NOTE : ขออภัยสำหรับคำผิดค่ะ
Chapter 24
ใบไม้ได้แต่กระพริบตาปริบๆไปมาอย่างงุนงง ในขณะที่มือของตัวเองโดนกุมด้วยผู้หญิงวัยกลางคนคนหนึ่ง ใบหน้าใสเงยหน้าขึ้นไปมองร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างๆก็พบแต่รอยยิ้มที่ประดับไว้บางๆก็เพียงเท่านั้น
“ใบไม้ใช่ไหมลูก?...”
“เอ่อ..ค..ครับ...เอ่อ...สวัสดีครับ”
ใบไม้ได้แต่ตอบไปอย่างงงๆ หญิงวัยกลางคนที่หน้าตาดูคุ้นๆเหมือนใครบางคนแต่คนตัวเล็กกลับนึกไม่ออกสักทีก็ยิ้มกว้าง ก่อนจะทั้งโอบไหล่และดึงรั้งมือเล็กให้เดินตามเข้าไปในห้องหนึ่ง ใบไม้หันกลับไปมองจอมทัพอย่างขอความช่วยเหลือ แต่ถึงอย่างนั้นร่างสูงก็ยิ้มขำๆออกก่อนจะเดินตามทั้งสองคนเข้าไป
“คุณ...คุณคะ...นี่ไงๆๆ...น้องใบไม้ที่หนูเล็กเล่าให้ฟัง”
แล้วใบไม้ก็ต้องตัวเกร็งเข้าไปอีกเมื่อเจอเข้ากับชายวัยกลางคนอีกคนที่เงยหน้าออกมาจากแฟ้มแล้วส่งยิ้มใจดีมาให้ แต่ก็รู้สึกเบาใจเล็กน้อยเมื่อเห็นคนที่นั่งข้างๆเป็นพี่ชายคนโตอย่างพี่จอมพลนั่งอยู่ คนตัวเล็กได้แต่ยืนตัวเกร็งในอ้อมแขนของหญิงสาวแล้วหันไปเบะปากใส่จอมทัพที่เข้าไปนั่งที่โซฟาด้วยท่าทางสบายๆ
“ส..สวัสดีครับ..” ใบไม้ยกมือขึ้นสวัสดีทั้งที่ยังเต็มไปด้วยความไม่ใจ
“น่ารักนะคะ...ดูสิ...” หญิงสาวว่าพลางยกมือขึ้นโอบแก้มใสแล้วพลิกไปมาเบาๆ ก่อนจะส่งยิ้มกว้างให้แล้วดึงรั้งให้เข้าไปนั่งบนโซฟาตัวใหญ่ “นั่งลงก่อนนะลูก มาๆ...มานั่งข้างแม่เร็ว”
ม...แม่? แม่เหรอ??!!!
ใบไม้ตาโต หันขวับไปมองจอมทัพทันที ทำไมพี่ไม่บอกเขาเลยว่าจะมาเจอพ่อกับแม่ของพี่ด้วย ตอนแรกบอกว่าจะขึ้นมาข้างบน ไอ้เราก็นึกว่าจะขึ้นมาหาพี่ชายที่ทำงานอยู่ ดูดีๆก็พาผมขึ้นมาชั้นอะไรไม่รู้ที่ดูท่าทางไม่เหมือนโรงพยาบาลเลยสักนิด แต่ดูเหมือออฟฟิศมากกว่า สุดท้ายก็มาหยุดอยู่หน้าห้องที่มีป้ายแปะไว้ว่าผู้อำนวยการ แล้วอยู่ดีๆก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินมาจากไหนไม่รู้เข้ามากอดเข้ามาจับมือผม สรุปคือเป็นแม่ของพี่! ฮืออ...ยังไม่ทันเตรียมตัวเลย...
