หัวข้อ: Sᴇxʏ ɴᴀᴜɢʜᴛʏ ɴᴇʀᴅʏ CH.16 GO THROUGH TOGETHER(14|11|18) p.11

[ืniyataan]

พี่มังเอ๋ย..ยยยยย เครียดแทน

[Ginny Jinny]

พ่อธูปรู้แล้วๆ

[kawisara]

บอกได้วลีเดียว สู้ๆ

พี่มังกรน้องธูป กอดดดดดโอ๋ๆ

[allenlover]

ผิดไหมที่อยากให้พี่มังกือเป็นเคะน้อย
ที่ถูกน้องธูปเต๊าะจนอายม้วน 55555
Fc พี่มังกือ❤

[ordkrub]

คุณWESTครับ
ขอท้วงเรื่องLaika หน่อยครับ
Laika เป็นสุนัขของโครงการอวกาศโซเวียตนะครับ
ถูกล่งออกไปในอวกาศกับยานสปุตนิคครับ
https://en.wikipedia.org/wiki/Laika

[กุหลาบเดียวดาย]

โอ๊ยใจตุ๊มๆต่อมๆแทนพี่มังกร

[miikii]

รู้สึกกดดัน อ่อนไหวกันทุกทางเลยตอนนี้ 

[i.am.wee]

เรื่องนี้อ่านยาก ทำความเข้าใจยาก แต่ก็ยังติดตามอ่านด้วยความอยากรู้อยากเห็น
ปล.ขอบคุณนะไรท์ที่อุส่ามาอธิบายเพิ่มเติมทำให้ ตอนนี้เราหมกมุ่นศึกษาแต่เรื่องสารตกค้างอย่างจิงจัง

[fullmoonny]

ลำพังแค่ตัวธูปกับพี่มังก็สับสนวุ่นวายทางความคิดมากพอแล้ว
ยังใส่ตัวแปรคุณพ่อเข้ามาอีกกกกกกก คิดว่าพ่อรับไม่ได้หรอก

[MooMiew]

เป็นกลจให้พี่มังกะน้องธูป 

อย่าเพิ่งเร่งรัดอะไรเลย ใช้เวลาด้วยกันไปเรื่อยๆ นี่แหละ

[Wordslinger]

พี่มังกือออออออ มองไปข้างหน้าก็มีแต่เมฆฝนมืดครึ้มเต็มไปหมด นับว่าพี่แกต้องรับมือกับ 'turbulence' ในชีวิตครั้งนี้จริงๆ อาจารย์พิภพสมกับเป็นอาจารย์มาก เพราะเข้าประเด็นเลย ฮือ...เป็นกำลังใจให้พี่มังกือนะคะ ให้รอดพ้นไปได้กับการทดสอบครั้งนี้

ป.ล. อยู่ๆ ก็ได้รับประทานบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป ทั้งที่ยังไม่หิวเลยนะตะเอง
ป.ป.ล. ขอบคุณคุณเวสต์สำหรับอัปเดตนี้นะคะ ^____^

[labelle]

เอ็นดูธูปนะ น้องอยู่กับโลกที่ซับซ้อนกว่าปกติ
คิดอะไรเป็นเหตุเป็นผลไปหมด
บางครั้งก็ใช้กับชีวิตจริงไม่ค่อยได้

มังกรก็อยู่กับจริงที่เจ็บปวดมาตลอด
มีความอ้างว้าง เคว้งคว้างมาเรื่อย
พอมาเจอธูป ไม่ได้ตั้งใจไม่ได้ตั้งตัว
แต่รู้ตัวอีกที คือใจไปแล้ว ค่อยๆ คิดนะ

คุณพ่อตารู้แล้ว อะไรจะพอดีขนาดนั้น
รอดูอาการว่าจะเป็นยังไง

[alternative]

รู้สึกถึงพายุกระดาษที่ปลิวบาดผิว

[-west-]

chapter 13
GEEK IS SEXY


 

 
     ความสัมพันธ์ระหว่างเราไม่เคยชัดเจน มันเป็นไปและเป็นมาใต้เงื่อนไขที่แตกต่างจากความสัมพันธ์ทุกครั้งที่เคยมี ข้อดีของความสัมพันธ์ที่จับต้องไม่ได้คืออิสระ ขณะเดียวกันก็เป็นข้อเสียที่ทำให้รู้สึกไม่ปลอดภัยตลอดเวลา

     ธูปแวะมาที่ร้านเหมือนเคย มาพร้อมกระเป๋าเป้ที่จุด้วยเท็กซ์บุ๊ก สวมชุดนักศึกษารีดกลีบเนี้ยบแต่ยับย่นจากการเดินทางด้วยระบบขนส่งสาธารณะที่แออัดยัดเยียดในเมืองใหญ่ ผมเผ้ายุ่งเหยิง หน้ามันแผล็บ ชวนให้ตั้งคำถามกับตัวเองซ้ำไปซ้ำมาว่าผมไปพลาดกับไอ้เด็กนี่ตรงไหน

     เด็กผู้ชายเนิร์ดๆ พูดจาไม่รู้เรื่อง แต่งตัวไม่เป็น ใช้ชีวิตเป็นเส้นตรงแน่วที่ไม่เคยขยับหลุดออกจากกรอบที่บ้านคาดหวังไว้

     “ไอ้มาร์คโกรธอีกแล้ว”

     เสียงบ่นเข้ากันดีกับหน้าหงิกๆ ธูปทิ้งตัวลงบนบีนแบ๊คที่แอ้งแม้ใกล้โต๊ะของผม เรื่องที่ทำเพื่อนมันโกรธดูส่งผลกระทบต่อความรู้สึกมากกว่าผมไม่ตอบข้อความหลังจากคุยกับอาจารย์พิภพ ซึ่งถ้ามันถามก็คงเป็นเรื่องที่ต้องใช้สติมากสำหรับการอธิบายเหมือนกัน

     เมื่อต้องรับมือเข้ากับผู้ใหญ่ และการถูกยอมรับจริงๆ ที่เคยคิดว่ามันเป็นเรื่องของคนสองคนก็ยากขึ้นทันตา ผมเคารพอาจารย์พิภพและรักเสมือนเป็นญาติผู้ใหญ่ ซึ่งเรื่องนั้นก็คงไม่ต่างกันกับความรู้สึกของอาจารย์ที่คอยให้ความช่วยเหลือและไว้วางใจผมมาตลอด

     นอกจากตัวเขาแล้ว ธูปก็เป็นอีกคนที่ผมเป็นห่วงว่าหากดึงดันเพื่อให้ได้มา สุดท้ายผมอาจไม่เหลือใครที่คอยเป็นบ้านให้อีกเลย

      “...กร พี่มังกร”

     เสียงนั้นดังใกล้เข้ามา ผมสะดุ้งเมื่อภาพที่ขุ่นฟุ้งชัดเจนขึ้นในระยะประชิด ธูปยื่นหน้าเข้ามา ตากลมๆใต้แว่นเลนส์หนาหรี่ลงก่อนขยับออกห่าง ผมเหม่อจนไม่ทันรู้ตัวว่ามันเรียกตั้งแต่ตอนไหน สีหน้าเป็นกังวล ขมวดคิ้วเข้าหากัน

