Our Love ep.22
ขากลับรถเราว่างมาก ได้ผักและผลไม้กลับมาบางส่วน ตั้งแต่ได้ยาดีจากแม่มาดื่มทุกเช้า อาการแพ้หนักๆ ของผมก็ทุเลาลงจนจะกลายเป็นปกติแล้ว
ผมไหว้ทุกคนที่มาส่ง ญาติคนอื่นๆ ของผมอย่างพวกลุงป้าน้าอารู้กันหมดแล้วละครับว่าผมกับภคินคบกัน เราไม่ได้ปิดบังเรื่องนั้น ยกเว้นแต่เรื่องลูกเท่านั้นที่ไม่ได้บอก
ไม่มีใครว่า หนำซ้ำความหล่อและความรวยของมันยังทำให้ทุกคนบอกว่าผมโชคดีอีกต่างหาก
“พ่อครับ แม่ครับ” ภคินเรียกพ่อกับแม่ผมตอนท่านเดินมาส่งเราที่รถ “นี่เป็นเช็คเงินสดนะครับ ถือว่าเป็นค่าทำขวัญที่ผมเคยทำร้ายร่างกายและจิตใจของน่านมาก่อน เป็นค่าขอขมา หรือจะเรียกว่าเงินสู่ขอน่านก็ได้ครับ”
ผมอึ้งไปที่ได้ยิน พ่อกับแม่เองก็พอกัน มันใส่เช็คไว้ในซองสีขาว ผมจึงไม่เห็นว่าเท่าไหร่
“พ่อกับแม่จะได้ไม่ต้องลำบากกันอีก แล้วก็ไม่ต้องห่วงนะครับ ค่าใช้จ่ายของน่านหลังจากนี้ผมจะเป็นคนดูแลรับผิดชอบเอง พ่อแม่จะได้หายห่วง หลังจากนี้เราจะติดเรียนกันยาว กลับมาอีกทีคงหอบลูกมาให้ดูเลย ขอให้พ่อกับแม่สบายใจนะครับ” มันยกมือไหว้
แม่น้ำตาร่วง เงินไม่ได้ทำให้แม่ปลาบปลื้มได้เท่ากับรู้ว่ามีใครสักคนพร้อมจะดูแลลูกท่านแทนท่านหรอก
“ขอบใจมากลูก” แม่กอดมันไว้เบาๆ “แม่จะรับไว้ ฝากดูแลลูกกับหลานแม่ด้วยนะ”
“ครับ” มันกอดตอบท่านเบาๆ เช่นกัน
พ่อขยับมาสวมกอดมันบ้าง
“ขอบใจมากนะ ฝากดูแลลูกกับหลานพ่อด้วย”
“ครับ”
ผมเดินเข้าไปกอดแม่บ้าง
“เดินตางปลอดภัยเน้อหล้า ไปดีมาดี บุญฮักษา”(เดินทางปลอดภัยนะลูก ไปดีมาดี บุญรักษา) แม่อวยพร ผมยกมือไหว้รับ แม่ลูบหัวผมเบาๆ น้ำตายังนองหน้าอยู่
ผมยิ้ม เพราะรู้ว่าน้ำตานั้นเป็นน้ำตาแห่งความดีใจไม่ใช่เสียใจ อาจใจหายบ้างที่ลูกต้องห่างจากอ้อมอกอีกครั้ง แต่ก็คงจะเบาใจขึ้น เพราะครั้งนี้มีอ้อมอกอันแข็งแกร่งของใครบางคนรองรับอยู่
เขาว่าถ้าลูกคนไหนทำให้พ่อแม่ดีใจจนร้องไห้ได้ ลูกคนนั้นจะได้ขึ้นสวรรค์ ผมกับภคินคงจับมือกันขึ้นสวรรค์แน่ๆ
ผมหันไปสวมกอดพ่อบ้าง
“บุญฮักษาเน้อหล้า”(บุญรักษานะลูก)
“คับป้อ” ผมไหว้รับคำอวยพรจากพ่อ
เราพากันก้าวขึ้นรถ ภคินสตาร์ตเครื่อง เปิดแอร์เพื่อให้ภายในรถเย็นฉ่ำ ผมกดเลื่อนกระจกลง โบกมือลาทุกคนพอๆ กับภคินที่ทำแบบเดียวกัน
“ถึงละโทรหาแม่เน้อแต่ม”(ถึงแล้วโทรหาแม่ด้วย) แม่บอกทิ้งท้าย
“คับแม่” ผมรับปาก กดเลื่อนกระจกขึ้น ภคินค่อยๆ ถอยรถออกจากตัวบ้าน ผมหันไปมองตามพ่อกับแม่ที่ยังพากันโบกมือให้ ยิ้มไปกับภาพที่เห็น พอลับตาถึงได้หันกลับมาทางคนขับ
“ให้พ่อกับแม่ไปเท่าไหร่ จริงๆ ไม่ต้องก็ได้ แค่ให้ไปอยู่คอนโดด้วยนี่ก็ถือว่าเซฟค่าหอไปได้ตั้งเยอะ”
“พวกเขาเป็นพ่อแม่มึงนะ ไม่มีเขา ไม่มีมึง ไม่มีมึง จะไม่มีลูกของเรา”
แกตเชื่อมโยงมึงสุดยอดมาก
“แล้วให้ไปเท่าไหร่”
“ห้า”
“ห้าร้อย?”
มันหัวเราะร่วน
“กูจนขนาดนั้นเลยเหรอ”
“เป็นกูให้ได้แค่นั้นแหละ ห้าพัน” ผมเดาต่อ
มันส่ายหัว ผมขมวดคิ้ว
“ห้าหมื่นขาดตัว ค่าตัวกูแค่นี้ก็คุ้มละ”
มันถอนหายใจแรง ส่ายหัว
“นะ นี่มึงให้แม่กับพ่อกูไปห้าแสนเลยเหรอ ทำไมเยอะขนาดนั้นวะ กี่ปีกูจะคืนมึงหมดเนี่ย”
“ทำไมต้องคืน มึงเป็นเมียกูนะ อนาคตเงินกูก็คือเงินมึง ตราบใดที่มึงไม่เลิกกับกู”
“มีลูกด้วยกันขนาดนี้เลิกได้เหรอ”
“คิดได้อย่างนั้นก็ดี แต่ไม่ใช่ห้าแสนหรอก”
“หะ?”
“ไม่ใช่ห้าแสน”
ผมนั่งประมวลผล ดวงตาค่อยๆ เบิกโตขึ้น
“ห้าล้าน” มันตอบให้ ผมอ้าปากพะงาบๆ “เงินเก็บส่วนตัวกูเอง แบ่งมาจากที่จะทำโฮมออฟฟิศ”
ผมยังอ้าปากค้างอยู่
“ถ้าพี่ภพออกค่าใช้จ่ายให้ เราจะเหลือเงินกองกลางเพิ่มอีก พ่อแบ่งสมบัติให้ลูกๆ นานแล้ว ส่วนหนึ่งกูเอาไปซื้อหุ้นธุรกิจในบ้านทุกอย่าง แล้วก็หุ้นอื่นๆ ที่พ่อกับพวกพี่ๆ แนะนำ ส่วนหนึ่งเอาไว้ทำธุรกิจส่วนตัว ที่เหลือก็กินใช้ดูแลมึง”
“หะ ห้าล้าน โอ๊ย พ่อกับแม่กูต้องเป็นลมแน่ๆ” ผมรีบล้วงหยิบมือถือขึ้นมากดโทรหาแม่ทันที
“ฮัลโหล”
[แต่ม!! แม่แต่มเป็นลมไปแล้ว สตังค์ตี้ได้นี่ห้าแสนกะว่าห้าล้าน ป้อบ่ฮู้ว่าผ่อผิดก่อ](แต่ม!! แม่แต่มเป็นลมไปแล้ว เงินที่ได้นี่ห้าแสนหรือห้าล้าน พ่อไม่รู้ว่าดูถูกหรือดูผิด)
ผมกลืนน้ำลายลงคอดังอึก
“ห้าล้านป้อ เก็บดีๆ จะไปหื้อหายเน้อ ใจ๊อย่างมีสติตวย น่านก่อหาฮู้ว่าภคินมันหื้อป้อกะแม่นักขนาดนั้น”(ห้าล้านพ่อ เก็บดีๆ อย่าให้หายนะ ใช้กันอย่างมีสติด้วย น่านก็เพิ่งรู้ว่าภคินมันให้พ่อกับแม่เยอะขนาดนั้น)
[เป๋นบุญแต้ว่า อั้นเต่าอี้ก่อนเด้อ ไปผ่อแม่แต่มก่อน] (บุญหล่นทับ เดี๋ยวแค่นี้ก่อน เอาแม่แต่มไปดูแลก่อน)
“คับ” ผมรับปาก กดวางสาย
“แม่เป็นลมไปแล้ว”
มันหัวเราะ
“เดี๋ยวก็ฟื้น”
ผมค้อนปะหลับปะเหลือก ยิ้ม ลูบท้องเบาๆ
นอกจากค้ำคูณพ่อกับแม่แล้วยังค้ำคูณตากับยายอีก
ขอบใจมากนะลูก
อาทิตย์ที่เหลือก่อนเปิดเทอม เราใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันในคอนโด เรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับการดูแลลูกในท้อง วางแผนการดูแลตัวเองระหว่างไปเรียน พวกเพื่อนๆ พากันแวะเวียนมาหาเรื่อยๆ
เราไม่ได้ข่าวคราวอะไรจากปิ่นแก้วอีกเลย ไม่อัปทั้งอินสตราแกรมหรือเฟซบุ๊กด้วย ผมแอบเป็นห่วงอยู่เหมือนกัน
ทุกๆ วันตอนเย็น ภคินมันจะให้ผมไปยืนชิดกำแพง เปิดเสื้อขึ้นเพื่อโชว์พุง ถ่ายรูปพัฒนาการท้องผมเก็บไว้ โดยมีป้ายอยู่เหนือหัวเขียนเอาไว้ว่า วันนี้วันที่เท่าไหร่ อายุครรภ์กี่เดือนกับอีกกี่วันแล้ว (ดีว่ามันไม่นับชั่วโมงด้วย)
มันถ่ายทั้งหน้าตรงและหน้าข้าง ทั้งซ้ายและขวา มันบอกจะเก็บเอาไว้ทำวิดีโอให้ลูกดูตอนโต
ในที่สุดก็เปิดเทอมแล้วครับ ผมกับภคินลุกขึ้นมาแต่งตัวกันตั้งแต่เช้า ผมรู้สึกตื่นเต้นสุดๆ เพราะนับจากนี้ไป ผมจะไม่ได้ปั่นจักรยานไปเรียนอีกแล้ว แต่นั่งรถของภคินไป แถมยังไปในฐานะแฟนด้วยไม่ใช่เพื่อนสนิทเหมือนอย่างเคย หอบลูกในท้องไปด้วยอีกต่างหาก
เราคุยกันแล้วว่าเราจะดำเนินชีวิตกันอย่างที่แล้วๆ มา เพื่อไม่ให้เป็นที่สนใจของใครมากนัก
“ตื่นเต้นเหรอ” ภคินจับมือผมไปกุมระหว่างเดินออกจากลิฟต์ตรงไปขึ้นรถ
“อืม”
มันบีบมือผมเบาๆ เป็นเชิงให้กำลังใจ ยิ้มให้ พอถึงรถ มันเดินไปจับประตูฝั่งที่ผมนั่ง ยิ้มกริ่ม แต่ยังไม่เปิดประตูให้
“กูมีของจะให้ ไม่รู้ว่าสิ่งนี้จะทำให้มึงหายตื่นเต้นได้หรือเปล่านะ”
ผมทำหน้าฉงน เลิกคิ้วสูง มันยิ้ม เปิดประตูออกกว้างเพื่อให้ผมเห็นสิ่งที่อยู่ภายใน
ผมยิ้มทันทีที่เห็น
มันเป็นตุ๊กตานกเพนกวินครับ หน้าตาน่ารักน่าชัง ผมหยิบมันขึ้นมาดู กอดได้พอดีมือคล้ายกอดหมอน แถมยังหอมฉุยเหมือนผ่านการซักมาแล้วอีกต่างหาก มีกลิ่นของภคินอยู่ด้วย เป็นนกเพนกวินที่ใส่เสื้อกล้าม ผมยกดมอีกรอบ ที่มาของกลิ่นภคินคือเสื้อที่นกเพนกวินใส่นี่เอง
ผมเงยหน้ามอง
“เสื้อกูเอง คิดว่ามีกลิ่นกูอยู่น่าจะทำให้มึงรู้สึกสบายใจขึ้น เอาไว้กอดเวลานั่งรถ”
ผมฉีกยิ้มกว้าง จุ๊บปลายคางมันเบาๆ
“ขอบคุณนะ กูชอบมากเลย”
มันยิ้มหล่อกลับมาให้ พยักหน้าให้ผมเข้าไปนั่ง ผมทำตาม โดยมีตุ๊กตานกเพนกวินอยู่ในอ้อมแขน มันเดินไปนั่งประจำตำแหน่ง
ผมยกนกเพนกวินขึ้นสำรวจ ไม่รู้ว่าข้างในทำจากอะไร แต่ขนมันทำจากผ้าสำลี ทำให้นุ่มเวลาสัมผัส ผมไซ้หน้ากับหัวมันไปมา
นอกจากตอนเด็กๆ แล้ว โตมาผมก็ไม่สนใจตุ๊กตาอีก แทบลืมความรู้สึกเวลาที่ได้กอดตุ๊กตาไปแล้วด้วยซ้ำ
…มันทั้งนุ่มทั้งหอมดี
จากที่ตื่นเต้นๆ อยู่ก็หายตื่นเต้นเป็นปลิดทิ้ง
“เอาขึ้นไปนอนกอดบนห้องได้ไหม” ผมหันไปถามคนให้ มันส่ายหน้าไปมา
“บนห้องมีกูอยู่แล้ว”
ผมหัวเราะร่วน เข้าใจความหมายของมันดี มันคงไม่อยากให้ผมสนใจตุ๊กตามากกว่ามัน
ภคินสตาร์ตเครื่อง ขับเคลื่อนตัวรถออกจากคอนโด
นั่งคุยกันอยู่ดีๆ ไม่รู้ว่าผมเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ อาจเพราะกลิ่นตัวหอมๆ ของภคินจากตุ๊กตาในอ้อมแขน …เพราะเพลงเพราะๆ ที่เปิดคลอไว้เบาๆ …เพราะแอร์เย็นฉ่ำที่ตกกระทบผิว …หรือไม่ ร่างกายอาจแค่ต้องการพักผ่อนอย่างคนท้องทั่วไปเป็นก็ได้
แต่ที่แน่ๆ คือผมหลับสนิทไปตลอดทั้งเส้นทาง ตื่นอีกทีเพราะภคินปลุกเมื่อถึงมหา’ลัยแล้ว
ผมขยับ บนตัวถูกคลุมด้วยผ้าห่มที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ผมก้มมอง
…มาได้ไงเนี่ย
เงยหน้ามองภคิน มันยิ้ม ผมยิ้มให้มันกลับบ้าง ไม่คิดว่ามันจะเตรียมอะไรแบบนี้ไว้ให้ เพราะบางครั้งผมก็รู้สึกหนาวเวลานั่งรถจริงๆ
“ขอบใจนะ” ..ที่ใส่ใจดูแลกันขนาดนี้
“กูกลัวลูกหนาวน่ะ”
ผมหัวเราะร่วน พับผ้าห่มเก็บไว้เบาะหลัง วางตุ๊กตาลงบนนั้น ปลดเข็มขัด ก้าวลงจากรถ ภคินเดินมายืนอยู่ข้างๆ ผมก้มมองพุงตัวเอง ดีนะที่ใส่ช็อป ต่อให้พุงยื่นยิ่งกว่านี้คนก็ยังไม่สังเกตเห็น
เราสองคนพากันเดินตรงไปยังคณะวิศวะ คนมากันบ้างประปราย เพื่อนๆ ผมนั่งสุมหัวคุยกัน บ้างก็เล่นมือถือ มีแต่งตัวแปลกแยกอยู่คนเดียวคือน้องใบเฟิร์น เงยหน้าเห็นผมก่อนเป็นคนแรกด้วย
“พี่น่าน!!” เจ้าตัวสวมเสื้อนิสิตพอดีตัว ท่อนล่างเป็นกระโปรงจับจีบยาวเสมอข้อเท้า วิ่งตัวปลิวเข้ามากอดผมหมับ
รู้สึกเหมือนอยู่ๆ ก็มีน้องสาว กะว่าวันหน้าจะพาใบเฟิร์นไปหาพ่อกับแม่แล้วแนะนำว่านอกจากจะได้แฟนกับลูกแล้ว ยังโชคดีได้น้องสาวมาด้วยอีกหนึ่งคน
ผมลูบหัวใบเฟิร์นอย่างรักใคร่ ใบเฟิร์นแอบลูบท้องผมเบาๆ ขยิบตาให้อย่างรู้กัน
“คิดถึง” ไม่ได้พูดกับผมหรอกครับ พูดกับลูกในท้องผมน่ะ
ผมหัวเราะ เดินไปนั่งข้างไก่ ภคินนั่งข้างผมอีกด้าน
“เปล่งปลั่งขึ้นเยอะเลยนะน่าน ผิวโคตรสวย สวยเพราะครีมทาผิวหรือว่าน้ำเชื้อผัววะ”
ผมถีบขาไอ้ดอมใต้โต๊ะไปที
“เสื่อมนะมึง กูขอแช่งให้มึงจีบน้องเป่าเปาไม่ติด”
“ฮ่าๆ ถึงมึงไม่แช่งมันก็แดกแห้วแล้ว น้องเป่าเปาคบคนอื่นไปแล้ว” ไก่มันตอบกลับให้ ดอมทำหน้าเซ็ง
“เอาน่า ยังมีผู้หญิงว่างๆ ให้จีบอีกเยอะ”
“ผู้หญิงดีๆ มีผัวไปหมดแล้ว เหลือแต่พวกนิสัยไม่รับประทานกับหน้าตาไม่ผ่านเกณฑ์กู”
“ลดสเป็กลงมาหน่อยดิวะ หรือไม่ก็จีบผู้ชายแทน” วัฒน์แนะนำเรียบๆ
ดอมเบ้หน้า
“ไม่ว่ะ กูชอบผู้หญิง ว่าแต่ผิวมึงสวยขึ้นจริงๆ นะน่าน กูไม่ได้พูดเล่น หน้าใสกิ๊ก ผิวเนียนอย่างกับตูดเด็ก นิ่มอีกต่างหาก” มันจิ้มแก้มผมเบาๆ แต่ถูกภคินปัดมือทิ้งแรง
“ขี้หวงนะมึง แตะนิดแตะหน่อยก็ไม่ได้”
ผมหัวเราะ “คงเพราะกินอาหารเสริมมั้ง ทาครีมที่ใบเฟิร์นให้มาด้วย”
“ถ้าทรายท้อง ขอสูตรบ้างนะ”
ผมพยักหน้าไปทางใบเฟิร์น
“ปรึกษาคนนู้นจะดีกว่า ผู้เชี่ยวชาญ”
ข่าวดีครับ ธนากับทรายจะแต่งงานกันทันทีหลังเรียนจบ ได้ฤกษ์แต่งมาแล้ว หลังเรียนจบประมาณหนึ่งเดือน ต้องรีบแต่งจะได้มีหลานให้อากงอาม่าอุ้มเร็วๆ
วีคแรกของการเรียนผ่านไปได้อย่างราบรื่น ภคินลงเรียนกับผมทุกตัว เข้าเรียนพร้อมกัน ออกจากห้องพร้อมกัน ทำชิ้นงานกลุ่มเดียวกัน
แต่ก่อนเคยตัวติดกันแค่ไหน ตอนนี้ยิ่งกว่าเพราะมันไม่ต้องเอาเวลาไปตามดูแลปิ่นแบบแต่ก่อน ผมเริ่มปรับตัวได้มากขึ้น ประหม่าน้อยลง พอไม่แพ้ก็ใช้ชีวิตง่ายหน่อย แค่ร่างกายต้องการหลับนอนมากขึ้นเท่านั้น
ผมยังใช้ชีวิตเฮฮาปาจิงโก๊ะกับเพื่อนๆ เหมือนเดิม เพียงแต่จะลงไปเตะบอลหรือเล่นบาสไม่ได้อีก พอๆ กับถูกสั่งห้ามไม่ให้ยกของหนัก แม้แต่แบบเรียน ถ้าเกินห้าเล่มนี่ภคินมันเอาไปถือเองหมด กระเป๋าเป้มันยังอาสาถือให้ผมเลย จนหลังๆ ผมไม่เอาเป้มาแล้ว ใช้ใบเดียวกับมันแทน
วันเสาร์แล้วครับ
วันนี้หมอนัดให้ไปตรวจเลือดเพื่อเช็กสุขภาพของเด็ก ตรวจหาว่าเป็นดาวซินโดรมหรือเปล่า รวมถึงจะได้รู้เพศลูกด้วย
พอไปถึงโรงพยาบาล พี่อ่อนเดินเข้ามารับ พาผมไปวัดความดันโลหิต ตรวจวัดอัตราการเต้นของหัวใจ ตรวจปัสสาวะ และเก็บเลือดเพื่อเอาไปทำ NIPT เสาร์หน้ามาฟังผลอีกที
พอเก็บเลือดเสร็จก็พาผมเข้าไปรอพี่หมอที่ห้องอัลตราซาวด์เหมือนเดิม เครื่องอัลตราซาวด์จะไม่อันตรายเท่ากับเครื่องเอ็กซ์เรย์ ตรวจได้บ่อยโดยไม่มีผลกับร่างกายของผมหรือของลูกน้อยในท้อง
“เป็นไงบ้างคะ ใช้ชีวิตลำบากไหม”
“ไม่ครับพี่อ่อน พอปรับตัวได้ คนยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมพุงยื่น”
“ผ่านเดือนสามไปได้ก็สบายใจแล้วละค่ะ”
“ขอบคุณครับ”
“เดาเอาไว้ว่าลูกเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายคะ”
“ไม่รู้เหมือนกันครับ แต่แม่บอกว่าลักษณะน่าจะได้ผู้ชาย ผิวพรรณเปล่งปลั่งผิดปกติ”
“ไม่เสมอไปหรอกค่ะ ถ้าดูแลตัวเองดีๆ ปรับฮอร์โมนให้เหมาะสม ได้ลูกชายหรือลูกสาวก็ผิวพรรณเปล่งปลั่งได้เหมือนกัน”
“ก็จริง”
พี่อ่อนเลิกเสื้อผมขึ้น ทำความสะอาดหน้าท้องจนรอบ แล้วเอาผ้าห่มบางๆ มาปิดให้แทน
“คอยสักครู่นะคะ คุณหมอกำลังมา”
“ครับ”
คอยกันไม่ถึงห้านาทีพี่หมอกับพี่หมอแป้งก็พากันเดินเข้ามา ผมยกมือไหว้คนทั้งคู่ พี่หมอทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ พี่หมอแป้งยืนข้างๆ ภคินยืนอยู่อีกด้านของเตียง วันนี้เราจะซาวด์ดูความเคลื่อนไหวและพัฒนาการขนาดของลูกน้อย
พี่หมอทาครีมใสลงบนหน้าท้อง จ่อเครื่องอัลตราซาวด์ลงไปเบาๆ ผมนอนมองด้วยหัวใจที่เต้นตึกตัก ภาพฉายขึ้นหน้าจอทันที
แต่…
tbc....
ขอบคุณทุกคอมเมนต์ค่ะ
#ผมท้องกับเพื่อน
หัวข้อ: Our love ผมท้องกับเพื่อน [Mpreg] ep.29 (14-7-19) P.37 Up 100% (ตอนจบ) (อ่าน 257263 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก