[CarToonMiZa]

ผู้กองโหดแท้

[nongrak]

ผู้กองไต๋นี่มีอะไรไม่คุยกับดิน ต้องให้น้องต้ามาช่วย

+1+เป็ดให้แล้วนะจ้ะ

[Giniz]

โห คนเขียนบรรยายไม่ละเอียดเลยอ่ะ เรายังไม่รู้เลยว่าพี่ผู้กองไต๋เค้าร้อนแรงจริงอ๊ะป่าววววววว 

[malula]

คนตัวโตขี้ใจน้อยเนอะ
งอนง้อกันแต่พอดี ทำดินขาดงานบ่อย ๆ ไม่ดีนะ อิอิ

[Mc_ma]

แม๊......ผู้กองขา ฟัดพี่ดินให้ตายก็ไม่เข้าใจกันหรอกนะเนี่ย เอิ้กๆๆๆ ร้อนแรงกันเหลือเกิน (คนอ่าน:ซับเลือด )
คนอ่านเสียเลือดแล้ว เสียเลือดอีก แต่ยังคงหน่วงในใจ อะไรกันเนี่ยคู่นี้

กว่้าจะลงเอยกันได้  ต้องขอบคุณน้องตาต้าที่บอกพี่ดินปุ๊บ ก็เข้าใจกันปั๊บเลย
ดีนะที่ผู้กองไต๋ไปปรึกษาเพื่อนซี๊โซลกับน้องตาต้า ไม่งั้นไม่มีวันนี้แน่ๆ ก็ต่างคนต่างคิดกันไปคนละทางนี่นะ
สำหรับความรัก การที่ต่างคนต่างคิดกันไปเอง มันทำให้เกิดความเข้าใจผิด น้อยใจและเสียใจ(ไปเอง)ได้ง่ายจริงๆ
มีคนกลางซักคนคอยมองจากมุมกว้างภาพรวมและไกล่เกลี่ยให้ ทำให้อะไรๆดีขึ้น โชคดีที่ยังไม่สายจนเกินไป

หลังจากนี้ พี่ดินกับผู้กองไต๋คงมีแต่หวานๆกับร้อนแรงแล้วล่ะเน๊อะ

บวกๆ ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษของคู่นี้นะคะคุณวันใหม่
ทีนี้ก็เตรียมไปลุ้นต่อกับน้องนีออนน้อยว่าใครจะเป็นพระเอกกัน ใครน๊า?? *รักใสปิ๊ง* (>_<)
 

[yeyong]

ดินช้ำไปหมดแล้ว
รักกัน ก็ต้องคุยกันพูดกัน

[wanmai]

พี่ไต๋โดนไปหลายดอกเลย

ทีแรกที่ขอทิชชูเพราะจะเอามาเช็ดน้ำตาค่ะ ไม่ใช่

เพราะตอนนี้ใหม่พิมพ์ไปก็ร้องไห้ไป ตอนจัดหน้าแล้วต้องตรวจความเรียบร้อยกับคำผิดก็ต้องอ่านอีก ดันร้องไห้อีก

อินอารมณ์พี่ดินมากอ่ะจุดนี้ กว่าจะพิมพ์เสร็จหมดน้ำตาไปหลายโอ่ง 555

แต่พอพิมพ์ตัวสุดท้ายจบลงก็รู้สึกดีนะ เหมือนความหน่วงที่ผ่านมามันหายวูบเลย

ขอบคุณทุกท่านมากนะคะสำหรับกำลังใจและบวก

วันใหม่ค่ะ

[Pakbung Mazo]

น้องตาต้าเดาถูกเด๊ะๆเลย 555

[wanmai]

It’s Real เดี๋ยวรักเลย

ตอนพิเศษ (3) ภาคมหาวิทยาลัย (ตาต้า&กาย)



มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในจังหวัดทางภาคเหนือ ที่เรียนของตาต้าและกาย ทั้งสองคนเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยแห่งนี้มาได้สักพัก
แล้ว เรื่องหอพักทั้งกายและตาต้าก็ได้อยู่ห้องเดียวกัน และมีเพื่อนอีกหนึ่งคนรวมอยู่ด้วย เป็นเพื่อนต่างคณะแต่ก็สนิทกันดี หลัง
เลิกเรียนถ้าว่างๆก็พากันไปหาอะไรอร่อยๆใกล้หอพักทาน ได้ทำความรู้จักเพื่อนใหม่ต่างคณะเพิ่มขึ้นอีก ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัย
ในปีแรกก็เฮฮาดี มีกายคอยดูแลอยู่ไม่ห่างด้วย ทำให้ตาต้าเหมือนเป็นเด็กน้อยที่มีผู้ปกครองตามติด เพื่อนๆยังเคยแซวกันสนุกปาก

พอตกเย็นหน่อยก็ได้เวลาเดินตลาด มีอาหารการกินให้เลือกหลากหลาย ตาต้ากับกายและเพื่อนร่วมห้องพักอีกหนึ่งคนชื่อขิง
กำลังเดินเลือกซื้อของกินเล่นหลังจากทานข้าวกันที่ร้านหนึ่งไปแล้ว และทั้งสามหนุ่มก็ต้องหยุดเดินเมื่อกลุ่มรุ่นพี่กำลังมาทางนี้
เช่นกัน หนึ่งในนั้นคือคนที่ตาต้าไม่อยากเจอเลย เด็กหนุ่มหันไปมองกาย แล้วกลอกตาเซ็งๆ

“บังเอิญจังครับน้องตาต้า มาทานข้าวกันหรือครับ?”

“ครับ”

ตาต้าตอบกลับคนถามอย่างเสียมิได้ คนนั้นคือ พี่ซ่า เป็นรุ่นพี่ของตาต้า และเป็นเพื่อนสนิทของพี่รหัสตาต้าด้วย ในทีแรกที่เจอ
กันตอนรับน้อง พี่เขาเข้ามาทักและพูดคุยด้วย ตอนนั้นตาต้าก็ไม่ได้คิดอะไร คิดแค่ว่าพี่เขาคงเป็นคนมีมนุษยสัมพันธ์ดี เข้ากับคน
อื่นได้ง่าย แต่พอนานเข้ากลับไม่เป็นอย่างที่คิด เมื่อตาต้ารู้สึกได้ว่าพี่เขาปฏิบัติกับตนเองเป็นพิเศษกว่าคนอื่น ก็รู้จุดประสงค์ของ
พี่เขา แต่จะพูดปฏิเสธไมตรีออกไปก็เหมือนน้ำท่วมปาก เพราะพี่เขาก็เป็นเพื่อนกับพี่รหัส จะไปไหนมาไหนก็ต้องได้เจอกันอยู่
แล้ว เดี๋ยวจะเข้าหน้ากันไม่ติดเสียเปล่าๆ

“พวกพี่ก็เพิ่งทานข้าวเสร็จเหมือนกัน ว่าจะเดินย่อยสักหน่อยก่อนกลับหอ”

พอตาต้าได้ยินพี่ซ่าเกริ่นนำมาขนาดนี้ก็รู้แล้วว่างานกำลังเข้า หันไปหากายเพื่อขอความช่วยเหลือ กายเองก็ไม่อยากให้เพื่อนอยู่
ตรงนี้นานอยู่แล้วเลยเอ่ยขัดบทสนทนาที่จะเกิดต่อไปจากนี้

“เผอิญพวกผมรีบ ต้องขอตัวก่อนนะครับ”

กายที่ยืนอยู่ข้างเพื่อนเอ่ยบอกรุ่นพี่ทั้งหลาย เจาะจงยิ้มให้พี่ซ่าอย่างห่างเหิน ของๆนายข้า...ใครอย่าแตะ

กายค้อมศีรษะขออนุญาตพี่ๆแล้วรั้งแขนตาต้าให้เดินออกมา ไม่สนใจสายตาขุ่นเคืองของพี่ซ่าคนนั้น ขิง เพื่อนร่วมห้องอีกคนรีบ
เดินตามทันที เพราะรู้สึกได้ถึงบรรยากาศมาคุ

“ไม่รำคาญบ้างเหรอตาต้า?”

กายถามเมื่อเดินห่างออกมาแล้ว ขนาดเขาไม่ได้เป็นคนถูกตามตื้อ ไม่สิ จะเรียกตามตื้อก็ไม่ถูก ต้องเรียกว่าตามติดจะดีกว่า
ความบังเอิญของพี่ซ่าเกิดได้บ่อยเท่าที่ต้องการ ก็จริงที่มันไม่ได้น่าเกลียด แต่พอกายรู้สึกว่าถ้าถูกทำแบบที่พี่ซ่ากำลังทำอยู่
ถ้าเป็นอย่างนั้นกับตัวเขาเองคงรำคาญน่าดู

“แล้วกายจะให้เราทำไงอ่ะ ยังไงเขาก็เป็นเพื่อนพี่แมน ยิ่งเราทำเหมือนว่ารู้ความรู้สึกเขา เขายิ่งจะเข้าหาเราง่ายขึ้นน่ะสิ แกล้งตี
มึนเหมือนไม่รู้ดีกว่า เขาจะได้ไม่กล้าแสดงออกมาก” ตาต้าบอก

“ขนาดนี้ยังไม่มากอีกเหรอ?” ขิงที่ร่วมฟังด้วยเอ่ยถามตามมาติดๆ

“นั่นสิ”

ตาต้าทำท่าเหมือนเพิ่งนึกได้ แล้วทั้งสามหนุ่มก็พากันหัวเราะ เรื่องพี่ซ่าอะไรนี่ถ้ามัวแต่เครียดกับพี่แกคงไม่ได้ทำอะไรกันพอดี
สู้ปล่อยพี่เขาไปตามสะดวกจะดีกว่า ถ้ายังไม่มากจนเกินไปนักก็ยังพอรับไหวอยู่



++++++++++++++



“ล็อคห้องให้ดี ใครมาเคาะก็อย่าเปิดนะ”

กายที่เตรียมตัวออกไปกินเลี้ยงกับพี่ๆที่คณะกำชับตาต้าเป็นรอบที่ร้อยของวันนี้ ขิงที่ยืนอยู่ข้างๆยังแอบขำคู่เพื่อนซี้ที่เหมือน
คู่พ่อลูกมากกว่า

“รู้แล้วครับพ่อ นี่จะเป็นพี่โซลสองแล้วนะกาย” เชื่อเขาเลยกายนี่ อะไรจะเข้มงวดกันขนาดนี้นะ

“ไม่ได้หรอก รับปากนายแล้วว่าจะดูแลตาต้าให้ดี ก็ต้องทำให้ได้อย่างที่พูด”

กายว่าอย่างจริงจัง ส่วนหนึ่งอาจจะมาจากการฝากฝังของนาย แต่อีกส่วนคือเขาอยากดูแลเพื่อนคนนี้ให้ดีที่สุดเองด้วย ทั้งที่ตาต้า
อายุเท่าเขาแต่กายกลับรู้สึกว่าตาต้าเป็นน้องชายของตนเองหลายปีเลย

“ขอบใจนะกาย”

หนุ่มน้อยเอ่ยขอบคุณเพื่อนจากใจ คำว่าเพื่อนไม่จำเป็นต้องใช้เวลาพิสูจน์ความจริงใจทั้งชีวิตหรอก เพราะกายทำให้เห็นแล้วว่า
มีความหวังดีให้เขาอย่างเต็มเปี่ยม

“งั้นเราไปนะ”

“อื้อ ขอให้สนุก”

วันนี้พี่ที่ภาควิชานัดกินเลี้ยงกัน เนื่องในโอกาสเกิดอยากจะกินขึ้นมา เลยชวนน้องๆในคณะที่อยู่ภาควิชาเดียวกันให้มาร่วมสังสรร
ด้วย สามารถพาเพื่อนไปด้วยก็ได้ เพื่อความคึกคักของงาน ตาต้าคือหนึ่งคนที่ต้องไป แต่หนุ่มน้อยบอกปฏิเสธไปแล้วว่าไม่สบาย
เลยขอผ่าน เพราะไม่อยากให้พี่โซลเป็นห่วงด้วย ไหนจะพี่โซลคนที่สองอย่างกายอีก กายเลยพาขิงไปด้วย ไปคนเดียวมัน
เปลี่ยวนะเออ

ตาต้ามองส่งกายกับขิงแล้วจึงเข้าห้องจัดการลงกลอนอย่างที่เพื่อนบอก



+++++++++++



หลังจากที่สองหนุ่มเพื่อนร่วมห้องออกไป จนเกือบถึงเวลาหอปิดกายก็กลับมา โดยบอกพี่ๆว่าเพื่อนไม่สบายอยู่ห้องคนเดียวน่า
เป็นห่วงจึงไม่มีใครทัดทาน ส่วนขิงที่เจอเพื่อนระหว่างทางกลับจึงเลยไปนอนที่หอเพื่อน จนเช้าขิงถึงได้กลับมาตอนที่ตาต้ากำลัง
แต่งตัวจะออกไปมหาวิทยาลัย

“ขิงนอนข้างนอกเหรอเมื่อคืน?”

ตาต้าเอ่ยถามเพื่อนที่ท่าทางไม่ค่อยดีนัก ดูเพลียๆเหมือนคนอดนอนอย่างไรไม่รู้ ขิงกับตาต้ารูปร่างไม่ได้ต่างกันนัก พอเดินโผเผ
เข้าห้องมาแบบนี้ตัวบางๆยิ่งเหมือนจะเซล้ม กายที่อยู่ใกล้ๆเลยรีบเข้าไปพยุงเพื่อน

“ขิง เป็นอะไรรึเปล่าน่ะ!?”

กายพาขิงมานั่งที่เตียง ตาต้าก็รีบเข้ามาดูเพื่อนด้วยความเป็นห่วง

“ตาต้า เดี๋ยวดูขิงไว้นะ เราไปหาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้ขิงก่อน ตัวร้อนจี๋เลย”

“อือ”

กายที่พยุงตัวขิงอยู่บนเตียงส่งต่อให้ตาต้า แล้วลุกไปเอาผ้าพร้อมน้ำใส่อ่างมาเพื่อที่จะเช็ดตัวให้ขิง

“ขิง เดี๋ยวเช็ดตัวนิดนึงนะ ไปนอนหอเพื่อนยังไงกันน่ะ ไข้ขึ้นแบบนี้”

ตาต้าแอบบ่นเพื่อนที่สะลึมสะลือได้ที่ กายวางอ่างที่พื้นห้อง บิดผ้าจนหมาดแล้วให้ตาต้าช่วยถอดเสื้อให้ขิง เพียงแกะกระดุมเสื้อ
ออกเท่านั้นสองหนุ่มก็ถึงกับนิ่งอึ้ง ร่องรอยบนตัวขาวๆของเพื่อนนี่มันคงไม่น่าจะใช่รอยยุงกัดหรอกใช่ไหม?

“กาย”

ตาต้าเรียกกายเสียงแผ่ว กายสูดลมหายใจหนักๆไม่พูดอะไรแล้วลงมือเช็ดตัวให้เพื่อน พอจัดการอะไรเสร็จกายก็ให้ตาต้าไป
มหา’ลัย ส่วนตนเองจะอยู่เฝ้าไข้ขิงเองเผื่อตื่นขึ้นมาจะได้หาอะไรให้ทาน ตอนแรกตาต้าก็ดื้อจะอยู่ด้วย กายจึงต้องเอาโซลมาขู่
ว่าจะโทรไปบอกโซลว่าตาต้าเกเร หนุ่มน้อยถึงได้ยอมไป ทั้งที่เป็นห่วงเพื่อนมาก



++++++++++++++



กลับจากมหาวิทยาลัยตาต้าก็ตรงกลับหอพักเลย อดแปลกใจกับเหตุการณ์ในวันนี้ไม่ได้เมื่อพี่ซ่าเจ้าเก่าแสดงตัวอย่างชัดเจนมาก
ขึ้นว่าชอบตาต้า แถมยังคอยมาดูแลนั่นนี่มากมายจนตาต้าเวียนหัว หรือจะเป็นเพราะกายไม่อยู่พี่เขาเลยหาทางเข้าใกล้ตาต้ามาก
ขึ้นก็ไม่รู้ พอกลับมาเล่าให้กายฟังเจ้าตัวเขาก็ออกอาการขัดใจที่วันนี้ไม่ได้ไปมหาวิทยาลัยด้วย จะได้ช่วยเพื่อนจัดการพี่ซ่าได้

ตาต้าถามเรื่องของขิงบ้าง กายก็บอกว่าเพื่อนขิงไม่ยอมบอกอะไร พอถามทีไรก็เอาแต่ทำหน้าเศร้าจนกายหมดปัญญา ขิงคงไม่
อยากให้ยุ่งล่ะมั้ง แต่ในฐานะเพื่อนก็อยากช่วยจัดการอะไรบ้าง แต่ถ้าเพื่อนลำบากใจที่จะเล่าก็ไม่ควรเซ้าซี้ให้มาก แค่อยู่ข้างๆให้
เขาอุ่นใจก็น่าจะพอ

เมื่อวันหยุดมาถึงเช่นทุกครั้ง โซลมารอรับน้องที่หน้าหอพัก ตาต้ากับกายลงมาหลังจากนั้นไม่นาน ขณะที่กำลังจะขึ้นรถกันรุ่นพี่ซ่า
ก็เข้ามาเรียกเอาไว้ก่อน ตลอดทั้งสัปดาห์ที่ผ่านมาพี่ซ่าหาทางเข้าใกล้ตาต้าอยู่ตลอด แต่ตาต้าก็พยายามที่จะไม่เปิดโอกาสให้
เข้ามาใกล้ได้ เพราะอยู่กับกายหรือไม่ก็เพื่อนๆพี่ๆคนอื่นๆ

ซ่าเดินเข้ามาหาตาต้าแล้วมองเด็กหนุ่มอย่างตัดพ้อต่อว่า เขาพยายามจะหาทางพูดคุยด้วยทั้งอาทิตย์ แต่ตาต้ากลับไม่เปิด
โอกาส เมื่อมันเป็นเช่นนั้นเขาจึงต้องใช้วิธีนี้ พูดกันต่อหน้าพี่ชายตัวโตของน้อง น้องตาต้าจะได้หนีไปไหนไม่ได้

“พี่ซ่ามีอะไรหรือเปล่าครับ?”

ตาต้าเอ่ยถามนำไปก่อน โซลกับกายกอดอกมองรุ่นพี่ของตาต้าเขม็ง

“พี่มีเรื่องอยากคุยกับเรา แต่เราก็ไม่เปิดโอกาสให้พี่เลย”

รุ่นพี่ตัดพ้อ ตาต้าทำหน้าไม่ถูก นี่มันต่อหน้าพี่โซลเลยนะ พี่มาพูดอะไรนี่

ซ่าคว้ามือของหนุ่มน้อยมากุม ตาต้าตกใจตาโต ขณะที่โซลคิ้วกระตุก ยืนกอดอกนิ่งไม่แสดงอาการว่าหวง อยากจะรู้เหมือนกันว่า
น้องจะทำอย่างไรกับเหตุการณ์นี้

“ตาต้าโกรธพี่ใช่ไหมที่พี่ทำอะไรลงไปโดยไม่ยั้งคิด”

“หา?” ตาต้าอุทานงงๆ ทำอะไรนะ?

“แต่พี่รักตาต้านะ พี่ยินดีจะรับผิดชอบต่อสิ่งที่เกิดขึ้นคืนนั้นทั้งหมด”

ซ่ายังพูดต่อ มองหน้าหนุ่มน้อยตาต้าอย่างให้ความมั่นใจในคำพูดของตนเองเต็มที่ แล้วหันมาหาโซล อ้าวๆๆ ซวยแล้วไหมมม

“พี่ครับ ผมรักน้องชายพี่ครับ ขอให้ผมได้ดูแลเขาต่อจากพี่เถอะนะครับ ผมจะดูแลเขาอย่างดีที่สุด”

กายถึงกับตกใจจนร้องเฮ้ยออกมา พี่ซ่าทำถึงขนาดนี้เลยหรือ แอบเสียวไส้แทน ขอกับใครไม่ขอ มาขอกับคนนี้ ท่าทางจะจบ
ไม่สวยแล้วพี่เอ๊ย

“เดี๋ยว... เดี๋ยวนะครับพี่ซ่า ผมว่ามันคงเกิดการเข้าใจผิดอะไรกันแล้วล่ะครับ”

“เข้าใจผิดอะไรกันครับตาต้า นี่ตาต้ายังโกรธพี่อยู่ใช่ไหม?”

“ผมไม่เคยโกรธพี่นะ แต่ก็ไม่เคยบอกว่าจะคบกับพี่ด้วย” ตาต้าบอกให้รุ่นพี่เข้าใจ แต่ตอนนี้เขากำลังไม่เข้าใจ นี่เราคุยเรื่องเดียว
กันอยู่หรือเปล่า?

“นั่นไงล่ะ โกรธพี่จริงๆด้วย”

“พี่ซ่า” ตาต้าเรียกรุ่นพี่เสียงหนัก อะไรหนักหนา

“ขอโทษที่คืนนั้นพี่รุนแรงนะครับ แต่พี่ห้ามใจไม่ไหวจริงๆ”

“คืนนั้นที่ว่ามันคืนไหนกันเนี่ย!” หนุ่มน้อยเริ่มจะทนไม่ไหว ฟังกันบ้างไหมเนี่ย!!

“ก็คืนงานเลี้ยงที่เรามีอะไรกัน...!”

“พี่โซลอย่า!!”

โซลกระชากคอเสื้อหนุ่มรุ่นน้องอย่างแรงจนตัวอีกฝ่ายแทบลอย แล้วมองหน้าอย่างเดือดจัด ยอมให้จับมือตาต้าก็มากเกินพอแล้ว
นี่ยังมาบอกว่ามีอะไรกับน้องชายสุดที่รักของเขาอีก ซ่ามองตอบโซลไม่หลบ พูดน้ำเสียงจริงจัง

“ผมจะรับผิดชอบสิ่งที่เกิดขึ้นทุกอย่าง ผมรักน้องตาต้าครับ”

จบคำโซลก็ง้างหมัด แต่ซ่าไม่หลบยังคงมองหน้าโซลนิ่งอยู่แบบนั้น ตาต้ารีบเข้าไปดึงแขนพี่ลง แตะมือพี่ที่กำคอเสื้อพี่ซ่าให้
คลายลง โซลสะบัดมือออกหันหน้าไปอีกทาง หงุดหงิดโว้ย!!!

ตาต้าสอดมือกุมมือพี่เป็นการปลุกปลอบให้พี่ใจเย็นลง โซลผ่อนลมหายใจยาวระงับอารมณ์อย่างเต็มที่ แล้วบอกย้ำกับตนเอง
ว่านี่มันหน้าหอพักน้อง จะทำอะไรควรคิดถึงน้องบ้าง

เมื่อเห็นว่าพี่อ่อนลงแล้ว ตาต้าจึงหันไปพูดกับรุ่นพี่ให้ได้เข้าใจตรงกัน

“พี่ซ่า ผมขอบคุณนะครับสำหรับความรู้สึกดีๆที่พีมีให้ แต่ผมคงรับไว้ไม่ได้ เพราะผมมีคนที่ผมรักและอยากจะใช้ชีวิตร่วมกันกับ
เขาแล้ว”

“แล้วเรื่องของเราคืนนั้น…” ซ่าพูดค้างไว้แค่นั้นเมื่อตาต้าเอ่ยแทรกขึ้นมา

“ถ้าพี่จะไตร่ตรองดูให้ดี พี่น่าจะรู้ว่าคืนนั้นผมไม่ได้ไปงานเลี้ยง”

“……….!!” พอตาต้าบอกมาแบบนั้นหัวใจหนุ่มรุ่นพี่ก็เต้นกระหน่ำ นี่เขา...

“คนที่ไปคือกายกับ... ขิง”

“ขิง?” ซ่าทวนคำเหมือนจะเพ้อ ขิงอย่างนั้นหรือ?

“ครับ รูมเมทของผมเอง ผมว่าพี่คงอยากจะพูดอะไรกับเขามากกว่าจะพูดกับผมนะ”

“แต่ว่า…”

อยากจะเอ่ยแย้ง แต่ก็เริ่มไม่แน่ใจแล้วว่า เรื่องคืนนั้นที่เขาคิดว่าคือตาต้าคนนี้ จะใช่จริงหรือ

“ผมยังยืนยันว่า วันนั้นไม่ใช่ผมแน่นอนครับ”

เมื่อเห็นว่ารุ่นพี่นิ่งอึ้งเหมือนจะคิดอะไรอยู่ ตาต้าจึงเอ่ยเสริมขึ้นมา ใจหนึ่งเขาก็ไม่อยากให้พี่ซ่ามายุ่งวุ่นวายกับขิง แต่ถ้าพี่ซ่าเป็น
คนทำให้ขิงเป็นแบบนั้น พี่เขาก็ควรจะรับผิดชอบอะไรบ้าง ถึงขิงจะเป็นผู้ชายก็เสียหายเหมือนกัน

“ขอตัว”

ตาต้าบอกลารุ่นพี่ก่อนจะเดินตามแรงดึงของพี่โซลไปที่รถ กายมองคนที่ยืนเอ๋ออยู่ที่เดิมแล้วส่ายหน้า ก่อนจะก้าวขึ้นรถไปอีกคน
ก็ได้แค่หวังว่าเรื่องทุกอย่างมันจะดีขึ้น พี่ซ่าคงจัดการทุกอย่างให้มันถูกต้อง



++++++++++++



โซลพาน้องกลับไร่ด้วยอารมณ์หงุดหงิด เจ้าหนุ่มนั่นมันกล้าดียังไงมาขอตาต้ากับเขา ไหนจะยังเอาไปเพ้อฝันว่ามีอะไรกับตาต้า
อีก แม้แต่ฝันเขาก็ไม่ให้โว้ยยย

พอไปส่งกายกลับมา โซลก็ลากแขนน้องขึ้นบ้านทันทีที่มาถึง อยากล้างความรู้สึกหึงหวงนี้ให้หมดไป เมื่อมาถึงหน้าห้องเปิด
ประตูแล้วดันตัวน้องเข้าไป จูบน้องตามความต้องการของตนเองทันที ดันตัวน้องไปที่เตียง ตามคลอเคล้าเล้าโลม ถอดเสื้อผ้า
อาภรณ์จนพ้นกาย เตรียมจะกระทำการขั้นสุดโดยไร้การตระเตรียมความพร้อมอย่างเคย ตาต้าดันหน้าท้องแกร่งเอาไว้ มองหน้าพี่
แล้วบอกเสียงต่ำ

“ถ้าทำต้าเลือดออกนะ น่าดู”

พอน้องพูดแบบนั้นไอ้ความหงุดหงิดงุ่นง่านที่มีมาตลอดทางกลับบ้านก็หายวับ มองตาเขียวๆนั่นแล้วพาใจห่อเหี่ยวดีนักแล เกือบ
ไปแล้วไหม

โซลถอนหายใจหนักหน่วง ผละจากตัวน้องมานั่งข้างๆ ตาต้ายังนอนนิ่งอยู่ท่าเดิม มองพี่อยู่เงียบๆ

“ขอโทษนะตาต้า”

“โกรธใครมาก็อย่ามาลงกับต้า ต้าไม่ได้ใจดีมากพอจะไม่โกรธถ้าพี่โซลทำรุนแรง”

โซลลุกไปเก็บเสื้อผ้ามาให้น้องใส่คืน ไม่มีอารมณ์จะทำแล้ว พอใส่เสื้อผ้าเสร็จตาต้าก็ทิ้งตัวลงนอน ไม่พูดอะไรอีก พี่โซลโกรธ
พี่ซ่า แล้วเรื่องอะไรมาลงที่เขาล่ะ โซลนอนลงข้างน้อง สายตาจับจ้องเพดานห้องขณะที่พูด

“ถึงพี่จะรู้ว่าสิ่งที่นายคนนั้นพูดมันไม่จริง แต่พี่ก็ยังโมโห พี่หึง พี่หวง และที่สำคัญ... พี่เป็นห่วงนะ”

หันมามองหน้าคนน้องที่ไม่ได้หันมามองตนเอง ตาต้าถอนหายใจก่อนจะหันกลับมามองพี่ พลิกกายนอนตะแคงข้างมาหาพี่
ลูบแก้มสากด้วยไรเครา โซลกุมทับมือเรียวที่ลูบแก้ม แล้วไล่มาที่คางและหน้าอกของตนเอง พอรู้ว่าเราไม่ทำก็ชักจะเริ่มซนแล้ว

“ต้าไม่เป็นไร มีกายอยู่ด้วยยิ่งไม่ต้องห่วงใหญ่”

“ต้องขอบใจกายที่คอยดูแลตาต้าแทนพี่”

โซลจับมือซนมาจูบ ตาต้าอมยิ้มก่อนจะบอกพี่เมื่อนึกถึงเพื่อนอย่างกาย

“กายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของต้า”

เมื่อสะสางปัญหาคาใจกันได้แล้ว โซลจึงให้น้องไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ ก่อนจะลงไปหาจินนี่ที่ด้านล่าง ป่านนี้คงชะเง้อ
ชะแง้คอยาวแล้วมั้งที่พี่ชายหายขึ้นมาบนนี้

หลังจากทำธุระปะปังในช่วงเย็นเสร็จไป พาน้องจินนี่น้อยเข้านอนดังเช่นทุกทีก็ถึงเวลาของพ่อน้องจินนี่ แต่วันนี้โซลจิตใจว้าวุ่น
เกินกว่าจะมามีอารมณ์ทำเรื่องแบบนั้นกับน้อง พอตาต้าแปรงฟันเสร็จแล้วขึ้นมานอนบนเตียงโซลจึงเพียงแค่กอดน้องเท่านั้น
ซึ่งนั่นก็เป็นการตัดสินใจที่ถูก เพราะได้รางวัลเป็นการจุ๊บแก้มก่อนนอนจากเด็กดื้อด้วย

เวลาผ่านไปไม่นานตาต้าก็หลับลงอย่างง่ายดาย โซลมองคนที่นอนซุกกายอยู่ในอ้อมแขนแล้วคิดหนัก จะทำอย่างไรถึงจะป้องกัน
ไม่ให้มีริ้นไรที่ไหนมาเกาะแกะคนของเขานะ โซลคิด แล้วก็คิด จนสุดท้ายก็ได้บทสรุปเมื่อนึกขึ้นได้ว่าตนเองลืมใครไป



++++++++++++



“ฮัดเช้ย!!!”

หนุ่มชาวเหนือจามออกมาเสียงดังจนน้องสาวที่กำลังทำการบ้านอยู่ใกล้ๆสะดุ้ง น้องแก้วหันมามองพี่ชายแล้วถาม

“เป็นหวัดเหรอพี่กาย?”

พี่ชายส่ายหน้าตอบว่าไม่รู้เหมือนกัน ก่อนจะถูจมูกแล้วสูดจมูกฟื้ดๆ

“ท่าทางจะมีคนบ่นถึงมากกว่านะแบบนี้” แม่กายเอ่ยแซวยิ้มๆ

“บ่นถึงหรือด่ากันแน่ ทำไมผมรู้สึกเสียวสันหลังวูบๆยังไงไม่รู้”

กายทำท่าขนลุกให้เห็นว่าเป็นดังนั้นจริงๆ โดยที่ไม่รู้ว่า ... งานท่าจะเข้าอีกแล้วล่ะกายเอ๋ย



จบตอนพิเศษ ภาคมหาวิทยาลัย (ตาต้า&กาย)



ลงใหม่อีกรอบหลังจากเข้าเล้าได้แล้ว เย้

เรื่อง รักใสปิ๊ง ต้องรอดูคืนนี้ก่อนนะคะ เผื่อว่าทางเล้าจะกู้ข้อมูลกลับมาได้ ถ้าไม่ได้ยังไงเดี๋ยวมาลงให้ใหม่อีกรอบเหมือนกันค่ะ

ขอบคุณที่ติดตามกันค่ะ

[gupalz]

เกิดคู่ใหม่อีกคู่

[takara]

5555 พี่โซลยังงัยก้อแพ้ทางตาต้า

[CarToonMiZa]

ตาต้าชนะตลอด

[yeyong]

หลังๆ เหมือนพี่โซลจะอยู่ในกำมือตาต้าซะแล้ว

[zero3]

โชคดีของตาต้า ทึ่วันนั้นไม่ได้ไปด้วย
แต่ เป็นโชคร้ายของเพื่อนขิงแทน
หวังว่าพี่ซ่าจะทำให้อะไรๆมันดีขึ้นกว่านี้
ตาต้ามีเจ้าของแล้ว พี่โซลหวงมาก ขี้หึงด้วย
แฟนพี่แกน่ารัก มันก็ต้องหวงมากเป็นธรรมดา เนาะ