     “เมื่อคืนได้นอนป่าว”

     “นอนดิ ทำไม”

     “เปล่า ดูเบลอๆ” ธูปตอบ หดคอกลับเข้าไปในระยะที่เหมาะสม มันกัดแซนวิชไข่ปลามายองเนสของร้านข้างๆ คำใหญ่จนซอสมายองเนสติดแก้ม ผมหยิบทิชชู่ ไม่อนุญาตให้เจ้าตัวจัดการเอง แต่ใช้ถูแก้มขาวจนเป็นปื้นแดง

     “เจ็บๆๆ เบาหน่อย นี่หน้าคนนะไม่ใช่ยางมะตอย”

     “หึ ไอ้คนหน้าบาง” ผมแซว ยัดทิชชูที่เหลือใส่มือข้างที่ยังว่าง แต่สองข้างที่ว่าก็เลอะเทอะพอกัน “แล้วยังมาที่ร้านได้อีกเหรอ”

     “ทำไมต้องไม่ได้อะ ผมนี่ผู้บริหารคนต่อไปเลยนะ ที่จริงพี่น่าจะประจบผมให้มากเผื่อผมจะเมตตา” ธูปดันแว่นขึ้นแล้วขยับไหล่วางมาด เห็นท่าทางกวนๆ แบบนี้แล้วเผลอยิ้มออกมาราวกับทั้งโลกไม่มีอะไรหนักหนาจนเผลอคิดว่าถ้าบางที หมายถึง แค่บางทีการคบหากันไม่จำเป็นต้องเปิดเผย “เดี๋ยวผมอาจจะตั้งให้พี่เป็นผู้จัดการร้านเพราะพี่นันต์แม่งรับงานต่อทุกคืนเลย”

     หรือว่า แค่ทำให้เป็นเรื่องที่ชัดเจนของผมกับมัน

     “มะ...มองอะไร”

     “เปล่า” ผมตอบ ละสายตาแล้วพูดถึงหัวข้อที่คุยค้างไว้ “เลิกงานแล้วก็เป็นสิทธิ์ของพี่นันต์ถ้าจะรับงานต่อ มึงจะงอแงอะไร”

     “ก็ช่าย” ธูปพูดยานคาง วางแก้มแนบโต๊ะ บีนแบ๊คไม่ได้ถูกออกแบบมาให้นั่งกับโต๊ะ ความสูงของธูปตอนนี้เลยกลายเป็นความสูงที่พอดี แว่นกรอบดำขยับไม่ตรงร่องรอย ตากลมมองไปยังโต๊ะที่ลูกค้าประจำที่เจ้าตัวเคยไปประจ๋อปะแจ๋นั่ง “พี่นันต์ไม่มีเวลาให้พี่กานเลยอะ”

     “มึงไม่ได้เชียร์ไอ้มาร์คเพื่อนมึงกับพี่นันต์เหรอ”

     “โฮะ” ธูปสบถกึ่งเหยียดเมื่อพูดถึงเพื่อนสนิท “เพราะเป็นเพื่อนมันไงเลยไม่เชียร์ พี่นันต์ก็เป็นคนดีอะนะ จะไปคบเด็กสร้างบ้านก็เสียดายความดีงามที่สั่งสมมา เขาควรมีบุญมากกว่าได้ไปต่อกับไอ้มาร์ค นี่ผมพูดในฐานะคนสองคนที่ไม่มีเรื่องเพศเข้ามาเกี่ยวเลยนะ มาร์คแม่งเหลาะแหละ”

     ผมเห็นด้วยจากการปฏิบัติตัวของมัน ไม่สม่ำเสมอ อาจวัดง่ายๆ จากการที่มันโกรธผมแล้วพานทิ้งไอ้ธูปหรือไม่สนใจการเข้ามาเจอพี่นันต์ ขณะเดียวกันก็เห็นว่าธูปมองความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองออกบ้าง

     “รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ว่าเขาชอบกัน”

     “พี่นันต์อะชอบมานานแล้ว แต่พี่กานเพิ่งแน่ใจเมื่อไม่นานนี้”

     “เพราะ?”

     “พี่กานมาถามผมว่าพี่นันต์ทำงานร้านไหนบ้าง” ธูปว่า ไม่รู้ไปคุยกันตอนไหน “ผมเลยแกล้งแซวว่าชอบพี่นันต์เหรอ ก็นั่นแหละ ผู้หญิงเก็บอาการไม่เก่งเท่าผู้ชายหรอก”

     คุณกานดาซ่อนความรู้สึกไม่เก่งอย่างที่มันว่า แต่ถ้าธูปพิจารณาให้ดีแล้วคงรู้ได้ไม่ยากว่าหญิงสาวมองใครตลอดเวลา ผมอมยิ้ม เมื่อการกระทำย้ำชัดว่าธูปไม่ได้ชื่นชมหญิงสาวจริงอย่างปากว่า คนอย่างมันที่วางแผนจีบผู้หญิงสักคนได้ละเอียดลออไม่มีทางมองข้ามความรู้สึกของคนๆ นั้น ได้ง่ายๆ แน่

     ผมวางมือบนหัวมัน เด็กหนุ่มสะดุ้งโหยงเหมือนลูกกระต่ายที่โดนแตะต้องแม้จะเบาแสนเบาก็ตาม

     “พี่นันต์อยู่” ธูปเตือน ผมหดมือกลับมาโดยอัตโนมัติ

     “แล้ว...อาจารย์พิภพว่าไงบ้าง”

     “เรื่องอะไรอะ”

     ธูปมองตาใส เป็นนาทีเดียวกับที่ผมแทบกัดลิ้นตัวเองที่ถามไป เสียงเพลงที่เปิดในร้านเงียบลง สุนทรียภาพของการมองคนที่รักเหมือนกราฟในเส้นความชันติดลบ อาจารย์ไม่ได้พูดเรื่องนี้กับลูกชายตัวเอง แต่เลือกพูดกับผม ซึ่งเข้าใจได้เพราะโปสการ์ดแผ่นนั้นเป็นข้อความจากผมเพียงฝั่งเดียว

     “เปล่า”

     “เอาจริง” เด็กหนุ่มพูดด้วยเสียงที่จริงจังมากขึ้น “มีอะไร วันนี้พี่ดูเครียดๆ อย่าโกหกดิ”

     “พ่อมึงเจอการ์ดใบนั้น”

     ผมกลั้นใจตอบ มีใบเดียวที่มีความสำคัญ แค่ใบเดียวที่ทำให้ผมกับธูปอาจเข้าใกล้หรือห่างกันมากกว่าเดิม “เขาบอกกูว่าเจอ”

     “พ่อไม่ได้พูดอะไร ผมเก็บไว้ในหนังสือ”