ใบหน้าที่ดูเหมือนอยากจะร้องไห้เต็มแก่ก็ทำร่างสูงยกยิ้มขำให้ก่อนจะลุกขึ้นมานั่งข้างๆคนตัวเล็ก ฉวยมือบางขึ้นมากุมไว้แล้วเงยหน้าส่งยิ้มให้กับทุกคนในห้อง “นี่ใบไม้นะครับ...เป็นแฟนของผม” ได้ยินอย่างนั้นใบไม้ก็หน้าขึ้นสี ถึงจะตื่นเต้นและประหม่าแค่ไหนแต่ผมก็อดจะหน้าแดงกับประโยคนี้ไม่ได้ทุกทีเลย..ให้ตายสิ
“แม่รู้แล้ว...เราเล่นมาอวดแม่กับพ่อตลอดเลยว่าแฟนเราน่ารักอย่างนั้นอย่างนี้...แต่น่ารักจริงๆนะลูก..แม่ชอบ..” นลฤดีส่งยิ้มกว้างให้เด็กผู้ชายตัวเล็กบางตรงหน้า เธอแค่เดินออกไปดูความเรียบร้อยที่ห้องอาหารที่อยู่ข้างๆ เดินออกมาก็เจอเข้ากับลูกชายคนเล็กที่จูงมือมากับเด็กผู้ชายหน้าใสๆดูท่าทางน่ารักคนหนึ่งก็คิดได้เลยว่าใช่คนที่ลูกมาเล่าให้ฟังบ่อยๆอย่างแน่นอน
ตอนแรกที่เธอรู้ก็อดจะรู้สึกแปลกๆไม่ได้ เธอไม่ได้จะต่อต้านอะไรที่ลูกเป็นหรอก แต่แค่เห็นว่าที่ผ่านมาก็มีแต่แฟนผู้หญิง แล้วคนล่าสุดก็จบไม่สวยสักเท่าไหร่ ไม่คิดว่าลูกจะตัดสินใจจะเริ่มใหม่เร็วขนาดนี้ แล้วดูจอมทัพจะมีความสุขมากกว่าที่เธอเคยเห็นแล้วด้วยซ้ำ ถึงจะเป็นผู้ชาย แต่ลูกมีความสุขแบบนี้เธอจะไปขัดอะไรได้ แล้วหน้าตาน่ารักแบบนี้เธอก็กลับชอบด้วยซ้ำ น่าเอ็นดูเป็นที่สุด
“เพราะผมรู้ไงว่าแม่ชอบ...ใบไม้ของผมน่ารักใช่ไหม?” จอมทัพว่าพลางเข้าไปหยิกแก้มแดงๆอย่างอารมณ์ดี ใบไม้ได้แต่ก้มหน้างุดลงกับอกตัวเองด้วยความเขิน มีคนมาชมแบบนี้ก็ต้องเขินกันทุกคนอยู่แล้ว แล้วพี่เล่นมาชมกันซึ่งๆหน้ากัน ยิ่งพอรู้ว่าพี่เอาเขาไปเล่าให้ที่บ้านฟังแบบนี้ก็ไม่เขินแย่เหรอ
“แบบที่แม่เขาชอบด้วย...ระวังจะตกกระป๋องเจ้าเล็ก” ธนวัตรผู้เป็นบิดาก็ว่าพลางหันไปพูดกับลูกชายคนเล็กที่นั่งอมยิ้มอารมณ์ดีอยู่อยู่ข้างๆเด็กผู้ชายที่เจ้าตัวแนะนำว่าเป็นแฟน สายตาคมที่เป็นหนึ่งเดียวที่ถ่ายอดให้ลูกชายสังเกตคนที่นั่งหน้าแดงอยู่เล็กน้อย คนที่ลูกชายคนเล็กที่มักพูดไม่เก่งมักเอามาพูดให้ฟังอยู่เสมอ แล้วพอเห็นแขนข้างซ้ายที่ใส่เฝือกก็ทำให้ต้องถอนหายใจออกมาเล็กน้อย
เรื่องนี้เจ้าลูกชายโทรมาหาเสียดึกดื่นแล้วเล่าทุกอย่างให้ฟังแล้วขอคำปรึกษาต่างๆ ตอนแรกนั้นในฐานะนักธุรกิจก็อยากจะให้ไกล่เกลี่ยกันดีๆ แต่พอจอมทัพเล่าทุกอย่างให้ฟังหมดเขาก็อยากจะสนับสนุนลูกชายเต็มที่ ต่อไปนี้คงมีเรื่องให้วุ่นวายอยู่ไม่น้อย ประมุขของบ้านทำหน้าหนักใจเล็กน้อยก่อนจะยิ้มขำออกมาเมื่อเห็นมือเล็กๆเข้าไปหยิกเข้าเอวของลูกชายคนเล็กจนต้องงอตัวเพราะความเจ็บ มีคนปราบได้ก็ดี เห็นนิ่งๆแบบนั้นร้ายน้อยซะที่ไหน
“นี่เอ็งตั้งใจจะประจบแม่รึเปล่า แม่เลี้ยงแกเป็นแบบนั้นไม่ได้เลยหาแบบที่แม่ชอบมาแทน หรือว่าข้าควรจะหาแฟนแบบนี้บ้าง” จอมพลที่นั่งเท้าคางอยู่กับโต๊ะพูดขึ้นมา ใบไม้ได้ยินอย่างนั้นก็เงยหน้ากันไปมองจอมทัพที่กรอกตาไปมางงๆ จอมพลที่เห็นอย่างนั้นเลยพูดต่อ “แต่ก่อนเจ้านี่มันไม่ค่อยแข็งแรง ตัวหอมแห้ง แม่ก็ตั้งใจจะเลี้ยงให้มันเป็นเด็กน่ารักๆ แบ๊วๆ แต่ดูพอมันโตมาดิ หน้าตาอย่างโฉดเลยว่ะเอ็งอะ”
จอมทัพได้ยินก็จิปากทำหน้าเมื่อย “อย่ามาขายความลับกันอีกคนได้ไหม พี่กลางก็ขายไปอีกคนแล้ว” คนตัวเล็กยิ้มขำให้จอมทัพ พี่ตอนนี้ดูน่ารักกว่าเดิมอีกเป็นหลายเท่า การได้มาเห็นโมเมนต์ที่พี่มาอยู่กับครอบครัวแบบนี้กลับได้เห็นพี่อีกแบบที่ไม่ได้อยู่กับผมหรือเพื่อนๆ อยู่ข้างนอกพี่เป็นผู้ชายที่ชอบทำหน้าบึ้งตึงไม่พูดไม่จา แต่พอมาอยู่กับครอบครัวก็กลายเป็นคุณหนูเล็กของบ้านที่ดูมีชีวิตชีวาขึ้นมามากกว่าเดิมอีกเยอะเลย แล้วหน้าตาพี่น่ะ..ไม่ได้โฉดขนาดนั้นสักหน่อย
“พี่จอมทัพออกจะหล่อ..ใจดีด้วย...” ดูเหมือนคนตัวเล็กจะคิดดังเกินไปหน่อย บรรยากาศในห้องเงียบลงสักพัก จอมทัพหันมามองใบไม้อึ้งๆ ตากลมกวาดสายตามองอย่างงงๆ ก่อนจะมาหลุบตาคิดแล้วก็ต้องตาโตขึ้นมาทันทีเมื่อนึกขึ้นได้....ใบไม้!!! นี่พูดอะไรออกไปเนี่ย...โอ๊ยยย ตากลมหลับตาปี๋ลงอย่างเขินอาย ยกมือขึ้นกุมแก้มร้อนๆของตัวเอง ใบหน้าตื่นๆก็ทำให้ทุกคนในห้องหัวเราะเสียงดังออกมาอย่างอดไม่ได้
“ฮึๆๆ...หนูเล็กคนนี้แม่ชอบมากเลยลูก..น่ารักจังเลย” หญิงสาวคนเดียวในห้องเข้าไปลูบหัวกลมๆทันที เมื่อกี้ไม่รู้อยากจะขัดเจ้าจอมพลหรือคิดออกมาเสียงดังกันเองแน่ อย่างที่ลูกชายคนโตบอกนั่นแหละ แบบนี้ที่เธอชอบ...แต่ก็ไม่นึกว่าจะน่ารักขนาดนี้
“เป็นไงล่ะแม่...ระดับผมหาถูกใจแม่อยู่แล้ว” เสียงทุ้มที่ดังข้างๆหูก็ทำให้ใบไม้ต้องกดหน้าร้อนๆของตัวเองลงกับฝ่ามือเข้าไปอีก พี่บ้า!!..ชอบทำให้เขินอยู่เรื่อยเลย
