หัวข้อ: Just Love...ก็แค่ 'รัก' >> ตอนพิเศษสุดท้าย เม้น 888 หน้า 30 20/6/2012 <<

[EunSung87]

ทำไมกรณ์เป็นคนดีอย่างนี้
เฮ้อ
แต่พี่สิงห์ก็ไม่ผิดนะเรื่องนี้

[nongrak]

ดีใจที่กรณ์ไม่ถือโกรธครอบครัวของสิงห์
แถมกรรณ์ยังอยากจะไปหาสิงห์ด้วย
ตอนหน้าจะจบแล้วขอให้จบแบบมีความสุขนะ
จะรออ่านค่ะ

[takara]

น้องกรณ์คิดดีแล้วแระ ให้อภัยได้ยิ่งดีกว่าแค้น มันจะได้จบกัน

[P-o-r-m-u-h-M]

ตอนจบ






สายลมเย็นพัดเฉื่อยๆ ที่ปรกติแล้วคงไม่สามารถทำให้ร่ายกายกำยำของราชสีห์ผู้นี้หนาวได้ แต่ตอนนี้สิงห์กลับรู้สึกทั้งหนาวและเงียบเหงาอยู่ภายในใจจนต้องยกแขนทั้งสองข้างขึ้นมากอดตัวเองเพื่อให้คลายความหนาวเย็นออกไปจากร่างกาย...และจิตใจ

เวลาเกือบสองเดือนที่ปิดเทอมไปสิงห์ไม่ได้รับข่าวคราวจากกรณ์เลยแม้แต่ครั้งเดียว แต่การที่รู้ข่าวจากคุณหญิงเนตรว่ากรณ์ยังอยู่อย่างมีความสุขก็ทำให้อดคิดไปไม่ได้ว่ากรณ์คงจะรู้เรื่องราวทั้งหมดและคง ‘เกลียด’ ตัวเองซึ่งเป็นลูกของคนที่พรากพ่อและแม่ไปจากกรณ์แล้วแน่ๆ

แต่เพราะว่ามันคือ ‘ความจริง’ เป็นความจริงที่พ่อและแม่ของสิงห์เป็นผู้มีส่วนร่วมในการฆ่าพ่อแม่ของกรณ์ หนำซ้ำยังเป็นเพื่อนเก่าเพื่อนแก่กัน ถึงกรณ์จะเกลียดเขาก็ไม่แปลกอะไร

สิงห์จะยอมให้กรณ์เกลียด...เพราะเขาคงทำอะไรไปไม่ได้มากกว่านี้นอกจากจะ ‘ยอมรับ’

วันเปิดเทอมวันแรกของมหาวิทยาลัย สิงห์มายืนแอบมองคนที่เขาอยากจะพบตั้งแต่เช้าที่หน้าคณะของกรณ์ ทั้งๆที่ก็ไม่รู้ว่ากรณ์จะมีเรียนวันนี้...ตอนนี้หรือเปล่า แต่สิงห์ก็แค่อยากจะเห็นหน้ากรณ์เท่านั้น เมื่อใจคิดแบบนั้นขาทั้งสองข้างก็พาเจ้าของร่างมาทำตามความต้องการทันที

แต่...ต่อไปนี้...สิงห์คงทำได้แค่เพียงแอบมองกรณ์อยู่ไกลๆ...แอบรักกรณ์อยู่ห่างๆ...เท่านั้น เพราะสิงห์คิดว่ากรณ์คงไม่ยินดีนักที่จะเห็นลูกของ ‘ฆาตกร’ ที่ฆ่าพ่อแม่ของตัวเองมาป้วนเปี้ยนอยู่ใกล้ๆตัวของกรณ์

รอยยิ้มของชายหนุ่มยกยิ้มขึ้นทันทีที่เห็นร่างของคนที่ต้องการจะเห็นกำลังเดินถือหนังสือเรียนจะขึ้นตึกคณะของตัวเองพร้อมๆกับพูดคุยยิ้มแย้มให้กับโยรินที่เดินข้างๆกันมา

กรณ์ที่เห็นยังคงเป็นกรณ์...รอยยิ้มที่ดูจริงใจยิ่งกว่าใคร ดวงตากลมโตที่น่าหลงใหล ใบหน้าหวานสวยที่มีเสน่ห์และร่างกายบอบบางที่น่าปกป้อง แม้จะดูแปลกตานิดหน่อยเพราะผมและคิ้วที่โกนออกไป แต่กรณ์ยังคงน่ารักอยู่เสมอในสายตาของสิงห์

สิงห์แอบเดินตามกรณ์อยู่ไกลๆ เห็นถึงความเปลี่ยนแปลงที่ฉายชัดออกมาบนตัวของกรณ์...ดูเหมือนว่าข่าวลือเสียๆของกรณ์จะเลือนหายไปตามกาลเวลา เปิดเทอมใหม่นี้มีเพื่อนในคณะเดินเข้ามาคุยกับกรณ์และโยรินเยอะผิดหูผิดตา

โดยเฉพาะผู้ชาย...บางคน

ถ้าเข้ามาคุยกับโยรินคนที่แอบมองอยู่ไกลๆคงจะไม่หัวเสียหายใจฮึดฮัดอยู่แบบนี้ แต่เพราะเข้ามาคุยมายิ้มให้กรณ์ ขนาดว่ากรณ์ดูแปลกไปเพราะพึ่งบวชมายังเข้ามาจีบกันเยอะขนาดนี้...ถึงกรณ์จะคุยด้วยเพราะมารยาทก็อดที่จะมีอาการหึงหวงไม่ได้ แม้จะรู้ว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์นั้นอีกแล้วก็ตามที

ตลอดมาที่คบกับกรณ์ไม่เคยจะหึงหรือหวงแบบนี้เลยซักครั้ง เพราะรู้ดีว่ากรณ์รักเขาคนเดียว...และเพราะเป็นคนที่ซื่อจนไม่เคยกังวลกับคนรอบข้างที่หวังจะเข้ามาคว้าหัวใจของกรณ์

แต่ตอนนี้มันไม่ใช่...สิงห์ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากรณ์ยังมีเขาอยู่ในใจอยู่หรือเปล่า ยังอยากจะพูด อยากจะคุยกับเขาอยู่หรือเปล่า แม้แต่ตัวของสิงห์เองก็ยังไม่รู้เลยว่าถ้าได้เจอหน้ากรณ์จังๆ จะกล้าสู้หน้ากันหรือเปล่า...

เพราะแบบนั้นก็เลยทำได้แค่ไม่พอใจอยู่ไกลๆเวลาที่เห็นคนอื่นเข้ามาใกล้ๆกรณ์ เวลากรณ์ส่งยิ้มไปให้คนอื่น...ที่ไม่ใช่สิงห์

“ไม่กล้าเข้าไปหาพี่กรณ์อ่ะดิ”สะดุ้งทันทีที่มีคนมาทักเพราะกำลังเพ่งสมาธิไปที่ร่างบางที่อยู่ไกลๆ พอเห็นท่าทางตกใจของสิงห์ทำเอาคนที่ทักหัวเราะพรืดใหญ่ด้วยไม่เคยเห็นท่าทีของพี่ชายแบบนี้ซักครั้ง

“ไอ้เวร...ตกใจหมด”

“ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ มาแอบดูเขาทำไมพี่สิงห์ ทำไมไม่เข้าไปหาเลยล่ะ”ถามเพราะไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจว่าทั้งๆที่แต่ก่อนพี่ชายคนนี้ของเหมราชอีโก้สูงจะตายไป...แต่ทำไมตอนนี้เหมือนคนหมดอาลัยตายอยาก ความมั่นใจความภูมิใจในตัวเองของราชสีห์หายไปไหนหมด...

“ไม่มีหน้าจะไปเจอว่ะ ก็รู้ว่าพ่อแม่เราทำอะไรพ่อแม่เขาไว้”

“บางทีมันอาจไม่ได้เลวร้ายอย่างที่พี่สิงห์คิดไว้ก็ได้นะ”

“หมายความว่าไง?”หันหน้ามามองน้องชายแบบเต็มๆตาด้วยความสงสัย เหมราชยักไหล่แบบยั่วโมโหจนต้องโดนตบหัวเบาๆไปหนึ่งที อดจะแกล้งพี่ชายที่ซึมกะทื่อคนนี้ไม่ได้ เห็นแล้วเกิดความหมั่นไส้...

“รีบๆบอกมา”พูดเสียงเข้มบ่งบอกว่ากำลังเอาจริงเอาจังกับเรื่องนี้ บรรยากาศเหงาๆรอบตัวเมื่อครู่เปลี่ยนไปจนเหมราชต้องลอบกลืนน้ำลายตัวเองเอือกใหญ่

“ไม่รู้นะพี่สิงห์ แต่เมื่อกี้ก่อนเดินเข้าคณะมาผมเจอพี่กรณ์ที่ร้านเครื่องเขียน ผมทักไปพี่เขาก็ยิ้มแย้มกลับมา ถึงจะไม่ได้พูดคุยกันแต่ไม่มีท่าทางแบบที่พี่กังวลซักนิด ผมว่าพี่คิดมากไป”

“กูไม่ได้กังวลเรื่องนั้นหรอกเหม”สิงห์เปลี่ยนเสียงเป็นเศร้าๆจนน้องชายถึงกับหน้ามุ้ยตามอารมณ์พี่ชายไม่ทัน สิงห์รู้ว่ากรณ์เป็นคนดี...ดีเกินไป

จนในใจแอบคิดไม่ได้ว่า...ตัวเองคู่ควรกับคนดีแบบกรณ์แล้วหรือ

“แล้วเรื่องไรว่ะครับพี่”

“กูละอาย...หรือมึงไม่?”เหมราชถอนหายใจกับสิ่งที่สิงห์พูดออกมา ความจริงเหมราชก็ละอายใจ แต่เพราะเห็นรอยยิ้มของกรณ์ที่ส่งให้ มันเป็นรอยยิ้มที่บ่งบอกว่ากรณ์ไม่ได้คิดโกรธหรือเกลียดเหมราชเลย

“พี่สิงห์...ผมไม่อยากจะยุ่งเรื่องของพี่หรอกนะ เพราะถึงผมจะยุ่งผมก็ยุ่งอะไรไม่ได้ ขนาดพ่อกับแม่ยังไม่เคยบังคับอะไรพี่ได้เลยซักครั้ง...แต่พี่สิงห์...คนดีๆอย่างพี่กรณ์น่ะ ไม่ได้มีเกลื่อนกลาดทั่วไปนะพี่ ถ้าไม่รีบคว้ารีบเก็บไว้ก็ ‘ควาย’ สุดๆแล้วพี่”พูดเรียบๆพร้อมตบบ่าพี่ชายก่อนจะเดินออกไปโดยเร็ว ไม่อย่างนั้นอาจจะไม่มีโอกาสได้ออกไปเลยก็ได้...

สิงห์ทำหน้านิ่วไม่พอใจที่โดนน้องชายว่าซักเท่าไร แต่ก็ได้แค่ชี้นิ้วคาดโทษเพราะเหมราชเดินหนีไปทางที่กรณ์ยืนอยู่สิงห์เลยตามไปไล่เตะน้องชายเหมือนทุกครั้งไม่ได้

ยิ่งเห็นเหมราชเดินเข้าไปพูดไปคุยกับกรณ์แล้วร่างบางหันมามองตรงที่ตัวเองหลบอยู่ยิ่งขบกรามสบถด่าน้องชายอยู่ในใจ

ไม่ได้โกรธเพราะมันเข้าไปบอกกรณ์ว่าเขาแอบมองอยู่ตรงไหน

แต่ ‘อิจฉา’ ที่มันยังทำตัวปรกติกับกรณ์ได้มากกว่า...

◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌

สถานที่เดิม...บรรยากาศเดิม...จุดประจำที่กรณ์ชอบพาตัวเองมายืนมองสายน้ำที่กำลังไหลผ่านไปเรื่อยๆราวเหมือนกับที่ชีวิตของคนเราที่กำลังก้าวเดินไปตามกระแสกาลเวลา

ทุกครั้งที่มาที่สะพานแห่งนี้เพราะความเหงาและความเหนื่อยล้าจากภาระหน้าที่ที่แบกรับด้วยความเต็มใจมาตลอดสิบปี หากแต่วันนี้กรณ์มายื่นดูด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้มน้อยๆ เพราะกำลังขำกับคนที่ถึงกับจ้างรถแท็กซี่ขับตามกรณ์มาตั้งแต่อยู่มหาวิทยาลัย

“พี่กรณ์...ระวังพวกโรคจิตนะครับ”

“หือ...??”

“นั้นน่ะ หลบอยู่หลังเสานั้น ผมก็พึ่งรู้ว่าพี่ชายผมเป็นโรคจิตแอบมองพี่กรณ์อยู่นานล่ะ ไม่กล้าเข้ามาคุยด้วยสงสัยเห็นว่าพี่กรณ์พึ่งสึกออกมากลัวเข้ามาแล้วร้อนมั้ง”

บทสนทนาเมื่อเช้าที่ได้คุยกับเหมดังขึ้นในหัวของกรณ์อีกครั้ง อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเมื่อหันมองไปที่เสาที่เหมราชพยักเพยิดหน้าให้มองก็เห็นหลังผู้ชายตัวกระวีกระวาดหลบหลังเสาต้นใหญ่อย่างรีบร้อน

ทำไมจะไม่รู้ว่าใคร...แค่เห็นหลังก็รู้ว่าเป็นใคร...ก็กรณ์เคย ‘แอบมอง’ คนๆนี้มาตั้งนาน...

เหมราชเล่าถึงว่าเพราะความละอายต่อเหตุการณ์เมื่อครั้งอดีตทำให้สิงห์ไม่กล้าที่จะเข้ามาพบหน้ากรณ์ ซึ่งกรณ์ก็บอกกับเหมราชไปแล้วว่าเขาไม่ได้ติดใจอะไร ไม่โกรธใครทั้งนั้น...แค่อยากให้เสือหาเวลาว่างไปขอโหสิกับพ่อกับแม่เขาซักครั้ง สำหรับตัวเขาเองอโหสิให้กับเสือตั้งแต่แรกแล้ว

เหมราชที่ได้ฟังก็ยิ้มอย่างดีใจ แต่เพราะความหมั้นไส้พี่ชายเลยไม่บอกคำพูดของกรณ์ให้ฟัง แถมยังบอกกรณ์อีกว่าไม่ต้องไปสนใจสิงห์ ไม่ต้องไป ‘ง้อ’ เดี๋ยวได้ใจ ปล่อยให้คิดมากไปแบบนั้นแหละดีแล้ว

เพราะแบบนั้น...ทั้งวันกรณ์เลยมีคนตามแอบมองอยู่ห่างๆโดยที่เขาเองก็รู้ตัว

เห็นการกระทำของสิงห์แล้วก็นึกย้อนกับไปที่ตัวเอง...ไม่รู้ว่าแต่ก่อนที่เขาเคยแอบดูแอบตามสิงห์...เขาทำตัวตลกแบบที่สิงห์เป็นอยู่ตอนนี้รึเปล่านะ?

พอคิดก็อดขำไม่ได้...เพราะว่ามันเหมือนกันเหลือเกิน ‘เมื่อก่อน’ กรณ์เป็นเพียงคนที่แอบรักสิงห์อยู่ไกลๆ คอยให้กำลังใจโดยที่สิงห์ไม่เคยรู้เรื่องรู้ราว คอยกังวลแทนว่าสิงห์กำลังไม่สบายใจเรื่องอะไรหรือเปล่าถึงมีสีหน้าแบบนั้นแบบนี้...

แต่ ‘ตอนนี้’ คนที่กำลังเป็นคนที่คอยแอบมอง แอบห่วง แอบหวง กลับกลายเป็นสิงห์คนที่กรณ์เคยเฝ้ามอง

ต่างกันตรงที่...เมื่อก่อนกรณ์รักคนที่มองเพียงข้างเดียว...แต่ตอนนี้...ทั้งคนที่มองแล้วคนที่ถูกมองต่าง ‘รัก’ กันด้วยหัวใจ

“...พี่กรณ์ใช่มั้ยครับพี่”เด็กหนุ่มร่างเพียวสูง ทักทายกรณ์อย่างดีใจ แว่บแรกที่มองก็ไม่แน่ใจว่าใช่คนที่ตัวเองคิดหรือเปล่าเพราะรูปลักษณ์และบรรยากาศรอบตัวที่เปลี่ยนไป แต่พอเข้ามาใกล้จึงมั่นใจและทักออกไป

“อั้ม...สบายดีเหรอ แล้วคุณยายไปไหนแล้ว”กรณ์หันไปเจอเด็กหนุ่มที่รู้จักก็ยิ้มให้อย่างเป็นมิตร

“ย่าอยู่ที่เดิมแหละ นี่ผมเดินขึ้นมาดูเผื่อฟลุ๊คเจอพี่แล้วก็เจอจริงๆด้วย”

“แล้วทำไมวันนี้ถึงอยู่นี่ได้ล่ะ พรุ่งนี้มีเรียนไม่ใช่เหรอ?”

“ช่วงนี้อั้มอยู่กับย่าครับ ย่าป่วยนิดหน่อย เลยมาดูแลนั่งรถไปกลับไกลหน่อยแต่ก็ดีกว่าปล่อยให้ย่าอยู่คนเดียว”อั้มตอบเสียงใส กรณ์ยิ้มให้กับเดกหนุ่มผู้นิสัยดีคนนี้ตามปรกติ ทั้งคู่คุยกันไปอย่างสนุกสนานต่างจากอีกคนที่นั่งมองอยู่ในมุมมืดไม่ใกล้ไม่ไกลจากกรณ์

อารมณ์ขุ่นมั่วที่สะสมมาทั้งวันทำเอาสิงห์ต้องกำมือแน่นเพื่อระบายอารมณ์ ทั้งวันต้องเห็นกรณ์ยิ้มให้คนอื่น...หัวเราะเพราะคนอื่น...ได้รับความสุขจากคนอื่น...ที่ไม่ใช่สิงห์

“...อ๊ะ!!!”กว่าจะรู้ตัวขาทั้งสองข้างก็พาตัวเองมาอย่างรีบร้อน คว้าข้อมือบางอย่างแรงพร้อมกับกระชากให้ออกห่างจากเด็กหนุ่มที่ตัวเองไม่รู้จักจนกรณ์อุทานด้วยความตกใจ

“...พี่สิงห์”เสียงหวานเรียกสติคนที่ลืมตัวว่าจะตั้งใจแค่คอยดูแลอยู่ไกลๆ

“เอ่อ....”

“คนรู้จักเหรอครับพี่กรณ์”อั้มถามด้วยความสงสัย จู่ๆก็เดินมากระชากกรณ์ออกไปอย่างแรงจนร่างบางนั้นเกือบจะเซล้ม แทบยังทำหน้าตาเหมือนยักษ์เหมือนมารใส่เขาอีกต่างหาก

“อ่อ... ‘แฟน’ พี่เองอั้ม ชื่อพี่สิงห์...พี่สิงห์นี่อั้มนะเป็นรุ่นน้องรู้จักกันมานานแล้ว”สิงห์อึ้งกับสิ่งที่กรณ์พูด เพราะมันดีใจจนพูดไม่ออก กรณ์ไม่โกรธไม่เกลียดเขาอย่างที่เหมราชบอก แต่อย่างไรสิงห์ก็ละอายใจเกินกว่าจะรับความใจดีของกรณ์

“ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ หวัดดีครับพี่สิงห์ เหมาะสมกับพี่กรณ์จัง งั้นอั้มขอตัวก่อนนะ”อั้มพูดยิ้มๆ เข้าใจแล้วว่าทำไมบรรยากาศรอบตัวของกรณ์ถึงเปลี่ยนไป...ทุกทีที่เจอกรณ์บนสะพานแห่งนี้รอบตัวกรณ์จะดูเหงาและเศร้าสร้อย แต่วันนี้รอบตัวกรณ์มีแต่ความสุขจนคนที่มองกรณ์สุขตามกรณ์ไปด้วย

“อ่า...ดูแลตัวเองกับยายดีๆนะ....อ๊ะพี่สิงห์จะไปไหน!”ยังไม่ทันได้ร่ำลาอั้มเสร็จคนที่กอบกุมข้อมมือไว้ก็ปล่อยมือแล้วกำลังจะหันหลังเดินหนีออกไป แต่เป็นกรณ์ที่ดึงรั้งสิงห์ไว้

มือบางที่คว้ามือใหญ่ของสิงห์ไม่ได้มีเรี่ยวแรงมหาศาลขนาดที่สิงห์จะสะลัดให้หลุดจากการกอบกุมไม่ได้ แต่ไม่รู้ว่าทำไม สิงห์กลับยืนนิ่งราวกับถูกพันธนาการไม่เดินหนีไปอย่างที่ตั้งใจไว้แต่แรก

“.....”ความเงียบเกิดขึ้นระหว่างทั้งสองคนจนอั้มต้องยิ้มแหย่ๆให้กรณ์ ก่อนจะเดินออกไปโดยไวเพราะรู้ว่าตัวเองคงไม่เหมาะที่จะอยู่รู้เรื่องราวของทั้งสองคน

“ปล่อยพี่เถอะกรณ์...พี่...!!!!”สิงห์ที่เริ่มพูดก่อนจะออกแรงขื่นเล็กน้อยที่แขนจนกรณ์ที่รั้งไว้ไม่ไหวต้องถลาเข้าไปกอดสิงห์จากด้านหลัง ใบหน้าหวานซบลงหาความอบอุ่นที่ต้องการมาตลอดเวลา

“กรณ์ไม่ได้โกธรพี่สิงห์เลยนะ แล้วที่หายไปก็ไปบวชให้พ่อกับแม่...ที่ไม่ได้ติดต่อก็เพราะว่าบวชอยู่...กลัวว่าติดต่อไปแล้วจะ...คิดถึง...มันเป็นกิเลส...กรณ์กลัวบาป”เสียงพูดอู้อี้บอก พร้อมกับแรงกอดรัดที่เพิ่มมากขึ้นจนสิงห์แปลกใจ

กรณ์ที่ปรกติขี้อายพูดเรื่องพวกนี้กับสิงห์ก่อนเพราะกลัวว่าทนไม่ไหวที่เห็นสิงห์เดินหนีตัวเองไป...ราวกับจะสูญเสียสิงห์ไป ถ้ามีใครเห็นใบหน้าของกรณ์ตอนนี้คงจะหัวเราะ ใบหน้าที่แดงสุกอย่างกับมะเขือเทศ ไม่เว้นกระทั้งใบหูเล็กๆคู่นั้นด้วย

“แต่พี่ไม่คู่ควรกับกรณ์เลยซักนิด ถึงกรณ์จะไม่โกรธ แต่พี่คงมองหน้ากรณ์ไม่ติด”เสียงเศร้าของสิงห์พูดออกมาพร้อมๆกับที่มือพยายามจะแกะอ้อมกอดที่ตัวเองก็ต้องการไม่ต่างกัน

“ไม่เอา!!!”ตวาดเสียงดังทำเอาสิงห์หยุดนิ่ง

“พี่สิงห์จะทิ้งกรณ์เหรอ”เสียงหวานเครือด้วยอารมณ์เสียใจ รู้ว่าสิงห์ยังรักตัวเองอยู่ ที่เสียใจเพราะว่าสิงห์กำลังคิดว่าตัวเองไม่เหมาะกับกรณ์

“แต่ก่อนกรณ์ก็เคยคิดว่ากรณ์ไม่เหมาะกับพี่สิงห์...คิดแค่ว่าได้รักอยู่ไกลๆก็พอ...พอได้รู้จักกันได้เจอกันก็คิดแค่เพียงว่าได้เป็นแค่คนคั้นเวลาของพี่สิงห์ก็พอ...กรณ์คิดมาตลอดว่ากรณ์มันต่ำต้อยไม่คู่ควรกับพี่ซักอย่าง...แต่...ถ้าการที่ถูกคนที่รักคิดว่าตัวเองไม่เหมาะสมกับเรามันจะเจ็บปวดขนาดนี้...กรณ์...ก็จะไม่คิดแบบนั้นอีก...พี่สิงห์ก็ห้ามคิดนะ...”

“แต่มันไม่เหมือนกัน...ที่กรณ์ต้องทุกข์ต้องลำบากมาตลอดสิบปี...เพราะพ่อของพี่ แค่คิดว่าพ่อของพี่มีส่วนทำให้กรณ์ต้องเป็นแบบนั้นพี่ก็ทรมานใจจนทนไม่ไหวอยู่แล้ว...”

“แล้วพี่สิงห์ทนไหวใช่ไหมที่กรณ์จะกลับไปเป็นคนที่ไม่รู้จักพี่...เรียกพี่ว่าคุณสิงห์...ทนได้เหรอถ้ากรณ์ไปรักคนอื่น...ทนได้เหรอถ้ากรณ์จำแม้กระทั้งหน้าของพี่...ฮึก...ไม่ได้เลย”แขนบางที่โอบกอดสิงห์ไว้เลือนลงอย่างหมดแรง คำพูดของตัวที่ยิ่งพูดยิ่งทำให้ตัวเองคิดมากจนต้องหลั่งน้ำตาออกมา

สิงห์ที่เป็นอิสระหันมามองคนที่กำลังร้องไห้ เอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาอย่างอ่อนโยนเพราะทนเห็นคนตรงหน้าเสียใจมากไปหว่านี้ไม่ไหว ก่อนจะก้มใบหน้าลงไปหน้าร่างบางจนริมฝีปากชิดกับหน้าฝากมนของกรณ์

“...พี่ทนไม่ได้ตั้งแต่กรณ์จะเรียกพี่ว่าคุณสิงห์แล้วล่ะครับ”บอกความต้องการก่อนจะดึงกรณ์เข้ามากอดเอาไว้ทั้งตัว

“...ขอโทษนะ...ทั้งเรื่องของพ่อและที่พี่ทำให้กรณ์ต้องเสียใจ แต่ตอนนี้ในใจพี่มันยังรู้สึกละอายอยู่...ขอเวลาพี่ซักพัก ให้พี่ได้ทำอะไรให้กรณ์ให้กรรณ์ให้เยอะๆก่อน...ถึงว่ามันจะไถ่บาปที่พ่อพี่ทำลงไปไม่ได้ แต่พี่อยากจะทำเพื่อที่จะได้ภูมิใจว่าพี่เป็นคนที่เหมาะสมกับกรณ์จริงๆ”ความแน่วแน่ที่ส่งผ่านสายตาของสิงห์สู่กรณ์เรียกรอยยิ้มสดใสกลับมาบนใบหน้าที่เลอะด้วยน้ำตา ร่างบางพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย ทั้งๆที่ในใจอยากบอกว่าสิงห์ไม่จำเป็นต้องให้อะไรมาแล้ว

แค่ความรักที่ได้รับจากสิงห์...ก็เกินพอแล้ว

“...เร็วๆแล้วกัน ถ้าเกิดกรณ์เปลี่ยนใจแล้วพี่สิงห์จะมาร้องไห้แงๆ...จะโทษกรณ์ไม่ได้นะ”ทำใบหน้าล้อเลียน เรียกเสียงหัวเราะจากร่างสูง

“ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ...ปากหวานๆนี่แสบเหมือนกันนะ ต้องขอชิมหน่อยแล้วล่ะไม่ได้ชิมมาเป็นเดือนๆ”สิ้นคำใบหน้าของสิงห์ก็เลือนลงมาหาใบหน้าหวานที่เงยหน้ารอรับสัมผัสที่คิดถึงอยู่ก่อนแล้ว

เนิ่นนานเท่าที่ความรู้สึกของทั้งคู่ต้องการ...ก่อนที่ใบหน้าของทั้งคู่จะผละออกจากกันแล้วสวมกอดกันภายในค่ำคืนที่เหน็บหนาวแต่ทว่ากลับอบอุ่นภายในหัวใจที่กำลังเต้นไปพร้อมๆกัน

ใบหน้าหวานมองขึ้นไปบนท้องฟ้ายามค่ำคืน คิดย้อนไปถึงชีวิตของตัวเอง...ไม่รู้เหมือนกันว่าเขารักสิงห์...รักคนที่กำลังกอดเขาอยู่นี่ตอนไหน ไม่คิดว่าคำว่า ‘รัก’ คำเดียวจะทำให้ชีวิตของเขาเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้

จากผู้ชายที่แอบรักอยู่ข้างเดียว...กลับกลายเป็นได้รับความรักนั้นตอบกลับมา...ได้รับความสุขจากความรักนั้น...และก็ได้รับความทุกข์แสนสาหัสจากความรักนั้นเช่นกัน

แต่ถึงอย่างไรซะ...เมื่อได้รับรักนี้มาแล้ว กรณ์ก็จะขอเก็บมันไว้ให้นานที่สุดตราบเท่ากับชีวิตของตัวเอง

“พี่สิงห์ครับ....














...รัก”






THE END








เย้ๆๆๆๆ ฉลองกันเถอะ 
ตอนจบอาจจะไม่หวานมากแต่คนเขียนชอบอ่ะ อิอิ
ขอบคุณทุกคนที่ตามอ่านตามเม้นตามให้กำลังใจตามบวก บลาๆๆ
ถึงจะบ่นว่ามันดราม่า แต่ก็ยังตามอ่านกันจนจบ ขอบคุณมากๆเลยครับ 
ทุกคนเป็นกำลังใจให้มากๆเลยครับ (ที่จริงตอนแรกครึ่งแรกว่าจะไปอาบน้ำนอน พออาบน้ำมาเห็นมาทิ้งเม้นไว้กันเยอะเลยแต่งพอเพราะไอ้คนเขียนมันบ้ายอ  )


ขอบคุณทุกคอมเม้นครับ 

[roseen]

 :กอด1:รอตอนต่อไปนะจ๊ะ

[sakiko]

TT   จองที่ค่า  ไม่ กล้า อ่าน  กลัว  ค้าง  แง้ๆๆๆๆๆ 

[evilheart]

น้องกรณ์เป็นคนดีจริงๆ พี่สิงห์คงไม่อยากเป็น..... :z6:ใช่ไหม
ในที่สุดพี่สิงห์ของเราก็ทนไม่ได้ 

[yayee2]

รอเป็นกำลังใจให้สิงห์ กล้าๆเข้าไปหากรณ์ และทำตัวเหมือนเดิมกับกรณ์

[dawnthesky]

เข้ามารอด้วยคน อืม.....ดูท่าจะหวานนะตอนจบ

.................................................................

สนุก หวาน ขอบคุณที่เขียนเรื่องดี ๆ ให้ได้อ่านกันนะคะ 

[Bowbonk]

พี่สิงห์สู้ๆน้าาาาาาา


 



จบซะละ  น่ารักจริงๆพี่สิงห์นี่


 

[lampp]

เลิกกินมาม่าก็จบเรื่องพอดี

[EunSung87]

พี่สิงห์กล้าๆหน่อยดิ

[YELLOWSTAR]

Happy ending ซักที
ซึ้งอะ น้ำตาจะไหล ตอนจบมันเป็นอะไรที่กินใจเหลือเกิน
ขอบคุณนะคะที่แต่งเรื่องดีๆมาให้อ่านกัน ขอบคุณมากคะ

[seaz]

ขอตอนพิเศษสักนิดสิครับ ^^

[Donaldye]

รักพี่สิงห์กับกรณ์ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะค่ะ

[gupalz]

เลิฟกรณ์เป็นนายเอกที่เป็นคนดีมากกกก

[choijiin]

ถึงจะไม่หวานมาก
แต่ความซาบซึ้งก็ทำให้ใจเหี่ยวๆของคนอ่านอุ่นขึ้นมาทันทีเลยค่ะ
 
ดีใจที่น้องกรณ์ปล่อยวาง รู้จักรัก รู้จักให้อภัย
ต่อไปชีวิตของสิงห์มีไว้เพื่อดูแลกรณ์นะ
อย่าทำให้คนอ่านผิดหวังล่ะสิงห์
 
ขอบคุณคนแต่งสำหรับเรื่องดีๆเรื่องนี้
ถึงจะมาม่ามากสำหรับคนภูมิต้านทานมาม่าต่ำอย่างเรา
แต่เราก็ตัดใจเลิกอ่านน้องกรณ์ไม่ได้สักครั้ง
ต่อไปเราก็ไปตามดูเรื่องโน้นเค้าทะเลาะ วีนแตกต่อค่ะ
ขอบคุณค่ะ
 

[Eomoge]

จบแล้ววววววววว

ขอบคุณที่แต่งเรื่องสนุกๆแบบนี้มาน่ะครับ 

[♠DekDoy♠]

รักกันนานเท่านานนะพี่สิงห์น้องกรณ์

[LiTTlE [A]]

จบซะแล้ว
ยังอยากอ่านอยู่เลย 
กรณ์ก้อยังเป็นกรณ์เหมือนเดิม น่ารักไม่มีเปลี่ยน
พี่สิงห์ดูแลก่อนดีดีนะ
คิดถึงน้องกรรณ์

สุดท้าย
ตอนพิเศษ ตอนพิเศษ ตอนพิเศษ
 
จัด +1 ไปเลย

[Mio]

จบซะแล้ววววว  ขอบคุณคนเขียนนะคะที่เขียนเรื่องดีๆมาให้อ่าน
สามคำ>>>ขอ คู่ กรรณ์     ( อยากให้น้องกรรณ์เจอใครสักคนที่มาดูแลน้องจัง)

[CarToonMiZa]

จบไม่หวาน
แต่ก็มีความหมาย
ในตัวเอง

จัดไป+1
แถมเป็ดอีกตัว

[EunSung87]

จบแล้ว
ไม่หวาน...จริงหรือ
แค่นี้ก็หวานมากแล้วนะ
ไม่มีตอนพิเศษหรือค่ะ
อยากอ่านตอนพิเศษ

[กระต่ายชมจันทร์]

จบแล้ววววว ยินดีด้วยค่า

อา...ก็หวานๆดูนุ่มละไมดีออกนะคะจบแบบนี้

แต่จานหลักจบรบกวนขอของหวานต่อสักจานสองจานนะคะ หรือจะมรู้มากกว่านั้นก็ไม่เกี่ยง อิๆ

ปล.ยังแอบคาใจกับคู่น้องว่าจะได้ตกร่องปล่องชิ้นกันแบบคู่พี่มั้ยด้วย รบกวนมาเฉลยด้วยนะคะ >_<

[nongrak]

ดีใจที่กรณ์บอกสิงห์และไม่โกรธ เข้าใจกันก็ดีแล้ว
แต่เสียดายตอนนี้ไม่มีกรรณ์เด็กน่ารัก
จะรอตอนพิเศษนะค่ะ

[MaRiTt_TCL]

พี่สิงห์กับกรณ์ รักกันนานๆนะคะ
ความรักของทั้งสองคนเวลาอ่านทำให้เรามีความสุขมากๆ
เข้าใจกันดีแล้วก็ขอให้มีความสุขมากๆเน้อ

ขอบคุณ นักเขียนที่เขียนเรื่องราวดีๆให้อ่านกันค่ะ

[snice_cz]

จบซะแล้ว อยากอ่านต่ออ่ะ ตอนพิเศษสักหน่อยนะจ๊ะ ) น่ารักจริงๆ คู่นี้

[koikoi]

ขอตอนพิเศษซักนิดนึงได้มั้ยอ่ะไม่มีน้องกรรณ์เลยคิดถึงน้องกรรณ์

[boworange]

   ขอบคุณมากๆเลยคะ. สนุกมาก 

คนเขียนเก่งจัง กดLIKE ให้เยอะเลย 

[roseen]

 :กอด1:จบซะแล้ว