หัวข้อ: รักแห่งสยามภาคต่อ ในจินตนาการของผม

[Ex'ecuzě]

 

เย้ย ๆ

อย่าทำร้ายโต้งกับที่รักผมอีกเรยนะคับ

 

[[€]ŝĊörŦ]

ง่า...คงไม่เศร้าน่ะ

เมื่อมีความรักก็ย่อมมีความหวัง

เรายังหวังอยู่น่ะ อิอิ

       

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

 
ทำไมถึงเป็นเช่นนี้

 

[eyukiz]

เมอรี่คริสต์มาส. ..

[VicOSe]

อย่าทำร้ายกันอีกเลย -0-

[ไรฮะคุง]

ตื๊ด~ตื๊ด~ “ครับแม่”

“แม่อยู่ที่ร้านแล้วนะโต้งอยู่ไหนล่ะ”

“เดี๋ยวไปนะแม่ รออยู่ที่ร้านแหละ”

อย่างน้อยก็มีแม่ที่เขาต้องดูแล ถึงแม้แม่จะไม่ได้อยู่กับเขาไปตลอด
แต่เขาก็พร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อแม่ขณะที่ยังมีแม่อยู่ เพราะเหลือกันแค่สองคนเท่านั้น โต้งดึงสติกลับมาอีกครั้งแล้วจึงลุกเดินออกไป

โต้งเดินไปหาสุนีย์ที่ร้าน สุนีย์กำลังจ่ายเงิน

“ทำไมซื้อเยอะจังแม่”

“ถ้าน้อยๆ จะเรียกว่าปาร์ตี้เหรอ กินไม่หมดก็เก็บไว้ได้น่า” สุนีย์หันไปบอกยิ้มๆ

“กินหมดนี่ท้องแตกตาย” โต้งบอกแม่ขำๆ และหยิบเค้กมาถือไว้

โต้งและสุนีย์เดินกลับไปที่รถพอขึ้นรถโต้งต้องตกใจอีกครั้งเมื่อเห็นของที่วางอยู่ด้านหลังน่าจะเยอะเกินกว่าสองคนกินได้หมด

“แม่ชวนใครมาด้วยหรือเปล่า” โต้งถามอย่างสงสัย

“ก็ชวนนะ ชวนพี่จูน แต่พี่จูนมาไม่ได้ติดงานที่ร้าน ชวนหญิงด้วยหญิงบอกว่าดูอีกที คนที่มาชัวร์ๆ ก็มีเรากับแม่นี่แหละ”

กลับถึงบ้านโต้งประดับต้นคริสมาสต์เพิ่มเติมจากที่สุนีย์แต่งไว้แล้วเมื่อวาน
โต้งหยิบตุ๊กตาขึ้นมาติดเขามองดูตุ๊กตาแล้วย้อนคิดไปถึงวันคริสต์มาสต์ปีที่ผ่านมาแล้วยิ้ม ตอนนี้เขาไม่ต้องคอยถามแม่แล้วว่าเขาต้องทำอย่างไร
แม่เคารพการติดสินใจของเขานี่คงเป็นรางวัลที่โต้งก็ทำตัวดีกับแม่เรื่อยมา

ด้านสุนีย์เตรียมอาหารอยู่ในครัว โต้งที่จัดต้นคริสมาสต์เสร็จแล้วเดินเข้ามาหา

“โต้งช่วยนะแม่”

“ไม่ต้องหรอกจะเสร็จหมดแล้ว ไปอาบน้ำเถอะแล้วเดี๋ยวแม่เสร็จแม่จะไปอาบบ้างแล้วค่อยเริ่มลงมือกัน”

โต้งเดินไปอาบน้ำ ระหว่างที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเขานั่งหยิบตุ๊กตาหมีขึ้นมาดูอีกครั้งแววตาของโต้งดูเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด
โต้งปลดตุ๊กตาหมีออกจากเป้และนำไปไว้ที่บนโต๊ะวางของข้างหัวเตียง จากนั้นโต้งก็ลงไปหาสุนีย์

“โหแม่เยอะขนาดนี้กินหมดนี่ท้องแตกตาย” โต้งร้องบอกเมื่อเห็นอาหารบนโต๊ะ

“กินๆ ไปเถอะน่า พูดมากจริง เดี๋ยวแม่ไปอาบน้ำก่อนนะ” สุนีย์บอกยิ้มพร้อมเดินขึ้นบันไดไป