“เอาล่ะๆ...เลิกแกล้งน้องของเจ้าเล็กกันได้แล้ว เดี๋ยวจะโดนงับหัวเอา..ไปกินข้าวกันดีกว่า ปะลูกไป” ประมุขของครอบครัวตัดบททันทีเมื่อเห็นคนตัวเล็กข้างๆภรรยาเริ่มหน้าแดงจัด กลัวจะทนไม่ไหวแล้วจะความดันขึ้นเอา ธรวัตรเป็นคนแรกที่ลุกออกไป จอมพลเข้ามากอดคอน้องชายเดินตามไปกันสองคน คนตัวเล็กช่วยจับพยุงหญิงสาวขึ้นมานลฤดีส่งยิ้มให้อย่างขอบคุณก่อนจะค่อยเดินตามหลังลูกชายไป
“แล้วอย่างหนูเล็กนี่ใจดีเหรอลูก...แม่ยังนึกไม่ออกเลยว่าจะไปจีบหนูยังไง ชอบทำหน้าตาน่ากลัว พูดก็ไม่เก่งยิ้มก็ไม่ยิ้ม ไม่กลัวแย่แหรอ”
ใบไม้ได้ยินก็ค่อยๆเงยหน้ามามองใบหน้าใจดีของมารดาคนรักอย่างงงๆ ดวงตากลมหลุบคิดเล็กน้อย ก่อนจะส่ายหัวออกมา “ไม่นี่ครับ...พี่จอมทัพพูดเก่งแล้วก็ยิ้มเก่งมากเลยครับ” นลฤดีได้ยินก็หัวเราะออกมาเบาๆ ยกมือลูกหัวกลมอย่างเอ็นดู
“จริงๆเหรอ ตั้งแต่แรกที่เจอเลยเหรอ...ไม่รู้แม่ไปเลี้ยงผิดยังไงถึงโตมาแบบนี้ ลูกสาวเพื่อนแม่เห็นนี่กระเจิงไปหมดเลยนะลูก ลูกคนนี้ล่ะจริงๆ” ใบไม้ทำหน้าคิดอีกครั้ง ตั้งแต่เจอพี่ครั้งแรกพี่ก็ยิ้มให้เขาแล้ว ไม่รู้สิ...ความทรงจำที่พี่ทำหน้าตาหน้ากลัวใส่เขานี่แทบจะไม่มีเลย
“พี่จอมทัพ...เป็นคนดีนะครับ ใจดีด้วย...ตั้งแต่แรกผมก็เห็นพี่ยิ้มให้แล้ว” ได้ยินอย่างนั้นหญิงสาวก็รั้งมือเล็กไว้ให้หยุดเดิน ก่อนยื่นมือเข้าไปกอบกุมมือเล็กไปแน่น ใบไม้ได้แต่มองใบหน้าที่ส่งยิ้มใจดีให้อย่างไม่เข้าใจ
“รู้ไหมเพราะอะไร...” ใบไม้ส่ายหัวเบาๆ “เพราะหนูมีอิทธิพลต่อจอมทัพมากไง เขาไม่ส่งยิ้มให้ใครพร่ำเพรื่อ เพราะตอนนั้นหนูอาจจะมีอิทธิพลต่อจอมทัพมากจริงๆ แล้วตอนนี้หนูก็สำคัญกับจอมทัพมากนะลูก” ใบไม้ได้ยินก็ยืนนิ่งไม่ไหวติง หัวใจที่เต้นอย่างสงบก็ค่อยๆเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆจนใบไม้รู้สึกว่ามันเต้นรัวเร็วๆจนมันแน่นอกไปหมด อย่างนี้นี่เองที่เขาเรียกว่ามีความสุขจนล้นใจ มันแน่นจนล้นออกมา
นลฤดียิ้มกว้างให้ใบไม้อีกครั้งก่อนจะกำมือเล็กแน่นตบมือลงฝ่ามือเล็กเบาๆ “จอมทัพน่ะ...จะยิ้มให้กับคนที่ทำให้เขามีความสุขเท่านั้น...แล้วหนูคือคนที่ทำให้เขามีความสุขไง เขาถึงยิ้มออกมา”
พี่ครับ...ตอนนั้น...ที่ผมเคยถามพี่น่ะ
“ตอนแรกผมคิดว่าพี่คงยิ้มยากและพูดไม่เก่งแน่ๆ”
“ความจริงก็...เป็นแบบที่เราคิดตอนแรกนั่นแหละ”
“เอ๋?... แต่ตอนนี้พี่ก็ดูไม่เป็นแบบนั้นนี่ครับ”
“ทุกอย่างมันมีเหตุผลของมัน...เดี๋ยวเราก็รู้เอง”ตอนนี้ผมรู้แล้วนะครับ....