     ธูปหน้าซีด ช่วงเวลาที่เราทำเป็นข้ามผ่านไปวกกลับมา หัวใจเต้นผิดจังหวะชั่วขณะเมื่อลืมตาแล้วพบว่ายังอยู่ที่เก่า เรายังซุกซ่อนปัญหาที่คิดหาทางแก้ไม่ออกไว้ในใจ

     “เลยประหลาดใจนิดหน่อยที่มึง...ยังมาที่นี่ได้”

     น่าแปลกที่เราต่างกังวลว่าในอนาคตหากเรื่องนี้หลุดออกไปแล้วจะเกิดเสียงดังพังทลายคล้ายระเบิด แต่เมื่อมันมาถึงกลับเงียบจนเสียงลมหายใจยังดังกว่า

     “มึงจะทำยังไงต่อ”

     “ผม...” ธูปสับสน ในความสับสนมีความหวั่นไหว และในความหวั่นไหวมีความขลาดเขลา “ผมไม่รู้ ไม่รู้สิ บางทีอาจจะรอให้สอบเสร็จก่อน ถ้า...พ่อยังไม่ถาม”

     นั่นเป็นเหตุผลที่ธูปนึกได้ และผมเห็นว่าสมเหตุสมผล เราเลื่อนปัญหาออกไป อีกนิด อีกสักนิดก็ยังดี

     “พี่ว่าจะทำไงต่อ”

     ผมยักไหล่ เม้มปากเข้าหากันขณะใช้ความคิดก่อนสบตามันอีกครั้ง “มึงรักกูไหมล่ะ”

     “ผมชอบที่มีพี่”

     “ชอบมากพอจะดื้อกับพ่อไหม ถ้าเขาไม่ให้เราคบกัน”

     “แล้วพี่รักผมมากขนาดนั้นหรือเปล่า” เด็กหนุ่มย้อนกลับ ก้มหน้าลงเล็กน้อย ไม่ยอมสบตา ผมประสานนิ้วมือเข้าหากัน มองนิ้วมือที่เกาะเกี่ยวกันและอาจหลุดพรากจากกันได้ด้วยแรงเพียงน้อยนิด

     “เมื่อก่อน คนที่อนุญาตให้กูอยู่ในโลกนี้มีแค่พ่อมึง คนที่ยังยึดกูไว้ว่าไม่ได้อยู่คนเดียวบนโลก ตอนนี้ก็มีมึงด้วย”

     “หมายความว่า ถ้าเราเลือกจะคบกันแล้วมันไปกันไม่ได้ พี่จะไม่เหลือใครอีกแล้วใช่ไหม”

     ผมควรเคยชินกับความโดดเดี่ยว แต่เมื่อนึกว่าเป็นคนที่เข้าหาความสำเร็จอะไรก็ได้อย่างง่ายดายแต่ไม่มีใครฉลองให้ด้วยความยินดีก็หดหู่ เศร้าหมอง เดิมพันครั้งนี้ของผมสูงมาก ส่วนธูปก็เป็นการแหกกฎครั้งแรกในชีวิตที่เต็มไปด้วยความขลาดกลัว

     “คืนนี้นอนที่นี่ไหม”

     ผมไม่มีคำตอบให้มันเช่นกันกับที่มันไม่มีคำตอบใดให้ผม สิ่งที่ทำได้อีกเล็กน้อยต่อจากนี้อาจเป็นแค่การยื้อเวลาให้ได้ใกล้ชิดกันมากที่สุด

     “...ครับ”



 ***


     “อาทิตย์หน้าจะเริ่มสอบกันแล้ว ผมบอกพี่หรือยังว่าจะเปิดติวให้เพื่อนในภาค”

     “อืม”

     “แต่คงติวแต่วิชายากๆ ไม่กี่ตัว มีพวกตัวท็อปอีกสองคนมาช่วยด้วย ผมพยายามหาเท็กซ์มาทำโจทย์เยอะมาก เปิดเห็นโจทย์เก่าๆ แล้วก็รู้ว่าอาจารย์เอาข้อสอบมาจากไหน คิดว่าจะเอาข้อสอบไปสอนเลยแหละ แต่ไม่รู้ว่ามันถูกหรือเปล่านะ เหมือนโกงข้อสอบเลย”

     “ถ้าเพื่อนมึงเข้าใจจะทำได้ ถ้าไม่เข้าใจก็ลืม”

     “ตื่นเต้นเหมือนกันนะพี่ ลองทำอะไรใหม่ๆ” เสียงเด็กหนุ่มเจื้อยแจ้วขณะถอดถุงเท้า ม้วนรวมกันไว้ในรองเท้าผ้าใบ ผมออกวิ่งเป็นรอบสองของวัน ส่วนธูปเป็นรอบแรก มันว่าพอไม่มีผมก็ไม่ค่อยอยากตื่นมาวิ่งเท่าไหร่ แต่ตอนที่วิ่งนั่นเพราะรู้สึกว่าถ้าออกกำลังกายจนเหนื่อยแล้วจะหลับง่าย ไม่ต้องกังวลที่ติดต่อผมไม่ได้ไปเอง

     “มีแต่คนทักว่าผอมลง แต่ผมน้ำหนักเท่าเดิมนะ”

     “มันลีนไง”

     “หมายถึงไม่มีไขมันเหรอ แต่พี่ว่า...แห้งไปไหม” แขนเล็กยืดออกเหยียดยาว ใต้แสงไฟสีส้มนวลเห็นเส้นเลือดใหญ่แล่นเหนือกระดูก ใต้แผ่นหนัง เป็นรูปร่างที่ค่อนข้างผอมแต่มีกล้ามเนื้อให้เห็นเล็กน้อย

     “ก็กินให้มากขึ้น พวกโปรตีน ไม่ใช่ไขมันอย่างหมูทอดเจียงฮายของมึง”

     “ตอนเย็นก็กินอกไก่บาบีคิวแล้วงาย”

     ธูปวิ่งขาไป ขากกลับกินเหมือนเคย จนอดคิดไม่ได้ว่าแรงบันดาลใจในการวิ่งของมันอาจเป็นวิ่งไปหาอาหารแปลกๆ มากกว่าวิ่งเพื่อสุขภาพ

     “อกไก่ก็ยังดี แล้วก็ลดน้ำตาลด้วย โกโก้มึงอะกี่แคล ที่วิ่งทั้งวันชดใช้ไม่ได้เลย”

     “แต่โกโก้ของพี่นันต์อร่อยกว่าร้านอื่นนะ”

     “รู้ว่าอร่อย แต่กินบ่อยก็ไม่ดี” ผมไม่ได้เคร่งเรื่องอาหารนัก ไม่ได้เล่นกล้ามเพื่อรูปร่าง แต่พฤติกรรมการกินก็เปลี่ยนไปอัตโนมัติเมื่อเริ่มออกกำลังกายจริงจังหลังจากแม่เสียสักพัก “กินเป็นรางวัลได้ นานๆ ที หรือถ้าไม่แคร์ก็แล้วแต่มึง”

     “พี่ชอบผอมๆ หรือมีกล้ามอะ”

     “ชอบมีกล้ามดิ” ผมว่าผู้ชายทุกคนก็อยากมีร่างกายในอุดมคติทั้งนั้น ไอ้ธูปมุ่ยหน้า เข้าห้องน้ำไปล้างมือแล้วหยิบไอศครีมในตู้เย็นมาแกะ ไม่ได้สนใจคำตอบเมื่อครู่สักนิด

     “แล้วอะไร จะกินอีกแล้ว”

     “ร้อนอะ เหนื่อยด้วย ทำมาย ถ้าผมไม่ฟิตแอนด์เฟิร์มพี่จะไม่รักผมละเหรอ”

     “เคยบอกเหรอว่ารัก”

     “เอ้า” มันหัวเราะ ตักไอติมเข้าปาก “ที่ทำนี่ไม่ใช่เพราะรักเหรอ แหม ถ้าจะโกรธตัวเองมาโกรธกูดีกว่า อย่างซึ้งครับ”

     “เดี๋ยวกูหักคอให้” ผมแซว ไม่มีทีท่าว่าจะเขินเหมือนตอนนั้น “ใครที่ร้องไห้ขี้มูกโป่ง”

     “ไม่มี”

     “จริงปะ”

     ธูปยิ้มแฉ่งก่อนเอาช้อนไอติมมาป้ายจมูกผมเมื่อสัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนผ่าวเฉียดใกล้แก้มขาว  “ทะลึ่งละครับๆ จะทำอะไร”

     “จะไปอาบน้ำ” ผมเช็ดจมูกด้วยนิ้วหัวแม่มือ ใช้ปลายนิ้วเลียทำความสะอาดพร้อมจ้องตา ธูปปล่อยให้ตัวเองหูแดง หันหน้าหนี น่ารักจนอยากขย้ำเสียตรงนั้น แต่ร่างกายเหนียวเหงื่อเกินกว่าสัมผัสกันได้ ผมเบี่ยงตัวไปหยิบผ้าเช็ดตัวในห้อง ชิงใช้ห้องอาบน้ำระหว่างที่อีกฝ่ายละเลียดกินของหวานแสนอร่อย และการปลดพันธะที่มีในใจ เหลือไว้แค่เพียงเราชั่วคราว

 

[-west-]

     แสงที่เหลือไว้หลังปิดไฟคือแสงสีเขียวที่เห็นได้ด้วยตา เพดานห้องลาดเอียงลงตามความชันของบันได แต่ก็ยังสูงเกินกว่าจะยืดมือแตะเมื่อล้มตัวนอน ธูปพลิกตัวไปมา ยอมนิ่งเมื่อผมสอดแขนไปใต้ต้นคอมันแล้วดึงเข้าชิด

     เสียงลมหายใจดังเคล้ากับพัดลมและเข็มนาฬิกา กลิ่นสบู่หอมติดตัว เช่นเดียวกับเส้นผมที่ยังชื้นเล็กน้อย ผมแทรกปลายจมูกลงไป กดจนสัมผัสเข้ากับผิวเนื้อของหนังศีรษะ กลิ่นหอมเป็นกลิ่นที่ผสมระหว่างกลิ่นหอมดอกไม้สกัดกับกลิ่นเฉพาะของเจ้าตัว สาบสางแต่ยั่วเย้า นิ่งสงัดทั้งที่ภายในสุมด้วยคบเพลิงทีละน้อย

     “เมื่อก่อนห้องนี้เป็นห้องประจำของผม เอาไว้เก็บของเล่น ตอนนอนยังนอนรวมกับพ่อแม่จนได้บ้านใหม่” ธูปว่า บอกถึงความสำคัญที่ฝังลึกในใจ “เหมือนเป็นโลกอีกใบที่ผมจะเล่นอะไรก็ได้ แล้วไม่โดนดุ”

     “เล่นอะไรพิเรนทร์ๆ อะดิถึงโดนดุ”

     “เปล่าเว้ย แบบ...เด็กคนไหนก็เคยเล่นเอารถสองคันมาชนกันปะ แม่ไม่ชอบ ไม่ชอบให้ผมใช้ความรุนแรง แต่ก็นะ..”

     “เป็นคำสอนที่ดี” ผมเห็นด้วย ถ้านึกถึงอาจารย์พิภพเล่าว่าเคยมีช่วงเวลาที่ใช้อารมณ์มากกว่าเหตุผลกับแม่ของธูปแล้วยิ่งเข้าใจได้ชัดว่าเพราะเหตุใดถึงจำกัดธูปให้อยู่ในกรอบของความละมุนละม่อม “ส่วนใหญ่ที่บ้านกูไม่ห้ามเล่นแรงกับของเล่นนะ แต่โดนซัดแน่ถ้ามีเรื่องชกต่อย แต่ก็มีให้ซัดบ่อยๆ”

     “จริงอะ ผมเคยโดนเพื่อนต่อยครั้งเดียวตอนประถม”

     “เปรี้ยวเหมือนกันนี่”

     “เหอะ ถ้าเปรี้ยวสวนไปละ”

     “แล้วไปทำอะไรเขาล่ะ”

     “มีคนขโมยของในห้อง ผมเปล่าแต่โดนกล่าวหา”

     “แล้วแม่ว่าไง” ผมถาม ธูปกระแซะตัวเข้าหา ยกแขนขึ้นกอดเอวผมเบาๆ

     “แม่ไม่ช่วยนะ บอกแค่ว่าเชื่อผม ปล่อยให้เป็นเรื่องของที่โรงเรียน แต่ก็นะ ตอนนั้นไม่รู้หรอกว่าวงการครูอาจารย์ก็รู้จักกันหมด โชคดีที่พ่อเป็นคนที่ใครๆ นับหน้าถือตา ผมรอด เพื่อนคนนั้นต้องมาขอโทษผม” ธูปเล่าให้ฟังด้วยท่าทีสบายๆ จนน่าสงสัย “มึงไมได้ขโมยไปจริงอะ”

     “เปล่าเว้ย” มันเถียง แต่ไม่ขยับตัวหนีแสดงท่าทีต่อต้าน “แต่ตอนนั้นก็คิดว่ะถ้าผมขโมยไปจริงๆ คงเสียชื่อพ่อกับแม่แย่”

     ผมเข้าใจพื้นฐานความเป็นไปของมัน เข้าใจถึงขั้นการตัดสินใจที่ทำให้มันโลเล สิ่งที่มันแบกรับเอาไว้แต่เพียงผู้เดียวคือความภาคภูมิใจในความสมบูรณ์แบบของครอบครัว

     เพราะแท้ที่จริง มันคือผลผลิตที่แหว่งเว้า ทำให้ภาพครอบครัวแสนหวานบิดเบี้ยวไปจากครรลองคลองธรรม

     “กูสนิทกับพ่อมากกว่าแม่”

     “ผมด้วย” ซึ่งไม่น่าแปลก แม่ธูปมีความเจ้าระเบียบมากกว่าอาจารย์พิภพ กระนั้นก็ระเบียบจัดในฐานะของแม่บ้าน “แต่พอเริ่มโตก็ไม่ค่อยได้คุยกันเท่าเมื่อก่อน อยากเป็นลูกผู้ชายที่ไม่ต้องพึ่งที่บ้านแล้ว”

     ด็กผู้ชายเมื่อเติบโตขึ้นมักมีความรู้สึกแบบนี้ด้วยกันทั้งนั้น แม้ในสังคมไทยจะยังไม่สอนให้เห็นการรับผิดชอบตัวเองให้ชัดเจนเท่ายุโรป ไม่ได้ให้ลูกออกจากบ้านเมื่ออายุถึงเกณฑ์ ไม่ได้อนุญาตให้ไปแคมป์กับเพื่อนรุ่นเดียวกัน ไม่มีงานปาร์ตี้ตอนกลางคืนโดยปราศจากผู้ใหญ่ ยังดูแลทะนุถนอมราวกับยังเป็นเด็กที่ไม่ฟักออกจากไข่

     “แล้วตอนนี้พี่ติดต่อพ่อบ้างหรือเปล่า”

     “ไม่เลย ไม่รู้จะติดต่อยังไง ไม่รู้จะติดต่อทำไมด้วย”

     “ทำไมไม่รู้จะติดต่อทำไมอะ ก็เป็นพ่อไง”

     ผมงอข้อศอกเพื่อลูบหัวมันพลางตอบ “ตั้งแต่แม่ตายก็เหมือนกูก็ตายไปด้วย เขามองไม่เห็นกู ไม่ได้สนใจหรือคุยด้วยกันได้ดีเหมือนเมื่อก่อน”

     “เขาคงทำใจเรื่องที่เสียภรรยาไปไม่ได้” ธูปออกความเห็น ผมนึกถึงพ่อที่เล่าให้ฟังว่าเป็นขบถ ไม่ฟังคำสั่งของอากง สิ่งที่ชัดเจนที่สุดคือการแต่งงานโดยความพอใจของตัวเอง

     สำหรับผมแล้ว พ่อเท่มาตลอด จนวันที่รับปริญญาและการจากไปโดยคำอ้างเรื่องศาสนาที่ไม่อนุญาตให้ผมร้องขอให้อยู่ ผมเห็นเขาในวันนั้นก็แค่ชายวัยกลางคนที่ไม่ยอมรับความจริงและอยู่กับปัจจุบันว่าแม่จากไปแล้ว และพ่อยังเป็นคนที่จะต้องใช้ชีวิตอยู่ต่อไปเท่านั้น

     เพราะเหตุนั้นผมถึงใช้ชีวิตอยู่เพื่อพิสูจน์ตัวเองว่าต่อให้ไม่มีครอบครัวผมก็ยังใช้ชีวิตอยู่ต่อไปได้ ไม่จำเป็นต้องมีใครคอยชุบชูความเหนื่อยล้าในจิตใจแม้แต่น้อย

     กระทั่งความเงียบงันจากอาจารย์พิภพในคืนนั้นที่บอกว่า ตลอดเวลาที่ผมคิดว่าตัวเองไม่มีใครผมมีเขาคอยอยู่ข้างกายเสมอมา

     “พี่เหงาไหม”

     ผมยิ้ม จูบลงบนหน้าผาก แตะลงมาระหว่างหัวคิ้ว ธูปเชิดหน้าขึ้น ใช้ปลายจมูกเคลียคลอก่อนเป็นฝ่ายขยับตัวขึ้นคร่อมเมื่อริมฝีปากของเราสัมผัสกัน

     การบดเบียดความหยุ่นชื้น ดื่มกินกันและกัน กระตุ้นฝั่งตรงข้ามด้วยกลีบปากและปลายลิ้น ปรนเปรอร่องรอยของความบกพร่องด้วยธรรมชาติ มันลุกขึ้นเพื่อถอดเสื้อ ผมเองก็เช่นกัน หลังจากนั้นก็กระโจนเข้าหาราวกับคู่บัลเลต์ที่พร้อมบรรเลงเมื่อดนตรีเมโลดี้ให้สัญญาณของการเริ่มต้น

     ใต้ดวงดาวเรืองแสงผมเห็นธูปนั่งบนหน้าตัก ผลักอกผมให้นอนหงาย มันโน้มตัวลงมาจูบผม เหวี่ยงแว่นออกไป ละเลงปลายลิ้นที่ยอดอก เป็นส่วนของร่างกายผู้ชายที่กระตุ้นเส้นประสาทภายในได้อย่างรวดเร็ว มือข้างหนึ่งจับร่างกายเปลือยท่อนล่างของผมรวบเข้ากับของมัน ส่วนข้างที่ว่างใช้นิ้วแตะเกลี่ยยอดอกข้างที่ยังว่าง ทิ้งน้ำหนักลงบนข้อศอก ก่อนขยับสลับด้าน เสียงสูดน้ำลายออกจากผิวดัง มันดูดกลืนคล้ายเด็กทารกที่โหยหาอาหาร

     ผมค่อยๆ กดหัวมันลงธูปใช้ปลายลิ้นไล่จากอกลงตามหน้าท้อง ใช้แผ่นลิ้นทั้งแผ่นรูดลากไปบนกล้ามเนื้อให้ผมเกร็งขึ้น ก่อนแหย่ส่วนปลายลงเหนือสะดือ จงใจจูบด้วยการขยับคาง ให้ปลายคางเสียดกับอวัยวะที่ตื่นตัวเต็มที่ของผมราวยั่วเย้า

     “ผมจะให้พี่เสร็จก่อนผมบ้าง”

     เด็กหนุ่มท้าทาย มันเป็นคนแบบนี้ คือชอบเอาชนะ ดื้อเงียบ เรียนรู้ไว มันละมือจากร่างกายผมไปขยับรูดเรือนร่างตัวเอง ผมขยับขาออก อนุญาตให้เด็กหนุ่มกลืนกินจนถึงคอ สัมผัสของปลายลิ้น กระพุ้งแก้ม ผมที่เต็มตื้นอยู่ในริมฝีปาก ธูปทำท่าคล้ายสำรอกหลายครั้งแต่ก็ไม่ มันเป็นปฏิกิริยาอัตโนมัติเมื่อลำคอบางส่วนถูกกระทบกระเทือน น้ำลายเหนียวยืดจากปากไหลลงมา ผมใช้แขนทั้งสองข้างประสาน เสริมระดับความสูงของศีรษะจากหมอนด้วยการหนุนทับ มองดูสะโพกเด่นลอยในความมืด ศีรษะขยับไหวบริเวณหว่างขา เมื่อแกล้งกระทุ้งสะโพกเข้าไปหนักก็จะได้ยินเสียงไอโขลก

     “หันสะโพกมานี่”

     ผมสั่งมัน เสียงสูดปากดังขึ้น เป็นเสียงของผมเมื่ออีกฝ่ายใช้ลิ้นตวัดรอบ ธูปส่ายหัว ใช้แผ่นอกขูดครากกับส่วนอ่อนไหวจนผมอยากปลดปล่อยเสียตรงนั้น

     “มันเต้นใหญ่เลย”

     “ก็เออสิ”

     “จะเสร็จแล้วเหรอพี่มังกร”

     “เออ” ผมเริ่มหงุดหงิดใจเมื่อรู้ว่าเด็กหนุ่มจงใจยั่วเย้า เสียดสีช่วงอกกับอวัยวะที่พร้อมจะปริแตก ลมหายใจหนักอึ้งคล้ายมีโลหะหนักผสมอยู่ ขมวดคิ้วเข้าหากันเมื่อธูปไม่ยอมใช้ปากหรือมือให้เสร็จเสียที “ธูปครับ จะเล่นอะไร”

     เด็กเจ้าเล่ห์เพทุบายอย่างมัน

     “อยากให้ผมทำให้เสร็จไหม”

     ผมพยายามข่มใจไม่บังคับให้อีกฝ่ายใช้ปาก เมื่อลดมือจะสำเร็จความใคร่ด้วยตัวเองกลับโดนเด็กหนุ่มตีมือดังเพียะ ไม่อนุญาตให้ผมรีดเลือดมังกรน้อยตามใจ

     “อยากให้ผมทำให้จนเสร็จไหม ตอบมาก่อนสิ” เมื่อปราศจากแว่นแล้วเหลือเพียงแสงและเงาที่สภาพสายตาปรับให้เป็นภาพตามความมืด ธูปกลายเป็นปีศาจน้อยจอมยวนช่างเย้า ผมเอื้อมมืออีกครั้ง ใช้นิ้วหัวแม่มือแตะริมฝีปากล่าง ชุ่มฉ่ำ เปียกชื้น มีรอยวาววับเคลือบไว้จางๆ กดลงไปกลางปากเกิดเป็นรอยบุ๋มลงไปพลางหรี่ตามองเชิงสั่ง ธูปยิ้มกริ่มท้าทาย

     “ให้ผมทำนะ”

     ผมหัวเราะ ยืดตัวไปจูบแก้ม มองอีกฝ่ายด้วยความเสน่หา ความปรารถนาแล่นริ้วจากเส้นเลือดสู่สายตา ผละตัวออกมาเล็กน้อย แล้วก้มจุมพิตซ้ำ

     เมื่อเราเปลือยเปล่า ความต้องการปลดปล่อยและเป็นอิสระทะยานสูง โอบกอดกันไว้แนบแน่น ริมฝีปากป้อนความอาธรณ์สู่กันและกัน เด็กหนุ่มที่คุกเข่าตรงหน้าลอยขึ้นบนตัก สนใจแต่กลีบปากที่บดเบียดเพื่อช่วงชิมรสชาติที่กระตุ้นความรุ่มร้อนในอก

     ผมใช้จมูกรับกลิ่นจากผิวที่เหนียวหนืดชื้นด้วยเหงื่อ กัดกินรสชาติของธูปด้วยฟันเรียง จากคาง มายังสันกราม ติ่งหู ขบเม้มไหปลาร้า ชิมรสชาติผ่านปลายลิ้นอุ่น ดูดกลืนเข้าไปเมื่อผละถอยมีร่องรอยจางๆ ของเส้นเลือดที่บอบช้ำจากการกระทำ

     ธูปตาปรือปรอย ร่างอ่อนปวกเปียก มันโอบรอบคอผม ก้มตัวลงมาจูบอีกครั้งราวกับจะไม่ยอมให้ผละห่างสักวินาที โลกใบนี้ของมันมืดสนิท มีแสงดาวปลอมเรืองรองรอบกาย คล้ายหลุดออกสู่อีกมิติที่ไร้ข้อกำหนดชี้ว่าสิ่งใดคือธรรมเนียมปฏิบัติ

     ผมปกป้องร่างของเด็กหนุ่มไว้ด้วยมือและท่อนแขน บีบเน้นตามผิวเนื้อ เนินนุ่ม แตะยังส่วนที่ซ่อนเร้นไว้แผ่วเบา มัวเมาด้วยเสียงของน้ำลายและลมหายใจที่รดริน

     “พี่...”

     “มองตากู”

     ธูปทำหน้าบิดเบี้ยว จิกปลายนิ้วที่กำรอบบ่าผมแน่น เม็ดเหงื่อผุดขึ้นจากไรผม ไหลรวมลงหยดมาข้างแก้ม ปลายจมูก เสียงลมหายใจหอบระเส่า ผมยึดยื้ออีกฝ่ายไว้ด้วยปลายนิ้ว ขยับขึ้นลงให้ยากต่อการควบคุม

     “พี่ ผมจะถึงแล้ว”

     “ปล่อยเลย”

     ผมอนุญาต จูบที่ไหปลาร้าอีกครั้ง ส่วนนี้เป็นส่วนที่เซ็กซี่ที่สุดของธูป หรือไม่ก็แค่เป็นสิ่งที่ริมฝีปากผมวางได้พอดีเมื่อมันนั่งอยู่บนตัก

     เราโอบกันไว้ด้วยสองแขน ปิดประตูจากสิ่งรบกวนรายล้อม ผมยืดคอไปจูบ เด็กหนุ่มผวาเข้าจุมพิตตะกรุมตะกราม มันบีบขยำท้ายทอยรวมไปถึงเส้นผม เมื่อปลดปล่อยออกมาผมก็พลิกตัวให้อีกฝ่ายนอนหงาย ยกขาทั้งสองข้างของธูปพาดบ่า แทรกร่างเข้าไปโดยอาศัยความฉ่ำแฉะจากของเหลวที่เด็กหนุ่มปลดปล่อยเป็นตัวช่วย มือข้างหนึ่งยังรูดรั้งเพื่อทรมาน ส่วนอีกข้างจับยึดร่างกายตัวเองเข้าสอดเข้าประสานรวมกัน

     “.......อะ.....”

     ธูปอ้าปากค้าง เลื่อนมือจับหน้าท้องตัวเองอัตโนมัติ ปิดตาแน่น  ใช้น้ำหนักตัวเองร่วมกับมือที่บีบคั้นเด็กหนุ่มเมื่อครู่จับเอวอีกฝ่ายให้แม่นมั่น ผมจับจ้องทุกจังหวะการหายใจ เสียงสูดริมฝีปากและลำคอที่เปล่งเสียงครางเครือทุ้มต่ำ

     ผิวหนังด้านในทั้งร้อนและอึดอัด ผมให้เวลาธูปด้วยการทิ้งเวลาไม่ขยับตัวในทันที แต่ขณะเดียวกันก็แทรกตัวลึกเข้าไปเรื่อยๆ กระทั่งหน้าขาแนบชิดสะโพกที่ยกสูง

     ดาวนับหมื่นดวงปรากฏแทรกช่องว่างระหว่างดาวเรืองแสง เป็นดาวรูปร่างประหลาด สีสันที่เปลี่ยนไป โลกที่เคยเป็นอวกาศจำลองถูกผันไปยังโลกใหม่ ผมสั่งแกมบังคับให้ธูปลืมตา ลืมตามองว่าโลกใบนี้มีเพียงเราสองคน

     แสงสว่างจากหน้าจอฉายขึ้นในห้องมืดเมื่อธูปปัดป่ายมือไปโดน เพลงที่เล่นค้างไว้เล่น เราเห็นหน้ากันและกันชัดกว่าเก่า เคล้าคลอทำนองที่เนิบช้า ธูปวางมือลงบนแผ่นอกที่กระเพื่อมขึ้นลงของผม สบตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึก และคำพูดที่อัดอั้นอยู่ภายใน

 

     “ถ้อยคำหลอกลวงที่ใครต่อใคร
     คอยแต่งเติมเรื่องจริงของรักไป
     อาจทำให้ใจเธอหวั่นไหว
     ขอเธออย่ากลัวรักคือสิ่งใด
     รู้สึกแล้วก็เป็นเรื่องของใจ
     เชื่อใจตัวเองซักครั้ง”

          – ฟัง ซิน

 

     ผมวางมือลงทับหลังมืออีกฝ่ายก่อนค่อยๆ ขยับร่าง เสียดสี สอดแทรก โอบกอดด้วยความทะนุถนอมสลับดุดัน สลักฝังลึกถึงการเป็นส่วนหนึ่งของกันและกันลงลึก และลึกที่สุด

     “พี่...พี่.....”

     ธูปร้องครวญเพียงเท่านั้น มันไม่บอกให้หยุดหรือผ่อนแรง กรีดร้องคำรามก้องไม่ว่าจะถูกจัดวางเข้ากับตำแหน่งใด เด็กหนุ่มพ่ายแพ้ ยอมจำนน จากคนที่บอกว่าไม่ได้รักกันในวันเก่ากลับดูดกลืนและตะโกนกู่เรียกร้องการมีตัวตนของผมในที่สุด

     “ผม.....ระ......”

     เมื่อไม่มีสิ่งกีดกั้น ไร้พันธะทางสังคม เด็กหนุ่มก็สารภาพโรยแรง ผมปลดปล่อยความรู้สึกที่เอ่อล้นภายใน หอบตัวโยนเมื่อกระทั้นตัวกลั่นเอาหยาดหยดสุดท้ายพ่นคายภายใน

     ธูปงอตัวลง ผมนิ่งค้างชั่วจังหวะ ไล่จูบตั้งแต่ต้นคอลงตามสันหลัง กระดูกโปนขึ้นมาจากการบิดตัวของกล้ามเนื้อคดเคี้ยว สีผิวเปลี่ยนไป มันแดงขึ้นเช่นเดียวกับยามหลังการออกกำลัง ที่แปลกไปเห็นจะมีรอยช้ำสีม่วงขึ้นประปราย ผมเฝ้าทำร่องรอยสลักบนตัวมันไว้ทุกแห่ง เมื่อถอนร่างออก หลักฐานของความสุขที่มีร่วมกันก็ไหลรินเอ่อล้น ผมนอนทับมันจากด้านหลัง นาบจนหากมองจากเพดาน ดาวจำลองดวงไหนก็ไม่มีวันเห็นผิวเปลือยของมันได้

     “เจ็บมากไหม”

     ผมถาม ยอมรับผิดแต่เพียงผู้เดียวว่ามีอารมณ์รุนแรงเป็นจังหวะ จูบแก้มชื้นเหงื่อก่อนสัมผัสได้ถึงร่องรอยของน้ำตา

     “ธูป...” ผมขยับตัวลง นอนตะแคงข้างมัน ดึงอีกฝ่ายเข้ามาโอบกอด “ธูป...กู....”

     “ไม่ใช่พี่” มันพูดเสียงพร่า โอบกอดผมกลับ “ผมแค่อยากหยุดเวลาไว้ตรงนี้เท่านั้นเอง”

     เวลาที่ไม่มีใครนอกจากเรา

     “อืม กูเหมือนกัน”

     ผมจูบหน้าผาก ใช้นิ้วหัวแม่มือเช็ดน้ำตาออก แต่มันก็ไหล รินไหลเหมือนไม่มีที่สิ้นสุด

     เรานอนฟังเสียงเข็มนาฬิกาแขวนในห้อง เพิ่งสังเกตว่านาฬิกาของธูปจะดังเตือนเมื่อเวลาเดินครบหนึ่งชั่วโมง ความสุขอยู่เพียงชั่วครู่ ถาโถมเข้ามาคล้ายคลื่นลูกใหญ่ให้ซาบซ่าและมลายหายไป

     “มึงจะทำยังไงต่อ”

     ผมถาม เพลงจบลง อาจเพราะแบตหมดหรือตั้งค่าไว้เมื่อจบเพลง ธูปถอนหายใจก่อนตอบ

     “ไม่รู้สิครับ”

     “มีความสุขหรือเปล่า”

     เด็กหนุ่มพยักหน้า ดึงผมเข้ากอดจนแน่นมากขึ้น

     “แต่ผมกลัว”

     “กูแล้วแต่มึง” ผมสารภาพ อะไรก็ได้ที่ธูปสบายใจ ไม่ว่าจะมีหรือไม่มีผมตรงนี้ ผมยอมเป็นคนตามหลังคำตัดสินจากมันทุกประการ

     เสียงสะอื้นดังแผ่วเบา เข็มนาฬิกายังดังสม่ำเสมอ ผมไม่ได้ร้องไห้แต่เต็มไปด้วยความรู้สึกกดดันอย่างที่สุด นิ่งแน่แชเชือนไปครู่หนึ่งจนเด็กหนุ่มนิ่งเงียบ

     “ธูป...”

     ผมเรียก อีกฝ่ายครางด้วยคำไม่ได้ศัพท์แทนการตอบรับ

     “อย่าเพิ่งหลับ ไปล้างตัวก่อน เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่นันต์เข้ามาแล้วจะฉุกละหุก”

     “ผมปวดท้อง” ธูปกระซิบ งอแง ไม่ยอมผละออกจากอ้อมแขนของผม “เจ็บด้วย”

     “เดี๋ยวประคองไปอาบ ลุกขึ้นนั่งก่อน”

     “นั่งไม่ได้ ไม่ได้เลย” มันกอดคอผมเข้าชิดมากขึ้น ซุกหน้าไม่ยอมเงย ผมลูกแผ่นหลังเปลือยช้าๆ ก่อนตัดสินใจอุ้มอีกฝ่ายขึ้น ธูปส่งเสียงตกใจแต่ไม่ดิ้นขัดขืน ห้องน้ำอยู่ชั้นสอง แต่ผมภาวนาไม่ให้ใครย้อนเทปวงจรปิดตอนตีสองดูโดยเฉพาะอาจารย์พิภพ

     “พี่มังกร”

     “หืม”

     “พี่อยากคบกับผมไหม...คบแบบ...”

     “ไม่อยากมั้ง” ผมถอนหายใจ เป็นความหนักหน่วงที่วกวนคล้ายปมน่ารำคาญบนเส้นด้าย “มึงบอกว่าไม่ได้คิดกับกูแบบนั้นไม่ใช่เหรอ”

     “พี่ก็รู้ว่าผมมันปากดี”

     “แล้วถ้าถามตอนนี้ล่ะ อยากคบกับกูไหม”

     เด็กหนุ่มซ่อนใบหน้าไม่ให้เห็นแม้ผมจะพยายามค้นหาแววตาคู่นั้น มันก้มหน้างุดกระทั่งถึงห้องน้ำ ผมวางมันบนชักโครกก่อนผละออกมาเปิดไฟที่สวิซด้านนอก

     “เราแอบคบกันได้ไหม” เสียงแหบห้าวดังจากด้านหลัง ธูปงอตัว ห่อไหล่ แต่ซ่อนใบหน้าแดงจัดไม่ได้ ผมเผ้ามันยุ่งเหยิงไม่ได้ทรง สภาพผมในกระจกก็ไม่ต่างกัน “ไม่ต้องบอกใครได้ไหม”

     ผมเงียบไปครู่หนึ่ง มองคนที่นั่งทั้งเขินและกลัวตรงหน้าแล้วย่อตัวลง

     “ได้สิ”

     ผมจูบที่มือของมัน ก่อนเปิดฝักบัวรดราดหัว ธูปหนีบขาเมื่อผมเริ่มใช้ยาสระผมและสบู่ทำความสะอาดทีละส่วนของร่างกาย เด็กหนุ่มกอดตัวเองด้วยความเขินอายเมื่อเงยหน้าขึ้นพบร่างเปลือยของผมเหมือนกัน

     “พี่ไม่เขินเหรอวะ ไฟสว่างโล่งโจ้งขนาดนี้”

     “มีอะไรต้องเขิน ทำกันไปขนาดนั้นแล้ว”

     “เชี่ย” ธูปสบถ อาจไม่ชอบใจการกระทำของตัวเอง หรืออาจจะเป็นแค่เขินจัดจนไม่รู้จะแสดงออกอย่างไร แต่ทุกอย่างก็ดูน่ารักไปหมด ผมจับแขนมันให้ยกขึ้น ถูสบู่ ล้างเอาคราบคาวเหนียวออกจากตัว

     “ยืนไหวไหม ยืนแล้วโค้งสะโพกมา เดี๋ยวดูให้ว่าเป็นแผลหรือเปล่าที่บอกว่าเจ็บ”

     “ผมทำเองได้”

     “พรุ่งนี้เช้าจะได้รีบไปซื้อยาให้หรือกินแก้ปวดไว้ก่อน จะรอให้มาร์คมันไปซื้อให้หรือไง” ผมบ่นกับความหน้าบางไม่เข้าท่าของอีกฝ่าย ธูปยังนั่งงอตัวจนผมตัดสินใจใช้มาตรการขั้นเด็ดขาดอีกครั้งคือ ช้อนเอวมันให้ลุกยืนแล้วกดหลังให้ก้มลง ธูปคว้าอ่างล้างหน้ายึดเพื่อทรงตัว โดนเตะขาให้กางออกจากกันก่อนผมจะนั่งลงไป “กูกล้าทำกล้ารับผิดชอบผลงานตัวเองน่า”

     “รู้แล้ว โอ๊ย...”

     “โอ๊ยอะไร แค่นิ้วเอง...ไม่โอเคเหรอ” ผมถามซ้ำ งอข้อนิ้วภายในเพื่อทำความสะอาดสิ่งตกค้าง ความอุ่นร้อนและอ่อนนุ่มทำให้เริ่มเกิดปฏิกิริยากับร่างกายอีกครั้ง ผมทาบตัวลงไป กระซิบถามชิดหู “ถ้าไม่ชอบ ไม่ทำก็ได้นะ”

     “ไม่ได้บอกว่าไม่โอเค” คู่สนทนางุบงิบในลำคอ เริ่มเสียงสั่นเมื่อจากกระซิบกลายเป็นจูบที่กกหู

     “งั้นเคยได้ยินไหมถ้าเจ็บต้องซ้ำ”

     ธูปเงยหน้า เหนือกระจกขึ้นไปเป็นนาฬิกา

     “เผื่อเวลาก่อนพี่นันต์เข้าเช้าด้วยนะ”

     ผมหัวเราะ

     อิ่มเอมกับช่วงเวลาที่มีเพียงเราราวกับนั่นคือความยาวนานชั่วกัปชั่วกัลป์




-
tbc


อินายเอกของเว้ดนี่ปากดีกันมากมายเหลือเกิง
ว้ายๆ ไม่เขียนเอ็นซีนานแล้ว แต่ถ้าเรื่องเซ็กซี่มันก็ต้องมีเซ็กซ์น่ะซี่ สวัสดีวันพุธฮะ

[kawisara]

นุ๋งธูปมันร้าย

[ืniyataan]

 

[miikii]

เรียนรู้ไวจนน่าตกใจ
แต่นังพี่มังก๊อนนนนนนนนนนนนนนน 

[KOWPOON]

มังกรกินธูปปปป   เขินนน 


พี่มังกรทำให้รู้สึกรักมากขึ้นทุกตอน  ติดบ่วง ปกติเวลาอ่านนิยายเราจะเทใจไปที่ นายเอกซะส่วนใหญ่ แต่พี่มังกรมาแรงแซงทุกโค้งน้องธูปเลย   รักพี่มังกร รักน้องธูป ที่สำคัญรักคุณwest 

[anntonies]

เป็นฉากได้กันที่สุขสมปนกดดัน
เข้าใจว่ามังกรคงเครียดมากๆ

[khwanruen]

ทำน้องใจแตก  ธูปเป็นเด็กฉลาด เรียนรู้ไว 

[Sky]

 

[Sykes]

เจ็บต้องซ้ำ   
ชอบความน่ารักของน้องธูป รักก 

[EoBen]

เวลาเงียบๆนี่ก็น่ากลัวนะ


กลัวดาม่ารุนแรง


แต่อาจารย์มีเหตุผลของเค้าแหละ 

[B52]

 

[malula]

ตายแล้ว ฟ้องอาจารย์พ่อให้ตีทั้งคู่เลยค่ะ

[iiamerror_]

น้องธูปของพี่โดนพี่มังกรกินซะแล้ว น้องคร้าบบบบบบๆ

[uchikas]

นังธูปร้ายมาก สรุปพี่มังกรเป็นฝ่ายโดนกินสินะ
55555555555555555555
ใจร่มๆนะ อย่าพึ่งรีบซ้ำ
กลัวมีคนเห็นกล้องวงจรปิดจัง
 

[pandant]

วรั้ยยยยย อาจารย์จะว่าไหม แง่มๆ พ่อต้องเข้าใจธูปนะ เด็กกำลังโต วัยกำลังซน

[G-NaF]

แอบหน่วงนิดๆ ตอนน้องพูด แค่อยากหยุดเวลา