“เออโต้ง ที่ต้นคริสต์มาส แม่ว่าไฟมันติดๆ ดับๆ นะไปดูหน่อยสิ” สุนีย์ตะโกนบอกลงมาจากชั้นบน

โต้งทำหน้างงๆ เดินไปดูที่ต้นคริสมาสต์

“มันก็ติดนี่หน่า” โต้งเกาหัว งงๆ มองไปที่ต้นคริสมาสต์เจอกระดาษแขวนอยู่ที่ต้นคริสต์มาสต์ โต้งยิ้มและรู้ว่าแม่มีของขวัญจะมอบให้

[อะไรอยู่ที่ฐาน]
โต้งอ่านเสร็จก้มลงไปดูพบห่อกระดาษห่อหนึ่งวางอยู่จึงแกะออกดูพบว่าเป็นส่วนตัวของตุ๊กตาไม้คริสต์มาสต์แบบที่เขาเคยให้มิวไป
เมื่อคลี่กระดาษออกดูก็พบคำใบ้ไปที่สถานที่ต่อไป โต้งเดินหาไปเรื่อยๆ อยู่ภายในตัวบ้าน จนขาดเพียงส่วนหัวและจมูกเท่านั้น

[กล่องฉายเหตุการณ์]
โต้งเดินไปที่โทรทัศน์และพบส่วนหัวของตุ๊กตาขึ้นมาดู เขาประกอบทุกส่วนไว้ด้วยกัน เขายิ้มออกมา มันช่างเหมือนช่วงเด็กที่เขาให้ของขวัญมิวจริงๆ
หยิบกระดาษที่ห่อส่วนหัวตุ๊กตาขึ้นมาดูพบข้อความ

[สนามแห่งความทรงจำ]
โต้งขมวดคิ้วนึกๆ ดูว่าสวนแห่งความทรงจำคือที่ไหน ภาพในอดีตของโต้งค่อยๆ ประมวลขึ้นในหัวของเขา
ภาพการปาร์ตี้ตอนที่เขากลับจากโรงพยาบาล ภาพ ทำให้ดวงตาเศร้าลงนิดๆ ที่นึกถึงพ่อ
ภาพย้อนไปถึงงานเลี้ยงต้อนรับแตงหรือพี่จูน มิวร้องเพลงที่แต่งขึ้นให้เขาฟังเป็นครั้งแรกจนเป็นเพลงที่เขาฟังแล้วฟังอีกซ้ำๆ โดยไม่มีวันเบื่อ 
ภาพระหว่างเขากับมิวเมื่องานจบ เขายิ้มขึ้นมาเล็กๆ แล้วเดินออกไปที่สนามหน้าบ้าน

ที่สนามหน้าบ้านที่สลัวๆ ด้วยแสงไฟสาดมาจากภายนอกและมีแสงจันทร์ช่วยสาดส่องลงมาอีกแรง โต้งมองเห็นคนคนนึงยืนอยู่ในเงามืด
โต้งยิ้มขึ้นมาทันทีและรีบวิ่งไปที่คนคนนั้น พอวิ่งไปถึงตัวโต้งจับไหล่ให้คนที่ยืนหันหลังให้เขาอยู่นั้นหันมา

เมื่อชายคนนั้นหันมาเขาพบว่าชายที่ยืนอยู่เบื้องหน้าคือ เอ็กซ์ โต้งสีหน้าเศร้าไปเล็กน้อย

“ว่าไงเอ็กซ์ มากับใครเหรอ” โต้งถามสีหน้ายังคงเศร้าอยู่

“มากับหญิงน่ะ นั่นไง” เอ็กซ์ชี้ไปที่ในบ้านปรากฏว่าหญิงนั่งอยู่ข้างในบ้านเรียบร้อยแล้ว หญิงโบกมือและยิ้มให้

“แล้ว…มิวล่ะ” โต้งหันกลับมาถามเอ็กซ์

“เอานี่ไปก่อนดีกว่า คำใบ้สุดท้าย” เอ็กซ์ยื่นกระดาษให้แล้วยิ้ม จากนั้นก็วิ่งหนีเข้าไปหาหญิงในบ้าน

โต้งจะเรียกแต่ไม่ทัน เอ็กซ์และหญิงไม่สนใจเขาแล้วด้วย ณ ตอนนี้ โต้งเปิดกระดาษออกอ่าน

[ที่เล็กๆ ของเรา] โต้งนึกถึงคำพูดของตัวเองได้ทันทีและยิ้มออกมาวิ่งเข้าบ้านไปเอาโทรศัพท์และกระเป๋าสตางค์

“เอ็กซ์ หญิงเดี๋ยวแม่ลงมาบอกด้วยนะว่าแป๊บเดียวเรากลับมา” โต้งบอกขณะกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกไปหน้าบ้าน

โต้งใส่ร้องเท้าเสร็จก็เดินไปเปิดประตูหน้าบ้านพบมิวยืนอยู่

“ไว้ไปวันหลังได้ไหม วันนี้หิวแล้ว” มิวบอกโต้ง ยิ้มให้และยื่นของขวัญชิ้นสุดท้ายให้ไปนั่นคือจมูกตุ๊กตาไม้ “สุขสันต์วันคริสต์มาสนะ” มิวบอกโต้งและยิ้มให้

โต้งดึงตัวมิวมากอดไว้ด้วยความคิดถึงไฟที่สนามหน้าบ้านเปิดขึ้นจนสว่างไปทั่ว

มิวมองไปที่เพื่อนสองคนที่มายืนดูอยู่บริเวณหน้าตัวบ้าน มิวเขิน เอ็กซ์และหญิงวิ่งกลับเข้าไปในบ้าน มิวจึงกอดโต้งกลับ

“คิดถึงนะ” มิวบอกเบาๆ

ไม่มีคำพูดใดออกมาจากปากโต้งดวงตาที่เศร้าและเหงาคู่นั้นกลับเป็นประกายขึ้นอีกครั้ง

“ก็ดีนะแต่ตอนนี้หิวแล้วไปกินข้าวกันเถอะ” มิวปล่อยมือแล้วมองหน้าโต้ง โต้งยิ้มเขินๆ แล้วคิดได้ว่าสุนีย์ยังอยู่ในบ้าน

“เดี๋ยวเราขึ้นไปตามแม่ก่อนนะ” โต้งบอกเมื่อเดินเข้าไปในบ้านและเดินขึ้นไปชั้นสอง

เอ็กซ์กับหญิงทำทีจะกอดกันเพื่อล้อมิว

“แม่ไปกินข้าวกันเถอะ” โต้งเดินเข้าไปในห้องสุนีย์ซึ่งประตูเปิดอยู่ เห็นสุนีย์กำลังมองรูปกรแล้วยิ้มออกมา มีน้ำตาคลอเล็กน้อย

“แม่เป็นอะไรหรือเปล่า” โต้งถามด้วยความเป็นห่วง

“ไม่เป็นไรหรอก แค่คิดถึงเขาน่ะ” สุนีย์วางรูปกรลง เช็ดน้ำตาที่คลออยู่ที่ตา “ไปทานข้าวกัน” สุนีย์ยิ้มบอกโต้งแล้วจูงมือโต้งลงไปทานข้าว

ที่โต๊ะทั้งห้าคนทานอาหารด้วยความเอร็ดอร่อย ทั้งจากรสชาติและจากความรู้สึกอิ่มเอม ทุกคนคุยกันอย่างสนุกสนาน
สุนีย์ถามไถ่เรื่องการเรียนของแต่ละคน เอ็กซ์และหญิงแซวๆ ล้อมิวเป็นครั้งคราว โต้งกับมิวมองหน้าและยิ้มให้กันบ่อยๆ

งานดำเนินไปจนถึงประมาณห้าทุ่ม เด็กๆ จึงขอตัวกลับ

สุนีย์กับโต้งเดินไปส่งทั้งเด็กๆ ที่หน้าบ้าน

“ขอตัวกลับก่อนนะคะน้า” หญิงบอกสุนีย์ “สวัสดีค่ะ” หญิงกล่าวพร้อมยกมือไหว้

“สวัสดีครับ” เอ็กซ์ไหว้ตาม

“ดูแลตัวเองดีๆ นะมิว” หญิงหันมาบอกกับมิวแล้วยิ้มให้ มิวยิ้มตอบ

โต้งทำหน้างงๆ หันไปมองหญิงและมิว ไม่ได้คำตอบอะไรจึงหันไปมองเอ็กซ์ เอ็กซ์ยิ้มให้แล้วยักไหล่แล้วทำหน้าเชิงว่าไม่รู้สิ

“เอ็กซ์ไปส่งหญิงดีๆ ล่ะ แล้วอย่าไปเถลไถลนะมันดึกแล้ว” สุนีย์กำชับเอ็กซ์ ทำให้โต้งยิ่งงงหนักเข้าไปใหญ่

“พรุ่งนี้แม่จะไปเชียงใหม่ ไปสัมมนากับที่มหาวิทยาลับน่ะ” สุนีย์หันหน้ามาบอกโต้ง พลางยิ้มให้

“น้าเขาก็เลยเอาแซนตาครอสมาอยู่เป็นเพื่อนไงโต้ง” เอ็กซ์บอกพร้อมโบกมือลาแล้วเดินไป

“ก็โต้งสอบเสร็จแต่ยังต้องไปที่มหาวิทยาลัยอยู่ แม่กลัวว่าโต้งอยู่คนเดียวจะเหงา เลยบอกให้มิวมาอยู่เป็นเพื่อน” สุนีย์บอก

โต้งมองหน้าสุนีย์ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความปลาบปลื้มความภูมิใจ

“ผมรักแม่ครับ” โต้งโผเข้ากอดสุนีย์

“รักแม่ก็หมายความว่าต้องดูแลตัวเองดีๆ ทั้งร่างกายและก็จิตใจนะ พักหลังๆ มา แม่เห็นโต้งดูไม่ร่าเริงแล้วก็ไม่ค่อยยิ้มด้วยนะ”
สุนีย์บอกโต้งพลางลูบหัว มิวยิ้มให้กับภาพที่อยู่ตรงหน้าอย่างซาบซึ้ง


บนห้องนอนของโต้ง มิวอาบน้ำเสร็จก็เดินเข้ามาในห้อง โต้งนอนอยู่บนเตียงมองมาที่มิว

“มองอะไรไม่เคยเห็นคนอาบน้ำเหรอ” มิวถามกวนๆ

“ไม่เคยเห็นมิวในห้องนี้ต่างหาก” โต้งตอบตายังคงมองที่มิวแล้วยิ้ม

“ได้เห็นอีกหลายวันจนเบื่อเลยล่ะ อย่ามองมากสิ”

“ไม่ได้เจอกันตั้งนาน”

“อืม งานยุ่งมากเลย พอดีช่วงคริสต์มาสนี้เขาจะพักวงไว้ลุยงานตอนปีใหม่ เลยว่างนิดนึง อ้างไปด้วยแหละว่าช่วงสอบ”

“ดี”

“ดีอะไรเหรอ”

“ดีสิ ไม่งั้นมิวจะได้มาอยู่นี่เหรอ”

“ดึกแล้วนอนเถอะ” มิวบอกเอาผ้าขนหนูไปพาดไว้แล้วล้มตัวลงนอน “พรุ่งนี้ไปมหาลัยกี่โมง”

“บ่ายโมงน่ะ”

“อืมพร้อมกัน นอนนะดึกแล้ว” มิวบอกและห่มผ้าหลับตานอน

“ไม่ได้เจอกันตั้งนาน ไม่คุยกันเลยเหรอ” โต้งบ่น
“ขอบใจนะสำหรับของขวัญ” โต้งบอกมิว “แล้วจมูกตุ๊กตาที่บ้านมิวก็ไม่มีสิอย่างนี้”

“มันเคยอยู่อย่างนั้นมาห้าปีนะ มันก็แค่กลับไปเหมือนเดิมตอนที่ได้มันมาใหม่ๆ”

[แค่ซื้อมาให้ ก็ดีใจแล้วล่ะ] ภาพเหตุการณ์นั้นย้อนกลับมาหาสองคนอีกครั้ง ทั้งคู่คิดถึงภาพเก่าๆ แล้วยิ้มออกมา

“เอาอย่างนี้แล้วกัน มิวก็เอาจมูกไปไว้แหละ วันไหนมิวมานี่ค่อยเอาจมูกมาด้วยแล้วกัน” โต้งพูดขึ้นมา

“ทำไมล่ะ” มิวหันมาถาม

“ก็เราให้มิวแล้ว ใครเขาให้เอาของขวัญมาคืน” โต้งหันมาบอก

“อืมๆ ตามใจเจ้าของแล้วกันนะ”

“แต่มิวต้องเอามาบ่อยๆ นะ เราไม่ชอบให้มันไม่มีจมูก”

“อ้าว ยังไงกันแน่นี่”

“เอาเป็นว่ามิวมาบ่อยๆ แล้วกันนะ”

“อืมๆ” มิวตอบยิ้มๆ “นอนแล้วนะ”

“มิวร้องเพลงให้เราฟังหน่อยสิ”

“นี่จะไม่นอนใช่ไหมเนี่ย” มิวบ่นๆ ยิ้มๆ

“ร้องเพลงให้ฟังก่อนสิ” โต้งยังคงขอร้อง

“ไม่เอาล่ะ ใครจะมานอนร้องเพลงดึกๆ อย่างนี้ ไปเปิดฟังเอาสิ CD ก็มี”

“มันไม่เหมือนกันนี่”

“จะไม่เหมือนได้ยังไง ทุกครั้งที่เราร้อง เราก็ร้องให้โต้งฟังตลอดแหละ มันเป็นเพลงของโต้งนะ” มิวหลับตาพูดทั้งที่ยังยิ้มอยู่

“เหรอ” โต้งมองหน้ามิวแล้วยิ้มออกมา

“มิวทำงานเหนื่อยไหม” โต้งยังคงถามต่อ

“ก็เหนื่อยนะ แต่ก็สนุกดี ไม่ได้ทำคนเดียวมีเพื่อนๆ ในวงอีก ก็เลยสนุก”

“มิวเบื่อมั่งไหม”

“เบื่อตอบคำถามมากกว่า มีแฟนฟรือยัง คนนี้เป็นใคร ตกลงเรื่องว่ายังไง แล้วก็มีข่าวกะคนนั้นคนนี้”

“เหรอแล้วมิวตอบว่ามีแฟนหรือยังล่ะ”

“ไม่เคยอ่านเหรอ โหยอะไรไม่สนใจกันเลย”

“โธ่ ก็มีอ่านผ่านๆ ตาบ้างแหละ แต่ต้องถามกับเจ้าตัวด้วยสิ”

“ก็ตอบไปว่าไม่มีแฟน” มิวลืมตามองโต้งแล้วยิ้มให้

“เหรอ” โต้งยิ้มตอบ

“มีเวลาคุยอีกเยอะแยะ นอนเถอะพรุ่งนี้ไปมหาลัยนะ” มิวบอกเสียงบ่นๆ เล็กน้อย

“อืม ก็ได้” โต้งตอบพร้อมเข้าไปกอดมิว

“เรามีที่เล็กๆ ของเราเพิ่มอีกที่แล้วนะ” โต้งบอก

“ที่ไหนที่มีโต้ง ที่นั่นเป็นที่เล็กๆ ของเราทุกที่แหละ” มิวตอบโต้งไป

“ขอบใจนะ” โต้งบอก

“ฝันดีนะ” มิวตอบโต้งอีกครั้ง

เช้าวันต่อมามิวตื่นตอนตีห้าครั้งหนึ่งออกมาเข้าห้องน้ำ สุนีย์กำลังจะออกไป
มิวจึงเข้ามาช่วยถือกระเป๋าไปส่งที่รถ สุนีย์นึกขึ้นได้ว่าลืมของจึงวิ่งกลับเข้ามาในบ้านอีกครั้ง
มิวเห็นสุนีย์ถือกรอบรูปออกมา เป็นรูปกร สุนีย์และโต้งถ่ายด้วยกัน
สุนีย์ยิ้มขอบใจ กล่าวลาและขับรถออกไป มิวจึงไปนำรถตัวเองเข้ามาจอดในบ้านแทนที่ปิดบ้านแล้วขึ้นไปนอนต่อ

ทั้งคู่ตื่นนอนประมาณ 9 โมงเช้าจัดการทำธุระส่วนตัวอาบน้ำอาบท่า แต่งตัวเสร็จก็ราวๆ 11 โมงจึงเก็บของออกไปเพื่อจะไปมหาวิทยาลัย

“อ้าวแม่ไม่ได้เอารถไปเหรอ เฮ้ยไม่ใช่นี่รถใครมาจอดไว้นี่” โต้งพูดขึ้นมาด้วยความสงสัยเมื่อเห็นรถคันหนึ่งจอดอยู่

“รถเราเองแหละโต้ง พ่อเราซื้อให้ มือสองไม่แพงมากหรอก พ่อบอกว่าเป็นของรางวัลที่สอบได้และได้เป็นนักร้องน่ะ"
"พ่อบอกว่าทำงานจะได้ไปไหนมาไหนสะดวก” มิวหันไปมองแล้วยิ้มๆ
“จะไม่เอาก็ไม่ยอม เสียไปแค่ CD แผ่นนึงกับลายเซ็นต์ให้น้องสาวเราแค่นั้นเอง” มิวหัวเราะออกมา “เออลืมค่ารถไประยองด้วย”

“มิวขับรถเป็นเมื่อไหร่น่ะ”

“พ่อขับมาส่งก่อนตอนแรกน่ะ แล้วก็ไปเรียนเอามีใบขับขี่แล้วด้วยนะ” มิวหยิบใบขับขี่ออกมาโชว์

“ก็ดีเหมือนกันมิวจะได้ไปไหนมาไหนสะดวก” โต้งยิ้มให้

“ไปเถอะ” มิวบอกให้โต้งขึ้นรถไปมหาวิทยาลัย

เมื่อไปถึงมหาวิทยาลัยมีคนมาบางตาเพราะไม่ใช่วันเรียน มีเฉพาะคนที่นัดสอนเพิ่มหรือมาทำงานเท่านั้น มิวขับรถมาจอดส่งโต้งที่หน้าตึก
โต้งเดินไปกำลังจะเข้าตึกเจอกับรุ่นพี่ผู้หญิงและกระเทยสองสามคนที่แซวกันประจำ

“วันนี้คุณแม่เปลี่ยนรถเหรอ เดือนคณะ” รุ่นพี่คนหนึ่งถามขึ้นมา

“อ๋อเปล่าหรอกครับพี่ แฟนมาส่งน่ะ” โต้งบอกยิ้มๆ และหันไปโบกมือให้มิวจากนั้นก็เดินขึ้นตึกไป

รุ่นพี่ทั้งสามหันไปมองมิวที่รถเป็นสายตาเดียวกัน “น้องมิว” ทั้งสามคนพูดออกมาดังๆ พร้อมกัน

มิวยิ้มแหยๆ ทั้งๆ ที่ไม่รู้ว่าโต้งคุยอะไรกับรุ่นพี่ มิวก้มหัวให้เล็กน้อยให้เป็นการเคารพและขับรถต่อไปที่ตึกของมิวเอง

ชีวิตของแต่ละคนดำเนินไปในทางที่ควรจะเป็น บางครั้งเจอสิ่งที่ต้องการบ้าง บางเจอเป็นสิ่งที่ไม่ต้องการบ้าง แต่ชีวิตก็ยังต้องดำเนินไป
คนที่ไม่สามารถเดินต่อไปทางไหนได้มีเพียงคนตายเท่านั้น บางครั้งทางที่เราเดินไปแม้มันจะทำให้เราล้มลงจนท้อบ้าง แต่ถ้าท้อก็หยุดพักแล้วสู้ขึ้นใหม่
เฟ้นหากำลังใจให้ตัวเอง และถ้าเหลือก็เผื่อแผ่ให้คนรอบข้างบ้าง
กำลังใจในรูปแบบหนึ่งก็คือความรัก ความรักเป็นพลังงานที่สามารถหล่อเลี้ยงทุกชีวิตให้สามารถดำเนินชีวิตไปต่อได้ ทำให้สุข ทำให้เศร้า ทำให้เหงา ทำให้ทุกข์
นิยามของแต่ละคนกับความรักอาจต่างกันไป หรือแม้ในคนๆ เดียวยังสามารถนิยามความรักได้หลายความหมาย แต่ผลพลอยได้ที่ทุกคนได้รับจากความรักก็คือความหวัง
อย่างน้อยเราก็หวังให้ความรักนั้นดำเนินไปได้ด้วยดี แม้จะมีสมหวังผิดหวัง แต่เราก็ยังได้เรียนรู้ที่จะมีความรัก มีความหวัง ดีกว่าอยู่อย่างไร้หัวใจ

ผมคิดว่าความรักคือพลังงานประเภทหนึ่ง พลังงานที่ไม่สามารถสร้างได้ด้วยสิ่งใดนอกจากหัวใจเท่านั้น และสิ่งที่จะนำมารับพลังงานนั้นได้ก็คือหัวใจเช่นกัน
มันคือพลังงานหนึ่งนอกเหนือจากพลังงานตามธรรมชาติต่างๆ ที่ช่วยผลักดันให้โลกนี้ยังคงดำเนินไป เป็นที่แน่นอนว่าพลังงานแห่งความรักนี้จะยังคงจะถูกสร้าง ถูกส่ง ถูกรับและถ่ายทอดต่อๆ กันไปตราบชั่วนิรันดร์

ขอให้ทุกคนยังมีความหวังในความรัก

จบบริบูรณ์
“ไรฮะคุง”
 

[Minus]

ขอบคุณนะคราบ รอมาตั้งนานแล้ว         
แล้วไงจะติดตาม ไรฮะคุง ต่อไปนะ 
คนแต่งเก่งมั่กมาก     

[Inw_SuSu]

ในนที่สุดก้อจบแบบแฮปปี้ 
“อ๋อเปล่าหรอกครับพี่ แฟนมาส่งน่ะ” 
เย้ๆ ขอบคุณน๊าาาา 

[oatega]

ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ขอบคุณคับ

[Terachi_S]

  จบได้แฮ้ปปี้เอนดิ้งมากเลยค่ะ หุๆๆๆ ดีแล้วหล่ะค่ะ 

[THIP]

จบลงด้วยความสุขไปอีกเรื่อง 
ขอบคุณคนแต่ง ไรฮะคุง
ขอบคุณมากๆ ค่ะ 

[น้ำค้าง]

จบแล้ว มีความสุขจังเลย 

น่ารักหมดทุกคนในเรื่องเลย แม่สุนีย์ก็น่ารักที่สุด 

อ่านไปยิ้มไปฉลองหน่อยนะ

[Ex'ecuzě]

 

เย้ๆ ชอบๆๆๆ

"แฟนมาส่งน่ะ"

โอ๊วววว น่ารักมากมาย

ขอบคุนคับป๋มมมมม

Merry X'mas นะงับ ไรฮะคุง

[tod_tee]

 :pig4:ขอบคุณครับ.....แล้วถ้าเป็นไปได้ ก็มีเรื่องใหม่เขียนมาฝากให้ชาวเล้าฯได้อ่าน อีกนะครับ

[JaHkoNY]

อะห้อยย ชอบเจงๆเลย  อ่านรื่องนี้แล้วมีความสุข

จุ๊บๆไรฮะคุงอีกหลายๆจุ๊บๆๆๆๆ เลย  55+

เก่งมากเลยค่า ~ อ่านไปแล้วเหมือนดูหนังเลยอ่ะ เหอะๆ เค้าเว่อร์ไปมั้ยนิ

สามารถดึงเอาความเป็นตัวละครออกมาได้ชัดเจนมากๆเลย

เก่งๆ อิอิ

เมอร์รี่คริสมาสน้า ไรฮะคุง 

[meawkung02]

 

 ขอบคุณ สำหรับ เนื้อเรื่องดีๆที่ คุณไรฮะคุง นำมาให้อ่านมากๆนะครับ ผมติดตามมาตั้งแต่ คุณไรฮะคุง แต่งมาตั้งแต่แรกละครับ แต่ผมไม่ได้โพส ขอบคุณเลยซักครั้ง ต้องขอโทษด้วยนะครับ 

[astral]

  ขอบคุณค่า เดินทางมาจนถึงบทสุดท้ายจนได้ ซาบซึ้งมากๆ ขอบคุณคุณไรฮะที่เขียนเรื่องราวดีๆให้อ่านกันค่ะ 

[Heater]

ขอบคุณ..."ไรฮะคุง"...คร๊าบบบบบ
 

[Zodiac]

“อ๋อเปล่าหรอกครับพี่ แฟนมาส่งน่ะ” น่ารักจังเลยค้าบ
และในที่สุดเนื้อเรื่องก็ดำเนินมาถึงตอนจบ แถมจบแบบแฮ็ปปี้ซะด้วย ...

[mixersodacoke]

 ชอบมาก ๆ อ่านแล้วทำให้ตัวเองมีกำลังใจมากขึ้น  ซึ้งกับบทส่งท้ายจังนะ              ชีวิตของแต่ละคน
ดำเนินไปในทางที่ควรจะเป็น บางครั้งเจอสิ่งที่ต้องการบ้าง บางเจอเป็นสิ่งที่ไม่ต้องการบ้าง แต่ชีวิตก็ยังต้องดำเนินไป คนที่ไม่สามารถเดินต่อไปทางไหนได้มีเพียงคนตายเท่านั้น บางครั้งทางที่เราเดินไปแม้มันจะทำให้เราล้มลงจนท้อบ้าง แต่ถ้าท้อก็หยุดพักแล้วสู้ขึ้นใหม่เป็นหากำลังใจให้ตัวเอง และถ้าเหลือก็เผื่อแผ่ให้คนรอบข้างบ้าง กำลังใจในรูปแบบหนึ่งก็คือความรัก ความรักเป็นพลังงานที่สามารถหล่อเลี้ยงทุกชีวิตให้สามารถดำเนินชีวิตไปต่อได้ ทำให้สุข ทำให้เศร้า ทำให้เหงา ทำให้ทุกข์ นิยามของแต่ละคนกับความรักอาจต่างกันไป หรือแม้ในคนๆ เดียวยังสามารถนิยามความรักได้หลายความหมาย แต่ผลพลอยได้ที่ทุกคนได้รับจากความรักก็คือความหวัง อย่างน้อยเราก็หวังให้ความรักนั้นดำเนินไปได้ด้วยดี แม้จะมีสมหวังผิดหวัง แต่เราก็ยังได้เรียนรู้ที่จะมีความรัก มีความหวัง ดีกว่าอยู่อย่างไร้หัวใจ :

[^^sky^^]

จบแล้ว ซึ้งมากมายเลย 
ทำไมรีบจบนักล่ะคับเจตน์  แต่ขอบอกว่าสนุกมากๆๆ
มีเวลาเขียนเรื่องใหม่ดูสิคับ  เอาให้ดังกระฉ่อนไปเลยน่ะ
 

[duntey]

 

[ammusp]

  :m1:ขอบคุณจากใจ   จริงๆ

[Otaku]

ขอบคุณนะที่จบแบบ

หวังว่าคงจะได้อ่านเรื่องของไรฮะคุงอีกนะ

[[€]ŝĊörŦ]

ซึ้งดีจังเยย...

ขอบคุณนะครับที่แต่งมาให้อ่านกัน

เป็นกำลังใจให้เสมอคับป๋ม

    

[odon]

ขอบคุณมากเลย ตามอ่านมาตั้งแต่ต้นแล้ว ดีใจที่ได้อ่านเรื่องสนกุๆแบบนี้นะ

[paryjt]

จบได้ซึ้งกินใจ และได้แง่คิดอะไรต่าง ๆ มากมายเลยครับ

แอบสงสัยส่วนตัวว่า ไอ้ตอนสุดท้ายอ่ะ คิดได้ไงครับ เป็นปรัชญาสุด ๆ เลยอ่ะ แต่ไม่เข้าใจยากนะครับ  นี่คุณไรฮะคุงเป็นนักปรัชญาป่ะเนี่ย ว่าจะขอ have หลักปรัชญาอันสูงส่งไร้เทียมทาน (555 เวอร์ไปรึป่าว ท่านจอมยุทธ) นี้ไปใช้บ้างแล้วหล่ะครับ

เห็นด้วยเป็นอย่างยิ่งครับว่า คนที่ไม่สามารถจะนำทางชีวิตของตนเองไปได้ไม่ว่าจะทางหนึ่งทางใดก็ตาม ก็มีแต่คนที่ไร้ลมหายใจแล้วเท่านั้น  และความรักก้อเป็นพลังงานที่มีอานุภาพสูงที่ปราศจากต้นทุนการผลิตที่หล่อเลี้ยงจิตใจให้มีความหวังเพื่อให้มีแรงที่จะก้าวเดินนำทางชีวิตไปในทางหนึ่งทางใดต่อไปได้จริง ๆ ครับ

ยังยืนยันเหมือนเดิมนะครับ ว่า แต่งได้ดีจริง ๆ ครับ  ได้บรรยากาศเหมือนยังนั่งอยู่ในโรงหนังอยู่เลยอ่ะ

อ่าน ๆ ไป (โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนสุดท้ายอ่ะ)  หัวใจพองโต จนมันจะระเบิดออกมาเลยอ่ะ  ------ นี่ฉานเป็นอะไรไปเนี่ย  เป็นมากมั้ยครับหมอ

ขอชมเลยครับว่าแต่งได้ดีจริง ๆ   เอาไปอีก +1 เลยครับ

แต่งเรื่องอื่น ๆ มาให้อ่านกันอีกนะครับ  ผมว่าคุณถ้าจะเอาดีทางนี้เนี่ย  รุ่ง (ริ่ง เอ้ย! ไม่ใช่) แน่นอนครับ

[paryjt]

อ้อ ลืมบอกไปครับ  ขอบคุณสำหรับของขวัญวันคริสต์มาสชิ้นนี้จริง ๆ ครับ   

 

[ifwedo]

จบดีชอบๆๆๆ

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

และแล้วก็จบอย่างมีความสุข
ทำให้หัวใจมีพลังว่าโลกนี้ยังมีความรักที่สวยงามอยู่
ขอเพียงใช้สติเลือกเดินในทางที่ดี