_________________________________________________
“ยิ้มอะไร...คิดถึงพี่อยู่เหรอ” เสียงที่ดังขึ้นอยู่ข้างหูก็ทำให้คนตัวเล็กที่นั่งเหม่ออยู่คนเดียวบนเตียงสะดุ้งตกใจขึ้นมาทันที ตากลมค้อนใส่ร่างสูงเล็กน้อย ก่อนร่างจะถูกรวบไปให้นั่งพิงอกกว้างของคนที่เข้ามานั่งซ้อนอยู่ข้างหลัง
“บ้า..ใครจะไปคิดถึงพี่กัน ผมไม่ได้คิดถึงพี่สักหน่อย” ฮื้ออ...ถ้าบอกว่าคิดถึงพี่เรื่องที่คุณแม่ของพี่พูดก็เขินแย่น่ะสิ ส่วนจอมทัพได้ยินก็ขมวดคิ้วฉับ ตวัดร่างบางๆจนหงายนอนลงบนเตียงก่อนจะขึ้นคร่อมแล้วกดไหล่บางไว้
“นี่คิดถึงคนอื่นอยู่อย่างนั้นเหรอ!”
“อ๊ะ..ป..เปล่า!! เปล่าๆๆๆ” ใบไม้ที่ตกใจอยู่ก็ตาโต ส่ายหัวโบกไม้โบกมือเป็นพัลวัน
“คิดจะนอกใจใช่ไหม!!” พอได้ยินอย่างนี้ใบไม้ก็ส่ายหัวรัวๆให้คนขี้โมโหที่กำลัง(แกล้ง)ทำหน้าโหดอยู่ ก่อนจะโดนคนด้านบนกดจูบลงบนปากแรงๆ “ยังไม่สารภาพอีกเหรอ” ว่าแล้วร่างสูงก็ต้องกดจูบลงไปเพราะความหมั่นเขี้ยวอีกครั้ง
“อื้อออ...พี่ครับบ..เปล่านะ..ผ..ผมคิดถึงแต่พี่นะ...ผมคิดถึงพี่...ผมรักพี่น้าาา...” เพราะยังเห็นจอมทัพทำหน้าโมโห พูดเสียงแข็งคนตัวเล็กก็ต้องรีบสวมกอดคนด้านบนแน่น รีบอธิบายเร็วๆจนไม่คิดถึงความเขินอายของตัวเองแม้แต่นิด จอมทัพที่ได้ยินอย่างนั้นก็หลุดยิ้มออกมาก่อนจะซุกหน้าลงซอกคอหอมกรุ่น จัดการฟัดทั้งคอและแก้มนิ่มแรงๆให้หนำใจ
“หึ...พี่ก็รักเรา” เสียงทุ้มนุ่มที่แฝงไปด้วยเสียงหัวเราะแผ่วๆก็ทำให้ใบไม้รีบดันหน้าคมออกจากคอตัวเองแล้วเงยหน้ามองจอมทัพทันทีก็พบกับรอยยิ้มมุมปากกับแววตาขบขันปนเจ้าเล่ห์ คนตัวเล็กเลยจัดการทุบกำปั้นเล็กๆของตัวเองลงบนอกกว้างแรงๆ
“นี่พี่แกล้งผมเหรอ!...” ไอ้เราก็นึกว่าโมโหหึงจริงๆ กลัวว่าจะเข้าใจผิดแล้วเรื่องจะไปกันใหญ่ ที่ไหนได้ดันโดนคนเจ้าเล่ห์อย่างพี่แกล้งเข้าให้น่ะสิ “ออกไปเลยยย...ฮื้อออ...อย่ามาหอมแก้มผมนะ” คนตัวเล็กดิ้นขลุกขลักไปมาพยายามดันหน้าของคนเจ้าเล่ห์ออกจากตัวเองอย่างเต็มที่แต่มันก็ทำอะไรไม่ได้จนใบไม้นึกอยากจะกระชากเฝือกออกที่ทำให้ตัวเองทำอะไรไม่ค่อยสะดวก แล้วสุดท้ายกก็โดนคนเจ้าเล่ห์ของใบไม้ก็จัดการฟัดแก้มนิ่มแรงๆทันที
“พี่อ่า...อะ...ฮิฮิ...หนวดพี่..ฮ่าๆๆ” จอมทัพได้ยินก็ผงกหัวขึ้นมามองคนที่อยู่ดีๆก็หัวเราะเสียงดัง แล้วก้มลงเอาคางตัวเองถูกับซอกคอขาวไปมา ไม่ใช่เพราะอยากแกล้งอะไรขนาดนั้นหรอก แต่ช่วยไม่ได้ที่ซอกคอขาวๆนี่มันหอมมากจนเขาอดไม่ได้ที่จะกดจมูกซุกไปบ่อยๆ
“ฮื้ออ...พี่อย่าแกล้ง...ฮ่าๆๆ...ยะ..อย่าแกล้งซี” พอแกล้งจนหนำใจตัวเอง จอมทัพก็ล้มตัวนอนลงทับคนที่หายใจหอบอยู่จากการหัวเราะอย่างหนักเมื่อครู่ ตากลมปรือขึ้นมามองคนที่ยิ้มขำอยู่ด้านบนก่อนจะพยายามดันไหล่กว้างออกทันที “หนักนะ...ตัวอย่างกับหมี” หมีจริงๆ หมีเจ้าเล่ห์ด้วย
“คราวก่อนบอกพี่เป็นเสือ...คราวนี้บอกพี่เป็นหมี ตกลงให้พี่เป็นอะไรดีล่ะ” คนตัวเล็กได้ยินก็ทำหน้าคิด จอมทัพหัวเราะหึในลำคอเบาๆ ก่อนจะโน้มใบหน้าคมของตนลงไปแนบหน้าผากกับใบไม้กระซิบเสียงแผ่วเบา “ไม่ต้องคิดหรอก...จะเสือหรือจะหมียังไงก็ต้องล่าอยู่ดี...อยากจะเป็นเหยื่อให้พี่ไหม”
ใบไม้ได้ยินก็เบิกตาโต มือเล็กดันไหล่กว้างออกแรงๆ พยายามจะไถตัวออกจากการกักขังของจอมทัพอย่างทันที จอมทัพมองแก้มที่ขึ้นสีแดงจัดอย่างอารมณ์ดีเสียงหัวเราะแผ่วๆเรียกสายตาไม่ไว้ใจจากใบไม้ ตากลมเลิกลักไปมาหาทางออกให้กับตัวเอง เพราะว่าถึงแม้จะออกแรงดันตัวเองแค่ไหน คนตัวใหญ่ด้านบนก็ไม่สะทกสะท้านแต่อย่างใด แล้วมือที่สอดเข้ามาในเสื้อนอนของตัวเองก็ทำให้ใบไม้ตัดสินใจได้
“โอ๊ย!!...” และแล้วใบไม้ก็หลุดพ้นออกจากการกักขังของจอมทัพทันทีหลังจัดการฝังคมเขี้ยวไว้กับข้อมือของจอมทัพไว้อย่างแรง
“ผ...ผมขอโทษ...” เสียงที่ดังอยู่อีกฝากของห้องก็ทำให้จอมทัพหันไปมองทันที ใบหน้าเลิกลักกับแก้มแดงๆก็ทำให้จอมทัพกระยิ้มมุมปากแล้วหัวเราะออกมาอีกครั้ง คนน่าแกล้งยังไงก็น่าแกล้งอยู่อย่างนั้นนั่นแหละ
ใบไม้ที่เห็นรอยยิ้มไม่น่าไว้ใจก็เหงื่อตก ผมไม่น่าทำกับพี่อย่างนั้นเลย ท..ทำไงได้ ก็..มันเขินนี่!! ตั้งแต่กลับจากโรงพยาบาลมาก็เอาแต่พูดหยอกให้เขินอยู่เรื่อย แล้วนี่มาพูดอะไร เหยื่อ! ที่จะถูกล่าน่ะเหรอ! ต..แต่เอาเถอะ ถ้าพี่ไม่เห็นของในถุงกระดาษที่พี่จอมยุทธฝากเขามาให้ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอก ถ้าเห็นมีหวังถูกกินหัวกินหางกินกลางตลอดตัวแน่ๆ!!
“มองอะไร...ถุงนั้นมีอะไร” และดูเหมือนใบไม้จะเหลือบตามองถุงกระดาษที่แอบหลบมุมไว้บนโต๊ะบ่อยเกินไปจนคนคอยจ้องจะจัดการจับสังเกตได้จนได้ ใบไม้ยกมือขึ้นกัดเล็บอย่างขบคิด ต้องตอบว่าอะไรดีอะ..ชีท..ชีทเรียนดีไหม แต่ไม่ทันได้คิดอะไรไปมากกว่านั้นคนขายาวกว่าก็พุ่งตัวไปที่ถุงใบนั้นอย่างรวดเร็ว จอมทัพที่เปิดถุงออกมาก็กระตุกยิ้ม ถุงใบนี้ใบไม้หวงยิ่งกว่าอะไร เห็นกอดเอาไว้ไม่ให้เขาดูตั้งแต่อยู่โรงพยาบาล ถามก็ส่ายหัวท่าเดียว
“อยากใช้แล้วเหรอคนดี...” จอมทัพพูดเสียงนุ่ม ใบไม้ได้ยินก็รีบส่ายหัวทันที เสียงไม่น่าไว้ใจเลย!! เหมือนกำลังจะหยอกเด็กอย่างนั้นแหละ แล้วใบไม้ก็รีบถอยห่างเมื่อร่างสูงก้าวเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
“ว่าแต่เราชอบแบบไหนล่ะ...ขรุขระ เอ...หรือว่าสตอเบอร์รี่ดี” จอมทัพก้าวเข้ามาพร้อมของในมือที่ทำให้แก้มใสต้องแดงจัด จะอะไรล่ะ ถุงยางน่ะสิ!!! พี่น่ะตอนนี้ก็คนเจ้าเล่ห์ดีๆนี่เอง คนเงียบขรึม คีพลุคเท่ๆตอนแรกไม่มีหรอก! มีแต่คนเจ้าเล่ห์ร้ายกาจ คุณหลอกดาวมาก!!
“ไม่เอาเหรอ...งั้นเราชอบแบบไหน พี่จะได้ไปซื้อให้ถูก” คนขายาวกว่าเข้ามารวบตัวบางๆเข้าไว้ในอ้อมกอดทันทีก่อนที่จะเข้าไปขังตัวเองไว้ในห้องน้ำ ร่างสูงดันไหล่บางของคนที่กำลังทำหน้าตาตื่นๆไว้ติดกับผนังก่อนจะแนบร่างกายของตัวเองลงไปทันที จมูกโด่งๆเข้าไปคลอเคลียกับแก้มนิ่มที่ขึ้นสีระเรื่อแล้วกดจูบลงไปที่มุมปากอิ่ม
ตากลมที่คอยแต่จะหลบสายตาก็ต้องหลับตาพริ้มลงทันทีเมื่อใบหน้าคมโน้มลงมากดจูบเค้นคลึงลงบนริมฝีปากอิ่มเบาๆ มือเล็กก็ต้องยกขึ้นมาโอบคอแกร่งทันทีเมื่อแรงกดจูบที่ค่อยๆรุนแรงขึ้นจนตัวเองแทบจะกลายเป็นขี้ผึ้งรนไฟ ลิ้นแกร่งค่อยๆส่งออกมาลิ้มเลียริมฝีปากอิ่มหวานก่อนจะส่งมันเข้าไปเมื่อเจ้าของริมฝีปากอิ่มยอมเผยอออกเปิดทางให้เข้าไป
มือแกร่งที่แนบไว้บนแผ่นหลังบางก็เลื่อนไปแนบลงบนสะโพกที่เริ่มแอ่นเข้าหาตัวเอง ก่อนจะเกี่ยวเรียวขาให้เข้ามาเกี่ยวไว้เข้ากับเอวตัวเอง แล้วเริ่มบีบเค้นลงไปบนสะโพกเบาๆ มือเล็กสางเข้าไปกับกลุ่มผม ขยำมันพร้อมกับดันให้คนด้านบนมอบจูบให้ตัวเองแนบแน่นเข้าไปอีก ลิ้นเล็กส่งเข้าไปหยอกล้อกับเสียงครางในลำคอกับลูกแมวก็ทำให้ร่างสูงต้องมอบจูบเร่าร้อน กับแรงบีบเค้นที่สะโพกเล็กมากขึ้นไปเรื่อยๆ
ใบหน้าคมละออกมาหลังจากมอบจูบที่ยาวนานให้กับคนตัวเล็ก น้ำลายที่ยืดออกมาตอนที่ใบหน้าคมละออกก็ทำให้ใบหน้าหน้าร้อนเข้าไป ใบหน้าคมก้มลงแนบหน้าผากลงไปพร้อมกับกดจูบแรงๆที่ริมฝีปากอิ่มช้ำเบาๆ
“พร้อมรึเปล่า...” ใบไม้เงยหน้ามองทันทีที่ได้ยิน แล้วก็ต้องหลบตาลงเมื่อเข้าไปสบกับดวงตาเร่าร้อนของอีกคน “ไม่พร้อมก็บอกพี่...”
“ผม...”
“พี่จะทำก็ต่อเมื่อเราพร้อมแล้วจริงๆ พี่อยากให้เรามีความสุขที่สุด” ใบไม้ซุกลงกับอกกว้าง มือเล็กขยำเสื้อของอีกคนแน่นพร้อมหลับตาลงอย่างใช้ความคิด
“ผมจะไม่เสียใจใช่ไหม” เสียงอู้อี้ที่ดังขึ้นมาก็ทำให้จอมทัพยิ้มก่อนรวบคนตัวเล็กมากอดไว้แน่นแล้วกดจูบลงไปบนกลุ่มผมนุ่มเบาๆ
“พี่จะไม่มีวันทำเราเสียใจ”
_______________________________________
Talk : ค้างเลยยยย ตอนหน้ามาแน่ๆค่ะ มาแน่ๆ เตรียมล้างตาไว้เลยค่ะ
ขอโทษที่ลงช้า(มากๆ)นะคะ ตอนหน้าจะลงให้เร็วกว่านี้
แล้วเนื่องจากจะไถ่โทษที่ลงช้า วันนี้ตอนดึกๆจะลงเรื่องสั้นเรื่องหนึ่งที่แต่งไว้นานแล้ว
รอติดตามด้วยนะคะ
ขอขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านค่ะ
ลงเรื่องสั้นแล้วน้าาาา ให้ล้างตากันก่อนจะมาอ่านตอนหน้าhttp://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55620.msg3469688#msg3469688
หัวข้อ: เดอะแก๊งค์เสื้อช็อป #นิยายเรื่องนี้(ไม่ใช่)สายเถื่อน :Ch.30 P.18 [12/2/60] END (อ่าน 152608 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก