ตอนที่ 17 : ตาหมากของตัวร้าย
“หนี!”
“ให้หนีไปทางไหนล่ะ!”
สองหนุ่มทะเลาะกันในตรอกแคบท่ามกลางความมืด ด้านหลังเป็นเสียงฝีเท้าวิ่งไล่ตาม สร้างความแตกตื่นลนลานจนแทบทำอะไรไม่ถูก จะโทรหาตัวช่วยก็ทำไม่ได้เพราะเพื่อนแฮกเกอร์กำลังวิ่งหนีไม่ต่างกัน ใครจะรู้ว่าการบุกครั้งนี้ของพวกเขาจะถูกเจอตัวตั้งแต่ยังไม่ทำได้เริ่มต้น แถมคนที่มาขัดขวางดันเป็นตำรวจซะอีก
การกระทำของพระเอกหลังมิสเตอร์เอสตายนั้นสร้างความหวาดหวั่นแก่ตำรวจไม่น้อย จากที่เคยให้ความช่วยเหลือ ช่วยไขคดีมาตลอด กลับกลายเป็นขาดการติดต่อและลุยเดี่ยว หากไม่ตามติดคอยดักทาง ก็เกรงเหลือเกินว่าคนร้ายจะถูกฆ่าทิ้งโดยที่ยังไม่ทันได้จับมาไต่สวนตามกฎหมาย
และ...ใช่ พระเอกหมายฆ่าทิ้งจริงๆ ไม่คิดพึ่งพากระบวนการพรรค์นั้น เพราะไม่มีอะไรการันตีว่าหัวหน้าองค์กรจะได้รับโทษที่เหมาะสม หรือเผลอๆ อาจจะถูกปล่อยหรือหลบหนีออกมาอีกก็เป็นได้ เพียงคิด...ก็ไม่มีทางยอมให้เป็นจริงเด็ดขาด
ต่อให้ต้องตัดขาดกับตำรวจที่เคยร่วมงานกันมาตลอดก็ตาม!
“เอายังไงต่อดี”
“ปีนกำแพง”
“จะบ้าเหรอ! ฉันไม่ได้อึดถึกทนเหมือนนายน่ะโว้ย!” คนหนึ่งสบถลั่น ก่อนทั้งสองจะพากันสะดุ้งเมื่อจู่ๆ โทรศัพท์ของพระเอกสั่น ใครกันนะโทรเข้าในสถานการณ์นี้
(( เดินไปข้างหน้า ใต้แผ่นไม้มีฝาท่อให้ลอดข้ามไปอีกฝั่ง ))
“ใคร” แม้จะถาม แต่ในช่วงเวลาวิกฤต พระเอกก็เดินนำเพื่อนซี้ทำตามคำนั้น และเจอฝาท่อเข้าจริงๆ
(( ฉันน่ะเหรอ? ))
ปลายสายเอ่ยเสียงเรียบ
(( ฉันคือพี่ชายมิสเตอร์เอส ))
สามหนุ่มรวมตัวกันทันที ณ จุดนัดพบเมื่อหลบหนีออกมาได้ พร้อมสมาชิกหน้าใหม่ที่ดูสุขุมลุ่มลึกกว่าทุกคนในที่นี้ ชายหนุ่มร่างสูง สวมเสื้อโค้ตสีเข้มกลืนกับความมืดดันกรอบแว่นอย่างไม่ยี่หระ เส้นผมระต้นคอสีทองหม่นยุ่งกระเซิง เขานั่งนิ่ง เงยมองพวกพระเอกที่สุมหัวกันมองบัตรประชาชนสองใบอย่างใจเย็น
“ใช่จริงๆ เหรอ” คนหนุ่มที่มักคงรอยยิ้มเสมอขมวดคิ้วมุ่น ส่วนพระเอกนั้นยืนนิ่ง มองชื่อบนบัตรประชาชนใบแรกก่อนจะพยักหน้ารับอย่างเชื่องช้า...
“ใช่ นี่คือชื่อของมิสเตอร์เอส เขาเคยบอกฉัน...เป็นความลับของเราสองคน”
บัตรประชาชนใบแรกเป็นของมิสเตอร์เอส ส่วนใบที่สองซึ่งมีนามสกุลเดียวกันนั้น ย่อมเป็นของพี่ชายซึ่งนั่งรออย่างสงบไม่คิดขัดบรรยากาศหม่นเศร้าราวระลึกถึงการจากไปของเพื่อนสนิท
“งั้นก็...ยินดีต้อนรับนะคุณพี่ชาย!” ธนัทซึ่งรับบทหนักในการคลายความอึดอัดฉีกยิ้มกว้าง บัตรประชาชนทั้งสองใบคือหลักฐานยืนยันตัวตนที่ดีที่สุด เพราะมิสเตอร์เอสลบข้อมูลตัวเองออกจากระบบ ไม่มีทั้งรูปถ่ายและชื่อจริง คนที่รู้มีแค่ตัวพระเอกกับญาติสนิทเท่านั้น
“ขอบคุณ” นิฌานตอบเสียงเรียบ ในตอนนี้เนื้อเรื่องยังไม่เปิดเผยว่าเขาเป็นใคร และเชื่อว่าคงไม่มีใครคาดเดาได้แน่ว่าคนคนนี้จะเป็นถึงหัวหน้าองค์กรที่ตามหามาตลอด
...จุดไต้ตำตอโดยแท้
“แล้วคุณพี่ชายตามหาพวกเราเจอได้ยังไง”
“ฉันไม่ได้ตามหาพวกเธอ แต่ฉันมาเพื่อแก้แค้นให้น้องชาย พวกเรามีเป้าหมายเดียวกัน จึงเจอกันโดยบังเอิญต่างหาก” เขาแก้ความเข้าใจเสียใหม่
“งั้น...คุณพี่ชายรู้ได้ยังไงว่ามิสเตอร์เอสตายแล้ว เขาไม่เคยติดต่อกลับไม่ใช่เหรอ”
“พวกเราไม่เคยติดต่อกัน แต่ทุกวันที่ 3 ของเดือนน้องชายฉันจะโพสภาพๆ หนึ่งบนเวปสาธารณะ นั่นเป็นรหัสลับ บอกให้ฉันรู้ว่าเขายังมีชีวิตอยู่ บางครั้งก็จะมีข้อความสอดแทรก หรือสื่อถึงพวกเธออยู่บ่อยๆ” ไม่พูดเปล่า ผู้ปลอมตัวเป็นพี่ชายยังเปิดภาพที่ว่าให้ดู บ้างเป็นรูปคอมพิวเตอร์โดดๆ บ้างเป็นรูปเงาของชายสามคน บ้างก็เป็นรูปที่มีตัวอักษรละลานตา “ภาพล่าสุดมีข้อความนัดหมายและสถานที่ ฉันคิดว่าน้องชายอยากพบจึงรีบไปตามนัด คาดไม่ถึง..ว่าเป็นแผนหลอกขององค์กร ล่อพวกเราสองพี่น้องออกมา ก่อนจะจับน้องชายฉันไป”
สาเหตุที่มิสเตอร์เอสถูกล้างสมองในซีซันสองถูกเปิดเผย
“ว่าแล้วเรื่องนี้ต้องมีเงื่อนงำ!” ธนัทดีดนิ้วเปาะ “มิสเตอร์เอสเอาแต่หมกตัวอยู่กับบ้าน จู่ๆ จะวิ่งโร่ออกไปให้โดนจับทำไมถ้าไม่เพราะอยากช่วยพี่ชาย เจ้าเพื่อนคนนี้...ปิดบังตัวเองไม่เคยเล่ามาก่อนว่ามีพี่น้องด้วย บอกกันสักคำจะตายรึไงนะ”
พูดจบธนัทก็ร้องอุ๊ย เพราะมิสเตอร์เอสไม่ได้จะตายหรอก...แต่ตายแล้วต่างหาก
“โทษที...” คนยิ้มแย้มหน้าสลด ตบบ่าพระเอกที่หน้าตึงอย่างสำนึกผิด “แล้วคุณพี่ชายไม่ถูกจับไปหรือ ทำไมถึงเพิ่งปรากฏตัวตอนนี้ล่ะ”
“เป้าหมายขององค์กรคือตัวน้องชาย เมื่อจับตัวได้ฉันก็ไม่มีประโยชน์อีก” นิฌานเกี่ยวคอเสื้อลงมาให้เห็นรอยกระสุน “พวกนั้นตั้งใจกำจัดฉันทิ้ง แม้รอดตายอย่างหวุดหวิด แต่กว่าจะฟื้นสภาพร่างกายอีกครั้ง...น้องชายฉันก็...”
ความเงียบเข้าแทรกแซง ทุกคนต่างจมในความสูญเสีย
“ก่อนตาย เขาส่งอีเมลเกี่ยวกับข้อมูลขององค์กรมาให้ฉันหนึ่งฉบับ ถึงจะช้าไปสักนิด แต่ฉันใช้อีเมลนั้นในการตามรอยสมาชิกคนที่เหลือขององค์กร น้องชายต้องมาตายเพราะฉัน ต้องเจอเรื่องเลวร้ายขนาดนั้น ฉัน...”
“ใจเย็นๆ นะคุณพี่ชาย” ธนัทตบบ่า หวังบรรเทาอารมณ์พลุ่งพล่าน “ตอนนี้พวกเราก็ใช้ข้อมูลนั้นในการตามรอยเหมือนกัน ทางเรามีแฮกเกอร์มือดีอยู่คน แล้วคุณล่ะ เป็นแฮกเกอร์เหมือนกันเหรอ”
“ถึงไม่เก่งเท่าน้องชาย แต่เรื่องนี้ฉันพอทำได้”
“งั้นก็ดีเลย” ธนัทยกนิ้วโป้ง ก่อนจะหันไปถามความเห็นพระเอก “นายว่าไง”
“ฉันไม่ไว้ใจ” คำตอบหนักแน่นพร้อมสายตาระแวงสงสัย กดดันให้นิฌานผู้สวมรอยเป็นพี่ชายมิสเตอร์เอสมองสบเพื่อยืนยันตัวตนว่าน่าเชื่อถือ
เพราะทุกอย่าง...คือเรื่องจริง
ยกเว้นเรื่องพี่ชายตัวจริงของมิสเตอร์เอสนั้นถูกฆ่าตายไปแล้ว
...ตามคำสั่งของหัวหน้าองค์กร
“ฉันเสนอให้ขังเขาดูท่าทีก่อน”
“เฮ้ๆ ทำกับคุณพี่แบบนี้ไม่ดีมั้ง”
“ไม่งั้นก็แยกย้ายกัน ต่างคนต่างตามล่ากันเอง”
“ไม่เอาน่าเพื่อน...”
น่าเสียดายเพราะพระเอกไม่คิดประนีประนอม พูดจบก็เดินออกจากห้อง ทิ้งให้ธนัทยักไหล่ตามประสาคนกลาง
“คุณพี่ชายว่ายังไง”
“ฉันตัวคนเดียว ไม่เคยรู้จักองค์กรนี้มาก่อน ถ้าเป็นไปได้ก็อยากรวมตัวกับพวกเธอมากกว่า” นิฌานหลุบตาเล็กน้อย “และฉันอยากรู้...เรื่องราวของน้องชายตอนเขาหนีออกจากบ้าน ว่ามารู้จักกับพวกเธอได้ยังไง สนิทสนมกันแค่ไหน ฉัน...อยากรู้ว่าตอนนั้นเขามีความสุขดีมั้ย”
“อ่า เข้าใจๆ” ธนัทลูบคางอย่างยุ่งยากใจ “งั้นทนหน่อยแล้วกันนะ หมอนั่นยังทำใจไม่ค่อยได้ สีหน้ามึนตึง ขมวดคิ้วทั้งวัน เหมือนคนละคนกับแต่ก่อนเลย แต่เขาเป็นคนพูดคำไหนคำนั้น ถ้าคุณพี่ทำให้พวกเราเชื่อใจได้ ก็จะได้รับการต้อนรับแน่นอน”
นิฌานพยักหน้ารับ ไม่คิดเซ้าซี้เผยพิรุธ
“ระหว่างนี้คงต้องขังตัวคุณพี่ไว้ก่อน และริบอาวุธกับอุปกรณ์สื่อสารทั้งหมด เฮ้ คุณแฮกเกอร์ตรงนั้นน่ะ มาช่วยกันค้นตัวหน่อย”
“จัดการเองสิ” พายซึ่งหน้านิ่วคิ้วขมวดหาเหตุผลว่าทำไมตำรวจถึงตามทันจนแผนการเหลวเป๋วตอบอย่างแล้งน้ำใจ
“อย่าถือสาเลย เมื่อก่อนหมอนี่กับมิสเตอร์เอสเป็นศัตรูกัน แต่พอรู้ฝีมือก็กลายเป็นนับถือ คนที่ชื่นชมต้องเสียสละตัวเองจากไปเอาดื้อๆ อย่างนี้ เขาที่เก่งไม่เท่าแต่อยากแก้แค้นเลยหงุดหงิดตลอดเวลา”
“แล้วเธอล่ะ ทำไมยังยิ้มได้อยู่อีก” นิฌานถามอย่างใคร่รู้
“ก็ถ้าไม่มีคนยิ้มสักคน ที่นี่คงห่อเหี่ยวแทบปางตาย” ธนัทยักไหล่ “มิสเตอร์เอสทุ่มเททั้งชีวิตเพื่อจัดการองค์กรนั้น ฉันก็เลยทำเท่าที่ทำได้ อย่างน้อย...ก็ไม่ให้ทั้งหมอนั่นแล้วหมอนี่เครียดตายไปก่อน”
พูดจบก็ยิ้มแฉ่ง ชี้นิ้วขึ้นฟ้า
“ ‘หมอโน่น’ ก็คงภูมิใจที่ฉันทำอย่างนี้ เนอะ”
“คัต!”
จบแล้วกับฉากปะทะอารมณ์ที่แม้จะเป็นเพียงการสนทนากันสั้นๆ ของนักแสดงทั้งสี่คน แต่สำหรับแฟนพันธุ์แท้อย่างผมนั้น บอกเลยว่าเป็นสิบห้านาทีที่มีความหมายมาก! สีหน้าไม่เชื่อถือของอัครเดช รอยยิ้มของธนัท ท่าทางปันปึงของพาย แล้วยัง...ความนิ่งสงบแฝงอารมณ์ลึกลับปนเศร้าของนิฌานผู้ต้องทำให้คนดูคล้อยตามและเชื่อให้ได้ว่าเป็นพี่ชายของมิสเตอร์เอสแต่แท้จริงเป็นหัวหน้าองค์กรปลอมตัวมานั้น...ช่างสมบูรณ์แบบ!!
ผมเกือบโห่ร้องเป่าปากเมื่อผู้กำกับสั่งคัต แต่ละคนก็แทบจะถอนหายใจออกมาพร้อมกันเพราะปาไปเทคที่เจ็ดแล้ว
ติดที่ใครน่ะเหรอ
ก็...เจ้าของฉายาพระเอกจอเงินยังไงล่ะ
ศาสตร์การแสดงภาพยนตร์และละครต่างกันตรงไหนนั้น ผู้เชี่ยวชาญอย่างนิฌานบอกผมว่าการแสดงบนจอเงินจะเป็นธรรมชาติมากกว่า เนื่องจากเมื่อฉายแล้วเห็นหน้าเต็มขยายชัด หากแสดงล้นเกินไปจะกลายเป็นฝืน
ส่วนจอแก้วนั้นเนื่องจากไม่ได้ถูกบังคับให้ต้องนั่งจ้องตลอดเวลาเหมือนในโรงหนัง จึงจำเป็นต้องเน้นคำพูด เน้นเสียง เน้นท่าทางในการประกอบฉากมากกว่าเดิมเพื่อดึงอารมณ์ร่วมแก่คนดู
ปัญหาแรกของนิฌานคือไม่รู้ว่าต้องเล่นเยอะเลเวลไหน มากเกินไปก็ไม่ได้น้อยเกินไปก็ไม่ดี จึงต้องใช้เวลาปรับตัวมากกว่าคนอื่นๆ ในกอง แต่ประสบการณ์ยี่สิบปีของเขานั้นเป็นของจริง เมื่อจับจุดได้ทุกอย่างก็ราบรื่น
“ผมบอกแล้วว่าพี่ทำได้ ไม่เห็นน่ากลัวตรงไหน” ในฐานะผู้จัดการที่ดี เมื่องานออกมาน่าพอใจก็รีบเดินไปย้ำความเชื่อมั่น
“เพราะน้องเจมองอยู่ต่างหาก” ไม่พูดเปล่า คนเจ้าชู้ยังเล่นหูเล่นตา จนอัครเดชที่อยู่ข้างๆ เหลือบมองด้วยรอยยิ้มมุมปาก ผมไม่ได้หน้าหนาเท่าเขา เลยรีบลากแขนมาคุยกันตรงมุมสตูดิโอ “อายอะไรครับ พี่พูดความจริงนะ ดูสิ ใจยังเต้นแรงอยู่เลย”
นิฌานจับมือผมไปทาบกับหน้าอกที่หัวใจเต้นตุบๆ
“ตอนโดนผู้กำกับติครั้งแรกตัวพี่สั่นเลยนะ ทั้งที่ไม่ใช่เด็กแล้วแท้ๆ แต่ความฝังใจวัยเด็กก็ลบไม่ได้ง่ายๆ ความกลัวแทรกขึ้นมาจนเกือบถอดใจไม่เอาแล้ว ไม่ไหวแล้วเลยล่ะ”
“แต่พี่ฌานก็ผ่านมาได้” ผมตบอกเขาเบาๆ หลายทีอย่างชมเชยด้วยน้ำหนักที่ไม่เบา
“น้องเจมองอยู่พี่จะขี้ขลาดได้ยังไง ต่อให้บุกน้ำลุยไฟก็ต้องลุยให้ถึงที่สุด” แต่คนเนียนก็ยังเนียนต่อไป จับมือไม่ยักปล่อยสักที “ถ้าไม่เจอน้องเจ...พี่คงไม่มีวันนี้”
“ถึงอวยกันผมก็ไม่หายโกรธพี่ฌานหรอกนะ”
“อ้าว พี่ทำอะไรผิดเหรอครับ”
“พี่ฆ่ามิสเตอร์เอส!”
นิฌานหัวเราะพรวด ทำไมพอพูดถึงเรื่องนี้ทีไรเขาต้องขำทุกที ผมจริงจังนะเนี่ยคนใจร้าย
“แล้วน้องเจคนเก่งนึกออกหรือยังว่าใครเป็นสายของแม่พี่ ใช่คนในกองนี้รึเปล่า” พลันนิฌานเอ่ยเสียงเบาลง พลางเหลือบมองรอบๆ อย่างระแวง พวกเราสงสัยมากว่าใครเป็นคนบอกแม่นิฌานเรื่องอิทธิพลของผมในใจเขา
“ผมนั่งคิดมาทั้งคืนแล้ว” ผมกอดอก ใช้นิ้วเคาะกับต้นแขนเบาๆ ขณะเอ่ยข้อสันนิษฐาน “คนที่รู้เรื่องนี้มีน้อยมาก ทีมงานยิ่งเป็นไปไม่ได้ ผู้กำกับ คนเขียนบทตัดออกได้เลย เพราะทั้งคู่ไม่ได้ผลประโยชน์ถ้าโทรบอกแม่พี่ แค่ต้องถ่ายทำให้ทันตามกำหนดก็แทบไม่ได้นอนกันแล้ว นักแสดงยิ่งไม่ใช่ใหญ่ เพราะเพิ่งมาเจอกันเมื่อสองวันก่อนและเพิ่งรู้พร้อมกันว่าพี่ฌานมาแสดงแทนวันนั้นเอง”
“ถูกครับถูก” นิฌานดูจะชอบมากเวลาผมวิเคราะห์ ถึงได้มองมาตาวาวอย่างเห็นดีเห็นงามไปซะทุกอย่างขนาดนั้น
“ที่พอเข้าเค้าคือมีคนได้ยินตอนผมขอร้องพี่ฌาน แต่...วันนั้นเราคุยกันในรถ ปิดประตูล็อกแน่น รอบข้างไม่มีคน ต่อให้แอบฟังจากบนหลังคาเป็นนินจาหรือแอบฟังจากใต้ท้องรถยังไงก็ไม่มีทางได้ยิน”
นิฌานหลุดขำ
“น้องเจดูหนังเยอะไปแล้ว”
“ผมแค่เดาความเป็นไปได้ทั้งหมดต่างหาก” ผมถลึงตาใส่ “คนที่น่าสงสัยที่สุดตอนนี้เลยเหลือแค่คนเดียว”
“ใครครับ” นิฌานขมวดคิ้วเคร่งเครียดทันควัน
“เลขาคมสัน เพราะเขาเรียกผมพบเป็นการส่วนตัว เป็นคนหลอกล่อให้ผมออกปากเกลี้ยกล่อมพี่ฌาน เป็นคนร่างสัญญามัดมือชกให้รีบเซ็นแล้วจับพวกเราโยนเข้ากองถ่าย เลขาคมสันมีประวัติส่วนตัวของพี่ รู้เรื่องความขัดแย้งของพี่กับแม่อย่างดี หาเบอร์โทรศัพท์ติดต่อไม่ยากอยู่แล้ว แถมตอนพี่เที่ยวจีบคนอื่นไปทั่ว หยอกผมเล่นเป็นเรื่องปกติ ไม่เห็นจะมีใครคิดว่าพี่ฌานจริงจังหรือฟังผมขนาดนั้นเลย มีแต่เลขาคมสันเท่านั้นแหละจับจุดนี้ได้ คำพูดก็น่าเชื่อถือ ทำให้แม่พี่เชื่อไม่ยาก”
พูดจบผมก็ยกยิ้มอย่างได้ใจ
“คนร้ายก็คือ...เขานั่นแหละ!!”
“เก่งมากครับคุณเจ”
ก่อนจะสะดุ้งเฮือก โดนลากไปหลบอยู่ข้างนิฌานเมื่อจู่ๆ ก็มีคนเอ่ยแทรกขึ้นจากด้านหลังพร้อมเสียงปรบมือแปะๆ อย่างชื่นชม
ทั้งกองตื่นตัวทันที การปรากฏตัวของเลขาจอมมารนั้นน่าสะพรึงยิ่งกว่าการมาเยือนของท่านประธานบริษัทเป็นไหนๆ อย่างน้อยก็ผู้กำกับคนหนึ่งล่ะที่รีบบึ่งเข้าหาทำความเคารพ พร้อมรายงานสถานการณ์อย่างร้อนตัว
“ตอนนี้เราถ่ายทำทันตามกำหนดนะครับ ไม่ต้องห่วงเลย ไม่ต้องห่วงเลยจริงๆ!”
ตารางที่กระชั้นชิดทำให้ผู้กำกับกลายเป็นโรคหวาดระแวง นั่งคิดนอนคิดแต่เรื่องเช็กเมทไปแล้ว เหล่านักแสดงคนอื่นๆ ที่พักซ้อมบทเตรียมถ่ายทำฉากต่อไปก็พลอยนั่งไม่ติด เดินมาสวัสดีกันเป็นทิวแถว จะมีก็แต่คนเขียนบทที่ยังนั่งจดยิกๆ จมอยู่ในโลกส่วนตัวนั่นแหละที่ไม่กระตือรือร้นมาต้อนรับ
“ทันก็ดีแล้วครับ” คมสันเอ่ยอย่างวางใจ เช็กเมทเป็นซีรีส์อันดับหนึ่งของช่อง จึงไม่แปลกที่เลขาจะเดินตรวจงานเพราะเปลี่ยนตัวแสดงกะทันหัน “ผมขอคุยกับคุณเจเป็นส่วนตัวได้มั้ยครับ”
ผู้กำกับแทบจะจับผมใส่พานถวายแด่จอมมาร
“ไม่นะ น้องเจอย่าทิ้งพี่ไว้คนเดียว” แต่นิฌานไม่ยินยอม
“ไว้ให้คุณเจเล่าให้ฟังทีหลังก็ได้ครับ ตอนนี้ติดถ่ายงาน จะให้เรื่องส่วนตัวมาปนกับเรื่องงานไม่ได้”
ผู้กำกับพยักหน้าหงึกๆ ฟังคำนั้นเหมือนประกาศิต ลากแขนนิฌานเตรียมเข้าฉากต่อทันที
‘ระวังตัวด้วยนะน้องเจ!’นิฌานส่งโทรจิตมาแต่ไกล วิตกเหมือนเห็นผมถูกเอเลี่ยนดูดขึ้นยานอวกาศ
‘ผมมีพี่จิเป็นตัวประกัน เพื่อเสี่ยแล้วเขาไม่กล้าทำอะไรผมหรอก!’ผมส่งโทรจิตตอบกลับ ก่อนจะเดินตามหลังคมสันออกจากสตูดิโอ ขึ้นไปชั้นบนอันเป็นห้องประชุมเล็กแสนคุ้นเคย
“เชิญนั่งครับคุณเจ”
ผมทิ้งตัวนั่งลงฝั่งตรงข้ามอย่างใจเย็น พยายามครุ่นคิดว่าทำไมคมสันต้องคาบเรื่องนี้ไปแฉกับแม่ของนิฌานด้วย คนอย่างเขา จะลงมือลงแรงทีเป็นต้องคำนึงถึงผลประโยชน์ของบริษัท
เอ๊ะ คำนึงถึงบริษัทงั้นเหรอ
“มีอะไรอยากถามผมมั้ยครับ”
ผมว่าผมเดาได้แล้วล่ะ
“เช็กเมทตอนนี้อยู่ในช่วงน่าหวาดเสียวมาก การถ่ายทำและการตัดต่อจะเปลี่ยนแปลงไม่ได้เลย คุณกลัวว่าทันทีที่แม่นิฌานรู้ว่าพี่ฌานเล่นซีรีส์เรื่องนี้ จะใช้จุดอ่อนข้อนั้นทำให้การถ่ายทำล่าช้าไปอีก เลยยกเรื่องของผมกับเขาประเคนส่งให้ เพื่อให้เธอยกเลิกแผนอันตรายใดๆ ก็ตามเปลี่ยนมาใช้วิธีกล่อมผมเนียนขอเป็นผู้จัดการแทนใช่มั้ยครับ”
คมสันยกยิ้ม ก่อนจะดันกรอบแว่นอย่างพอใจ
“คุณเป็นเด็กฉลาดนะครับคุณเจ ถ้าคุณจิได้สมองสักครึ่งของคุณก็ดี”
“ถ้าพี่จิได้เสี้ยวความฉลาดของผมไป...เอาแค่เศษหนึ่งส่วนสี่ก็พอ พี่จิคงไม่เลือกเสี่ยเป็นคนรักหรอกครับ”
“คุณพูดถูก” คมสันเห็นด้วยทันที ไม่แม้แต่จะติดใจที่ผมลอบด่าท่านประธาน เพราะคนที่เลี้ยงดูเสี่ยมาตั้งแต่แบเบาะอย่างคมสัน แล้วยังวางแผนจับคู่ให้ดิบดีย่อมรู้ข้อเสียคนของตัวเองชัดเจนกว่าใคร
“ผมเห็นความขัดแย้งของคุณนิฌานกับแม่ของเขามานาน ในฐานะเลขาบริษัทเอ็มเอชเอ็น เอนเตอร์เทนเมนต์ ผมย่อมอยากให้เขาเป็นนักแสดงคู่บุญต่อไป เสียก็แต่แม่ของเขามักหาเรื่องขัดขวางชวนให้ใจหายใจคว่ำเสมอ จึงหาทางยุติปัญหาของคู่นี้มานานแล้ว” คมสันเกริ่นอย่างเป็นการเป็นงาน อยากถามนักว่าตอนเลี้ยงเสี่ยจริงจังเท่านี้มั้ย ถ้าใช่ทำไมถึงได้โตมาเป็นจอมมโนได้ขนาดนั้นกันล่ะ “คุณนิฌานเลือกตัดขาดกับแม่ตัวเอง แต่ว่า...นี่ไม่ใช่วิธีที่ถูกต้อง”
“แล้วอะไรคือวิธีที่ถูกต้องล่ะครับ”
“ตอนนี้ทั้งสองคนมองในคนละมุม ยืนในคนละจุด ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมรับและมีความคิดเป็นของตัวเอง เป็นทางขนานที่ไม่มีวันบรรจบกัน ฉะนั้นสิ่งที่ทั้งคู่ขาดก็คือ...คนกลางที่คอยผสานครับ”
“ซึ่งก็คือ...ผม?” ผมถามด้วยน้ำเสียงเหลือเชื่อ
“ใช่แล้วครับ คุณเจจะเป็นสะพานเชื่อมให้สองแม่ลูกกลับมารักกันอีกครั้ง”
พลันทุกอย่างตกในความเงียบ ผมนั่งกอดอกจ้องหน้าคุณเลขาเขม็งเป็นเชิงถามว่าเขาเสียสติไปแล้วหรือ
“บางทีไม่ใช่แค่ผมที่ควรลดดูหนัง แต่คุณเลขาก็ควรเลิกดูละครน้ำเน่านะครับ”
“เจ็บแสบมากครับคุณเจ” คมสันตอบโต้ด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อยยิ่งกว่า “ในฐานะหัวอกคนเป็นแม่ ผมเชื่อว่าหากมีคุณเป็นตัวกลาง แม่ของคุณนิฌานจะตาสว่าง แน่นอน”
“อะแฮ่ม คุณไม่ใช่แม่เสี่ยครับคุณเลขา”
“กลับเข้าเรื่องกันก่อนดีกว่า คุณเจเดาถูกครับ ผมทำเพื่อไม่ให้แม่นิฌานขัดขวางการถ่ายทำเช็กเมท อันที่จริง...ผมก็ไม่รู้หรอกนะครับว่าคุณกับแม่นิฌานติดต่อกันยังไง ผมเพียงวางหมากล่วงหน้าเพื่อไม่ให้กระทบกับการถ่ายทำในอนาคตก็เท่านั้น เพราะในอาทิตย์นี้ บทของนิฌานจะออนแอร์แล้ว เมื่อแม่ของเขาเห็น จะต้องคิดหาทางขัดขวางการถ่ายทำแน่นอน กำหนดการของเช็กเมทเป็นยังไงคุณรู้ดี คนอื่นก็ย่อมรู้ดี หากทำให้เขาบาดเจ็บไปสักอาทิตย์ หรือเกิดเหตุสุดวิสัยสักหน่อย ก็ต้องถอนตัวตามรอยนักแสดงคนแรกไปอย่างง่ายดาย”
ผมกลืนน้ำลายเมื่อคิดตาม
“เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดการเปลี่ยนตัวนักแสดงเป็นครั้งที่สอง ผมเลยโยนเรื่องเช็กเมทและพวกคุณให้แม่นิฌานเป็นเหยื่อล่อ ซึ่งเธอเองก็ยินดีงับอย่างเต็มใจ เพราะจุดประสงค์แท้จริงของแม่นิฌานคือการเป็นผู้จัดการดาราอีกครั้ง หาทางควบคุมและครอบงำลูกชายว่าไม่มีใครทำตำแหน่งนี้ได้ดีเท่าเธอ”
“แล้ว...การที่ผมกับนิฌานเป็นคนรักกันทำให้เธอไม่สร้างเรื่องต่อจากนี้ได้ยังไงล่ะ ในเมื่อหัวเด็ดตีนขาดยังไงพวกเราก็ไม่มีวันยอมให้เธอเป็นผู้จัดการแน่ๆ”
“ตรงที่คุณเจเป็นน้องชายของคุณจิ ซึ่งคุณจิเป็นคนรักของท่านประธาน โดยผู้อยู่เบื้องหลังท่านประธานคือผมไงล่ะครับ”
...ช่างเป็นการเชื่อมโยงหลายทอดจนน่าปวดหัว แล้วไหงผมไปเกี่ยวข้องกับคมสันได้ล่ะเนี่ย
“ถ้าลูกของเธอบาดเจ็บ อาจแค่พลาดงานเช็กเมทและพักรักษาตัวชั่วคราว แต่ถ้าคุณเจเจ็บไม่ว่าจะทางกายหรือทางใจ ในฐานะเลขาที่ต้องดูแลสุขภาพจิตของท่านประธานซึ่งรักคุณจิและคุณจิก็รักคุณเจมากๆ สามารถใช้โอกาสนี้ทำให้คุณนิฌานหมดอนาคตในวงการได้เลย”
“...”
“แม่นิฌานย่อมไม่ยอมให้เกิดเรื่องนั้นเด็ดขาด แผนการชั่วร้ายจึงต้องพับเก็บ ไปโดยปริยาย ซึ่งถ้าหากคุณเจอยากให้คุณนิฌานปลอดภัย ก็ต้องรับบทคนรักแล้วตัวติดกันให้มากๆ นะครับ”
...ใครกันแน่ที่ชั่วร้าย!
ผมลอบคิดในใจ ผมกับแม่นิฌานยังวางแผนเล่นหมากรุกกันตาต่อตา พลัดกับรับพลัดกันรุก แต่คมสันนั้นมองการณ์ไกล เดินหมากครั้งเดียวสะเทือนไปถึงหลายสิบตาข้างหน้า!
เช็กเมทปลอดภัย นิฌานปลอดภัย ผมปลอดภัย
ยิงปืนนัดเดียวสอยนกร่วงทั้งฝูง!
“ผมทำในส่วนของผมแล้ว ที่เหลือก็คือคุณเจ...”
“ผม? ผมต้องทำอะไรอีก”
“หน้าที่สะพานเชื่อมไงล่ะครับ ตอนนี้เป็นโอกาสเหมาะที่แม่นิฌานกำลังจนทางตัน ฉะนั้นคุณต้องทำหน้าที่ลูกสะใภ้ที่ดี ช่วยประสานรอยร้าวระหว่างสองแม่ลูก คนรักครอบครัวอย่างคุณเจคงไม่อยากให้ครอบครัวชาญชัยต้องแตกหักกันตลอดไปใช่มั้ยล่ะครับ”
“งั้นผมต้องทำยังไง” มาถึงขั้นนี้แล้วผมก็เริ่มจะนับถือเลขาจอมมาร และรอรับฟังข้อเสนอแนะอย่างมีหวัง แต่...
“เรื่องนั้น...” คมสันดันกรอบแว่นอีกครั้ง “เด็กกตัญญูอย่างคุณเจคงต้องหาคำตอบเองแล้วล่ะ!”
โดนทิ้งไว้กลางทางซะงั้นเลย!!
----------
ชื่อตอนนี้ตั้งใจสื่อถึงทั้งบทหัวหน้าองค์กรและจอมมารเลยค่ะ 555
ซีรีส์เช็กเมทเริ่มมีความคืบหน้ามากขึ้น เช่นเดียวกับคมสันที่เริ่มโชว์เก๋าหลังจากแทบไม่มีบทในเรื่องนี้เพราะน้องเจจัดการเรียบ 555 ยังไงน้องเจก็มองการณ์ไกลสู้จอมมารไม่ได้เนอะ แต่ถ้ารอโตกว่านี้ก็ไม่แน่!!
ปล.เจ็บสุดในตอนนี้ก็เสี่ยแล้วค่ะ กร๊ากๆ
#น้องเจที่น่าลัก #น้องเจที่น่าลัก #น้องเจที่น่าลัก
เพจนักเขียนที่อยากถามเสี่ยว่าโดนแซะขนาดนี้เสี่ยยังมีชีวิตอยู่มั้ย 
หัวข้อ: {{ Just U,Not US }} เมื่อผมเป็นผู้จัดการดารา -(ตัวอย่าง)ตอนพิเศษ:เกมเศรษฐี P.25 (อ่าน 143694 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก